Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w. Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Werocy

Protokolant: Małgorzata Weres

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2014 r. w. W.

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko A. W. (1) i S. M. wspólnikom spółki cywilnej PPHU (...) s.c. w W.

o wynagrodzenie i ekwiwalent za urlop

I.  zasądza od pozwanych A. W. (1) i S. M. wspólników spółki cywilnej PPHU (...) s.c. w W. solidarnie na rzecz powoda P. K. kwotę 686,82 zł brutto (sześćset osiemdziesiąt sześć złotych i osiemdziesiąt dwa grosze), tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 09.04.2013r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  umarza postępowanie w zakresie w jakim powód cofnął pozew;

IV.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

V.  zasądza od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 684 zł tytułem zwrotu

kosztów zastępstwa procesowego;

VI.  nakazuje powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla

W.) kwotę 341,41 zł tytułem części opłaty sądowej od

pozwu i wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

VII.  nakazuje pozwanym uiścić solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sądu

Rejonowego dla W.) kwotę 46,56 zł tytułem części opłaty

sądowej od pozwu i wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

Powód P. K. pozwem z dnia 4 września 2013r. (data stempla pocztowego), domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych A. W. (1) i S. M. jako wspólników spółki cywilnej – PPHU (...) s.c. w W. kwoty 5.832,50zł (brutto) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, w tym kwoty 4.704,42zł tytułem wynagrodzenia za pracę i kwoty 1.128,08zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, a także kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, iż był zatrudniony u pozwanych w okresie od dnia 1 listopada 2011r. do dnia 8 kwietnia 2013r. Podał, że – według niego – pracodawca zaprzestał wypłacania mu należnego wynagrodzenia za pracę w okresie od dnia 1 grudnia 2012r. do dnia 8 kwietnia 2013r. w związku z czym rozwiązał umowę o pracę na podstawie art. 55 §1 ¹ k.p. Wskazał, że w dniu 17 maja 2013r. wysłał do pozwanych wezwanie do zapłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i zaległego wynagrodzenia za pracę w wysokości: 1.500zł tytułem wynagrodzenia za grudzień 2012r., po 1.600zł tytułem wynagrodzenia za styczeń, luty i marzec 2013r. oraz 389,95 zł tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2013r. Podniósł, że pozwane przez swojego przedstawiciela zobowiązały się do zapłaty wskazanej przez siebie kwoty podpisując stosowane oświadczenie zgodnie z którym kwota 3.713,61 zł miała być uregulowana w dwóch ratach, tj. do 30 czerwca 2013r. – kwota 1.985,53 zł tytułem wynagrodzenia i do 20 lipca 2013r. – kwota 1.728,08zł tytułem ekwiwalentu. Zarzucił dalej, że mimo zobowiązania do zapłaty długu pozwane nie wywiązały się z niego wypłacając na jego rzecz jedynie kwotę 1.985,53 zł i z tytułu ekwiwalentu kwotę 600zł.

Nakazem zapłaty z dnia 27 września 2013r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w. Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nakazał pozwanym A. W. (1)i S. M.wspólnikom spółki cywilnej PPHU (...)s.c. w W.zapłacić solidarnie powodowi kwotę 5.832,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 września 2013r. do dnia zapłaty a nadto kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 62,50 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy, w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu albo wnieść w tym terminie sprzeciw. (k. 18)

W dniu 22 października 2013r. pozwane wniosły sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania. W uzasadnieniu żądania zarzuciły, że nie umocowały L. W. do uznania jakichkolwiek roszczeń jak również, że dokonały zapłaty na rzecz powoda łącznej kwoty 2.787,53 zł. Podniosły, że wysokość należności dochodzonych pozwem została nieprawidłowo wyliczona przez powoda w tym zwłaszcza z uwagi na fakt, że powód, w poszczególnych miesiącach, przepracował mniej co obrazują listy obecności w pracy, na których symbol F oznacza nieobecność nieusprawiedliwioną. Niezależnie od powyższego zarzuciły, że żądanie pozwu pozostaje w sprzeczności z art. 5 k.c. bowiem powód nie rozliczył się z nimi z kwoty 30.574 zł co skutkowało powstaniem po ich stronie kłopotów finansowych i wszczęciem wobec powoda postępowania przygotowawczego o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.. Niezależnie od powyższego pozwane zarzuciły brak prawidłowego umocowania pełnomocnika powoda do działania w sprawie.

W odpowiedzi na złożone sprzeciwy powód, w piśmie procesowym z dnia 10 grudnia 2013r., wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanych był obecny w pracy w okresie od 1 grudnia 2012r. do 8 kwietnia 2013r. a jednocześnie podał, że od pozwanych, jak podał w pozwie, domaga się zasądzenia wynagrodzenia za pracę w wysokości 6.689,95 zł za okres od 1 grudnia 2012r. do 8 kwietnia 2013r. i ekwiwalentu za urlop w wysokości 1.728,08zł a jednocześnie przyznał, że od pozwanych otrzymał łącznie kwotę 2.787,53zł, tj. o 202 zł więcej niż podał w pozwie. W związku z powyższym wskazał, że ogranicza powództwo o kwotę 202 zł, tj. do kwoty 5.630zł obejmującej kwotę 4.704,42 zł – tytułem wynagrodzenia za pracę i kwotę 926,08zł – tytułem ekwiwalentu za urlop. Jednocześnie zarzucił, że pełnomocnictwo udzielone zostało prawidłowo przeciwko spółce – PPHU (...) s.c. a powództwo skierowane prawidłowo przeciwko pozwanym, zgodnie z wolą powoda, co powód potwierdzi w toku pozstępowania.

Na rozprawie w dniu 6 marca 2014r. powód sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że podał iż domaga się zasądzenia od pozwanych solidarnie kwoty 5.630,50zł a ponad tę kwotę cofa pozew. Pozwane, w złożonych w dniu 6 marca 2014r. oświadczeniach, wyraziły zgodę na cofnięcie pozwu.

W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Postanowieniem z dnia 12 maja 2014r. Sąd postanowił rozpoznać sprawę w dalszym ciągu z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym (k. 135)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwane S. M. i A. W. (1) prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej PPHU (...) s.c. w W., w ramach której zajmują się m.in. zakładaniem stolarki budowlanej, montażem i podłączaniem instalacji alarmowej oraz montażem napędów do bram.

W ramach prowadzonej działalności pozwane prowadziły sklep z akcesoriami RTV, częściami do montażu napędów automatycznych do bram garażowych i wjazdowych oraz rolet a także realizowały usługi w zakresie montażu tych urządzeń.

Dowód: - wypis z (...), k. 7 i 8 -9 oraz k. 16

- oświadczenia, k. 29-33 i k. 52-56

- zeznania świadka E. K., k. 108-112

- zeznania świadka L. W., k. 108-112

- zeznania świadka A. W. (2), k. 135-137

Powód P. K. był zatrudniony w spółce cywilnej PPHU (...) s.c. w W. w okresie od dnia 1 listopada 2011r. do dnia 8 kwietnia 2013r., przy czym w okresie od dnia 1 listopada 2011r. do dnia 31 stycznia 2012r. na okres próbny a następnie na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od dnia 1 lutego 2012r. do dnia 30 czerwca 2013r., w całym okresie w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku sprzedawcy, za wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Umowa o pracę została rozwiązana przez powoda, pismem z dnia 8 kwietnia 2013r., bez zachowania okresu wypowiedzenia, z powodu naruszenia art. 55 § 1 k.p.

Na zajmowanym stanowisku powód wykonywał czynności sprzedaży i montażu. Za wykonane usługi pobierał także należności od klientów wystawiając klientom potwierdzenia dokonanych przez nich wpłat.

Z uwagi na posiadaną wiedzę oraz zaufanie jakie do powoda miała A. W. (1) powierzyła ona de facto prowadzenie sklepu powodowi, który był w sklepie osobą „decyzyjną”.

Dowód: - umowa o pracę z dnia 01.11.2011r., w kserokopii akt osobowych powoda

- umowa o pracę z dnia 01.02.2012r., w kserokopii akt osobowych powoda

- pismo z dn. 08.04.2013r., k. 12 oraz w kserokopii akt osobowych powoda

- oświadczenia, k. 29-33 i k. 52-56

- zeznania świadka L. W., k. 108-112

- zeznania świadka A. W. (2), k. 135-137

- przesłuchanie powoda, k. 135-137

- przesłuchanie pozwanej A. W. (1), k. 135-137

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę pozwane wystawiły powodowi świadectwo pracy wskazując w jego treści, że powód był zatrudniony w spółce – PPHU (...) s.c. w okresie od dnia 1 listopada 2011r. do dnia 8 kwietnia 2013r., w pełnym wymiarze czasu pracy, jak również, że w okresie zatrudnienia powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 7 dni.

Dowód: - świadectwo pracy z dn. 08.04.2013r., k. 13 oraz w kserokopii akt osobowych powoda

U pozwanych wynagrodzenie za pracę, za dany miesiąc wypłacane było, do listopada 2012r., na podstawie list płacy w formie gotówkowej. Wypłatę wynagrodzenia pracownicy, w tym powód potwierdzali podpisem na liście płac.

Dowód: - listy płac, k. 154-172

- przesłuchanie powoda, k. 135-137

Należne powodowi wynagrodzenie za pracę wynosiło:

-

za grudzień 2012r. – 1.500zł brutto, tj. 1.111,86 zł netto,

-

za styczeń 2013r. – 1.600zł brutto, tj. 1.181,38zł netto,

-

za luty 2013r. – 1.600zł brutto, tj. 1.181,38zł netto,

-

za marzec 2013r. – 1.600zł brutto, tj. 1.181,38zł netto,

-

za kwiecień 2013r. – 380,16 zł brutto, tj. 328,05 zł netto.

Dowód: - umowa o pracę z dnia 01.02.2012r., w kserokopii akt osobowych powoda

U pozwanych nie była prowadzona dokładna ewidencja czasu pracy powoda, który przez współpracowników postrzegany był jako „udziałowiec.” Wprawdzie powód miał obowiązek podpisywania list obecności, podobnie jak i inni pracownicy, jednak nie zawsze miał możliwość złożenia podpisu na liście obecności. Powód nie zawsze podpisywał listy obecności, co związane było m.in. z faktem wykonywania przez niego czynności montażu, poza siedzibą pracodawcy, tj., u klienta, gdzie powód nie miał dostępu do list obecności. W takim przypadku, tj. w sytuacji wykonywania usługi montażu powód informował o powyższym pracownika pozwanej E. K., który następnie przekazywał informacje pozwanym. Wpisy, w przypadku braku podpisu powoda na liście, uzupełniane były przez pozwane w sposób nie odzwierciedlający rzeczywistego czasu pracy powoda.

Na listach obecności pozwane, mimo wykonywania przez powoda pracy w danym dniu np. bezpośrednio u klienta, przy braku podpisu powoda, oznaczały wówczas symbolem (...) nieobecność nieusprawiedliwioną powoda w pracy.

W szczególności w dniu 20 marca 2013r. powód wykonywał czynności montażu napędu do bramy garażu u M. M.. Na liście obecności zaznaczono, iż w dniu tym powód był nieobecny w pracy.

Powód wykonywał pracę w okresie grudnia 2012r. oraz w okresie stycznia, lutego i marca 2013r. a także w okresie od 1 do 5 kwietnia 2013r. W okresie tym nie był niezdolny do pracy.

Dowód: - listy obecności, k. 34-39 i k. 57-62

- oświadczenia, k. 29-33 i k. 52-56

- świadectwo pracy z dn. 08.04.2013r., k. 13 oraz w kserokopii akt osobowych powoda

- zeznania świadka E. K., k. 108-112

- zeznania świadka L. W., k. 108-112

- zeznania świadka A. W. (2), k. 135-137

- przesłuchanie powoda, k. 135-137

Zdarzało się, że powód w okresie zatrudnienia u pozwanych, pobierał zaliczki na poczet wypłaty wynagrodzenia za pracę co odnotowywał w prowadzonym w sklepie zeszycie, w którym odnotowywane były także m.in. należności pobrane od klientów oraz stan środków pieniężnych w kasie. Pobrane na poczet wynagrodzenia za pracę kwoty powód oznaczał odnośnikiem (...), „ja” lub „wypłata ja” czy też „ja wypłata”. Dodatkowo przy poszczególnych wypłatach dopisywał nazwy poszczególnych miesięcy np. lipiec, sierpień oraz sumę łącznie pobranych w danym miesiącu kwot.

Zdarzały się sytuacje, że powód, dokonując wypłaty z kasy, informował A. W. (2), że pobiera wypłatę na raty.

W ten sam sposób zaliczki na poczet wynagrodzenia pobierane były także przez innych pracowników pozwanych, tj. przez E. K. i A. W. (2). W przypadku wypłaty na rzecz A. W. (2) przy kwocie odnotowywano oznaczenie (...).

W zeszycie odnotowywane były wyłącznie wypłaty gotówkowe na poczet wynagrodzenia, które następnie uwzględniane były przy końcowej wypłacie. Następnie pracownicy potwierdzali odbiór wynagrodzenia za pracę na liście płac.

Na poczet należnego wynagrodzenia powód pobrał następujące kwoty:

a)  za grudzień 2012r. kwotę 1.500zł, w tym:

-

05.01.2013r. – 100zł

-

08.02.2013r. – 610 zł

-

11.02.2013r. – 110zł

-

08.03.2013r. – 680 zł

b)  za styczeń 2013r. kwotę 1.400zł, w tym:

-

05.03.2013r. – 140 zł

-

08.03.2013r. – 820zł

-

15.03.2013r. – 50 zł

-

16.03.2013r. – 50 zł

-

25.03.2013r. – 340 zł

c)  za luty 2013r. kwotę 1.170zł, w tym:

-

25.03.2013r. – 380zł

-

25.03.2013r. – 50 zł

-

26.03.2013r. – 100zł

-

29.03.2013r. – 40 zł

-

04.04.2013r. – 500zł

-

04.04.2013r. – 100zł.

Dowód: - zeszyty, k. 107

- zeznania świadka L. W., k. 108-112

- zeznania świadka A. W. (2), k. 135-137

- przesłuchanie powoda, k. 135-137

- przesłuchanie pozwanej A. W. (1), k. 135-137

Powód posiada wykształcenie zawodowe. W okresie od dnia 9 sierpnia 2010r. do dnia 7 września 2011r. powód był zatrudniony u A. W. (3) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) w W., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku sprzedawcy.

W okresie zatrudnienia u pozwanych powód uprawniony był do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 20 dni w roku kalendarzowym.

Wymiar należnego powodowi urlopu wypoczynkowego, wyliczonego proporcjonalnie do okresu zatrudnienia wynosił:

-

za rok 2011 – 4 dni (3,34 dni; po zaokrągleniu do pełnego dnia)

-

za rok 2012 – 20 dni

-

za rok 2013 – 7 dni (6,66 dni; po zaokrągleniu do pełnego dnia)

Łączny wymiar urlopu wypoczynkowego za okres zatrudnienia u pozwanych wynosił 31 dni.

Powód w okresie zatrudnienia wykorzystał 7 dni urlopu.

Dowód: - świadectwo pracy z dn. 07.09.2011r., w kserokopii akt osobowych powoda

- informacja o warunkach zatrudnienia, w kserokopii akt osobowych powoda

- świadectwo pracy z dn. 08.04.2013r., k. 13 oraz w kserokopii akt osobowych powoda

- przesłuchanie powoda, k. 135-137

W roku 2013r. wskaźnik, przy obliczaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, wynosił 20,92. Wysokość ekwiwalentu za jeden dzień urlopu powoda wynosiła 76,48 zł brutto i odpowiednio 9,56 zł brutto za godzinę urlopu.

Dowód: - zaświadczenie, k. 176

W okresie zatrudnienia powód nie zwracał się do pozwanych o wypłatę należnego mu wynagrodzenia za pracę.

Do sierpnia 2012r. wraz z powodem u pozwanych zatrudniony był A. W. (2).

W okresie od listopada 2012r. do kwietnia 2013r. pozwane poza powodem zatrudniały jeszcze jednego pracownika, tj. E. K.. Pozwane wypłaciły w terminie i w pełnej wysokości całe należne wynagrodzenie za pracę należne drugiemu z zatrudnianych pracowników, tj. E. K..

Dowód: - oświadczenie E. K., k. 124

- zeznania świadka L. W., k. 108-112

- listy obecności, k. 34-39 i k. 57-62

- zeznania świadka A. W. (2), k. 135-137

Po rozwiązaniu umowy o pracę pismem z dnia 17 maja 2013r. powód wezwał pracodawcę do zapłaty kwoty 1.835,56zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wskazując, że wymiar przysługującego mu urlopu wypoczynkowego wynosił łącznie 31 dni, w konsekwencji czego po wykorzystaniu 7 dni urlopu (zgodnie z wystawionym świadectwem pracy) powinien otrzymać ekwiwalent za 24 dni, oraz do zapłaty kwoty 6.689,95zł tytułem należnego wynagrodzenia za pracę za okres od dnia 1 grudnia 2012r. do dnia 8 kwietnia 2013r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania na wskazany rachunek bankowy.

W konsekwencji powyższego L. W., skontaktował się z pełnomocnikiem powoda, celem zawarcia – z uwagi na stan zdrowia swojej żony A. W. (1) spowodowany poronieniem, której nie chciał niepokoić - ugody. W wyniku dokonanych ustaleń zobowiązał się do uregulowania należności w dwóch ratach:

-

1.985,53 zł w terminie do dnia 30 czerwca 2013r.,

-

1.728,08 zł w terminie do dnia 20 lipca 2013r., nie oznaczając w złożonym oświadczeniu jakich należności dotyczą w/w kwoty.

Dowód: - pismo z dn. 17.05.2013r., k. 14

- oświadczenie L. W., k. 15

- zeznania świadka L. W., k. 108-112

W związku z wezwaniem do zapłaty i złożonym oświadczeniem pozwane wypłaciły powodowi łączną kwotę 2.787,53 zł.

(fakt przyznany)

W szczególności, w dniu 1 lipca 2013r., pozwane wpłaciły na rachunek bankowy powoda kwotę 1.987,53 zł, oznaczając, że wpłata dotyczy „1-rata za wynagrodzenie (…)”.

Jednocześnie pozwane dokonały wpłaty na rzecz powoda następujących kwot:

-

100 zł w dniu 31.07.2013r.,

-

200 zł w dniu 09.08.2013r.,

-

200 zł w dniu 13.08.2013r.,

-

100 zł w dniu 04.09.2013r.,

-

100 zł w dniu 27.09.2013r.,

nie oznaczając jakich należności dotyczy wpłata a jedynie podając - częściowa zapłata II wpłaty / raty.

Dowód: - potwierdzenia przelewów; k. 40-45 i k. 64-69

W dniu 22 kwietnia 2013r. pozwana A. W. (1) złożyła w Komendzie Powiatowej Policji w M. zawiadomienie o podejrzeniu przywłaszczenia przez powoda kwoty 30.574,02 zł na szkodę pracodawcy, tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Postępowanie prowadzone jest pod nadzorem Prokuratury Rejonowej w Miliczu w sprawie (...)323/13.

Dowód: - pismo KPP w M. z dn. 02.05.2013r., k. 46 i k. 63

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w części na uwzględnienie.

W toku niniejszego postępowania powód, po ostatecznym sprecyzowaniu żądania pozwu, domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych A. W. (1) i S. M. jako wspólników spółki cywilnej PPHU (...) w W., kwoty 5.630,50zł w tym kwoty 4.704,42 zł – tytułem wynagrodzenia za pracę i kwoty 926,08zł – tytułem ekwiwalentu za urlop wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pozwane domagały się oddalenia powództwa wskazując, że powód nie przepracował pełnego wymiaru czasu pracy w okresie objętym żądaniem pozwu, otrzymał należne mu wynagrodzenie jak również, że jego żądanie pozostaje w sprzeczności z art. 5 k.c. Zarzuciły także, że pełnomocnictwo udzielone zostało nieprawidłowo co uzasadnia przyjęcie, że brak jest prawidłowego umocowania pełnomocnika powoda.

Z uwagi na zgłoszony zarzut formalny Sąd zważył, iż nie zasługuje on na uwzględnienie bowiem pełnomocnictwo procesowe zostało załączone do pozwu i złożone prawidłowo, udzielone osobie, która mogła być pełnomocnikiem powoda. Nadto w toku postępowania, tj. na rozprawie w dniu 9 czerwca 2014r. powód złożyły także dodatkowo oświadczenie, do protokołu rozprawy, o udzieleniu pełnomocnictwa radcy prawnemu K. K. (1) do działania w sprawie wobec pozwanych, potwierdzając tym samym zakres pełnomocnictwa.

Oceniając zasadność objętego żądaniem pozwu roszczenia podkreślenia w pierwszej kolejności wymaga, iż w niniejszej sprawie bezspornym był zarówno fakt zatrudnienia powoda przez pozwanych na podstawie umowy o pracę w okresie od dnia 1 listopada 2011r. do dnia 8 kwietnia 2013r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku sprzedawca, za wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę jak również wypłacenia powodowi na poczet wynagrodzenia za pracę i ekwiwalentu za urlop kwoty 2.787,53zł co przyznane zostało w toku postępowania przez powoda.

Również niesporne pozostawało między stronami, iż wysokość należnego powodowi wynagrodzenia za pracę ustalona została na poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę, które w roku 2012 wyniosło - 1.500zł brutto (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 września 2011r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2012r.; Dz. U. z 2011r., Nr 192, poz. 1141) zaś w roku 2013, tj. od 1 stycznia 2013r., - 1.600zł brutto. (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2012r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013r.; Dz. U. z 2012r., poz. 1026).

Nie stanowiło także sporu pomiędzy stronami postępowania, że w okresie zatrudnienia u pozwanych powód uprawniony był do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 20 dni w roku kalendarzowym jak również, że powód w okresie zatrudnienia wykorzystał 7 dni urlopu.

Powyższe znajduje zresztą potwierdzenie w dokumentacji akt osobowych powoda w tym zwłaszcza w łączących strony postępowania umowach o pracę i w treści wystawionego powodowi świadectwa pracy a także w potwierdzeniach przelewów na rzecz powoda. W zakresie ustalenia wymiaru wykorzystanego przez powoda urlopu wypoczynkowego Sąd oparł się na treści dokumentu świadectwa pracy wystawionego powodowi przez pozwane, uwzględniając dalej fakt, że pozwane nie przedłożyły szczegółowej ewidencji i rozliczenia należnego powodowi i wykorzystanego w okresie zatrudnienia urlopu wypoczynkowego a jedynie listy obecności za okres od listopada 2012r. do kwietnia 2013r., z których wynika, że powód z urlopu wypoczynkowego korzystał jedynie w dniach 21 i 22 marca 2013r. Ponieważ jednak z treści świadectwa pracy wystawionego powodowi w dniu 8 kwietnia 2013r. wynika, że wymiar wykorzystanego urlopu wypoczynkowego wynosił 7 dni a wiarygodności powyższego dokumentu żadna ze stron postępowania nie kwestionowała Sąd oznaczenie wykorzystanego przez powoda urlopu przyjął za niesporne i wykazane. Sąd zważył w tym zakresie, że pozwane nie wykazały w toku niniejszego postępowania aby powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wyższym rozmiarze jak również, że także w wezwaniu do zapłaty z dnia 17 maja 2013r. powód dokonując wyliczenia kwoty należnego mu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy podał, że wykorzystał urlop w wymiarze 7 dni - zgodnie z wystawionym świadectwem pracy.

Spór w sprawie dotyczył tego czy powodowi zostało wypłacone należne wynagrodzenie za pracę i ekwiwalent za urlop wypoczynkowy - jak zarzucały pozwane, czy też nie - jak twierdził powód.

Analizując materiał dowodowy w tym zakresie Sąd zważył w pierwszym rzędzie, że co do zasady, w razie sporu, ciężar dowodu, że zobowiązanie (w postaci wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę, czy też odpowiednio ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy) zostało wykonane spoczywa na dłużniku, a więc pracodawcy (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Mimo jednak faktu, że w przypadku, gdy dochodzi do spełnienia świadczenia, celowe jest aby dłużnik (pracodawca) zadbał o pokwitowanie (np. podpis na liście płac) to jednak nie można tracić z pola widzenia okoliczności, iż pokwitowanie, będąc dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., samo przez się nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy, choć niewątpliwie stwarza korzystne dla dłużnika domniemanie, że świadczenie spełnił. Pracodawca może w przypadku braku pokwitowań, zgodnie z przepisami prawa procesowego, stosować wszelkie środki dowodowe dla wykazania spełnienia świadczenia.

Ustalając stan faktyczny w tym zakresie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci umów o pracę, potwierdzeń przelewów, zeszytów zawierających wpisy m.in. o pobranych przez powoda kwotach jak również na zeznaniach świadków E. K., L. W. i A. W. (2) a nadto na przesłuchaniu powoda oraz pozwanej A. W. (1), przy czym Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie w jakim twierdził on, że nie pobierał on na poczet należnego mu wynagrodzenia żadnych kwot zaś kwoty pobrane przez niego a zapisane w prowadzonym w sklepie pozwanych zeszycie dotyczyły rozliczenia kosztów zakupu paliwa, czy też opłacanych przez niego rachunków bowiem okoliczności tej powód w toku niniejszego postępowania nie wykazał, mimo ciążącego na nim w tym zakresie obowiązku dowodowego. Oczywistym jest bowiem, że jeśli powód – jak twierdzi – pobierał kwoty z kasy sklepu, z których następnie regulował określone zobowiązania to z kwot tych winien rozliczyć się z pracodawcą poprzez udokumentowanie wydatku (np. rachunkiem czy fakturą) i jego rozliczenie z pracodawcą. Nadto, oceniając wiarygodność zeznań powoda w tym zakresie Sąd zważył, że przy poszczególnych wypłatach dopisano nazwy poszczególnych miesięcy np. lipiec, sierpień oraz sumę łącznie wypłaconych za dany okres kwot co wskazuje, że rozliczenie dotyczyło zobowiązań miesięcznych z tytułu wynagrodzenia za pracę. Nie uszło także w tym zakresie uwagi Sądu, że zeznania powoda w zakresie w jakim twierdził on, że kwoty przez niego pobrane, czego powód ostatecznie nie kwestionował, a zapisane w zeszycie, nie dotyczyły wynagrodzenia za pracę pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków L. W. i A. W. (2), których to zeznaniom Sąd dał wiarę jako spójnym, logicznym i wzajemnie ze sobą korespondującym, a którzy podali, że u pozwanych pracownicy, w tym powód pobierali zaliczki na poczet wynagrodzenia za pracę co odnotowywane było w prowadzonym w sklepie zeszycie zaś oznaczenie (...), „ja” lub „wypłata ja” czy też „ja wypłata” dotyczyło powoda. Jak podał świadek A. W. (2) zdarzały się sytuacje, że powód, dokonując wypłaty z kasy, informował go, że pobiera wypłatę na raty. Również zasady doświadczenia życiowego nakazują przyjąć, że gdyby powód od grudnia 2012r. nie otrzymywał należnego mu wynagrodzenia to, przy wysokości należnego mu wynagrodzenia, wcześniej podjąłby decyzję o rozwiązaniu z pracodawcą umowy o pracę. Tym samym Sąd uznał, że pobierane przez powoda kwoty odnotowywane w prowadzonym w sklepie zeszycie z oznaczeniem (...), „ja” lub „wypłata ja” czy też „ja wypłata” dotyczyły kwot pobieranych przez powoda na poczet należnego mu wynagrodzenia za pracę. Kwoty te winny zatem zostać uwzględnione w zakresie rozliczenia należnego powodowi wynagrodzenia za pracę w poszczególnych miesiącach.

Dokonując oceny zasadności żądania zasądzenia wynagrodzenia za pracę Sąd zważył dalej - wobec zeznań powoda i świadka E. K. oraz A. W. (2) - iż u pozwanych nie była prowadzona dokładna ewidencja czasu pracy powoda. Wprawdzie powód miał obowiązek podpisywania list obecności, podobnie jak i inni pracownicy, jednak nie zawsze miał możliwość złożenia podpisu na liście obecności. Powód nie zawsze podpisywał listy obecności, co związane było m.in. z faktem wykonywania przez niego czynności montażu, poza siedzibą pracodawcy, tj., u klienta, gdzie powód nie miał dostępu do list obecności. W takim zaś przypadku, tj. w sytuacji wykonywania usługi montażu powód informował o powyższym pracownika pozwanej E. K., który następnie przekazywał informacje pozwanym. Wpisy, w przypadku braku podpisu powoda na liście, uzupełniane były przez pozwane w sposób nie odzwierciedlający rzeczywistego czasu pracy powoda. Zasadność powyższej oceny potwierdzają tak zeznania powoda, który podał, że wykonywał pracę w całym okresie objętym żądaniem pozwu nie korzystając ze zwolnienia lekarskiego jak również świadka E. K., który podał, że nie było takich sytuacji aby powód był nieobecny w pracy przez cały miesiąc - taka zaś ewidencja wynika z listy obecności za listopad i grudzień 2012r. Nadto jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe także w dniu 20 marca 2013r. powód wykonywał czynności montażu napędu do bramy garażu u M. M., co potwierdza złożone do akt przez pozwane oświadczenie (k. 55) zaś na liście obecności zaznaczono, iż w dniu tym powód był nieobecny w pracy (k. 58).

W konsekwencji powyższego Sąd uznał, że listy obecności nie obrazują rzeczywistego czasu pracy powoda a w konsekwencji dał w całości wiarę zeznaniom powoda, że w całym okresie objętym żądaniem pozwu wykonywał on pracę na rzecz pozwanych. Pracodawca w żadnym wypadku nie jest bowiem zwolniony od obowiązku prowadzenia rzeczywistej ewidencji czasu pracy pracownika, czy też kontrolowania faktu jej prowadzenia przez pracownika, któremu ten obowiązek powierzono. Nadto zasady doświadczenia życiowego nakazują przyjąć, że gdyby powód w okresach uwidocznionych na listach obecności (w tym cały listopad i grudzień 2012r.) nie wykonywał pracy pracodawca podjąłby kroki zmierzające do zdyscyplinowania pracownika czy też wreszcie rozwiązałby umowę o pracę z takim pracownikiem.

W rezultacie powyższych ustaleń i oceny Sąd za punkt wyjścia dla wyliczenia należnego powodowi, w poszczególnych miesiącach objętych żądaniem pozwu, wynagrodzenia przyjął pełne miesięczne wynagrodzenie.

W tych okolicznościach Sąd ustalił, że należne powodowi w poszczególnych miesiącach wynagrodzenie wynosiło:

-

za grudzień 2012r. – 1.500zł brutto, tj. 1.111,86 zł netto,

-

za styczeń 2013r. – 1.600zł brutto, tj. 1.181,38zł netto,

-

za luty 2013r. – 1.600zł brutto, tj. 1.181,38zł netto,

-

za marzec 2013r. – 1.600zł brutto, tj. 1.181,38zł netto,

-

za kwiecień 2013r. – 380,16 zł brutto, tj. 328,05 zł netto.

Wyliczając należne powodowi wynagrodzenie za kwiecień 2013r. Sąd uwzględnił okoliczność, że w kwietniu do przepracowania przypadało 21 dni roboczych, tj. 168 godzin (21 dni x 8 godzin). Powód nie wykonywał pracy przez 16 dni roboczych tj. przez 128 godziny (16 dni x 8 godzin). Należne powodowi wynagrodzenie wynosiło zatem:

1.600zł/ 168 godzin = 9,53zł (za 1 godzinę)

128 dni x 9,53zł = 1.219,84zł

1.600 zł – 1.219,84 zł = 380,16 zł (brutto)

Z zapisów prowadzonego w sklepie pozwanych zeszytu wynika, że powód pobrał na poczet wynagrodzenia: za grudzień 2012r. łączną kwotę 1.500zł (netto), za styczeń 2013r. łączną kwotę 1.400zł (netto) i za luty 2013r. łączną kwotę 1.170zł (netto).

Ponieważ należne powodowi wynagrodzenie wynosiło:

-

za grudzień 2012r. – 1.111,86 zł netto,

-

za styczeń 2013r. – 1.181,38zł netto,

-

za luty 2013r. – 1.181,38zł netto,

nadpłata z tytułu wypłaconych przez powoda w poszczególnych miesiącach kwot wynosiła odpowiednio:

-

w grudniu 2012r. – 388,14 zł netto (1.500zł – 1.111,86zł)

-

w styczniu 2013r. – 218,62 zł netto (1.400zł – 1.181,38zł)

Za luty 2013r. powód powinien otrzymać kwotę 1.181,38 zł pobrał natomiast kwotę 1.170zł w związku z czym niedopłata wyniosła za ten miesiąc 11,38zł (1.181,38 zł – 1.170 zł), która winna zostać rozliczona z kwoty nadpłaty pobranego wynagrodzenia za miesiące grudzień 2012r. i styczeń 2013r.

Po dokonaniu w/w rozliczenia łącznie nadpłata wynagrodzenia pobranego przez powoda za grudzień 2012r. i styczeń 2013r. - po rozliczeniu kwoty 11,38 zł tytułem brakującej kwoty wynagrodzenia za luty 2013r. - wynosiła 595,38zł (388,14 zł + 218,62 zł – 11,38zł).

Należne powodowi wynagrodzenie za marzec i kwiecień 2013r. wynosiło 1.509,43zł netto, na poczet powyższej należności winna być jednak rozliczona nadpłata wynagrodzenia w kwocie 595,38zł oraz kwota 1.987,53 zł wypłacona powodowi przelewem w dniu 1 lipca 2013r. z oznaczeniem, że wpłata dotyczy wynagrodzenia za pracę.

Tym samym nie budzi wątpliwości Sądu, że wynagrodzenie za pracę zostało wypłacone powodowi w całości, co uzasadniało oddaleniem powództwa w tym zakresie w całości.

Dokonując w dalszej części oceny zasadności żądania zasądzenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy Sąd ustalił, że powodowi przysługiwał w całym okresie zatrudnienia u pozwanych urlop wypoczynkowy w łącznym wymiarze 31 dni, z czego powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 7 dni. Tym samym pozwane winny wypłacić powodowi ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 24 dni. Należny powodowi ekwiwalent za urlop winien wynieść 1.835,52 zł brutto (76,48 zł x 24 dni), tj. 1.279,31 zł netto. Pozwane wypłaciły powodowi łączną kwotę 2.787,53 zł w tym kwotę 1.987,53 zł na poczet wynagrodzenia za pracę. Przyjąć zatem należało, że – wobec nie wskazania tytułu wpłaty – kwota 800zł netto (2.787,53zł – 1.987,53 zł) winna być rozliczona na poczet należnego powodowi ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Ponieważ powód domagał się zasądzenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w kwocie brutto, co wynika wprost z uzasadnienia żądania pozwu, a kwota ekwiwalentu nie została w całości powodowi wypłacona, przed dokonaniem wyliczenia należnego powodowi ekwiwalentu Sąd „ubruttowił” wypłaconą powodowi tytułem ekwiwalentu kwotę 800zł netto. Kwota 800zł netto stanowi w tym przypadku równowartość kwoty 1.148,70 zł brutto.

Tym samym kwota należnego powodowi ekwiwalentu za urlop wynosiła 686,82zł brutto (1.835,52 zł brutto – 1.148,70 zł brutto).

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 686,82zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 kwietnia 2013r., tj. od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, opierając orzeczenie o należnych odsetkach ustawowych na treści art. 481 k.c.

Sąd zważył w tym zakresie, iż pozwane nie mogą skutecznie powoływać się na treść art. 5 k.c. i żądać oddalenia powództwa z powołaniem na zasady współżycia społecznego skoro - o ile powód faktycznie nie dokonał pełnego rozliczenia wobec pracodawcy - to przysługują im wobec powoda inne środki prawne w zakresie ochrony ich roszczeń z tego tytułu. Nadto niemożliwym było zaliczenie na poczet należnego powodowi ekwiwalentu części wpłaty z tytułu wypłaconej powodowi kwoty 1.987,53 zł skoro kwota ta dotyczyła jednoznacznie należności z tytułu wynagrodzenia za pracę.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie żądania zasądzenia ekwiwalentu ponad kwotę zasądzoną w punkcie I wyroku i w zakresie wynagrodzenia za pracę, Sąd powództwo oddalił. (punkt II wyroku)

Ponieważ w toku niniejszego postępowania powód domagał się początkowo zasądzenia od pozwanych kwoty 5.832,50zł a następnie kwoty 5.630,50zł cofając pozew ponad tę kwotę, na co pozwane wyraziły zgodę, Sąd, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i § 4 k.p.c. oraz art. 469 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie w jakim powód cofnął pozew, uznając, że cofnięcie nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierza do obejścia prawa, a przy tym nie narusza słusznego interesu powoda. (punkt III wyroku)

Orzeczenie zawarte w pkt IV wyroku Sąd oparł na treści dyspozycji art. 477 ² § 1 k.p.c. uwzględniając fakt, że wysokość należnego powodowi jednomiesięcznego wynagrodzenia wynosiła 1.600 zł oraz okoliczność, że kwota zasądzona na rzecz powoda w pkt I wyroku jest niższa od tej kwoty.

Orzeczenie o kosztach postępowania zawarte w punkcie V wyroku Sąd oparł na treści art. 100 k.p.c. oraz przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013r., Nr 490) oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013r., Nr 461), uwzględniając dalej fakt, że powództwo zostało uwzględnione w 12% zaś na koszty poniesione przez powoda jak również przez pozwane złożyło się wynagrodzenie pełnomocników procesowych w wysokości po 900zł. Do zasądzenia od pozwanych na rzecz powoda podlegała zatem kwota 108 zł (900zł x 12%) a do zasądzenia od powoda na rzecz pozwanych kwota 792 zł (900zł x 88%). Ostatecznie zatem do zasądzenia od powoda solidarnie na rzecz pozwanych, tytułem zwrotu kosztów postępowania, podlegała kwota 684 zł (792 zł – 108zł).

Jednocześnie mając na uwadze fakt, że powód jako pracownik, zgodnie z treścią art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594) zwolniony był od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, Sąd na podstawie art. 113 powołanej ustawy, kosztami sądowymi, stosownie do wyniku postępowania, obciążył powoda i pozwane uwzględniając w tym zakresie fakt, że zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. wysokość opłaty sądowej wynosiła 292 zł zaś wysokość wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (koszty stawiennictwa świadków) wyniosła 95,97zł; łącznie koszty sądowe wyniosły 387,97zł, co przy uwzględnieniu wyniku sprawy uzasadniało obciążenie solidarnie pozwanych kosztami w kwocie 46,56 zł (pozwane przegrały sprawę w 12%) zaś powoda kosztami w wysokości 341,41 zł (powód przegrał sprawę w 88%); pkt VI i VII wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w repertorium;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

-

pełnomocnikowi powoda – r.pr. K. K. (adres – pismo z dn. 24.06.2014r.)

-

pełnomocnikowi pozwanych – adw. Ł. D.

3.  kal. 14 dni.

W., dnia 14.07.2014r.