Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 19 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SR Danuta Raś

Protokolant: Katarzyna Czaplicka

po rozpoznaniu w sprawie o czyn z art. 286 § 1 kk

na skutek zażalenia pokrzywdzonego S. W.

na postanowienie zatwierdzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie
w dniu 9 grudnia 2014r. o odmowie wszczęcia dochodzenia,

na podstawie art. 306 § 1 kpk, art. 329 § 1 kpk w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.

postanowił:

nie uwzględnić zażalenia pokrzywdzonego S. W. na postanowienie zatwierdzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie w dniu
9 grudnia 2014r. o odmowie wszczęcia dochodzenia w sprawie sygn. akt 1 Ds 2072/14
o odmowie wszczęcia dochodzenia i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem zatwierdzonym przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej
w Dzierżoniowie w dniu 9 grudnia 2014r., po rozpoznaniu zawiadomienia S. W., odmówiono wszczęcia dochodzenia w sprawie oszustwa dokonanego w 2004r. podczas podpisania aktu notarialnego na kupno mieszkania przy ulicy (...)
w B., gdzie sprawca w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd S. W. nie ponosząc kosztów zakupu i remontu przedmiotowego lokalu, po czym żądając zwrotu połowy wartości przedmiotu kupna, działając na szkodę w/w w kwocie
16 000 zł., to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k. z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa.

Na powyższe postanowienie pokrzywdzony S. W. w ustawowym terminie wniósł pismo, które potraktowane zostało jako zażalenie. W piśmie tym skarżący żądał bowiem wszczęcia dochodzenia i ponownego jego przesłuchania, pod rygorem złożenia skarg do Głównej Prokuratury w Warszawie, Głównej Komendy Policji w Warszawie i do Ministerstwa Sprawiedliwości i wskazując na „korupcję, znajomości, układy, stręczycielstwo w sądach, które chronić mają złodziei, oszustów i kłamców”. Do pisma tego dołączył listę i opis spraw w Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie, w których występował jako strona.

Prokurator Rejonowy w Dzierżoniowie, przekazując powyższe zażalenie wraz
z aktami sprawy do rozpoznania Sądowi, wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia, podnosząc iż przeprowadzone w sprawie czynności nie dały dostatecznie uzasadniających podejrzeń popełnienia przestępstwa.

Pismem z dnia 9 marca 2015r. zaś, skierowanym personalnie do sędziego referenta tej sprawy zapowiedział autorytatywnie, że „ jeśli ta sprawa będzie rozpatrzona przez sąd, jak poprzednie, czyli NIE sprawiedliwie, oszukańczo, dla mnie, będę zmuszony interweniować dalej, przez prawników złoże apelacje do Sądu Najwyższego”.

W ocenie Sądu, zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza akt sprawy wskazuje bowiem jednoznacznie, iż decyzja procesowa, podjęta przez Prokuratora, o odmowie wszczęcia dochodzenia w przedmiotowej sprawie jest w pełni zasadna i wydana z zachowaniem przepisów proceduralnych, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, w związku, z czym utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniu skarżącego, oskarżyciel publiczny słusznie przyjął, iż brak jest uzasadnionego podejrzenia zaistnienia przestępstwa, wskazanego
w zawiadomieniu o podejrzeniu jego popełnienia, co jest niezbędnym warunkiem wszczęcia dochodzenia.

Przepis art. 303 k.p.k. stanowi bowiem, że postanowienie o wszczęciu dochodzenia wydaje się, gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie popełniania przestępstwa. Przy braku uzasadnionego podejrzenia, że doszło do popełnienia przestępstwa, wynikającego już z samego zawiadomienia uzupełnionego przesłuchaniem osoby zawiadamiającej (bądź rozpytaniem wskazanych osób) organ postępowania przygotowawczego nie ma obowiązku w sposób "wszechstronny" poszukiwania okoliczności, które dopiero być może mogłyby uzasadnić podejrzenie popełnienia jakiegoś przestępstwa. Nabierając przekonania o braku uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa, nie ma też obowiązku poszukiwania innych okoliczności, które mogłyby uzasadniać przesłanki wskazane w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa. Tym bardziej w sytuacji, gdy w zawiadomieniu o przestępstwie skarżący nie wskazuje tak naprawdę na żadne ze znamion przestępstwa, na które się powołuje.

Zgodnie z art. 286 § 1 kk przestępstwo oszustwa polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Doprowadzenie należy tu rozumieć jako wywołanie niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji rozporządzającej
w odniesieniu do jego mienia (Oczkowski, Oszustwo..., s. 9 i n.; Oczkowski (w:) System, t. 9 s. 128 i n.). Nie każde jednak doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowi oszustwo. To ostatnie zachodzi tylko wtedy, kiedy sprawca działał
w określony sposób, mianowicie wprowadzając w błąd, wyzyskując błąd lub wyzyskując niezdolność pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranego działania
(por. Kardas, O wzajemnych relacjach..., s. 20) zanim pokrzywdzony niekorzystnie rozporządził mieniem. Takie ujęcie wskazuje, że omawiany czyn można popełnić wyłącznie przez działanie.

Przechodząc na kanwę przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do przyjęcia, że w sprawie zainicjowanej przez skarżącego S. W. istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa. Zważyć trzeba, że sprawa ta ma charakter czysto cywilistyczny i była już przedmiotem osądu cywilnego, a wydane w tej sprawie orzeczenie zaprzeczyło twierdzeniom zawiadomienia skarżącego. Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wskazywałyby na konieczność ingerencji w tej sprawie prawa karnego. Trudno bowiem dopatrzyć się, by przyczyna występowania siostry zmarłej konkubiny, jako strony zawartej w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży mieszkania tkwiła wyłącznie
w ufności skarżącego „w uczciwość i przyjaźń jaką ona mu ofiarowała”. Niezwykle niskim prawdopodobieństwem cechuje się twierdzenie skarżącego, że za samą uczciwość i przyjaźń zdecydował się odwdzięczyć nie inaczej jak uczynienie obcej kobiety (siostry zmarłej konkubiny) pod tytułem darmym współwłaścicielem nabywanego mieszkania. Skarżący zresztą, poza powoływaniem się na prawomocne orzeczenie znoszące współwłasność
z obowiązkiem spłaty M. M. oraz twierdzeniem, że ta nie partycypowała w cenie zakupu ani w kosztach remontu, nie wskazał jakim zachowaniem M. M. miała go wprowadzić w błąd, doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co jest warunkiem koniecznym karalności.

Tym samym Sąd podziela stanowisko oskarżyciela publicznego, że w sprawie zainicjowanej zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa – w zachowaniu M. M. brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Na uzasadnione podejrzenie istnienia takich znamion zupełnie nie wskazują też zarzuty zażalenia, których gros stanowi powielenie treści zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa.

Z tych wszystkich względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia, Sąd orzekł jak w sentencji.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność