Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

po rozpoznaniu w dniach: 12.06.2019r., 11.10.2019r., 20.11.2019r., 13.01.2020r., 8.07.2020r., 16.10.2020r., 9.12.2020r.

s p r a w y :

A. K.

syna J. i K. zd. S.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

w dniu 29 lipca 2018r. około godziny 17:27 w D. 158 na drodze publicznej nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy rowerem w wyniku czego najechał na przemieszczającą się pieszo J. P. (1) czym zagroził jej bezpieczeństwu,

tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

I.  uznaje obwinionego A. K. za winnego tego, że 29 lipca 2018r. w D. na drodze publicznej nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy rowerem w wyniku czego najechał na przemieszczającą się pieszo J. P. (2), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. P. (1), tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 /czterystu/ złotych,

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. M. kwotę 396 zł plus 91,08 zł VAT tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego oskarżycielce posiłkowej z urzędu;

III.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postepowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 2.665.95 zł z tytułu wydatków związanych z opiniami biegłych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 40 zł.

Sygn. akt II W 49/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2018 r. w miejscowości D. obwiniony A. K. kierował rowerem. Prawą stroną drogi, którą poruszał się na rowerze obwiniony A. K. szła pokrzywdzona J. P. (1) w towarzystwie swojej córki M. B.. Zięć pokrzywdzonej J. B., szedł lewą stroną drogi, dla kierunku jazdy obwinionego.

Dowód:

- zeznania świadka J. P. (1) k. 25-27, 91,

- zeznania świadka M. B. k. 20-23, 91-93,

- zeznania świadka J. B. k. 185-186,

- wyjaśnienia obwinionego A. K. k. 89-90,

Kiedy pokrzywdzona J. P. (1) wraz z córką przechodząc na z prawej strony na lewą stronę drogi, dla kierunku jazdy obwinionego, znajdowały się na środku drogi, z tyłu nadjechał rowerem obwiniony A. K.. Gdy obwiniony znajdował się w bliskiej odległości od pokrzywdzonej J. P. (1) i jej córki, M. B. odwróciła się susząc świst roweru i krzyknęła do pokrzywdzonej „rower”. Pokrzywdzona zrobiła dwa kroki w kierunku prawej krawędzi jezdni dla kierunku ruchu obwinionego i obwiniony A. K. wjechał w nią rowerem, powodując jej upadek na twarz na podłoże.

Dowód:

- zeznania świadka J. P. (1) k. 25-27, 91,

- zeznania świadka M. B. k. 20-23, 91-93,

- zeznania świadka J. B. k. 185-186,

- wyjaśnienia obwinionego A. K. k. 89-90,

- protokół oględzin pojazdu k. 8-9

- protokół oględzin miejsca wypadku drogowego ze szkicem k. 10-12,

W wyniku najechania przez obwinionego rowerem i upadku na podłoże, pokrzywdzona J. P. (1) doznała złamania kości nosowych bez istotnego przemieszczenia odłamów, krwiaka przegrody nosa, krwiaka tkanki podskórnej okolicy czołowej. Przebyty uraz spowodował rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni.

Dowód:

- opinia sądowo – lekarska biegłego Z. K. k. 35,

- opinia sądowo – lekarska biegłego Z. K. k. 162-164,

- opinia uzupełniająca sądowo – lekarska biegłego Z. K. k. 197-198,

- dokumentacja leczenia pokrzywdzonej J. P. (1) k. 45-53,82-84, 95, 105-108, 113-150,

- fotografie k. 85, 96-98,

Obwiniony A. K. figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dowód:

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 278-279,

Obwiniony A. K. ma 46 lat, z zawodu jest technikiem budownictwa, jest zatrudniony w firmie alkoholowej (...) S.A. w T. za wynagrodzeniem 2.500 zł brutto, na jego utrzymaniu pozostaje dwoje dzieci w wieku 7 lat i 17 lat, posiada majątek w postaci samochodu matki f. (...) – rok produkcji 2004 o wartości 5.000 zł

Dowód:

- dane osobo-poznawcze obwinionego A. K. k. 89,

Obwiniony A. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach przyznał, iż w dniu 29 lipca 2018 r. w miejscowości D. kierował rowerem wracając z treningu, poruszał się z prędkością 30-32 km/h. Widział idące drogą trzy osoby, które były zwrócone do niego plecami. Z odległości około 30 metrów powiedział „uwaga rower”, ale nie zmniejszył prędkości roweru. Uznał, że pokrzywdzona, osoba starsza jest w stanie go usłyszeć. Dwie osoby zareagowały prawidłowo, obejrzały się za siebie i poszły w kierunku lewej strony jezdni, natomiast pokrzywdzona nie oglądając się za siebie zrobiła dwa kroki w prawo i zatrzymała się na jego torze jazdy. Nie mógł wyhamować i uderzył rowerem pokrzywdzoną w plecy powodując jej upadek na twarz na podłoże.

Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego A. K. w zakresie w jakim wskazywał on, iż w dniu 29 lipca 2018 r. w miejscowości D. kierował rowerem, widział poruszających się drogą pieszych – pokrzywdzoną, jej córkę i zięcia oraz iż uderzył rowerem w pieszą J. P. (1), w jej plecy powodując jej upadek na twarz na podłoże. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach pokrzywdzonej J. P. (1) oraz świadków M. B. i J. B., którzy wraz pokrzywdzoną spacerowali drogą, którą poruszał się na rowerze obwiniony. Odmówił natomiast Sąd wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego A. K. w zakresie w jakim twierdził on, iż zbliżając się do pieszych z prędkością około 30-32 km/h powiedział „uwaga rower”. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie nie znajdują jakiegokolwiek odzwierciedlenia w zeznaniach wskazanych świadków. Gdyby A. K. wypowiedział takie słowa chcąc ostrzec pieszych, to niewątpliwie wypowiedziałby je odpowiednio głośno i usłyszałaby je którakolwiek z osób idących drogą. Z zeznań pokrzywdzonej J. P. (1), a także świadków M. B. jak i J. B. nie wynika, aby osoby te słyszały wypowiadane przez obwinionego ostrzeżenie. M. B., która szła obok pokrzywdzonej J. P. (1), jak zeznała usłyszała świst roweru i to spowodowało, że się odwróciła. Wtedy zobaczyła nadjeżdżającego obwinionego. Krzyknęła rower i pokrzywdzona zrobiła dwa kroki w kierunku prawej krawędzi jezdni, dla kierunku jazdy roweru. Świadek J. B., który szedł po lewej stronie jezdni, dla kierunku jazdy obwinionego także wskazał, iż usłyszał świst. Wtedy jego żona krzyknęła rower. Nie zdążył się obrócić, zobaczył tylko jak pokrzywdzona upada twarzą na podłoże. Gdyby obwiniony poruszał się na rowerze z niewielką prędkością, co powinien uczynić widząc pieszych poruszających się w nieprawidłowy sposób po drodze – idących jej środkiem, jego rower nie wydawałby odgłosu świtu, który usłyszała zarówno M. B. jak i J. B..

Pokrzywdzona J. P. (1), jak wynika z opinii biegłego Z. K. doznała obrażeń ciała złamania kości nosowych bez istotnego przemieszczenia odłamów, krwiaka przegrody nosa, krwiaka tkanki podskórnej okolicy czołowej. Przebyty uraz spowodował rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni. Opinię złożoną przez biegłego lekarza Z. K. wraz z opinią uzupełniającą Sąd ocenił jako dowód w pełni wiarygodny i przydatny dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Biegły Z. K. wydając opinię w przedmiotowej sprawie dysponował zarówno wiedzą zawodową jak i wiedzą o zaistniałym zdarzeniu, dokumentacją medyczną dotyczącą leczenia pokrzywdzonej, a także przeprowadził badanie pokrzywdzonej, co pozwoliło mu wydać prawidłową i obiektywną opinię o obrażeniach doznanych przez J. P. (1). Opinia biegłego lekarza Z. K. jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy. Opinia ta w pełni rozstrzyga wszelkie wątpliwości, co do obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną jak i możliwości ich powstania w następstwie działania obwinionego.

Sąd rozstrzygając przedmiotową sprawę dysponował także opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych J. W. oraz wydanymi przez biegłego opiniami uzupełniającymi. Nie uszło uwadze Sądu, iż biegły wydając opinie w sprawie opierał się także na złożonych przez obwinionego A. K. zeznaniach w charakterze świadka. Okoliczność ta powoduje, iż Sąd nie brał pod rozwagę treści tej opinii dokonując rozstrzygnięcia w sprawie. Za wystarczające do wydania rozstrzygnięcia uznał Sąd pozostałe zgromadzone dowody, w zakresie w jakim ocenił je za wiarygodne. Nie ulega bowiem wątpliwości Sądu w świetle tychże dowodów, iż obwiniony A. K. jadąc rowerem, widząc poruszających się drogą zwróconych do niego tyłem pieszych, w tym osobę w podeszłym wieku na co wskazywał sposób poruszania się pokrzywdzonej J. P. (1), jej siwe włosy, winien był przewidywać, iż mogą się one zachować w sposób nieoczekiwany dla niego, nieracjonalny. Powinien był podjąć wszelkie działania, aby uniknąć potrącenia pieszej – przede wszystkim zredukować roweru prędkość do bezpiecznej, czyli do takiej, która umożliwiałaby mu reakcję na zachowanie pieszych,

a nawet zatrzymanie się. W złożonych wyjaśnieniach A. K. wskazał, iż widząc pieszych nie zmniejszył prędkości roweru do takiej, która umożliwiała mu reakcję na zachowanie pieszych, a nawet bezpieczne zatrzymanie się w reakcji na zachowanie pieszych i niedoprowadzenie do zderzenia z pieszą J. P. (1). Obwiniony, jak wynika z jego wyjaśnień, wymagał od pieszych, aby zachowali się właściwie zapominając, iż on także jest użytkownikiem drogi, który winien zachować się zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym – zachować należytą ostrożność poruszając się rowerem, przewidywać możliwe zachowania innych użytkowników drogi, aby nie doprowadzić do kolizji, czy wypadku drogowego. Nie ulega wątpliwości, iż pokrzywdzona J. P. (1) poruszała się drogą publiczną w sposób niedozwolony. Pokrzywdzona szła bowiem środkiem jezdni podczas, gdy powinna się ona poruszać lewą krawędzią jezdni, dla kierunku w którym szła i jechał rowerem obwiniony. Swoim zachowaniem przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem sprawy. Nie można jednak przyjąć, iż pokrzywdzona J. P. (1) wtargnęła pod nadjeżdżający rower kierowany przez obwinionego. Pokrzywdzona przez zdarzeniem znajdowała się cały czas na jezdni, zatem nie można mówić o jej gwałtowanym wejściu na jezdnię. Odległość z jakiej obwiniony obserwował osoby piesze poruszające się po jezdni, gdyby prawidłowo zareagował, dawała mu możliwość zmniejszenia prędkości roweru, a nawet zahamowania.

Za wiarygodne Sąd uznał także dowody z zeznań świadków J. D., K. M. i W. Z. – funkcjonariuszy Policji, którzy wykonywali czynności po zdarzeniu będącym przedmiotem sprawy. W złożonych zeznaniach opisali oni czynności jakie wykonywali w sposób w jaki je zapamiętali. Brak było podstaw, aby kwestionować wiarygodność zeznań złożonych przez wskazanych świadków.

Walor wiarygodności Sąd przydał pozostałym dowodom z dokumentów zgromadzonym w niniejszej sprawie. Brak było bowiem jakichkolwiek okoliczności, które nakazywałaby poddać je w wątpliwość.

Obwiniony A. K. swoim zachowaniem zrealizował znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Obwiniony bowiem w dniu 29 lipca 2018 r. w D. na drodze publicznej, nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy rowerem w wyniku czego najechał na przemieszczającą się pieszo J. P. (1), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. P. (1).

Dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Obwiniony A. K. nie zachował należytej ostrożności, widząc idące nieprawidłowo drogą osoby piesze, w tym osobę w podeszłym wieku na co wskazywał sposób poruszania się pokrzywdzonej, siwe włosy, które były zwrócone do niego tyłem, winien był przewidywać, iż mogą się one zachować w sposób nieoczekiwany dla niego, nieracjonalny. Powinien był podjąć wszelkie działania, aby uniknąć potrącenia pieszej – przede wszystkim zredukować prędkość roweru do takiej, która umożliwia mu reakcję na zachowanie pieszych, a nawet zatrzymanie się. Obwiniony w taki sposób się nie zachował i doprowadził do uderzenia J. P. (1) rowerem w wyniku czego upadła ona na twarz na podłoże i doznała obrażeń ciała. Swoim zachowaniem spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla J. P. (3).

Działanie obwinionego było świadome. Na umniejszenie winy obwinionego wpływa przyczynienie się pokrzywdzonej J. P. (1) do zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem sprawy. Gdyby bowiem pokrzywdzona poruszała się w sposób prawidłowy przewidziany przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym – idąc lewą krawędzią jezdni dla kierunku ruchu obwinionego, do zdarzenia by nie doszło.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia jest znaczny ale nie nadmierny. Spowodował on u pokrzywdzonej J. P. (1) uraz, który spowodował rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni. Zachowanie obwinionego niosło jednakże większe zagrożenie niż skutek, który wystąpił. Mógł on bowiem doprowadzić do spowodowania wypadku drogowego.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 zł. Sąd uznał, że taka kara jest adekwatna do wagi naruszonych przez obwinionego zasad poruszania się po drogach i następstw jego działania. Grzywna w takim wymiarze stanowić będzie dla obwinionego odczuwalną dolegliwość, która powinna powstrzymać go przed naruszaniem prawa w przyszłości i spowodować w nim przekonanie, że naruszanie prawa nie pozostanie bez reakcji. Jednocześnie w wymiarze ogólnospołecznym kara ta powinna spowodować przekonanie o nieuchronności kary i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Oskarżycielka posiłkowa J. P. (1) był reprezentowana w toku postępowania sądowego przez pełnomocnika z urzędu w osobie adw. I. M.. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o zasądzenie na rzecz adw. I. M. kosztów udzielonej oskarżycielce posiłkowej pomocy prawnej z urzędu i oświadczył, że koszty te nie zostały uiszczone. Uwzględniając ilość terminów rozprawy, w których brał udział pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. M. kwotę 396 zł plus 91,08 zł VAT tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu. Zasądzona kwota mieści się w granicach stawek minimalnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U 2016.1714).

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 2.665,95 zł z tytułu wydatków związanych z opiniami biegłych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 40 zł. Obwiniony pozostaje w zatrudnieniu, uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 2.500 zł brutto, posiada wartościowy majątek. Posiadając wartościowy majątek, uzyskując stałe dochody we wskazanej kwocie, jest obwiniony zatem w stanie ponieść koszty postępowania w niniejszej sprawie.