Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. w W. (poprzednio (...) Sp. z o.o. w W.) wystąpiła w dniu 1 września 2017 r. z powództwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej R. S. domagając się zasądzenia kwoty 655,88 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 577,11 zł oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 78,77 zł, oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że dochodzone roszczenie wynika z umowy pożyczki odnawialnej nr (...) zawartej drogą elektroniczną w dniu 24 marca 2016 r.. poprzez stronę internetową serwisu (...) pl. (...) z treścią umowy pozwanej został udostępniony limit na czas nieokreślony i w jego ramach następowała wypłata środków pożyczki na podstawie dyspozycji składanych przez pozwaną. Każda spłata pożyczki umożliwiała ponowną jej wypłatę – do kwoty udostępnionego limitu. Spłata wypłaconej pożyczki miała następować poprzez comiesięczną wpłatę kwoty minimalnej, uzgodnionej z pozwaną. Pozwana po wypłacie środków z pożyczki nie dokonała spłaty wymaganej kwoty minimalnej. Strona powodowa podała, że wypowiedziała umowę pożyczki, a cała suma wypłaconej pożyczki stała się wymagalna z dniem 29 września 2016 r.

Postanowieniem z dnia 9 października 2017 r. sygn. akt VI Nc-e 1671376/17 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legnicy.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 lutego 2018 r. sygn. akt I Nc 11975/17 Sąd Rejonowy w Legnicy uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżyła go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady, jak i wysokości. Zgłosiła zarzut nieudowodnienia roszczenia. Zakwestionowała skuteczne zawarcie umowy, a z ostrożności procesowej również jej wykonanie przez stronę powodową. Zdaniem pozwanej przedmiotowa umowa pożyczki zawiera postanowienia nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem, a zatem nie są dla niej wiążące, jako sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające jej konsumenckie interesy.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Sp. z o.o. w W. (poprzednio (...) Sp. z o.o. w W.) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej udziela drogą elektroniczną pożyczek gotówkowych oraz pożyczek z limitem odnawialnym przez Internet za pośrednictwem serwisu internetowego (...)

okoliczność niesporna

a nadto

dowód: - informacja KRS strony powodowej - k. 17-20, 68-71

W dniu 24 marca 2016 r. za pośrednictwem strony internetowej (...) pozwana R. S. zawarła ze stroną powodową umowę pożyczki odnawialnej nr (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W jej ramach pozwanej zostały udostępnione środki pieniężne w formie limitu wynoszącego 500 zł.

Zgodnie z Regulaminem udzielenia pożyczek przez stronę powodową, który stanowił integralną część umowy, warunkiem złożenia w/w wniosku o pożyczkę była rejestracja pozwanej na stronie internetowej. Podczas rejestracji pozwana wypełniła formularz, podając dane osobowe, m.in.: swoje imię, nazwisko, PESEL, numer dowodu osobistego, miejsce zamieszkania i nazwę użytkownika (login). W celu weryfikacji poprawności dany podanych przez pozwaną na jej adres poczty elektronicznej został wysłany systemowy e-mail z linkiem do strony aktywacyjnej. Aktywacja pozwanej nastąpiła w sposób prawidłowy.

Po aktywacji konta internetowego, w celu potwierdzenia tożsamości pozwanej, R. S. dokonała na konto bankowe strony powodowej opłaty rejestracyjnej w kwocie 1 zł, która podlegała zwrotowi.

W dniu 31 marca 2016 r. pozwanej została wypłacona pożyczka w wysokości 500 zł.

Pozwana miała obowiązek spłacać na rachunek spłaty pożyczki wypłaconą z limitu kwotę wraz z należnymi odsetkami i opłatami, które zostały zamieszone w Tabeli Opłat i Prowizji, stanowiącej załącznik nr 3 i integralną część umowy. Pozwana zobowiązana była do comiesięcznej spłaty kwoty minimalnej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 140 zł.

W myśl zaś § 4 pkt 3 umowy oprocentowanie pożyczki było zmienne i wynosiło dwukrotność kwoty stanowiącej sumę stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych w skali roku. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 10 % w skali roku.

Zgodnie z § 8 ust. 2 umowy za złożenie dyspozycji wypłaty, miesięczny koszt utrzymania konta, roczny koszt utrzymania limitu, weryfikację tożsamości pożyczkobiorcy, wybór rachunku papierowego, zmianę rachunku bankowego, zmianę parametrów pożyczki, zablokowanie limitu z powodu opóźnienia w spłacie pożyczki, pozwana zobowiązana była do uiszczenia prowizji i opłat wymienionych w Tabeli Opłat i Prowizji, stanowiącej załącznik do umowy.

Na podstawie § 9 ust. 2 umowy za opóźnienie w spłacie każdej kwoty minimalnej strona powodowa naliczała odsetki za opóźnienie w wysokości dwukrotności kwoty stanowiącej sumę stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym. Odsetki za opóźnienie w dniu zawarcia umowy wynosiły 14 %.

W przypadku braku płatności w terminie strona powodowa wysyłała wezwanie do zapłaty, a pozwana zobowiązana była do uiszczenia opłat za każde wezwanie do zapłaty, zgodnie z tabelą opłat i prowizji.

dowody: - umowa pożyczki odnawialnej nr (...), k. 21-27,

- regulamin udzielania pożyczek, k. 28-33,

- tabela opłat i prowizji, k. 34,

- formularz informacyjny dotyczący kredytu

konsumenckiego, k. 35-38

- potwierdzenie przelewu kwoty 500 zł, k. 39

W dniu 27 maja 2016 r. pozwana dokonała wpłaty na poczet przedmiotowej pożyczki w wysokości 140 zł. Kwota ta została zaliczona przez stronę powodową w pierwszej kolejności na poczet spłaty odsetek od kapitału w wysokości 7,95 zł, a w pozostałej kwocie – 132,05 zł – na poczet spłaty opłat dodatkowych i prowizji.

dowód: - zestawienie transakcji na koncie pozwanej, k. 46-47,

- pismo (...) S.A. z 30.08.2018 r., k. 85

Pismem z dnia 19 czerwca 2016 r. strona powodowa zawiadomiła pozwaną o istnieniu zaległości w spłacie pożyczki i wezwała ją do zapłaty kwoty 140 zł.

dowód: - wezwanie do zapłaty z 19.06.2016 r. wraz z

potwierdzeniem nadania, k. 40-41

Pismem z dnia 5 lipca 2016 r. strona powodowa zawiadomiła pozwaną o istnieniu zaległości w spłacie pożyczki i wezwała ją do zapłaty kwoty 280 zł.

dowód: - wezwanie do zapłaty z 5.07.2016 r. wraz z

potwierdzeniem nadania, k. 42-43

W dniu 14 lipca 2016 r. pozwana dokonała wpłaty na poczet przedmiotowej pożyczki w wysokości 50 zł. Kwota ta została zaliczona przez stronę powodową w pierwszej kolejności na poczet spłaty odsetek od kapitału w wysokości 6,71 zł, a w pozostałej kwocie – 43,29 zł – na poczet spłaty opłat dodatkowych i prowizji.

dowód: - zestawienie transakcji na koncie pozwanej, k. 46-47,

- pismo (...) S.A. z 30.08.2018 r., k. 85

Pismem z dnia 19 lipca 2016 r. strona powodowa zawiadomiła pozwaną o istnieniu zaległości w spłacie pożyczki i wezwała ją do zapłaty całej kwoty zadłużenia 619,21 zł.

dowód: - wezwanie do zapłaty z 19.07.2016 r. wraz z

potwierdzeniem nadania, k. 44-45

W dniu 10 października 2016 r. pozwana dokonała wpłaty na poczet przedmiotowej pożyczki w wysokości 50 zł. Kwota ta została zaliczona przez stronę powodową w pierwszej kolejności na poczet spłaty odsetek od kapitału w wysokości 8,59 zł, a w pozostałej kwocie – 41,41 zł – na poczet spłaty opłat dodatkowych i prowizji.

dowód: - zestawienie transakcji na koncie pozwanej, k. 46-47,

- pismo (...) S.A. z 30.08.2018 r., k. 85

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w znacznej części zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową uznając je w całości za wiarygodne z powodów, które szczegółowo zostaną omówione poniżej.

Zgodnie z treścią art. 720§1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jednocześnie, z uwagi na kwotę pożyczki oraz status pozwanej jako konsumenta, umowa będąca podstawą żądania pozwu podlegała reżimowi ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2018.993 j.t.) (por. art. 3 ust. 1 i 2 cyt. ustawy).

W przedmiotowej sprawie sporny był fakt zawarcia przez pozwaną ze stroną powodową umowy pożyczki gotówkowej z dnia 24 marca 2016 r. Tym samym powódka powinna udowodnić istnienie tego stosunku prawnego jak również wysokość przysługującego jej roszczenia, zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi wynikającymi z treści art. 6 kc.

W ocenie sądu powódka wykazała fakt zawarcia z pozwaną umowy pożyczki. Na fakt ten wskazywał dowód w postaci wydruku umowy pożyczki zawartej drogą elektroniczną. Umowa z oczywistych powodów nie zawierała podpisu pozwanej, jednak wskazano w niej wszystkie identyfikujące ją dane. Pozwana nie powoływała się zaś na okoliczność utraty dokumentu tożsamości bądź wykorzystana jej danych wbrew jej woli w inny sposób.

Ponadto strona powodowa wykazała, że w wyniku wykonania przedmiotowej umowy przelała na rachunek bankowy kwotę, na którą pożyczka opiewała. Pełnomocnik pozwanej przyznał zaś, że rachunek ten należy do pozwanej (k. 103 akt). Należy podkreślić, że zgodnie z §3 Regulaminu udzielania pożyczek strony powodowej (k. 29 akt) warunkiem wypłaty środków było w pierwszej kolejności : pobranie projektu umowy i zaakceptowanie jej warunków a po wtóre dokonanie przelewu 1 zł weryfikującego tożsamość pożyczkodawcy. Skoro więc środki od pożyczkodawcy trafiły na rachunek należący do pozwanej, to logiczną konsekwencją tego faktu jest uznanie, że pozwana dokonała przelewu weryfikującego jej tożsamość. W przeciwnym razie strona powodowa nie dysponowałaby numerem rachunku bankowego pozwanej. Pozwana nie wskazywała przy tym na fakt posługiwania się numerem jej rachunku bankowego bez jej zgody.

Niezależnie od powyższego na fakt zawarcia umowy przez pozwaną wskazywała również w sposób jednoznaczny okoliczność dokonania przez pozwaną trzykrotnych wpłat na poczet spłaty przedmiotowej pożyczki. Zgodnie z zasadami logiki nie spłaca pożyczki osoba, która jej nie zaciągnęła.

Ponadto najprostszym oraz zdecydowanie najmniej kosztownym dowodem, który pozwoliłby na ustalenie czy pozwana faktycznie złożyła za pośrednictwem platformy internetowej wniosek o wypłatę pożyczki w kwocie 500 zł był dowód z jej zeznań, który sąd dopuścił. Pozwana, pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy nie stawiła się jednak na nią bez usprawiedliwienia. Zgodnie zaś z treścią art.233§2 kpc sąd ocenia według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważania materiału dowodowego, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. W okolicznościach przedmiotowej sprawy niezłożenie zeznań przez pozwaną działało na jej niekorzyść, wskazując tym samym na wiarygodność środków dowodowych przedstawionych przez stronę powodową.

Należy również podkreślić, że sądowi z urzędu wiadomym jest fakt, że przeciwko pozwanej prowadzonych jest przed tutejszym sądem kilkanaście postępowań dotyczących zapłaty kwot z tytułu pożyczek udzielonych przez pozabankowe instytucje pożyczkowe. Pozwana podnosi w nich argumenty tożsame do tych podniesionych w przedmiotowej sprawie, nie stawia się jednak na rozprawy.

Również w świetle zasad doświadczenia życiowego wysoce nieprawdopodobna wydaje się sytuacja, w której, po pierwsze, strona powodowa opierałaby swój model biznesowy o wypłatę losowo wybranym osobom dowolnie ustalonych przez siebie kwot a następnie dochodziła ich zwrotu, a po wtóre, aby pozwana po otrzymaniu takiego „niezamówionego świadczenia” nie podjęła żadnych czynności w celu wyjaśnienia pochodzenia przekazanych jej kwot oraz celu w jakim zostały one na jej rzecz przelane, zadowalając się ich zatrzymaniem i nie poczuwając się do obowiązku ich zwrotu.

Z powyższych powodów sąd dał więc wiarę wskazanemu wydrukowi umowy mając na uwadze fakt, iż kodeks postępowania cywilnego nie zawiera zamkniętego katalogu środków dowodowych (art.309 kpc).

Tym samym Sąd uznał, że strona powodowa wykazała zarówno fakt zawarcia umowy z pozwaną jak i fakt jej wykonania poprzez przekazanie na konto pozwanej ustalonej sumy pieniędzy w wysokości 500 zł.

Na żądanie pozwu w przedmiotowej sprawie składały się:

1.  opłaty i prowizje w wysokości 77,11 zł,

2.  kapitał pożyczki w wysokości 500 zł,

3.  odsetki od kapitału w wysokości 69,14 zł

4.  odsetki od opłat i prowizji w wysokości 9,63 zł.

Odnośnie opłat i prowizji z raportu księgowań ( k. 46 akt) wynikało, że powódka naliczyła w toku obowiązywania umowy następujące opłaty i prowizje w łącznej wysokości 294 zł:

a.  opłatę za wypłatę środków w wysokości 100 zł (85 zł prowizji + 15 zł opłaty za wypłatę środków – por. k. 34 akt) ,

b.  3 opłaty miesięczne za utrzymane konta po 50 zł (łącznie 150 zł)

c.  3 opłaty za przesłanie rachunku pocztą po 8 zł (łącznie 24 zł)

d.  opłatę roczną za utrzymanie limitu w wysokości 20 zł.

W ocenie sądu nie zasługiwała na uwzględnienie opłata za przesłanie rachunku pocztą (punkt c) albowiem powódka nie wykazała, w toku niniejszego postępowania, że takie świadczenie wykonała. W formularzu informacyjnym doręczonym pozwanej nie zawarto przy tym informacji o tym, że pozwana takie koszty powinna ponosić, choć inne opłaty są w nim wymienione (por. k. 36 akt). Wobec kwestionowania roszczenia przez pozwaną była to zaś okoliczność sporna, która wymagała wykazania przez powódkę zgodnie z ogólną regułą dowodową wynikającą z treści art. 6 kc i 232 kpc.

Sąd nie uznał również za uzasadnione naliczenia opłaty rocznej za utrzymanie limitu (punkt d), gdyż w ocenie sądu zapis umowy wprowadzający tą opłatę, ewidentnie naruszały interesy pozwanej jako konsumenta oraz kształtował jej prawa w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, a tym samym stanowił klauzule niedozwoloną w rozumieniu art. 385 ¹ kc. Zgodnie bowiem z treścią art. 385 ¹§1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można przy tym uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania, zaś rażące naruszenie interesów konsumenta można rozumieć jako nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym (por. wyrok s.apel. w Warszawie z 2017.07.04, VI ACa 345/16 LEX nr 2486476).

W świetle powyższego wskazać należy, że w przypadku opłaty za utrzymanie limitu powódka nie wykazała w związku z jakim świadczeniem z jej strony opłata taka została naliczona. Opłata przewidziana w umowie pożyczki powinna zaś pozostawać w korelacji z realnym świadczeniem pożyczkodawcy (w przeciwieństwie do prowizji, która jest jego wynagrodzeniem).W piśmie z dnia 18.06.2018r. (k. 64 akt) strona powodowa szczegółowo wymieniła jakie koszty składają się na opłatę za utrzymanie konta i w ich ramach zawarła wszystkie koszty utrzymania systemu elektronicznego służącego do obsługi pożyczki. Trudno zatem przewidzieć jakie realne koszty mogłyby uzasadniać dodatkowo naliczenie opłaty za „utrzymanie limitu”.

Dlatego też sąd uznał, że wskazana opłata nie powinna obciążać pozwanej.

W ocenie sądu co do pozostałych opłat i prowizje naliczonych przez powódkę , tj. za wypłatę środków oraz za utrzymanie konta brak było podstaw do uznania, że przepisy umowne wprowadzające je stanowią niedozwolone klauzule umowne. Zarzut pozwanej w tym zakresie nie zasługiwał więc na uwzględnienie.

Opłaty te podlegały jednak weryfikacji na podstawie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim dotyczących pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Należy bowiem podkreślić, że przedmiotowa umowa zawarta została po zmianie ustawy o kredycie konsumenckim przez ustawę z dnia 5.08.2015 r., która wprowadziła do niej art. 36a–36d (przepisy te obowiązują od 11.03.2016 r.). Celem wskazanej regulacji była ochrona konsumentów przed nadmiernym obciążeniem finansowym w związku z kredytem konsumenckim (lichwą). Aby zapobiegać temu, negatywnie ocenianemu zjawisku, ustawodawca polski wprowadził w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim instytucję pozaodsetkowych kosztów kredytu. W uzasadnieniu projektu zmiany ustawy wskazano przy tym, że „ R. legis dla wprowadzenia powyższych regulacji jest okoliczność, iż ograniczenie możliwości pobierania nadmiernych odsetek wynikające z art. 359 § 2 ¹ Kodeksu cywilnego nie stanowi wystarczającego instrumentu ochrony interesów konsumenta w sytuacji, gdy przedsiębiorcy, przestrzegając regulacji dotyczących maksymalnej wysokości odsetek, jednocześnie zastrzegają wysokie prowizje i dodatkowe opłaty o charakterze pozaodsetkowym. W konsekwencji tego rodzaju praktyk łączne koszty obsługi długu niejednokrotnie przekraczają wysokość zaciągniętej pożyczki lub kredytu. Wysokie koszty pozaodsetkowe, w przypadku korzystania przez konsumenta z pożyczek i kredytów w kilku instytucjach jednocześnie, powodują szybko rosnący obszar zadłużenia.

Uwzględniając powyższe przesłanki, w ocenie projektodawcy należy podjąć działania regulacyjne, których celem jest zapobieganie przypadkom pobierania przez kredytodawców kredytu konsumenckiego nieuzasadnionych (zbyt wysokich) opłat. Proponowany limit całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek został przygotowany w oparciu o analizę dostępnych danych dotyczących działalności firm pożyczkowych (…). Zaproponowany limit mieści się w dolnych granicach kosztów ponoszonych przez pożyczkodawców.(...)Powyższa propozycja ma na celu ochronę interesów konsumentów przed narzucaniem przez pożyczkodawców nieuzasadnionych kosztów.”

Omawiane limity pozaodsetkowych kosztów kredytu wyznaczono w dwojaki sposób:

1) według wzoru opisanego w art. 36a ust. 1 oraz

2) jako sumę równą całkowitej kwocie kredytu (art. 36a ust. 2).

I tak zgodnie z art. 36a ust. 1 maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru: (...) ≤ ( (...)%) + [K x n/R x30%], w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Ustawa o kredycie konsumenckim nie daje jednak żadnych wskazówek co do tego, w jaki sposób wskazany wzór wynikający z art. 36 a tej ustawy stosować w przypadku pożyczek odnawialnych, zawartych - jak ta w przedmiotowej sprawie - na czas nieokreślony. Jednocześnie „kredyt odnawialny” został wprost przewidziany jako rodzaj kredytu konsumenckiego i nie został wyłączony spod przepisu o maksymalnych kosztach pozaodsetkowych. Wyłączenie takie, zawarte w art. 36 d cyt. ustawy, dotyczy bowiem jedynie umów o karty kredytowe i umów kredytu w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym.

Dlatego też sąd uznał, że w celu zastosowania art. 36 a w niniejszej sprawie parametr (...) w/w wzoru określający okres spłaty należy odnieść do faktycznego czasu trwania umowy. Zgodnie z twierdzeniami powódki umowa trwała zaś 188 dni (od 24.03.2016r. - data zawarcia do 29.09.2016r. - upływ okresu wypowiedzenia).

Maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu ustalone dla tego okresu powinny więc wynieść 202 zł ( (500 x 25%) + (500 x 188/365 x 30 %) = 125 + 77,25 = 202,25) .

Do tej kwoty należało więc ograniczyć wysokość opłat i prowizji za wypłatę środków oraz za utrzymanie konta naliczonych przez stronę powodową.

Żądanie zwrotu kapitału pożyczki w kwocie 500 zł uznać należało za uzasadnione.

Odnośnie odsetekod kapitału w wysokości 69,14 zł to zgodnie z twierdzeniami powódki (k. 13 akt) składały się na nią : odsetki kapitałowe wyliczone w oparciu 10 % stopę procentową w stosunku rocznym od kwoty wypłaconej (500 zł) do dnia wypowiedzenia umowy oraz odsetki za opóźnienie w spłacie kapitału pożyczki (500 zł) naliczone od daty upływu terminy wypowiedzenia umowy w wysokości - 14 % w stosunku rocznym. Podstawę prawną do domagania się przez powódkę maksymalnych odsetek kapitałowych wynikających z art. 359§2 ¹ kc stanowił §4 ust. 3 umowy, zaś podstawę do domagania się odsetek maksymalnych za opóźnienie zgodnie z art. 481§2 ¹ kc stanowił §9 ust. 2 umowy. Odsetki te zostały więc zasadnie naliczone.

Odnośnie odsetek za opóźnienie od opłat i prowizji w wysokości w wysokości 9,63 zł (por. wyliczenie powoda k. 14 akt) wskazać należy, że brak było podstaw do ich naliczenia.

Żądanie to obejmowało odsetki od opłat i prowizji w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego od dnia wymagalności całego zadłużenia do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, zaś jego podstawą zgodnie z twierdzeniem powoda miał być §9 ust. 2 b umowy (por. k. 14 akt). W przedłożonej przez stronę powodową umowie brak jest jednak ust. 2 b w paragrafie 9, zaś w treści tego paragrafu nie ma uregulowań dotyczących odsetek od opłat i prowizji i to w wysokości wskazanej na wstępie. Niezależnie od powyższego, odsetki te były nienależne, gdyż wpłaty dokonane przez pozwaną pokryły w całości dopuszczalną należność z tytułu tychże opłat i prowizji wyliczoną przez sąd, o czym niżej. Nie można więc uznać, że należność z tytułu opłat i prowizji została spełniona z opóźnieniem.

W następnej kolejności należało ustalić wysokość należnych stronie powodowej kwot z uwzględnieniem wpłat dokonanych przez pozwaną.

Z zestawienia transakcji na koncie pozwanej ( k. 46-47 akt) wynikało, że dokonała ona 3 wpłat, które strona powodowa zgodnie ze swym wyliczeniem (k. 13 akt) rozliczyła w sposób następujący:,

-

wpłata z 27.05.2016r. na kwotę 140 zł zaliczona została na poczet odsetek kapitałowych – 7,95 zł i opłat – 132,05 zł,

-

wpłata z 14.06.2016r. na kwotę 50 zł zaliczona została na poczet odsetek kapitałowych – 6,71 zł i opłat- 43,29 zł,

-

wpłata z 10.10.2016r. na kwotę 50 zł zaliczona została na poczet odsetek kapitałowych – 8,59 zł i opłat - 41,41 zł.

Z powyższego wynikało, że na poczet opłat zaliczono łącznie 216,75 zł. Zgodnie zaś z powyższymi zważeniami opłaty te mogły wynieść maksymalnie kwotę 202 zł. Dlatego uznać należało, że wpłaty dokonane przez pozwaną powinny pokryć w całości należne powódce opłaty, zaś pozostała część tych wpłat (38 zł) powinna zostać zaliczona na odsetki – zgodnie z §7 ust. 8 umowy.

Z wyliczenia strony powodowej zawartego na k. 13 akt wynikało przy tym, że odsetki od kwoty 500 zł za okres :

-

od 31.03.2016r. do 14.07.2016r. – nie były przez stronę powodową dochodzone w niniejszym postępowaniu albowiem zaliczyła ona na ich poczet część wpłaty pozwanej w wysokości 14,66 zł,

-

od 15.07.2016r. do 29.09.2016r. w wysokości 10 % w stosunku rocznym były dochodzone i wg wyliczenia sądu wyniosły one 10, 55 zł,

-

od 30.09.2016r. do 31.10.2017r. (tj. do dnia wniesienia pozwu.) w wysokości 14 % w stosunku rocznym były dochodzone o wg wyliczenia sądu wyniosły 76,14 zł.

Łączne odsetki wyliczone na dzień poprzedzający złożenie pozwu wg wyliczenia Sądu wyniosły 86,69 zł (10,55 + 76,14). Zgodnie jednak z wyliczeniem powódki (k. 13 akt) wynosiły one 77,73 zł (69,14 zł + 8,59 zł). Sąd zatem przyjął to wyliczenie jako korzystniejsze dla pozwanej.

Jak już zaś wyżej wskazano do zaliczenia na poczet odsetek pozostała wpłata pozwanej w wysokości 38 zł (240 zł łącznych wpłat - 202 zł zaliczone na opłaty ). Powódka sama zaliczyła na poczet odsetek kwotę 14,66 zł i ich nie dochodziła. Zatem 38 zł -14,66 = 23,34 zł. Odsetki wyliczone przez powódkę na kwotę 77,73 zł należało więc pomniejszyć o 23,34 zł (zamiast o 8,59 zł jak uczyniła to powódka), co dało kwotę 54,39 zł jako wysokość odsetek pozostałych do zapłaty.

Reasumując z żądania pozwu uznano:

-

tytułem opłat i prowizji 0 zł albowiem wpłaty pozwanej pokryły dozwolone opłaty i prowizje,

-

całość kapitału pożyczki, tj. 500 zł,

-

tytułem odsetek od opłat i prowizji – 0 zł albowiem należność główna z tego tytułu została zaspokojona poprzez wpłaty pozwanej,

-

tytułem odsetek kapitałowych oraz maksymalnych za opóźnienie od kapitału pożyczki – uznano 54,39 zł – zgodnie z rozliczeniem powyżej.

Łączna wysokość należnego stronie powodowej roszczenia, którą zasądzono w punkcie I wyroku wyniosła więc kwotę 554,39 zł (500 zł + 54,39 zł).

W pozostałej części żądanie powódki należało zaś oddalić (punkt II wyroku).

O dalszych odsetkach za opóźnienie od zasądzonej kwoty 500 zł orzeczono na podstawie 481§2 ¹ kc w zw. z §9 ust. 2 umowy , zaś o odsetkach o odsetek na podstawie art. 482§1 kc.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.100 kpc.

Strona powodowa z żądanej kwoty 655,88 zł otrzymała kwotę 554,39 zł. Należało, zatem uznać, że wygrała sprawę w 84 %, zaś przegrała w 16 % i w takim też stosunku stronom należy się zwrot poniesionych przez nie kosztów procesu.

Strona powodowa poniosła koszty w łącznej wysokości 317,30 zł, na które składały się: opłata od pozwu 30 zł, opłata dla dostawcy usług płatności 0,30 zł + 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 270 zł ustalone na podstawie §2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804 ze zm.).

Należy jej się zatem od strony pozwanej zwrot 84 % z tej kwoty, tj. 266,53 zł.

Pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 287 zł, na które składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 270 zł. Należy jej się od strony powodowej zwrot 16 % z tej kwoty, tj. 45,92 zł.

Po wzajemnym potrąceniu stronie powodowej należy się od pozwanej kwota 220,61 zł (266,53 zł - 45,92), którą zasądzono w punkcie III wyroku.

Z/

(...)

(...)

- (...)

(...)

3. K.. (...)

L., (...)