Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 12/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 2 lutego 2018r. sygn. akt II K 31/17.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść wyrażający się w stwierdzeniu, że nie wykazano iż przedmiotowe substancje, których wprowadzenia do obrotu lub przygotowanie do wprowadzenia do obrotu zarzucono podejrzanym, są szkodliwe dla zdrowia i życia ludzi w rozumieniu art. 165 § 1 pkt 2 kk, gdy zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego analiza przestawionych dowodów prowadzi do wniosku odmiennego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 165 § 1 pkt 2 kk poprzez przyjęcie, że do wyczerpania znamion wymagane jest sprowadzenie niebezpieczeństwa powszechnego, a nie - jak w treści tego przepisu niebezpieczeństwa dla wielu osób, oraz że nie wyczerpane zastało znamię wprowadzenia do obrotu, gdy wykładnia art. 165 § 1 pkt 2 kk zgodna z aktualnym stanem, prawnym prowadzi do wniosku odmiennego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 168 § 1 kk poprzez przyjęcie, że do wyczerpania znamion wymagane jest przygotowanie do przestępstwa polegającego na sprowadzeniu niebezpieczeństwa powszechnego, a nie - jak w treści tego przepisu niebezpieczeństwa dla wielu osób, oraz że nie wyczerpane zastało znamię przygotowania do wprowadzenia do obrotu, gdy wykładnia art. 168 kk zgodna z aktualnym stanem prawnym, prawnym prowadzi do wniosku odmiennego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Charakter zarzutów odwoławczych podniesionych w apelacji prokuratora i ich wzajemne, ścisłe powiązanie, otworzyły Sądowi Apelacyjnemu drogę do ich łącznego omówienia.

Rozważania na tę okoliczność poprzedzić wypada ogólną refleksją, iż przedmiotowa sprawa posiada już swoją dość długą historię, która po dwóch wyrokach Sądu Apelacyjnego ( najpierw tym uchylającym zaskarżony wyrok, następnym zaś utrzymującym go w mocy ) uwieńczona została wyrokiem kasatoryjnym Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2020 r. w sprawie V KK 374/19.

W istocie w tym ostatnim orzeczeniu Sąd Najwyższy objął swoją analizą problematykę stanowiącą esencję skargi apelacyjnej rzecznika oskarżenia publicznego, a jakkolwiek z formalnego punktu widzenia jej przeprowadzenie zalecił Sądowi odwoławczemu w ponownym postępowaniu apelacyjnym, to faktycznie jej wynik określił, rzec można, że praktycznie przesądził.

Ostatnia konstatacja okazuje się tym bardziej uprawniona, że Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie prezentuje tożsame spojrzenie na wszystkie kwestie omawiane w przywołanym judykacie, a na domiar tego identycznie potraktowane zostały one już w całym szeregu innych orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, które zapadły po wydaniu wyroku Sądu Okręgowego stanowiącego przedmiot procesowego zainteresowania w rozpatrywanej sprawie.

Odnosząc się wprost do racji przedstawionych w apelacji prokuratora najpierw odnotować wypada, że substancje stanowiące przedmiot czynów zarzucanych wszystkim oskarżonym w tym postępowaniu posiadają bezsprzecznie cechę szkodliwych dla zdrowia i życia ludzi w rozumieniu art. 165 § 1 pkt. 2 k.k.( i art. 168 k.k. ).

Wynika to wprost z opinii sądowo - toksykologicznych ( a po dowód ten sięgano czterokrotnie ) - pisemnych znajdujących się na kartach 138-141, 533-536 i 2466-2470, a także ustnej złożonej w toku rozprawy głównej na karcie 4062-4066.

Autor tych ekspertyzy w sposób gruntowny, szeroki, rzetelny omówił właściwości fizyko-chemiczne wszystkich substancji objętych procesowym zainteresowaniem Sądów obu instancji – 3 (...), C., P., (...), (...), E. i (...) oraz wpływ ich zażycia na organizm człowieka i potencjalne negatywne skutki dla zdrowia i życia konsumentów.

W konsekwencji za zbędne uznać wypada powtarzanie przedstawionych na tę okoliczność wniosków biegłego sądowego ponad ogólną refleksję, iż, poza tą o nazwie (...), pozostałe substancje zostały objęte załącznikami do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zawierającymi wykaz substancji psychotropowych i środków odurzających, co w sposób rzec można najlepszy z możliwych odzwierciedla ich szkodliwość i poziom zagrożenia dla życia i zdrowia generowany ich spożyciem ( refleksja biegłego, iż świadczy to o trafności jego ocen, spotyka się z aprobatą Sądu Apelacyjnego ). Z kolei związek (...) wykazuje toksyczne efekty zażywania podobne do (...), tyle tylko, że mniej nasilone, choć i w jego przypadku dawkę niebezpieczną, po której dochodzi do wystąpienia silnych efektów stanowiących zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, biegły określił na poziomie 500 mg.

W tym miejscu zaznaczyć wypada, iż biegły z zakresu toksykologii efekty toksyczne, tzn. uboczne poza działaniem narkotycznym, powiązał z przekroczeniem dawek granicznych - dla 3 (...) i C. (...) mg,(...)100-300 mg, (...) i (...)-50 mg, zaś (...) 500 mg, rzecz natomiast w tym, iż bardzo wyraźnie podkreślił jednocześnie, że już po zażyciu typowej porcji tych substancji ( reakcje osobnicze )mogą wystąpić u konsumenta objawy niepożądane ( przykładowo dla 3 (...) to uszkodzenie (...), zaburzenia funkcji układu sercowo - naczyniowego takie, jak arytmia, spadek/wzrost ciśnienia, nawet zatrzymanie akcji serca, a także objawy typowe dla tak zwanego zespołu serotoninowego - drgawki, niepokój, lęk , nudności, wymioty, biegunka, halucynacje, sztywność mięśni, hipertermia, nadmierna potliwość, szerokie źrenice, bezsenność ).

Dla porządku odnotować wypada z tej perspektywy, iż w aktach sprawy zgromadzono cały katalog innych dowodów dokumentarnych, które okazują się procesowo przydatne, pozwalają na pozytywną weryfikację opinii sądowo - toksykologicznych, przekreślają możliwość zidentyfikowania w nich jakichkolwiek luk, deficytów, mankamentów, potencjalnej sprzeczności bądź to wzajemnej, bądź też z innymi dowodami.

Jakkolwiek nie posiadają one charakteru pierwszoplanowego, tym niemniej opinia Instytutu Ekspertyz Sądowych sporządzona do innej sprawy karta 225-228, opina kryminalistyczna karta 2089- 2103, opinia toksykologiczna karta 2403-2412, pismo Głównego Inspektoratu Sanitarnego wraz z pismem (...) Instytutu (...) karta 210-224 i raport GIS karta 1966-1987 przekonują, iż argumentacja przedstawiona w przywołanych wcześniej opiniach sądowo - toksykologiczne nie posiada charakteru odosobnionej, przeciwnie, rysuje w sposób powszechnie przyjmowany spojrzenie na rynek tzw. dopalaczy, ich szkodliwość i konieczność zwalczania procederu wprowadzania ich do obrotu wiodącego bezpośrednio do destrukcyjnych skutków dla zdrowia i, niestety, życia osób je spożywających.

W tym miejscu odnotować należy, iż z wyjaśnień B. A., R. M. i A. D. wynika, że substancje stanowiący przedmiot zarzucanej oskarżonym przestępczej działalności miały być porcjowane i dystrybuowane po 0,5 g ( 500 mg ! ), a w konsekwencji lokować należy to w górnych rejonach skali zastosowanej przez autora opinii sądowo - toksykologicznych, co bezspornie prowadziło do powstania niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia ludzi absolutnie realnego, pozbawionego pierwiastka abstrakcyjności, a na domiar tego w rozmiarze budzącym po prostu grozę.

Dalej podkreślić wypada, iż wprowadzenie do obrotu środków zastępczych zdefiniowanych przez ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stanowić może, rzecz jasna w określonym układzie okoliczności faktycznych w konkretnej sprawie, realizację znamion ustawowych czynu inkryminowanego w art. 165 § 1 pkt. 2 k.k. ( i art. 168 k.k. ), a w konsekwencji generować odpowiedzialność prawnokarną niezależnie od tej o charakterze administracyjnym w trybie art. 52a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Najwyższy takie spojrzenie na tę kwestię przedstawił nie tylko w orzeczeniu kasatoryjny wydanym w przedmiotowej sprawie, ale przykładowo także w postanowieniu z dnia 8 października 2020 r. w sprawie III KK 300/19, wyroku z dnia 16 lipca 2019 r. w sprawie III KK 190/18 i poniekąd w postanowieniu z dnia 15 września 2020 r. w sprawie V KK 262/20.

W tym miejscu, zresztą tylko w ślad za poglądem Sądu Najwyższego zaprezentowanym choćby w postanowieniu z dnia 4 sierpnia 2020 r. w sprawie V KK 478/19, warto zaznaczyć, iż realizacja znamion przestępstwa określonego w art. 165 § 1 pkt. 2 k.k. oznacza zaistnienie skutku w postaci narażenia na niebezpieczeństwo życia lub zdrowia wielu osób, a zatem zarówno zdarzenia wymienionego w tym przepisie, jak i stanu niebezpieczeństwa powszechnego stworzanego zachowaniem sprawców. W tym stanie rzeczy całkowicie drugorzędna okazuje się kwestia braku ujawnionych konkretnych skutków przestępczego procederu oskarżonych dla zdrowia i życia ściśle określonych osób, jako że nie może to być utożsamiane z deficytem skutku w postaci narażenia na niebezpieczeństwo. Żadną miarą analizowany przepis nie penalizuje niebezpieczeństwa o charakterze bezpośrednim, ale takie, które posiada cechę realnego i konkretnego. Sprawcy nie mają sprowadzić bezpośredniego niebezpieczeństwa, lecz niebezpieczeństwo, a zatem stan zagrożenia, który nie musi wcale przedstawiać się jako nieuchronny, oczywisty, pewny, niemożliwy do uniknięcia, jako że art. 165 k.k. nie zawiera pojęcia uszczerbku na zdrowiu, ale wskazuje właśnie na niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia. W konsekwencji wystarczająco okazuje się jedynie wystąpienia zagrożenia dóbr wymienionych w tym przepisie ( tu odnotować wypada, iż wystąpienie niektórych najdalej idących skutków - śmierci człowieka lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wielu osób inkryminowany jest w art. 165 § 3 k.k.). Sąd Okręgowy wadliwie wyłożył te zagadnienia, niewłaściwie je zinterpretował, nie odkodował intencji ustawodawcy, przyjął błędne założenie, iż obrót tzw. dopalaczami nie był przez ustawodawcę penalizowany w datach zarzucanych oskarżonym przestępstw, skoro odpowiedzialność za to nie wynikała z ustawy przeciwdziałaniu narkomanii.

Żadną miarą nie sposób mówić tutaj o braku racjonalności prawotwórcy, opóźnieniu w reakcji na obrót środkami zastępczymi w obliczu zmieniającego się nieustannie rynku, prokurator zaś wnosząc w przedmiotowej sprawie akt oskarżenia ustawodawcy wcale nie próbował zastąpić.

Przepis art. 165 § 1 pkt 2 k.k. pozwalał na skuteczne ściganie tego procederu w dacie wydania zaskarżonego wyroku, na domiar zaś tego, bo i o tym trzeba wspomnieć, wymagał autonomicznego, oderwanego od ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, potraktowania pojęcia wprowadzenia do obrotu.

Właściwie we wszystkich przywołanych wcześniej judykatach Sąd Najwyższy przyjął, iż unormowanie to inkryminuje zarówno pierwotne, jak i wtórne wprowadzenie dopalaczy do obrotu, bez znaczenia z tej perspektywy pozostaje ilość ogniw w łańcuchu dystrybucji i pozycja w nim finalnego konsumenta, kwestia tego, czy sprzedaż odbywała się hurtowo, detalicznie, czy też dochodziło do nieodpłatnego przekazania niebezpiecznych substancji. Niezależnie zatem od mnogości pośredników, przeznaczenia środków zastępczych czy to do dalszego obrotu, czy do sprzedaży, bądź udzielenia docelowemu odbiorcy, wszystkie działania mieszczące się w tym, czasami bardzo szerokim, wieloetapowym, wymagającym organizacyjnie i logistyczne, procederze generuje odpowiedzialność w oparciu o art.165§ 1 pkt 2 k.k. ( i w konsekwencji art. 168 k.k.).

Oczywiście zupełnie inaczej od Sądu Okręgowego rozumieć należy kwestię sprowadzenia omawianego niebezpieczeństwa dla wielu osób.

W istocie nie sposób mówić tutaj o niebezpieczeństwie powszechnym w ujęciu zaprezentowanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a zatem poniekąd abstrakcyjnym, masowym, wszechobecnym.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych wykreśliło pojęcie wielu osób, za utrwalony w nim uznać należy na tę okoliczność pogląd o dziesięciu osobach, choć i on nie ma charakteru sztywnego i w określonych stanach faktycznych może odnosić się do mniej licznego kręgu.

W rozpatrywanej sprawie tymczasem poziom niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia konsumentów wynika wprost ze skali przestępczej działalności będącej udziałem wszystkich oskarżonych, z matematycznego punktu widzenia ilorazu masy środków zastępczych będących przedmiotem przestępstw zarzucanych każdemu z nich i porcji, w których były dystrybuowane do konsumentów. W tej płaszczyźnie stwierdzić wypada, iż oskarżeni realizowali swój proceder z rozmachem ( tu oczywiście uwzględnić należy ich różną pozycję i zaangażowanie ), generowali zagrożenie wynikające z dyspozycji art. 165 § 1 pkt 2 k.k. nie tylko dla wielu, ale rzec można, że naprawdę dla bardzo wielu osób, które środki zastępcze od nich pochodzące zażywali ( obrazowo przedstawia to ta część opinii sądowo - toksykologicznych, w której wyliczono ilości porcji środków zastępczych, których przygotowanie do spożycia było możliwe ). Rzecz jasna zgoda konsumentów na spożywanie, a ściśle rzecz mówiąc zażywanie, bo przecież do organizmu można było je sprowadzić w różnoraki sposób, nie wpływa tak na zakres, jak i charakter odpowiedzialności prawnokarnej oskarżonych.

Posiadali oni świadomość celów przedsięwzięcia, w której się uwikłali i środków, które do ich realizacji miały służyć.

Jakkolwiek stanowiące przedmiot obrotu dopalacze były opatrywane zastrzeżeniem, że nie nadają się one do spożycia, tym niemniej było ono fikcyjne, oskarżeni traktowali je jako podstawę do uniknięcia odpowiedzialności ( i administracyjnej, i karnej ), co zresztą najlepiej przekonuje o ich intencjach, zamiarach, konsumenci zaś ignorowali je, bowiem nabywali je właśnie przecież po to, aby się nimi odurzyć, doświadczyć odmiennych stanów świadomości.

Informowanie konsumentów, że pozyskiwane przez nich środki zastępcze mają służyć rzekomo do kąpieli, przewidywania pogody, czy płukania kamieni polnych nie miało żadnego związku z rzeczywistym, nieobcym tak oskarżonym, jak i końcowym odbiorcom, przeznaczeniem, służyło upozorowaniu obrotu legalnymi substancjami, zbudowania fałszywego obrazu prowadzonej działalności, zakamuflowania charakteru oferowanego towaru w celu pozyskania możliwie najszerszego kręgu klientów i zmaksymalizowania oczekiwanego zysku.

Kluczowe w istocie okazało się nie to, że niezależnie od poziomu orientacji konsumentów i swobody w zakresie decyzji o zakupie i zażyciu dopalaczy, nigdy nie zakładali oni, bo w świetle elementarnych zasad doświadczenia życiowego i logiki zakładać nie mogli, wykorzystania dystrybuowanych substancji w sposób proponowany przez oskarżonych, ale ich właściwości fizyko-chemiczne i brak wiedzy co do składu, a w konsekwencji generowanego przez nie zagrożenia dla życia i zdrowia nabywców.

Konsument nie miał podstaw do zakładania rzeczywistej toksyczności przyjmowanych substancji, skoro nie wiedział, co one zawierają ( tu bardzo obrazowe okazują się wyjaśnienia M. R. na karcie 823, w których stwierdził on, że „zazwyczaj to, co ja zażywałem nie jestem w stanie określić składu chemicznego, nie miałem mikroskopu, aby zobaczyć, jaki to jest skład” ), pozostawał w zaufaniu do osób zaangażowanych w obrót nimi, oczekiwał atrakcyjnych doświadczeń, poszukiwał doznań wynikających z odurzającego działania, ale przecież żadną miarą nie obejmował swoją świadomością potencjalnie koszmarnych skutków, rujnującego wpływu na własne zdrowie, a tym bardziej zagrożenia życia. W istocie oskarżeni utwierdzali nabywców w przekonaniu, że nic się im nie stanie, oferowane substancji są bezpieczne, obrót nimi, nawet jeśli odbywa się pokątnie ( a przecież nie zawsze tak było, skoro w Chorwacji sprzedaży dokonywano w założonym na te potrzeby sklepie ), to żadnego szwanku im nie przynieście.

Sąd Najwyższy w orzeczeniu kasatoryjnym z dnia 15 grudnia 2020 r. podkreślił, że nabywcy będą mieli możliwości świadomego dokonania wyboru sposobu użycia nabywanych produktów, w tym tzw. dopalaczy tylko wówczas, gdy wiedzę, jaki to produkt oraz że jest to produkt niebezpieczny dla życia i zdrowia.

W istocie dopiero w takiej sytuacji ryzyko negatywnych skutków wynikających ze spożycia tego typu produktów przechodziłoby na konsumentów, braliby oni odpowiedzialność za swój los we własne ręce, mogliby skalkulować poziom generowanego dla nich niebezpieczeństwa i zdecydować, jak postąpić ( tu odwołać można się dodatkowo do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2019 r. w sprawie III KK 190/18, w którym stwierdzono wprost, iż osoba wprowadzająca do obrotu szkodliwe dla zdrowia substancje nie odpowiada na podstawie art.165 § 1 pkt 2 k.k., jeżeli potencjalni nabywcy zostaliby poinformowani o szkodliwych dla zdrowia i życia skutkach użycia tych produktów przy uwzględnieniu faktycznego sposobu korzystania z nich, przez wskazanie rodzaju substancji znajdujących się w tym produkcie i ich właściwości, bądź w postaci właściwego oznaczenia na opakowaniu, bądź też poprzez informację udzielaną im ustnie przez sprzedawcę w chwili dokonywania zakupu ).

W podsumowaniu stwierdzić należy, zdaniem Sądu Apelacyjnego, iż Sąd merytorycznie właściwy dopuścił się rażącego naruszenia prawa materialnego, w sposób wadliwy dopatrzył się w działaniach oskarżonych rzekomego braku znamion ustawowych odpowiednio czynów z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. i art. 168 k.k., a w konsekwencji doszło w sposób chybiony do wydania wyroku uniewinniającego.

Jakkolwiek akurat ta problematyka nie stanowiła, z przyczyn natury oczywistej, przedmiotu zarzutów odwoławczych, tym niemniej podkreślić wypada, iż Sąd Apelacyjny procedujący w tym postępowaniu odwoławczym ( prowadzone było ono w istocie po raz trzeci ) akceptuje pierwszoinstancyjne ustalenia faktyczne. Sąd Okręgowy prawidłowo zrekonstruował przebieg wszystkich zdarzeń objętych, na skutek wniesionego przez prokuratora aktu oskarżenia, procesowym zainteresowaniem Sądów obu instancji, zdemaskował charakter działalności i rolę w nim osób w nie zaangażowanych.

W konsekwencji drogę do wydania wyroku skazującego, oczywiście przy uwzględnieniu zgromadzonego dotychczas zasobu dowodowego, bowiem potencjalnie do postępowania mogą jeszcze zostać wprowadzone nowe dowody, które obraz ten byłyby w stanie zmienić, aktualnie otwiera przetransponowanie stanu faktycznego ustalonego przez Sąd ad meriti pod normy prawne art. 165 § 1 pkt 2 k.k. i art. 168 k.k., wykładane wszakże w omówiony wcześniej sposób ( tu pogłębioną lekturę judykatów Sądu Najwyższego, przynajmniej tych przywołanych wcześniej, bo przecież nie wyczerpują one przedmiotowej problematyki, należy Sądowi Okręgowemu przy ponownym rozpoznaniu sprawy zdecydowanie zarekomendować ).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek kasatoryjny zawarty w apelacji rzecznika oskarżenia publicznego zasługiwał na uwzględnienie.

Rzecz w tym, iż pierwszoinstancyjne ustalenia faktyczne w powiązaniu z właściwym rozumieniem pojęć szkodliwe dla zdrowia substancje, wprowadzenie ich do obrotu, sprowadzenie na skutek tego niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób, prowadzić winno w okolicznościach rozpatrywanej sprawy do przypisania oskarżonym sprawstwa i winy w płaszczyźnie przepisów odpowiednio art. 165 § 1 pkt 2 k.k. i art. 168 k.k.

Procesowy zakaz ne peius wysłowiony przepisem art. 454 § 1 k.p.k., stosownie do którego Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego ( tu oskarżonych ), który został uniewinniony w pierwszej instancji, skutkował koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy oskarżonych Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Dopiero w takim układzie procesowym możliwe okaże się wydanie wyroku skazującego, do czego drogę otwiera dotychczas zebrany materiał dowodowy i zrekonstruowany w oparciu o niego przebieg zdarzeń stanowiących przedmiot rozpatrywanej sprawy, którego subsumcja pod normy przywołanych wyżej przepisów winna, w ocenie Sądu Apelacyjnego, jednak nastąpić.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W rozpatrywanej sprawie winno dojść do wydania wyroku stwierdzającego sprawstwo i winę wszystkich oskarżonych, wydanie wszakże przez Sąd I instancji wyroku uniewinniającego przekreśliło możliwość sięgnięcia po takie rozstrzygnięcie w postępowaniu odwoławczym.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy winien mieć na uwadze rozważania Sądu Apelacyjnego wcześniej przedstawione, nie powinny być mu obce zapatrywania Sądu Najwyższego zaprezentowane tak w orzeczeniu kasatoryjnym w przedmiotowej sprawie, jak i innych przywołanych judykatach, które w istocie wytyczają ścieżkę postępowania.

Rzeczą Sądu merytorycznie właściwego musi być prawidłowe odkodowanie w działaniach oskarżonych znamion zarzucanych im przestępstw, wolne od wad prawnych i intelektualnych rozumienie wszystkich pojęć, które się na nie składają.

Powody uchylenia zaskarżonego wyroku otwierając szeroko drogę do skorzystania z dyspozycji art. 442 § 2 k.p.k., pozwalają, przynajmniej póki co, Sądowi Okręgowemu na ograniczenie się do odebrania wyjaśnień od oskarżonych ( o ile stawią się na rozprawę główną ) i ujawnienia dowodów dokumentarnych, ewentualnie też wyselekcjonowania do bezpośredniego przesłuchania najważniejszych świadków, bo przesłuchanie wszystkich jawi się jako zbędne.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie § 1, § 2 i § 17 ust.2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy Ł. B. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w przedmiotowym postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

SSA Jacek Szreder SSA Stanisław Kucharczyk SSA Maciej Żelazowski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o uniewinnieniu wszystkich oskarżonych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana