Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Agnieszka Olszewska

Protokolant – Ewelina Zaremba

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2016 r. sprawy K. F. , ur. (...) w W., syna M. i M. z d. D., oskarżonego o to, że w dniu 01 lutego 2016r o godzinie 17:00 na ulicy (...) w m. N., gminie W., województwa (...) na drodze publicznej w ruchu lądowym, kierował samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone urządzeniem (...)dały następujące wyniki: I badanie – 0,45 mg/l, II badanie - 0,48 mg/l, III badanie - 0,47 mg/l, będąc uprzednio tj. 12.10.2012r prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w W. sygnatura akt II K 1323/10 za kierowanie samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości, przy czym nie zastosował się do decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B numer: (...) (...)wydanej w dniu 25.01.2013r przez Starostę (...), tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

I.  W ramach zarzucanego oskarżonemu K. F. czynu uznaje go za winnego tego, że w dniu 1 lutego 2016r. 2016r o godzinie 17:00 na ulicy (...) w m. N., na drodze publicznej w ruchu lądowym, kierował samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone urządzeniem(...)dały następujące wyniki: I badanie – 0,45 mg/l, II badanie - 0,48 mg/l, III badanie - 0,47 mg/l, będąc uprzednio skazanym za czyn z art. 178a § 1 k.k. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 25 stycznia 2012r. wydanym w sprawie II K 1323/, nie stosując się jednocześnie do decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B numer: (...) (...)wydanej w dniu 25.01.2013r przez Starostę (...), tj. czynu z art. 178a § 4 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to z mocy cytowanych wyżej przepisów skazuje go, zaś na podstawie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

III.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt: II K 384/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2012 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt II K 1323/10, Sąd Rejonowy w W.skazał K. F. za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 12 października 2012 r.

( dowód: odpis wyroku – k. 25).

Decyzją z dnia 25 stycznia 2013 r. Starosta (...) cofnął K. F. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B.

( dowód: decyzja nr (...).5430.1.39.13 z dnia 25 stycznia 2013 r. – k. 19-20)

W dniu 1 lutego 2016 r. o godzinie 17:00 na ul. (...) w miejscowości N. funkcjonariusze policji C. T. i A. B. zatrzymali do kontroli drogowej pojazd marki D. (...) o nr rej. (...). Pojazdem tym kierował K. F.. Kierującego poddano badaniom na zawartość alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu, które dały wyniki: I badanie – 0,45 mg/l, II badanie - 0,48 mg/l, III badanie - 0,47 mg/l.

( dowody: wyjaśnienia K. F. – k. 13, 31, 38, zeznania C. T. – k. 6v., 58v., protokół użycia alko metru – k. 2-3).

K. F. był uprzednio karany nie tylko za czyn z art. 178a § 1 k.k., ale także za czyny z art. 279 § 1 k.k. i 280 § 1 k.k. Ww. figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego jako osoba, która w dniach 18 maja 2014 r. oraz 19 listopada 2015 r. dopuściła się wykroczeń polegających na kierowaniu pojazdem bez wymaganych do tego uprawnień.

( dowody: dane o karalności – k. 22, informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego – k. 32)

Przedstawiony powyżej stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów oraz pozostałego uznanego przez sąd za wiarygodny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej.

W toku prowadzonego w sprawie postępowania przygotowawczego K. F. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że żałuje tego, co zrobił, wskazując że działał bez przemyślenia. Oświadczył, że wypił trochę alkoholu i wsiadł do samochodu swojej matki. Oskarżony wyjaśnił ponadto, że nie posiada prawa jazdy, które znajduje się w Starostwie Powiatowym w W., ponieważ zostało mu ono zatrzymane w 2010 r. K. F. wyraził także wolę dobrowolnego poddania się karze w postępowaniu jurysdykcyjnym.

Oskarżony, pomimo prawidłowo doręczonego wezwania, nie stawił się na rozprawę przed sądem. Sąd, nie uznając obecności K. F. za niezbędną przeprowadził rozprawę bez jego udziału, zgodnie z dyspozycją art. 374 § 1 k.p.k.

W przekonaniu sądu wyjaśnienia oskarżonego K. F. w całości polegają na prawdzie. Oskarżony przyznał się do popełnionego mu czynu, a nadto z jego wypowiedzi wynikało, iż wiedział, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami. Treść wypowiedzi K. F. w pełni koresponduje z całością zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, w tym z wiarygodnymi (o czym niżej) zeznaniami C. T. oraz dowodami z dokumentów. Wyjaśnienia oskarżonego są ponadto logiczne i spójne, nie budzą wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zważyć należy także, iż K. F., trzykrotnie przesłuchany w toku prowadzonego w sprawie dochodzenia, za każdym razem podtrzymywał treść wyjaśnień składanych wcześniej. W ocenie sądu oczywistym jest także, że gdyby oskarżony nie popełnił przypisanego mu czynu, to nie przyznałby się do tego. Doskonale bowiem zdawał sobie sprawę, jakie mogą być tego konsekwencje, o czym świadczy chociażby okoliczność, że już wcześniej był karany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., jak również to, iż wyraził on wolę dobrowolnego poddania się karze.

Jak wskazano wyżej, w całości na wiarę zasługują zeznania świadka C. T., tj. funkcjonariusza Policji, którzy w dniu 1 lutego 2016 r. zatrzymał do kontroli drogowej pojazd kierowany przez oskarżonego. Zeznania ww. świadka są bowiem logiczne, jednoznaczne oraz znajdują pełne potwierdzenie w materiale dowodowym pozytywnie zweryfikowanym przez sąd, w szczególności w treści protokołu użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu. Wskazać należy, że wypowiedzi C. T. w pełni korespondują także z wiarygodnymi wyjaśnieniami K. F.. C. T., jako osoba obca dla oskarżonego nie miał ponadto powodu, by pomimo grożącej mu odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zeznawać w toku niniejszego postępowania nieprawdę.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować wiarygodność dokumentów zgromadzonych w toku niniejszej sprawy. Nadmienić w tym miejscu należy, że dokumentów tych nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej pozwala uznać z całą stanowczością, że K. F. dopuścił się występku opisanego w art. 178a § 4 k.k. Będąc bowiem uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem sądu za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, znajdując się w takim stanie w dniu 1 lutego 2016 r., kierował – na drodze publicznej w ruchu lądowym – samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...), jadąc ul. (...) w miejscowości N.. Badania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone po zatrzymaniu go do kontroli drogowej dały wyniki: 0,45 mg/l, 0,48 mg/l oraz 0,47 mg/l. W myśl art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Wskazane powyżej wyniki badania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu jednoznacznie wskazują, że przewidziane w art. 115 § 16 k.k. normy oskarżony przekroczył wyraźnie, bo niemal dwukrotnie. Wobec powyższego nie zachodzą wątpliwości, że K. F. spożywał alkohol przed tym, zanim jadąc ww. pojazdem został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji. Sam oskarżony przyznał bowiem, że do pojazdu jako kierowca wsiadł po spożyciu około 100 g wódki (k. 2v.).

Wątpliwości sądu nie budzi również, że K. F. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 180a k.k. Wskazanego występku dopuszcza się ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. W okolicznościach niniejszej sprawy wskazać należy, że decyzją z dnia 25 stycznia 2013 r. Starosta (...) cofnął K. F. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B. Oskarżony nie zastosował się do wymienionej decyzji, o czym świadczy fakt, iż pomimo cofnięcia uprawnień, kierował samochodem osobowym na drodze publicznej.

Jako, że K. F. wypełnił znamiona opisanych wyżej przestępstw z art. 178a § 4 k.k. oraz 180a k.k. jednym zachowaniem, sąd skazał go, na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, za jedno przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. w zb. z art. 180a k.k.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie budzi wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu zabronionego w bezpośrednim zamiarze jego popełnienia. K. F. świadomie spożył alkohol w postaci wódki, po czym kierował samochodem osobowym po drodze publicznej. Powyższe oskarżony uczynił ze świadomością, iż cofnięto mu uprawnienia do kierowania pojazdami. K. F. w swoich wyjaśnieniach wskazał wprawdzie, że został wobec niego orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów, który zakończył się w roku 2013, przyznał jednak następnie, iż zostało mu także odebrane prawo jazdy, które znajduje się w Starostwie Powiatowym w W.. Wskazać przy tym należy, że decyzja właściwego organu administracji publicznej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami została oskarżonemu doręczona w dniu 30 stycznia 2013 r. (k. 20). Powyższe wskazuje zaś, iż oskarżony – pomimo decyzji o odebraniu uprawnień – z pełną świadomością i zgodnie z własną wolą kierował pojazdem, znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Wymierzając oskarżonemu K. F. karę 1 roku i 6 miesięcy za przypisane mu przestępstwo sąd wziął pod uwagę wszelkie okoliczności ujawnione w sprawie oraz miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Za okoliczność obciążającą oskarżonego sąd uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu przejawiający się w postaci zamiaru, w jakim oskarżony działał oraz w rodzaju naruszonych przez niego dóbr, a także reguł ostrożności. K. F. dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a co za tym idzie takiego, które bardzo często w sposób bezpośredni zagraża najwyższym dobrom chronionym prawem, tj. zdrowiu i życiu ludzkiemu. W tym miejscu nie można nie zauważyć także, iż oskarżony również w przeszłości co najmniej dwukrotnie kierował pojazdem pomimo braku stosownych uprawnień, na co jednoznacznie wskazuje informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Ponadto do okoliczności obciążających oskarżonego sąd zaliczył jego uprzednią kilkukrotną karalność. Zachowanie przypisane oskarżonemu w kontekście jego uprzedniej karalności jednoznacznie wskazuje na to, że K. F. w sposób jawny i nagminny lekceważy sobie kwestię przestrzegania norm prawnych. Wymierzając oskarżonemu karę sąd miał też na uwadze fakt, że zawartość alkoholu w jego organizmie niemal dwukrotnie przekraczała normę wskazaną w przepisie art. 115 § 16 k.k.

Z kolei jako okoliczność łagodzącą sąd uznał fakt, że K. F. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazać należy jednak, iż wobec jednoznacznych okoliczności sprawy oraz materiału dowodowego w sposób niepozostawiający wątpliwości wskazującego na winę oskarżonego, powyższe wynikać może z przyjętej przez niego postawy procesowej. O tym, że skrucha oskarżonego nie jest wynikiem krytycznej analizy własnego zachowania, a jedynie obranej przez niego linii obrony świadczy także fakt, iż K. F. w przeszłości wielokrotnie nie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego, zaś podejmowane w tej kwestii działania wymiaru sprawiedliwości nie wpłynęły pozytywnie na poprawę jego postępowania. Dlatego też jedynie kara pozbawienia wolności w wymiarze, który stanowił będzie dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość stanowi adekwatną prawno karną reakcję na jego czyn, która – w ocenie Sądu – spełni cele zarówno prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. W przekonaniu sądu omówione powyżej okoliczności obciążające oskarżonego powodują, że kary tej nie można uznać za surową. Zauważyć bowiem należy, że za czyn z art. 178a § 4 k.k. grozi kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z dyspozycją art. 69 § 1 k.k. sąd nie mógł orzec względem oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. K. F. jest bowiem osobą uprzednio skazywaną na kary pozbawienia wolności.

W myśl przepisu art. 42 § 2 k.k. sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177. W przekonaniu sądu wskazane powyżej okoliczności, w tym w szczególności fakt, że oskarżony już uprzednio był skazany za przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. oraz kierował pojazdem wbrew decyzji o cofnięciu uprawnień spowodowały, że zasadnym było orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

O kosztach sądowych sąd orzekł mając na względzie treść art. 624 § 1 k.p.k. uznając, iż sytuacja majątkowa oskarżonego, a ponadto fakt orzeczenia względem niego kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania uzasadniają zwolnienia K. F. od ich ponoszenia.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak powyżej.