Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

Protokolant: Joanna Antoniszyn

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2015 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa (...)1 (...) (...) G.

przeciwko M. G.

o zapłatę kwoty 607,18 zł

I/  zasądza od pozwanej M. G. na rzecz strony powodowej (...)1 (...) (...) G. kwotę 325,31 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych trzydzieści jeden groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 30 września 2015 roku do dnia zapłaty;

II/  w pozostałej części postępowanie umarza;

III/  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 843/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa E.1 (...)w G.wniosła o zasądzenie od pozwanej M. G.kwoty 607,18 zł z odsetkami ustawowymi: od kwoty 600,70 zł od dnia

08 maja 2015 r. i od kwoty 6,48 zł od dnia 07 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu, wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wskazała, że wnosi o wydanie nakazu zapłaty na podstawie umowy

o świadczenie usług telekomunikacyjnych, łączącej pozwaną z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o., a także na podstawie noty obciążeniowej nr (...) z dnia 26 marca 2013 r. oraz noty odsetkowej nr (...) z dnia 19 kwietnia 2013 r. Dalej strona powodowa podała, że pozwana z tytułu przedmiotowej umowy winna była uiścić na rzecz wierzyciela pierwotnego kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu, czego jednak nie uczyniła. Nadto podała, że nabyła na podstawie umowy ramowej przelewu wierzytelności

z dnia 17 stycznia 2014 r. wierzytelność przysługującą wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanej, a wynikającą wprost z łączącej strony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a w zasadzie w związku z jej nienależytym wykonaniem, w kwocie stanowiącej wartość przedmiotu sporu. Podała też, że wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty spornej kwoty. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie dokonała jednak spłaty zadłużenia, co czyni niniejsze powództwo zasadnym i koniecznym.

Postanowieniem z dnia 25 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2015 r. pozwana ustosunkowując się do żądania pozwu oświadczyła, że porozumiała się ze stroną powodową odnośnie zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w trzech ratach, przy czym pierwsza z tych rat w wysokości 150 zł ma być zapłacona do końca tego tygodnia, następna w wysokości 200 zł do 20 września 2015 r., zaś ostatnia rata do 20 października 2015 r. W związku z tym oświadczeniem Sąd zobowiązał pełnomocnika strony powodowej do złożenia oświadczenia na piśmie, w związku ze wskazanym przez pozwaną na rozprawie zawarciem ugody pozasądowej między stronami co do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w ratach, czy strona powodowa podtrzymuje żądanie pozwu, czy też ewentualnie cofa pozew.

W wykonaniu powyższego zobowiązania, w piśmie procesowym z dnia 07 września 2015 r. pełnomocnik strony powodowej, z uwagi na fakt dokonania przez pozwaną dobrowolnej wpłaty kwoty 150 zł na rzecz należności dochodzonej pozwem, jedynie ograniczył powództwo do kwoty 471,96 zł.

Na rozprawie w dniu 25 listopada 2015 r. pozwana przedłożyła do wglądu potwierdzenie wpłaty gotówkowej dalszej kwoty 150 zł w dniu 28 września 2015 r. na poczet zadłużenia wobec strony powodowej. Jednocześnie oświadczyła, że nie zdołała zgromadzić środków na dokonanie wpłaty pozostałej części zadłużenia, obejmującej należność główną, zgodnie z deklaracją złożoną na rozprawie w dniu 30 września 2015 r. W związku z tym

z tym Sąd zobowiązał pełnomocnika strony powodowej do złożenia oświadczenia na piśmie w terminie 14 dni, czy w związku z dokonaniem przez pozwaną w dniu 28 września 2015 r. wpłaty dalszej kwoty 150 zł na poczet zadłużenia dochodzonego pozwem, strona powodowa ogranicza żądanie pozwu, a jeżeli tak, do jakiej kwoty.

W piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2015 r. pełnomocnik strony powodowej,

z uwagi na fakt dokonania przez pozwaną kolejnej dobrowolnej wpłaty kwoty 150 zł na rzecz należności dochodzonej pozwem, ograniczył powództwo do kwoty 325,31 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. G. związana była z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (operatorem sieci O.) umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której przedmiotem było umożliwienie pozwanej wykonywania połączeń telefonicznych, a także dostęp do innych usług. Za świadczenia te pozwana winna była uiszczać opłatę abonamentową oraz opłatę za wykorzystane impulsy i transfer danych według cennika zawartego w umowie, na podstawie wystawionych faktur (not obciążeniowych). Ostatecznie pozwana z tytułu przedmiotowej umowy winna była uiścić na rzecz wierzyciela pierwotnego kwotę 486,97 zł, zgodnie z notą obciążeniową z dnia 26 marca 2013 r. oraz kwotę 6,48 zł, zgodnie z notą obciążeniową z dnia 19 kwietnia 2013 r., czego jednak nie uczyniła.

Dowód: odpis umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). (...)

z dnia 17 lipca 2008 r. wraz z załącznikami, kserokopia Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych w sieci telekomunikacyjnej (...) (...)i (...)przez spółkę pod firmą (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą w W.z dnia 19 września 2005 r., uwzględniającego zmiany wprowadzone od dnia 01 stycznia 2014 r., odpisy noty obciążeniowej nr (...)z dnia 26 marca 2013 r. i noty odsetkowej nr (...)z dnia 19 kwietnia 2013 r.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. wierzytelność przysługującą wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanej w powyższej kwocie nabyła strona powodowa E.1 (...) (...) G..

Dowód: odpis umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r., zawartej pomiędzy Spółką (...) SA z siedzibą w W. a stroną powodową, odpis zawiadomienia o cesji wierzytelności z dnia 14 lutego 2014 r.

Pismem z dnia 14 lutego 2014 r. strona powodowa wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty kwoty 538,89 zł, obejmującej należność główną w kwocie 493,45 zł i odsetki od niezapłaconej noty obciążeniowej, wynoszące na dzień 14.02.2014 r. kwotę 45,44 zł. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie dokonała jednak spłaty zadłużenia.

Dowód: odpis wezwania do zapłaty z dnia 14 lutego 2014 r.

W toku postępowania pozwana dokonała dobrowolnych wpłat dwóch kwot po 150 zł na poczet należności dochodzonej pozwem.

Okoliczność bezsporna.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, po jego ograniczeniu przez stronę powodową w związku z dobrowolną zapłatą przez pozwaną w toku postępowania części należności dochodzonej pozwem, jest zasadne w całości.

Po pierwsze, należy wskazać, że okoliczności faktyczne sprawy nie budziły wątpliwości. Fakty przytoczone przez stronę powodową w pozwie zostały bowiem w istocie przyznane przez pozwaną. Pozwana poprzez zaś dokonanie wpłaty na poczet zadłużenia, uznała obciążający ją względem strony powodowej dług. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem judykatury uznanie roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 2 k.c. występuje w przypadku wyraźnego oświadczenia woli dłużnika lub innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela. Cechy takiego zachowania nosiło zachowanie pozwanej.

Po drugie,w niniejszej sprawie Sąd ustalił ponadto, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. wierzytelność przysługująca (...) (...)

(...) W.względem pozwanej z tytułu niezapłaconych należności wynikających z zawartej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, została nabyta przez stronę powodową. Należy tylko wskazać na przepis art. 509 § 2 k.c., który stanowi, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa,

w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Pozwana w toku postępowania dokonała zapłaty łącznej kwoty 300 zł na poczet należności dochodzonej pozwem, co wynika wprost z pism procesowych strony powodowej, ograniczających wobec częściowej spłaty zadłużenia powództwo o tę kwotę. Wobec częściowej spłaty nadal uzasadnione było więc żądanie pozwu w pozostałej części dotyczącej należności głównej, to jest w kwocie 325,31 zł, jak również żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od tej kwoty od dnia 30 września 2015 r. Podstawę prawną do uwzględnienia żądania odsetkowego stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tego artykułu wynika bowiem, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody

i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się więc zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 r., I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania.

Strona powodowa w toku procesu, na skutek dokonania przez pozwaną częściowej spłaty zadłużenia, ograniczyła powództwo do kwoty 325,31 zł wraz ze wskazanymi wyżej odsetkami, co obligowało Sąd do umorzenia postępowania w pozostałym zakresie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

Z powyższych względów, w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak

w punktach I i II wyroku.

Według przepisu art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw

i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie natomiast z przepisem art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W świetle wskazanych przepisów, na koszty procesu poniesione przez stronę powodową składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa

w kwocie 17 zł, opłata sądowa od pozwu w kwocie 30 zł i wynagrodzenie radcy prawnego

w kwocie 180 zł (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września

2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.). Należało przy tym obciążyć pozwaną tymi kosztami, gdyż w istocie w całości przegrała ona niniejszy proces. Zaspokojenie przez pozwaną roszczenia w toku procesu uznać bowiem winno się za jednoznaczne z przegraniem sprawy.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak

w punkcie III wyroku.