Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 14-12-2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Izabela Wawrzynów

Protokolant:Radosław Gawlas

po rozpoznaniu w dniu 07-12-2017 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa K. A.

przeciwko K (...) Sp. z o.o. we W.

o wydanie świadectwa pracy i odszkodowanie z tytułu wydania niewłaściwego świadectwa pracy

I.  oddala powództwo;

II.  odstępuje od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego;

III.  koszty sądowe zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 13 czerwca 2017 r. (data stempla biura pocztowego k. 2) i skierowanym przeciwko stronie pozwanej K (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., powódka K. A. domagała się:

- wydania świadectwa pracy potwierdzającego ustanie stosunku pracy pomiędzy stronami na warunkach określonych ugodą z dnia 3 kwietnia 2017 r. zawartą przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia w sprawie IV P 21/17,

- zasądzenia na jej rzecz odszkodowania w kwocie 2.000,00 zł tytułem szkody, jaką poniosła w związku z niewydaniem świadectwa pracy w terminie oraz treści odpowiadającej podstawie rozwiązania umowy o pracę określonych prawomocną ugodą zawartą przed sądem,

- zasądzenia od strony pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 3 kwietnia 2017 r. w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt IV P 21/17 zawarła ze stroną pozwaną ugodę, na mocy, której zmianie uległa podstawa rozwiązania stosunku pracy z wyłącznej winy pracownika na porozumienie stron. Powódka zwróciła uwagę, że były pracodawca zobowiązał się do zapłaty na jej rzecz kwoty 2.500,00 zł tytułem odszkodowania oraz wydania nowego świadectwa pracy w terminie 14 dni. Podała, że na S. rozpraw przekazała stronie pozwanej świadectwo pracy, a były pracodawca przyjął je.

Powódka zarzuciła, że pracodawca nie wywiązał się ze swojego prawnego obowiązku. Pełnomocnik powódki wielokrotnie kontaktował się z pełnomocnikiem strony pozwanej i uzyskał zapewnienie, że świadectwo zostanie przesłane w terminie.

Powódka podniosła, że zaniechanie przez stronę pozwaną wydania świadectwa pracy – pomimo zawarcia ugody przed Sądem – spowodowało u niej szkodę, polegającą na braku możliwości nawiązania stosunku pracy przez okres 5 miesięcy oraz braku możliwości uzyskania świadczeń należnych osobom pozostającym bez zatrudnienia. Wskazała, że podejmowała liczne próby uzyskania nowego zatrudnienia. Brak możliwości znalezienia pracy, w sytuacji licznych ofert oraz spełnienia obiektywnych kryteriów wymaganych przez potencjalnych pracodawców spowodował, że nie mogła uzyskać żadnego wynagrodzenia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana K (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. wniosła o odrzucenie powództwa w części obejmującej żądanie wydania świadectwa pracy potwierdzającego ustanie stosunku pracy pomiędzy stronami na warunkach określonych ugodą z dnia 3 kwietnia 2017 r. zawartą przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia w sprawie IV P 21/17, oddalenie powództwa w pozostałej części oraz zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że w dniu 3 kwietnia 2017 r. przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych strony zawarły ugodę o treści jak załączona do pozwu. Wskazała, że prawdą jest, że zobowiązała się wydać powódce nowe świadectwo pracy zawierające informacje o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody. Podniosła, że świadectwo uwzględniające postanowienia ugody zostało odebrane przez powódkę w dniu 14 czerwca 2017 r.

Strona pozwana zaprzeczyła, aby pełnomocnik powódki wielokrotnie kontaktował się z pełnomocnikiem byłego pracodawcy. Wskazała, że kontakt miał miejsce raz i niezwłocznie po nim, sprostowane świadectwo pracy zostało wysłane powódce. Pozwana zakwestionowała również, aby powódka poniosła jakąkolwiek szkodę wynikającą z opóźnienia w doręczeniu świadectwa pracy.

Na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 r. pełnomocnik powódki oświadczył, że cofa roszczenie dotyczące sprostowania świadectwa pracy, ponieważ strona pozwana wykonała powyższe i powódka otrzymała dokument świadectwa pracy.

Pełnomocnik strony pozwanej oświadczył, że nie wyraża zgody na cofnięcie powództwa ww. części i wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Strona pozwana K (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., na podstawie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego prowadzi restauracje, inne stałe i ruchome placówki gastronomiczne, a nadto, świadczy usługi m.in. w zakresie przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych a także przygotowywania i podawania napojów.

Dowód: - odpis KRS strony pozwanej, k. 16 - 21

Powódka K. A. została zatrudniona u strony pozwanej w dniu 1 czerwca 2015 r., na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, w wymiarze ½ na stanowisku pracownika baru, za wynagrodzeniem 875,00 zł.

Z dniem 4 stycznia 2016 r. powódka została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 1.850,00 zł na dotychczasowym stanowisku.

Pismem z dnia 2 stycznia 2017 r., strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę zawartą w dniu 1 czerwca 2015 r., bez zachowania okresu wypowiedzenia, z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że utraciła zaufanie do powódki, jako pracownika, która wystąpiła ustnie z wnioskiem o podwyżkę grożąc, że jeżeli wniosek nie zostanie przez spółkę uwzględniony, w dniu następnym nie przyjdzie pracy.

Dowód: - umowa o pracę z dnia 1 czerwca 2015 r., w aktach osobowych powódki ,

- aneks do umowy o pracę z dnia 4 stycznia 2016 r., w aktach osobowych powódki,

- oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym, w aktach osobowych powódki

W dniu 9 stycznia 2017 r. powódka zainicjowała przeciwko stronie pozwanej postępowanie sądowe o przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W dniu 3 kwietnia 2017 r. przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych strony zawarły ugodę o następującej treści:

I.  strona pozwana K (...) Spółka z o.o. we W. oświadcza, iż wycofuje swoje oświadczenie woli z dnia 02 stycznia 2017r. o rozwiązaniu z powódką K. A. umowy o pracę bez okresu wypowiedzenia w trybie dyscyplinarnym a powódka oświadcza, że wyraża na to zgodę;

II.  strony zgodnie oświadczają, że łącząca je umowa o pracę zawarta w dniu 01 czerwca 2015r. zostaje rozwiązana za porozumieniem stron z dniem 02 stycznia 2017r.;

III.  strona pozwana K (...) Spółka z o.o. we W. zobowiązuje się zapłacić powódce K. A. kwotę 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) brutto tytułem odszkodowania w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody na rachunek bankowy powódki, na które przekazywane było wynagrodzenie za pracę wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności, na co powódka wyraża zgodę;

IV.  powódka K. A. oświadcza, że w dniu dzisiejszym zwróciła stronie pozwanej K (...) Spółka z o.o. we W. świadectwo pracy z dnia 03 stycznia 2017r., co potwierdza strona pozwana;

V.  strona pozwana K (...) Spółka z o.o. we W. zobowiązuje się wydać powódce K. A. nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody;

VI.  powódka oświadcza, że nie pracowała u strony pozwanej w godzinach nadliczbowych i otrzymała należny jej ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy;

VII.  strony zgodnie oświadczają, że znoszą wzajemnie koszty postępowania wynikające z niniejszej sprawy;

VIII.  strony zgodnie oświadczają, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie ich roszczenia wynikające ze stosunku pracy powódki u strony pozwanej i w przyszłości nie będą z tego tytułu wywodzić dalszych roszczeń;

IX.  strony zgodnie oświadczają, że niniejsza ugoda jest zgodna z ich wolą, dla nich zrozumiała i jako taką podpisują;

W trakcie posiedzenia w dniu 3 kwietnia 2017 r. powódka przekazała stronie pozwanej świadectwo pracy.

Dowód: - akta sprawy Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych IV P 21/17, w załączeniu ,

- przesłuchanie powódki, k. 37

Powódka rozpoczęła poszukiwanie innego zatrudnienia. W tym celu złożyła kilkanaście CV w sklepach znajdujących się we (...) galeriach handlowych. Powódka szukała ofert pracy także w Internecie.

Dokument CV powódce pomagała sporządzić koleżanka P. K..

Powódka udała się do Urzędu Pracy jedynie w celach informacyjnych.

Od połowy maja 2017 r., przez okres dwóch tygodnia powódka była zatrudniona w restauracji w biurowcu przy ul. (...) we W.. Powódka zrezygnowała z pracy, ponieważ nie otrzymała umowy o pracę. Za okres dwóch tygodni otrzymała wynagrodzenie w wysokości 600,00 zł netto.

Na początku czerwca 2017 r. powódka uczestniczyła w rozmowach kwalifikacyjnych w sklepach (...). W żadnym z nich nie zaproponowano powódce zatrudnienia, natomiast w sklepie (...) otrzymała informację, że posiada za małe doświadczenie w pracy.

Powódka odpowiedziała także na ofertę zatrudnienia w restauracji (...). Po pierwszym dniu próbnym nie została jednak zatrudniona.

W trakcie każdej rozmowy kwalifikacyjnej powódkę pytano wyłącznie o doświadczenie zawodowe oraz o tryb rozwiązania umowy o pracę z poprzednim pracodawcą. Przyczyną niezatrudnienia powódki nigdy nie był brak świadectwa pracy.

Obecnie, od sierpnia 2017 r. powódka jest zatrudniona w restauracji (...) we W..

W okresie, kiedy nie pracowała utrzymywała się z alimentów na dziecko, oraz świadczeń z programu rządowego „rodzina 500 plus”.

Dowód: - przesłuchanie powódki, k. 37

Świadectwo pracy uwzględniające warunki ugody zawartej w dniu 3 kwietnia 2017 r. powódka odebrała w dniu 14 czerwca 2017 r.

Dowód: - data potwierdzenia odbioru sprostowanego świadectwa pracy, k. 23

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki z tytułu zatrudnienia u strony pozwanej liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.850,00 zł brutto.

Dowód: - zaświadczenie o wynagrodzeniu, k. 24

Sąd zważył, co następuje

Powództwo, jako nieuzasadnione podlegało oddalenia w całości.

W niniejszym postępowaniu K. A. domagała się wydania świadectwa pracy potwierdzającego ustanie stosunku pracy pomiędzy stronami na warunkach określonych ugodą z dnia 3 kwietnia 2017 r. zawartą przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia w sprawie IV P 21/17 oraz zasądzenia na jej rzecz odszkodowania w kwocie 2.000,00 zł tytułem szkody, jaką poniosła w związku z niewydaniem świadectwa pracy w terminie oraz treści odpowiadającej podstawie rozwiązania umowy o pracę określonych prawomocną ugodą zawartą przed sądem.

Rozpoczynając rozważania w niniejszej sprawie wskazać, należy, że w dniu 9 stycznia 2017 r. powódka zainicjowała postępowanie sądowe przeciwko stronie pozwanej o przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia w związku z związku z rozwiązaniem w dniu 2 stycznia 2017 r. umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybie dyscyplinarnym. W dniu 3 kwietnia 2017 r. na rozprawie toczącej się w sprawie o sygn. akt IV P 21/17 strony zawarły ugodę sądową, na mocy, której strona pozwana zobowiązała się m.in. wydać powódce nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody. W punkcie IX powódka oświadczyła, że ugoda wyczerpuje wszelkie jej roszczenia wynikające ze stosunku pracy u strony pozwanej i w przyszłości nie będzie z tego tytułu wywodzić dalszych roszczeń.

Zgodnie z art. 917 k.c. istotą ugody jest czynienie sobie wzajemnych ustępstw w zakresie oczekiwanych rezultatów stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Ugoda zawarta przed sądem nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, gdyż ta przynależna jest tylko prawomocnym orzeczeniom stanowiącym osądzenie sprawy (np. wyrokom), natomiast kształtuje stan prawny wyrażający się w rzeczy ugodzonej ( res transacta). Stąd też w razie ponownego wytoczenia powództwa o roszczenie objęte treścią ugody sądowej pozwany może podnieść tzw. zarzut rzeczy ugodzonej, co w przypadku jego uwzględnienia prowadzi do oddalenia powództwa.

Tym samym w niniejszym postępowaniu nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, jednakże ugoda jest skuteczna i wiąże strony i Sąd dopóki nie zostanie skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1972 r., sygn. akt III PRN 66/72, opubl. LEX nr 602642; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt V CSK 157/10, opubl. LEX nr 688708).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy jednoznacznie stwierdzić, że żądanie w przedmiocie zasądzenia odszkodowania było nieuprawnione ze względu na powagę rzeczy ugodzonej, co skutkowało koniecznością oddalenia powództwa w tej części.

Sąd uznał, że roszczenie powódki o odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy w terminie pozostaje również nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 99 § 1 k.p., pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Do występowania uregulowanej przepisem art. 99 odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy niezbędne jest równoczesne ziszczenie się trzech przesłanek:

1) pracodawca nie wykonał w ogóle albo wykonał nienależycie spoczywający na nim obowiązek wydania świadectwa pracy (nieprawidłowe działanie pracodawcy);

2) pracownik poniósł uszczerbek majątkowy z powodu niemożności podjęcia nowego zatrudnienia lub niemożności korzystania ze świadczeń określonych w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (szkoda);

3) szkoda powstała w związku z nieprawidłowym działaniem pracodawcy (związek przyczynowy).

Warunkiem odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy jest wyłącznie takie niewydanie w terminie lub wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, które posiada znamiona bezprawności. Pracodawca nie odpowiada, więc za szkodę, jeżeli niewydanie w terminie lub wydanie niewłaściwego świadectwa pracy zostało spowodowane przez samego pracownika albo nastąpiło wskutek siły wyższej.

Szkodą natomiast jest uszczerbek majątkowy, jaki pracownik poniósł wskutek pozostawania bez pracy. Pomiędzy niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy, a szkodą musi istnieć tzw. adekwatny związek przyczynowy. Pozostawanie pracownika bez pracy musi być, zatem zwykłym, normalnym następstwem braku lub niekorzystnej dla pracownika treści świadectwa pracy.

Udowodnienie, że w danym przypadku fakt pozostawania bez pracy wynika z powodu niewydania świadectwa pracy w ustalonym terminie albo też z powodu braku "właściwego" świadectwa pracy, ciąży na pracowniku (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Spoczywający na pracowniku ciężar dowodu istnienia związku przyczynowego między wadliwą treścią świadectwa pracy a niemożnością uzyskania przez niego pracy, nie może być rozumiany tylko w ten sposób, że jest on obowiązany do złożenia dokumentu stwierdzającego przyczynę odmowy jego zatrudnienia. O istnieniu, bowiem tego związku przyczynowego mogą świadczyć takie okoliczności, jak podejmowanie przez pracownika bezskutecznych starań o pracę odpowiadającą jego możliwościom i kwalifikacjom oraz brak innych przeszkód w uzyskaniu pracy, niż wynikające z wadliwej treści świadectwa pracy, które w sposób ewidentny mogło utrudnić jego ponowne zatrudnienie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1971 r., sygn. akt II PR 9/71, opubl. OSNC 1971, Nr 12, poz. 211; A. S., W. W., NP 1972, Nr 7–8, s. (...)).

W niniejszej sprawie powódka nie wykazała jednak, iż pozostawała bez pracy wskutek braku świadectwa pracy jak również z tej przyczyny nie zarejestrowała się w Urzędzie Pracy celem otrzymania zasiłku dla osób bezrobotnych. Nie uszło uwadze Sądu, że w trakcie przesłuchania powódka sama wskazała, że nie pamięta nazwy większości firm, do których aplikowała do pracy. Z relacji powódki jednoznacznie wynikało, że przyczyną niezatrudnienia w (...) Społem Północ Feniks i O. nie był brak świadectwa pracy, a brak odpowiedniego doświadczenia i umiejętności. Powódka wskazywała również, że w trakcie rozmów rekrutacyjnych potencjalnych pracodawców interesowało wyłącznie doświadczenie oraz tryb rozwiązania umowy o pracę z poprzednim pracodawcą. Nadto, nie uszło uwadze Sądu, że w Urzędzie Pracy powódka była jedynie w celach informacyjnych i nie składała żadnych dokumentów w celu uzyskania świadczeń pieniężnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, w szczególności tych znajdujących się w aktach osobowych powódki, a także akt sprawy Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt IV P 21/17, potwierdzeniu odbioru oraz zaświadczenia o średnim jednomiesięcznym wynagrodzeniu brutto z ostatnich trzech miesięcy zatrudnienia, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i wiarygodności.

Zeznania powódki Sąd obdarzył walorem wiarygodności w zakresie, w jakim pozostawały spójne z pozostałym materiałem dowodowym sprawy.

Na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 r. Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania świadka P. K., albowiem okazał się on nieistotny dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu. P. K. jest bliską koleżanką powódki, pomagała jedynie sporządzić dokument CV, natomiast nie towarzyszyła powódce podczas rozmów rekrutacyjnych. Z tych względów Sąd doszedł do przekonania, że zeznania ww. świadka pozostają bez znaczenia dla okoliczności spornych w sprawie.

W związku z powyższym, Sąd orzekł jak w punckie I sentencji wyroku i oddalił powództwo.

O kosztach procesu, o których mowa w punkcie II sentencji, Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że wprawdzie powódka przegrała niniejszy proces, nie mniej jednak, mogła być subiektywnie przekonana o zasadności swojego powództwa a zatem obciążanie jej kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej byłoby sprzeczne z zasadami słuszności. Poza tym, Sąd miał na uwadze sytuację materialną i życiową powódki, w szczególności okoliczność, że samotnie wychowuje dziecko.

W pkt III sentencji wyroku Sąd w oparciu o treść art. 113 w zw. z art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tj.: Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) nie obciążył powódki kosztami sadowymi zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.