Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód R. (...) w K., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł złożył 29 stycznia 2019 roku pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego J. K. 146 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1.183,68 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzi od pozwanego należności w postaci skapitalizowanych odsetek w wysokości 146 zł do 22 lipca 2018 roku, ponieważ wytoczył przeciwko pozwanemu powództwo w elektronicznym postępowaniu upominawczym, które nie obejmowało odsetek.

Na rozprawie 4 lutego 2919 roku pozwany stawił się i oświadczył, że nie pamięta zawarcia przedmiotowej umowy, ale uznaje powództwo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę nr (...) dnia 25 kwietnia 2014 roku. Równocześnie został pozwanemu udostępniony dekoder (...) (...)

Dowód: umowa wraz z załącznikami k. 19v-23v.

Pismem z dnia 21 października 2014 roku (...) Spółka Akcyjna w W. rozwiązał ze skutkiem natychmiastowym na dzień 21 października 2014 roku umowę z J. K. i zobowiązał go do spłacenia należności w kwocie 843,68 zł. W załączniku wskazano, że J. K. posiada zaległości: 119,70 zł za pakiet familijny oraz 723,98 zł z tytułu noty (...). Wskazano również, że w przypadku niezwrócenia dekodera do 20 listopada 2014 roku J. K. może zostać obciążony karą umowną w wysokości 340 zł.

Dowód: wydruk rozwiązania umowy z 21 października 2014 roku wraz z załącznikiem k. 33-34.

J. K. posiadał niezapłacone faktury za Pakiet D HD z 25 czerwca 2014 roku na kwotę 39,90 zł, 25 lipca 2014 roku na kwotę 39,90 zł, z 25 sierpnia 2014 roku na kwotę 39,90 zł. Nota (...) na kwotę 723,98 zł jako datę płatności wskazywała 11 listopada 2014 roku. Dnia 11 kwietnia 2016 roku (...) wystawił notę (...) z datą płatności określoną na 25 kwietnia 2016 roku.

Dowód: wykaz faktur k. 8.

Zgodnie z pkt. 9 § 6 rozdziału 4 Regulaminu Świadczenia usług w przypadku niezwrócenia przez Abonenta/Użytkownika udostępnionego Urządzenia Dekodującego lub Karty w terminie wskazanym w Regulaminie, Abonent/Użytkownik będzie zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w Cenniku. Zapłata kary umownej nie zwalnia Abonenta/ Użytkownika z obowiązku zwrócenia udostępnionego Urządzenia Dekodującego lub Karty. Zgodnie z pkt. 11 § 6 rozdziału 4 Regulaminu Świadczenia w przypadku rozwiązania bądź wygaśnięcia Umowy Abonenckiej, Abonent jest zobowiązany do zwrotu, na własny koszt, udostępnionego mu Urządzenia Dekodującego i Karty w terminie do 30 (trzydziestu) dni od rozwiązania/wygaśnięcia Umowy Abonenckiej w Autoryzowanych Punktach Sprzedaży (...) lub na adres (...): ul. (...), W.. Aktualizowana na bieżąco lista Autoryzowanych Punktów Sprzedaży (...), które przyjmują zwracane Urządzenia Dekodujące i Karty jest i będzie dostępna na stronie (...) oraz pod numerem infolinii (...).

Dowód: Regulamin świadczenia usług k. 19v-20.

Umową z 6 września 2016 roku (...) Spółka Akcyjna w W. dokonała przelewu wierzytelności na rzecz R. (...) w K..

Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 11-12.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów. Wskazane dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu, ich prawdziwość nie była również kwestionowana przez strony. Kserokopie Sąd potraktował jako świadczące o istnieniu dokumentów źródłowych o tożsamej treści.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszym postępowaniu Sąd uznał, że uznanie powództwa dokonane przez pozwanego na rozprawie 4 lutego 2019 roku jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Prowadziło ono również do obejścia prawa, a mianowicie bezwzględnie obowiązującego art. 117 k.c. § 2 ¹ k.p.c. Przepis ten statuuje wymóg nieprzedawnienia roszczenia jako przesłanki dochodzenia roszczenia przez przedsiębiorcę przeciwko konsumentowi. Na powodzie ciążył ciężar wykazania, że roszczenie nie jest przedawnione (art. 6 k.c.).

W myśl art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

W przedmiotowej sprawie powód niewątpliwie dochodzi roszczenia majątkowego. Zgłoszone przez powoda roszczenie nie jest objęte żadnym wyjątkiem od zasady przedawniania się roszczeń majątkowych.

Roszczenie w niniejszej sprawie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej i ulega przedawnieniu w ciągu trzech lat od daty wymagalności.

Powód został zobowiązany zarządzeniem przewodniczącego z 2 stycznia 2019 roku do nadesłania dowodu wypowiedzenia umowy, wskazania daty rozwiązania umowy, ujawnionych przez sąd rozbieżności między wskazanymi datami wypowiedzenia umowy a datą wystawienia noty (...), wskazania sposobu wyliczenia roszczenia oraz przedstawienia aktualnego stanowiska w sprawie. Powód nie wykazał sposobu wyliczenia roszczenia, od którego domaga się zasądzenia odsetek, nie załączył noty obciążeniowej (...). Nie wskazano również na sygnaturę postępowania przed Sądem Rejonowym (...)w L., ani sposobu zakończenia tego postępowania. Pełnomocnik powoda otrzymał przedmiotowe zarządzenie 14 stycznia 2019 roku.

Pismem z 21 stycznia 2019 roku pełnomocnik powoda wniósł o wydłużenie terminu do złożenia dokumentacji uprawdopodabniającej roszczenie do 3 miesięcy, albowiem dokumentację przechowuje zewnętrzny podmiot.

Pismem z 29 stycznia 2019 roku pełnomocnik powoda złożył do akt wydruk rozwiązania umowy (k.33), zestawienie należności (k.34), pismo dotyczące kontynuowania umowy (k. 35), pismo informacyjne (k.36), notę obciążeniową (...) (k. 37).

Na rozprawie 4 lutego 2019 roku Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o przedłużenie terminu do 3 miesięcy, albowiem wniosek zmierzał do przedłużenia postępowania. Sąd miał na względzie, że postępowanie uproszczone w zakresie dowodów posługuje się prekluzją dowodową, wynikającą z istoty tego postępowania, którą jest szybkość rozpoznawania spraw. Nadto pismem z 21 stycznia 2019 roku powód uzupełnił dokumentację i nie ponowił wniosku o przedłużenie terminu, sam wniosek stał się zatem również bezprzedmiotowy.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 9 lipca 2018 roku, do art. 117 k.c. dodany został § 2 ¹ , zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Wskazać należy, że powyższa regulacja przesądzając o charakterze nieprzedawnienia roszczenia jako dopuszczalności dochodzenia praw przez podmiot profesjonalny przeciwko konsumentowi, nakłada na ww. przerzuca również na ww. podmiot profesjonalny ciężar dowodu w tym zakresie (6 k.c.).

W związku z powyższym, to na sąd, racjonalny ustawodawca nałożył obowiązek badania terminu przedawnienia z urzędu, również co roszczeń zawisłych przed sądem przed dniem wejścia w życie przepisów nowelizacyjnych, gdyż zgodnie z art. 5 ust 4 cytowanej wyżej ustawy nowelizującej z dnia 13 kwietnia 2018 roku, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba, że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową nie wynika, aby w przeszłości wierzyciel uzyskał orzeczenie sądu stwierdzające przedmiotowe roszczenie, dlatego w niniejszej sprawie obowiązuje trzyletni termin przedawnienia.

Odnośnie terminu, od którego zaczyna biec przedawnienie należy odwołać się do art. 120 § 1 zd. 1 k.c., w myśl którego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenia mogą uzyskać przymiot wymagalności w dniu oznaczonym przez ustawę lub przez czynność prawną, albo przez właściwość zobowiązania. W doktrynie określa się wymagalność jako stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności. Stanowi to początek biegu przedawnienia.

Bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia lub zabezpieczenia (art. 123 § 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Przerwanie biegu terminu przedawnienia wyłącznie może wynikać z zachowania wierzyciela lub dłużnika. Przyczynami przerwania biegu terminu przedawnienia mogą być zarówno zdarzenia (czynności) w znaczeniu materialnoprawnym (uznanie roszczenia), jak i o charakterze procesowym (wniesienie powództwa w celu dochodzenia roszczenia). Jak wyżej wskazano, powód w żaden sposób nie wykazał, że nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia.

W niniejszym postępowaniu umowa abonencka z dnia została rozwiązana w dniu 21 października 2014 roku. Z rozwiązaniem umowy łączył się obowiązek zwrotu dekodera w terminie 30 dni, a zatem do 20 listopada 2014 roku. W związku z powyższym 12 grudnia wymagalne stało się roszczenie o zapłatę odszkodowania za brak zwrotu sprzętu. Tym samym Sąd nie uznał za wiążącej daty 11 kwietnia 2016 roku jako wymagalności roszczenia z noty odsetkowej (...) tytułem odszkodowania za niezwrócenie sprzętu w terminie, która została wystawiona 11 kwietnia 2016 roku. Wątpliwości Sądu budził fakt, że nota odsetkowa za rozwiązanie umowy przed terminem, które nastąpiło 21 października 2014 roku, została wystawiona 21 października 2014 roku; natomiast nota odsetkowa za brak zwrotu sprzętu, który miał nastąpić 20 listopada 2014 roku, została wystawiona 11 kwietnia 2016 roku. Ponadto biorąc pod uwagę datę wystawienia ww. noty w tak odległym terminie należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Nie budziły wątpliwości Sądu daty wymagalności roszczeń za pakiet D HD oznaczone jako 25 czerwca 2014 roku na kwotę 39,90 zł, 25 lipca 2014 roku na kwotę 39,90 zł, 25 sierpnia 2014 roku na kwotę 39,90 zł oraz data wymagalności roszczenia z faktury (...) oznaczona jako 11 listopada 2014 roku. Tym samym należność główna przedawniała się w sposób następujący: z dniem 25 czerwca 2017 roku na kwotę 39,90 zł, 25 lipca 2017 roku na kwotę 39,90 zł, 25 sierpnia 2017 roku na kwotę 39,90 zł, z faktury (...) 11 listopada 2017 roku, z tytułu odszkodowania za brak sprzętu 20 listopada 2017 roku.

Powód wytoczył niniejsze powództwo 29 stycznia 2019 roku. W związku z przedawnieniem roszczenia głównego, przedawnieniu uległo zatem także roszczenie o odsetki. Należy bowiem podkreślić, że odsetki stanowią świadczenie pieniężne uboczne dłużnika, o charakterze okresowym w rozumieniu art. 118 k.c. Najczęściej są liczone w stosunku rocznym procentowo do świadczenia głównego. Termin trzyletni przedawnienia roszczenia o odsetki jest niezależny od tego, czy roszczenie główne jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, czy takim nie jest, jednak roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku w sprawie III CZP 42/04).Na marginesie Sąd wskazuje, że powód również w żaden sposób, pomimo stosownego zobowiązania, nie przedstawił sposobu wyliczenia roszczenia głównego.

W tym stanie sprawy, uznając, że roszczenie powoda o odsetki, względem pozwanego J. K. uległo przedawnieniu, Sąd na podstawie art. 118 k.c. w zw. art. 117 § 2 1 k.c. powództwo oddalił.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem

3.  kal. 14 dni

G., dnia 14.02.2019r.