IV Ka 518/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy we Wrocławiu z 2016-06-15
Sygn. akt. IV Ka 518/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2016 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Aleksander Ostrowski
Protokolant Artur Łukiańczyk
po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 r. sprawy
E. D. córki C. i A. z domu R.
urodzonej (...) w P.
obwinionej z art. 96 § 3 k.w.
na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia
z dnia 18 lutego 2016 r. sygn. akt VI W 5165/15
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obwinioną E. D. uniewinnia od zarzucanego jej czynu;
II. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IV Ka 518/16
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 18 lutego 2016r.sygn.akt VIW 5165/15 uznano obwinioną E. D. winną tego, że:
I. że w dniu 18.03.2015 r. do godz. 20:30 we W. na ul. (...) w piśmie nadesłanym do siedziby Straży Miejskiej będąc współwłaścicielem pojazdu marki F. o nr rej (...) nie wskazała na żądanie uprawnionego organu komu powierzyła pojazd, którego kierujący w dniu 10.02.2015 r. o godz. 08:35 we W. na ul. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h, tj. popełnienia czynu stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierzono jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) zł;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciążono obwinioną kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzono jej opłatę w kwocie 30 zł.
Powyższy wyrok został zaskarżony przez obwinioną. W treści apelacji zarzucono zaskarżonemu orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku tj.:
1. art. 7 kpk w zw. z art. 424§1 pkt 1 kpk w zw. z art. 8 i 82 kw poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenia na podstawie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez błędne uznanie, iż jako współwłaściciel pojazdu wyłącznie obwiniona miała obowiązek udzielić informacji Straży Miejskiej komu został powierzony do kierowania stanowiący jej współwłasność samochód marki P. o nr rej. (...) w dniu 10. 02. 2015r. o godz. 8.35, podczas, gdy wiedzę na ten temat posiadał współwłaściciel, który nie został wezwany do złożenia oświadczenia w tym przedmiocie;
2. art. 424§1 pkt 1 kpk w zw. z art. 82 kpw poprzez pominięcie przez Sąd orzekający w sprawie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodów zgromadzonych w sprawie, które wskazywały na niewinność obwinionej, mianowicie poprzez całkowite pominięcie i brak odniesienia się do pisma, w którym obwiniona wskazała współwłaściciela przedmiotowego pojazdu;
3. art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez przyjęcie, przekraczające swobodną ocenę dowodów z naruszeniem zasady domniemania niewinności uznanie przez Sąd, że zgromadzony w sprawie materiału dowodowego w szczególności złożone wyjaśnienia i nieczytelne zdjęcie z fotoradaru potwierdzają, iż obwiniona nie miała wiedzy, a tym możliwości wskazania, kto kierował przedmiotowym pojazdem.
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Apelacja zasługuje na uwzględnienie.
Po zapoznaniu się i szczegółowym przeanalizowaniu akt sprawy należy uznać, iż Sąd Rejonowy procedując w sprawie, czynił to w sposób prawidłowy, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Poczynione w sprawie ustalenia przez Sąd I instancji nie były kwestionowane. Nie budziło najmniejszych wątpliwości, że obwiniona była w krytycznym czasie współwłaścicielem samochodu marki F. o nr rej (...). Bezspornym było również i to, że nieustalona osoba kierująca w/w samochodem należącym w dniu 10. 02. 2015 roku przekroczyła dopuszczalną prędkość na ulicy (...) we W..
Obwiniona nie kwestionowała także tego, że na wezwanie Straży Miejskiej oświadczyła, że nie jest w stanie wskazać, komu w tym dniu powierzyła samochód lub kto go faktycznie użytkował. Nie sposób jednak zaakceptować poglądu wyrażonego przez Sąd Rejonowy, że dokonane ustalenia faktyczne pozwalają na przypisanie obwinionej winy co do czynu z art. 96 § 3 k.w.
Sąd Odwoławczy nie podziela poglądu, że skoro obwiniona nie wskazała, ze pojazd został użyty wbrew jej woli i bez jej wiedzy, to ponosi winę za zarzucone jej wykroczenie. Akceptuje natomiast w pełni wyrażane w judykaturze i doktrynie stanowisko, zgodnie z którym wykroczenie z art. 96§3 kw może być popełnione tylko umyślnie, a skoro tak, to Sąd Rejonowy poza ustaleniem winy tzn. stwierdzeniem, że obwiniona jest osobą dorosłą, zna przepisy prawa, nie miała przeszkód aby się do nich zastosować i nie zachodziła wobec niej żadna z okoliczności wyłączających winę, miał obowiązek również ocenić stronę podmiotową. W tym znaczeniu obowiązany był ustalić, czy obwiniona wykroczenie popełniła w zamiarze bezpośrednim, czy w zamiarze ewentualnym i wykazać, na czym opiera swoje stanowisko, czego jednakże nie uczynił.
Tymczasem przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy analiza zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że nie można obwinionej przypisać umyślności w zamiarze bezpośrednim oraz ewentualnym. E. D. nie odmówiła wskazania osoby kierującej pojazdem, a stwierdziła jedynie, że nie może tego uczynić z dwóch powodów. Po pierwsze, fotografia pojazdu wykonana w czasie rejestracji prędkości jest tak niewyraźna, że nie może ustalić, kto tym pojazdem kierował. Wyjaśnienie obwinionej polega na prawdzie. Zdjęcie zostało załączone do akt sprawy ( k.4). Zarejestrowany obraz pozwala na ustalenie marki pojazdu i numeru rejestracyjnego. Osoba kierowcy jest jednak całkowicie niewidoczna. Po drugie obwiniona podała, że pojazd jest użytkowany zamiennie przez nią, jak i przez drugiego współwłaściciela (męża, który to mógł powierzyć samodzielnie pojazd innej osobie), a czasami również przez inne osoby. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie podważył wiarygodności wyjaśnień obwinionej.
Przypisanie obwinionej winy wymagało ustalenia, że nie wskazując osoby kierującej pojazdem działała z zamiarem bezpośrednim, bądź ewentualnym. Zgromadzone dowody nie uzasadniają tezy, że obwiniona działała w zamiarze bezpośrednim, to jest chcąc tego, aby osoba, która popełniła wykroczenie drogowe nie została ujawniona, świadomie i celowo i nie poinformowała właściwych służb o tym, kto w dniu 10. 02. 2015r. roku kierował należącym do niej i jej męża pojazdem. Zgromadzone dowody nie pozwalają również na przypisanie obwinionej zamiaru ewentualnego. Z zamiarem ewentualnym mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca uświadamia sobie pewien skutek, jako możliwy, ku któremu zdąża, jednak godzi się na to, by nastąpił . Inaczej mówiąc sprawca godzi się na popełnienie czynu zabronionego, przy czym dążąc do tego celu jest mu obojętne, czy skutek taki nastąpi, czy też nie. Samo zachowanie sprawcy i spowodowanie skutku nie dowodzi jeszcze umyślności przestępstwa. Nie można domniemywać zgody sprawcy na powstały skutek czynu, lecz musi zostać wykazane, że zgoda na skutek stanowiła jeden z elementów procesu zachodzącego w psychice sprawcy. W przypadku zachowania obwinionej taka sytuacja nie występuje. Nie sposób bowiem wykluczyć, że obwiniona nie miała wiedzy, kto kierował pojazdem, a upływ czasu, liczba osób użytkujących jej samochód, taki stan usprawiedliwiał.
Postępowanie sądowe – wbrew poglądowi Sądu I instancji – nie dostarczyło dostatecznych materiałów pozwalających na przypisanie obwinionej zarzucanego jej wykroczenia, co w konsekwencji skutkowało wyrokiem uniewinniającym i obciążeniem kosztami tegoż postępowania Skarbu Państwa.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy we Wrocławiu
Osoba, która wytworzyła informację: Aleksander Ostrowski
Data wytworzenia informacji: