Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk (spr.)

Sędziowie: SO Włodzimierz Czechowicz

SO Anna Kozłowska-Czabańska

Protokolant: st.sekr.sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko R. K.

o zwrot kosztów poniesionych przez pracodawcę w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 lutego 2017 r., sygn. VI P 364/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz R. K. kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset) tytułem zwrotu kosztów za instancję odwoławczą.

SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Marcin Graczyk SSO Anna Kozłowska -Czabańska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko R. K. o zwrot kosztów poniesionych przez pracodawcę w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników w pkt 1 oddalił powództwo, w pkt 2 zasądził od powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz pozwanego R. K. kwotę 1 817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Pozwany R. K. był zatrudniony u powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w okresie od 22 lipca 2013 r. do 15 października 2015 r. na stanowisku asystent sprzedaży flotowej, na podstawie umowy na okres próbny od dnia 22 lipca 2013 r. do dnia 21 października 2013 r. W umowie strony ustaliły (§ 1 ust. 3), że w przypadku gdy pracodawca nie później niż na 3 dni kalendarzowe przed upływem okresu na jaki była zawarta umowa na okres próbny nie złoży pracownikowi pisemnego oświadczenia o zamiarze nie zatrudniania go na podstawie umowy o pracę na czas określony, umowa zostaje zawarta na 6-letni czas określony, tj. do dnia 21 października 2019 r. Strony zastrzegły sobie prawo rozwiązania umowy zawartej na czas określony przed upływem terminu określonego w ustępie 3 za jednomiesięcznym wypowiedzeniem . Umowa uległa przedłużeniu na czas określony do dnia 21 października 2019 r.

Sąd Rejonowy ustalił, że będąc pracownikiem powódki pozwany uczestniczył w siedmiu szkoleniach, za każdym razem podpisując umowę szkoleniową. Spółka przedstawiała pozwanemu do podpisu wzór umowy szkoleniowej uzupełniając dane dotyczące opłaty, opłaty abonamentowej, rodzaju szkolenia i daty rozpoczęcia szkolenia. W umowie szkoleniowej strony ustaliły, że koszty związane ze szkoleniem, koszty przejazdów, zakwaterowania i wyżywienia oraz opłaty ponosi pracodawca, natomiast pracownik zobowiązuje się do przepracowania u pracodawcy 3 lata po zakończeniu szkolenia. Nadto w umowie wskazano, że pracownik, który otrzymał od pracodawcy świadczenia ustalone w umowie i w trakcie trwania nauki i po jej zakończeniu rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem lub z którym pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub po jego ukończeniu, w terminie określonym w umowie, o której mowa w art. 103 ⁴ k.p., nie dłuższym niż 3 lata, który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94 ³ k.p., który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 k.p. lub art. 94 ³ k.p., mimo braku przyczyn określonych w tych przepisach jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia.

Pozwany w dniach 14-17 kwietnia 2014 r. uczestniczył w szkoleniu III etap produkt (...). Koszt tego szkolenia wyniósł 1 976,85 zł. Następnie pozwany brał udział w następujących szkoleniach:

- 25 czerwca 2014 r. (...), koszt 275 zł,

- 1 lipca 2014 r. egzamin na certyfikowanego sprzedawcę flotowego, koszt 781,91 zł,

- 10-12 marca 2014 r. II etap szkolenia podstawowego, koszt 1 449,84 zł,

- 3-6 lutego 2014 r. I etap szkolenia podstawowego, koszt 1 180 zł,

- 4- 6 czerwca 2014 r. (...), koszt 1 170,85 zł.

Po powrocie z każdego szkolenia pozwany przedstawiał w dziale księgowym faktury do rozliczenia.

Pozwany w dniu 30 września 2014 r. złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę z dniem 15 października 2014 r. i udzielenie mu urlopu wypoczynkowego w wymiarze 6 dni w okresie od 8 do 15 października 2014 r . Około 8 października 2014 r. J. Ś. oraz R. O. zajmujący u powódki stanowisko dyrektorów poinformowali pozwanego, że stosunek pracy zostanie z nim rozwiązany. Pozwany nie był obowiązany do wypełnienia obiegówki. Poproszono go by oddał komórkę, laptopa i opuścił miejsce pracy .

W listopadzie 2014 r. pozwany zwrócił się o wydanie świadectwa pracy. Świadectwo pracy w imieniu powódki wystawiła dla pozwanego główna księgowa. Nie wskazano w nim podstawy rozwiązania stosunku pracy.

Dnia 23 lutego 2016 r. strona powodowa skierowała do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 4 599,74 zł, uzasadniając roszczenie rozwiązaniem stosunku pracy za wypowiedzeniem. Pozwany odmówił zapłaty za odbyte szkolenia wskazując, że umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron, dlatego zobowiązanie nie istnieje. Następnie pozwany sprawdził i ustalił, że zamiast daty trwania stosunku pracy od 22 lipca 2013 r. do 15 października 2014 r. wpisano od 22 lipca 2013 r. do 15 października 2015 r. oraz nie podano podstawy ustania stosunku pracy i wysłał do powódki wniosek o sprostowanie świadectwa pracy. W dniu 30 grudnia 2016 r. główna księgowa wystawiła korektę świadectwa pracy, w którym wskazała, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu na mocy porozumienia stron.

Sąd Rejonowy powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, aktach osobowych pozwanego oraz na podstawie zeznań świadków M. C., R. O., T. oraz na podstawie zeznań powoda A. C. i pozwanego R. K.

Sąd Rejonowy zważył, że zeznania świadków: M. C., R. O., T. B. ocenił z dużą ostrożnością z uwagi na fakt, że wszyscy zeznający w sprawie świadkowie byli albo obecnymi oraz byłymi pracownikami powoda. Ponadto świadkowie nie pamiętali, nie mieli wiedzy na temat trybu i okoliczności zakończenia stosunku pracy z pozwanym. Co do kluczowych w sprawie faktów snuli jedynie przypuszczenia co do stanu faktycznego sprawy.

Sąd Rejonowy wskazał, iż dał wiarę zeznaniom pozwanego albowiem były one zbieżne z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Zeznaniom powódki nie dał wiary w zakresie okoliczności związanych z rozwiązaniem umowy o pracę, że to pozwany wypowiedział umowę o pracę, bowiem powyższe pozostaje w sprzeczności nie tylko z zeznaniami pozwanego ale również z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy. Ponadto prezes powodowej spółki wskazywał, że nigdy nie wydał księgowej upoważnienia by podpisywała świadectwa pracy, że nie była upoważniona do korekty świadectwa pracy natomiast świadectwo pracy wydane pierwotnie w listopadzie 2014 r. również wydane zostało z podpisem tej samej osoby i powodowa spółka godziła się na powyższe, co więcej dołączyła je do pozwu na dowód rozwiązania przez R. K. umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością powództwa, Sąd I instancji wskazał, że jako nieuzasadnione nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy zaakcentował, że powódka wniosła o zasądzenie kwoty 4 599,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 marca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów szkoleń odbytych przez pozwanego w trakcie zatrudnienia, natomiast w toku procesu zgłosiła roszczenie ewentualne, wnosząc o zasądzenie do pozwanego na jej rzecz kwoty 1 464,42 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia niniejszego pisma tytułem pobranych, a nie rozliczonych części zaliczek wypłacanych przez powoda na szkolenia, w których brał udział pozwany. W tym jednak zakresie Sąd Rejonowy wyłączył sprawę do odrębnego rozpoznania, jako oparte na odmiennej podstawie faktycznej.

Odnosząc się do zawartych pomiędzy stronami umów szkoleniowych Sąd Rejonowy podkreślił, że zgodnie z art. 103 ⁴ § 1 -3 k.p. umowę taką zawiera się na piśmie. Zaakcentowania wymaga, że nie może ona zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż te wynikające odpowiedniego rozdziału Kodeksu pracy. Jednocześnie ustawodawca zastrzegł, że umowa nie jest konieczna, jeżeli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 103 ⁵ k.p. pracownik podnoszący kwalifikacje zawodowe:

1) który bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie podnoszenia kwalifikacji zawodowych albo przerwie podnoszenie tych kwalifikacji,

2) z którym pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub po jego ukończeniu, w terminie określonym w umowie, o której mowa w art. 103 ⁴ k.p., nie dłuższym niż 3 lata,

3) który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94 ³k.p.,

4) który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 94 ³ k.p., mimo braku przyczyn określonych w tych przepisach

- jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Rejonowego, kluczowym dla rozstrzygnięcia było ustalenie, która ze stron i w jakim trybie rozwiązała umowę o pracę, przy czym ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał na pracodawcy.

Powódka oparła swoje roszczenie na twierdzeniu, że to pozwany rozwiązał umowę o pracę z pracodawcą za wypowiedzeniem i dlatego w myśl powołanych przepisów i treści umów szkoleniowych zobowiązany jest do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę, a związanych z odbytymi szkoleniami. Na gruncie niniejszej sprawy dowodem z dokumentu na jakim strony oparły swoje twierdzenie w pozwie o rozwiązaniu umowy o pracę na skutek wypowiedzenia umowy o pracę przez pracownika było świadectwo pracy, które powyższego nie potwierdzało, albowiem w miejscu przeznaczonym na podanie sposobu zakończenia stosunku pracy wpisano w nim: „nie dotyczy”. Następnie strona powodowa powołała się na zawarty w aktach osobowych pozwanego wniosek pozwanego o „rozwiązanie umowy o pracę z dniem 15 października 2014 r. i udzielenie mu urlopu wypoczynkowego w wymiarze 6 dni w okresie od 8 do 15 października 2014 r.

Sąd Rejonowy po przeanalizowaniu treści ww. pisma oraz po przeprowadzeniu postępowania dowodowego zgromadzonego w sprawie zważył, że zarówno literalne brzmienie zapisów wniosku jak i okoliczności towarzyszące zakończeniu stosunku pracy nie świadczą aby to pozwany rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem. W ocenie Sądu Rejonowego pismo to nie nosi charakteru jednostronnego oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy przez pracownika za wypowiedzeniem zaś zgodnie z literalnym brzmieniem wniosku pracownik zwraca się do pracodawcy z prośbą, a nie oświadcza, że rozwiązuje umowę. Jeżeli pracodawca zgadza się na rozwiązanie umowy to mamy do czynienia z porozumieniem o rozwiązaniu umowy o pracę. Za powyższą wykładnią przemawia również fakt, że niezachowany został również termin jednomiesięcznego wypowiedzenia, który strony ustaliły w umowie o pracę (§ 1 ust. 4 umowy o pracę). Na okoliczność rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pozwanego został złożony dowód w postaci świadectwa pracy pozwanego. Z tym, że w przedłożonym świadectwie pracy nie został wskazany sposób ustania stosunku pracy i na tej podstawie takiego wniosku, że to pozwany rozwiązał umowę o pracę wyprowadzić nie można. Natomiast później zostało przekazane powodowi świadectwo pracy, zgodnie z którym rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron. Co prawda prezes pozwanej podnosił, że główna księgowa nie jest upoważniona do podpisywania świadectw pracy, jednak wskazany fakt musiał również zostać uwzględniony przez Sąd przy ocenie całokształtu materiału dowodowego. Także zeznania świadków nie potwierdziły okoliczności wskazanych przez powodową spółkę. Świadek O., który był obecny podczas rozmowy z powodem, podczas której strony zakończyły stosunek pracy nie pamiętał wielu istotnych okoliczności.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 i § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i zasądził od strony powodowej kwotę 1.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego doliczając opłatę skarbową za pełnomocnictwo ( wyrok SR wraz z uzasadnieniem, k. 310, 316-322 a.s., tom II).

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła powódka, zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie:

I.  przepisów prawa procesowego tj.

a.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

⚫

nierozważenie całokształtu materiału dowodowego i błędne przyjęcie, że umowa o pracę z dnia 22 lipca 2013 r. została rozwiązana na mocy porozumienia stron, co doprowadziło do uznania przez Sąd, że pozwany nie jest zobowiązany do zwrotu kosztów związanych z udziałem w szkoleniach, a w konsekwencji do oddalenia powództwa;

⚫

nienadanie odpowiedniego znaczenia dowodom z przesłuchania strony z ograniczeniem do strony powodowej oraz zeznań świadków powołanych w sprawie i uznanie, że zeznania nie są wiarygodne jedynie z powodu, że świadkowie byli obecnymi albo byłymi pracownikami powoda, w sytuacji gdy zeznania te są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają;

⚫

uznanie za wiarygodne zeznania pozwanego w zakresie sposobu rozwiązania umowy o pracę z powódką oraz okoliczności jej rozwiązania w sytuacji, gdy zeznania te nie były logiczne, spójne oraz stanowiły jedynie polemikę z argumentacją i dowodami przedstawionymi przez powódkę;

b.  art. 233 § 1 w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że strona powodowa nie wykazała, że umowa o pracę została rozwiązana na skutek złożonego przez pozwanego wypowiedzenia w sytuacji, gdy na tę okoliczność strona powodowa przedstawiła dowody z dokumentów oraz dowodu z ze świadka, z których jasno wynika, iż stosunek pracy ustał na skutek wypowiedzenia pozwanego.

c.  art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynność radców prawnych z dnia 28 września 2002 r. poprzez przyjęcie, że Powód jako strona przegrywająca proces winny jest ponieść koszty procesu w wysokości 1 817,00 zł, w sytuacji, gdy pierwotna wartość przedmiotu sporu wynosiła 4 599,74 zł co oznacza, że należne powodowi koszty powinny wynieść 1 217,00 zł.

II.  przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  65 k.c. w zw. z art. 30 §1 pkt 1 k.p. poprzez błędne przyjęcie, iż zamiarem strony powodowej było rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron, w sytuacji, gdy pozwany złożył wypowiedzenie umowy o pracę, co skutkowało oddaleniem powództwa w zakresie zwrotu poniesionych kosztów odbytych szkoleń;

b.  art. 66 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że pozwany złożył powódce ofertę rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron, a powódka przyjęła tę ofertę w sytuacji, gdy pismo pozwanego nie spełnia warunków określonych w tym przepisie, co w konsekwencji oznacza, iż przedmiotowe pismo nie może zostać uznane za ofertę i należy je traktować jako wypowiedzenie stosunku pracy;

c.  art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że strona powodowa nie podołała ciężarowi udowodnienia faktu rozwiązania umowy o pracę przez pozwanego poprzez wypowiedzenie umowy o pracę, w sytuacji, gdy strona powodowa przedstawiła dowody na poparcie twierdzenia przy jednoczesnym braku przedstawienia dowodu ze strony pozwanego potwierdzających twierdzenie, iż do rozwiązania umowy pomiędzy stronami doszło na mocy porozumienia stron.

d.  art. 103 ⁵ k.p. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy pozwany był zobowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na cele szkoleniowe w przypadku rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem, co skutkowało brakiem zasądzenia na rzecz powódki należnej jej kwoty.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 7 561,30 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od kwoty: 4 599,74 zł od dnia 9 marca 2016 r. do dnia zapłaty, 2 961,56 zł od dnia 24 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zmianę w zakresie zasądzenia kosztów postępowania od pozwanego na rzecz powódki za I Instancję, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania II instancji, tj. kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych ( apelacja powódki, k.326-334 a.s., tom II).

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że skarżony przez powódkę wyrok jest zgodny z prawem.

Postępowanie dowodowe w sprawie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy i rzetelny, zgodny z normami procesowymi i pozwoliło na dokonanie przez Sąd ustalenia o rozwiązaniu umowy o pracę między stronami na mocy porozumienia stron. Obie strony wyraziły bowiem wolę rozwiązania stosunku pracy. Wnioskowanie Sądu było logiczne, zgodne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także oparte o materiał dowodowy sprawy zgromadzony i oceniony w sposób prawidłowy.

Zdaniem pozwanego Sąd I instancji trafnie przyjął na podstawie wszechstronnie rozważonych okoliczności sprawy, że nie złożył on jednostronnego oświadczenia woli rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, tym samym niemożliwe stało się zastosowanie w niniejszej sprawie art. 103 ⁵ k.p. i w konsekwencji obciążenie pozwanego kosztami szkoleń, na które był delegowany przez powódkę.

W ocenie pozwanego apelacja i zawarte w niej zarzuty zmierzają do podważenia wersji wydarzeń ustalonej przez Sąd na podstawie materiału dowodowego, nie wskazują jednak na konkretne uchybienia Sądu I instancji, które mogłyby stanowić przyczynę wzruszenia wyroku ( odpowiedź na apelację, k.349-354 a.s, tom II).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw prawnych, podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy aprobuje i przyjmuje za własne. Również dokonana ocena prawna nie nasuwa zastrzeżeń, co do właściwej wykładni przepisów prawa oraz ich prawidłowego zastosowania. Wobec tego zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w niniejszym uzasadnieniu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98).

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, natomiast tok rozumowania sądu, wskazujący na sposób rozpatrywania kwestii dowodowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w motywach wyroku. Przepis ten stanowi wyraz zasady swobodnej oceny dowodów, którą rozumie się jako wybór, co do określonych środków dowodowych oraz sposobu ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów są wyznaczone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc i wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98). Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi, może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie powyższych kryteriów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2015 r., I ACa 1501/14, Legalis).

Zaznaczenia wymaga, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego samo przytoczenie w apelacji odmiennej własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy i nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 września 1969 r., PR 228/69, niepublikowany; z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, LEX nr 177263; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852).

Oceniając ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie, Sąd Okręgowy uznał, że ustalenia te są pełne i prawidłowe.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty powódki sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji i jako takie nie mogą się ostać. Powódka przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd I instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego. Odmienna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w zasadzie odmienne wnioski wyprowadzone na podstawie tych samych okoliczności pozostają jedynie w sferze dyskusji i nie są wystarczające do uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a jego ocena dowodów jest dowolna.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut naruszenia 65 k.c. w zw. z art. 30 §1 pkt 1 k.p. poprzez błędne przyjęcie, iż zamiarem strony powodowej było rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron. Jak słusznie uznał Sąd Rejonowy w świetle zawartych pomiędzy stronami umów szkoleniowych kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie, która ze stron i w jakim trybie rozwiązała umowę o pracę.

Sąd Okręgowy zważył, że z uwagi na niezachowanie odpowiednich przepisów prawa pracy zarówno przez powódkę, jak i pozwanego nie doszło do formalnych czynności, które powinny mieć miejsce przy rozwiązywaniu stosunku pracy. Podkreślić należy, że rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem przez którąkolwiek ze stron powinno przybrać formę oświadczenia woli. Kodeks pracy nie wprowadza odrębnych zasad dotyczących składania oświadczeń woli. W związku z tym, wypowiedzenie umowy o pracę podlega reżimowi przepisów art. 60 i nast. k.c. w zw. z art. 300 k.p. Tym samym wola strony zmierzającej do rozwiązania umowy o pracę może być wyrażona przez każde jej zachowanie, które w sposób dostatecznie wyraźny i niebudzący wątpliwości ujawnia tę wolę.

W niniejszej sprawie pozwany zwrócił się z wnioskiem o rozwiązanie stosunku pracy. Następnie pracodawca poinformował pozwanego, że stosunek pracy ulegnie rozwiązaniu, nie wypowiadając przy tym łączącej go z pozwanym umowy o pracę. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji, że nie można uznać, iż wniosek pozwanego nosił charakter jednostronnego oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy przez pracownika za wypowiedzeniem. Z treści wniosku w sposób jednoznaczny wynika, że pozwany zwraca się do pracodawcy z prośbą, a nie oświadcza, że rozwiązuje umowę. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że pracodawca ostatecznie rozwiązał łączący strony stosunek pracy i wydał pozwanemu świadectwo pracy. Co prawda w pierwotnie wystawionym świadectwie nie wskazano podstawy rozwiązania stosunku pracy, jednakże później pozwanemu zostało przekazane świadectwo pracy, zgodnie z którym rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron. Sąd Okręgowy miał również na względzie fakt, że powódka zwolniła pozwanego od wykonywania pracy, odebrała przedmioty służbowe i nakazał natychmiastowe opuszczenie miejsca pracy mimo zawartego w umowie o pracę obowiązku zachowania miesięcznego okresu wypowiedzenia. Z tych względów nie można uznać, że umowa o pracę została rozwiązana na skutek złożonego przez pozwanego wypowiedzenia.

Biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że Sąd Rejonowy trafnie stwierdził, iż stosunek pracy łączący strony niniejszego postępowania został zakończony za porozumieniem stron.

Mając na uwadze powyższe, w dalszej kolejności należało przeanalizować zawarte pomiędzy stronami umowy na podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Jak ustalił Sąd Rejonowy z treści tych umów wynikało, że koszty związane ze szkoleniem, koszty przejazdów, zakwaterowania i wyżywienia oraz opłaty ponosi pracodawca, natomiast pracownik zobowiązuje się do przepracowania u pracodawcy 3 lata po zakończeniu szkolenia. Nadto wskazano, że pracownik, który otrzymał od pracodawcy świadczenia ustalone w umowie i w trakcie trwania nauki i po jej zakończeniu rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem lub z którym pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub po jego ukończeniu, w terminie określonym w umowie, o której mowa w art. 103 ⁴ k.p., nie dłuższym niż 3 lata, który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94 ³ k.p., który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 k.p. lub art. 94 ³ k.p., mimo braku przyczyn określonych w tych przepisach jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia.

Z powyższego wynika, iż umowy te nie przewidywały konieczności zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracownika w sytuacji gdy umowę o pracę rozwiązano za porozumieniem strony. Wobec tego zarzut naruszenia art. 103 ⁵ k.p. Sąd Okręgowy uznał za niezasadny.

Sąd Rejonowy trafnie wskazał, że ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał na pracodawcy. Zgodnie bowiem z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodów w procesie (art. 6 k.c.) ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, powołane w apelacji zarzuty naruszenia art. 6 k.c., 65 k.c., 66 k.c. nie znalazły potwierdzenia w toku postępowania.

Zdaniem Sądu Okręgowego pozbawiony podstaw jest również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynność radców prawnych z dnia 28 września 2002 r. Zaznaczenia wymaga, iż w toku postepowania powódka rozszerzyła powództwo wnosząc w piśmie procesowym z dnia 24 stycznia 2017 r. o zasądzenie od pozwanego kwoty 1 464,42 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia niniejszego pisma, tytułem pobranych a nierozliczonych części zaliczek wypłaconych przez powódkę na szkolenia, w których brał udział pozwany. Tym samym dochodzona przez powódkę kwota uległa zwiększeniu i przekroczyła 5 000 zł, a zatem Sąd Okręgowy obliczając koszty zastępstwa procesowego słusznie zastosował § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i zasądził od strony powodowej 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego doliczając do tej kwoty opłatę skarbową za pełnomocnictwo w kwocie 17 zł.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki, jako bezzasadną.

O kosztach zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

SSO Anna Kozłowska-Czabańska SSO Marcin Graczyk (spr.) SSO Włodzimierz Czechowicz

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)