Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 kwietnia 2016

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agata Cieśla

Protokolant Kamila Wołejszo

po rozpoznaniu na rozprawie 20 kwietnia 2016 we Wrocławiu

sprawy z powództwa G. W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. M. na rzecz strony powodowej G. W.kwotę 7.171,25 zł (siedem tysięcy sto siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 25 listopada 2014 do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu na rzecz strony powodowej kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 701/15

UZASADNIENIE

Pozwem z 25 listopada 2014 strona powodowa G. W.wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwane S. Ł. i A. M. mają zapłacić solidarnie na rzecz strony powodowej kwotę 25.333,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 15.655,47 zł od 02 sierpnia 2014 do dnia poprzedzającego dzień wniesienia powództwa i od kwoty 25.333,96 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł. W przypadku wniesienia przez pozwane sprzeciwu od nakazu zapłaty strona powodowa wniosła o zasądzenia powyższych należności.

W uzasadnieniu strona powodowa podała, że pozwane zajmowały bez tytułu prawnego lokal mieszkalny numer (...) położony we W. przy ul. (...), wobec czego obciążone zostały odszkodowaniem w wysokości czynszu jaki przypadałby na zajmowany przez nie lokal oraz opłatami niezależnymi od właściciela, z płatnością do 10-ego dnia każdego miesiąca. Pozwane nie wywiązywały się z powyższego obowiązku, co skutkowało zadłużeniem, które na 01 sierpnia 2014 wynosiło 15.655,47 zł. Pomimo wezwania do zapłaty, pozwane nie uregulowały zaległości. Strona powodowa wskazała, że na żądaną kwotę składa się 15.655,47 zł tytułem należności głównej oraz skapitalizowane odsetki ustawowe liczone od dnia następującego po dniu wymagalności do 01 sierpnia 2014 w kwocie 9.678,49 zł. W oparciu o art. 481 § 1 k.p.c. strona powodowa wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych liczonych od 02 sierpnia 2014 do dnia poprzedzającego wniesienie powództwa.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 05 grudnia 2014 orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (k. 15).

Pozwana A. M. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości (k. 24-27).

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zarzuciła, że żądanie strony powodowej jest przedawnione w części, gdyż roszczenie o zapłatę zaległego czynszu i opłat przedawniło się z upływem trzech lat, natomiast strona powodowa żąda zapłaty zaległości od kwietnia 2004. A. M. podniosła, że S. Ł. zataiła przed nią fakt, iż nie reguluje czynszu, co wpłynęło na obecną sytuację pozwanej. Pozwana A. M. argumentowała, że zajmuje przedmiotowy lokal wraz z dwojgiem małoletnich dzieci, natomiast jej matka S. Ł. została zobowiązana do opuszczenia mieszkania wskutek stosowania przemocy. A. M. podniosła, że płaci czynsz w miarę swoich możliwości finansowych, zaś 15 września 2014 złożyła wniosek o umorzenie zaległości czynszowych, jednak do dzisiejszego dnia nie otrzymała odpowiedzi. W ocenie pozwanej z uwagi na fakt, że aktualny czynsz to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, koszty utrzymania mieszkania są zwiększone.

Postanowieniem z 14 lipca 2015 Sąd, na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c., zawiesił postępowanie przeciwko S. Ł., zamarłej 08 lutego 2015 (k. 48)

W odpowiedzi na sprzeciw (k. 57-58) strona powodowa podniosła, że odszkodowanie za korzystanie z lokalu bez podstawy prawnej jest równe czynszowi regulowanemu wynikającemu z przepisów prawa miejscowego. Pozwana była każdorazowo informowana o wysokości należnych świadczeń, a opłaty niezależne od właściciela były rozliczane przez stronę powodową według rzeczywistego zużycia, korekty były dokonywane na bieżąco. W ocenie strony powodowej zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ pozwana złożyła oświadczenie, w którym uznała w całości i bez zastrzeżeń zadłużenie z tytułu zajmowania lokalu mieszkalnego należącego do strony powodowej i zrzekła się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Na rozprawie 26 lutego 2016 pozwana A. M. podniosła, że oświadczenie o uznaniu długu i zrzeczeniu się przedawnienia podpisała w związku ze złożeniem wniosku o umorzenie w części zaległości i została do tego zmuszona, bo w przeciwnym razie wniosek zostałby odrzucony (k. 87).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Pozwana A. M. jest zameldowana w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym przy ulicy (...) we W. od urodzenia (...)). Lokal ten opuściła w wieku 18 lat z powodu agresji swojej matki - pozwanej S. Ł., jednak okresowo zmuszona była do niego powracać. Pozwana A. M. ponownie wprowadziła się do przedmiotowego lokalu wraz z dwójką dzieci na stałe na początku 2009.

Pozwana S. Ł. około 2005 wyjechała do Kanady, skąd 22 listopada 2011 została deportowana do Polski i powróciła do mieszkania.

Opłaty za przedmiotowy lokal ponosiła wówczas A. M..

Prawomocnym postanowieniem z 05 marca 2014, w sprawie o sygn. akt VIII Ns 736/13, tutejszy Sąd zobowiązał S. Ł. do opuszczenia mieszkania przy ulicy (...) we W. na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy z 29 lipca (...) o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Pozwana S. Ł. zmarła 08 lutego 2015.

[ dowody: postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 05.03.2014 k. 28,

przesłuchanie pozwanej A. M., protokół elektroniczny z 26 lutego 2016]

Strona powodowa regularnie pisemnie informowała pozwane o zmianach w wysokości czynszu, opłat za media oraz o sposobie rozliczania kosztów zużycia mediów.

[ dowody zawiadomienia o zmianie czynszu i opłat z potwierdzeniami ich odbioru k. 63- 76]

Pozwane nie wywiązywały się z obowiązku uiszczania opłat z tytułu czynszu oraz zaliczek na media, dokonując nieregularnych wpłat w różnych wysokościach.

G. W., pismami z 26 sierpnia 2014, wezwała pozwane do zapłaty w terminie siedmiu dni kwoty 17.842,57 zł zaległych należności za korzystanie z przedmiotowego lokalu wraz z ustawowymi odsetkami.

[ dowody: wezwania do zapłaty k. 11-12,

kartoteka zadłużenia k. 8-10]

Pozwana A. M. pismem z 15 września 2014 złożyła wniosek o umorzenie należności wobec G. W.z tytułu zadłużenia lokalu, powołując się na trudną sytuację materialną i rodzinną.

W ramach procedury wszczętej na skutek wniosku pozwanej z 15 września 2014 o umorzenie zaległości czynszowych, w piśmie z 29 stycznia 2015 G. W.poinformowała A. M., iż w celu rozpatrzenia wniosku pozwanej należy uzupełnić dokumentację o oświadczenie o uznaniu długu i zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia.

Pozwana A. M., pismem z 30 stycznia 2015, zwróciła się o udzielenie wyjaśnienia podstawy i celu w jakim strona powodowa żąda złożenia powyższego oświadczenia.

W odpowiedzi, strona powodowa poinformowała, że zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej W. nr (...) z 18 marca 2010 oświadczenie to jest dokumentem niezbędnym przy rozpatrywaniu wniosku.

Pozwana A. M., mając nadzieję na pozytywne rozstrzygnięcie jej wniosku, będąc w trudnej sytuacji materialnej i życiowej, 18 marca 2015 podpisała oświadczenie, zgodnie z którym uznała w całości i bez zastrzeżeń dług wobec G. W.za przedmiotowy lokal, który na 31 grudnia 2014 wynosi 31.140,63 zł i obejmuje należność główną wraz z naliczonymi na dzień uznania długu odsetkami, jak również oświadczenie, że w oparciu o art. 117 § 2 kodeksu cywilnego zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia co do zadłużenia zawartego we wskazanej wyżej kwocie, które uległo przedawnieniu na dzień podpisania oświadczenia.

Treść powyższych oświadczeń ukształtowana została przez stronę powodową bez udziału pozwanej.

Strona powodowa nie umorzyła wierzytelności pozwanej z tytułu zadłużenia lokalu przedmiotowego lokalu.

[ dowody: wniosek pozwanej z (...)k. 29-30,

oświadczenie pozwanej z (...)k. 77,

pismo strony powodowej z (...) k. 83,

pismo pozwanej z (...)k. 84,

pismo strony powodowej z (...) k. 85,

przesłuchanie pozwanej A. M., protokół elektroniczny z 26 lutego 2016]

Na zaległość pozwanej A. M. z tytułu czynszu najmu oraz zaliczek na media za okres od 25 listopada 2011 do 01 sierpnia 2014 składają się:

- kwota 6.017,84 zł należności głównej,

- kwota 906,93 zł ustawowych odsetek skapitalizowanych na 01 sierpnia 2014, liczonych od kwot wskazanych w kartotece finansowej za opóźnienie w płatności poszczególnych należności za każdy miesiąc, począwszy od 11-go każdego miesiąca za każdy dzień opóźnienia do 01 sierpnia 2014.

Odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od należności głównej 6.017,84 zł za okres od 02 sierpnia 2014 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, to jest do 24 listopada 2014, wynoszą 246,48 zł.

[ dowód kartoteka zadłużenia k. 92]

W lokalu mieszkalnym numer (...) położonym przy ulicy (...) we W. zamieszkuje A. M. wraz z dwiema córkami.

Pozwana ma 39 lat, utrzymuje się z prac na umowę zlecenie, z których uzyskuje średnio 1.500 zł netto. Pobiera alimenty w wysokości 1.000 zł na obie córki. Pozwana obecnie regularnie dokonuje wpłat w związku z odszkodowaniem za bezumowne zajmowanie przedmiotowego mieszkania, do 2017 będzie spłacać kredyt za zakupione dla dzieci meble.

[ dowód przesłuchanie pozwanej A. M., protokół elektroniczny z 26 lutego 2016]

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie, jakkolwiek jedynie w części.

Strona powodowa Gmina W. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej A. M. kwoty 25.333,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 15.655,47 zł od 02 sierpnia 2014 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu oraz od kwoty 25.333,96 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł, tytułem opłat związanych z bezumownym korzystaniem z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy ulicy (...) za okres od 30 kwietnia 2004 do 01 sierpnia 2014.

Pozwana A. M. podniosła zarzut przedawnienia należności wymagalnych wcześniej niż 3 lata przed wytoczeniem powództwa.

Okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dowody z dokumentów, których wiarygodności ani rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała. W oparciu o te dokumenty Sąd ustalił wysokość kosztów obciążających pozwaną z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy ulicy (...) oraz wysokość zaległości z tego tytułu, jak również wysokość wpłat dokonywanych przez pozwane na pokrycie tych zaległości i sposób ich zaliczenia przez stronę powodową. Nadto Sąd oparł się na dowodzie z przesłuchania pozwanej A. M., oceniając go jako w pełni wiarygodny.

Pozwana A. M. nie kwestionowała faktu zadłużenia wobec G. (...) z tytułu niezapłaconego czynszu i pozostałych opłat związanych z korzystaniem z lokalu (tzw. media). Podniosła natomiast zarzut przedawnienia roszczeń o terminie wymagalności wcześniejszym niż 3 lata przed wytoczeniem powództwa, zarówno za odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, jak i za media. Zarzut ten należało ocenić jako skutecznie podniesiony.

Roszczenia majątkowe co do zasady ulegają przedawnieniu, co wynika z treści art. 117 § 1 k.c. Art. 117 § 2 k.c. stanowi natomiast, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Na mocy art. 118 k.c. co do zasady termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Roszczenia strony powodowej mają charakter roszczeń o świadczenia okresowe, ulegały zatem przedawnieniu wraz z upływem trzyletniego terminu liczonego od dnia ich wymagalności.

W konsekwencji, skoro na żądanie pozwu składają się należności za odszkodowanie w wysokości czynszu, jaki byłby należny tytułem najmu lokalu, oraz należności za nie uiszczone opłaty za media, przy czym należności te były płatne do 10-go dnia każdego miesiąca z góry, a termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe, zgodnie z art. 118 k.c., wynosi trzy lata, należało uznać, iż dochodzone przez stronę powodową roszczenia, które stały się wymagalne przed 25 listopada 2011 (pozew został wniesiony 25 listopada 2014) uległy przedawnieniu. Dodać należy, iż odsetki za opóźnienie przybierają również charakter świadczenia okresowego i ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od daty ich wymagalności bez względu na termin przedawnienia roszczenia, od którego zostały naliczone. Przy czym roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawniają się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego.

W tym miejscu należy odnieść się do przedłożonego przez stronę powodową oświadczenia pozwanej z 18 marca 2015 o uznaniu długu i zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia (k. 77).

Na wstępie wskazać należy, iż jednym z warunków skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia poprzez uznanie długu na podstawie art. 123 § 1 pkt 2 k.c. jest, aby czynności prowadzące do takiego przerwania miały miejsce przed upływem terminu przedawnienia. Podkreślić należy, że przedawnienie następuje z mocy prawa na skutek samego upływu czasu. Nie może być więc mowy o przerwaniu biegu przedawnienia, jeżeli przedawnienie już nastąpiło (tak m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 03.07.2015, I ACa 277/15, LEX nr 1770682).

I tak w okolicznościach faktycznych rozpatrywanej sprawy czynność uznania długu z 18 marca 2015 jest nieskuteczna wobec wierzytelności, których termin przedawnienia w tej dacie już upłynął, a zatem oświadczenie pozwanej nie wywołuje skutków z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. co do zadłużenia, którego termin wymagalności upłynął przed 18 marca 2012, bowiem termin ich przedawnienia już upłynął.

Odnośnie natomiast oświadczenia o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 117 § 1 k.p.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. W świetle § 2, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny i orzecznictwa, zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest jednostronną czynnością prawną w postaci oświadczenia woli osoby, przeciwko której przysługuje roszczenie. Pociąga ono za sobą istotny skutek prawny w postaci przywrócenie zaskarżalności przedawnionemu roszczeniu. Do zrzeczenia się zarzutu przedawnienia stosuje się wszystkie zasady dotyczące składania oświadczeń woli.

Zgodnie natomiast z art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Zasady współżycia społecznego, zgodnie z ogólnie akceptowanym poglądem, wyrażają ideę słuszności w prawie i wolności ludzi oraz odwołują się do powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości. Ogólnie rzecz ujmując, przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania. W literaturze podnoszony jest pogląd, iż przy przyjmowaniu nadużycia prawa z powołaniem się na zasady współżycia społecznego, konieczne jest zachowanie szczególnej ostrożności. W praktyce winno to następować w sytuacjach wyjątkowych. Należy przy tym mieć na względzie dwie zasadnicze okoliczności, a mianowicie, że domniemywa się, iż osoba korzystająca ze swego prawa czyni to w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego oraz że odwołanie się, zwłaszcza ogólnikowo, do klauzul generalnych przewidzianych w art. 5 k.c. nie może podważać pośrednio mocy obowiązujących przepisów prawnych. Sąd Najwyższy niejednokrotnie podkreślał, iż istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji, bądź unicestwienia tychże praw wymagają z jednej strony ostrożności, zaś z drugiej bardzo wnikliwego rozważenia wszystkich aspektów rozpoznawanego wypadku. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. są bowiem pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Dlatego dla zastosowania art. 5 k.c. konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności danego wypadku w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym ( por. wyrok SN z 22.11.1994 r., II CRN 127/94).

Mając na uwadze przytoczony powyżej wywód, Sąd w niniejszej sprawie doszedł do przekonania, iż szczególne okoliczności faktyczne przedmiotowego postępowania uzasadniały uznanie prawa do powołania się w niniejszym procesie przez stronę powodową na oświadczenie pozwanej z 18 marca 2015 o uznaniu długu i zrzeczeniu skorzystania z zarzutu przedawnienia za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a co za tym idzie, niepodlegające ochronie prawnej. W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, pozwana A. M. złożyła powyższe oświadczenie w celu nadania dalszego biegu procedurze umorzenia jej zadłużenia wobec strony powodowej. W świetle przesłuchania pozwanej oraz pisma strony powodowej z 19 lutego 2015, strona powodowa uzależniła bowiem rozpatrzenie jej wniosku od podpisania oświadczenia, którego treść przygotowana była przez stronę powodową. Podkreślenia wymaga, że pozwana podpisała to oświadczenie, jednak nie brała czynnego udziału w formułowaniu jego treści. Przemawia to za potwierdzeniem tezy, iż pozwana nie była w pełni świadoma konsekwencji prawnych tak złożonego oświadczeniem woli. Skutki tego oświadczenia pozwana wiązała bowiem z umożliwieniem umorzenia jej zadłużenia przez stronę powodową, nie zaś z negatywnymi konsekwencjami procesowymi. Oświadczenie to było więc złożone dla innego celu, niż wynika to z treści przepisów prawa i wykładni celowościowej art. 117 § 2 k.p.c.

W linii orzeczniczej Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia tylko wtedy może nastąpić także przez czynności dorozumiane, jeżeli składający to oświadczenie woli jest w pełni świadomy jego skutków. Jest to związane z faktem, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia niesie za sobą doniosłe konsekwencje prawne dla składającego. Zrzeczenie się przedawnienia wymaga więc świadomego i celowego oświadczenia woli zmierzającego do wywołania przez stronę uprawnioną skutków, o jakich mowa w art. 117 § 2 k.c. ( por. także wyrok SN z 21 lipca 2004 r., V CK 620/03).

W przedmiotowym stanie faktycznym oświadczenie pozwanej co prawda złożone było pisemnie, nie przez czynność dorozumianą, jednakże pozbawione było cech wskazanych powyżej, a zatem świadomości co do jego znaczenia, a przede wszystkim celowości. Nadto, co już zostało podniesione, treść oświadczenia została sporządzona przez stronę powodową. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszego postępowania, w ocenie Sądu z powołanej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego wynika konieczność uważnego badania oświadczenia woli osoby zrzekającej się zarzutu przedawnienia (również w formie pisemnej), a to właśnie w kontekście możliwości nadużycia prawa przez podnoszącego tę okoliczność.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko, iż ratio legis instytucji zrzeczenia się korzystania z zarzutu przedawnienia sprowadza się do tego, aby umożliwić dłużnikowi ochronę swoich interesów poprzez uzyskanie orzeczenia oddalającego powództwo z przyczyn merytorycznych, a nie wyłącznie z powodu przedawnienia. Taka sytuacja może mieć miejsce w szczególności w procesie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym (np. zarzucanym lekarzowi błędem w sztuce lekarskiej), gdy pozwany pragnie w procesie cywilnym udowodnić, że nie można mu przypisać winy czy też że nie nastąpił skutek przypisywany jego zachowaniu ( zob. J. Adam Komentarz do art. 117 Kodeksu cywilnego, LEX nr 128174).

Składając przedmiotowe oświadczenie woli pozwana A. M. nie skorzystała z możliwości ochrony swego interesu prawnego, lecz nieświadomie doprowadziła do pogorszenia swojej sytuacji procesowej, co strona powodowa wykorzystała do dochodzenia w niniejszym procesie należności przedawnionych.

Podsumowując powyższe rozważania, w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych w jakich A. M. złożyła przedmiotowe oświadczenie, działanie strony powodowej uznać należało za nadużycie, które na podstawie art. 5 k.c. nie korzysta z ochrony.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu żądanie pozwu, po uwzględnieniu zarzutu przedawnienia, zasadne jest w zakresie należności z tytułu opłat za czynsz i media za okres od 25 listopada 2011 do 01 sierpnia 2014.

Należność główna, jak wynika z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową ( kartoteka finansowa k. 92) wynosi 6.017,84 zł. Nadto strona powodowa, na podstawie art. 481 § 1 k.c., żądała zasądzenia ustawowych odsetek od powyższych należności, skapitalizowanych na 01 sierpnia 2014, liczonych od kwot wskazanych w kartotece finansowej za opóźnienie w płatności poszczególnych należności za każdy miesiąc, począwszy od 11-go każdego miesiąca za każdy dzień opóźnienia do 01 sierpnia 2014. Zgodnie z kartoteką finansową kwota ta wynosi 906,93 zł.

Strona powodowa domagała się również zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty stanowiącej należność główną, liczonych od 02 sierpnia 2014 do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Sąd uznał to roszczenie za uzasadnione, a odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od należności głównej 6.017,84 zł za okres od 02 sierpnia 2014 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu (24 listopada 2014) wynoszą 246,48 zł.

W konsekwencji łączna kwota należna stronie powodowej od pozwanej wyniosła 7.171,25 zł (należność główna 6.017,84 zł, odsetki skapitalizowane na 01 sierpnia 2014 906,93 zł i odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od 02 sierpnia 2014 do 24 listopada 2014 w wysokości 246,48 zł).

O odsetkach od zasądzonej kwoty orzeczono stosownie do żądania pozwu na podstawie art. 481 k.c. i art. 482 § 1 k.c. Strona powodowa wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od należności głównej (6.017,84 zł) powiększonej o skapitalizowane odsetki naliczone na 01 sierpnia 2014 (906,93 zł) oraz odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od 02 sierpnia 2014 do 24 listopada 2014 (246,48 zł), począwszy od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Tym samym ustawowe odsetki za opóźnienie zasądzono od kwoty 7.171,25 zł od 25 listopada 2014 do dnia zapłaty, co znalazło swój wyraz w punkcie I. sentencji wyroku.

Z powyższych względów, w oparciu o dokonane ustalenia faktycznie i oparte na nich rozważania, Sąd orzekł jak w punkcie I. sentencji wyroku, oddalając dalej idące powództwo w punkcie II. sentencji.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 102 k.p.c., który stanowi, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami procesu uzasadnione było trudną sytuacją finansową pozwanej A. M., która samotnie wychowuje dwie córki, a na utrzymanie ma środki pochodzące z wynagrodzenia za pracę na umowę zlecenie w kwocie ok. 1.500 zł oraz alimenty na dzieci w wysokości łącznie 1.000 zł. Nadto Sąd miał na uwadze, że od września 2014 powódka płaci bieżące odszkodowanie. Mając na względzie powyższe orzeczono jak w punkcie III. sentencji wyroku.