Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2015 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. C.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę 31 894,87 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. C. kwotę 31 894,87 zł (trzydzieści jeden tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt cztery złote 87/100) z ustawowymi odsetkami od kwoty 29 507,62 zł od dnia 13 stycznia 2014 roku, od kwoty 1 937,25 zł od dnia 26 lutego 2014 roku i od kwoty 450 zł od dnia 22 lipca 2014 roku;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 030 (pięć tysięcy trzydzieści) złotych tytułem kosztów procesu;

III.  nakazuje uiścić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 1 281,36 zł (jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt jeden złotych 36/100) tytułem brakujących kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód Ł. C. wniósł zasądzenie od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. kwoty 30 143,64 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 27 756,39 zł od dnia 13 stycznia 2014 r., od kwoty 1 937,25 zł od dnia 26 lutego 2014 r. i od kwoty 450 zł od dnia wniesienia pozwu i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 13 grudnia 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ jego samochód marki A. (...) nr rej. (...), a sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, która swej odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie nie zakwestionowała. Powód wskazał, że strona pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 24 100,53 zł, a następnie dokonała dopłaty do kwoty 27 562,74 zł, lecz odszkodowanie to nie pokrywa całości szkody i jest niezgodne z wyceną przeprowadzoną przez rzeczoznawcę z zakresu mechaniki i ruchu samochodowego M. K., według której koszt naprawy zgodnie z technologią producenta wynosi 56 047,32 zł. Ponadto powód wskazał, że zgłosił roszczenie dotyczące zwrotu kosztów 6 457,50 poniesionych z tytułu najmu samochodu zastępczego, które poniósł, a którego wynajęcie było konieczne do normalnego funkcjonowania i spełnienia codziennych obowiązków, zaś strona pozwana przyznała z tego tytułu odszkodowanie w wysokości 4 520,25 zł. Powód podał, że wezwał stronę pozwaną do zapłaty 28 484,58 zł tytułem odszkodowania, 1 937,25 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwoty 450 zł tytułem opłaty za wykonanie kosztorysu i strona pozwana dokonała dopłaty kwoty 728,19 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe. Zdaniem powoda zwrotowi przez pozwany zakład ubezpieczeń podlegają również koszty wykonania przez niego ekspertyzy wykonanej przez rzeczoznawcę, która umożliwiła mu dokonanie określenia wartości przedmiotu sporu i powołał się na uchwałę SN z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie III CZP 24/04.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przyznając swa odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie. Strona pozwana wskazała, że sporna jest wysokość odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe, za najem pojazdu zastępczego i zasadność odszkodowania za prywatną ekspertyzę. Strona pozwana powołała się na rozporządzenie Komisji UE nr 461/2010 w zw. z art.101 ust. 3 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej podnosząc, że naprawa pojazdu będącego przedmiotem szkody, który nie jest pojazdem nowym i objętym w pełnym zakresie gwarancją producenta, a pojazdem o ponad 7 – letnim okresie eksploatacji z wykorzystaniem w trakcie naprawy wyłącznie części oznaczonych logo producenta, wykracza poza pojęcie naprawy przeprowadzonej w sposób racjonalny i uzasadniony ekonomicznie. W odniesieniu do odszkodowania za najem pojazdu zastępczego strona pozwana zarzuciła, że dokonała ustalenia tych kosztów w oparciu o technologiczny czas naprawy pojazdu oraz średnią stawkę za najem pojazdu klasy (...) – S. (...) występująca na lokalnym rynku i jej zdaniem stawka 184,50 zł brutto jest wygórowana, zaś stawki najmu na dobę w okresie grudzień 2013/styczeń 2014 wynosiły 130 zł netto/dzień. Zdaniem strony pozwanej powód nie wykazał konieczności wykonania opinii prywatnej. W odniesieniu do żądania powoda w przedmiocie odsetek ustawowych zdaniem pozwanego ubezpieczyciela, powód bezpodstawnie żąda odsetek od dnia 13 stycznia 2014 r. od kwoty 27 756,39 zł nie uzasadniając żądania. Strona pozwana podniosła, że powód zgłaszając żądanie nie sprecyzował go co do wysokości, a zatem strona pozwana nie mogła popaść w opóźnienie w likwidacji szkody. Taki sam zarzut tyczył się odsetek ustawowych od kwoty 1 937,25 zł .

W piśmie procesowym z dnia 4 listopada 2014 r. powód uzasadnił szeroko kwestię kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz użycia części zamiennych.

Powód w piśmie z dnia 8 czerwca 2015 r. rozszerzył powództwo do kwoty 31 894,87 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 29 507,62 zł od 13 stycznia 2014 r., od kwoty 1 937,25 zł od dnia 26 lutego 2014 r. i od kwoty 450 zł od dnia wniesienia powództwa wskazując na wyższe wyliczenie wartości szkody przez biegłego.

Strona pozwana w piśmie z dnia 20 lipca 2015 r. sprzeciwiła się żądaniu powoda w całości, w tym także w zakresie rozszerzonego powództwa podnosząc, że żądanie jest nieudowodnione z uwagi na zgłoszone zastrzeżenia do opinii biegłego. W piśmie z dnia 8 września 2015 r. strona pozwana wskazała, że jedyną właściwą kwotą kosztów naprawy jest ta ustalona w oparciu o kalkulację naprawy stanowiącej załącznik nr 3 do opinii podstawowej, który to koszt naprawy wynosi łącznie 56 379,55 zł.

Sąd ustalił następujący faktyczny:

W dniu 13 grudnia 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód powoda Ł. C. marki A. (...) nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w W..

Okoliczność bezsporna

W wyniku zdarzenia do wymiany zakwalifikowano części: nakładkę zderzaka T (tył), listwę ochronną zderzaka T, wspornik zewn. L zderzaka T, wspornik zewn. P zderzaka T, listwę mocującą L zderzaka T, listwę mocującą P zderzaka T, uszczelkę L zderzaka T, uszczelkę P zderzaka T, osłonę zderzaka T, listwę ozdobną zderzaka T, wspornik zderzaka T, zestaw mocujący zderzaka T, ścianę T, łącznik blachy zewn. T, osłonę blachy zewn., czujnik T L zewn. wspomagania parkowania, czujnik T P zewn. wspomagania parkowania, czujnik T L wewn. wspomagania parkowania, czujnik T P wewn. wspomagania parkowania, kamerę jazdy w tył, pokrywę bagażnika, uszczelkę klapy T, zawias L pokrywy bagażnika, zawias P pokrywy bagażnika, zamek pokrywy T, listwę uchwytu pokrywy T, napis T L, emblemat A. (...), lampy T wewn. L, lampy T wewn. P, lampy T zewn. L, lampy T zewn. P, lampę tablicy rejestracyjnej L, mater. zużyw. ściany L, ścianę boczną L, dwa uchwyty lampy T L, dwie osłony rynienek T L, wykładzinę środkową podłogi T, poprzeczkę pasa T, wnękę koła zapasowego, zestaw kleju - wnęka koła zapasowego, podłużnicę T L komplet, część T podłużnicy T P, wykładzinę - wnęka koła zapasowego, osłonę poprzeczki T G, skrzynkę narzędziową, osłonę termiczną T L, osłonę termiczną T P, osłonę tłumika T L, osłonę tłumika T P, zestaw przewodów czujnika T.

Lakierowaniu podlegały: ściana T, pokrywa bagażnika, ściana boczna L, podłużnica T L komplet, część tylna podłużnicy T P, nakładka zderzaka T, listwa ochronna zderzaka T, czujnik T L zewn. wspomagania parkowania, czujnik T P zewn. wspomagania parkowania, czujnik T L wewn. wspomagania parkowania, czujnik T P wewn. wspomagania parkowania, listwa uchwytu pokrywy T, ściana boczna P, drzwi T L. Po zdjęciu tylnego zderzaka osłony termiczne TL i TP były zdeformowane, miały liczne załamania i pęknięcia. Wartość samochodu powoda przed szkodą oszacowano na kwotę 71 600 zł.

Dowód:

- dokumentacja fotograficzna pojazdu – k. 50-58, k. 101-107, k. 112 verte – 118

- opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, oceny technicznej pojazdów samochodowych oraz szacowania wartości pojazdów samochodowych Z. G. (1) – k.194 – 300

- pisemne wyjaśnienie opinii przez biegłego – k.332 – 344

Powód w dniu zdarzenia o 18-ej wynajął samochód zastępczy zakładając okres najmu od 13 grudnia 2013 r. do 20 stycznia 2014 r. Koszt najmu pojazdu zastępczego w tym okresie wyniósł 6 457,50 zł. Powód wynajął samochód zastępczy, ponieważ nie miał innego pojazdu, którym mógłby się poruszać na co dzień. O wynajęciu powód poinformował stronę pozwaną.

Dowód:

- umowa najmu pojazdu – k.36 - 37

- faktura VAT nr (...) – k.38

- zeznania powoda – k.175 verte

Powód zgłosił szkodę 13 grudnia 2013 r. Samochód powoda był poddawany naprawom blacharsko – lakierniczym w zakresie maski pojazdu i lewego nadkola nie związanym z przedmiotowym zdarzeniem z 13 grudnia 2013 r.

Okoliczność bezsporna

Według wyliczeń rzeczoznawcy powołanego przez ubezpieczyciela koszt naprawy pojazdu powoda na dzień 23 grudnia 2013 r. wynosił 24 100,53 zł. Kalkulacja naprawy została dokonana w systemie (...).

Dowód:

- kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 23.12.2013 r. – k.14 – 23

- e-mail z dnia 20.12.2013 r. – k.112

Strona pozwana wypłaciła powodowi w dniu 3 stycznia 2014 r. odszkodowanie w kwocie 24 100,53 zł.

Dowód: decyzja z dnia 03.01.2014 r. – k.33

Powód nie zgodził się z tak ustaloną wysokością odszkodowania i zlecił rzeczoznawcy M. K. dokonanie wyceny szkody w jego pojeździe. Według wyceny dokonanej na zlecenie powoda wysokość szkody w pojeździe wynosiła 56 047,32 zł, zaś wartość pojazdu 73 900 zł. Wycena również została wykonana w systemie (...).

Dowód: kalkulacja naprawy wykonana przez inż. M. K. z dnia 17.01.2014 r. – k.39 – 60

Za wykonanie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy powód zapłacił M. K. kwotę 450 zł.

Dowód: faktura VAT nr (...) – k.62

Kolejna wycena rzeczoznawcy powołanego przez ubezpieczyciela na dzień 4 lutego 2014 r. wynosiła 27 562,74 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 04.02.2014 r. – k.24

Na podstawie drugiej wyceny strona pozwana dopłaciła powodowi kwotę 3 462,21 zł.

Dowód: decyzja z dnia 12.02.2014 r. – k.34

Decyzją z dnia 25 lutego 2014 r. strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 4 520,25 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, po przedłożeniu przez powoda faktury VAT opiewającej na kwotę 6 5457,50 zł.

Dowód:

- decyzja z dnia 25.02.2014 r. – k.35

- faktura VAT nr (...) – k.38

Łącznie strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe kwotę 28 290,93 zł i 4 520,25 zł tytułem odszkodowania związanego z kosztami najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- pismo strony pozwanej z dnia 21.05.2014 r. – k.157 verte

- przelew z dnia 25.05.2014 r. – k.61

Koszt naprawy pojazdu powoda przy zastosowaniu części oryginalnych serwisowych sygnowanych znakiem producenta na podstawie kalkulacji naprawy wykonanej w systemie A. w zakresie części podlegających wymianie i cen części zalecanych na rynek polski przez generalnego przedstawiciela A. i stawkach za prace blacharskie i mechaniczne oraz lakiernicze na poziomie 108 zł netto/rbg wynosi 57 798,55 zł. Technologia naprawy producenta pojazdu przewiduje użycie w naprawie oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta i dystrybuowanych w sieci autoryzowanych stacji obsługi. Naprawa pojazdu powinna być wykonana w sposób, który przywróci wartość rynkową pojazdu. Brak jest podstaw, by stwierdzić, że części zamienne pojazdu, które uległy uszkodzeniu i zostały zakwalifikowane do wymiany były inne niż oryginalne części producenta (części fabryczne). Technologiczny czas naprawy dla pojazdu powoda wynosi 56,5 rbg, co daje 9 dni roboczych i 18 dni kalendarzowych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, oceny technicznej pojazdów samochodowych oraz szacowania wartości pojazdów samochodowych Z. G. (1) – k.194 - 300

- pisemne wyjaśnienie opinia biegłego z dnia 18.08.2015 r. – 332 – 344

- opinia uzupełniająca biegłego Z. G. z 2.11.2015 r. – k. 381 - 389

Powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty 28 484,58 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe, 1 937,25 zł tytułem zwrotu całości kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego i 450 zł tytułem opłaty za wykonanie prywatnego kosztorysu.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 05.05.2014 r. z kopią książki nadawczej – k.12 – 13

W wypożyczalni (...) w grudniu 2013 r. stawka za najem samochodu S. (...) na okres 38 dni wynosiła 94,71 zł brutto, pod warunkiem, że umowa została zawarta na taki czas, od dnia 10 października 2014 r. koszt najmu samochodu marki S. (...) wynosił z limitem 150 km/dobę 140 zł, z limitem 500 km/dobę na okres 1 – 2 dni za dobę 160 zł, na 3 – 7 dni na dobę 150 zł, na 8 – 15 dni 140 zł i 30 dni 2 450 zł.

Dowód:

- cennik wypożyczalni (...) na dzień 10.10.2014 r. – k. 75

- informacja udzielona 16.11.2015 r. przez (...) – k.397

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Kwestia odpowiedzialności strony pozwanej nie była kwestionowana, a spór powstał na tle wysokości odszkodowania.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Natomiast przepis art.361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Oczywistym jest, że mieć należało na względzie również przepisu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz.1152 ze zm.).

Przeprowadzone dowody w przeważającej części nie były kwestionowane co do ich prawdziwości i autentyczności, z wyjątkiem kalkulacji naprawy wykonanej przez rzeczoznawcę M. K., któremu to dowodowi strona pozwana sprzeciwiła się. Rozstrzygając sprawę w zakresie odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu powoda marki A. (...) Sąd posiłkował się opinią biegłego z zakresu m. in. oceny technicznej pojazdów samochodowych oraz szacowania wartości pojazdów samochodowych Z. G. (1). Wyniki tej opinii, w kontekście pozostałych dowodów, pozwalają na stanowcze stwierdzenie, że odszkodowanie wypłacone powodowi Ł. C. z tytułu uszkodzeń jego pojazdu zostało znacząco zaniżone przez stronę pozwaną, która kierując się korzystnymi dla siebie parametrami przyznała powodowi odszkodowanie jedynie w wysokości 28 290,93 zł. Zwrócić należy uwagę, że zarówno w wycenach dokonanych na zlecenie strony pozwanej, jak i powoda oraz przez biegłego sądowego posługiwano się systemem A. i z niewiadomych w większości względów wycena dokonana przez stronę pozwaną jest najniższa. Opinia biegłego sądowego jest pełna, jednoznaczna po jej pisemnym wyjaśnieniu, logiczna i koreluje w zakresie uszkodzeń z dowodem w postaci kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie powoda, jak i kalkulacjami strony pozwanej. Biegły sądowy szczegółowo uzasadnił, jakie części zamienne podlegały wymianie, a dokonał ich ustalenia w oparciu o kalkulacje obu stron oraz oględziny samochodu powoda. Biegły w pisemnym wyjaśnieniu w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnił stronie pozwanej, na podstawie jakich okoliczności ujął do wymiany lampę tablicy rejestracyjnej L, uchwyt lampy TL, osłony termiczne TL i TP i zestawy przewodów do czujników parkowania T. Wskazał, że pozycje te, z wyjątkiem osłon termicznych, zostały wskazane przez rzeczoznawcę strony pozwanej w poz. 33, 36, 37 i 53 (k.160 verte akt sprawy). W odniesieniu do osłon termicznych TL i TP biegły wskazał, że oceny osłon termicznych można było dokonać po zdjęciu tylnego zderzaka i wówczas dopiero okazało się, że posiadają one deformacje, liczne załamania i pęknięcia. Biegły szczegółowo uzasadnił swą omyłkę w zakresie łącznej ilości JC pozycji Lakierowanie, która powinna wynosić 155 JC.

Biegły dokonał wyceny szkody w pojeździe powoda wielowariantowo: - przy zastosowaniu części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu i wartości stawki za prace blacharsko – mechaniczne i lakiernicze 100 zł/rbg, 57 242,59 zł, - przy zastosowaniu części alternatywnych o najwyższej jakości nieoryginalnych (wśród niezbędnych do wykonania naprawy części jako element alternatywny o jakości Q i P oferowane są czujniki i lampy tylne) przy użyciu elementu o cenie najwyższej i wartości stawki za prace blacharsko – mechaniczne i lakiernicze 100 zł/rbg 56 379,55 zł, zaś z zastosowaniem części o cenie najniższej 56 370,05 zł. Koszt naprawy przy założeniu stawki średniej na terenie K. i okolic to 108 zł. rbg i użyciu części oryginalnych sygnowanych logo producenta to 57 798,55 zł, przy użyciu części alternatywnych o najwyższej jakości nieoryginalnych i użyciu elementu o cenie najwyższej 56 935,51 zł, i elementu o cenie najniższej 56 926,01 zł.

Zwrócić należy uwagę, że wyceny te obejmowały ten sam zakres naprawy, lecz jak wskazał biegły sądowy w opinii różniły je wysokość stawki za roboczogodzinę oraz ceny części zamiennych. Ponadto biegły wskazał w odniesieniu do stanowiska pozwanego ubezpieczyciela, jakie zamienniki występują. Odnosząc się do twierdzenia strony pozwanej zawartego w piśmie z dnia 8 września 2015 r., że jedyną właściwą kwotą kosztów naprawy jest ustalona w oparciu o kalkulację naprawy stanowiącą załącznik nr 3 do opinii tj. 56 379,55 zł. Jest to kalkulacja przy założeniu roboczogodziny określonej na 100 zł i wykonaniu naprawy przy zastosowaniu części alternatywnych nieoryginalnych z użyciem elementu o najwyższej wartości. Sąd nie podziela tego poglądu, ponieważ nie znajduje on uzasadnienia prawnego. Sąd uznał w niniejszej sprawie, że najbardziej adekwatnym z wariantów jest wariant zakładający wykorzystanie części oryginalnych dostępnych w sieci generalnego importera pojazdów, ale w warunkach warsztatu rzemieślniczego, z zastosowaniem średniej stawki za roboczogodzinę, która wynosi 108 zł, a nie jak chciałby tego pozwany ubezpieczyciel 100 zł. Zdaniem Sądu, ubezpieczyciel nie ma prawa narzucać poszkodowanemu stosowania zamienników, które – jak zresztą wskazał biegły – nie gwarantują właściwych parametrów techniczno – eksploatacyjnych ani walorów estetycznych. Przy stosowaniu przepisu art. 363 § 1 k.c. do wypadków komunikacyjnych należy stwierdzić, że szkoda powstaje w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela, treścią świadczenia tego ubezpieczyciela, wynikającą z umowy ubezpieczenia OC, nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego, wywołanej uszkodzeniem lub zniszczeniem pojazdu. Szkoda powstaje w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń - według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c., stąd obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Oznacza to, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej - kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Gdy zatem naprawa pojazdu przywróci mu jego wartość sprzed wypadku, odszkodowanie powinno odpowiadać kosztom takiej właśnie naprawy ustalonym przez rzeczoznawcę (wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 3 października 2013 r. II Ca 321/13). Ponadto nie ma racji strona pozwana powołując się na rozporządzenie komisji UE.

Zgodnie z art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, niezgodne z rynkiem wewnętrznym i zakazane są wszelkie porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą wpływać na handel między Państwami Członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz rynku wewnętrznego, a w szczególności te, które polegają na: a) ustalaniu w sposób bezpośredni lub pośredni cen zakupu lub sprzedaży albo innych warunków transakcji; b) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji, rynków, rozwoju technicznego lub inwestycji; c) podziale rynków lub źródeł zaopatrzenia; d) stosowaniu wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych i stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji; e) uzależnianiu zawarcia kontraktów od przyjęcia przez partnerów zobowiązań dodatkowych, które ze względu na swój charakter lub zwyczaje handlowe nie mają związku z przedmiotem tych kontraktów. (ust. 1). Porozumienia lub decyzje zakazane na mocy niniejszego artykułu są nieważne z mocy prawa. (ust. 2) Jednakże postanowienia ustępu 1 mogą zostać uznane za niemające zastosowania do:

— każdego porozumienia lub kategorii porozumień między przedsiębiorstwami,

— każdej decyzji lub kategorii decyzji związków przedsiębiorstw,

— każdej praktyki uzgodnionej lub kategorii praktyk uzgodnionych, które przyczyniają się do polepszenia produkcji lub dystrybucji produktów bądź do popierania postępu technicznego lub gospodarczego, przy zastrzeżeniu dla użytkowników słusznej części zysku, który z tego wynika, oraz bez: a) nakładania na zainteresowane przedsiębiorstwa ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów; b) dawania przedsiębiorstwom możliwości eliminowania konkurencji w stosunku do znacznej części danych produktów. (ust.3). Z rozporządzenia Komisji (UE) nr 461/2010 z dnia 27 maja 2010 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych w sektorze pojazdów silnikowych wynika ogólnie rzecz ujmując, że producent danego pojazdu nie może narzucać zastosowania do naprawy wyłącznie części zamiennych nowych sygnowanych logo producenta, lecz mogą to być części zamienne nie oznaczone logo producenta o identycznej lub porównywalnej wartości.

Założeniem tych przepisów było, w ocenie Sądu, umożliwienie klientom danych marek pojazdów używania przy naprawie niekoniecznie związanej ze szkodą powstałą w wyniku czynu niedozwolonego również części zamiennych nie sygnowanych logo producenta. Przepisy powyższe w żaden jednak sposób nie przesądzają o sposobie naprawienia szkody w pojeździe (z użyciem jakich części). Sposób naprawy z użyciem określonych części należy do poszkodowanego, co wynika z treści przepisu art. 363 k.c.

Wskazać wypada także, że Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r. przyjął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Mogą to być koszty związane ze stosowaniem części oryginalnych pochodzących z sieci dealerskiej. Jeżeli jednak ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( III CZP 80/2011). W uzasadnieniu powyższego orzeczenia Sąd Najwyższy podkreślił, że poszkodowany ma prawo nabyć części samochodowe, które pochodzą z pewnego źródła i w związku z tym mają gwarantowaną jakość, zapewniającą bezpieczeństwo pojazdu po jego naprawie. Najpewniej kryteria te spełniają części oryginalne pochodzące z sieci dealerskiej. Z tych też względów powód miał podstawy domagać się zasądzenia odszkodowania, które zostanie obliczone w oparciu o te najwyższej jakości części. Może jednak okazać się, że zastosowanie tych części spowoduje wzrost wartości pojazdu jako całości w porównaniu z jego wartością sprzed zdarzenia szkodzącego i wówczas jeżeli ubezpieczyciel to wykaże należy obniżyć odszkodowanie o kwotę odpowiadająca temu wzrostowi. W niniejszej sprawie strona pozwana nie podjęła nawet próby przeprowadzenia takiego dowodu.

Skoro strona pozwana nie wykazała, by naprawienia szkody w samochodzie powoda z użyciem części oryginalnych z logo producenta prowadziło do wzrostu tej wartości, to Sąd zasądził odszkodowanie mając na względzie jego wartość w kwocie 57 798,55 zł pomniejszoną do dotychczas wypłacone. Nie mogło również ujść uwadze Sądu, że zainstalowane części w samochodzie powoda, które uległy uszkodzeniu 13 grudnia 2013 r. były częściami oryginalnymi producenta pojazdu (częściami fabrycznymi). Zatem naprawa przedmiotowego pojazdu mająca na celu przywrócenie go do stanu sprzed wystąpienia szkody w rozumieniu odtworzenia jego wartości powinna być wykonana z użyciem oryginalnych części zamiennych oznaczonych logo producenta pojazdu. W tej kwestii wypowiedział się biegły sądowy (k. 211). W ocenie Sądu, nie sposób uznać, by w wyniku szkody poszkodowany był zmuszony dokonywać naprawy częściami podobnej jakości nie oznaczonymi logo producenta i następnie go z takimi częściami użytkować. Nadto, w przyszłości przełożyć może się to na mniejsze zainteresowanie jego pojazdem przy sprzedaży, skoro pojazd jest określonej marki, lecz nie posiada oryginalnych części zamiennych. Inna byłaby ocena, gdyby okazało się, że pojazd powoda nie posiada części oryginalnych (wówczas jednak musiałby być wcześniej naprawiany). W takiej sytuacji odszkodowanie nie mogłoby zostać wypłacone w odniesieniu do cen części oryginalnych, skoro wcześniej nie były użyte. Co do wartości roboczogodziny, Sąd uznał, że zasadnym jest określenie jej na podstawie średnich cen na terenie warsztatów rzemieślniczych na terenie K. i pobliskich miejscowości. Skoro centy te wahają się od 100 zł/rbg do 115zł/RGB (k. 203), to bezzasadnym jest jej ustalanie, jak chce tego pozwany zakład ubezpieczeń na 100 zł, a więc na najniższym poziomie, korzystnym dla ubezpieczyciela. Sąd nie wziął pod uwagę, ze względu na wiek pojazdu powoda, cen za usługi blacharsko – mechaniczne i lakiernicze w autoryzowanych warsztatach naprawczy, które oscylują, jak wskazał biegły między 130 zł/rbg a 140 zł/rbg.

Dlatego też, na podstawie opinii biegłego Sąd przyjął, że koszt naprawy pojazdu powoda to 57 798,55 zł brutto. Odejmując zatem od tej kwoty wysokość przyznanego odszkodowania – 28 290,93 zł, zasądzono na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w kwocie 29 507,62 zł. Sąd zgodnie z przepisem art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zasądził odsetki ustawowe od tej kwoty od dnia 13 stycznia 2014 r., tj. po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody. Strona pozwana zakwestionowała to, podnosząc, że nie jest w opóźnieniu, ponieważ powód nie wezwał ją wcześniej do zapłaty określonej wysokości odszkodowania. Zwrócić należy jednak uwagę, że w myśl przepisu art.14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Przepis art.14 ust. 1 w/w ustawy „określa datę początkową, od której jest liczony termin do wypłaty odszkodowania. Jest nim dzień złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, w odróżnieniu od art. 817 KC, który operuje sformułowaniem wypadku. Oba pojęcia nie są tożsame, gdyż wypadek ubezpieczeniowy poprzedza wystąpienie szkody, a ponadto rozmijać się może czas złożenia zawiadomienia o szkodzie przez poszkodowanego lub uprawnionego z jego otrzymaniem przez zakład ubezpieczeń. Z kolei omawiany przepis precyzyjnie określa termin, w którym powinno być ukończone postępowanie likwidacyjne, co ma poprzedzać wypłatę odszkodowania. Jest to przepis bezwzględnie obowiązujący, przez co termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń nie może być zmieniany nawet za wzajemnym porozumieniem. Artykuł 14 UbezpObowU jest przepisem szczególnym do art. 817 KC dotyczącego ubezpieczeń dobrowolnych, mającego charakter mieszany (w § 1 względnie, a w § 2 bezwzględnie obowiązujący)”. (J. Miaskowski, K. Niezgoda, P. Skawiński, Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Komentarz, C.H. Beck, 2012).

W ocenie Sądu, nie może być mowy o takiej interpretacji, by poszkodowany otrzymywał odszkodowanie z odsetkami ustawowymi dopiero po upływie terminu wskazanego w wezwaniu zakładu ubezpieczeń do zapłaty określonej kwoty. To ubezpieczyciel jako profesjonalista winien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni podejmując odpowiednie czynności, by zachować ten termin, m.in. sporządzając kalkulację szkody i inne dokumenty zmierzające do wypłaty odszkodowania. Gdyby przyjąć wykładnię przedmiotowego przepisu przyjętą przez pozwaną, wówczas zakład ubezpieczeń nie miałby żadnej sankcji za przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego nieterminowo. W skrajnych przypadkach, można stwierdzić, ubezpieczyciele mogliby być zainteresowani odmową wypłaty odszkodowań, wszak po ich stronie nie powstawałby obowiązek zapłaty odsetek. Z tych względów nie sposób się zgodzić z argumentacją strony pozwanej. Jej rzeczą było wypłacenie powodowi należnego odszkodowania po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, a skoro nastąpiło to 13 grudnia 2013 r., to termin 30 – dniowy upływał 12 stycznia 2014 r., a więc od 13 stycznia 2014 należne są odsetki.

W odniesieniu do odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego stwierdzić należy, że stanowisko strony pozwanej również nie zasługiwało na uwzględnienie. Wskazać wypada, że powód najął pojazd zastępczy po szkodzie 13 grudnia 2013 r., lecz było to celowe i racjonalne działanie, co wynika z zeznań powoda. W tym zakresie nie sposób odmówić im wiarygodności. Nadto, stwierdzić należy, że w XXI wieku posiadanie samochodu nie jest luksusem. Strona pozwana zdaje się nie zauważać, co istotne, w jakiej wysokości dokonała w dniu 3 stycznia 2014 r. wypłaty odszkodowania. Była to kwota 24 100,53 zł i w kontekście opinii biegłego sądowego Z. G. (1), a wcześniej kalkulacji M. K., wiadomym było, że wypłacone odszkodowanie nie pokryje kosztów naprawy pojazdu powoda. Z tego względu oczekiwanie przez profesjonalistę, by poszkodowany wykładał własne środki na jak najszybszą naprawę, by zniwelować koszty najmu pojazdu zastępczego (i tak ponoszone przez czas korzystania z pojazdu zastępczego przez poszkodowanego), przy braku wypłaty odszkodowania przez stronę pozwaną w pełni kompensującego szkodę, jest nieuprawnione. Strona pozwana pozostając zupełnie bezkrytyczna nie uwzględniła, że wypłaciła powodowi odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu i to w kwocie zaniżonej na podstawie trzech decyzji w łącznej wysokości 28 280,93 zł, a więc mniej niż połowę należnego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Zwrócić należy uwagę, że ostatnia dopłata do odszkodowania miała miejsce w maju 2014 r. Uzasadnionym jest żądanie zwrotu przez powoda kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres od 13 grudnia 2013 r. do 20 stycznia 2014 r., zgodnie z wnioskiem powoda w całości na podstawie przedłożonej przez niego faktury VAT. Pozwany ubezpieczyciel zupełnie pominął także, iż powód wynajął i tak pojazd nie odpowiadający parametrami uszkodzonemu pojazdowi, wszak pojazd zastępczy to S. (...), a nie A. (...). Powód szeroko w pismach procesowych ustosunkował się do tej kwestii. Zasadnie też powód wskazał, że niwelował koszty odszkodowania, ponieważ nie wynajął właśnie samochodu A. (...), lecz samochód niższej klasy. Z przedstawionego przez stronę cennika wypożyczalni (...)wynika, że koszty najmu samochodu A. (...) byłyby zdecydowanie wyższe. Ponadto wskazać wypada, że strona pozwana przedłożyła cennik z cenami obowiązującymi od 10 października 2014 r., a więc z okresu kliku miesięcy po zdarzeniu, natomiast informacja z 16 listopada 2015 r. również nie jest miarodajną w tej kwestii. Wypożyczalnia (...) położona jest we W.. Powód wynajął pojazd zastępczy w K., przy czym wiadomym jest, że w gospodarce wolnorynkowej różne są ceny takich usług w różnych miejscowościach, w zależności od popytu na takie usługi.

Z tych względów Sąd uwzględnił w całości żądanie powoda z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres od 13 grudnia 2013 r. do 20 stycznia 2014 r. na podstawie przedłożonej przez powoda faktury VAT z dnia 21 stycznia 2014 r., której autentyczności i prawdziwości strona pozwana nie kwestionowała i zasądził z tego tytułu kwotę 1 937,25 zł. Skoro koszty najmu pojazdu zastępczego wyniosły 6 457,50 zł, pozwana wypłaciła powodowi 4 520,25 zł w dniu 25 lutego 2014 r., to zasądzeniu podlegała kwota 1 937,25 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2014 r., a więc od dnia następnego po decyzji z dnia 25 lutego 2014 r. Strona pozwana nie miała żadnych przeszkód w wypłacie odszkodowania w pełnej wysokości z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Ponadto, odnieść należy powyższe rozważania dotyczące kwestii odsetek wynikające z przepisu art.14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

Niezależnie od powyższego, zwrócić należy uwagę, że zasadne są też argumenty powoda, iż strona pozwana dokonała wyceny 23 grudnia 2013 r., następnie jak powszechnie wiadomo, był okres świąteczny i noworoczny. Możliwość dokonania w tym czasie naprawy w istocie jest znikoma. W ocenie Sądu, uwzględniając sekwencję wydarzeń w postaci dnia szkody, oględzin pojazdu i jego wyceny i wykluczoną w tym czasie naprawę pojazdu z uwagi na rzeczone oględziny, następnie Święta Bożego Narodzenia i 1 stycznia 2014 r., to powód miał możliwość rozpoczęcia naprawy od 2 stycznia 2014 r. Zatem przy uwzględnieniu wypłaty rażąco zaniżonego odszkodowania 24 100 zł w dniu 3 stycznia 2014 r. najem pojazdu zastępczego do 20 stycznia 2014 r. był uzasadniony. Sąd podzielił opinię biegłego o technologicznie uzasadnionym czasie naprawy 18 dni kalendarzowych, lecz nie uwzględnił, by liczyć ten czas od 14 grudnia 2013 r.

Zasadne jest również roszczenie powoda o zwrot kosztów 450 zł tytułem należności poniesionych na sporządzenie kalkulacji szkody. Koszty te pozostają w związku przyczynowym z kolizją i zachowaniem strony pozwanej, która nie wypłaciła odpowiedniego odszkodowania powodowi (art.361 § 1 k.c.). Gdyby powód nie sporządził prywatnej kalkulacji naprawy, nie byłby w stanie ustalić, czy istotnie strona pozwana zaniżyła koszty naprawy, czy też nie. Jednoznacznie z przeprowadzonych dowodów wynika, że strona pozwana w sposób nieuprawniony zaniżyła należne powodowi odszkodowanie. Z tych względów Sąd zasądził również kwotę 450 zł z ustawowymi odsetkami na podstawie art.481 k.c. od dnia wniesienia pozwu, tj. 22 lipca 2014 r.

Sąd nie oddalił, jak tego oczekiwała strona pozwana, wniosku dowodowego z oceny technicznej rzeczoznawcy samochodowego M. K.. Zarówno kalkulacje naprawy przeprowadzone na zlecenie strony pozwanej, jak i na zlecenie powoda, posiadają taki sam status i są równoważne i jako takie podlegają ocenie Sądu.

Oddaleniu podlegał dalej idący wniosek z akt szkody, ponieważ Sąd przeprowadza dowody nie z akt, ale dokumentów znajdujących się w aktach, przy czym to powód winien był określić nazwę dokumentu, z którego wnosi o przeprowadzenie dowodu, w taki sposób, jak to uczyniła strona pozwana.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o przepis art.98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając je w całości od strony pozwanej jako przegrywającej proces. Na koszty te składają się: opłata sądowa od pozwu i od rozszerzonego powództwa 1 596 zł (1 508 zł + 88 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, 1 000 zł zaliczka na poczet należności biegłego w całości wydatkowana, opłata skarbowa od pełnomocnictwa substytucyjnego i 2 400 koszty zastępstwa procesowego, łącznie 5 030 zł.

O kosztach sądowych orzeczono na mocy art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazując ich uiszczenie w łącznej kwocie 1 281,36 zł stronie pozwanej zgodnie z wynikiem procesu. Na koszty te składają się należności wypłacone biegłemu tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku w kwocie 130,44 zł (postanowienie z 2 czerwca 2015 r.), 655,38 zł (postanowienie z dnia 2 września 2015 r.) i w kwocie 495,54 zł (postanowienie z dnia 10 listopada 2015 r.).