Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2014 r.

sprawy W. S.

oskarżonego z art. 157 § 2 kk

z powodu apelacji, wniesionych przez oskarżycielkę prywatną i jej pełnomocnika

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 7 kwietnia 2014 r. sygn. akt II K 197/13

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego W. S. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Lubaniu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 383/14

UZASADNIENIE

W. S. został oskarżony o to, że w dniu 23 czerwca 2012r., bez jakiejkolwiek przyczyny, uderzył otwartą dłonią ręki pokrzywdzoną B. H. w twarz, czym spowodował u pokrzywdzonej B. H. obrażenia w postaci otwartej rany policzka i okolicy skroniowo- żuchwowej, które nie trwały dłużej niż 7 dni, tj. o czyn z art. 157 § 2kk.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2014r. w sprawie II K 197/13:

uniewinnił oskarżonego W. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku,

na podstawie art. 626 § 1kpk w zw. z art. 616 § 1pkt. 2 kpk zasądził od oskarżycielki prywatnej B. H. na rzecz oskarżonego W. S. kwotę 2940 (dwóch tysięcy dziewięćset czterdzieści) złotych - tytułem zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru w osobie adw. M. S.,

na podstawie art. 632 pkt 1 kpk kosztami postępowania obciążył oskarżycielkę prywatną B. H..

Od wyroku tego wnieśli apelacje oskarżycielka prywatna B. H. oraz jej pełnomocnik.

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wyrokowi zarzucił :

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I na skutek błędnego ustalenia faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, które miało wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji nietrafnie ustalił, że oskarżony W. S. w dniu 23 czerwca 2012r. nie uderzył otwartą dłonią ręki pokrzywdzonej B. H. w twarz i że oskarżony nie spowodował tym u pokrzywdzonej obrażenia w postaci otwartej rany policzka i okolicy skroniowo – żuchwowej, które nie trwały dłużej niż 7 dni,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I na skutek błędnego ustalenia faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, które miało wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji nietrafnie ustalił, że świadek K. S. (1) w dniu 23 czerwca 2013r chodził po częściach prywatnej posesji należących do oskarżonego W. S. i małżeństwa M. oraz, że zaglądał przez okno do pomieszczeń należących do Z. B.,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I na skutek błędnego ustalenia faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, które miało wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji nietrafnie ustalił, że pokrzywdzona B. H. zachowywała się w dniu 23 czerwca 2013r. wobec oskarżonego W. S. prowokująco i że pokrzywdzona gestykulowała rękoma, machając nimi w i kierunku oskarżonego W. S., albowiem pokrzywdzona B. H. w dniu 23 czerwca 2012r. stanęła w obronie swojego gościa – świadka K. S. (2) który nie zna języka polskiego i który nie był w stanie właściwie odpowiedzieć na kierowane do niego krzyki oskarżonego W. S.,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I z obrazą przepisów prawa materialnego a to art. 157§2 kk poprzez jego niezastosowanie albowiem Sąd I instancji nietrafnie przyjął, że oskarżony W. S. swoim zachowaniem w dniu 23 czerwca 2013r. nie uderzył otwartą dłonią ręki pokrzywdzonej B. H. w twarz i że oskarżony spowodował tym u pokrzywdzonej obrażenia w postaci otwartej rany policzka i okolicy skroniowo – żuchwowej, które nie trwały dłużej niż 7 dni, nie popełnił przestępstwa penalizowanego art. 157§2 w zw. z art. 115§21 kk względnie art. 217§1 w zw. z art. 115§21 k,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I z obrazą przepisów postępowania a to art. 5§2 kpk poprzez jego zastosowanie, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji nie miał rzeczywistych podstaw dla zastosowania tego przepisu procedury karnej,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I z obrazą przepisów postępowania a to art. 7 kpk poprzez jego wadliwe zastosowanie, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji przy dokonywaniu oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, a to: dowodu z wyjaśnień oskarżonego W. S., dowodu z zeznań świadka M. B., dowodu z zeznań świadka M. M. (2), dowodu z zeznań świadka Z. L., dowodu z zeznań świadka K. S. (2), dowodu z dokumentu – notatki urzędowej z dnia 23 czerwca 2012r., dowodu z dokumentu –(...)z dnia 25 czerwca 2012r. z wystawienia (...). M. M. (2), przekroczył / naruszył/ zasadę swobodnej oceny dowodów.

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I z obrazą przepisów postępowania, a to art. 7 kpk poprzez jego wadliwe zastosowanie, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji przy dokonywaniu oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie przekroczył / naruszył/ zasadę swobodnej oceny dowodów,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt I z obrazą przepisów postępowania a to art. 2 §1 pkt 1 i 3 oraz art. 2§2 kpk poprzez ich niezastosowanie, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji nie zrealizował celów postępowania karnego przewidzianych ww przepisami procedury karnej,

wydanie rozstrzygnięcia w pkt II z obrazą przepisów postępowania, a to art. 626§1 w zw. z art. 616§1 1pkt 2 kpk poprzez ich wadliwe zastosowanie oraz art. 628 pkt 1 kpk poprzez jego niezastosowanie, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, albowiem Sąd I instancji wadliwie rozstrzygnął o kosztach procesu.

Stawiając powyższe zarzuty pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżycielka prywatna wniosła apelację nie zgadzając się z oceną materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w zakresie uniewinnienia W. S.. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje okazały się zasadne co skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji budzi wątpliwości, w związku z czym zaskarżony wyrok nie mógł się ostać. Nie przekonuje przede wszystkim odmowa wiarygodności zeznań świadków Z. L. i K. S. (3) z tego tytułu że „są bezpośrednio zainteresowani w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść pokrzywdzonej” i przeciwstawienie im zeznań świadków M. B. i M. M. (2) jako dowodów w pełni obiektywnych. Nie kwestionując obiektywizmu dwóch ostatnich świadków wskazać należy że bynajmniej nie zeznają oni w sposób jednoznacznie sprzeczny z zeznaniami pokrzywdzonej i świadków popierających jej wersję zdarzenia. Lekarz M. M. (2) potwierdził przecież, że stwierdził u pokrzywdzonej B. H. obrażenia na twarzy podkreślając, że nie jest w stanie powiedzieć czy takie obrażenia mogły powstać dwa dni wcześniej gdyż nie jest lekarzem sądowym ( k.249 odwrót). Świadek – policjant M. B. z kolei potwierdził dane wynikające ze sporządzonej przez niego notatki urzędowej z której wynika że w dniu 23.06.2012 r. B. H. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa polegającego m.in. na uderzeniu jej przez oskarżonego ręka w twarz i opisała okoliczności tego zdarzenia ( k.242, k.249 odwrót ). Fakt iż świadek ten zasłaniając się niepamięcią nie potwierdził ani nie wykluczył aby pokrzywdzona miała obrażenia na twarzy nie oznacza że takich obrażeń nie miała, ponadto zawiadomienie o przestępstwie miało miejsce w krótkim czasie po zdarzeniu i niektóre potencjalne obrażenia np. obrzęk twarzy mogły być jeszcze niewidoczne. Nie przekonuje ponadto argument Sądu I instancji że pokrzywdzona z opóźnieniem, bo dwa dni po zdarzeniu udała się do lekarza celem uzyskania obdukcji lekarskiej. Sądowi Okręgowemu z urzędu wiadomo że 23.06.2012 r. była sobota a więc dzień w którym z reguły nie pracują przychodnie podstawowej opieki zdrowotnej, przez co kontakt z lekarzem jest utrudniony, nie dziwi więc że pokrzywdzona udała się do lekarza w poniedziałek 25.06.2012 r. Dodać należy, że świadkom którzy potwierdzali wersję zdarzenia prezentowaną przez oskarżonego i na których oparł się Sąd I instancji wydając wyrok uniewinniający , tj. B.S., K. M., P. M., A.W. zasadnie zarzucić można brak obiektywizmu skoro pozostają w konflikcie sąsiedzkim z pokrzywdzoną. Wszystkie powyższe okoliczności wskazują ze sprawa niniejsza powinna być ponownie rozpoznana.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego W. S. i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Lubaniu do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do prawidłowego rozstrzygnięcia, w szczególności przesłucha oskarżonego i pokrzywdzoną oraz w razie potrzeby ponownie pozostałych świadków ograniczając się do odczytania zeznań tych świadków których przesłuchanie nie będzie niezbędne. Rozważy także Sąd I instancji dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza na okoliczność czasu, charakteru i mechanizmu obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną. Sąd Okręgowy zastrzega, że dopuszczenie tego dowodu nie będzie niezbędne o ile okoliczności te będą możliwe do ustalenia innymi dowodami. Sąd Okręgowy wskazuje ponadto, że brak obrażeń ciała u pokrzywdzonej nie wyklucza zakwalifikowania zachowania się oskarżonego z art.217 § 1 k.k. Swoje ostateczne stanowisko co do sprawstwa i winy oskarżonego, a w dalszej kolejności kwalifikacji prawnej czynu i ewentualnie wymiaru kary Sąd I instancji zawrze w wydanym wyroku prawidłowo uzasadnionym zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.