Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Jolanta Bojko

Sędziowie: Sędzia SO Dorota Stawicka – Moryc (spr.)

Sędzia SO Małgorzata Dasiewicz - Kowalczyk

Protokolant: Aneta Sadowska

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. C.

przeciwko Gminie W.

o ustalenie istnienia stosunku najmu

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 3 marca 2016r.

sygn. akt I C 571/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 300 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Dorota Stawicka - Moryc SSO Jolanta Bojko SSO Małgorzata Dasiewicz - Kowalczyk

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 marca 2016r. w sprawie z powództwa Z. C. przeciwko Gminie W. o ustalenie istnienia stosunku najmu (sygn. akt I C 571/15) oddalił powództwo (pkt I); zasądził od powoda Z. C. na rzecz strony pozwanej Gminy W. kwotę 600 zł tytułem kosztów procesu (pkt II).

Wyrok ten został wydany w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Gmina W. (wynajmujący) zawarła z B. C. (1) (najemcą) w dniu 1 kwietnia 1995 r. umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W., przy ul. (...). Na jej podstawie najemca wraz z stale zamieszkującymi osobami pełnoletnimi zobowiązani byli płacić czynsz i opłaty za media, z góry do 10-go dnia każdego miesiąca. Umowa zawarta została na czas nieoznaczony.

Powód Z. C. jest synem B. C. (2), urodził się (...) we W..

Pismem z 5 stycznia 2009 r. strona pozwana wezwała B. C. (1) do zapłaty kwoty 10.095,38 zł zaległych należności z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...), wyznaczając miesięczny termin na uregulowanie zaległości. Na kwotę zadłużenia składała się zaległość z tytułu korzystania z lokalu w kwocie 8.474,50 zł oraz zaległość z tytułu opłat niezależnych od właściciela w kwocie 1.620,88 zł.

Gmina W. pismem z 12 stycznia 2010 r. wypowiedziała B. C. (2), ze skutkiem prawnym na dzień 28 lutego 2010 r., najem lokalu mieszkalnego położnego we W. przy ul. (...) z uwagi na zwłokę z zapłatą czynszu i innych opłat za używanie przedmiotowego lokalu mieszkalnego, która przekroczyła trzy pełne okresy płatności. Nadto strona pozwana wezwała B. C. (1) do opróżnienia, opuszczenia i przekazania lokalu w terminie 7 dni od daty ustania najmu.

Pozwem wniesionym 27 kwietnia 2011 r. Gmina W. domagała się od B. C. (2) i Z. C. zapłaty kwoty 9.737,70 zł z tytułu należności za najem lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W.. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w dniu 9 lipca 2013 r. w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I C 130/12 wydał wyrok oddalający powództwo w całości.

B. C. (1) zmarła 27 października 2014 r.

Decyzją z 6 sierpnia 2014 r. Prezydent Miasta W. orzekł o wymeldowaniu Z. C. z miejsca pobytu stałego przy ul. (...) we W.. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że po ustaleniach poczynionych z matką powoda oraz pracownikiem socjalnym, który regularnie bywa w w/w lokalu stwierdzono, że powód nie zamieszkuje w lokalu od ok. 4 lat, nie odbiera również korespondencji kierowanej na ten adres.

Powód pismem z 19 listopada 2014 r. wystąpił do strony pozwanej z wnioskiem o uregulowanie sytuacji prawnej do lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) po zgonie najemcy B. C. (2), powołując się na to, że wstąpił po niej w stosunek najmu z mocy prawa. Powód wskazał, że jest synem zmarłej najemczyni.

Pismem z 17 grudnia 2014 r. Gmina W. poinformowała powoda, że w jej ocenie nie wstąpił na podstawie art. 691 k.c. stosunek najmu przedmiotowego lokalu, ponieważ w dacie śmierci najemczyni nie posiadała ona tytułu prawnego do lokalu.

Powód pismem z 29 grudnia 2014 r. zakwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy u. (...) 28/9, zaznaczając, że powództwo o zapłatę czynszu, wniesione przez Gminę w 2011 r. zostało prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 9 lipca 2013 r. Nadto powód zwrócił się o przedstawienie aktualnego zadłużenia lokalu.

Strona pozwana pismem z 30 stycznia 2015 r. poinformowała, że wypowiedzenie umowy najmu B. C. (2) było skuteczne, nadto doręczyła pełnomocnikowi powoda dokumenty, z którego wynikało, że na 31 stycznia 2015 r. zadłużenie wynosi 7.419,12 zł z tytułu należności głównej oraz 14.024,05 zł z tytułu odsetek – tj. łącznie 21.443,17 zł.

Powód zamieszkiwał przy ul. (...) od 1989 r. wraz z matką B. C. (1). Kilka lat przed śmiercią matki wyjechał za granicę w celach zarobkowych. Przebywa tam w sposób stały, do dzisiaj nie wrócił do Polski. Powód nie miał i nadal nie ma sprecyzowanych planów co do tego, jak długo będzie przebywał za granicą i kiedy powróci do kraju. Centrum życiowe powoda od kilku lat znajduje się za granicą, jednak powód planował w niesprecyzowanej przyszłości wrócić na stałe do Polski i zamieszkać w lokalu zajmowanym wcześniej przez jego matkę.

W mieszkaniu przy ul. (...) powód pozostawił część swoich rzeczy osobistych – książki, odzież. Powód przyjeżdżał do Polski kilka razy w roku, jego pobyty trwały około 2-4 dni, przyjeżdżał również na dłuższy czas w okresie świątecznym. Podczas pobytów w Polsce przebywał u matki, zajmował pokój, z którego przed wyjazdem korzystał i w którym nadal znajdowały się jego rzeczy. Powód swobodnie korzystał z lokalu matki, dysponował kluczami do niego, przyjmował w nim swoich gości.

Podczas nieobecności powoda w kraju w lokalu przy ul. (...) zamieszkiwała tylko jego matka. Z uwagi na to, że powód przebywał w Polsce tylko sporadycznie, B. C. (1) korzystała z pomocy opiekunów z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W..

B. C. (1) była objęta pomocą Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. od 2008 r., korzystała z usług opiekuńczych. Podczas wywiadów środowiskowych, przeprowadzanych co kilka miesięcy w miejscu jej zamieszkania, pracownik socjalny nigdy nie zastał jej syna Z. C., ponadto sama B. C. (1) każdorazowo podczas tych wizyt oświadczała, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i nie zna miejsca pobytu syna.

W toku postępowania o sygn. I C 130/12 B. C. (1) pismem z 6 września 2011 r. powiadomiła Sąd, że jej syn prowadzi odrębne gospodarstwo domowe poza miejscem stałego zameldowania. Potwierdziła to w toku przesłuchania w dniu 19 września 2012 r., które przeprowadzono w jej miejscu zamieszkania. Z. C. nie był obecny przy tym przesłuchaniu, korespondencja kierowana do niego w postępowaniu była odbierana przez B. C. (1), bądź zwracana po dwukrotnym awizie.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, ze powództwo podlegało oddaleniu.

Sad wskazał, że powód domagał się ustalenia, że między stronami istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...). Jako podstawę żądania wskazał art. 189 k.p.c. Zdaniem Sądu powód nie wywiązał się z obowiązku wykazania faktów wskazujących, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu jego matce oraz że może wstąpić stosunek najmu po zgonie najemcy (tj. spełnia wymogi określone art. 691 k.c.), a ponadto powinien nie wykazał, że stosunek najmu nadal trwa.

Powód w pierwszej kolejności podnosił, że w jego ocenie wypowiedzenie umowy jego matce nie było skuteczne, ponieważ w rzeczywistości nie istniało zadłużenie, na które powoływała się Gmina W. wypowiadając umowę najmu. W ocenie Sądu powodem oddalenia powództwa nie było nieistnienie zadłużenia, lecz przede wszystkim uwzględnienie zarzutu przedawnienia, a jedynie w części – uwzględnienia zarzutów związanych z nieprawidłowym naliczeniem opłat za media. Sam fakt wydania korzystnego dla najemcy rozstrzygnięcia wynikającego z uwzględnienia zarzutu przedawnienia nie powoduje, że zadłużenie wygasa czy też przestaje istnieć. Nadto Sąd Rejonowy wskazał, że sama najemczyni lokalu – B. C. (1) nigdy nie kwestionowała, że doszło do wypowiedzenia stosunku najmu czy też że zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Najemczyni nie podnosiła też, że strona pozwana bezzasadnie obciążała ją odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego. Miała od 2010 r. świadomość, że zajmuje lokal bez tytułu prawnego i się z tym godziła, uiszczając odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu. Nie doszło do zawarcia między nią a Gminą żadnej umowy, która prowadziła by do ponownego zawiązania stosunku najmu czy też do zanegowania skutków wypowiedzenia.

Niezależnie od powyższego Sąd wskazał, że nawet gdyby przyjąć, że stosunek najmu pomiędzy B. C. (1) a Gmina W. nadal trwał do momentu jej śmierci, to powód nie mógłby wstąpić w stosunek najmu.

Postępowanie dowodowe, w tym w szczególności zeznania świadków jednoznacznie potwierdzają, że powód od kilku lat faktycznie zamieszkuje za granicą i tam mieści się jego centrum aktywności życiowej; powód nie miał i nie ma skonkretyzowanych planów co do powrotu do Polski, zaś jego pobyt za granicą nie miał charakteru krótkotrwałego, przejściowego wyjazdu zarobkowego, lecz prowadził do długotrwałej zmiany miejsca zamieszkania. Powód w mieszkaniu matki bywał jedynie sporadycznie, kilka razy w roku; były to krótkie pobyty o charakterze wizyt rodzinnych.

Okoliczność powyższą potwierdzają tak protokoły wywiadów środowiskowych przeprowadzonych przez pracownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. W czasie tych wywiadów sama najemczyni wskazywała, że mieszka samotnie i nie ma kontaktu z synem; czasem najemczyni wskazywała wręcz, że jest skonfliktowana z synem. Nadto wskazywała, że syn jej nie pomaga i nie zna jego miejsca pobytu.

Sąd dał przy tym wiarę powodowi i świadkom, że powód w pewnych okresach przebywał w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, przechowywał w nim część rzeczy osobistych, zapraszał znajomych, jednak sam fakt takich zachowań nie jest wystarczający do uznania, że powód stale zamieszkiwał w mieszkaniu przy ul (...).

Apelację od wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości i zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, polegający na przyjęciu, że powód Z. C. przebywa za granicą w sposób stały i tam też znajduje się jego centrum życiowe, nie ma i nie miał sprecyzowanych planów co do tego, jak długo będzie przebywał za granicą i kiedy powróci do kraju, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wyraźnie wynikało, że wyjazd powoda za granicę miał i nadal ma charakter czasowy i zarobkowy i że powód zamierzał wrócić do Polski po uzyskaniu środków finansowych pozwalających na spłatę długów powoda, to jest już w ciągu najbliższego roku od dnia przesłuchania powoda, tj. 22 lutego 2016 r. oraz naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w zw. z art. 5 Kodeksu cywilnego i art. 58 Kodeksu cywilnego, poprzez jego błędną wykładnią polegająca na przyjęciu, że skuteczne wypowiedzenie umowy najmu może nastąpić z powodu zwłoki z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności, nawet w przypadku jeśli należności te są przedawnione, podczas gdy:

- przedawnione roszczenie o zapłatę czynszu nie może stanowić podstawy do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy najmu — tak z uwagi na brak stosownej regulacji prawnej pozwalającej na dokonanie wypowiedzenia umowy najmu w takiej sytuacji, jak i sprzeczność takiego wypowiedzenia z art. 5 Kodeksu cywilnego, a to z zasadami współżycia społecznego oraz z art. 58 Kodeksu cywilnego, bowiem wypowiedzenie takie ma na celu obejście prawa w postaci przymuszenia dłużnika do zapłaty przedawnionego zadłużenia, które nie podlega przymusowej realizacji;

- w sytuacji, w której dług z tytułu opłat czynszowych i innych opłat eksploatacyjnych jest przedawniony, a wobec tego nie ma możliwości przymusowego realizowania zobowiązania do zapłaty, brak płatności w takich okolicznościach nie może powodować uznania, że dłużnik znajduje się w zwłoce z zapłatą czynszu.

Zarzucił powód także naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów przejawiającą się w przyjęciu, że wypowiedzenie umowy najmu B. C. (2) nastąpiło w sposób skuteczny i że zarówno B. C. (1) jak i powód nie kwestionowali wypowiedzenia, w sytuacji gdy zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy oceniony w prawidłowy sposób bez naruszenia zasad logiki i doświadczenia życiowego nie dał podstawy do wyciągnięcia takich wniosków, co skutkowało stwierdzeniem, że w chwili śmierci B. C. (2) nie istniał stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) we W. pomiędzy nią a stroną pozwaną Gminą W. i oddaleniem powództwa.

b) art. 233 § 1 kpc wyrażający się w przyjęciu, że powód nie zamieszkiwał stale w lokalu na podstawie oświadczeń składanych przez matkę powoda,

Mając powyższe na względzie powód wniósł o:

I. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a.  uwzględnienie powództwa w całości, tj. ustalenie istnienia stosunku najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) we W. pomiędzy powodem Z. C. a stroną pozwaną Gminą W.,

b.  zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie pierwszoinstancyjne wg norm przepisanych,

II. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zasadzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy na podstawie wszechstronnie zgromadzonego materiału dowodowego dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, nie przekraczając granic zakreślonych treścią art. 233 § 1 kpc, które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i czyni własnymi.

Na wstępie zauważyć trzeba, że rozpoznając sprawę na skutek apelacji sąd drugiej instancji nie jest związany podniesionymi w niej zarzutami naruszenia prawa materialnego, ale wiążą go zarzuty naruszenia prawa procesowego, natomiast w granicach zaskarżenia bierze pod uwagę z urzędu nieważność postępowania (uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31. 01.2008 roku, III CZP 49/07 , OSNC 2008/6/55).

Przystępując zatem do rozpoznania apelacji w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego gdyż tylko wobec ustalenia, że nie doszło do ich naruszenia w stopniu istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, możliwa jest ocena czy nie nastąpiło naruszenie prawa materialnego.

W przedmiotowej sprawie w apelacji podniesione zostały zarzuty naruszenia prawa procesowego, które to naruszenie skarżący upatruje w sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności poprzez przyjęcie, iż powodowi nie przysługuje prawo najmu.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., do czego w istocie przede wszystkim zmierza apelujący, nie wystarczy stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego, nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności apelujący powinien zatem wskazać, jakie kryteria naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok SA w Warszawie z 20 grudnia 2006 r., VI ACa 567/06, opubl. LEX nr 558390). Postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może bowiem polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Skarżący powinien wskazać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd pierwszej instancji rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (wyrok SN II z 18 czerwca 2004 r., CK 369/03, opubl. LEX nr 174131).

Tymczasem apelacja powoda jest takiej argumentacji pozbawiona a sprowadza się wyłącznie do polemiki z ustaleniami sądu pierwszej instancji i stanowi próbę odmiennej oceny dowodów nie znajdującą oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Oceniając zarzuty powoda wskazać należy, że do wstąpienia w stosunek najmu dojść może jedynie wówczas, gdy umiera jedyny najemca lokalu mieszkalnego. Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy najmu, tym samym matka powoda nie miała statusu najemcy.

Powód wskazywał, że w rzeczywistości nie istniało zadłużenie, na które powoływała się Gmina W. wypowiadając umowę najmu o czym świadczyć miało oddalone powództwo w sprawie o sygn. I C 130/12. Trzeba jednak wskazać, że powodem oddalenia powództwa nie było nieistnienie zadłużenia, lecz przede wszystkim uwzględnienie zarzutu przedawnienia. Zasadnie Sąd Rejonowy wskazał, że sam fakt wydania korzystnego dla najemcy rozstrzygnięcia wynikającego z uwzględnienia zarzutu przedawnienia nie powoduje, że zadłużenie wygasa czy też przestaje istnieć. Skutkiem uwzględnienia tego zarzutu był brak możliwości skutecznego dochodzenia przed sądem roszczeń objętych żądaniem pozwu, jednak dług w części przedawnionej nadal istniał.

Powód formułując zarzuty pominął zupełnie, że do wypowiedzenia najmu doszło 12.01.2010 r., i od tego czasu aż do śmierci B. C. (2) (27.10.2014 r.). ani najemczyni, ani jej syn nie poczynili żadnych starań, aby wyjaśnić w sposób dla siebie korzystny kwestię dalszego trwania najmu. Przecież na wniosek osoby, której wcześniej wypowiedziano umowę najmu na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 2 OchrLokU, gdy przyczyną rozwiązania stosunku prawnego było zadłużenie spowodowane pogorszeniem sytuacji materialnej najemcy, możliwe jest ponowne zawarcie umowy najmu. Powód jednak nie wykazał, ażeby w okresie zbieżnym z dokonanym wypowiedzeniem on albo jego matka starali się o ponowne nawiązanie stosunku najmu.

Przypomnieć tu można, że zgodnie z treścią przepisu art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2006r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz w art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Z kolei przepis ust. 2 art. 11 ustawy stanowi, że nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Tak więc przesłankami do skuteczności wypowiedzenia jest okoliczność zalegania najemcy z płatnością za co najmniej trzy pełne okresy płatności oraz zachowanie procedury wypowiedzenia przewidzianej w cytowanym przepisie art. 11 pkt 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie wszystkie te przesłanki zostały spełnione.

Dla porządku Sąd Okręgowy odnosząc się do pozostałych zarzutów powoda ( pomimo prawidłowo przyjęcia, że doszło do skutecznego wypowiedzenia najmu matce powoda ) należy wskazać, że Sąd Rejonowy właściwie ocenił zebrany materiał dowodowy i uznał, że nie wystąpiła przesłanka stałego zamieszkiwania z najemcą w lokalu aż do chwali śmierci najemcy.

Stałe mieszkanie z najemcą osoby mu bliskiej oznacza ześrodkowanie przez tę osobę całej swej działalności życiowej w lokalu najemcy, przy czym chodzi tu o stan faktyczny trwający do chwili śmierci najemcy. Stałe zamieszkiwanie z najemcą było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który w swoim wyroku z dnia 15.01.1981 r. (III CRN 314/80, OSNC 1981, nr 6, poz. 119) uznał, że przesłanka stałego zamieszkiwania wymaga, aby dana osoba nie miała innego mieszkania, a lokal mieszkalny zajmowany przez tę osobę z najemcą stanowił centrum jej spraw życiowych. Dopuszczalne są przy tym przerwy w tym wspólnym zamieszkiwaniu (np. spowodowane dłuższym wyjazdem lub chorobą), a o tym, czy mimo takich przerw nadal mamy do czynienia ze wspólnym stałym zamieszkiwaniem, decyduje zamiar osób wspólnie zamieszkujących, a więc czynnik „ze sfery ich świadomości i woli” – por. wyrok SN z dnia 07.02.2002 r., I CKN 1023/99, LEX nr 53288. Stan stałego zamieszkiwania z najemcą ma trwać do chwili jego śmierci, nie ma za to znaczenia stan po jego śmierci, który nie wpływa na wstąpienie w najem – por. wyrok SN z dnia 28.10.1980 r., III CRN 230/80, M. Praw. 1994, nr 9, poz. 273.

W niniejszej sprawie bez wątpienia powód nie zamieszkiwał stale ze swoją matką. Postępowanie dowodowe jednoznacznie potwierdziło, że powód od kilku lat faktycznie zamieszkuje za granicą i tam mieści się jego centrum aktywności życiowej; powód nie miał i nie ma skonkretyzowanych planów co do powrotu do Polski ( obecna zmiana tych planów jest bez znaczenia dla niniejszej sprawy), zaś jego pobyt za granicą nie miał charakteru krótkotrwałego, przejściowego wyjazdu zarobkowego, lecz prowadził do długotrwałej zmiany miejsca zamieszkania.

Pozostałe zarzuty powoda, że oświadczenia składane przez B. C. (1) przed pracownikami MOPS mogły być składane z obawy o utratę pomocy uzyskiwanej z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, czy też mogły wynikać z konfliktu z powodem, stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków przesłuchanych w toku niniejszego postępowania. Sąd Rejonowy wskazał, na których dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie, dowody te są jednocześnie spójne z całością zebranego materiału dowodowego. W szczególności trudno uznać, że w toku postępowania prowadzonego przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej matka powoda przewidywała, że jej oświadczenia będą (lub wręcz przeciwnie ) miały znaczenie w jakimkolwiek przyszłym postępowaniu a tym bardziej trudno uznać, żeby miały z powodu pozostawania w konflikcie z synem uniemożliwić mu ewentualne starania o wstąpienie w stosunek najmu. Powód – a to na nim ciążył z mocy art. 6 kc obowiązek wykazania tych okoliczności – nie wykazał w żaden sposób prawdziwości swoich twierdzeń.

Na marginesie należy dodać, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał,
że sam fakt braku zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych zstępnego najemcy
nie może zaś stanowić dostatecznego uzasadnienia dla ograniczania uprawnień właściciela lokalu.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie I sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. obciążając obowiązkiem ich poniesienia stronę przegrywającą to postępowanie tj. powoda. W apelacji wskazana została wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 1833 zł. Przy tej wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 – stosowanym na podstawie § 21 - w związku z wpływem apelacji po zmianie przepisów do sądu kolejnej instancji) wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wynosi 600 zł.

SSO Dorota Stawicka-Moryc SSO Jolanta Bojko SSO Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk