Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Konrad Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2015 r.

sprawy M. K.

obwinionego z art. 51 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionych przez obrońcę obwinionego oraz przez oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny w Kamiennej Górze

z dnia 28 sierpnia 2014 r. sygn. akt II W 312/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego M. K.,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze oraz wymierza mu opłatę w kwocie 60 zł.

Sygn. akt VI Ka 2/15

UZASADNIENIE

M. K. został obwiniony o to, że:

1. w dniu 29 sierpnia w godz. 21:15 – 22:05 w J. na ul. (...) poprzez głośne odtwarzanie muzyki i trzaskanie drzwiami od lokalu zakłócił spokój i spoczynek nocny D. H.,

2. w dniu 14 listopada około godz. 23:00 w J. na ul. (...) poprzez głośne odtwarzanie muzyki i trzaskanie drzwiami od lokalu zakłócił spokój i spoczynek nocny D. H.,

3. w dniu 16 listopada 2013r. około godz. 21:00 w J. na ul. (...) poprzez głośne odtwarzanie muzyki i trzaskanie drzwiami od lokalu zakłócił spokój i spoczynek nocny D. H.,

4. w dniu 18 listopada 2013r. około godz. 23:00 w J. na ul. (...) poprzez głośne odtwarzanie muzyki i trzaskanie drzwiami od lokalu zakłócił spokój i spoczynek nocny D. H.,

5. w dniu 22 listopada 2013r. około godziny 21:50 w J. na ul. (...) poprzez głośne odtwarzanie muzyki i trzaskanie drzwiami od lokalu zakłócił spokój i spoczynek nocny D. H.,

tj. o wykrocznie z art. 51 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie sygn. akt II W 312/14:

1. M. K. uznał za winnego popełniania zarzucanych mu czynów opisanych w punktach od I do V części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku dopuścił się w dniu 29 sierpnia 2013r., poprzez głośne odtwarzanie muzyki, czym zakłócił spokój D. H., czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku dopuścił się w dniu 14 listopada 2013r. zakłócając spoczynek nocny D. H., czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku dopuścił się powodując zakłócenie spokoju D. H., czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku dopuścił się zakłócając spoczynek nocny D. H., czynu posianego w punkcie V części wstępnej wyroku dopuścił powodując zakłócenie spokoju D. H., to jest czynów stanowiących wykroczenie z art. 51 § 1 kw i za to na podstawie art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 600 złotych,

2. na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.01.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od M. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 złotych i wymierzył mu opłatę w kwocie 60 złotych.

Apelację od powyższego wywiódł obrońca obwinionego M. K. zarzucając na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 51 § 1 kw, polegającą na ukaraniu obwinionego za czyny według opisu części dyspozytywnej wyroku, w sytuacji gdy jego zachowanie nie wyczerpało znamion przypisanego wykroczenia.

Na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego.

Na podstawie art. 118 § 2 kpw wniósł o zasądzenie od oskarżyciela posiłkowego na rzecz obwinionego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przypisanych.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła również oskarżycielka posiłkowa D. H. zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w części dotyczącej wymiaru kary, zarzucając mu rażąco niewspółmierną karę, tj. art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw.

Skarżąca wniosła o zmianę orzeczenia w zakresie wymiaru kary z 600 złotych grzywny na 1500 złotych grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożone apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Jako pierwszą Sąd Okręgowy rozpoznawał apelację obrońcy obwinionego, jako najdalej idącą.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób prawidłowy wyjaśnia, jakie dowody stały się podstawą przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia i dlaczego Sąd I instancji nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych. Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego przepisu procesowego i dokonał oceny, która jest logiczna i przekonywująca, toteż zasługuje na akceptację. W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd ten wskazał w szczególności jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Jako że ustalenia te nie były kwestionowane w żadnej z apelacji, Sąd Odwoławczy zwolniony był od dalszych rozważań w tym przedmiocie.

Apelacja obrońcy obwinionego, w której skarżący kwestionuje ocenę prawną zachowań M. K. dokonaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, nie zawiera takich argumentów, które skutecznie mogły podważyć prawidłowość subsumpcji zachowań obwinionego dokonanej przez Sąd Rejonowy. Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego nie znalazł akceptacji Sądu Odwoławczego.

Z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia wynika, iż Sąd Rejonowy zbadał okoliczności decydujące o możliwości przypisania obwinionemu, nie zaś osobom przebywającym w lokalu czy pracującym w nim, popełnienia zarzucanego mu czynu. To obwiniony zdecydował o charakterze prowadzonej w lokalu działalności, jak również nadzorował jej wykonywanie i miał obowiązek dbać o to, by prowadzenie baru odbywało się zgodnie z prawem i z poszanowaniem praw sąsiadów. Dla osób, które przychodzą do baru czy pubu (a taki jest charakter działalności gospodarczej prowadzonej przez obwinionego) jest oczywistym, że mogą w niej głośno się zachowywać, śmiać, rozmawiać. Takie ustalenie jest zgodnie z logiką i życiowym doświadczeniem.

Rację ma skarżący, że to nie sam obwiniony był źródłem hałasu powodującego zakłócenie spokoju D. H., nie on bowiem wytwarzał go głosem czy grą na instrumencie. Zawinione zachowanie obwinionego polegało jednak na tym, iż prowadząc działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej - Bar - Pub (...) w J., dla zwyczajowych i ogólnie przyjętych zasad zapraszania klientów, godził się, iż w lokalu będzie odtwarzana muzyka, która przeszkadza sąsiadom. Świadomość obwinionego co do tej kwestii wynika jasno zarówno z jego wyjaśnień, jak i z wcześniejszych interwencji oskarżycielki posiłkowej, która z uwagi na zakłócanie jej spokoju wzywała policję. O tym, iż odtwarzana w lokalu muzyka i trzaskające drzwi przeszkadzają D. H. obwiniony musiał mieć świadomość choćby z racji interwencji Policji zainicjowanej przez oskarżycielkę posiłkową w dniu 29 sierpnia 2013 r.

Sąd meriti przyjął, że obwiniony dopuszczał do tego, iż to za jego wiedzą i zgodą (choćby milczącą) odtwarzano muzykę w sposób zakłócający spokój i spoczynek nocny sąsiadów lokalu przy Placu (...) w J., bowiem zaniechał wizyt w lokalu w celu sprawdzenia, czy nie jest w nim za głośno. Ustawodawca przewidział, iż wykroczenie z art. 51 § 1 k.w. może być popełnione z winy umyślnej, w tym zarówno w postaci zamiaru bezpośredniego, jak i w zamiarze ewentualnym, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu, godzi się na jego popełnienie. Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Na aprobatę zasługują rozważania Sądu I instancji dotyczące postaci zamiaru obwinionego i świadomości bezprawności jego zachowania. Źródło hałasu, będące przyczynkiem dla zakłócania spokoju pokrzywdzonej, wynika z zachowania obwinionego podejmowanego wobec osób, które obwinionemu podlegały, gdyż M. K. godził się na odtwarzanie w lokalu potencjalnych dźwięków przeszkadzającym sąsiadom. Czyny przypisane obwinionemu polegały na godzeniu się. Sprawca prowadząc w swoim lokalu działalność gospodarczą o określonej specyfice i pozostawiając lokal bez nadzoru w szczególności w godzinach wieczornych, godził się na powstawanie okoliczności, o jakich mowa w art. 51 § 1 k.w.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących skali odgłosów pochodzących z lokalu obwinionego i ich wpływu na spokój oskarżycielki posiłkowej, wskazać należy, iż słusznie Sąd Rejonowy uznał, że ów hałas był słyszalny w lokalu pokrzywdzonej w takim zakresie, że zakłócał jej spokój. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku w sposób wyczerpujący odniósł się do opisywanych przez interweniujących funkcjonariuszy Policji dźwięków dochodzących z lokalu podczas tychże interwencji, jak również wyciągnął zasługujące na aprobatę wnioski końcowe. Sąd Okręgowy zważył także, że obwiniony w następstwie działań pokrzywdzonej zamontował spowalniacz w drzwiach do lokalu, mający przeciwdziałać ich trzaskaniu. W ocenie Sądu Okręgowego wywód dokonany przez Sąd I instancji, dotyczący oceny słyszalnej muzyki i trzaskania drzwiami jako „hałasu” zakłócającego spokój pokrzywdzonej, jest przekonywujący i zasługuje w pełni na akceptację.

Bezprzedmiotowe dla przyjęcia odpowiedzialności obwinionego są zarzuty dotyczące ewentualnej odpowiedzialności innej jeszcze osoby za zakłócanie spokoju oskarżycielki posiłkowej, a to współwłaściciela lokalu i wspólnika spółki cywilnej (...). Niewątpliwie obwiniony był osobą decyzyjną, miał możliwość wpływania na pracowników lokalu i powinien był ich nadzorować. Ewentualne zaniechania innej osoby nie umniejszają odpowiedzialności M. K..

Tym samym słusznie Sąd Rejonowy przypisał obwinionemu sprawstwo i winę zarzucanych mu czynów, prawidłowo przyjmując, że każdy z tych czynów wyczerpał znamiona przepisu art. 51 § 1 k.w.

Oceniając zasadność zaskarżonego wyroku także w części dotyczącej orzeczenia o karze, Sąd Okręgowy wskazuje, że kara ta nie nosi znamion nadmiernej surowości ani też łagodności.

Ingerencja Sądu Odwoławczego w rozstrzygnięcie co do kary Sądu I instancji ograniczona jest do wypadku uznania, iż kara ta jest niewspółmierna i to w formie kwalifikowanej, bowiem niewspółmierność musi mieć charakter rażący. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca.

Oczywistym jest, iż cele prewencji indywidualnej - wychowawcze i zapobiegawcze - które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego mają zwykle prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna bowiem wykraczać poza rzeczywistą potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dostrzegł wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wobec obwinionego, w szczególności konieczność interwencji Policji na miejscu zdarzeń, działanie z chęci zysku, ale też deklarowaną chęć poprawy i utrzymywania dobrosąsiedzkich stosunków z oskarżycielką posiłkową oraz realne przeciwdziałanie hałasowi poprzez zamontowanie spowalniaczy do drzwi, zasadnie przy tym przyjmując, że kara 600 zł grzywny jest karą, która odniesie wystarczający skutek represyjny i prewencyjny wobec obwinionego. Słuszne – w świetle okoliczności sprawy uzasadnione – było zastosowanie przy wymiarze tej kary przepisu art. 9 § 2 k.w. Kary tej w żadnej mierze nie można uznać za rażąco surową ani też łagodną. Zarzuty apelacji oskarżycielki posiłkowej w tym zakresie okazały się chybione. Podnoszone przez D. H. okoliczności w żaden sposób nie uzasadniają podwyższenia orzeczonej przez Sąd I instancji kary. W szczególności stan zdrowia oskarżycielki posiłkowej nie należy do kategorii okoliczności wymienionych w art. 33 § 1-4 k.w. i nie może uzasadniać zmiany wysokości orzeczonej kary grzywny.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok (art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

Jednocześnie Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł, określone na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Sąd Okręgowy wymierzył również obwinionemu opłatę w kwocie 60 zł (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 w zw. z art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych).