Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Marta Izmajłowicz-Góralska
Protokolant:	asystent sędziego Ewa Roman - Dykier

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 roku w Nowym Dworze Mazowieckim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd M.

przeciwko G. I. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 991/15

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 11 marca 2016 roku

Pozwem z dnia 9 listopada 2015 roku powód (...) Ltd, spółka prawa maltańskiego z siedzibą pod adresem (...). M. S., V. (...), M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika (k. 19), wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego G. I. (2) kwoty 1 697,62 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy lombardowej NBP od kwoty 1 217,62 złotych za okres od dnia 20 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie, strona powodowa wskazała, że dochodzi zapłaty wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki internetowej zawartej przez pozwanego ze spółką (...).pl sp. z o.o. (później (...) sp. z o.o.) w dniu 19 czerwca 2014 roku, którą to wierzytelność nabyła od (...) sp. z o.o. na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 30 grudnia 2014 roku. Na przedmiotową wierzytelność składała się kwota pożyczki w wysokości 1 000 zł, powiększona o opłatę administracyjną w wysokości 217,62 złotych. Ponadto strona powodowa dochodziła kwoty 480 złotych z tytułu podjętych działań windykacyjnych oraz żądała zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie stawił się na rozprawę, nie zajął też stanowiska w sprawie. Korespondencja kierowana do pozwanego, na adres wskazany w pozwie, została złożona do akt ze skutkiem doręczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Ltd jest spółką zarejestrowaną zgodnie z przepisami prawa maltańskiego w dniu 18 listopada 2014 roku.

Dowód: dokumenty rejestrowe wraz z tłumaczeniem przysięgłym (k. 7–12).

W dniu 10 marca 2014 roku pozwany dokonał przelewy kwoty 0,01 złotych na konto L..pl sp. z o.o. akceptując tym samym warunki ramowej umowy pożyczki.

Dowód: wyciąg z rachunku bankowego (k. 23).

W dniu 19 czerwca 2014 roku G. I. (1) dokonał wpłaty kwoty 972,80 złotych na konto L..pl sp. z o.o. z siedzibą w W..

Dowód: wyciąg z rachunku bankowego (k. 24).

W dniu 12 grudnia 2014 r. L..pl sp. z o.o. i strona powodowa zawarli „Kredytową Transakcję Pochodną ((...))”, mającą na celu przeniesienie ryzyka kredytowego związanego z pożyczkami udzielanymi przez L..pl sp. z o.o. osobom trzecim na powoda. W tym celu L..pl sp. z o.o., zobowiązała się do zapłaty na rzecz powoda „Stałej Płatności” w określonej w umowie wysokości, zaś powód zobowiązał się, na wypadek wystąpienia „zdarzeń kredytowych” związanych z ww. pożyczkami (które to zdarzenia zdefiniowano w umowie jako niezapłacenie do dnia 29 grudnia 2014 r.), do zapłaty na rzecz L..pl sp. z o.o. „Płatności Zmiennej” równej zobowiązaniom zalegających ze spłatą pożyczkobiorców. Zobowiązania te określono w umowie jako „Obowiązki Odniesienia”.

Dowody: Potwierdzenie Kredytowej Transakcji Pochodnej ((...)) Numer(...) w. j. angielskim wraz z tłumaczeniem przysięgłym (k. 13–18).

Powyższe fakty Sąd uznał za udowodnione, ponieważ twierdzenia powoda w tym zakresie nie budziły wątpliwości i znajdowały potwierdzenie w powołanych wyżej dowodach z dokumentów złożonych do akt sprawy.

Pozostałe twierdzenia powoda o faktach, o czym będzie szczegółowo mowa w dalszej części uzasadnienia, Sąd uznał za nieudowodnione, gdyż budziły one wątpliwości i nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Zgodnie zaś z art. 339 § 2 k.p.c. w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W niniejszej sprawie wprawdzie pozwany zachował bierną postawę, a zatem przesłanki do wydania wyroku zaocznego określone w art. 339 § 1 k.p.c. zostały spełnione. Jednakże, w ocenie Sądu, niezasadne było przyjęcie przytoczonych przez powoda w pozwie twierdzeń o okolicznościach faktycznych za prawdziwe na podstawie art. 339 § 2 k.p.c. Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego zbadania twierdzeń powoda pod kątem ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, dlatego w razie wątpliwości w tym zakresie nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na nich — w takiej sytuacji powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97). Zawarte w pozwie twierdzenia budziły poważne wątpliwości, wobec czego Sąd uznał za konieczne przeprowadzenie postępowania dowodowego. Jego przeprowadzenie doprowadziło zaś do uznania, że powód nie udowodnił okoliczności faktycznych, na których opierał swoje roszczenie — tak co do samej zasady, jak i co do wysokości.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (ciężar dowodu w znaczeniu materialnym). Normie tej w warstwie procesowej odpowiadają art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i art. 232 k.p.c., w myśl którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (ciężar dowodu w znaczeniu formalnym). Z powyższych uregulowań wynika, że w postępowaniu cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś Sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar dowodu co do faktów prawotwórczych, z którymi wiąże się jego żądanie, a więc faktów przesądzających o istnieniu legitymacji procesowej, istnieniu roszczenia i jego wysokości. W niniejszej sprawie powód temu obowiązkowi nie sprostał.

Po pierwsze strona powodowa nie wykazała istnienia wierzytelności wobec pozwanego. Twierdzenia zawarte w uzasadnieniu pozwu jakoby pozwany zawarł w dniu 19 czerwca 2014 roku umowę pożyczki kwoty 1 000 złotych nie znajdują potwierdzenia w załączonych do pozwu dokumentach. Wynika z nich jedynie, że w dniu 10 marca 2014 roku pozwany dokonał wpłaty na konto L..pl sp. z o.o. kwoty 0,01 złotych, potwierdzając akceptację warunków umowy ramowej. Brak jest natomiast jakiegokolwiek dowodu na to, że na zasadach określonych w tej umowie ramowej, ostatecznie zawarł umowę pożyczki. Załączenie do pozwu „Indywidualnych warunków umowy pożyczki nr (...)” nie może zostać uznane za wystarczające, dokument ten bowiem nie został podpisany przez żadną ze stron umowy, a zatem nie stanowi dowodu na jej zawarcie. Z tych samych względów załączony do pozwu „profil klienta” pozbawiony jest jakiejkolwiek mocy dowodowej. Poza tym nie wiadomo przez kogo został sporządzony i w jakiej dacie. Ponadto – brew twierdzeniu pozwu – powód nie załączył żadnego dokumenty stanowiącego potwierdzenie przelewu kwoty 1 000 złotych z tytułu pożyczki na rachunek bankowy pozwanego. Z załączonego do pozwu wyciągu z rachunku bankowego (k. 24) wynika, że w dniu 19 czerwca 2014 roku to pozwany dokonał przelewu kwoty 972,80 złotych na konto (...) sp. z o.o. ( przelew przychodzący).

Po drugie, gdyby nawet strona powodowa wykazała istnienie wierzytelności wobec pozwanego, powództwo podlegałoby oddaleniu, wobec nie wykazania przez powoda legitymacji procesowej. Czynna legitymacja procesowa jest to zdolność danego podmiotu do występowania w konkretnym procesie w charakterze powoda. Powstaje ona w związku z zaistnieniem zdarzenia rodzącego określone skutki prawne. W postępowaniu o zapłatę należności z tytułu umowy wynika zatem z faktu bycia stroną tej umowy. Powoda i pozwanego nie łączyła żadna umowa.

Wykazanie legitymacji czynnej może nastąpić także poprzez powołanie się na umowę przeniesienia wierzytelności (cesji), na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Tym samym nabywca wierzytelności staje się legitymowany do dochodzenia od dłużnika roszczeń przysługujących pierwotnie zbywcy wierzytelności. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedstawione przez stronę powodową dokumenty nie potwierdzają skutecznego nabycia od poprzedników prawnych jakiekolwiek wierzytelności względem pozwanego.

Po pierwsze strona powodowa nie wykazała zmiany nazwy spółki z L..pl na C. P., gdyż – wbrew treści pozwu – nie złożyła do akt sprawy odpisu pełnego z Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego C. (...), lecz jedynie odpis aktualny, z którego nie wynika, czy i ewentualnie kiedy spółka ta działała pod inną nazwą.

Po drugie strona powodowa nie przedłożyła – wbrew treści pozwu – umowy cesji wierzytelności zawartej w dniu 30 grudnia 2014 roku z (...) sp. z o.o., ani jakiejkolwiek innej umowy pochodzącej z tego dnia czy też zawartej w innej dacie pomiędzy nim a (...) sp. z o.o. Jedyną umową, którą powód przedłożył jako dowód w sprawie, jest opisana w pierwszej części uzasadnienia umowa pomiędzy nim a L..pl sp. z o.o. z dnia 12 grudnia 2014 r. (k. 13–18), z której przelew ten nie wynika. Nie było również wystarczającym, dla wykazania skutecznego przelewu wierzytelności, złożenie przez powoda pochodzącego od (...) sp. z o.o. zawiadomienia z dnia 15 maja 2015 r. o cesji wierzytelności (k. 30) oraz pochodzącego od powoda wezwania do zapłaty z tego samego dnia (k. 29). Po pierwsze oświadczenia te nie zostały przez nikogo podpisane, a zatem nie mogą zostać uznane za oświadczenia wiedzy czy woli w kontekście prawa cywilnego (art. 78 k.c.). Po drugie gdyby nawet zostały one podpisane to – jako dokumenty prywatne – mogłyby stanowić jedynie dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 k.p.c.), a nie dowód zawarcia danej umowy.

Po trzecie za nieudowodnione należy uznać twierdzenia powoda o doręczeniu pozwanemu tych oświadczeń. Powód przedłożył wprawdzie do akt sprawy dokument wygenerowany z systemu Poczty Polskiej S.A. (k. 31), jednakże nie wynika z niego, kto był nadawcą przesyłki wysłanej do G. I. (1) w dniu 15 maja 2015 r., w związku z czym przesyłki tej nie sposób zidentyfikować. Niezależnie od tego potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej w określonym dniu w żaden sposób nie wskazuje, czy, a jeśli tak, to kiedy, adresat ją otrzymał.

Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w sentencji.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)