Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Nowińska

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 r. sprawy

I. B.

urodzonego (...) w miejscowości W., syna M. i Ł. z domu K.

obwinionego z art. 10 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego Komendanta Straży Miejskiej we W.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia

z dnia 5 sierpnia 2015 roku sygn. akt VI W 5819/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt: IV Ka 1113/15

UZASADNIENIE

I. B. został obwiniony o to, że w okresie od dnia 25.04.2014 r. do dnia 05.11.2014 r. będąc zarządcą wspólnot, nie rozmieścił pojemników na odpady, do których odpady mogliby wrzucać mieszkańcy wspólnot mieszkaniowych położonych we W. przy ul. (...) oraz przy ul. (...), tj. o czyn z art. 10 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia:

I.  uniewinnił obwinionego I. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny, który zarzucił Sądowi Rejonowemu:

I.  naruszenie prawa materialnego:

a)  art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1399 i 1593 oraz z 2015 r. poz. 87, 122) oraz § 6a pkt 1 uchwały Nr (...) Rady Miejskiej W. z dnia 18 października 2012 r. w sprawie usług świadczonych w zamian za opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi (Dz. Urz. Woj. D.. z 2014 r. poz. 2104) poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że:

- ich przedmiotem normowania jest obowiązek rozmieszczenia na nieruchomości pojemników na odpady komunalne;

- obowiązek wyposażenia nieruchomości w pojemniki na odpady komunalne obejmuje także obowiązek ich rozmieszczenia

b)  § 7 uchwały Nr (...) Rady Miejskiej W. z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie ustalenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie W. (Dz. Urz. Woj. D.. z 2013, poz. 4428) w związku z art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez ich pominięcie i całkowite niezastosowanie w dokonaniu oceny treści i zakresu obowiązków obciążających obwinionego

I.  mające wpływ na treść wyroku błędy w ustaleniach faktycznych poprzez niedokonanie takich ustaleń w zakresie (błąd braku ustaleń) okoliczności niewykonania przez obwinionego obowiązku rozmieszczenia pojemników w prawem przewidziany sposób, podczas gdy ich dokonanie winno prowadzić -przy założeniu prawidłowej wykładni i zastosowania prawa materialnego - że obwiniony zarzucany mu czyn popełnił;

II.  naruszenie przepisów postępowania poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nieadekwatnego do okoliczności prawnych i faktycznych sprawy, a polegające na (1) niewyjaśnieniu podstawy prawnej wyroku (2) pominięciu wskazania dowodów i nieprzedstawieniu faktów relewantnych dla sprawy.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego była oczywiście bezzasadna. Wbrew podniesionym w niej zarzutom Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy oraz właściwie zastosował normy prawa materialnego, zasadnie uznając, że w okolicznościach faktycznych sprawy nie zachodziły podstawy do przypisania obwinionemu sprawstwa i winy w zakresie wykroczenia z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Co więcej, z uwagi na treść przedstawionego obwinionemu zarzutu nie zachodziły w istocie podstawy do przeprowadzania w sprawie postępowania dowodowego, z uwagi na pierwotny brak uzasadnionych podstaw do wszczynania postępowania sądowego (art. 59 § 2 kpsw). Należy bowiem bardzo wyraźnie wskazać, że oskarżyciel publiczny zarzucił obwinionemu popełnienie czynu, który nie wyczerpywał znamion wykroczenia. Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy popełnia wykroczenie ten, kto nie wykonuje obowiązków wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy. Z kolei w art. 5 ust. 1 zastrzeżono, że właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez wyposażenie nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymywanie tych pojemników w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, chyba że na mocy uchwały rady gminy obowiązki te przejmie gmina jako część usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości w zamian za uiszczoną przez właściciela opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Ze wskazanych norm jednoznacznie wynika więc, że odpowiedzialności za wykroczenia może podlegać wyłącznie ten, kto " nie wyposaża nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych" lub kto " nie utrzymuje tych pojemników w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym". Czynem zabronionym przez ustawę nie pozostaje więc " nie rozmieszczenie pojemników na odpady", tak jak to wskazano we wniesionym do Sądu wniosku o ukaranie. Słusznie więc Sąd Rejonowy uznał, że skoro na mocy § 6a pkt 1 uchwały nr (...) Rady Miejskiej W. z dnia 18 października 2012 r. w sprawie usług świadczonych w zamian za opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi Gmina W. przejęła od właścicieli nieruchomości m.in. obowiązki wyposażenia nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych (w zamian za uiszczaną przez właścicieli opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi), to tym samym właściciel/zarządca nieruchomości nie może odpowiadać za wykroczenie z art. 10 ust. 2 ustawy. Niczego nie zmienia w tym zakresie fakt, że oskarżyciel publiczny opisał zarzucony obwinionemu czyn nie w sposób stypizowany przez ustawodawcę (a więc nie poprzez odwołanie się do działania polegającego na " nie wyposażeniu nieruchomości w pojemniki na odpady"), lecz w sposób zasadniczo odbiegający od treści art. 10 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy. Dla oceny zasadności wniesionego do Sądu wniosku o ukaranie znamienna pozostawała zresztą argumentacja samego skarżącego, który bardzo wyraźnie podkreślił, że " podstawą wyodrębnienia dwóch rodzajów obowiązków jest treść przepisów prawa, które konsekwentnie posługują się różnymi określeniami na potrzebę charakterystyki poszczególnych zachowań (wyposażenia i rozmieszczenia) dotyczących pojemników na odpady komunalne. W takim przypadku interpretatora tekstu prawnego wiąże zakaz wykładni synonimicznej, zgodnie z którą różnokształtnym wyrażeniom nie wolno przypisywać tych samych znaczeń (...) Fakt bowiem, że ustawodawca używa w jednym przypadku określenia "wyposażenie" a w innym przypadku "rozmieszczenie" obliguje w trakcie wykładni przepisów prawa do przypisywania tym wyrażeniom odmiennych znaczeń" (k. 3 apelacji). Skoro jednak obwinionemu zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 10 ust. 2 ustawy, w którego treści wprost nawiązano do art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym wyłącznie do obowiązku " wyposażenia nieruchomości w pojemniki na odpady" (ewentualnie " utrzymania ich w odpowiednim stanie"), to całkowicie niezrozumiała, sprzeczna z argumentacją samego skarżącego, pozostawała próba przenoszenia penalizacji na obowiązek dotyczący " rozmieszczenia pojemników na odpady". Żadnego znaczenia nie miał w tym zakresie także i fakt, że w art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy zastrzeżono, iż rada gminy uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, który jest aktem prawa miejscowego i który określa m.in. " warunki rozmieszczenia pojemników na odpady komunalne". W żadnym zakresie nie wpływa to przecież na zakres normowania art. 10 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy, nie dając zwłaszcza podstaw do uznania, że ustawowe znamiona wykroczenia ulegają rozszerzeniu także na zachowanie polegające na " nie rozmieszczeniu pojemników na odpady komunalne".

W świetle powyższych okoliczności należało uznać, że zachowanie opisane w treści wniesionego do Sądu wniosku o ukaranie nie wyczerpywało w istocie ustawowych znamion wykroczenia, stąd przeprowadzanie dalszej, merytorycznej oceny zachowania obwinionego pozostawało bezprzedmiotowe. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy apelacji oskarżyciela publicznego nie uwzględnił i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zaś kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.