Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński

Protokolant: Magdalena Mastej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2016 r. w K.

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. S. kwotę 2.161,13 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt jeden 13/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26.03.2016 r. do dnia zapłaty;

II  wobec cofnięcia pozwu umarza postępowanie co do kwoty 1.465,31 zł,

III  dalej idące powództwo oddala,

IV  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. S. kwotę 741,37 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

V  przyznaje biegłemu J. W. (1) kwotę 291,26 zł tytułem wynagrodzenia za uzupełniającą opinię złożoną na rozprawie,

VI  nakazuje powodowi D. S., aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze tytułem wydatków wyłożonych przez Skarb Państwa kwotę 159,01 zł, zaś stronie pozwanej Towarzystwu (...) S.A. w W. nakazuje, aby z tego tytułu uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze kwotę 228,83 zł.

Sygn. akt I C 8/16

UZASADNIENIE

Powód D. S. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 6.165,64 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje żądanie powód podał, że w dniu 28 listopada 2015 r. doszło do kolizji drogowej, której sprawca miał zawartą ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Powód podał dalej, że w wyniku wypadku uszkodzeniu uległ stanowiący jego własność samochód marki M. (...), nr rejestracyjny (...). Powód wskazał, że strona pozwana uznała zasadę swej odpowiedzialności i w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3.659,85 zł. Powód podniósł, że rzeczywisty koszt naprawy samochodu opiewa na kwotę 9.525,48 zł i został ustalony na podstawie opinii rzeczoznawcy sporządzonej na jego zlecenie. Powód podał, że wnosi o zasądzenie kwoty 6.165,63 zł jako różnicy pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a odszkodowaniem należnym powiększonej o koszt wykonania opinii.

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko przyznała, że w związku z łączącą ją obowiązkową umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ze sprawcą, ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki wypadku z 28 listopada 2015 r. Podniosła, że ustalony przez ubezpieczyciela koszt naprawy w kwocie 5.125,16 zł rekompensuje poniesioną przez powoda szkodę. Zdaniem strony pozwanej przywrócenie pojazdu poszkodowanej do stanu poprzedniego jest możliwe przy zastosowaniu części równoważnych z oryginalnymi lub zamienników porównywalnej jakości, zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę, że przedmiotowy pojazd miał w dacie kolizji 6 lat. Według strony pozwanej, nie ma podstaw do zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii rzeczoznawcy.

Pismem z 21 marca 2016 r. (k – 51-52) powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w części dotyczącej kwoty 1.465,31 zł wyjaśniając, że w dniu 8 marca 2016r. strona pozwana dokonała dopłaty powyższej kwoty do dotychczas wypłaconego odszkodowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 listopada 2015r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód powoda marki M. (...) nr rejestracyjny (...). Sprawca wypadku ubezpieczona był u strony pozwanej w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Po zgłoszeniu szkody przez powoda, ubezpieczyciel pierwotnie ustalił koszty naprawy samochodu na kwotę 3.659,85 zł i wypłacił ją poszkodowanej. Później w dniu 7 marca 2016r. strona powodowa wypłaciła powodowi dalszą kwotę 1.465,31zł.

/okoliczności bezsporne/

D. S., nie zgadzając się z takim wyliczeniem należnego jej odszkodowania, zleciła rzeczoznawcy D. C. (1) sporządzenie kalkulacji szkody. Rzeczoznawca ten wyliczył koszty naprawy auta na kwotę 9.525,48 zł. Za opinię tę poszkodowana zapłacił rzeczoznawcy kwotę 300,00 zł.

/dowód: opinia rzeczoznawcy z 17.12.2015r. – k – 17-22, faktura VAT – k – 23/

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda powstałych w wyniku kolizji wynosił 6.986,29 zł.

/dowód: opinia biegłego inż. J. W. – k – 69-86, opinia ustna złożona na rozprawie w dniu 5.10.2016r. – k - 133-134 wraz z pisemną opinią uzupełniającą – k – 125-131/

Sąd zważył co następuje:

Sporna między stronami nie była kwestia zasad odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę, lecz określenie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu powoda. Pojęcie szkody nie zostało zdefiniowane ustawowo, przyjmuje się jednak, że szkodą „jest każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach (…), z którym to ustawa wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej” (patrz. System prawa cywilnego pod redakcją T. Dybowskiego, tom III Ossolineum 1981r., s. 214). Zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k. c., naprawienie szkody obejmuje m.in. straty, które poszkodowany poniósł. Według przepisu art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Powód wybrał ten drugi sposób, z tym że przy wykonaniu zobowiązania – zgodnie z art. 354 § 2 k.c. – wierzyciel powinien współdziałać z dłużnikiem dla osiągnięcia celu kompensacyjnego zobowiązania wynikającego z odpowiedzialności ubezpieczyciela w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Ustaleń w tym zakresie sąd dokonał na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny kosztów napraw powypadkowych. Biegły szczegółowo i krytycznie odniósł się do wyliczeń szkody przedstawionych przez obie strony. Biegły wyjaśnił, że naprawa uszkodzonego pojazdu może nastąpić przy użyciu części oryginalnych z logo producenta pojazdu (O) i części oryginalnych producenta części (Q) Analiza powyższego wskazuje, że należy rozróżnić sytuacje kiedy należy stosować przy naprawie części oryginalne bezpośrednio pochodzące od producenta (części o symbolu O), a kiedy zachodzi uzasadnienie do zastosowania części równoważnych z oryginalnymi (czyli tzw. części Q). Należy zgodzić się z Sądem Najwyższym (orzeczenie z 20 czerwca 2012 r. w sprawie sygn. akt III CZP 85/11) iż części oryginalne bezpośrednio pochodzące od producenta pojazdu w miejsce uszkodzonych części tego samego rodzaju, powinny być bezwzględnie stosowane jeżeli:

1. pojazd jeszcze jest objęty gwarancja producenta i w okresie gwarancji był serwisowany w oparciu o części oryginalne bezpośrednio pochodzące od producenta,

2. przemawia za tym szczególny interes poszkodowanego np. poszkodowany serwisował samochód w oparciu o części oryginalne po okresie gwarancji, czy też poszkodowany naprawił pojazd z wykorzystaniem części oryginalnych i przedstawił fakturę lub rachunek.

W przypadku natomiast starszych aut powinny to być części równoważne z oryginalnymi (części Q), czyli najczęściej takie które schodzą z tych samych taśm produkcyjnych co części opatrzone logo producenta pojazdu.

W sprawie niniejszej powód nie przedstawił rachunku na dokonanie faktycznie naprawy przy zastosowaniu części oryginalnych, nie wykazał też innych istotnych okoliczności, które przemawiałyby za wyliczeniem odszkodowania według cen oryginalnych. Wiek samochodu w chwili wypadku, wyliczenie nie faktycznych kosztów naprawy pojazdu ale ich hipotetycznej wartości, przy obowiązującej poszkodowanego zasadzie opisanej przepisem art. 354 § 2 k.c., powód powinien powstrzymać się od działań zwiększających nadmiernie wysokość szkody.

Powyższe przesądziło, iż sąd przyjął za biegłym, że wyliczenie kosztów naprawy pojazdu poszkodowanej powinno nastąpić według cen części równoważnych z oryginalnymi.

Odnosząc się do szczegółowych zarzutów stron do pisemnej opinii biegły wskazał (wbrew twierdzeniom powoda), że w samochodzie nie była założona felga podwyższająca standard samochodu tylko felga standardowa, tak więc nie było podstaw do wymiana tarczy koła lecz podlegała ona naprawie.

Wyjaśnienia biegłego w tej kwestii były wyczerpujące, dlatego oddalony został wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka D. C. (2).

Jeśli chodzi o zarzuty strony pozwanej do opinii co do zastosowanych stawek roboczogodzin przy określonych czynnościach naprawczych, biegły przedstawił rekomendowane stawki dla poszczególnych województw i zastosowane w opinii stawki odpowiadają tym danym. Odniósł się w sposób jasny do poruszanej przez stronę pozwaną kwestii potrzeby lakierowania listwy, wskazując na konieczność uwzględnienia prac związanych z lakierowaniem i montowaniem listwy.

Biegły zgodził się ze stanowiskiem strony pozwanej co do przyjęcia danych z niewłaściwego okresu przy ustalaniu kosztów części zamiennych i w związku z tym dokonał korekty kalkulacji tych kosztów. Ostatecznie biegły wskazał, ze uzasadnione koszty naprawy pojazdu wynosiły 6.986,29 zł

Skoro strona pozwana zapłaciła poszkodowanemu łącznie 5.125,16 zł (3.659,85 zł + 1.465,31 zł) to do zapłaty pozostaje z tytułu wyrównania kosztów naprawy pojazdu suma 1.861,13 zł. W zakres należnego powodowi odszkodowania wchodziły także koszty opinii sporządzonej przez rzeczoznawcę na zlecenie poszkodowanego tj. 300,00 zł. Opinia ta weryfikowała w sposób decydujący wyliczenia strony pozwanej i dawała podstawy do określenia właściwych kosztów naprawy samochodu.

Odpowiedzialność strony pozwanej w stosunku do powoda wynika z treści przepisu art. 822 k.c.

Powód zgłosił żądanie zasądzenia odsetek w zakresie odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu i kosztów opinii od dnia wniesienia pozwu. Co do żądań Odszkodowawczych zastosowanie musi mieć termin 30 dni określony przepisem art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Strona powodowa określone kwotowo żądanie powoda otrzymała przy doręczeniu jej odpisu pozwu tj. w dniu 24 lutego 2016r., tak więc odsetki zasądzono od 26.03.2016r. tj. od pierwszego dnia po upływie terminu 30 dni na wypłatę świadczenia.

Skoro powód cofnął skutecznie pozew co do kwoty 1.465,31 zł i w tej części postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie przepisu art. 355 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo między stronami. Powód wygrał sprawę w 59% a przegrał w 41%. Odwrotne proporcje dotyczą strony pozwanej. Licząc te proporcje należało uwzględnić przy stopniu wygranej sprawy także kwotę 1.465,31 zł, którą powód otrzymał od strony pozwanej po wytoczeniu powództwa, Licząc więc proporcje należało przyjąć, że powód wygrał sprawę co do kwoty 3.626,44 zł.

Na koszty poniesione przez powoda wchodziły: 309,00 zł – opłata sądowa, 2.400,00 zł – koszty zastępstwa procesowego, 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 700,00 zł – koszty opinii biegłego. Łącznie była to kwota 2426,00 zł. Strona pozwana poniosła następujące koszty: 2.400,00 zł – koszty zastępstwa procesowego, 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa,700,00 – koszty opinii biegłego. Łącznie była to kwota 3.117,00 zł. Przy stopniu wygrania i przegrania sprawy przez strony (59% do 41%), przy poniesionych dotychczas przez strony kosztach, należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 741,37 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Biegłemu J. W. przyznano wynagrodzenie w kwocie 291,26 zł w związku z jego stawiennictwem na rozprawie i złożenie uzupełniającej opinii. Wydatki te zostają wyłożone przez Skarb Państwa, podobnie jak wydatki w kwocie 96,58 zł związane z pisemną opinią biegłego, łącznie niepokryte koszty przez strony wyniosły 387,64 zł. W związku z powyższym, na podstawie przepisu art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, wydatkami tymi – stosownie do wyniku postępowania – obciążono strony, nakazując powodowi uiszczenie z tytułu kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa kwotę 159,01 zł, zaś stronie pozwanej z tego tytułu nakazano uiścić 228,63 zł.