Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 363/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2021 roku, w sprawie sygn. akt III K 94/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

w całości

na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

W. K. (1)

Oskarżony był karany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 5.08.2021 r., w sprawie sygn. akt V K 649/21, za przestępstwo z art. 226 § 1 k.k. na karę grzywny.

Dane o karalności

682

2.

A. H. (1)

Oskarżona nie była karana.

Dane o karalności

683

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

dane o karalności

Dokument o charakterze informacji urzędowej.

2

dane o karalności

jw.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

Apelację od wyroku na korzyść oskarżonych złożył obrońca adw. M. H. zaskarżając wyrok w całości zarzucając, że:

- postępowanie karne wobec oskarżonego o czyn opisany we wskazanych punktach zostało prawomocnie zakończone postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 26 czerwca 2013 r. (sygn. akt II Kp 1032/13) i postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu III Wydział Karny z dnia 8 sierpnia 2016 roku (sygn. akt III K 107/16 – J. M. (1) nie jest uprawnionym oskarżycielem.

Ewentualnie w wypadku nieuchylenia wyroku z przyczyn, o których stanowi przepis art. 439 k.p.k., zarzucił na postawie art. 438 pkt 1, 1a, 3 i 4 k.p.k.:

1)  obrazę przepisów art. 7 k.p.k. i arat. 410 k.p.k. wskutek dowolnego zawierzenia dowodów nieprzekonującym, to jest zeznaniom J. M. (1) i wydrukom oraz odręcznym odpisom wiadomości tekstowych SMS, oraz nieuznania wyjaśnień W. K. (1) za wiarygodne, chociaż dowody zeznania pokrzywdzonego były chwiejne ,niekonsekwentne, nieprecyzyjne i sprzeczne wewnętrznie ,a wyjaśnienia W. K. (1) logiczne i konsekwentne oraz zgodne z wyjaśnieniami A. H. (1) i innych świadków oraz z treścią dowodów z dokumentów, w szczególności bankowych, księgowych i pełnomocnictwa, a obraza ta miała wpływ na błędne ustalenie treści umowy, przebiegu współpracy i rozliczeń pomiędzy W. K. (1) i J. M. (1), a tym samym na treść wyroku.

2)  obrazę przepisów art. 7 i art. 410 k.p.k., wskutek dowolnego ukształtowania przez Sąd swego przekonania o zaistnieniu dwóch czynów, przypisanych oskarżonemu w wyroku, pomimo nierozważenia okoliczności, które miałyby zdecydować o rozdzieleniu nastawienia psychicznego oskarżonego do obydwu tych czynów, to jest na ukształtowanie jego odrębnych zamiarów, podczas gdy zebranych dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonego i A. H. (1), wyjaśnień oskarżonego i dokumentacji bankowej i pełnomocnictwa wynika, że od początku współpracy stron oskarżony uważał przedsiębiorstwo za własne i z takim z góry powziętym zamiarem nastawieniem od lutego 2009 r. do marca 2012 r. dokonywał rozporządzeń wszystkimi składnikami majątku.

3)  obrazę przepisu art. 7 k.p.k. wskutek dowolnego zaufania dowodom w postaci wydruków i odpisów odręcznych (rzekomych) wiadomości tekstowych (SMS) dostarczonych przez J. M. (1) do akt, ponieważ dokumenty te nie dowodzą ani tego, że wiadomości tekstowe SMS, mające postać elektroniczną, zostały w ogóle przesłane pomiędzy numerami (...) W. K. (1) i J. M. (1), ani tego, jaka była ich treść, spostrzeżenia policjanta podczas okazania aparatu telefonicznego przez J. M. (1) nie zawierają numeru (...), podczas gdy W. K. (1) zaprzeczył przesłaniu i treści tych wiadomości a J. M. (1) odmówił prokuratorowi wydania aparatu telefonicznego celem oględzin, zaś środkiem dowodowym zdatnym do wykazania nadawcy i odbiorcy oraz treści SMS mogą być wykaz (biling) połączeń oraz zapis treści komunikatów w postaci elektronicznej od operatora telekomunikacyjnego lub oględziny pamięci aparatu telefonicznego J. M. (1), których to dowodów nie przeprowadzono, a obraza ta mogła mieć wpływ na treść wyroku, skoro wydruki stały się podstawą do ustalenia, że J. M. (1) przekazał W. K. (1) środki pieniężne na rozwinięcie działalności gospodarczej.

4)  obrazę przepisów art. 366 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 k.p.k., polegająca na bezzasadnym oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy o zażądanie od J. M. (1) aparatu telefonicznego w celu poddania go oględzinom lub badaniu przez biegłego z zakresu informatyki i telekomunikacji dla ujawnienia treści elektronicznych wiadomości tekstowych (SMS) odebranych z numeru (...) używanego przez W. K. (1), podczas gdy dowody te były przydatne do stwierdzenia treści wiadomości SMS, miały istotne znaczenie dla ustalenia treści umowy i rozliczeń pomiędzy W. K. (1) i J. M. (1) i zmierzały do wykazania przeciwieństwa tego, co zostało uznane za udowodnione, czyli tego, że W. K. (1) nie przesłał J. M. (1) wiadomości elektronicznych o treści odpowiadającej wydrukom i odpisom odręcznym dostarczonym przez J. M. (1) i podanym przez niego w zeznaniach.

5)  obrazę przepisów art. 366 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 k.p.k. polegającą na bezzasadnym oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości dla ustalenia przychodu i dochodu w czasie współpracy oskarżonego i pokrzywdzonego, a w konsekwencji nieustalenie wartości dochodu, który powinien podlegać, dowolne ustalenie zysku, podczas gdy dowód ten zmierzał do stwierdzenia faktu istotnego, to jest obliczenia dochodu, który miałby podlegać podziałowi, a ten można, zwłaszcza rozliczeniach wspólników cywilnych, ustalić na podstawie ewidencji księgowej ( (...)), a nie można go ustalić na podstawie przepływów na rachunkach bankowych.

6)  obrazę przepisu art. 410 k.p.k. i art. 389 § 1 k.p.k., polegająca na niedozwolonym wykorzystaniu protokołu konfrontacji pomiędzy J. M. (1) i W. K. (1), przesłuchanym w charakterze świadka, a obraz ta mogła mieć wpływ na treść wyroku, skoro dowód ten stał się podstawą do ustalenia treści wiadomości SMS oraz treści umowy i rozliczeń między stronami.

7)  obrazę przepisów art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 175 § 1 k.p.k., wskutek ukształtowania swego przekonania o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego W. K. (1) na tej podstawie, że odmówił odpowiedzi na pytania, wywiedzenie z prawa oskarżonego do odmowy odpowiedzi na pytania bez podania powodów niekorzystnych dla niego skutków, a obraza ta mogła mieć wpływ na treść wyroku, skoro ustalenia faktyczne w zakresie powodów firmowania działalności oskarżonego przez J. M. (1) zostały poczynione z naruszeniem prawa do obrony.

8)  obrazę przepisu art. 170 § 1 k.p.k., polegająca na odmowie zażądania od J. M. (1) wydania aparatu telefonicznego oraz zażądania od operatora telekomunikacyjnego billingów połączeń SMS wykonywanych na i z numerów (...) J. M. (1) i W. K. (1).

9)  obrazę przepisu art. 7 k.p.k., polegająca na dowolnej ocenie odmowy przez J. M. (1) wydania prokuratorowi aparatu telefonicznego w celu weryfikacji (potwierdzenia) przesłania i treści wiadomości tekstowych odebranych rzekomo od W. K. (1), która mogła mieć wpływ na uznanie zeznań J. M. (1) za wiarygodne.

10)  obrazę przepisów art. 413 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k. w zw. z art. 14 § 1 k.p.k., wskutek nierozstrzygnięcia w wyroku o całości skargi oskarżyciela posiłkowego, albowiem czyn zarzucony w punkcie I aktu oskarżenia ma inny, węższy opis niż przytoczony w komparycji wyroku, a obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, ponieważ sąd nie dostrzegł, że postępowanie karne o ten sam czyn oskarżonego W. K. (1) zostało uprzednio prawomocnie umorzone.

11)  błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść wyroku, polegający na przyjęciu, że W. K. (1) zrealizował swoim zachowanie znamiona dwóch występków z art. 284 § 2 k.k., podczas gdy nieuprawnionym był wniosek, że W. K. (1) nie miał uprawnienia do rozporządzania przychodami z działalności gospodarczej wykonywanej przez niego samego osobiście na cele osobiste i rodzinne oraz że rzeczy nabyte za środki pieniężne pochodzące z dochodów z jego pracy były mu powierzone i nie miał uprawnienia do korzystania z nich oraz rozporządzania nimi.

12)  obrazę przepisu art. 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegająca na nierozważeniu zagadnienia odpowiedzialności oskarżonego na płaszczyźnie znamienia zamiaru przywłaszczenia cudzego mienia powierzonego albo usprawiedliwionego błędu co do tego znamienia, albowiem sąd nie rozważył i nie ocenił, po myśli zasad wykładni oświadczeń woli z art. 65 § 1 k.c., czy wzajemne oświadczenia woli J. M. (1) i W. K. (1) w zakresie ich umowy były jednakowoż przez nich rozumiane (zrozumiane), a zatem czy były rzeczywiście zgodne, co jest warunkiem przyjęcia, że do umowy spółki cywilnej lub do nawiązania podobnego stosunku prawnego w ogóle doszło, a zatem by W. K. (1) umyślnie naruszył przysługujące mu uprawnienie do rozporządzania mieniem i je z zamiarem przywłaszczył, zwłaszcza, że jego działanie wskazuje, że od początku rozporządzał składnikami majątku jak własnymi, a więc uważał się za właściciela, a J. M. (1) jedynie za firmanta.

13)  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że pokrzywdzony prowadził działalność gospodarczą, choć jego zachowanie, a raczej brak działania, sprzeczne jest z jej definicją i istotą, zaś wszystkie jej cechy i jej istotę wypełniało działanie oskarżonego.

14)  błąd braku ustaleń faktycznych, które powinny znaleźć oparcie w przeprowadzonych dowodach, polegający na niepoczynieniu ustaleń co do charakteru własności rzeczy i przychodów z działalności gospodarczej oskarżonego, a w konsekwencji nierozważenie zakresu uprawnienia, które przysługiwało oskarżonemu do przychodu i dochodu.

15)  błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść wyroku, polegający na nieustaleniu wartości i składników mienia, do którego rzekomo mieli uprawnienie obaj oskarżyciel i oskarżony, skoro spółka nie została wypowiedziana i rozliczona, a ustalenie praw do wkładów i zysku oraz ich wysokości mogło i powinno nastąpić tylko na podstawie opinii biegłego z zakresu rachunkowości (który to wniosek dowodowy sąd oddalił), a nie na podstawie prostego zliczenia wydatków, które we własnym interesie poczynił oskarżony.

16)  obrazę art. 7 k.p.k. wskutek błędu w rozumowaniu, skoro sąd przyjął w czynie przypisanym, że W. K. (1) przekroczył upoważnienie do zajmowania się sprawami majątkowymi J. M. (2), to nie zrealizował znamienia przywłaszczenia rzeczy powierzonej, a jego zachowanie powinno podlegać ocenie na płaszczyźnie przestępstw nadużycia zaufania z art. 296 § 1 k.k., które wobec niezrealizowania znamienia znacznej wartości, muszą pozostać czynami niekaralnymi.

17)  błąd braku w ustaleniach faktycznych wskutek nieustalenia, jakie kwoty przysługiwały oskarżonemu w ramach podziału środków finansowych, zaś w przypadku spółki cywilnej, ów zysk, zaś w warunkach rzeczywistej praktyki obrotu gospodarczego oraz powszechne praktyki funkcjonowania spółki cywilnej wspólnicy korzystają z jej dochodów na bieżąco, nie czekając na moment rozwiązania spółki cywilnej i jej rozliczenia, czyli w sposób faktyczny sprzecznie z istotą spółki cywilnej, co miało miejsce także w tym przypadku, dlatego nie można przyjąć, że W. K. (1) nie miał uprawnienia do pożytkowania bieżącego dochodu z własnej pracy na potrzeby osobiste i rodzinne, a także przyjąć, że skorzystał z nich do wartości do której nie miał uprawnienia.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego W. K. (1) nie zasługuje na uwzględnienie. Zasadny okazał się wyłącznie zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej podniesiony wobec oskarżonej A. H. (1) co zostanie omówione w pkt 5.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że brak jest podstaw do przyjęcia, że zachodzi także wobec oskarżonego W. K. (1) ujemna przesłanka procesowa – powaga rzeczy osądzonej z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., a za tym bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § pkt 8 k.p.k. Warunkiem uznania, że doszło do res iudicata jest bowiem stwierdzenia tożsamości czynów będących przedmiotem postępowania.

Tożsamość ta jest wyznaczana przez tożsamość podmiotową, w tym przypadku nie budzi ona wątpliwości, ale również przez tożsamość przedmiotową (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2022 roku, w sprawie sygn. akt III KK 179/22, LEX nr 3454976). Przedmiotem postępowania przygotowawczego, prawomocnie zakończonego umorzeniem postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 29 października 2013 roku, II Kp 1032/13, którym utrzymano w mocy zatwierdzone przez prokuratora (...) postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 26 czerwca 2013 roku, w sprawie (...) (k. 44-49), było wyłącznie zachowanie oskarżonego W. K. (1) polegające na przywłaszczeniu dwóch konkretnych samochodów marki C.. Przestępstwo to popełnione w okresie od 21 grudnia 2009 roku do 5 listopada 2012 roku, nie zostało zakwalifikowane jako przestępstwo ciągłe w rozumieniu art. 12 § 1 k.k., tj. przestępstwo polegające na podejmowaniu wielu zachowań przestępczych w krótkich odstępach czasu oraz – co zasadnicze – ze z góry podjętym zamiarem. To zaś każe jednoznacznie wykluczać, aby zachowania oskarżonego W. K. (1), odnoszące się do innych przedmiotów, a objęte niniejszym postępowaniem, mogły faktycznie stanowić czyn tożsamy, z tym objętym postępowaniem (...) i zakończonym ostatecznie umorzeniem śledztwa. W tym zakresie trzeba przywołać stanowisko Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, gdzie wskazano jednoznaczne wskazano warunki tożsamości czynów i tak: „ Negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej albo zawisłości sprawy (art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.) w odniesieniu do czynu ciągłego (art. 12 § 1 k.k.) aktualizuje się dopiero wówczas, gdy zarówno zachowania prawomocnie osądzone i uznane za czyn ciągły, albo będące przedmiotem jednego postępowania, jak i później ujawnione, były objęte jednym i tym samym zamiarem sprawcy. W wypadku braku takiego ustalenia dopuszczalne jest prowadzenie odrębnego postępowania karnego o zachowania inne niż objęte prawomocnym wyrokiem, albo będące przedmiotem innego toczącego się już postępowania, a wydany w nowym postępowaniu wyrok nie jest dotknięty bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k ” – tak wyrok z dnia 7 września 2022 roku, w sprawie II AKa 64/21 LEX nr 3455560. Brak tożsamości zamiaru, zasadniczy dla przypisania przez Sąd Okręgowy dwóch odrębnych czynów przestępnych, pozostaje jednoznaczny dla ustalenia odrębności przedmiotowej także czynu będącego przedmiotem prawomocnie zakończonego postępowania.

Brak tożsamości przedmiotu obu postępowań znajduje także swój wyraz procesowy. Zakończeniu postępowania w sprawie (...) przez umorzenie śledztwa towarzyszy postanowienie z dnia 26 czerwca 2013 roku wydane w tej samej sprawie o wyłączenie materiałów w związku z podejrzeniem innego już czynu, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. poprzez doprowadzenie J. M. (1) przez W. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy (k. 1-2 akt prokuratorskich 4 Ds. 1514/15.

Nie można się zgodzić także z twierdzeniem skarżącego, że mamy do czynienia z tożsamością czynów w związku z orzeczeniem o częściowym umorzeniu postępowania postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2016 roku, w sprawie sygn. akt III K 107/16 (k. 53). Niezależnie od potrzeby wydania takiego postanowienia, a odnoszącego się znów do owych samochodów C., zakres tego orzeczenia jest innych niż zakres zachowań będących przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia, a wcześniej przedmiotem umorzonego prawomocnie śledztwa z dnia 15 marca 2016 roku, w sprawie 4 Ds. 1514/15 (k. 1250 akt śledztwa), które faktycznie torowało pokrzywdzonemu drogę do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia.

W konsekwencji trzeba podkreślić, że odrębność przedmiotowa postępowań oraz brak tożsamości zamiaru przesądza o tym, że nie zachodzi tożsamość czynów, a za tym brak jest podstaw do przyjęcia, że zachodzi powaga rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.

Nie zasługują na uwzględnienie również pozostałe, względne, zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego.

Ad 1.

Nie ulega wątpliwości, że Sąd Okręgowy ocenił pozytywnie i w zasadniczym zakresie uwzględnił w rekonstrukcji stanu faktycznego zeznania pokrzywdzonego J. M. (3). Nie jest przy tym trafny zarzut obrońcy, podnoszący, że treść zeznań pokrzywdzonego, w konfrontacji z wyjaśnieniami oskarżonych, musi budzić wątpliwości, co do swej wiarygodności. Nie jest przede wszystkim przekonujące twierdzenie, że zeznania pokrzywdzonego są chwiejne, niekonsekwentne i nieprecyzyjne. Ocena tego dowodu dokonana przez Sąd Okręgowy jest diametralnie różna. Sąd Okręgowy (pkt. 2.1 uzasadniania) traktuje te zeznania jako w zasadniczym zakresie wiarygodne, „ w wielu punktach były bowiem logiczne, spójne i znajdowały potwierdzenie nie tylko w zasadach doświadczenia życiowego, ale i w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym”.

Obrońca przedstawiając swoją ocenę, dla jej potwierdzenia winien wykazać argumenty, że jego konstatacja jest tą właściwą. Obalić ocenę Sądu meriti. Takiej argumentacji brakuje w samym zarzucie oraz uzasadnieniu apelacji, która w zakresie pozostałych, poza zarzutami okolicznościami odnoszącymi się do zarzutu bezwzględnej przesłanki odwoławczej, pozostaje bardzo skromna, obejmuje zaledwie trzy ostatnie strony. Postawienie więc takiej tezy, bez jej należytego uzasadnienia, bez argumentów, które miałyby uzasadniać naruszenie przez sąd zasady swobody sędziowskiej w zakresie oceny dowodów, każe przyjmować, że zarzut sprowadza się faktycznie do polemiki ze stanowiskiem sądu. Ogranicza się do manifestacji niezgody na ustalenia sądu, oraz prezentacji własnej odmiennej oceny tych samych dowodów. To oczywiście nie czyni zadość podstawom odwoławczym.

Także przy takim sposobie argumentacji skarżącego, trzeba w tym miejscu wskazać, że pokrzywdzony w niniejszym postępowaniu składał zeznania obszernie oraz zeznawał wielokrotnie w postępowaniu przygotowawczym oraz przed sądem. Jego relacja, jak też wskazuje to sąd meriti, była stanowcza i jednoznaczna, gdzie prezentował swoje wiadomości i oceny. Zeznania J. M. (1) zostały poddane przez Sąd Okręgowy drobiazgowej wręcz ocenie. Uwzględnia ona nie tylko samą treść relacji pokrzywdzonego, elementy, które mogłyby tą wiarygodność obniżać, choćby to, że jest on w sposób oczywisty ambicjonalnie i majątkowo zainteresowany wynikiem tej sprawy. Przede wszystkim sąd meriti dokonuje weryfikacji tego dowodu na podstawie kryterium logicznego samej treści relacji oraz sposobu postępowania pokrzywdzonego. Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że pokrzywdzony decydując się na zaangażowanie swoich zasobów pieniężnych w znaczącej kwocie (70.000 złotych jakie sam wskazał), a nadto założenie działalności gospodarczej, którą faktycznie miał prowadzić oskarżony, wymaga ważnych powodów. W przypadku J. M. (1) mogły i były to wyłącznie powody majątkowe. Musiał on liczyć na znaczne zyski, skoro sporo zainwestował, a jeszcze wziął na siebie majątkową odpowiedzialność za zobowiązania wynikłe z tej działalności. To stanowczo uwiarygadnia twierdzenia J. M. (1) co do tego, że mieli oni z oskarżonym W. K. (1) umowę, która kazała im dzielić się korzyściami ze spółki po równo. Można nawet zaryzykować ocenę, że wkłady obu wspólników były w takim układzie ekwiwalentne.

Nie można się zgodzić z oceną formułowaną przez skarżącego obrońcę, że wiarygodność relacji pokrzywdzonego upada w konfrontacji z rzekomo wiarygodnymi i przekonującymi wyjaśnieniami oskarżonych. Zapoznanie się z całością materiału dowodowego prowadzić musi do wniosku przeciwnego. Sąd Okręgowy także i w tym zakresie w swoim uzasadnieniu przedstawił obszerną, drobiazgową i przekonującą ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonych. Zasługuje ona na akceptację. W tym miejscu należy wskazać, że wbrew twierdzeniom skarżącego wyjaśnienia oskarżonej A. H. (1) nie mogą być oceniane jako dowód pełny. Jej wyjaśnienia początkowo są zdawkowe, a nawet w ostatnim postępowaniu, nie ujawniają żadnych istotnych okoliczności. Można przyjąć, że są asekuracyjne. Nie chodzi wyłącznie o osobiste zainteresowanie w uniknięciu odpowiedzialności przez siebie i swojego partnera, ale prawdopodobnie też to, że oskarżona prawdopodobnie faktycznie nie miała wiedzy o ustaleniach i rozliczeniach między W. K. (1) a J. M. (1). Niejako dodatkowym argumentem jest to, że także po tym jak zdecydowała się ona sama rozpocząć działalność gospodarczą 4 styczniu 2012 roku, nie zaangażowała się ona w prowadzenie handlu folią, a wszystkim zajmował się nadal W. K. (1).

Z kolei Sąd Okręgowy odmawiając waloru wiarygodności wyjaśnieniom W. K. (1) wskazuje na ich nielogiczność w kontekście zdarzeń i okoliczności, które zostały ustalone na podstawie innych wiarygodnych dowodów. Abstrahując w tym miejscu od samej treści zeznań pokrzywdzonego J. M. (1), należy wskazać choćby na trzy istotne aspekty. Wyjaśnienia oskarżonego nie dają przekonującego wyjaśnienia faktu, że oskarżony wpłacił w gotówce na rachunek bankowy 40.000 złotych na rozpoczęcie działalność gospodarczej w styczniu 2009 roku. Oskarżony twierdził, że nie miał środków własnych, a nie wykazał w jaki sposób tak znaczącą sumę miał uzyskać. Po drugie: brak jest przekonującego wyjaśnienia dlaczego oskarżony zdecydował się jednak płacić pokrzywdzonemu regularnie ustalone kwoty. Gdyby istotnie jak twierdzi oskarżony, pokrzywdzony wyłącznie grzecznościowo zdecydował się użyczać swojego nazwiska do prowadzenia działalności gospodarczej, nie było powodu, żeby się stale dzielić zyskiem. Po trzecie: jaki był powód, że oskarżony, po okresie dwuletniej karencji, nie zdecydował się samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą i bez konieczności dzielenia się zyskami z pokrzywdzonym. A w końcu, analiza treści pism z dnia 3 lutego 2012 roku kierowane przez pełnomocnika W. K. (1) do spółki (...), oraz wcześniejsze pismo z dnia 31 stycznia 2012 roku kierowane przez oskarżonego bezpośrednio do J. M. (1), nie wskazują na J. M. (1) jako figuranta, który miał jedynie firmować jego działalność. W. K. (1) powoływał się tam właśnie na cofnięcie pełnomocnictwa z dnia 7 stycznia 2009 roku do prowadzenia w imieniu J. M. (1) wszelkich spraw (...).

Wobec powyższego należy podzielić metodologię oceny dowodów zaprezentowaną przez sąd meirti oraz wnioski tej oceny. Zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., nie zasługuje w całości na akceptację.

Ad. 2.

Odnosząc się do tak postawionego zarzutu należy przede wszystkim odwołać się do wyżej już wskazanych poglądów judykatury odnoszących się do konstrukcji czynu ciągłego, które zasadniczym elementem jest tożsamość zamiaru samego sprawcy – tak w szczególności wyrok z dnia 7 września 2022 roku, w sprawie II AKa 64/21, LEX nr 3455560). Sąd Okręgowy przekonując przyjmuje, że oskarżony do grudnia 2011 roku, pozostając w porozumieniu z pokrzywdzonym, korzystał z powierzenia mu działalności, wykorzystując brak wiedzy pokrzywdzonego o faktycznych dochodach, dokonywał przywłaszczenia mienia, którym był zobowiązany dzielić się z pokrzywdzonym. Korzystał na własne cele z tego, co należało do J. M. (1). Należy akceptować też stanowisko Sądu Okręgowego, że sytuacja zdecydowanie zmieniła się w grudniu 2011 roku, kiedy to doszło do konfliktu między nieformalnymi wspólnikami, kiedy oskarżyciel cofnął pełnomocnictwo stanowiące podstawę działania oskarżonego. Zmiana warunków skutkowała istotną zmianą zamiaru. To już nie wyłącznie przywłaszczenie zysków, ale wprost przywłaszczenie pieniędzy stanowiące przychody działalności oraz przedmiotów, które zostały nabyte w ramach prowadzenia działalności. Ustalenie takie należy oceniać jako poprawne i oparte na wymowie wskazanych dowodów. Nie jest przy tym przekonujące twierdzenie skarżącego w tym przedmiocie, kwestionujące faktycznie zamiar przywłaszczenia po stronie oskarżonego W. K. (1) w odniesieniu do całości przypisanej mu działalności przestępczej.

Ad 3, 4 oraz 8 i 9.

Nie jest trafny zarzut skarżącego zarzucającego Sądowi Okręgowemu dowolność przez dokonanie oceny dowodu z wiadomości tekstowych przedstawionych przez pokrzywdzonego. Sąd uznał, w kontekście treści zeznań J. M. (1), za wiarygodne wydruki z wiadomościami przesyłanymi między stronami jako wiadomości sms. Sąd meriti nie traktuje tego dowodu za dowód zasadniczy, pełnowartościowy, właśnie dlatego, że wiadomości te nie zostały uzyskane w drodze zabezpieczenia oryginalnego urządzenia, na którym mogły zostać zapisane, a następnie ewentualnie przebadane przez biegłego z zakresu informatyki, ani też nie pochodziły od operatora. Treść tych wiadomość, jest niejako dowodem „pomocniczym”. Elementem samej relacji pokrzywdzonego o jego kontaktach z oskarżonym.

Nie jest natomiast przekonujące twierdzenie skarżącego o całkowitym braku potwierdzenia autentyczności tych wiadomość. Częściowo ich treść została potwierdzona w trakcie czynności procesowych konfrontacji, w ramach których to prowadzący czynność przesłuchania funkcjonariusz Policji odczytał wobec jej uczestników wiadomość, wprost wskazującą na to, iż to właśnie pokrzywdzony przekazywał pieniądze na rozruch firmy i oczekiwał związanych z tym konkretnych profitów.

Nie jest uzasadniony także zarzut naruszenia przepisów art. 366 k.p.k. i art. 170 § 1 k.p.k. Sąd meriti oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki i telekomunikacji, uznając, iż wobec upływu czasu, braku zabezpieczenia urządzenia, na który przychodziły te wiadomości, dowód taki był nieprzydatny do stwierdzenia wnioskowanych okoliczności, a także zmierzający w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania. Trudno przyjmować, że wiadomość tego rodzaju mogłyby zostać po blisko 10 latach wiarygodnie zachowane lub odtworzone.

Ad. 5.

Sąd Okręgowy przyjął, że nie ma możliwości dokonania rzeczywistego rozliczenia działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą (...). Brak jest wiarygodnej dokumentacji księgowej. Fragmentaryczność danych odnoszących się do przepływów finansowych poprzez rachunek bankowy, przekonują o niemożności dokonania rzetelnych rozliczeń. Sąd meriti dokonał wyliczeń wartości przywłaszczonego mienia, w szczególności tego przypisanego w pkt I części dyspozytywnej, wyłącznie w oparciu o zakwestionowane jako celowe z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą wydatki dokonane z konta firmowego. Sąd meriti przypisał więc oskarżonemu, tylko to, co było jego osobistym wydatkiem. Taki sposób ustalenia szkody jest niewątpliwe najkorzystniejszym z możliwych dla oskarżonego. Faktyczna niemożność dokonania rzeczywistych ustaleń dochodów na podstawie ksiąg, nie przesądzałoby w żadnym razie o wadliwości metodologii przyjętej przez sąd. Tym bardzie ustalenie faktycznych dochodów z działalności, musiałoby być ustaleniem dla oskarżonego jednoznacznie niekorzystnym. Obejmowałoby bowiem, nie tylko jego osobiste wydatki, ale faktycznie wszystko co uzyskał jako dochód działalności.

Ad. 6.

Zgodnie z treścią art. 389 § 1 k.p.k. i art. 391 § 2 k.p.k. wynika jednoznacznie, że podejrzanemu/oskarżonemu nie można odczytywać zeznań składanych w tym lub innym postępowaniu. W tym zakresie skarżący ma rację powołując się na takie ograniczenia procesowe. Nie oznacza to, że czynność konfrontacji jest nieważna. Protokół konfrontacji jest ciągle dowodem ważnym oraz istotnym z uwagi na jego przebieg w odniesieniu do biorącego w tej czynności pokrzywdzonego – J. M. (1). Były więc podstawy, aby protokół ten odczytać świadkowi oraz ujawnić treść okazywanych wówczas przez świadka wiadomość sms ze swojego telefonu. Zakaz dowodowy dotyczy wyłącznie wypowiedzi występującego aktualnie w charakterze oskarżonego W. K. (1). Sąd Okręgowy zakazu tego nie naruszył. Nie powołał się na zeznania składane wcześniej przez świadka w tej sprawie. Nie doszło więc do naruszenia przepisów procedury w tym zakresie.

Ad. 7.

Także i ten zarzut jest nieuzasadniony. Sąd Okręgowy istotnie w treści uzasadniania powołał się na to, że oskarżony odmówił odpowiedzi na pytanie. Oskarżony ma prawo składać wyjaśnienia, lub ich nie składać. Nie ma on przede wszystkim obowiązku dostarczać dowodów swoje winy lub niewinności (art. 74 § 1 k.p.k.). Natomiast całkowicie nieakceptowalne jest twierdzenie, że wadliwe jest stanowisko sądu akcentujące w ocenie wiarygodności dowodu, w tym przypadku dowodu z wyjaśnień oskarżonego, postawy reprezentowanej przez oskarżonego. Przekonująca relacja, jej brak, albo niezdolność do wyjaśnienia jakiejś kwestii, są oczywistymi czynnikami mającymi znaczenie dla oceny wiarygodności relacji. Nie ma podstaw, aby ocena wyjaśnień oskarżonego oparta również na ewidentnej fragmentaryczności relacji, braku woli przedstawienia jakichś okoliczności, miałaby być niedopuszczalna lub wadliwa. W tym zakresie Sąd Okręgowy nie popełnił błędu, a jego ocena oparta także na braku relacji oskarżonego, zasługuje na uwzględnienie.

Ad. 10.

Stanowisko wobec tak postawionego zarzutu faktycznie zawarte zostało w początkowej części niniejszego uzasadnienia, w części poświęconej zarzutom bezwzględnej przesłanki procesowej. W tym przedmiocie należy wskazać, że zarzut subsydialnego aktu oskarżenia, poprawiony przez oskarżyciela po wezwaniu sądu, ale przede wszystkim po tym jak sąd wskazał w postanowieniu z dnia 8 sierpnia 2016 roku na niemożność procedowania w zakresie czynów polegających na przywłaszczeniu samochodów C., należy oceniać jako poprawny. Nie ma więc mowy o nierozstrzygnięciu przez sąd o jakimkolwiek czynie będącym przedmiotem sprawy.

Ad. 11, 13, 14, 15 i 17.

Zarzutu skarżącego formułowane jako błąd w ustaleniach faktycznych należy traktować jako ewentualny błąd wynikły, nie z wadliwości wnioskowania sądu, ale z - będącego przedmiotem innych zarzutów - naruszenia przepisów postępowania, w szczególności wadliwości oceny dowodów, bądź nieuwzględniania wyjaśnień oskarżonych. Zasadnicza dla dokonania ustaleń faktycznych relacja pokrzywdzonego oraz zbieżne z tą relacją pozostałe dowody wskazane przez sąd, przesądzają, że oskarżony miał prawo do czerpania zysków jakie przynosiła działalność handlowa, ale nie w całości, tylko w połowie. Druga połowa miała przypadać właśnie oskarżycielowi. To były jego środki, które zostały spożytkowane na osobiste cele przez oskarżonego.

Nie można także przyjmować, aby Sąd meriti dopuścił się błędu dokonując ustaleń w zakresie wartości mienia będącego przedmiotem obu przestępstw. W pkt I części dyspozytywnej przypisano oskarżonemu W. K. (1) przestępstwo polegające na przywłaszczeniu ½ środków finansowych, które zostały wydatkowane na jego osobiste potrzeby. Sąd przyznał mu bowiem prawo do korzystania z wypracowanych przez siebie zysków, ale nie w całości jak ten twierdzi w swoich wyjaśnieniach, ale zgodnie z porozumieniem jakie zawarł z J. M. (1). Ten bowiem nie miał prawa do przejęcia jego części dochodów. Podobnie rzecz ma się z czynem z pkt II części dyspozytywnej, tam również przedmiotem przestępstwa nie jest całość rzeczywistej wartość rzeczy i pieniędzy, ale połowa tej kwoty. To właśnie przyznanie równych uprawnień każdej ze stron, skutkowała takim właśnie rozdziałem należnych korzyści, do tych które przysługiwały pokrzywdzonemu. Powinny trafić do niego, a zostały przywłaszczone przez oskarżonego.

Ad. 12.

Formułując w tym zakresie zarzut skarżący wskazuje na możliwość, że treść relacji każdej ze stron jest prawdziwa. Każdy, pokrzywdzony i oskarżony, inaczej pamiętał i rozumiał porozumienie jakie mężczyźni zawarli. Inne przez to były ich oczekiwania oraz zachowanie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, nic nie wskazuje na takie nieporozumienie. Ani nie potwierdza tego treść żadnej relacji z przebiegu kontaktów, ani nie wynika to także ze sposobu zachowania oskarżonego. Ten bowiem nie zmierzał faktycznie do ugody z pokrzywdzonym. Wbrew deklaracjom zmierzał do przejęcia nie tylko kontrahentów firmy, ale także jej wartości majątkowych z pominięciem pokrzywdzonego. Wszystkie te okoliczności przesądzają, nie tylko o całkowitym rozeznaniu oskarżonego w zakresie uprawnień i oczekiwań pokrzywdzonego, ale również co do zawinienia jako umyślnego zamiaru przywłaszczenia mienia pokrzywdzonego.

Ad. 16.

Nie jest prawdą twierdzenie, że oskarżony W. K. (1) w ustaleniach sądu był traktowany jedynie jako osoba zobowiązana do zajmowania się sprawami majątkowymi oskarżyciela. Sąd zgodnie z relacją pokrzywdzonego przyjmuje, że stosunek prawny jakie strony zawarły (choć nie sporządzona formalnie umowy), był zbliżony do spółki cywilnej. Był to jednak stosunek indywidualny, ukształtowany samodzielnie przez strony. Stosunek ten, jak wskazano to już wcześniej, zakładał pewną ekwiwalentność świadczeń storn. To na oskarżonym ciążył obowiązek pracy (działalności handlowe). Jednoznacznie określono wielkość przypadających korzyści. Oskarżonemu przypisano przywłaszczenie konkretnego mienia, nie zaś spowodowanie szkody w mieniu pokrzywdzonego. Szkoda w sposób oczywisty ma inny charakter prawnokarny.

Wniosek

Obrońca oskarżonego W. K. (1) wniósł o uchylenie wyroku w pkt I i II i umorzenie postępowania wobec oskarżonego.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji obrońcy są przede wszystkim podyktowane zarzutami podnoszącymi bezwzględne przyczyny odwoławcze. Nieuwzględnienie w pierwszym rzędzie tych zarzutów musiało skutkować niemożnością zmiany wyroku we wskazany sposób. Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu także pozostałych zarzutów (obejmujących względne przyczyny odwoławcze z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.), uznał je także za nieuzasadnione, co skutkowało brakiem podstaw do zmiany wyroku również w innych sposób.

3.2.

Apelację od wyroku w całości na korzyść oskarżonego W. K. (1) złożył prokurator (...), na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k.. zarzucając: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu, iż zachowaniem swym W. K. (1) dwukrotnie wyczerpał znamiona przestępstwa przywłaszczenia powierzonego mu mienia, podczas gdy prawidłowa ocena zachowania oskarżonego W. K. (1) oparta o zgromadzony materiał dowody, uwzględniająca zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do uznania, iż ww. był jedyną osobą faktycznie prowadzącą działalność przedsiębiorstwa (...) i wykonująca w tym zakresie wszelkie czynności związane z bieżącą jej obsługą, w konsekwencji czego miał prawo wyłącznie dysponować wszelkimi środkami uzyskanymi z tytułu prowadzonej działalności oraz wykorzystywać sprzęt dłużący do jej prowadzenia, zaś J. M. (1) miał li tylko otrzymywać miesięczne wynagrodzenie w wysokości 1.000-1.500 zł oraz miał mieć opłacane składki na ubezpieczenia społeczne w Polsce – jako wynagrodzenie za korzystanie przez W. K. (1) z jego kapitału oraz za sygnowanie własnym nazwiskiem działalności gospodarczej prowadzonej faktycznie przez W. K. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji prokuratora nie jest zasadny.

W pierwszym rzędzie skarżący stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zmierza do wykazania, że błędne są ustalenia Sądu meriti dokonane na podstawie zeznań pokrzywdzonego J. M. (1). To właśnie zeznania tego świadka oraz korespondujące z nimi inne jeszcze dowody omówione obszernie w uzasadnieniu, stały się podstawą ustaleń faktycznych. Sąd dokonał więc wprost ustaleń na podstawie relacji oskarżyciela. Błąd w ustaleniach faktycznych jakie zarzuca skarżący jest więc wynikiem wprost, nieprawidłowej oceny dowodów, której jednak skarżący wprost nie zarzuca.

Pozostaje w tym miejscu odwołać się do stanowiska Sądu Apelacyjnego zwartego wyżej, w części 3.1, zawierającego właśnie odniesienie się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania odnoszących się do oceny wiarygodności zeznań J. M. (1) i pozostających z nimi w opozycji wyjaśnień oskarżonych. Pozostaje w tym miejscu wskazać na niezasadność zarzutów skarżącego obrońcy odnoszących się właśnie do kwestionowania wiarygodności relacji pokrzywdzonego, w szczególności zaś tej części, gdzie ten relacjonował, że nie był wyłącznie „słupem” użyczającym swojego nazwiska oskarżonemu do prowadzenia działalności gospodarczej, ale zainwestował środki finansowe w start tego biznesu, ponosił ryzyko z nim związane oraz miał prawo do zysków. Wszystkie te elementy zaangażowania i motywacja oskarżonego zostały szczegółowo rozważone przez sąd meriti. A Sąd Apelacyjny takie ustalenia akceptuje, jako nie wykraczające poza granice swobodnej oceny dowodów wyznaczonej granicami z art.7 k.p.k.

Skoro zaś prawidłowo zostały przeprowadzone dowody i prawidłowo je oceniono, to chybiony jest zarzut, niewłaściwego ustalenia na ich podstawie stanu faktycznego. To musi być zasadnicze stanowisko wobec stawianego przez prokuratora zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Doktryna i orzecznictwo na gruncie przesłanki odwoławczej z art. 438 pkt 3 k.pk. przewiduje też inny jeszcze rodzaj tego uchybienia, tzw. samoistny błąd w ustaleniach faktycznych. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w przeszłości przedstawił ważki pogląd odnoszący się właśnie do takiego, jako uchybieniu w procesie dowodzenia i tak: „ Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody, a także gdy prawidłowo je ocenił. Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone. Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach” (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z dnia 9 sierpnia 2018 roku, II AKa 184/18 LEX nr 2556688). Stawiając taki właśnie zarzut należy przede wszystkim wskazać, że: „ Błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności.” (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 14 lutego 2018 roku, IIAKa 7/18, Lex 2501272).

Taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie. Postawą ustaleń faktycznych jest bowiem relacja pokrzywdzonego, a ustalenia faktyczne wprost są wynikiem przyznania temu dowodowi waloru wiarygodności.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego W. K. (1) od zarzucanych mu przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie zarzutu apelacji prokuratora skutkowało nie podzieleniem wniosków tejże apelacji.

3.3.

Apelację na niekorzyść oskarżonych W. K. (1) w części oraz oskarżonej A. H. (1) w całości złożył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. M. (1) adw. G. Ł. zarzucając:

1.  Co do W. K. (1) – obrazę art. 7 k.p.k., mająca wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów – tj. uznanie, że W. K. (1) dopuścił się przywłaszczenia pieniędzy w kwotach 56.577 zł i 104.724,28 zł oraz rzeczy ruchomych o wartości 11.140,42 zł, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, uwzględniająca doświadczenie życiowe, zasady prawidłowego rozumowania i wskazania wiedzy nakazuje przyjąć, że dopuścił się on przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 402.866,23 zł oraz rzeczy ruchomych o wartości 22.280,85 zł (łącznie 425.147,08 zł).

2.  Co do A. H. (1) – obrazę art. 7 k.p.k., mającą wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie dowolnej ,a nie swobodnej oceny dowodów – tj. uznanie, że oskarżona A. H. (1) w czasie, gdy umożliwiła W. K. (1) transferowanie pieniędzy pokrzywdzonego J. M. (1) na swój rachunek bankowy oraz w czasie od rozpoczęcia swojej działalności gospodarczej Aga Folia w dniu 4 stycznia 2021 r. – nie posiadała wiedzy, że pieniądze wpływające na jej rachunek bankowy oraz rzeczy przejęte na stan jej działalności gospodarczej stanowią cudzą własność, tj. pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, uwzgledniająca doświadczenie życiowe, zasady prawidłowego rozumowania i wskazania wiedzy nakazuje przyjąć, że oskarżona taką wiedze tempore criminis posiadała, zaś jej zachowania stanowią współsprawczą i umyślną w zamiarze kierunkowym realizację znamion przestępstwa sprzeniewierzenia z art. 284 § 2 k.k. w z. z art. 12 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się zasadna w części w stosunku do oskarżonego W. K. (1). W pozostałym zakresie apelacji nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ad 1.

Skarżący przede wszystkim akceptuje sposób wyliczenia szkody w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Zasadniczo przedmiotem przywłaszczenia sąd czyni tu środki wydatkowane z rachunku oskarżyciela (rachunku firmowego) na cele ewidentnie niezwiązane z działalnością gospodarczą, cele jednoznacznie osobiste oskarżonego. Jednocześnie Sąd Okręgowy popełnia jednak błąd od tej kwoty (sumy wydatków) odejmując celowo wydatkowane przez oskarżonego sumy jako płatność na rzecz ZUS z tytułu ubezpieczenia społecznego oskarżonego i oskarżyciela (22.577 zł) oraz pieniądze stanowiące wynagrodzenie dla oskarżyciela (31.800 zł). Jak trafnie wskazuje skarżący, kwoty te były wydatkowane osobno, z konta firmowego i nie miały związku z osobistymi wydatkami oskarżonego. Stąd jako udział przypadający oskarżycielowi należało przyjmować połowę kwoty 167.533,00, a nie jak przyjął Sąd Okręgowy z kwoty 113.156 zł. Stąd ostateczna wartość przywłaszczonego w pkt I mienia to 83.766,50 zł.

Podobnie w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej wartość przywłaszczonego mienia należało zwiększyć o kwotę 16.351,01 zł stanowiącą wartość folii nabytej przez (...) od (...) sp. z o.o. w O. objętej fakturą VAT (...) z 11 stycznia 2012 roku. Trafnie wywodzi tu skarżący oskarżyciel, że faktycznie sama faktura budzi zasadnicze wątpliwości co do jej autentyczności. Została ona sfałszowana. Takie ustalenia dokonał też sąd meriti. Jednakże została ona zapłacona, a jak wykazuje skarżący (str 10) apelacji, kwota na jaką opiewała odpowiada pozostałej do zapłaty części należności za faktycznie nabyte przez oskarżonego jeszcze w 2011 roku folie, a zapłacone w zasadniczej części już w styczniu 2012 roku.

Sąd nie uwzględnił natomiast pozostałych zarzutów odnośnie prawidłowości ustalenia szkody.

Nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie skarżącego, że przedmiotem przywłaszczenia winny być także pieniądze wypłacone przez oskarżonego z konta bankowego w gotówce. Chodzi w tym przypadku także o dużą sumę bo 222.120 zł. Nie wykracza poza ramy wyznaczone przez art. 7 k.p.k., ustalenie sądu, że doświadczenie życiowe, zawodowe oraz realia niniejszego postępowania, nie pozwalają przyjmować, aby pieniądze wypłacane w gotówce były przeznaczane na osobiste potrzeby oskarżonego, a nie na wydatki prowadzonej przez oskarżonego działalności handlowej. Nie tylko chodzić tu musi o koszty działalności, ale także o rozliczenia z kontrahentami. Może to nie jest przeważająca praktyka, ale na pewno takie rozliczenia ciągle mają miejsce. Formułujący przeciwne twierdzenia w swoich apelacjach pełnomocnicy oskarżyciela posiłkowego ignorują choćby ustalenia sądu w niniejszej sprawie, gdzie miało dojść do rozliczeń gotówkowych oskarżonego z (...) sp. z o.o., (...) S.A., (...) Sp. z o.o., (...) i inne, a w szczególności przez zapłatę dużej sumy oskarżonemu przez P. L.. Trafnie więc Sąd Okręgowy wywodzi, że również oskarżony mógł dokonywać rozliczeń w ten właśnie sposób. To zaś stoi jednoznacznie na przeszkodzie przyjęciu, że całość, albo nawet część tych środków przywłaszczył.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest też trafne twierdzenie skarżącego, że przedmiotem przywłaszczenia, w odniesieniu do mienia przypisanego oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej winna być cała wartość rzeczy, a nie jedynie połowa, jak w przypadku zysków. Trafnie sąd meriti stoi na stanowisku, że brak precyzji w ustaleniach między stronami. Lakoniczność ustaleń umowy, muszą przemawiać za dokonywaniem ustaleń rozstrzygając wątpliwości na korzyść oskarżonego. Jednocześnie, wobec faktycznego braku wyodrębnienia środków trwałych, kapitału założycielskiego etc., trudno przesądzać, że dana rzecz (komputer, ekspres do kawy, czy też nabyta w celach handlowych folia), zostały sfinansowane właśnie z zysku, czy też stanowi ów element niepodzielnego kapitału, inwestycji, jak chciałby to widzieć skarżący. W każdym razie stanowisko sądu w tym zakresie trzeba traktować jako prawidłowe, niewykraczające poza zakres swobody wyznaczony przez art. 7 k.p.k.

Ad. 2.

W odniesieniu do zarzutu podniesionego wobec oskarżonej A. H. (1), Sąd Apelacyjny podziela stanowisko i zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonej, a wskazujące na niedopuszczalność skierowania wobec oskarżonej aktu oskarżenia w trybie subsydiarnym, a za tym ujemną przesłankę procesową z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. – brak skarbi uprawionego oskarżyciela i bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.

Szerzej o stwierdzonym uchybieniu oraz jego skutkach dla orzeczenia w części 4 niniejszego uzasadnienia.

Ustalone uchybienie i wskazany sposób procedowania w sprawie ma też zasadnicze znaczenie dla oceny zarzutów apelacji pełnomocników oskarżyciela subsydiarnego J. M. (1) zmierzających do wykazania sprawstwa oskarżonej. Konieczność utrzymania w mocy orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonej, przesądza o konieczności ograniczenia rozpoznania środka odwoławczego wyłącznie do stwierdzonego w tym zakresie uchybienia. Rozpoznanie w tym zakresie czyni bezprzedmiotowym ocenę pozostałych zarzutów wniesionych przez oskarżyciela środków odwoławczych (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego W. K. (1) poprzez przyjęcie, że:

- w warunkach przypisanego mu przestępstwa z pkt I części dyspozytywnej wyroku przywłaszczył powierzone mu środki pieniężne w kwocie 202.054,50 zł;

- w warunkach przypisanego mu przestępstwa z pkt II części dyspozytywnej wyroku przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome o wartości 22.280,85 zł, pieniądze w kwocie 48.060 zł stanowiących połowę z 96.120 zł przyjętych w gotówce z faktur wystawionych dla (...), pieniądze w kwocie 16.351,01 zł – tj. wartość z fałszywej faktury uregulowanej dla (...) Sp. z o.o., pieniądze w kwocie 56.332,15 zł stanowiących połowę z 112.664,31 zł, jakie wpłynęły na rachunek A. H. (1) w 2012 r. z faktur firmy pokrzywdzonego wystawionych w 2011 r. oraz pieniądze w kwocie 80.068,57 zł stanowiących połowę ze 160.137,15 zł z faktur wystawionych przez firmę pokrzywdzonego w 2012 r., co daje łączną wartość mienia przywłaszczonego w wysokości 223.092,58 zł.

- o orzeczenie wobec W. K. (1) obowiązku naprawienia szkody w łącznej wysokości 330.299,32 zł, tj.:

- dla przestępstwa z pkt I części dyspozytywnej kwotę 202.054,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 31 grudnia 2011 r. do dnia wyroku;

- dla przestępstwa z pkt II części dyspozytywnej kwotę 128.244,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 31 marca 2012 r.,

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie A. H. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski o zmianę wyroku wobec oskarżonego W. K. (1) zostały częściowo uwzględnione, wyrok zmieniony przez zmianę ustaleń w zakresie mienia będącego przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu w pkt I i II część dyspozytywnej. W pozostałym zakresie, z przyczyn wskazanych wyżej, wobec nieuwzględniania zarzutów apelacji, wyrok nie podlega dalszej korekcie.

Sąd Apelacyjny, w konsekwencji dokonał także rozszerzenia obowiązku naprawienia szkody orzeczonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego w pkt VI części dyspozytywnej. Nie uwzględniono natomiast żądania orzeczenia odsetek od kwoty stanowiącej naprawienie szkody. Sąd Okręgowy wskazał, że podstawą orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody, tak jak i innych rozstrzygnięć, jest przepis art. 46 § 1 k.k., obowiązujący przed 1 lipca 2015 roku. W takim kształcie przepis ten, stanowił swoistą postawę orzeczenia świadczenia, bez odwołania się w pełni do przepisów prawa cywilnego. Stąd orzeczenie na tej podstawie nie dawało podstaw do orzekania także odsetek od zasądzonego świadczenia. Tak też to orzeczenie ukształtował Sąd Okręgowy.

W odniesieniu do oskarżonej A. H. (1) wskazane uchybienia postępowania przesądzały o niemożności uwzględniania wniosków niniejszej apelacji.

3.4.

Apelację na niekorzyść oskarżonych W. K. (1) w części, co do pkt II i VI oraz oskarżonej A. H. (1) w całości złożył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. M. (1) adw. S. W. zarzucając:

I. W odniesieniu do oskarżonego W. K. (1):

1) naruszenie prawa materialnego tj. art. 284 § 2 k.k. poprzez jego błędną wykładnię spowodowaną pominięciem art. 871 § 1 k.c. w wyniku przyjęcia, iż oskarżony nie przywłaszczył ½ kwoty z 70.000 zł, jaką wpłacił oskarżyciel subsydiarny na rozpoczęcie działalności gospodarczej, gdyż ww. kwota podlegała podziałowi po ½ części pomiędzy obiema wskazanymi stronami, przy zakończeniu działalności gospodarczej, podczas gdy Sąd I instancji uznał przecież, iż : „oskarżonego i oskarżyciela łączy stosunek prawny odpowiadający umowie spółki cywilnej” (w rzeczywistości odpowiadał on tzw. umowie o wspólnym przedsięwzięciu), jednocześnie pomijając regulację z art. 871 § 1 k.c., z której wynika, że wspólnikowi występującemu ze spółki wypłaca się w pieniądzu wartości jego wkładu oznaczoną w umowie spółki, a w braku takiego oznaczenia – wartość, którą wkład ten miał w chwili wniesienia (nie ulega zwrotowi wartość wkładu, polegającego na świadczeniu usług) (analogicznie jest w przypadku umowy o wspólnym przedsięwzięciu), w związku z czym niezwrócenie przez oskarżonego W. K. (1) ww. kwoty 70.000 zł oskarżycielowi subsydiarnemu stanowi przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

2) naruszenie przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, pomijającą zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego w wyniku przyjęcia, że:

- „nie można by uznać (…), iż kwoty wypłacone w bankomatach, czy też placówkach bankowych z tego rachunku w postaci gotówki można zakwalifikować jako kwoty przeznaczone na wydatki o charakterze prywatnym. Zauważyć należy, bowiem że brak było takich dowodów”, podczas gdy – jak wynika z materiału dowodowego – oskarżony W. K. (1) wszystkie koszty prowadzenia (...) opłacał wyłącznie za pomocą przelewów elektronicznych, lub karty płatniczej, zaś w materiale dowodowym nie ma żadnych potwierdzeń wpłat gotówkowych na poczet prowadzonej działalności czy faktur „opłaconych gotówką”, w związku z tym prawidłowa ocena materiału dowodowego z uwzględnieniem doświadczenia życiowego, logiki i prawidłowego rozumowania prowadzi do wniosku, że oskarżony W. K. (1) wypłaty gotówkowe na sumę 176.568,11 zł, przeznaczał na prywatne wydatki, czym powiększył faktyczną szkodę na majątku oskarżyciela subsydiarnego;

- „nie przypisał oskarżonemu przywłasczenia folii wskazanej w fakturze VAT o numerze (...) z dnia 11.01.2012 r. o wartości 16.351 zł, z uwagi na wątpliwość czy rzeczywiście ta faktura obrazowała rzeczywista transakcję”, podczas gdy iż faktura ta była opłacona przez oskarżyciela subsydiarnego, co zresztą dostrzegł Sąd I instancji – i dlatego prawidłowa ocena materiału dowodowego nie daje przesłanek ani podstaw do powątpiewania w realność przedmiotowej transakcji; brak jest okoliczności i dowodów, które mogłyby ją zakwestionować, a wyrażona wątpliwość ma charakter dowolny i nieuzasadniony;

- należy dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego W. K. (1) w zakresie udziału i roli oskarżonej w przestępstwie, podczas gdy:

a) oskarżony W. K. (1) posiadał interes faktyczny w chronieniu swojej konkubiny przed odpowiedzialnością karną, wobec czego konfabulował co do jej udziału i roli ww. czynie;

b) Sąd I instancji nie dał wiary w żadne inne wyjaśnienia oskarżonego W. K. (1), bowiem w całości nie pokrywały się one z materiałem dowodowym w sprawie, wobec tego nie można przyjąć, iż akurat co do roli oskarżonej A. H. (1) będzie prawdomówny, a szczególnie gdy materiał dowodowy nie daje żadnych ku temu podstaw;

b) art. 25 § 1 k.p.k. poprzez jego pominięcie w wyniku przyjęcia, iż należności powstałe po wypowiedzeniu umowy pełnomocnictwa przez oskarżyciela oskarżonemu W. K. (1) podlega podziałowi pomiędzy nich po ½ części, a w szczególności kwota w wysokości 96.120,93 zł z tytułu faktur wystawionych na „(...)” w styczniu 2012 roku, podczas gdy prawidłowe zastosowanie art. 25 § 1 k.p.k. prowadzi do wniosku, że Sad I instancji nie może orzekać o prawie do przedsiębiorstwa i prawach własnościowych z nią związanych, gdyż w tym wypadku orzeka w kognicji sądu cywilnego, zaś cała należność związana z ww. prawami przysługuje oskarżycielowi.

3) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść w wyniku przyjęcia, że od sumy 181.989 zł, przywłaszczonej przez oskarżonego W. K., na którą składają się wydatki oskarżonego o charakterze prywatnym (w postaci zakupów spożywczych, zabawek, wakacji czy imprez), należy odjąć należności wpłacone na rzecz ZUS za oskarżonego oraz oskarżyciela (w wysokości 22.577 zł) i kwotę wypłaconą oskarżycielowi (s umie 31.800 zł), podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności faktycznych prowadzi od wniosku, iż kwota przeznaczona na należności z tytułu ubezpieczeń społecznych oraz wypłaty na rzecz oskarżyciela subsydiarnego, nie mogły być odjęte od sumy przywłaszczenia, z uwagi na fakt, iż nie wchodziły w skład przywłaszczonej kwoty – były zgodne z ustaleniami stron, a więc ich odjęcie nie ma uzasadnienia w okolicznościach faktycznych sprawy.

II. W odniesieniu do oskarżonej A. H. (1) – zarzucił : naruszenie przepisów postepowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolna ocenę materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, w wyniku przyjęcia, że oskarżona A. H. była przekonana, iż oskarżyciel jest jedynie figurantem w prowadzonej działalności gospodarczej, zaś środki pieniężne, urządzenia, jak i całe przedsiębiorstwo należy do oskarżonego W. K. (1), podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, prowadzi do wniosku iż oskarżona A. H. (2) działała wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym W. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za czym przemawiają następujące okoliczności:

a)  oskarżona A. H. (6) jest wieloletnią konkubiną oskarżonego W. K. (1) i wspólnie wychowują kilkunastoletniego syna – niewątpliwie więc zdawała sobie sprawę z niskich dochodów swojego partnera, które nie powalałyby na rozpoczęcie działalności gospodarczej oraz o „zaległych zobowiązaniach których nie miał zamiaru spłacać” i o wysokości dochodu osiągniętego przez oskarżonego W. K. (1) w wysokości 21.238 zł w 2007 r., oraz w wysokości 16.528 zł w 2008 r. – o czym świadczą jego zeznania podatkowe, w związku z czym bezsprzecznie środki finansowe na zakup sprzętu, wynajęcie hali, tudzież środki na pozyskanie surowca – w celu rozpoczęcia działalności gospodarczej – nie mogły pochodzić od niego;

b)  b) sekwencja zdarzeń w postaci: przyjazdu oskarżyciela w połowie 2010 r. i rozmowy z oskarżonym W. K. (1) o sprawach gospodarczych; wypłaty przez oskarżonego W. K. na rzecz oskarżyciela; spotkanie oskarżyciela z oskarżonym W. K. w grudniu 2011 r. zastrzeżenia co do działań przedsiębiorstwa uwagi na temat dostrzeżonych nieprawidłowości na rachunku bankowym; pisemne poinformowanie kontrahentów przez oskarżonego W. K. w dniu 30 grudnia 2011 r. o zmianie rachunku, przekierowanie wpłat z działalności handlowej na konto bankowe oskarżonej A. H. (1); założenie działalności gospodarczej 4 stycznia 2012 r. na oskarżoną (...) o bardzo zbliżonej nazwie i tożsamym przedmiocie działalności; cofnięcie przez oskarżyciela w dniu 5 stycznia 2012 r. pełnomocnictwo do konta (...) dla oskarżonego W. K.; zawarcie 19 stycznia 2012 r. umowy z nowym biurem rachunkowym przez oskarżyciela; skierowanie 31 stycznia (...). przez oskarżonego W. K. pisma do oskarżyciela z informacją o przekierowanie płatności w związku z cofnięciem mu pełnomocnictw oraz wezwanie do rozliczeń z tytułu świadczenia pracy; pismo pełnomocnika oskarżonego do kontrahenta z dnia 3 lutego w przedmiocie poinformowania o przyczynach przekierowania kwoty pieniężnej na inny rachunek bankowy - wszystko to jednoznacznie świadczy o traktowaniu oskarżyciela we wskazanym czasie przez oskarżonego W. K. jako faktycznego właściciela przedsiębiorstwa, nie zaś figuranta;

c)  oskarżona A. H. (2) zdawała sobie sprawę z konfliktu co do finansów i rozliczeń w przedsiębiorstwie oskarżyciela z oskarżonym W. K., co przyznali w swych wyjaśnieniach zarówno oskarżony W. K. jak i oskarżona A. H. oraz co zauważył Sąd I instancji, wobec powyższego oskarżona A. H. bezsprzecznie zdawała sobie sprawę, w jakim celu udostępnia konto oskarżonemu W. K., gdyż będąc świadoma powyższego sporu, wiedziała iż udostępnia konto w celu zgarnięcia mienia, należącego do oskarżyciela;

d)  skoro Sąd I instancji dostrzegł brak logiki po stronie oskarżonego W. K., w zakresie opisywanych przezeń okoliczności, związanych z początkiem działalności, a w szczególności dotyczących źródła pochodzenia środków pieniężnych, rzekomych motywów finansowych oskarżyciela, przy uwzględnieniu wysokiego ryzyka oraz brak żądania oskarżyciela od razu profitów z przedsięwzięcia, to owe braki w rozumowaniu dostrzegała także niewątpliwie oskarżona A. H., prowadząc z nim wspólne gospodarstwo domowe – orzekający.

☐

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. W., podobnie jak apelacja adw. G. Ł., zasługuje na częściowe uwzględnienie w stosunku do oskarżonego W. K. (1). W pozostałym zakresie zarzuty nie mogą zostać uznane za zasadne.

Odnosząc się do zarzutów tej apelacji przede wszystkim należy odwołać się do stanowiska jakie zostało zaprezentowane wyżej, w części 3.3 niniejszego uzasadnienia. Zawarte tam argumenty zachowując w całości aktualność wobec twierdzeń zarzutów i uzasadnienia niniejszej apelacji. Poniżej wskazane stanowisko odnosić należy jedynie do tych kwestii i zarzutów, które nie zostały już omówione wcześniej.

Ad. I.1.

Zarzut formułowany przez skarżącego jako naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 284 § 2 k.k., stanowi w istocie naruszenie przepisów postępowania odnoszących się do sposobu ustalenia przez sąd zakresu praw przysługujących oskarżycielowi wobec majątku, a za tym rozmiaru mienia będącego przedmiotem przywłaszczenia.

Na podstawie relacji oskarżyciela posiłkowego nie ulega wątpliwości, że przekazanie oskarżonemu w początku 2009 roku środki (70.000 zł) miały zostać wydatkowane na rozpoczęcie działalności. Nie dokonano spisu z tych środków, ani w żaden inny sposób nie dokonano ewidencji lub rozliczenia tej kwoty. Stąd trudno przyjmować, że taka wartość lub konkretne przedmioty, objęte ustaleniami czynu z pkt II części dyspozytywnej można było identyfikować jako wkład oskarżyciela subsydiarnego podlegający zwrotowi. Po drugie, jak wskazywano już wcześniej, porozumienie, które sąd zdołał zrekonstruować na podstawie zeznań pokrzywdzonego jest naprawdę mało precyzyjne, obejmuje jedynie połowiczny podział zysków. Wnosić z tego należy, że nie brano pod uwagę żadnych innych korzyści, niż właśnie te, będące wynikiem korzyści jakie odniosą oskarżony i oskarżyciel. Być może w tym zakresie liczyli oni na zaufanie i możność porozumienia się w tym zakresie. Słusznie więc sąd meriti poprzestaje na takim właśnie ustaleniu, które miałoby być zasadą podziału majątku, a za tym i ustalenia zakresu przywłaszczenia. W końcu, sąd meriti nie traktuje, a nie ma też do tego podstawy, stosunku prawnego łączącego strony jako spółki cywilnej. Przyrównuje on jedynie stan wynikły z ustalonego między stronami porozumienia, jako stosunek zbliżony do spółki cywilnej. Sąd stwierdza „ Opierając się bowiem w dużej mierze na zeznaniach J. M. (1), a także wskazaniami wiedzy, uznać należało, iż mieliśmy tutaj do czynienia z formą zbliżoną do spółki cywilnej” – str. 38 uzasadnienia. Tego więc nie przesądzono w ustaleniach. Jednocześnie sąd przyjmuje: „ Skoro zaś, W. K. (1) i J. M. (1) ustalili ostatecznie, iż będą dzielić zyski po połowie, to w ocenie Sądu, należało w zakresie rozporządzenia mieniem tym ustaleniom nadać kluczowe znaczenie”. – str. 38 uzasadnienia. Nie ma więc podstaw, aby, nie kwestionując ustaleń Sądu I instancji, domagać się innego niż równy podział wartości majątkowych jakie uzyskano w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (...).

Ad I. 2) a) i 3)

Stanowisko wobec tych zarzutów zostało przedstawione w części 3.3, w odniesieniu do zarzutów apelacji drugiego pełnomocnika adw. G. Ł..

Ad. I. 2) b)

Skarżący powołując się na wskazany w przepisie art. 25 § 1 k.p.k. zakres właściwości rzeczowej Sądu Okręgowego, faktycznie zmierza do wykazania, że sąd w postępowaniu karnym nie jest uprawniony do ocen prawnych w zakresie stosunków cywilnych czy prawno – gospodarczych. Nie można przyjąć tego poglądu za trafny. Po pierwsze: sąd oceniając zarzut musi dokonywać wszystkich ustaleń wyznaczonych zakresem znamion czynu zabronionego. Po drugie: przepis art. 8 k.p.k. zobowiązuje sąd do samodzielności jurysdykcyjnej w pełnym zakresie. Ograniczenie zawiera wyłącznie § 2 tego artykułu, który przesądza, że sąd jest związany prawomocnymi orzeczeniami sądu kształtującymi prawo lub stosunek prawny. A więc orzeczenie prawomocne sądu cywilnego przesądzające o charakterze prawnym stosunku między oskarżycielem a oskarżonym, miałoby znaczenie w niniejszej sprawie. Takowego jednak nie ma.

Ad. II.

Stanowisko wobec zarzutów wobec rozstrzygnięcia w sprawie A. H. (1) zostało także przedstawione w części 3.3, w odniesieniu do zarzutów apelacji drugiego pełnomocnika adw. G. Ł. oraz w pkt 4 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego J. M. (1) adw. S. W. wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego W. K. (1) poprzez przyjęcie, że :

- w warunkach przepisanego mu przestępstwa z punktu I wyroku przywłaszczył środki pieniężne w kwocie 202.054,50 zł;

- w warunkach przepisywanego mu przestępstwa określonego w punkcie II wyroku przysądził kwotę 70 tys. złotych tytułem wkładu własnego oskarżonego, kwotę 96.120 zł tytułem faktu wystawionych dla (...) oraz pieniądze w kwocie 16.351 zł – tj. należność z tytułu foli oraz kwotę 56.322,15 zł stanowiącą połowę kwoty 112.664,31 zł, jakie wpłynęły na rachunek oskarżonej A. H. z tytułu faktur wystawionych na firmę oskarżyciela w 2011 r. oraz pieniądze w kwocie 160.137,15 zł z faktur wystawionych przez pokrzywdzonego w 2012 r., co daje łączną kwotę 398.930,30 zł;

- o orzeczenie wobec oskarżonego W. K. obowiązku naprawienia szkody w wysokości 600.984,80 zł, tj.:

a) dla przestępstwa z pkt 1 orzeczenia w wysokości 202.054,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 31 grudnia 2011 r. do dnia wyroku;

b) dla przestępstwa z pkt 2 orzeczenia w wysokości 398.930,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 31 grudnia 2011 r. do dnia wyroku.

2) o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie oskarżonej A. H. (1) i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przesłanki dokonania zmiany wyrok oraz nieuwzględniania pozostałych wniosków apelacji pełnomocnika, pozostają tożsame z tymi w skazanymi w pkt 3.3 niniejszego uzasadnia, a stanowiącego część poświęconą wnioskom apelacji adw. G. Ł..

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

W odniesieniu oskarżonej A. H. (1), Sąd Apelacyjny stwierdza niedopuszczalność skierowania wobec oskarżonej aktu oskarżenia w trybie subsydiarnym, a za tym ujemną przesłankę procesową z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. – brak skargi uprawionego oskarżyciela i bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Możliwość złożenia aktu oskarżenia w trybie przewidzianym w art. 55 § 1 k.p.k. – przez pokrzywdzonego uwarunkowana jest podmiotowo, ale przede wszystkim dwukrotnym wydaniem postępowania o odmowie wszczęcia postępowania lub umorzeniu postępowania w warunkach przewidzianych w art. 330 § 2 k.p.k. Takie warunki zostały spełnione w stosunku do oskarżonego W. K. (1), który był w postępowaniu prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia – Fabrycznej (4Ds. 1514/15), zakończonym postanowieniem o umorzeniu śledztwa z dnia 15 marca 2016 roku, nie tylko wskazanym jako sprawca czynów na szkodę J. M. (1), ale w tym postępowaniu postawiono mu zarzut popełnienia czynów, które następnie stały się przedmiotem subsydiarnego aktu oskarżenia.

Zasadnicze pytanie jakie stawia więc obrońca, to czy taki sposób przeprowadzenia postępowania przygotowawczego oraz fakt, że w tym postępowaniu nie bierze udział prokurator, czyni zadość warunkom formalnym ścigania oskarżonej w tym trybie.

Mając na uwadze samą treść ustawy, brak jednoznacznego wskazania zakresu podmiotowego ewentualnych oskarżonych, trzeba choćby w oparciu o ogólne cele postępowania karnego zawarte w art. 297 § 1 k.p.k. wnosić, że oskarżenie w takim trybie można wnieść, nie wobec każdego, ale wyłącznie wobec osoby, niezależnie czy postawione jej formalny zarzut popełnienia przestępstwa, której sprawstwo i przesłanki odpowiedzialności były przedmiotem postępowania, i co do której organ postępowania przygotowawczego nie widział podstaw do wniesienia aktu oskarżenia. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy: „ możliwe jest subsydiarne oskarżenia jedynie tej osoby, która miała status osoby podejrzanej w postępowaniu, co do której zapadło ponowna decyzja o umorzeniu, względnie osoby, która opis czynu wskazywał jako podejrzaną, a co do które jednocześnie oskarżyciel podjął decyzję o nieoskarżaniu, także z powodu braku procesowej możliwości w tym zakresie.” – tak postanowienie z 6 lipca 2022 r. V KK 390/21. Pogląd ten powiela pogląd zawarty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2022 r., w sprawie II DIZ 54/21 o treści: „ Nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca uprawnienia oskarżyciela subsydiarnego i pozwalająca wnosić mu subsydiarny akt oskarżenia w sprawach, które ścigane są z oskarżenia publicznego, poza wyjątkiem wyznaczonym treścią art. 55 k.p.k. należy zaznaczyć, że przed rozpoznaniem sprawy sąd ma obowiązek zbadać dopuszczalność aktu oskarżenia wniesionego przez pokrzywdzonego. Winien przy tym szczegółowo skontrolować, czy zachowana jest tożsamość czynu, którego dotyczyły decyzje kończące postępowanie przygotowawcze. W związku z powyższym nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca uprawnienia oskarżyciela subsydiarnego i pozwalająca wnosić mu subsydiarny akt oskarżenia w sprawach, które ścigane są z oskarżenia publicznego, poza wyjątkiem wyznaczonym treścią art. 55 k.p.k. należy zaznaczyć, że przed rozpoznaniem sprawy sąd ma obowiązek zbadania dopuszczalności aktu oskarżenia wniesionego przez pokrzywdzonego. Winien przy tym szczegółowo skontrolować, czy zachowana jest tożsamość czynu, którego dotyczy decyzja kończąca postępowanie przygotowawcze. Kryteria tożsamości czynu wyznacza w pierwszej kolejności opis czynu, co do którego dwukrotnie zapadły decyzje o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania, ponadto sąd posiłkowo winien zbadać tożsamość czynności wykonawczych sprawcy oraz przedmiot tych czynności, jak też układ podmiotowy w relacji oskarżony i pokrzywdzony. Jak wyżej zaznaczono kryteria te winny stanowić sztywne ramy, aby nie dopuszczać do sytuacji przyznania pokrzywdzonemu uprawnień, które co do zasady nadane zostały mocą ustawy wyłącznie prokuratorowi”.

Wymagany rygoryzm w weryfikacji uprawnień oskarżyciela subsydiarnego przesądza, że nie zostały w niniejszej sprawie spełnione warunki do skutecznego wniesienia aktu oskarżenia w tym trybie przeciwko A. H. (7). W śledztwie (4Ds. 1514/15) zakończonym postanowieniem o umorzeniu z dnia 15 marca 2016 roku nie była ona podejrzaną. Była przesłuchiwana wyłącznie w charakterze świadka. Nie badano jej sprawstwa, a treść postanowienia o wszczęciu śledztwa, a następnie postanowienia o jego umorzeniu, nie wskazuje na sprawstwo A. H. (1), ani nawet na to, że oskarżony W. K. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się działając wspólnie z inną osobą (ustalona lub nieustaloną). W treści zarzutu (pkt V) postanowienia z 15 marca 2016 roku (k. 1250), który stał się podstawą skierowania subsydiarnego aktu oskarżenia, nie wskazano ani numeru rachunku bankowego na jaki miały być przelewane pieniądze przywłaszczone przez W. K. (1), ani nawet tego, że ten rachunek miał należeć właśnie do oskarżonej A. H. (1).

Oceny o braku skargi uprawnionego oskarżyciela nie zmienia też fakt, że prokurator przyłączył się do postępowania już w jego fazie odwoławczej, składając apelację na korzyść oskarżonego W. K. (1).

W konsekwencji stwierdzonego uchybienia, zachodziłyby postawy do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania. Na postawie art. 439 § 2 k.p.k. uchylenie wyroku z tego powodu może nastąpić jedynie na korzyść oskarżonej. Orzeczenie takie byłoby oczywiści niekorzystne. Nie ma więc możliwości, aby wyrok uchylić lub zmienić.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pkt II niniejszego wyroku. Wobec A. H. (1) oraz w pozostałej części wobec oskarżonego W. K. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia dalszych bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacjach zarzutów (art. 438 pkt 1, 2, 3 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt. I niniejszego wyroku. Zmiana wyroku wobec oskarżonego W. K. (1) w ten sposób, że:

1)  w pkt I części dyspozytywnej przyjęto, iż oskarżony przywłaszczył powierzone mu pieniądze w kwocie 83.766,50 złotych;

2)  w pkt II części dyspozytywnej przyjęto, że oskarżony dokonał przywłaszczenia także folii o wartości 16.351,01 zł nabytej przez (...) od (...) sp. z o.o. w O. objętej fakturą VAT (...) z 11 stycznia 2012 roku, łączna wartość przywłaszczonych przedmiotów wyniosła 19.315,92 zł, a łączna wartość przywłaszczonego przez oskarżonego mienia na szkodę (...) wyniosła 124.040,02 zł;

3)  w pkt VI orzeka, że orzeczony obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego J. M. (1) obejmuje kwotę 112.958,76 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Podstawy i zakres zmiany zostały wskazane w części poświęconej odniesieniu się do zarzutów i wniosków apelacji pełnomocników oskarżyciel posiłkowych (pkt 3.3 i 3.4) niniejszego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

V.

Na podstawie art. 634 k.p.k. oraz art. 640 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. i sąd zasądził od oskarżyciela posiłkowego J. M. (1) na rzecz oskarżonej A. H. (1) kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość tych kosztów Sad opierał na treści § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 1996 poz. 1800 z poźn. zm.).

Z kolei na podstawie art. 634 k.p.k. oraz art. 627 k.p.k. sąd zasądził od oskarżonego W. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. M. (1) kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość tych kosztów Sad opierał na treści § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 1996 poz. 1800 z poźn. zm.).

Wobec wstąpienia do sprawy prokuratora, który złożył w sprawie apelację, na podstawie art. 55 § 4 k.p.k. postępowania odwoławcze toczyło się z urzędu. Podstawą orzeczenia o kosztach był art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k.. Wydatkami postępowania odwoławczego obciążono po równo strony wnoszące apelację. Wydatkami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora obciążono Skarb Państwa. Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierzono oskarżonemu W. K. (1) opłatę za drugą instancję. Z kolei oskarżycielowi posiłkowemu wobec nieuwzględniania apelacji złożonej na niekorzyść oskarżonej A. H. (1) wymierzono opłatę na podstawie art. 13 ust. 2 wskazanej ustawy.

7. PODPIS

SSA Janusz Godzwon SSA Maciej Skórniak SSA Jarosław Mazurek

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego W. K. (1) adw. M. H.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o sprawstwie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.2.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o sprawstwie i winie W. K. (1)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego J. M. (1) adw. G. Ł.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Czyn przypisany oskarżonemu W. K. (1) oraz orzeczenie o sprawstwie i winie oskarżonej A. H. (1)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.4.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego J. M. (1) adw. G. Ł.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Czyn przypisany oskarżonemu W. K. (1) oraz orzeczenie o sprawstwie i winie oskarżonej A. H. (1)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana