Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2021r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy M. P.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 17 lutego 2021r., sygn. akt (...)

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 494/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 września 2021r. Sąd Rejonowy zasądził od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz powoda M. P. kwotę 5930,28 zł. z ustawowymi odsetkami, oddalił dalej idące powództwo oraz orzekł o kosztach procesu i kosztach sądowych.

W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie prawa materialnego w postaci:

- niezastosowania przepisu art. 3 pkt 13 w zw. z pkt 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020r., poz. 833 ze zm.),

- zastosowania do strony pozwanej przepisów art. 45a ust. 2, 4,5,8,10 i 13 Prawa energetycznego,

2. mające wpływ na treść rozstrzygnięcia o kosztach naruszenie przepisu art. 100 kpc.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja strony pozwanej nie ma uzasadnionych podstaw. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że żądnie powoda podlegało uwzględnieniu w zakresie przyjętym przez ten Sąd i prawidłowa jest i ocena dowodów, i rozważania jurydyczne tegoż Sądu pierwszej instancji, których zarzuty apelacji naruszenia prawa materialnego w żaden sposób nie podważają. Nie kwestionując już przy tym samej wysokości zasądzonej skarżonym wyrokiem kwoty, ustalonej przez Sąd pierwszej instancji na podstawie wyliczeń biegłego, istota apelacji skarżącej sprowadza się jedynie do negowania zasadności zastosowania wobec niej wskazanych w zarzutach apelacji przepisów art. 45a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2021r., poz. 716 ze zm.), a mianowicie apelująca podnosi, że wskazany przepis ma zastosowanie do odbiorców energii w rozumieniu tegoż przepisu oraz przepisów art. 3 pkt 13 w zw. z pkt 1 i 2 ustawy, a ona takim odbiorcą nie jest. Taka, dokonana przez pozwaną, wykładnia przepisów powołanej ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne, jest jednak błędna. Zgodnie z objętymi zarzutem apelacji przepisami art. 45a ust. 4 i 5 ustawy Prawo energetyczne wysokość opłat powinna być ustalana w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę kosztów zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła i przepis ten stosuje się odpowiednio do ustalania przez odbiorcę - właściciela lub zarządcę budynku opłat dla osób, o których mowa w ust. 2 (a zatem osób nie będących odbiorcami), do których ciepło dostarczane jest z własnych źródeł i instalacji cieplnych. Wykładnia teleologiczna powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że nie ma podstaw do tego, aby różnicować sytuację, w której ciepło dostarczane jest z własnych źródeł i instalacji cieplnych, a nie wynika to również z jakiegokolwiek przepisu ustawy, który kreowałby korzystniejszy dla właściciela lub zarządcy budynku, o których mowa w ust. 5, sposób rozliczania kosztów ciepła, a zatem aby przyznawać mu prawo do pobierania wyższych opłat, niż obejmujące koszty niezbędne do wytworzenia ciepła. Po wtóre także wykładnia gramatyczna art. 45a ust. 5 ustawy przemawia za zastosowaniem zdania drugiego ustępu 4 do właściciela lub zarządcy budynku, w których ciepło dostarczane jest z własnych źródeł i instalacji cieplnych. Uchodzi bowiem uwagi skarżącej, że w powołanym art. 45a ust. 5 ustawy mowa jest właśnie o owym właścicielu lub zarządcy budynku, jako o odbiorcach. Wreszcie, już nawet niezależnie od powyższych rozważań i tylko dodatkowo, po trzecie zauważyć należy, że objęte zarzutami apelacji naruszenia prawa materialnego przepisy art. 3 pkt 13 w zw. z pkt 1 i 2 i art. 45a ust. 2, 4,5,8,10 i 13, wbrew stanowisku skarżącej, wcale nie wykluczają przyjęcia, że odbiorcą, na podstawie definicji legalnej ustawy jest też właściciel lub zarządca budynku, do których ciepło dostarczane jest z własnych źródeł i instalacji cieplnych. Powołane przepisy, jak wynika z ich treści, przecież obejmują bowiem również sytuację odbioru energii i paliw, celem dopiero wytworzenia ciepła na bazie własnych źródeł i instalacji cieplnych. Z tych zatem przyczyn prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że naliczane przez stronę pozwaną koszty mogły obejmować składniki wyszczególnione i przyjęte do podstawy obliczenia, w sporządzonych w niniejszej sprawie opiniach biegłego (m. in. k. (...)).

Nie ma również żadnego uzasadnienia zarzut apelacji dotyczący naruszenia art. 100 kpc, poprzez rozdzielenie kosztów procesu w oparciu o niewłaściwie ustalone proporcje jego wyniku. Całkowicie błędnie bowiem skarżąca stoi na stanowisku, co wynika z wyliczenia w uzasadnieniu apelacji, że powód dochodził w niniejszej sprawie kwoty 8.251,95 zł., podczas gdy była to kwota 7424,99 zł. i na którą składały się sumy: 2828 zł. (k. (...)), 2.275,32 zł. (k. (...)) oraz kwota 2.321,67 zł. (k. (...), na którą, jak wynika z pisma powoda z kolei składały się sumy 1.494, 71 zł. i 826,96 zł., którą bezpodstawnie skarżąca uznała za dodatkowo dochodzoną wartość, podczas gdy stanowiła ona składnik powyższej kwoty 2.321,67 zł., co jednoznacznie wynika z pisma powoda z 10 czerwca 2019r. – k. (...)).

Z powyższych zatem względów, gdy zarzuty apelacji nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i uzasadniającej je argumentacji, apelacja, ta nie mogła podlegać uwzględnieniu. Z wyżej wskazanych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację.