Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Elżbieta Sobolewska-Hajbert

Sędzia SO Jarosław Jaroń (spr.)

Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. D.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 28 stycznia 2014r.

sygn. akt I C 983/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 1200 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 421/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w punkcie I zasądził od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. D. kwotę 16.897,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16.09.2012 roku do dnia zapłaty, w punkcie II zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.262 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą faktyczną rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego były następujące ustalenia:

Powód T. D. (Leasingobiorca) zawarł z (...) S.A. z siedzibą w P. (Leasingodawca) umowę leasingu operacyjnego nr (...), którego przedmiotem był samochód marki M. (...) nr rej. (...) wyprodukowany w 2007 r. Pojazd będący przedmiotem leasingu został przez L. ubezpieczony w zakresie Auto Casco w (...) S.A. z siedzibą w W., którego następcą prawnym jest Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W..

Zgodnie z treścią (...)Ogólnych Warunków (...) jakie zostały ustalone przez (...) S.A., ubezpieczeniem (...)Auto Casco objęte są szkody w pojeździe lub wyposażeniu dodatkowym polegające na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie w wyniku kradzieży lub rozboju. Stosownie do postanowień § 19 ust. 2 w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale do umowy ubezpieczenia (...)Auto Casco mają zastosowanie postanowienia § 1-2 oraz rozdziału 10 niniejszych OWU.

Zgodnie z § 2 pkt 35 Rozdziału 1 (...) Ogólnych Warunków (...) przez wypadek rozumie się zdarzenie niezależne od woli Ubezpieczonego/Kierowcy pojazdu i Pasażerów, w którego wyniku ubezpieczony pojazd uległ unieruchomieniu lub zniszczeniu na skutek: zderzenia się z innymi uczestnikami ruchu (w tym z osobami); zderzeniu się z przedmiotami i zwierzętami znajdującymi się na zewnątrz pojazdu; działania osób trzecich lub wandalizmu; huraganu, powodzi, gradu i innych sił przyrody.

W dniu 07 sierpnia 2012 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...), będący przedmiotem leasingu operacyjnego nr. (...). Podczas rozładowywania towaru (ok. 1 tony) przez pracownika powoda w miejscu do którego towar miał zostać dostarczony, zsunęła się paleta z towarem i uszkodziła platformę załadunkową samochodu (tzw. windę), która została pogięta, uszkodzone zostały również mocowania windy. W chwili zdarzenia samochód objęty był ubezpieczeniem AC. Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej (Ubezpieczycielowi) w dniu 17 sierpnia 2012 r.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana w oparciu o kalkulację naprawy sporządzoną w systemie (...)w dniu 16 sierpnia 2012 r. oszacowała szkodę na kwotę 16.847,37 zł bez VAT.

W dniu 21 sierpnia 2012 r. właściciel samochodu (...) S.A. z siedzibą w P. w związku z zaistniałą szkodą z dnia 7 sierpnia 2012 r. upoważnił powoda T. D. do odbioru odszkodowania w kwocie 16.847,37 zł na podstawie określonej przez Ubezpieczyciela kalkulacji naprawy.

Pismem z dnia 07 września 2012 r. strona pozwana poinformowała powoda, że po dokonaniu analizy dokumentacji zgromadzonej toku likwidacji szkody z dnia 07 sierpnia 2012 r. podjęto decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania, wskazując, że do uszkodzenia pojazdu doszło w wyniku wyładowywania przewożonego wewnątrz pojazdu towaru, a zatem zgłoszony wypadek nie jest objęty ochroną zawartego ubezpieczenia autocasco i brak jest podstaw do wypłaty odszkodowania. W odpowiedzi, powód pismem z dnia 21 września 2012 r. złożył odwołanie od wydanej decyzji, w którym powołując § 20 pkt 4 OWU wskazał, iż wbrew ocenie Ubezpieczyciela ochroną ubezpieczeniową objęte są szkody w pojeździe, a w zakresie ubezpieczenia Auto Casco Ubezpieczyciel nie używa w ogóle pojęcia „wypadek”. W piśmie z dnia 24 października 2012 r. strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko.

W dniu 07 listopada 2012 r. pełnomocnik powoda bezskutecznie wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 16.897,37 zł stanowiącej koszt usunięcia powstałej w dniu 07 sierpnia 2012 r. szkody, w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

W dniu 17 lipca 2013 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w P. a T. D. została zawarta umowa cesji wierzytelności o wypłatę odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 07 sierpnia 2012 r., nr (...) wobec zakładu (...) S.A. jako odpowiedzialnego za wypłatę odszkodowania.

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie i wydając rozstrzygnięcie oparł się na dowodach z dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda, które stanowią dowód na okoliczność treści stosunków prawnych łączących strony, zajścia wypadku ubezpieczeniowego w wyniku, którego powstała szkoda i obowiązku strony pozwanej do jej naprawienia. Sąd oparł się również na zeznaniach powoda, którym dał wiarę w całości.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy stwierdził, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd wskazał, iż bezsporne w niniejszej sprawie było zawarcie przez stronę pozwaną z leasingodawcą umowy ubezpieczenia autocasco pojazdu użytkowanego przez powoda na podstawie umowy leasingu operacyjnego nr (...). Poza sporem pozostawała również okoliczność, że w wyniku zdarzenia z dnia 7 sierpnia 2012 r. pojazd uległ uszkodzeniu. Nie budziła wątpliwości stron także wysokość poniesionej w wyniku wypadku szkody. Spór stron sprowadzał się do oceny skutków zdarzenia z dnia 7 sierpnia 2012 r. w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej oraz prawa powoda do wystąpienia z powództwem. Rozstrzygniecie sporu między stronami wymagało zatem dokonania oceny, czy powód posiada legitymację czynną do występowania w niniejszej sprawie, a także ustalenia czy przedmiotowe zdarzenie jest zdarzeniem ubezpieczeniowym, za który odpowiada strona pozwana.

W ocenie Sądu powód w niniejszym postępowaniu, zgodnie z art. 6 k.c. w z. art. 232 k.p.c. wykazał legitymację czynną do występowania w sprawie. Przedłożona przez powoda umowa cesji wierzytelności, zawarta z (...) S.A. z siedzibą w P. w dniu 17 lipca 2013 r. posiada wszystkie niezbędne elementy. Przedmiotem umowy jest wierzytelność o wypłatę odszkodowania przysługująca cedentowi wobec (...) S.A. wynikająca ze szkody komunikacyjnej z dnia 7 sierpnia 2012 r., nr (...), w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) o nr rej. (...) (do którego używania na podstawie łączącej strony umowy leasingu uprawniony był powód). Umowa została podpisana zarówno przez cesjonariusza, jak i przez osobę umocowaną do reprezentowania cedenta. W konsekwencji, przelew wierzytelności nastąpił w oparciu o art. 509 k.c. i 510 k.c., wobec czego powód nabył uprawnienie do żądania zapłaty od strony pozwanej niewypłaconego odszkodowania.

Sąd podał, że w literaturze przyjmuje się powszechnie, że pomiędzy rozumieniem szkody w ogólnym prawie zobowiązań ( art. 361 k.c.) i prawie ubezpieczeniowym ( art. 805 k.c. ) nie występują różnice pojęciowe, bowiem w obu przypadkach chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów poszkodowanego. Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania wyznacza przesłanka zaistnienia pomiędzy zdarzeniem, a powstałą szkodą adekwatnego związku przyczynowego. Zgodnie z zasadą kompensacyjnego charakteru odszkodowania, winno ono w całości pokrywać szkodę wynikającą z określonego zdarzenia, z którym prawo wiąże obowiązek naprawienia szkody. W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, iż szkoda równoznaczna jest z uszczerbkiem majątkowym, powstałym wbrew woli poszkodowanego, obejmującym różnicę pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a stanem majątkowym, jaki zaistniałby, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę.

W oparciu o przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe Sąd ustalił, że zgodnie z postanowieniami Ogólnych Warunków (...) (OWU), stanowiących integralną część zawartej umowy ubezpieczenia, ubezpieczeniem Auto Casco objęte są szkody w pojeździe lub wyposażeniu dodatkowym polegające na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie w wyniku kradzieży lub rozboju. W ocenie Sądu, wbrew zarzutom pozwanej, nie ma podstaw do posługiwania się w odniesieniu do ubezpieczenia pojazdu w zakresie ochrony Auto Casco, definicją wypadku przewidzianą w § 2 pkt 35 OWU zgodnie z którą wypadkiem jest zdarzenie niezależne od woli Ubezpieczonego/Kierowcy pojazdu i Pasażerów, w którego wyniku ubezpieczony pojazd uległ unieruchomieniu lub zniszczeniu na skutek zderzenia się z innymi uczestnikami ruchu (w tym z osobami); zderzeniu się z przedmiotami i zwierzętami znajdującymi się na zewnątrz pojazdu; działania osób trzecich lub wandalizmu; huraganu, powodzi, gradu i innych sił przyrody.

Powołana definicja wypadku bezspornie znajduje zastosowanie do ubezpieczeń komunikacyjnych opisanych w OWU, jednak jedynie w przypadku użycia tego pojęcia w treści kolejnych postanowień OWU, co wynika nie tylko z jej usytuowania w strukturze OWU (Rozdziale 1 OWU - Postanowieniach wstępnych), ale także z samego brzmienia powołanego postanowienia, które wskazuje co należy rozumieć pod pojęciami użytymi w OWU. Pojęcie wypadku zostało zdefiniowane zatem jedynie na potrzeby tych rodzajów ubezpieczeń, w których warunkach ubezpieczenia zostało użyte. W zapisach OWU (z których powód wywodzi swoje roszczenie) dotyczących ubezpieczenia Auto Casco nie posłużono się w ogóle pojęciem wypadek. W § 20 ust. 4 OWU precyzyjnie wskazano zdarzenia objęte ochroną ubezpieczeniową przewidując, że ubezpieczeniem Auto Casco objęte są szkody polegające na uszkodzeniu lub zniszczeniu, a także utracie w wyniku kradzieży lub rozboju. W tej sytuacji brak jest również podstaw, aby na podstawie § 19 ust. 2 OWU, zgodnie z którym w sprawach nieuregulowanych do umowy ubezpieczenia AC mają zastosowanie postanowienia § 1-2 OWU przyjąć, iż zastosowanie znajdzie tym samym definicja wypadku z § 2 OWU. Kwestia odpowiedzialności ubezpieczyciela została dostatecznie uregulowana w § 20 OWU, który w sposób wyraźny i precyzyjny przewiduje zdarzenia, które ochroną ubezpieczeniową są objęte.

Wobec powyższego Sąd przyjął, że zdarzenie z dnia 7 sierpnia 2012 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) było w rozumieniu § 20 ust. 4 OWU zdarzeniem ubezpieczeniowym, skutkującym powstaniem obowiązku wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela. Z tych przyczyn powództwo uwzględnione zostało w całości.

Odsetki zasądzono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c., biorąc pod uwagę, że szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 17 sierpnia 2012 r.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiodła strona pozwana zaskarżając go w całości i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w postępowaniu przed sądem I instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych.

Strona pozwana zarzuciła naruszenie:

- art. 805 § 1, § 2 pkt 1 kc poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż w ustalonym stanie faktycznym doszło do wypadku ubezpieczeniowego przewidzianego w umowie ubezpieczenia autocasco zawartej pomiędzy powodem a pozwaną skutkującego zobowiązaniem pozwanej do świadczenia,

- art. 65 kc poprzez jego błędne zastosowanie przejawiające się w błędnej wykładni zapisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (...)Auto Casco stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy powodem a pozwaną, w szczególności § 2 pkt 35, § 19 pkt 2 w zw. § 20 ust. 4 OWU, skutkujące bezpodstawnym uznaniem, iż pojęcie wypadku ubezpieczeniowego wskazane w części wstępnej OWU nie odnosi się do szkód w ramach ryzyka autocasco.

Strona pozwana wywodziła w uzasadnieniu apelacji, iż wbrew stanowisku Sądu I instancji w przedmiotowej sprawie posługiwanie się w odniesieniu do ubezpieczenia pojazdu w zakresie ochrony Auto Casco definicją wypadku przewidzianą w § 2 pkt 35 OWU jest jak najbardziej uzasadnione. Wymóg spełnienia przesłanek wskazanych w powyższym zapisie jest warunkiem koniecznym do objęcia Ubezpieczonego (powoda) ochrona ubezpieczeniowa z tytułu umowy ubezpieczenia Auto Casco. Zapis § 2 pkt 35 OWU usytuowany został bowiem nie bez znaczenia w części „postanowień wstępnych" OWU. W ten sposób nadano mu walor uniwersalności rodzący konieczność jego zastosowania do wszystkich rodzajów ubezpieczeń komunikacyjnych opisywanych w dalszych paragrafach OWU, w tym do ubezpieczeń Auto Casco. Z tego powodu relacja pomiędzy § 2 pkt 35 OWU a § 20 pkt 4 OWU bezsprzecznie winna być oceniana z perspektywy wykładni systemowej, tj. z odwołaniem się do miejsca przepisu w systemie OWU. Z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że nie zaszła żadna okoliczność wymieniona w § 2 pkt 35 OWU, a zatem niemożliwe jest przyjęcie odpowiedzialności przez pozwane Towarzystwo za szkodę powstałą po stronie (...) S.A.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy należycie ustalił stan faktyczny niniejszej sprawy, trafnie wyjaśnił podstawę prawną orzeczenia z przytoczeniem prawidłowych przepisów prawa, w sposób prawidłowy ocenił także zgromadzony materiał dowodowy.

Kwestią sporną było rozstrzygnięcie czy zdarzenie do którego doszło w niniejszej sprawie, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...), jest zdarzeniem ubezpieczeniowym przewidzianym w umowie ubezpieczenia Auto Casco zawartej pomiędzy powodem, a stroną pozwaną, za które odpowiada strona pozwana. Strona pozwana bowiem konsekwentnie w toku całego postępowania wskazywała na treść definicji wypadku zawartej w § 2 pkt 35 Ogólnych Warunków (...) (OWU) twierdząc, że wymóg spełnienia przesłanek wskazanych w powyższym zapisie jest warunkiem koniecznym do objęcia powoda (ubezpieczonego) ochroną ubezpieczeniową z tytułu umowy ubezpieczenia Auto Casco.

Przechodząc do oceny zasadności wywiedzionej apelacji należy stwierdzić, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 805 § 1, § 2 pkt 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż w ustalonym stanie faktycznym doszło do wypadku ubezpieczeniowego przewidzianego w umowie ubezpieczenia Auto Casco zawartej pomiędzy powodem, a pozwaną skutkującego zobowiązaniem pozwanej do świadczenia.

Tak postawiony zarzut apelacji nie znalazł rozwinięcia w jej uzasadnieniu, zaś w jego ogólnym ujęciu zawartym w petitum apelacji nie może być uznany za słuszny. Pozwany tak formułując zarzut apelacyjny nie wyjaśnił na czym miałoby polegać owo błędne zastosowanie przepisów prawa materialnego, a zdaniem Sądu Odwoławczego wskazuje on raczej na zarzut dotyczący oceny materiału dowodowego. Zgodnie z treścią powołanego artykułu przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (§ 1). Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§ 2 pkt 1). Sąd I instancji skonstruował prawidłową podstawę faktyczną i prawną orzeczenia i pod kątem art. 805 k.c. dokonał słusznej oceny zasadności żądania powoda.

Za chybiony należało uznać również zarzut naruszenia art. 65 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie przejawiające się w błędnej wykładni zapisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (...)Auto Casco stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy powodem a pozwaną, w szczególności § 2 pkt 35, § 19 pkt 2 w zw. § 20 ust. 4 OWU, skutkujące bezpodstawnym uznaniem, iż pojęcie wypadku ubezpieczeniowego wskazane w części wstępnej OWU nie odnosi się do szkód w ramach ryzyka autocasco.

Należy wskazać, iż o treści stosunku obligacyjnego, wykreowanego zawarciem umowy ubezpieczenia, przesądza zarówno treść postanowień OWU jaki i treść postanowień umowy, a w razie sprzeczności między nimi strony są związane umową (art. 385 § 1 k.c.) Innymi słowy, określenie przewidzianego umową wypadku (art. 805 § 1 k.c.) nie może odbyć się jedynie z wyłącznym zastosowaniem brzmienia postanowień OWU, a więc z pominięciem zgodnej woli stron umowy i to określonej przy zastosowaniu przesłanek wynikających z art. 65 § 2 k.c.

Wbrew zarzutom apelacji prawidłowo Sąd I instancji dokonał wykładni postanowień Ogólnych Warunków (...) (OWU), stanowiących integralną część zawartej pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia. Zgodnie z § 20 ust. 4 OWU „ubezpieczeniem Auto Casco objęte są szkody w pojeździe lub wyposażeniu dodatkowym polegające na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie w wyniku kradzieży lub rozboju”. W Rozdziale 1 OWU - Postanowieniach wstępnych w § 2 pkt 35 OWU została zawarta definicja „wypadku”, zgodnie z którą „wypadkiem jest zdarzenie niezależne od woli Ubezpieczonego/Kierowcy pojazdu i Pasażerów, w którego wyniku ubezpieczony pojazd uległ unieruchomieniu lub zniszczeniu na skutek zderzenia się z innymi uczestnikami ruchu (w tym z osobami); zderzeniu się z przedmiotami i zwierzętami znajdującymi się na zewnątrz pojazdu; działania osób trzecich lub wandalizmu; huraganu, powodzi, gradu i innych sił przyrody”.

Słusznie Sąd I instancji uznał, iż nie ma podstaw do posługiwania się w odniesieniu do ubezpieczenia pojazdu w zakresie ochrony Auto Casco, definicją „wypadku” przewidzianą w § 2 pkt 35 OWU. Nie sposób nie zgodzić się z Sądem I instancji, iż powołana definicja wypadku bezspornie znajduje zastosowanie do ubezpieczeń komunikacyjnych opisanych w OWU, jednak jedynie w przypadku użycia tego pojęcia w treści kolejnych postanowień OWU, co wynika nie tylko z jej usytuowania w strukturze OWU, ale także z samego brzmienia powołanego postanowienia, które wskazuje co należy rozumieć pod pojęciami użytymi w OWU. Pojęcie wypadku zostało zdefiniowane zatem jedynie na potrzeby tych rodzajów ubezpieczeń, gdzie w warunkach ubezpieczenia zostało wyraźnie użyte. Brak jest podstaw do stosowania sugerowanej przez pozwanego w apelacji wykładni systemowej przepisów OWU tj. z odwołaniem się do miejsca przepisu w systemie OWU. W zapisach OWU, z których powód wywodzi swoje roszczenie dotyczących ubezpieczenia Auto Casco nie posłużono się w ogóle pojęciem „wypadek”.

Brak jest również podstaw do zastosowania tej definicji, jak twierdzi pozwany, na zasadzie § 19 pkt 2 OWU, z którego wynika, że w sprawach nieuregulowanych w rozdziale dotyczącym ubezpieczenia (...)AUTO CASCO zastosowanie mają postanowienia § 1 i 2. Kwestia odpowiedzialności ubezpieczyciela odnośnie jego przedmiotu, co słusznie wskazał Sąd I instancji, została w § 20 dostatecznie uregulowana. W przepisie tym wskazano wyraźnie i precyzyjnie, że ubezpieczeniem objęte są szkody w pojeździe lub wyposażeniu dodatkowym polegające na uszkodzeniu, czy zniszczeniu lub utracie. Ubezpieczyciel chcąc ograniczyć swoją odpowiedzialność do szkód, które zaistniały w wyniku wypadku zdefiniowanego w § 2 OWU winien to jednoznacznie wskazać. Tym samym odnoszenia pojęcia „wypadku” do uregulowania ogólnych warunków umowy (§ 20), gdzie pojęcie to nie występuje jest nadużyciem, nie znajdującą żadnego uzasadnienia, błędną nadinterpretacją OWU, a tym samy nie możne znaleźć aprobaty Sądu Odwoławczego.

W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko przeciwne pozostawałoby w sprzeczności z funkcją instytucji ubezpieczenia Auto Casco oraz z ogólnie stosowanymi zasadami posługiwania się pojazdami samochodowymi i zasadami ich ubezpieczenia (por Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2002 r. IV CKN 1421/00).

Reasumując apelacja nie ma uzasadnionych podstaw, gdyż Sąd Rejonowy po dokonaniu w sprawie prawidłowych ustaleń wyciągnął z nich trafne konsekwencje prawne, nie dopuszczając się zarzucanych w apelacji naruszeń.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach Sąd Okręgowy oparł na treści art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Strona pozwana przegrała sprawę w postępowaniu apelacyjnym, winna więc zwrócić przeciwnikom poniesione koszty, na które składają się koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 5 i § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002r. Nr 163, poz. 1349).