Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2014r.

sprawy W. S.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt VIII K 742/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego W. S. w ten sposób, że okres orzeczonego w pkt 3 części dyspozytywnej zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym obniża do 2 (dwóch) lat,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 140 złotych.

Sygn. akt VI Ka 207/14

UZASADNIENIE

W. S. został oskarżony o to, że w dniu 2 grudnia 2013 roku, w K., na ulicy (...), woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, potwierdzonym w wyniku badań (zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym; I badanie 1,14 mg/l, II badanie 1,23 mg/l) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki H. (...) o nr rej. (...), to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w K. wyrokiem z dnia 5 marca 2014r. w sprawie sygn. akt VIII K 742/13:

1. W. S. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego
w części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 178a § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec W. S. kary pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata,

3. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec W. S. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

4. na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego wobec W. S. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył okres pozbawienia go prawa jazdy od dnia 2 grudnia 2013 r.,

5. na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł od W. S. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 300 (trzystu) zł,

6. na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od W. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90,00 zł z tytułu kosztów sądowych, i wymierzył mu opłatę w kwocie 120,00 zł.

Osobistą apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony W. S. zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji na swoją korzyść w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i środku karnym zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Oskarżony W. S. wyrokowi Sądu Rejonowego zarzucił w oparciu o art. 438 pkt 4 kpk, rażącą niewspółmierność kary i środka karnego poprzez orzeczenie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc kary najsurowszej za popełnione przestępstwo i orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat i nieuwzględnienie wszystkich okoliczności, które winny rzutować na ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia winy, uprzedniej niekaralności oskarżonego, przyczyn, dla których zdecydował się na kierowanie samochodem, nadmierne uwypuklenie aktualnych doniesień medialnych w związku z zachowaniem pijanych kierowców i przełożenie tego na wymiar kary i środka karnego, pominięcia faktu, że oskarżony nigdy wcześniej nie dopuścił się ani przestępstwa, ani wykroczenia polegającego na prowadzeniu jakiegokolwiek pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, czy w stanie nietrzeźwości.

Stawiając powyższy zarzut oskarżony wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i orzeczenie:

- zamiast kary 6 miesięcy pozbawienia wolności kary 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na 15 złotych,

- orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku z wyłączeniem pojazdów, na które wymagane jest prawo jazdy kategorii A (motocykl).

W pozostałym zakresie oskarżony wniósł o utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Osobista apelacja oskarżonego zasługuje na uwzględnienie jedynie w niewielkiej części.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie występuje ale jedynie odnośnie okresu zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zdaniem sądu Odwoławczego orzeczenie w stosunku do oskarżonego W. S. trzyletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nosi znamiona rażącej surowości. W. S. do tej pory karany sądownie nie był. Okoliczności zaś przedmiotowe zdarzenia nie dają podstaw do ustalenia, że swoim zachowaniem na drodze spowodował on daleko idące zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Kierował on bowiem samochodem osobowym w porze nocnej, a powodem jazdy była chęć sprawdzenia „niepokojących zdarzeń” w miejscu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Okoliczności wyżej wskazane w ocenie sądu okręgowego przemawiają za wymierzeniem w stosunku do oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat. Stąd też zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez obniżenie czasookresu trwania środka karnego orzeczonego w pkt. 3 części dyspozytywnej wyroku do dwóch lat.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie apelacja oskarżonego w pozostałej części, tj. wymierzenia mu kary grzywny w miejsce kary pozbawienia wolności i wyłączenia spod orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, pojazdów do których wymagane jest uprawnienie kategorii A. Stan nietrzeźwości oskarżonego oraz jego stosunkowo dobra sytuacja materialna ( z prowadzonej działalności gospodarczej osiąga dochód ok. 7000 zł. miesięcznie ) powoduje, że postulowana w apelacji zamiana orzeczonej kary pozbawienia wolności na karę grzywny nie stanowiłaby dla oskarżonego dolegliwości na tyle odczuwalnej aby mogła skłonić go do przestrzegania prawa na przyszłość. Tak skonfigurowana kara nie działałaby również „odstraszająco” na potencjalnych sprawców tego typu przestępstw.

W ocenie sądu odwoławczego nie ma żadnego racjonalnego uzasadnienia orzeczenie w niniejszej sprawie wobec oskarżonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pojazdów dla, których wymagane jest prawo jazdy kategorii (...) Oskarżony W. S. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym kierując samochodem osobowym. Ograniczenie stosowania środka karnego w sposób postulowany przez oskarżonego spowodowałoby, że faktycznie oskarżony nie zostałby wyłączony z tego ruchu i dalej mógłby być jego uczestnikiem jako motocyklista uczestnicząc w nim zarówno w celach prowadzenia przez siebie działalności gospodarczej, jak i w celach rekreacyjnych. Taka sytuacja rodziłaby obawę, że orzeczony środek karny nie spełniłby w sposób właściwy swojej funkcji eliminacyjnej i wychowawczej wobec oskarżonego.

W związku z powyższym w pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisy art. 636§1k.p.k.