III Kp 146/12 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Okręgowy we Wrocławiu z 2012-02-23
Sygn. akt III Kp 146/12
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2012 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział III Karny w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Lidia Hojeńska
Protokolant: Edyta Makowska
Prokurator Prokuratury Okręgowej nie stawił się zawiadomiony prawidłowo
po rozpoznaniu wniosku Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 10 lutego 2012 r. (data wpływu), sygn. akt 2 Ds. 181/11 o przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec I. W.
na podstawie art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 263 § 2 k.p.k.
postanawia
przedłużyć do dnia 26 maja 2012 roku, tj. na okres kolejnych trzech miesięcy tymczasowe aresztowanie zastosowane postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 27 sierpnia 2011 r. sygn. akt II Kp 1099/11 wobec I. W., syna F. i J. z domu W., urodzonego (...) we W., podejrzanego o to, że:
w dniu 23 sierpnia 2011 r. we W. na terenie (...) przy ul. (...), działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia A. R. zadał wymienionemu cios nożem w plecy oraz lewą rękę, a następnie kilkakrotnie ugodził go nożem w klatkę piersiową powodując rany kłute przedniej powierzchni klatki piersiowej i okolicy pleców z następową odmą i krwiakiem opłucnym prawostronnym i krwiakiem oraz krwiak i odmę podskórna grzbietu, obecność powietrza w jamie brzusznej w przestrzeni zaotrzewnowej, a także ranę ciętą kończyny górnej lewej, tj. obrażenia naruszające czynności narządów ciała E. R. na okres powyżej siedmiu dni, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzielona ww. pomoc medyczną,
tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
UZASADNIENIE
W przedmiotowej sprawie, postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2011 roku, Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej zastosował wobec podejrzanego I. W. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania w uzasadnieniu wskazując, że za zastosowaniem izolacyjnego środka zapobiegawczego przemawia fakt istnienia dużego prawdopodobieństwa, że podejrzany dopuścił się zarzucanego mu czynu, jak również realna zarówno obawa ukrywania się podejrzanego jak i utrudniania przez niego prowadzonego postępowania. Nie dopatrzono się przy tym istnienia przesłanek określonych w art. 259 k.p.k., które uzasadniałyby odstąpienie od stosowania tego środka.
W dniu 10 lutego 2012 r. do tutejszego sądu wpłynął wniosek Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia- Fabrycznej w kwestii przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec I. W. na okres trzech miesięcy, tj. do dnia 26 maja 2012 roku. We wniosku, złożonym na zasadzie art. 263 § 2 k.p.k., podniesiono, iż istnieje potrzeba wykonania czynności procesowych, których dotychczas nie przeprowadzono.
Wniosek ten zasługuje na uwzględnienie.
Należy podkreślić, że wciąż aktualne są wszystkie przesłanki do stosowania tymczasowego aresztowania. Spełniona jest dyrektywa ogólna, wyrażona w przepisie art. 249 § 1 k.p.k., mianowicie fakt popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu przestępstwa został uprawdopodobniony w stopniu znacznym. Świadczą o tym wyniki dotychczas przeprowadzonego postępowania dowodowego, w szczególności: w postaci zeznań świadków: J. B., T. J., A. R., K. K., protokołu oględzin miejsca zdarzenia, opinii sądowo – lekarskiej, jak również częściowych wyjaśnień I. W..
Aby w sposób prawidłowy ukończyć postępowanie przygotowawcze należy wykonać jeszcze szereg czynności procesowych, które zostały określone we wniosku Prokuratora. Czynności te, to m.in. przesłuchanie dalszych świadków, uzyskanie kompleksowej opinii z zakresu medycyny sądowej na okoliczność mechanizmu powstania odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała.
W terminie zakreślonym w poprzednim postanowieniu o stosowaniu wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania wykonywane były inne konieczne czynności procesowe, organowi prowadzącemu śledztwo nie można zatem zarzucić opieszałości w działaniu, a okoliczności przemawiające za przedłużeniem tymczasowego aresztowania, uznać można za "szczególne", w myśl przepisu art. 263 § 2 k.p.k.
Za stosowaniem wobec I. W. najsurowszego ze środków zapobiegawczych przewidzianych przez k.p.k. przemawia fakt, iż realna jest obawa ucieczki bądź ukrycia się podejrzanego, w szczególności wziąwszy pod uwagę jego dotychczasowy tryb życia, w wypadku gdyby pozostawał on na wolności. Podejrzany, na co wskazują poczynione w sprawie ustalenia nie ma stałego miejsca zamieszkania, prowadzi koczowniczy tryb życia.
W przypadku odstąpienia na obecnym etapie postępowania od stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego zachodzi również, w ocenie sądu, wysokie prawdopodobieństwo podjęcia przez podejrzanego działań zmierzających do utrudniania toczącego się postępowania, chociażby poprzez nakłanianie świadków do składania fałszywych zeznań. Obawa ta jest tym bardziej realna jeżeli zważy się, iż osoby występujące w niniejszym postępowaniu w charakterze świadków znane są podejrzanemu.
Nadto należy zauważyć, że podejrzanemu zarzuca się popełnienie przestępstwa zagrożonego wysoką karą pozbawienia wolności. Okoliczność ta, przy uprawdopodobnieniu w znacznym stopniu, że przestępstwo w rzeczywistości miało miejsce, stwarza realnym możliwość wymierzenia podejrzanemu surowej kary, i stanowi samoistną przesłankę do stosowania tymczasowego aresztowania, określoną w art. 258 § 2 k.p.k. Nie bez znaczenia pozostaje również przy tym wcześniejsza karalność podejrzanego.
Okoliczności określone w art. 259 k.p.k. natomiast nie występują.
Mając zatem na uwadze, iż środki zapobiegawcze o mniej dolegliwym charakterze niż środek zastosowany, mogłyby nie wypełnić swej roli, tj. nie zabezpieczyć w sposób prawidłowy toczącego się postępowania, Sąd – działając na podstawie powołanych przepisów - orzekł jak na wstępie.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy we Wrocławiu
Osoba, która wytworzyła informację: Lidia Hojeńska
Data wytworzenia informacji: