Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Michalska-Księżyk

Protokolant: stażysta Magdalena Michalska

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. na rozprawie sprawy

z powództwa K. M.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

1.  zasadza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda K. M. kwotę 11.500 zł (jedenaście tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 20.05.2013r. do dnia 31.12.2015r., a od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

2.  dalej idące powództwo oddala,

3.  koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie znosi,

4.  zasadza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu kwotę 575 zł tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 60 zł tytułem nieopłaconych kosztów opinii biegłego.

I C 717/16

UZASADNIENIE

K. M. wystąpił z pozwem przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę kwoty 25 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 maja 2013 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że w dniu 22 czerwca 2012 r. uległ wypadkowi w trakcie poruszania się po uszkodzonej jezdni. Skutkiem upadku z roweru było wielofragmentowe złamanie końca dalszego kości promieniowej przedramienia prawego. Poszkodowany podjął leczenie w poradni ortopedycznej. Za stan drogi, na której doszło do zdarzenia odpowiada Zarząd Dróg Powiatowych w K., ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany, wezwany do likwidacji szkody uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powodowi kwotę 6.000 zł. W ocenie powoda wypłacona kwota jest nieadekwatna do rozmiaru szkody i doznanych przez niego cierpień.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o jego oddalenie, przyznając, że co do zasady ponosi odpowiedzialność za doznaną przez powoda krzywdę w wyniku opisanego w pozwie zdarzenia. Według stanowiska pozwanego, wypłacona w postępowaniu szkodowym kwota zadośćuczynienia w całości rekompensuje K. M. przyznane świadczenie. Pozwany argumentował, że w toku postępowania szkodowego K. M. został poddany badaniu lekarza specjalisty, który ustalił, że powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4 %. Ponadto, jak twierdził pozwany, wysokość zadośćuczynienia zależy od doznanej krzywdy. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy: rodzaj naruszonego dobra, intensywność naruszenia, stopień dyskomfortu psychicznego związany z doznanym przez powoda uszczerbkiem, nieodwracalność skutków, sytuację osobistą, rodzinną i majątkową pokrzywdzonego nie przemawiają za koniecznością dopłaty kwoty zadośćuczynienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 czerwca 2012 r. K. M. jadąc rowerem w K. na ul. (...) wjechał w wyrwę w jezdni, wskutek czego upadł. Ponieważ odczuwał ból prawej ręki udał się w tym samym dniu do SP ZOZ w K., gdzie po wykonaniu badań specjalistycznych rozpoznano wielofragmentowe złamanie końca dalszego kości promieniowej przedramienia prawego /S 52.6/. Powód w trybie ostrodyżurowym poddany został zabiegowi operacyjnemu nastawienia złamania. Zastosowano stabilizację 3 drutami K., założono gips, a także wdrożono leczenie farmakologiczne – ketonalem, i innymi środkami medycznymi. Powód wskutek upadku doznał ponadto stłuczenia głowy oraz prawego barku. Na oddziale urazowo – ortopedycznym powód przebywał do 24.06.2012 r., wypisany został z zaleceniem kontroli w poradni ortopedycznej.

Bezsporne, a ponadto dowód z: historii choroby k. 11-12, karty informacyjnej leczenia szpitalnego powoda w szpitalu w K-K. k.14-15., informacji dla lekarza kierującego k.13, płyty CD w zakresie badań powoda k. 17, dokumentacji zdjęciowej k. 10, zeznania świadka M. M. k.39’ , dokumentacja zdjęciowa k. 10

Powód w okresie 7.10.2012 r. do 8. 10.2012 r. ponownie był leczony w szpitalu na oddziale ortopedyczno – urazowym w celu usunięcia metalowego zespolenia. Powód po kontroli w poradni ortopedycznej, po około upływie miesiąca czasu zakończył leczenie ortopedyczne. U powoda występuje palpacyjna bolesność w stawie promieniowo – łokciowym dalszym oraz objawy podwichania się nasady dalszej kości łokciowej prawej w stawie promieniowo – łokciowym dalszym. Ograniczenie zgięcia dłoniowego w prawym nadgarstku wynosi około 15 º w stosunku do strony kontrlateralnej przy zachowanym zgięciu grzbietowym tej ręki. U powoda rozpoczęły się zmiany zwyrodnieniowe w tym stawie pod postacią powstania torbieli kostnych. Powód w okolicy wyrostka rylcowatego posiada małą bliznę pooperacyjną długości około 2 cm wygojoną przez rychłozrost. Stały uszczerbek powoda na zdrowiu wynosi 7 %. Powód zakończył już proces leczenia. Do chwili obecnej K. M. odczuwa ból prawej ręki podczas zmiany pogody, podnoszenia cięższych przedmiotów, przy pracach fizycznych czy obciążeniu dłoni o płaskie podłoże, odczuwa ograniczenie ruchomości prawej ręki. Obecnie nie korzysta z pomocy specjalistycznej. Doznany uraz miał wpływ na konieczność zmiany dotychczasowego zatrudnienia ( uprzednio powód był zmuszony do podnoszenia worków o wadze 25kg).

Dowód: opinia biegłego ortopedy traumatologa M. W. k.45-48, zeznania świadka M. M. k.39’, zeznania powoda K. M. k.72-72’, historia choroby k.11-12

Po zgłoszeniu szkody 01.10.2012r, ubezpieczyciel wypłacił powodowi z tytułu zadośćuczynienia kwotę 6.000 zł.

Dowody: akta szkodowe – załącznik do odpowiedzi na pozew, pismo powoda z dnia 20.05.2013 r. k. 8-9,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zgłoszone przez powoda zasługuje w części na uwzględnienie. Podstawą prawna żądania zadośćuczynienia jest treść przepisu art. 445 k.c.

W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował faktu doznanego uszkodzenia ciała przez K. M., wypłacając mu, jeszcze w trakcie postępowania szkodowego zadośćuczynienie za doznaną w zdarzeniu krzywdę w wysokości 6.000 zł. Zdaniem pozwanego, wypłacona kwota w pełni kompensuje doznaną przez powoda szkodę.

Ustalenia faktyczne w sprawie, poddanej ocenie Sądu Rejonowego, zastały poczynione w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych, wyjaśnienia świadka M. M., powoda K. M., które sąd obdarzył walorem wiarygodności jako spójne i logiczne. Okoliczności faktyczne miały charakter bezsporny, co do przebiegu zdarzenia, faktu wystąpienia szkody na osobie i wypłaty przez pozwanego powodowi z tego tytułu odszkodowania kwoty 6.000 zł. Ponieważ istota sporu sprowadzała się do ustalenia zakresu doznanej przez powoda szkody niemajątkowej, z tej przyczyny powstała konieczność posiłkowania się wiedzą specjalistyczną i należało sięgnąć po dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii. W ocenie sądu, przedmiotowa opinia wystarczająco wyjaśniła kwestię zakresu uszczerbku doznanego przez powoda w związku ze zdarzeniem z dnia 22.06.2012 r.

Odnosząc się do żądania z tytułu zadośćuczynienia stwierdzić należy, że podstawą żądania z art. 445 jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego. Ustalenie dotyczące wystąpienia krzywdy Sąd dokonuje w oparciu o art. 415 kc w zw. z art. 361kc, albowiem przepis art. 445 kc nie rozstrzyga samodzielnie o przesłankach odpowiedzialności, od których zależy podniesienie roszczeń z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego. W tym zakresie konieczne jest odwołanie się do ogólnych podstaw odpowiedzialności deliktowej, przy której dla oceny krzywdy stanowiącej podstawę zasądzenia zadośćuczynienia znajdą zastosowanie konstrukcje adekwatnego związku przyczynowego. Charakter skutków może mieć jednak znaczenie dla oceny wysokości zadośćuczynienia. Należy podkreślić, że orzekanie o wysokości zadośćuczynienia, z zachowaniem postulatu „odpowiedniości” wyrażonego wprost w przepisie art. 445 § 1 k.c., należy do swobodnego uznania sądu. Atrybut swobody orzekania o wysokości zadośćuczynienia wynika z faktu, iż nie istnieją żadne zobiektywizowane, ustawowo określone kryteria pozwalające sądowi na rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu we wprost określonych przedziałach kwotowych. Zakres zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., winien być odpowiedni przede wszystkim do rozmiaru doznanej krzywdy, a nadto realizować jego zasadniczą kompensacyjną funkcję. Mając natomiast na uwadze rolę zadośćuczynienia, należy wziąć pod uwagą to, aby stanowiło ono odczuwalną wartość ekonomiczną, a jednocześnie nie było nadmierne. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę zależy więc w szczególności od oceny całokształtu okoliczności, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości czy nieodwracalnego charakteru, przy uwzględnieniu indywidualnych okoliczności danego przypadku. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych Sąd uwzględnia przede wszystkim zobiektywizowane kryteria oceny. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż odmowa zasądzenia zadośćuczynienia powinna być zatem oparta na obiektywnych podstawach, co oznacza, że muszą wystąpić obiektywnie weryfikowalne przesłanki wskazujące na brak krzywdy w danym wypadku lub jej znikomość.

Wskazać w tym miejscu należy, że sam fakt przyjęcia na siebie przez ubezpieczyciela odpowiedzialności za skutki wypadku przesądza co do zasady o uprawnieniu do żądania zadośćuczynienia. Obowiązek wykazania, że wysokość dotychczas przyznanej należności w myśl art. 6 k.c. spoczywa jednak na powodzie. W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, tzw. onus probandi spoczywa na tym, kto przedstawia określone twierdzenia, a nie na tym, kto im przeczy. W omawianym zakresie, istotną rolę pełnią także przepisy proceduralne, kształtując zasadę tzw. kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Art. 232 k.p.c. nakłada z kolei na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar dowodu z reguły spoczywa na powodzie aż do momentu wykazania zasadności podnoszonego roszczenia (udowodnienia faktów będących podstawą żądania). Później, następuje jego przesunięcie na stronę pozwaną.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że K. M. w wyniku upadku doznał urazu ciała, z którym to urazem wiązały się dla niego negatywne skutki zdrowotne. Na podstawie materiału dowodowego Sąd w sposób niewątpliwy ustalił, że skutkiem zdarzenia było wieloodłamowe złamanie nasady i przynasady dalszej prawej kości promieniowej, leczone operacyjnie z nastawieniem i zespoleniem odłamów i ostatecznym wygojeniem złamania z objawami podwichania się w stawie promieniowo – łokciowym dalszym oraz ograniczeniem sprawności prawej ręki. W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powoda uzasadniał dalszą wypłatę zadośćuczynienie w wysokości 11.500 zł. Powyższa suma stanowi w okolicznościach sprawy rekompensatę za doznaną krzywdę i cierpnie, spełniając funkcję kompensacyjną, a żądanie kwoty wyższej jest nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych.

U podstaw takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że w wyniku zdarzenia powód doznał uszczerbku na zdrowiu, z powodu którego dwukrotnie przebywał w szpitalu i poddany był zabiegowi w trybie ostrodyżurowym nastawienia złamania. Rekonwalescencja trwała przez okres 4 miesięcy, gdyż dopiero po tej dacie powód poddany został zabiegowi usunięcia zespalających drutów K.. Przedmiotowy wypadek wywarł na zdrowiu powoda dalsze negatywne skutki. Powód doznał wskutek wypadku trwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 7 %, który przejawia się min. tym, że K. M. po 4 latach od zdarzenia odczuwa palpacyjną bolesność w stawie promieniowo – łokciowym dalszym oraz objawy podwichania się nasady dalszej kości łokciowej prawej w stawie promieniowo – łokciowym dalszym. Powód ma ograniczenie zgięcia dłoniowego w prawym nadgarstku, a ponadto rozpoczęły się zmiany zwyrodnieniowe w uszkodzonej części ręki. Powód do chwili obecnej odczuwa bolesność kończyny, każde natężenie chorej ręki, chociażby przy pracy fizycznej powoduje odczuwanie bólu. Zmuszony był do zmiany zatrudnienia. Biorąc powyższe okoliczności pod rozwagę Sąd uznał, że przyznana już K. M. przez pozwanego kwota tytułem zadośćuczynienia jest niewspółmiernie nieodpowiednia do poniesionej przez niego krzywdy, jako też żądana kwota 25.000 zł byłaby rażąco wygórowana. Wskutek upływu czasu od zdarzenia nie doszło do dalszego pogorszenia stanu zdrowia K. M.. Przy ocenie stopnia krzywdy nie można było także tracić z pola widzenia faktu, iż powód zakończył proces leczenia miesiąc po drugim zabiegu zdjęcia drutów zespalających, proces leczenia przebiegł zatem pomyślnie i bez powikłań.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że fakt, iż powód doznał urazów wskutek wypadku nie przesądza jeszcze o tym, że należy mu przyznać zadośćuczynienie w żądanej wysokości.

Z tych też przyczyn sąd, ograniczył żądanie zapłaty zadośćuczynienia do kwoty 11.500 zł, mając przy tym na uwadze, że K. M. zostało już wypłacone odszkodowanie z tego tytułu w wysokości 6.000 zł i nie uwzględnił roszczenia w pozostałym zakresie. Łączna kwota zadośćuczynienia ( z uwzględnieniem kwoty wypłaconej przez pozwanego) w wysokości 17 500 zł jest odpowiednia do rozmiaru krzywdy powoda, w tym do ustalonego 7% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Odsetki od kwoty uwzględniającej powództwo zasądzone zostały w oparciu o art.481 § 1 k.c. i art. 359 § 1 i § 2 kc w zw. z art. 817 k.c.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnia art. 98 k.p.c w zw. z art. 100 k.p.c. W myśl przepisu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód utrzymał się w około połowie ze zgłoszonym roszczeniem, strony poniosły analogiczne koszty procesu ( po stronie powoda 4800 zł zastępstwo procesowe, 300 zł zaliczka z czego 46% to kwota 2346zł, a po stronie pozwanego 54% to kwota 2592 zł.)

Na zasadzie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd zasadził od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kędzierzynie – Koźlu kwotę 575 zł tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 60 zł tytułem nieopłaconych kosztów opinii biegłego.