Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Ryszard Kozłowski (ref.)

S ę d z i o w i e: SSO Anna Nowińska

SSO Krystyna Dereń-Szydłowska

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa B. G.

przeciwko (...) Sp. z o.o. Oddział (...)

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powódki B. G.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 sierpnia 2013 r. sygn. akt IV P 720/12

I.  oddala apelację,

II.  przyznaje radcy prawnemu K. G. z Kancelarii Radcy Prawnego (...) we W. przy ul. (...) , od Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 157 zł ( w tym podatek VAT ) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  nie obciąża powódki kosztami zastępstwa prawnego strony pozwanej w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28.08.2013r. Sąd Rejonowy w sprawie z powództwa B. G. przeciwko stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. (...) Zakład (...) we W. o przywrócenie do pracy oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy na podstawie stanu faktycznego ustalonego w toku przewodu sądowego, który Sąd Okręgowy uznał za własny przyjął brak skuteczności roszczenia powódki o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy czyli roszczeń wynikających z przepisów art. 45 § 1 kp i 47 kp.

Strona pozwana pismem z dnia 3.07.2012r. wypowiedziała powódce umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia z przyczyn likwidacji kasy biletowej na stacji O. w której zatrudniona była powódka, oraz braku możliwości zatrudnienia powódki w kasie biletowej na Stacji W..

Podstawą prawną wypowiedzenia powódce umowy o pracę był przepis art. 30 § 1 pkt 2 kp w związku z ustawą z dnia 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Powódce przyznano jednorazową odprawę pieniężną w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.

Strona pozwana dokonała reorganizacji i zlikwidowała stanowisko pracy powódki. Dlatego przyczyna wypowiedzenia powódce umowy o pracę była rzeczywista i uzasadniona.

W konsekwencji powyższych rozważań Sąd Rejonowy orzekł o oddaleniu powództwa.

Od powyższego wyroku apelację wniosła powódka domagając się ponownego rozpoznania sprawy i przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach zatrudnienia.

Powódka kwestionując prawidłowość wydanego w sprawie wyroku twierdziła że na Stacji W. – Główny pracują kasjerzy biletowi a powódka nie otrzymała żadnej propozycji pracy zgodnie z zawartą przez nią umową o pracę i dużym doświadczeniem zawodowym.

Jednocześnie wskazywała na swoją trudną sytuację rodzinną i finansową co świadczy że wypowiedzenie powódce umowy o pracę jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Strona pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona a przytoczone w niej zarzuty nie uzasadniają uznania że orzeczenie Sądu Rejonowego którym oddalono powództwo powódki o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest wadliwe i narusza przepisy prawa.

Sąd Rejonowy orzekając w sprawie przeprowadził właściwe i wyczerpujące postępowanie dowodowe i wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności w sprawie dotyczące podstaw zgłoszonego przez powódkę roszczenia o przywrócenie do pracy i wynagrodzenia. Tak zebrany w sprawie materiał dowodowy ocenił właściwie w ramach swobodnej oceny dowodów nie naruszając zasady określonej w przepisie art. 233 § 1 kpc.

Podzielając taką ocenę dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy wraz z przywołaną argumentacją Sąd Okręgowy uznał, że nie istniały podstawy do uznania skuteczności roszczeń powódki.

Niewątpliwym w sprawie było że strona pozwana dokonując reorganizacji zlikwidowała kasę biletową na stacji O. w której była zatrudniona powódka. Likwidacja kasy biletowej wynikała z przyczyn ekonomicznych.

Nie do przyjęcia również była możliwość zatrudnienia powódki na Stacji W. Główny. Strona pozwana likwidowała bowiem stanowiska pracy kasjerów biletowych i przeprowadziła redukcję zatrudnienia w wielu stacjach. Natomiast na stacji W. Główny występuje stan zatrudnienia, który jest zgodny z potrzebami strony pozwanej w tym część osób korzysta z ochrony emerytalnej i związkowej.

Reorganizacja i zmniejszenie zatrudnienia stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia.

Zważyć przy tym należało, że o celowości i zasadności zmniejszenia stanu zatrudnienia decydują organy przedsiębiorstwa a decyzja w tym przedmiocie należy do sfery organizacyjnej zakładu pracy i nie może podlegać kontroli Sądu w sporze dotyczącym podstaw wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę. Natomiast likwidacja konkretnego stanowiska pracy uzasadnia to wypowiedzenie bez potrzeby oceny przez zakład pracy kwalifikacji, stażu pracy czy innych okoliczności ochronnych zwalnianego pracownika i porównywania go z innymi pracownikami.

Uznanie zasadności takiego wypowiedzenia nie jest też uzależnione od uprzedniego zaoferowania pracownikowi przez zakład pracy innej odpowiedniej pracy, którą ewentualnie dysponuje zakład pracy.

Dotyczyło to również sytuacji osobistej i materialnej powódki. Pracodawca nie może być bowiem zmuszony do zachowania istniejącego stanu zatrudnienia ze względu na interes pracownika. Dlatego podjęcie decyzji o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę w związku z likwidacją jej stanowiska pracy nie mogło być uznane za działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego skutkujące ocenę bezzasadności takiego wypowiedzenia.

Zważyć przy tym należało że powódka mimo utraty zatrudnienia u strony pozwanej została zatrudniona w zlikwidowanej kasie biletowej w O., w której pracowała przez ajenta na podstawie umowy o pracę na czas określony. Na obecnym etapie postępowania ma więc zapewnione stałe źródło dochodu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy z mocy przepisu art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.