Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Tomasz Morycz

Protokolant: Marcin Radomski

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach (...)

sprawy (...)

s. (...) i (...) zd. (...)

ur. (...) w (...)

obwinionego o to, że:

w dniu (...) około godziny 10:35 w miejscowości (...) ul. (...) (...) 1 kierując pojazdem ciężarowym marki (...) o numerach rejestracyjnych (...) wraz z naczepą o numerach rejestracyjnych (...) (...) jadąc w kierunku (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie usunął z naczepy lodu a następnie w trakcie mijania się z pojazdem ciężarowym (...) o numerach rejestracyjnych (...) wraz z naczepą o numerach rejestracyjnych (...) kierowanym przez (...) jadącym w kierunku (...) z naczepy pojazdu marki (...) spadł lód na pojazd (...) o numerach rejestracyjnych (...) uszkadzając przednią szybę, atrapę oraz osłony,

to jest o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

o r z e k a

I. w ramach czynu zarzucanego obwinionemu (...) uznaje go za winnego tego, że w dniu 15 stycznia 2019 r. w miejscowości (...) na ul. (...), kierując samochodem ciężarowym marki R. (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie usunął lodu znajdującego się na naczepie, który następnie spadł podczas wykonywania manewru wymijania z jadącym z naprzeciwka samochodem ciężarowym (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...), kierowanym przez (...), uszkadzając jego przednią szybę, osłonę przeciwsłoneczną i atrapę silnika, to jest czynu z art. 86 § 1 kw, za który na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 800 (osiemset) złotych;

II. na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 196/19

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 15 stycznia 2019 r. w godzinach porannych (...) jechał samochodem ciężarowym (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z naczepą o numerze rejestracyjnym (...) do (...) do magazynu (...) położonego przy ul. (...). Około godziny 10:00 zjechał z drogi krajowej nr (...), poruszając się dalej ul. (...) T. D., aż dojechał do łuku drogi. W tym samym czasie po tym łuku z naprzeciwka od strony (...) nadjeżdżał samochód ciężarowy marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z naczepą o numerze rejestracyjnym (...), który trzymał się środka jezdni. Samochodem tym kierował (...). Z dachu ciągnika siodłowego i naczepy (...) sypał się śnieg i szron.

Podczas manewru wymijania (...) przyhamował, zaś (...) nagle odbił od środka jezdni na swój pas ruchu, dzięki czemu pojazdy wyminęły się bezkolizyjnie. Jednakże z dachu naczepy (...) oderwał się lód, którego bryły wiatr poniósł w stronę przeciwległego pasa ruchu. Pierwsza bryła spadła na jezdnię przed kabiną pojazdu (...), druga osunęła się po masce uszkadzając atrapę silnika, natomiast trzecia uderzyła centralnie w szybę tego ciągnika siodłowego, w wyniku czego przednia szyba pękła, a nadto doszło do uszkodzenia osłony przeciwsłonecznej.

(...) nie zatrzymał się i odjechał z miejsca zdarzenia. (...) natomiast zatrzymał swój pojazd i zaczął wzywać kierowcę (...) przez CB Radio do zawrócenia, jednakże nikt się nie odezwał. (...) wezwał Policję. Funkcjonariusze Policji ustalili, że pojazd (...) przez całą noc znajdował się na terenie (...) i wyjechał z niej dopiero rano, a jego właścicielem i kierowcą był wówczas (...). Za naprawę stłuczonej szyby właściciel pojazdu (...) zapłacił kwotę 1000 złotych brutto.

(...) ma 57 lat, prowadzi własną działalność gospodarczą i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Był wielokrotnie karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: notatek urzędowych (k. 1-1v,
k. 5), szkicu miejsca zdarzenia (k. 2), dokumentacji fotograficznej (k. 3, k. 8-14), płyty
z nagraniem (k. 4), pisma (k. 7), faktury (k. 15), informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 45-46), zeznań świadka (...) (k. 18, k. 41-42), zeznań świadka (...) (k. 53-54) oraz wyjaśnień obwinionego (...) (k 24).

Przesłuchiwany w postępowaniu wyjaśniającym obwiniony (...) (k. 24) oświadczył, że nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu, albowiem nie przypomina sobie, żeby spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez nieusunięcie lodu z naczepy. Dodał, że gdyby takie zdarzenie miało miejsce i gdyby uszkodził komuś szybę, to z pewnością by się zatrzymał. Potwierdził, że w dniu 15 stycznia 2019 r. użytkował pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z naczepą
o numerze rejestracyjnym (...), jednak nie pamiętał czy tego dnia był w (...). Przyznał, że w miesiącu styczeń 2019 r. przyjeżdżał do (...) kilka razy. Zawiadomiony prawidłowo o terminie rozprawy, nie stawił się na nią.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina obwinionego (...) i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

W swoim ustaleniach faktycznych Sąd oparł się na wyjaśnieniach obwinionego (...) (k. 24) jedynie w takim zakresie, w jakim znajdują one odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Sąd jednocześnie dostrzega okoliczność, że zgodnie z wersją obwinionego, obwiniony nie pamięta takiego zdarzenia, a gdyby takowe miało miejsce, to na pewno by się zatrzymał, jednak nie można wykluczyć tego, że obwiniony takiego zdarzenia po prostu nie zauważył, co jednak nie zwalnia go z odpowiedzialności za niedbalstwo i przez to popełnione wykroczenie. Należy bowiem zauważyć, że bryły lodu osunęły się obwinionemu z dachu naczepy, uderzając w przód ciągnika siodłowego pokrzywdzonego, zatem tak jak zeznał świadek (...), obwiniony musiałby spoglądać w lusterka, aby w ogóle dostrzec sytuację będącą przedmiotem niniejszego postępowania. Wprawdzie (...) wzywał obwinionego przez CB Radio, jednak nie można też wykluczyć, że w danym momencie obwiniony CB Radio miał wyłączone lub było ustawione na innym kanale niż ogólny. Mimo tego wina obwinionego za wspomniane zdarzenie pozostaje poza wątpliwościami. Wezwani na miejsce funkcjonariusze Policji ustalili na podstawie zdjęć monitoringu, że pojazd, którym się poruszał obwiniony całą noc stał na terenie (...) sp. z o.o., zatem mógł ulec oblodzeniu. Wyjaśnili również, że o tej porze, kiedy (...) znalazł się na (...), z placu (...) wyruszył jedynie pojazd obwinionego. Świadek (...) zaś zeznał, że z dachu tego samochodu sypał się śnieg i szron. Zdarzenie było dla świadka na tyle dynamiczne, że zapamiętał on jedynie markę i kolor pojazdu, nie odnotował on jednak numerów rejestracyjnych. Z tego względu i ponadto jako osoba obca nie miał on zatem żadnego interesu, aby fałszywie pomawiać konkretnie właśnie obwinionego. Zaistnienie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania potwierdza również nagranie z monitoringu, gdzie widać, że po manewrze wymijania jeden z pojazdów ciężarowych nagle się zatrzymuje. Obwiniony (...) przyznał, że w miesiącu styczeń 2019 r. użytkował pojazd (...) i jeździł do miejscowości (...), zatem mając na uwadze powyższe okoliczności, nie ma żadnych wątpliwości, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie, chociażby tego nie zauważył i przez to nie zapamiętał.

Na wiarę w całości zasługują zeznania świadków (...) (k. 18, k. 41-42) i (...) (k. 53-54). Ich relacje procesowe były ze sobą spójne. Były też logiczne, a w przypadku świadka (...) konsekwentne na obu etapach postępowania. Korespondowały także z pozaosobowym materiałem dowodowym. Uszkodzenia pojazdu (...) zostały udokumentowane zdjęciami i notatką urzędową,
a wysokość poniesionej szkody fakturą za naprawę. Obaj świadkowie jak osoby obce nie miały żadnego powodu, dla którego mieliby zeznawać nieprawdę.

W ustaleniach faktycznych oparto się także na notatkach urzędowych (k. 1-1v,
k. 5), szkicu miejsca zdarzenia (k. 2), dokumentacji fotograficznej (k. 3, k. 8-14), płyty
z nagraniem (k. 4), pisma (k. 7), faktury (k. 15) oraz informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 45-46), które zostały sporządzone przez uprawnione osoby, nie były kwestionowane i nie budziły też żadnych wątpliwości Sądu.

Dokonując analizy całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, wina obwinionego (...), opis czynu, z przyjętą przez Sąd zmianą poprzez jego doprecyzowanie, oraz przyjęta kwalifikacja prawna nie budzą żadnych wątpliwości.

W myśl art. 86 § 1 kw karze grzywny od 20 do 5.000 złotych podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przedmiotem ochrony powyższego przepisu jest bezpieczeństwo ruchu drogowego, które opiera się zarówno na skodyfikowanych (np. w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym), jak
i nieskodyfikowanych wprost zasadach zapewniających bezpieczeństwo jego uczestnikom. Dla odpowiedzialności z tego przepisu konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy bowiem uczestnik ruchu drogowego jest zobowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego i przezornego. Następstwem niezachowania wymaganej ostrożności w danych warunkach musi być spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest konkretnego, a nie jedynie abstrakcyjnego. Przedmiotowe wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że obwiniony (...) wypełnił swoim zachowaniem wszystkie znamiona wskazanego wykroczenia.
W myśl art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym pojazd uczestniczący w ruchu ma być tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę. Zatem do obowiązku każdego kierowcy należy upewnienie się czy jego pojazd utrzymany jest
w stanie niezagrażającym w żaden sposób innym uczestnikom ruchu, a przez to w obowiązku tym leży także uprzątnięcie pojazdu przed wyruszeniem w trasę z obiektów, które mogą
w czasie jazdy przenieść się na inne pojazdy, chociażby pod wpływem wiatru, i dokonać uszkodzeń, ograniczyć widoczność innych kierowców czy też w inny sposób zakłócić ich bezpieczny ruch po drodze. Dotyczy to zarówno lodu, jak i śniegu czy też innych obiektów niebędących skutkiem zjawisk pogodowych. Obwiniony (...) wskutek zwykłego niedbalstwa nie usunął lodu z dachu naczepy swojego pojazdu, mimo że jako wieloletni kierowca powinien mieć świadomość tego, że po całonocnym postoju na parkingu w styczniu mogło dojść do jego oblodzenia, a ewentualny, nieusunięty lód w czasie jazdy będzie pod wpływem temperatury całego pojazdu ulegał skruszeniu i opadaniu na jezdnię, co może wszak stanowić niebezpieczeństwo nawet dla zdrowia ludzkiego. Mimo tego (...) ruszył oblodzonym samochodem ciężarowym, a oderwane od dachu bryły lodu spadły akurat w czasie manewru wymijania się z innym pojazdem, na samochód, który prowadził (...), powodując jego uszkodzenie. W tych okolicznościach obwiniony nieumyślnie popełnił przypisane mu wykroczenie z art. 86 § 1 kw. Nie zaistniały tu jakiekolwiek okoliczności wyłączające jej winę.

Wymierzając karę obwinionemu (...) kierowano się treścią
art. 33 kw. Okolicznością obciążającą była przede wszystkim uprzednia karalność obwinionego za popełnianie wykroczeń w ruchu drogowym, co wynika z informacji
o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Zwłaszcza, że obwiniony był kilkukrotnie karany za spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Na jego niekorzyść przemawia również to, że przypisanego mu wykroczenia dopuścił się wskutek niedbalstwa i lekkomyślności. Obwiniony jest bowiem kierowcą
z wieloletnim doświadczeniem, a mimo tego nie sprawdził stanu utrzymania swojego pojazdu przed wyruszeniem w trasę, mimo że powinien mieć świadomość możliwości jego oblodzenia po całonocnym postoju w styczniu na otwartym parkingu. Zdarzenie, do którego doszło wskutek zachowania obwinionego zakończyło się uszkodzeniem innego pojazdu, jednakże można sobie tylko wyobrazić bardziej fatalne skutki, gdyby bryły lodu były cięższe i twardsze lub gdyby wymijanym pojazdem nie był samochód ciężarowy, a samochód osobowy.
W takich okolicznościach zdarzenie to mogło zakończyć się nawet zagrożeniem zdrowia lub życia ludzkiego. Okoliczności łagodzących Sąd nie dostrzegł.

W związku z tym Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla obwinionego (...) będzie kara grzywny w wysokości 800 złotych, stanowiąc odpowiednią dolegliwość i wpływając na jego zachowanie w przyszłości. Biorąc pod uwagę, że obwiniony (...) prowadzi własną działalność gospodarczą, nie powinien mieć problemów z uregulowaniem tej należności. Jeśli nie jednorazowo, to w ratach. Biorąc pod uwagę, że Sąd mógł orzec grzywnę w wymiarze od 50 złotych do 5.000 złotych, orzeczonej kary grzywny nie można uznać za zbyt surową, zwłaszcza biorąc pod uwagę powyższe okoliczności obciążające.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 119 § 1 kpw, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 80 złotych tytułem opłaty. W tym zakresie obwiniony (...) również nie powinien mieć problemów z uczynieniem zadość zapadłemu wyrokowi. Jeśli nie jednorazowo, to w ratach.