Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowak - Januchta

Protokolant: Monika Zarzycka

przy udziale oskarżyciela publicznego: r. pr. Krzysztofa Tyszki

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06.11.2019 r.

sprawy G. K., syna T. i J. z domu P.,

urodz. (...) w L.

obwinionego o to, że:

nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 150 z późn. zm), polegającego na tym, że jako reprezentant przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą i dokonując eksportu lub wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach, prowadząc działalność na terenie Województwa (...) nie przedłożył Marszałkowi Województwa (...) w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 76 ust. 1 ustawy o odpadach rocznego sprawozdania o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami opakowaniowymi,

tj. o wykroczenie z art. 237b ust. 1 i ust. 5a ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach

orzeka

I.  obwinionego G. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 237b ust. 1 i ust. 5a ustawy z dnia 14 grudnia 2012 roku o odpadach i na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstępuje od wymierzenia kary;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych w tym kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IV W 730/19

UZASADNIENIE

G. K. został obwiniony o to, że nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 150 z późn. zm.), polegającego na tym, że jako reprezentant przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą i dokonującego eksportu lub wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach, prowadząc działalność na terenie Województwa (...) nie przedłożył Marszałkowi Województwa (...) w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 76 ust. 1 ustawy o odpadach rocznego sprawozdania o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami opakowaniowymi, tj. o wykroczenie z art. 237b ust. 1 i 5a ustawy o odpadach.

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił co następuje:

G. K. jest Prezesem Zarządu (...) z siedzibą w W. przy ul. (...). Przeważającym przedmiotem działalności wyżej wymienionej spółki jest sprzedaż hurtowa elektrycznych artykułów użytku domowego (według Polskiej Klasyfikacji Działalności – kod 46.43.Z).

W 2017 roku reprezentowana przez G. K. (...) zadeklarowała, w rocznym sprawozdaniu o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami - 44,59 kg wywiezionych za granicę opakowań. Przedmiotowe sprawozdanie za 2017 rok zostało nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 16 marca 2018 roku i wpłynęło do Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w dniu 21 marca 2018 r.

Pismem z dnia 30 listopada 2018 r. G. K. został poinformowany o tym, że wymagane przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach roczne sprawozdanie o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami zostało złożone z przekroczeniem ustawowego terminu tj. do dnia 15 marca 2018 r. W związku z powyższym G. K. został wezwany do stawiennictwa osobiście w Departamencie Opłat Środowiskowych Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W.. G. K. nie stawił się osobiście na wezwanie, jednakże nadesłał w dniu 12 grudnia 2018 r. (data stempla pocztowego) pisemne wyjaśnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej (k. 6), wyjaśnień obwinionego (k. 3-4, 47- 48), pisma z dnia 30 listopada 2018 r. (k. 1), potwierdzonej za zgodność z oryginałem kserokopii rocznego sprawozdania o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami opakowaniowymi (k. 7-9), informacji z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 13-18).

G. K. w pisemnych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wskazał, że do nieterminowego złożenia deklaracji doszło nieumyślnie i był to efekt zdarzeń o charakterze osobistym. G. K. wyjaśnił, że w dniu 08 marca 2018 r. odbył się pogrzeb jego babci R. P., w związku z czym był zmuszony do przełożenia czynności służbowych zaplanowanych do wykonania w okresie od 05 do 09 marca 2018 r., w ramach których to czynności założył sporządzenie wymaganego sprawozdania. Ponadto G. K. wskazał, że jest biegłym sądowym i w dniu 13 marca 2018 r. był w podróży służbowej do B. P., gdzie był przesłuchiwany, a prowadzone czynności procesowe zajęły cały dzień. G. K. wyjaśnił, że wymagane przepisami ustawy o odpadach sprawozdanie zostało nadane w placówce pocztowej w dniu 16 marca 2018 r. (k. 3)

Na rozprawie głównej obwiniony G. K. podtrzymał depozycje złożone w toku postępowania wyjaśniającego i przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony wskazał również, że znamienny wpływ na nieterminowe złożenie rocznego sprawozdania wymaganego przepisami ustawy o odpadach miała sytuacja rodzinna związana ze śmiercią jego babci. G. K. wyjaśnił, że był odpowiedzialny za dopełnienie formalności związanych z organizacją uroczystości pogrzebowych. Ponadto obwiniony wskazał, iż pełni funkcję biegłego sądowego, w związku z tym powziął obawę czy sprawa sądowa nie odbije się negatywnie na posiadanym statusie biegłego sądowego. G. K. wyjaśnił również, że zdaje sobie sprawę z ustawowego obowiązku składania rocznych sprawozdań, co wynika z pełnionej funkcji Prezesa Zarządu w (...) z siedzibą w W.. Obwiniony wyjaśnił, że sprawozdania roczne wypełnia samodzielnie, do tej pory były składane terminowe i niekwestionowane przez Urząd Wojewódzki. (k. 47-48)

Sąd zważył, co następuje:

Zarówno wina obwinionego G. K. jak i okoliczności popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Świadczy o tym bowiem zgromadzony materiał dowodowy pozwalający na poczynienie kategorycznych ustaleń w niniejszej sprawie.

Sąd uwzględnił w całości wyjaśnienia złożone przez G. K. (k. 3, 47-48). W ocenie Sądu nie ma podstaw do zakwestionowania tych wyjaśnień jako nieodpowiadających prawdzie, biorąc pod uwagę, iż znajdują one potwierdzenie w materiale dowodowym zawartym w aktach sprawy.

Żadnych wątpliwości co do ich autentyczności, oraz stwierdzonych nimi okoliczności nie budzą także kopia rocznego sprawozdania wraz z kopią koperty i datą nadania (k. 7-9), notatka urzędowa (k. 6), pismo z Urzędu Marszałkowskiego skierowane do obwinionego (k. 1-1v), kopia skróconego aktu zgonu (k. 4) oraz wydruk z KRS (k. 13-18). Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności mogących podważyć treści zawarte we wskazanych dokumentach.

Istotne znaczenie dla przedmiotowej sprawy stanowi dowód w postaci kserokopii koperty wraz ze stemplem pocztowym (k. 7-9). Nie ma wątpliwości, że roczne sprawozdanie o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami opakowaniowymi zawierające ilość wywiezionych za granicę opakowań w 2017 roku, które G. K. winien był przedłożyć Marszałkowi Województwa (...) za rok 2017 zostało nadane w dniu 16 marca 2018r. w placówce pocztowej. Dnia 21 marca 2018 r. sprawozdanie wpłynęło do Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...) w W.. Mając powyższe na uwadze nie ulega wątpliwości, że naruszono termin wskazany w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi oraz w związku z art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, zgodnie z którymi przedsiębiorcy wykonujący działalność gospodarczą i dokonujący eksportu lub wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach zobowiązani są przedłożyć Marszałkowi Województwa (...) ww. sprawozdanie za rok 2017, w terminie do dnia 15 marca 2018 r. W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że G. K. starał się naprawić popełniony błąd poprzez niezwłoczne dokonanie czynności złożenia rocznego sprawozdania wymaganego przepisami ustawy o odpadach oraz uzasadnił powody, w związku z którymi nie był w stanie dopełnić wymaganej czynności w ustawowym terminie.

Reasumując, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że zarówno wina obwinionego G. K. jak i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości okoliczność, że G. K. nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi, polegającego na tym, że jako reprezentant przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą i dokonującego eksportu lub wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach, prowadząc działalność na terenie Województwa (...) nie przedłożył Marszałkowi Województwa (...) w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 76 ust. 1 ustawy o odpadach rocznego sprawozdania o produktach w opakowaniach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami opakowaniowymi, tj. do dnia 15 marca 2018 r. sprawozdania zawierającego wykaz wywiezionych za granicę opakowań za 2017 rok, czym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 237b ust. 1 i 5a ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach.

Należy wskazać, że obowiązek obwinionego do zgłoszenia w terminie sprawozdania wynikał z następujących przepisów: art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi w zw. z art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach. Celem dochowania ustawowego terminu do złożenia sprawozdania, należało złożyć je w polskiej placówce pocztowej przed upływem tego terminu tj. przed dniem 15 marca 2018 r., co na gruncie przedmiotowej sprawy nie miało miejsca. Wymagane sprawozdanie zostało nadane w placówce pocztowej z jednodniowym opóźnieniem, tj. w dniu 16 marca 2018 r. Mając na uwadze treść powyżej wskazanych przepisów oraz ustalenia faktyczne, nie ulega wątpliwości, iż obwiniony G. K. uchybił wskazanemu obowiązkowi, a zatem wypełnił znamiona czynu z art. 237b ust. 1 i 5a ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach przewidującego odpowiedzialność dla tego, kto wbrew obowiązkowi, nie sporządza i nie przekazuje rocznego sprawozdania o masie wywiezionych za granicę opakowań lub wykonuje ten obowiązek nieterminowo lub niezgodnie ze stanem rzeczywistym, co skutkuje karą grzywny.

Wina obwinionego G. K. wobec ustalonego stanu faktycznego nie budzi najmniejszych wątpliwości. Biorąc jednak pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, stopień zawinienia obwinionego należy określić jako niski. Uwzględniając okoliczności stanowiące o stopniu społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu (art. 47 § 6 k.w.) należy podnieść, iż stopień ten był nieznaczny. W szczególności świadczy o tym fakt, iż dobro prawne w postaci ochrony środowiska oraz racjonalnej gospodarki odpadami nie zostało naruszone przez czyn obwinionego. Nie stwierdzono również, iż wykroczenie, którego dopuścił się G. K., doprowadziło do powstania jakiejkolwiek szkody – ani rzeczywistej, aktualnej, ani grożącej w przyszłości. Odnosząc się do przesłanki okoliczności popełnienia czynu, to nie można tracić z pola widzenia faktu, iż kontekst sytuacyjny niniejszej sprawy dobitnie wskazuje, iż niezłożenie deklaracji w terminie było wynikiem obowiązków związanych z organizacją przez obwinionego pogrzebu babci, a także udziałem w czynnościach procesowych przed Sądem w B. P. w związku z pełnieniem przez obwinionego funkcji biegłego sądowego. O ile okoliczność ta nie powinna mieć miejsca, to jednak ostatecznie uchybienie to zostało „naprawione”, tj. sprawozdanie zostało wysłane, choć już po upływie ustawowego terminu. Mając powyższe na uwadze, oraz biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, nie sposób przypisać obwinionemu lekceważącego stosunku do ciążącego na nim obowiązku. Niewątpliwie każdy przedsiębiorca jest obowiązany do terminowego wywiązywania się z nałożonych przepisami prawa obowiązków, to nie budzi wątpliwości fakt, iż na opóźnienie jakiego dopuścił się obwiniony, miały wpływ zdarzenia losowe. Oceniając motywację obwinionego nie uszedł uwadze Sądu również fakt, iż materiał dowodowy nie dostarcza informacji pozwalających na przyjęcie, iż obwiniony G. K. działał z pobudek zasługujących na szczególną dezaprobatę. Niedopełnienie ustawowego obowiązku było efektem natłoku obowiązków jakimi został obarczony obwiniony. Należy wskazać, że G. K. przekroczył ustawowy termin tylko o jeden dzień i bez wzywania go do jego nadesłania. Wskazać należy, że obwiniony pełni funkcję biegłego sądowego, w związku z czym jest osobą obdarzoną zaufaniem przez organy procesowe. Tym samym, oceniając kompleksowo przedstawione powyżej przesłanki, nie budzi wątpliwości fakt, iż stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego należy ocenić jako nieznaczny.

Obwiniony nie był dotąd karany za przestępstwo ani przestępstwo skarbowe (dane o karalności k. 43).

Z uwagi na powyższe ustalenia Sąd miał na względzie treść art. 33 k.w., który stanowi, iż organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego, zaś wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

W szczególności jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił natychmiastowe działania obwinionego podjęte w celu „konwalidowania” uchybionego obowiązku, jego dotychczasową niekaralność, sytuację rodzinną obwinionego mającą istotne znaczenie w niniejszej sprawie, a także fakt pełnienia przez G. K. funkcji biegłego sądowego. Ponadto w myśl art. 33 § 3 pkt 4 k.w. Sąd uznał za okoliczność łagodzącą prowadzenie przez obwinionego nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia, w tym dotychczasowe terminowe składanie wymaganych sprawozdań w terminie.

Sąd nie dopatrzył się w stosunku do obwinionego okoliczności obciążających.

Mając na baczeniu powyższe ustalenia, biorąc pod uwagę niski stopień zawinienia oraz nieznaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd uznał, iż sprawiedliwą i adekwatną reakcją wymiaru sprawiedliwości na wykroczenie popełnione przez obwinionego będzie odstąpienie od wymierzenia jej kary – w myśl art. 39 § 1 k.w. Wskazane powyżej szczegółowo okoliczności wskazują bowiem, iż kontekst sytuacyjny popełnionego wykroczenia zasługuje na szczególne uwzględnienie, co znalazło swój wyraz w treści pkt. I niniejszego wyroku.

W pkt. II Sąd orzekł o kosztach procesu obciążając nimi – w myśl art. 119 § 1 k.p.w. – obwinionego. Na przedmiotowe koszty złożyły się koszty sądowe w wysokości 100 złotych (w myśl § 3 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia) oraz 30 złotych opłaty (zgodnie z treścią art. 5 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych).