Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017r. w Warszawie

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 9 września 2015r., znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

K. K. w dniu 23 października 2015r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 9 września 2015r., znak: (...), którą odmówiono mu przyznania prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zaliczył mu do okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych okresu od 23 czerwca 1976r. do 29 lutego 1988r. w Zakładach (...) z uwagi na brak podanego w świadectwie pracy charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu pozycji oraz punktu załącznika do zarządzenia Ministra, któremu podlegał zakład pracy oraz okresu od 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r. w (...) Sp. z o.o., bowiem organ rentowy wskazał na wykonywanie w tym samym czasie pracy na dwóch różnych stanowiskach: elektromonter i oczyszczacz ścieków, co jego zdaniem, uniemożliwia uznanie wykonywanej pracy za pracę w szczególnych warunkach.

W ocenie ubezpieczonego organ rentowy nie podjął się wyjaśnienia w sposób wystarczający wszelkich okoliczności niezbędnych do ustalenia prawa do emerytury pomimo ciążącego na nim obowiązku i dokonał oceny stanu faktycznego tylko w oparciu o przedstawione dokumenty, wydając decyzję odmowną. Tymczasem w ocenie ubezpieczonego niejasności mogły zostać wyjaśnione już na etapie postępowania przed organem rentowym.

Ubezpieczony wskazał ponadto, że wykonując prace na stanowisku elektromontera sterowania w Zakładach (...) - tak jak wskazał pracodawca w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach – pracował w warunkach szczególnych przy pracach wymienionych w wykazie A, Dział XIV, poz. 25 pkt 1 załącznika do Zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. Odnosząc się natomiast do drugiego okresu pracy w (...) Sp. z o.o. w K., którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych również nie uwzględnił, ubezpieczony zwrócił uwagę, że organ rentowy błędnie zinterpretował treść świadectwa pracy w szczególnych warunkach wskazując, że ubezpieczony wykonywał prace na dwóch stanowiskach jednocześnie, podczas gdy z dokumentu tego wynika jednoznacznie, że „stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace jako elektromonter obsługujący podstację (...) i oczyszczalnię ścieków” określone w Wykazie A, Dziale II poz. 1 pkt 4 Załącznika Nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985r. w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM nr 1-3/1985, poz. 1) oraz w wykazie A, Dziale IX poz. 2 pkt 7 Załącznika Nr 1 do wymienionego wyżej Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego. Pozostaje to zresztą w zbieżności ze zwykłym świadectwem pracy wydanym przez tegoż pracodawcę, wskazującym na wykonywanie przez ubezpieczonego pracy wyłącznie na stanowisku elektromontera.

W dalszej części odwołania ubezpieczony podniósł, iż w świetle ugruntowanego orzecznictwa, zarówno sądów powszechnych, jak i Sądu Najwyższego, argument wskazany przez organ rentowy odnośnie braku możliwości uwzględnienia pracy w szczególnych warunkach w sytuacji, gdy praca wykonywana jest na różnych stanowiskach, jest całkowicie chybiony i narusza przepisy prawa. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż jednoczesne wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy na dwóch różnych stanowiskach, jeśli oba z nich kwalifikują się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, nie stoi na przeszkodzie uznaniu tego okresu pracy za spełniający warunki ustawowe.

Podsumowując ubezpieczony wskazał, że spełnił wszystkie przesłanki warunkujące mu prawo do wcześniejszej emerytury. Na podstawie świadectw pracy w szczególnych warunkach zostało wykazane, że w okresie od dnia 23 czerwca 1976r. do dnia 29 lutego 1988r. wykonywał pracę elektromontera bezpośrednio przy stanowisku wymienionym w wykazie A dział XIV poz. 25 pkt 1 Załącznika nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemyślu Maszynowego, co daje 9 lat 8 miesięcy i 7 dni pracy w szczególnych warunkach oraz w okresie 1 czerwca 1987r. do 31 grudnia 1992r. wykonywał pracę na stanowisku elektromontera obsługującego stację (...) i oczyszczalnię ścieków, wymienioną w wykazie A Dział II poz. 1 pkt 4 oraz wykazie A Dział IX poz. 2 pkt 7 12 pkt 6 Załącznika nr 1 do Zarządzenia nr 3, co daje 5 lat i 11 miesięcy pracy w szczególnych warunkach. Łącznie zatem ubezpieczony stale i w wymiarze czasu pracy przepracował w szczególnych warunkach 15 lat, 7 miesięcy i 7 dni. Okres ten jest zatem wystarczający do uzyskania prawa do emerytury w wieku 60 lat.

W związku z powyższym ubezpieczony wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że przysługuje mu prawo do emerytury od dnia złożenia wniosku, tj. od dnia 18 sierpnia 2015 roku;

2.  zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odwołanie z dnia 20 października 2015r., k. 2-9 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r. nie spełnił przesłanki co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu:

1.  zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w W. od dnia 23 czerwca l976r. do dnia 29 lutego 1988r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych, tj. brak wskazania charakteru pracy ściśle wg wykazu, działu, pozycji, punktu załącznika do zarządzenia ministra, któremu podlegał zakład pracy;

2.  zatrudnienia ubezpieczonego w (...) sp. z o.o. w K. od dnia 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r., ponieważ ze świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 4 sierpnia 2015r. wynika, że ubezpieczony wykonywał prace przyporządkowane do różnych działów gospodarki wymienionych w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i na dwóch różnych stanowiskach: elektromontera i oczyszczacza ścieków. Na żadnym z tych dwóch stanowisk nie był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Pracodawca wskazał, że wnioskodawca wykonywał prace oczyszczacza ścieków i filtrów otwartych, które to prace są przyporządkowane do działu gospodarki komunalnej.

Organ rentowy wskazał, że analizując przedmiotową sprawę nie należy zapominać, że Dział IX wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, dotyczy prac w gospodarce komunalnej. Oznacza to, że tylko prace polegające na oczyszczaniu ścieków i filtrów otwartych w przedsiębiorstwach komunalnych mogą być zaliczone do prac w warunkach szczególnych. Bez wątpienia (...) Sp. z o.o. nie jest i nigdy nie był przedsiębiorstwem komunalnym. Jest natomiast jednostką badawczo-rozwojową. Z okoliczności, że posiada własną oczyszczalnię ścieków me można wywodzić, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych. Ścieki, przy których pracował, nie były bowiem ściekami komunalnymi.

Wobec powyższego organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 9 września 2015r. odmówił przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym i uznał, że odwołanie od w/w decyzji jako bezzasadne powinno podlegać oddaleniu (odpowiedź na odwołanie z dnia 19 listopada 2015r., k. 16 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. K., urodzony (...), w dniu 17 czerwca 1972r. ukończył (...) Szkołę (...) w A. (życiorys, k. 43 akt osobowych – k. 43 a.s., odpis świadectwa ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej, k. 44 akt osobowych – k. 43 a.s.). Następnie od dnia 24 października 1973r. do dnia 14 października 1975r. odbywał zasadniczą służbę wojskową (książeczka wojskowa, tom I akt rentowych).

W dniu 22 czerwca 1976r. ubezpieczony złożył podanie o pracę na stanowisku elektromontera w Zakładzie (...) w W. (podanie z dnia 22 czerwca 1976r., k. 42 akt osobowych – k. 43 a.s.). W dniu 23 czerwca 1976r. została zawarta z nim umowa o pracę na czas nieokreślony. Ubezpieczonemu powierzono stanowisko elektryka w Dziale Głównego Energetyka, w pełnym wymiarze czasu pracy. Jako termin rozpoczęcia pracy wskazano dzień 26 czerwca 1976r. Zakład pracy przyznał ubezpieczonemu uposażenie według VI grupy zaszeregowania, tj. w kwocie 11,50 zł (umowa o pracę z dnia 23 czerwca 1976r., k. 31 akt osobowych – k. 43 a.s.).

W trakcie zatrudnienia, od dnia 1 kwietnia 1984r. pracodawca powierzył ubezpieczonemu obowiązki elektromontera sterowania (pismo z dnia 5 maja 1984r., k. 17 akt osobowych – k. 43 a.s., pismo z dnia 12 kwietnia 1984r., k. 15 akt osobowych – k. 43 a.s.). Z kolei z dniem 1 sierpnia 1985r. ubezpieczony został przeniesiony na stanowisko elektromonter sterowania w Oddziale Konserwacyjno – Remontowym (pismo z dnia 6 sierpnia 1985r., k. 12 – 14 akt osobowych – k. 43 a.s.).

Ubezpieczony swoje obowiązki realizował w malarni, w której były 2 linie malowania, a także lakierowania drzwi i okien. Do jego głównych obowiązków należało konserwowanie maszyn takich jak: suszarnie lakiernicze czy linie okien statycznych elektrycznego malowania i utrzymywanie ich w ruchu, a ponadto usuwanie awarii w instalacjach natryskowych, naprawa urządzeń, podłączenie nowych urządzeń oraz wykonywanie różnego rodzaju instalacji, wymiana oświetlenia, obsługa elektrostatów. Podczas realizacji w/w czynności część urządzeń była wyłączana, natomiast wiele maszyn zostawało pod napięciem. Pracę elektromontera wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie zdarzało się, aby realizował inne czynności niż wymienione (zeznania ubezpieczonego, zeznania świadków: J. W. i E. K., skrócony protokół rozprawy z dnia 15 września 2016r., k. 65 - 70 a.s., e-protokół rozprawy z dnia 15 września 2016r., k. 71 a.s.).

W dniu 27 listopada 1987r. K. K. wystąpił z prośbą o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron (podanie, k. 5 akt osobowych – k. 43 a.s.).

W dniu 29 lutego 1988r. ubezpieczony otrzymał świadectwo pracy, z którego wynika, że w okresie od 26 czerwca 1976r. do 29 lutego 1988r. był zatrudniony w Zakładach (...) z siedzibą w W. na stanowisku elektromontera sterowania (świadectwo pracy z dnia 29 lutego 1988r., k. 1-2 akt osobowych – k. 43 a.s.). Ponadto wydano mu również świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach potwierdzające, że w okresie od 26 czerwca 1976r. do 29 lutego 1988r. zatrudniony był na stanowisku elektromontera sterowania i stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w Wykazie A, dziale XIV poz. 25 pkt 1, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB i PMB Nr 3 poz. 6) (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 7 tom I akt rentowych).

We wskazanym okresie zatrudnienia ubezpieczony uczęszczał do Technikum Zawodowego, gdzie otrzymał tytuł technika elektromechanika (świadectwo ukończenia Technikum Zawodowego z dnia 27 kwietnia 1979r., k. 24 akt osobowych – k. 47 a.s.). Natomiast w dniu 28 czerwca 1980r. otrzymał zaświadczenie kwalifikacyjne E w zakresie eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych (zaświadczenie, k. 27 akt osobowych – k. 47 a.s.).

W dniu 3 czerwca 1988r. ubezpieczony złożył podanie o pracę na stanowisku elektromechanika w (...) Instytucie (...) w K. (podanie z dnia 3 czerwca 1988r., k. 22 akt osobowych – k. 47 a.s.). W dniu 1 lipca 1988r. została zawarta z nim umowa o pracę na czas nieokreślony. Ubezpieczonemu powierzono stanowisko elektromontera w pełnym wymiarze czasu pracy. Jako termin rozpoczęcia pracy wskazano dzień 1 lipca 1988r. Zakład pracy przyznał ubezpieczonemu uposażenie według IX grupy zaszeregowania, tj. w kwocie 196 zł (umowa o pracę z dnia 1 lipca 1988r., k. 19 akt osobowych – k. 47 a.s.).

Do głównych obowiązków ubezpieczonego na stanowisku elektromontera należała obsługa podstacji (...) i oczyszczalni ścieków, do której podłączone były nowe osiedla mieszkaniowe oraz budynki prywatne, a ponadto utrzymanie w pełnej sprawności urządzeń pracujących w oczyszczalni. Ubezpieczony pracował w dwuosobowym zespole wraz z hydraulikiem, przy ciągu oczyszczalni. Zajmował się utrzymaniem drożności urządzeń, czyli zbieraniem nieczystości. Z kraty, przez którą przepływały ścieki, ubezpieczony usuwał cząstki stałe, a następnie przenosił je do pojemników, które były zabierane. Po przekazaniu pojemników, ubezpieczony schodził do pomieszczenia, w którym zbierały się ścieki. Był to duży zbiornik i dwie duże pompy, które transportowały ścieki na górę do biobloków, z których woda oczyszczona spływała rurą do basenu. Gdy basen był już wypełniony, ubezpieczony odkręcał zawór i rowem spuszczał wodę oczyszczoną. Na dole zbiornika zbierały się tłuszcze, które ubezpieczony musiał usunąć ręcznie, za pomocą szufli. Kraty często zapychały się, wtedy należało je wyjąć i oczyścić. Na areatorach również gromadziły się nieczystości, które trzeba było usunąć. W okresie zimowym aeratory były oblodzone i trzeba było je rozkuć, aby urządzenia mogły pracować. Podczas pracy wszystkich maszyn był duży hałas, a w okresie letnim z oczyszczalni wydobywał się odór. Ubezpieczony wykonywał ww. czynności w ruchu ciągłym, tj. przez 12 godzin (zeznania ubezpieczonego, zeznania świadków: M. W. i W. Ł., skrócony protokół rozprawy z dnia 15 września 2016r., k. 65 - 70 a.s., e-protokół rozprawy z dnia 15 września 2016r., k. 71 a.s.).

W dniu 28 lutego 1994r. K. K. wystąpił z prośbą o rozwiązanie umowy o pracę (podanie, akta osobowe – k. 47 a.s.).

W dniu 31 maja 1994r. ubezpieczony otrzymał świadectwo pracy, z którego wynika, że w okresie od 1 lipca 1998r. do 31 maja 1994r. był zatrudniony w (...) Instytucie (...) w K. na stanowisku elektromontera (świadectwo pracy z dnia 31 maja 1994r., akta osobowe – k. 47 a.s.). Natomiast w dniu 4 sierpnia 2015r. K. K. otrzymał także świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach potwierdzające, że w okresie od 1 lipca 1998r. do 31 maja 1994r. zatrudniony był na stanowisku elektromontera i stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obsługiwał podstację (...) i oczyszczalnię ścieków, wykonując prace wymienione w Wykazie A, Dział II „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych” i w Wykazie A, Dział IX poz. 2 „Oczyszczanie ścieków i filtrów otwartych”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na stanowisku elektromonter wysokiego napięcia - zasilanie podstacji, wymienione w Dziale II poz. 1.4 oraz wykonywał obowiązki oczyszczacza ścieków, wymienione w Dziale IX poz. 2.7 załącznika nr 1 do zarządzenia Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985r. w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM nr 1-3/1985, poz. 1) (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 4 sierpnia 2015r., akta osobowe – k. 47 a.s.).

W dniu 1 września 2016r. (...) Instytut (...) w likwidacji wystawił zaświadczenie, z którego wynika, że (...) Sp. z o.o. była jednostką naukowo-badawczą, która posiadała oczyszczalnię ścieków komunalnych. Do oczyszczalni oprócz ścieków zakładowych były również dostarczane ścieki z osiedli mieszkaniowych z terenu miasta K., a więc ścieki komunalne. Instytut uznał więc, że prace pracowników zatrudnionych w oczyszczalni ścieków powinny być zaliczone do grupy wykonujących oczyszczanie ścieków komunalnych, a więc uprawnionych do korzystania ze świadczeń przysługujących pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnych (zaświadczenie, k. 65 a.s.).

W okresie od 1 czerwca 1994r. do 30 czerwca 2002r. ubezpieczony zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku elektryka oraz starszego elektryka (świadectwo pracy, k. 9 – 10 tom I a.r.). Następnie w okresie od 1 lipca 2002r. do dnia 27 marca 2003r. pobierał zasiłek chorobowy (wydruk komputerowy, k. 11 tom I a.r.). W okresie od 26 czerwca 2003r. do 31 stycznia 2004r. ubezpieczony zarejestrowany był w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. jako osoba bezrobotna (zaświadczenie, k. 12 tom a.r.). Następnie w okresie od 1 lutego 2004r. do 31 lipca 2015r. pracował u J. K. prowadzącego (...) z siedzibą w K., na stanowisku elektryka w wymiarze pełnego etatu (świadectwo pracy, k. 13 – 14 tom I a.r.). Od dnia 5 sierpnia 2015r. ubezpieczony ponownie został zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. jako osoba bezrobotna (zaświadczenie, k. 15 tom I a.r.).

W dniu 18 sierpnia 2015r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę wraz z informacją dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek, k. 1-15 tom I a.r.).

Na podstawie dowodów uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego organ rentowy przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999r.: okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 5 miesięcy i 22 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 3 miesięcy i 18 dni, tj. staż sumaryczny w wymiarze 25 lat, 9 miesięcy i 10 dni. Jednocześnie organ rentowy ustalił, że ubezpieczony nie spełnił warunków wynikających z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 748) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), ponieważ na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił okresu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jako okres wykonywania prac w szczególnych warunkach nie został uwzględniony okres zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w W. od dnia 23 czerwca l976r. do dnia 29 lutego 1988r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych, tj. brak podanego charakteru pracy ściśle wg wykazu, działu, pozycji, punktu załącznika do zarządzenia ministra, któremu podlegał zakład pracy oraz zatrudnienia ubezpieczonego w (...) sp. z o.o. w K. od dnia 1 lipca1988r. do 31 maja 1994r., gdyż ze świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 4 sierpnia 2015r. wynika, że ubezpieczony wykonywał prace przyporządkowane w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do różnych działów gospodarki i na dwóch różnych stanowiskach: elektromontera i oczyszczacza ścieków. Na żadnym z tych dwóch stanowisk nie był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Wobec tego decyzją z dnia 9 września 2015r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił K. K. prawa do wnioskowanego świadczenia ( decyzja ZUS z dnia 9 września 2015r., znak: (...), k. 18 tom I a.r.). K. K. odwołał się od powyższej decyzji (odwołanie z dnia 20 października 2015r., k. 2-14 a.s.).

Wskazany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach osobowych i rentowych K. K., jak również w oparciu o zeznania ubezpieczonego oraz świadków: J. W., E. K., W. Ł. i M. W..

Zeznania strony i świadków zostały ocenione jako wiarygodne, ponieważ były spójne
i wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie pracowali w tym samym miejscu co ubezpieczony, tj. albo w Zakładach (...) w W., albo w (...) sp. z o.o. w K., a zatem znali jego pracę i wiedzieli na podstawie własnych obserwacji, czym ubezpieczony się zajmował. Dodatkowo zeznania świadków pozostawały zgodne z dowodami z dokumentów znajdującymi się w aktach osobowych oraz z zeznaniami ubezpieczonego, a zatem należało im dać wiarę.

Dowody z dokumentów, w szczególności znajdujące się w aktach osobowych oraz przedstawione przez ubezpieczonego wraz z wnioskiem o emeryturę, Sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż były zgodne z osobowymi źródłami dowodowymi i tworzyły spójny obraz zatrudnienia K. K.. Co istotne, strony, w tym organ rentowy, nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z tych dokumentów, należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 9 września 2015r., znak: (...), jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
o których mowa w powołanym art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r., nie ma żadnej swobody. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwanym dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego. Na wykazach prac zawartych we wskazanym akcie prawnym nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A ( Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt
3 rozporządzenia).

W myśl stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, wskazane warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia, sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2006r., I UK 154/05).

Odnosząc się do stanowiska organu rentowego dotyczącego błędów formalnych w świadectwach pracy w warunkach szczególnych, które przedstawił ubezpieczony, wskazać należy, że tego rodzaju błędy, a nawet brak świadectwa pracy w warunkach szczególnych, nie niweczą prawa ubezpieczonego do wnioskowanego świadczenia. Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996r. (II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239) wskazał, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

W rozpatrywanej sprawie kwestią sporną było to, czy praca ubezpieczonego w Zakładach (...) w W. w okresie od dnia 23 czerwca 1976r. do dnia 29 lutego 1988r. oraz w (...) Instytucie (...) w K. w okresie od 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r. może być uwzględniona jako wykonywana w szczególnych warunkach i czy w związku z tym ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15 letnim okresem wykonywania takiej pracy. Spełnienie innych warunków, od których zależy przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, nie było zaś przedmiotem sporu, gdyż K. K. na dzień 1 stycznia 1999r. miał sumaryczny staż pracy wynoszący 25 lat, 9 miesięcy i 10 dni. W dniu 20 maja 2014r. ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Oceniając spełnienie spornej przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych należy ponieść, iż organ rentowy nie uwzględnił K. K. żadnego
z okresów zatrudnienia, które zostały potwierdzone świadectwami pracy w warunkach szczególnych. W zaistniałej sytuacji Sąd prowadził więc postępowanie, przeprowadzając wszelkie dostępne dowody, aby ustalić, czy ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych. Na okoliczność rodzaju czynności realizowanych przez ubezpieczonego w obu spornych okresach złożył zeznania on sam, a także świadkowie: J. W., E. K., W. Ł. i M. W.. Sąd dopuścił również dowód z opinii biegłego sądowego – specjalisty ds. bhp, który jednak miał tylko charakter pomocniczy.

Biegły sądowy wskazał, analizując zeznania świadków i ubezpieczonego, że praca wykonywana przez K. K. w okresach: od dnia 23 czerwca 1976r. do dnia 29 lutego 1988r. oraz od 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r. była pracą w warunkach szczególnych, wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż jak wskazują zgromadzone dokumenty, a przede wszystkim osobowe źródła dowodowe – zeznania współpracowników - ubezpieczony realizował w w/w okresach prace wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. Zauważyć przy tym należy, iż biegły oceniając poszczególne okresy wskazał pozycje z kilku działów obejmujących różne branże - energetykę, gospodarkę komunalną oraz prace różne.

Sąd zgodził się ze stanowiskiem jakie wyraził biegły sądowy, ale tylko w części, w której uznał okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez ubezpieczonego w Zakładach (...) w W. od dnia 23 czerwca l976r. do dnia 29 lutego 1988r. i pracę tę zakwalifikował zgodnie z Działem XIV „Prace różne”, poz. 25 „Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowalno – montażowe i budowalno – remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie” Wykazu A stanowiącego załącznik do do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego. Przesłuchani w sprawie świadkowie, będący współpracownikami ubezpieczonego w spornym okresie czasu, potwierdzili jego pracę w charakterze elektromontera sterowania, którą wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zajmując się bieżącą konserwacją urządzeń w oddziale malarni, gdzie jako podstawowe były wykonywane prace w warunkach szczególnych, m.in. związane z lakierowaniem drzwi i okien. Co przy tym istotne, K. K., poza wskazanymi czynnościami narażającymi go w sposób ciągły na działanie szkodliwych czynników, nie wykonywał innych prac. Stale i w pełnym wymiarze czasu pracy realizował tylko te prace, które, zdaniem Sądu, mogą być kwalifikowane jako wykonywane w warunkach szczególnych zgodnie z Wykazem A, Dział XIV poz. 25.

Wskazanej oceny Sądu nie zmienia fakt, że biegły kwalifikując pracę ubezpieczonego w Zakładach (...) w W., nieprawidłowo przyjął, że ubezpieczony w spornym okresie czasu wykonywał niezhermetyzowane ręczne i natryskowe prace lakiernicze, które wymienione są w Dziale XIV, poz. 17 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego. Zdaniem Sądu ani zawnioskowani w sprawie świadkowie, ani ubezpieczony nie wskazywali na to, aby u w/w pracodawcy prace ubezpieczonego polegały na lakierowaniu. Wprawdzie w dziale malarnia, gdzie ubezpieczony swoje czynności realizował, były prowadzone prace związane z lakierowaniem, jednak w ocenie Sądu ubezpieczony wykonywał tylko czynności związane z obsługą maszyn.

Konkludując, przeprowadzona przez Sąd Okręgowy analiza zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że ubezpieczony, będąc zatrudnionym w Zakładach (...) w W. od dnia 23 czerwca l976r. do dnia 29 lutego 1988r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace elektromontera sterowania, wykonując prace wymienione w Dziale XIV pod poz. 25 Wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego. Zresztą takiej kwalifikacji prac ubezpieczonego, dokonanej przez biegłego sądowego z zakresu bhp, organ rentowy nie kwestionował. Wobec tego stanowisko obu stron sporu w tym zakresie było zgodne, podzielił je również Sąd.

Analizując z kolei okres pracy K. K. w (...) Instytucie (...) w K. w okresie od 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r., którą biegły sądowy również zakwalifikował jako okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, Sąd nie zgodził się z oceną biegłego.

Na wstępie rozważań prawnych w tym zakresie zaakcentować należy, że Sąd nie kwestionuje stanowiska pełnomocnika ubezpieczonego w zakresie, w którym wskazywał, że jednoczesne wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy na dwóch różnych stanowiskach, jeśli oba z nich kwalifikują się do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, nie stoi na przeszkodzie uznaniu tego okresu pracy za spełniający warunki ustawowe, o których mowa w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Na takim stanowisku stoi również orzecznictwo, zarówno sądów powszechnych jak i Sądu Najwyższego, z którego jednoznacznie wynika, że do czasu pracy w warunkach szczególnych, zalicza się czas równolegle wykonywanych czynności, gdy wszystkie te prace łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem są wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Konsekwencją tego jest zakwalifikowanie prac na różnych stanowiskach w ramach dobowego wymiaru czasu pracy jako spełniających przesłanki świadczenia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Zważając na powyższe, argument organu rentowego odnośnie braku możliwości zakwalifikowania jako pracy w szczególnych warunkach, prac przyporządkowanych do różnych działów gospodarki oraz na dwóch różnych stanowiskach – w przypadku ubezpieczonego jako elektromontera i oczyszczacza ścieków - jest całkowicie chybiony.

Przechodząc do dalszych rozważań wskazać należy, że zgromadzone w sprawie dokumenty, a przede wszystkim osobowe źródła dowodowe – zeznania współpracowników – wskazują, że ubezpieczony realizował w (...) Instytucie (...) w K. w okresie od 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r. prace jako oczyszczacz oraz elektromonter. Świadkowie zgodnie wskazali, iż przez około 90% czasu pracy, ubezpieczony wykonywał prace związane z utrzymaniem drożności urządzeń, tj. związane ze zbieraniem nieczystości z krat oczyszczalni oraz z ich segregowaniem, natomiast w pozostałym czasie pracy wykonywał czynności na stanowisku elektromontera związane z obsługą stacji (...).

Zdaniem Sądu czynności, które realizował ubezpieczony jako oczyszczacz, pomimo stanowiska organu rentowego, iż zatrudniający zakład pracy nie był zakładem gospodarki komunalnej, mogą być zaliczone do prac w warunkach szczególnych, bowiem jak wskazano w Zaświadczeniu z dnia 1 września 2016r. (...) Sp. z o.o. był jednostką naukowo-badawczą, która posiadała oczyszczalnię ścieków komunalnych. Do oczyszczalni oprócz ścieków zakładowych były również dostarczane ścieki z osiedli mieszkaniowych z terenu miasta K., a więc ścieki komunalne, a zatem ubezpieczony w ww. zakładzie realizował czynności zbliżone do tych, które panują w zakładach gospodarki komunalnej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 maja 2016r. ( III UK 121/15) za przyjęciem branżowo-stanowiskowego charakteru wyodrębnienia poszczególnych prac wykonywanych w szczególnych warunkach przemawia to, iż w zależności od działu gospodarki (branży), w którym jest umiejscowione konkretne stanowisko (konkretny rodzaj pracy), jest ono narażone na ekspozycję czynników szkodliwych w stopniu mniejszym lub większym. Jeśli więc prawodawca zdecydował o umieszczeniu określonego rodzaju pracy (stanowiska pracy) w wykazie prac wykonywanych w szczególnych warunkach, przypisując go do konkretnego działu gospodarki (przemysłu, branży), to okoliczność ta bez wątpienia świadczy o narażeniu tego rodzaju pracy właśnie w tym dziale gospodarki na ekspozycję czynników szkodliwych w stopniu większym niż w innych działach gospodarki. Równocześnie taki sposób traktowania wykazów prac w szczególnych warunkach nie ma (i nie może mieć) bezwzględnego charakteru. O ile bowiem wykonywanie pracy w ramach innej gałęzi gospodarki (branży), dla której wykaz nie znajduje odpowiednika, zazwyczaj będzie świadczyć o tym, że dany rodzaj pracy nie jest realizowany w narażeniu na ekspozycję czynników szkodliwych w takim stopniu, jak w przypadku pracy wykonywanej w ramach gałęzi gospodarki, dla której wykaz taką pracę przewiduje, o tyle może zdarzyć się, że konkretny rodzaj pracy, realizowanej w ramach gałęzi gospodarki, dla której wykaz nie przewiduje uznania jej za pracę w szczególnych warunkach, jest wykonywany w warunkach tożsamych z tymi, które panują w branży, która jest wymieniona w wykazie, to znaczy jest narażony na ekspozycję takich samych czynników szkodliwych oraz w takim samym stopniu, jak w przypadku branży, w ramach której jest on uznawany za pracę w szczególnych warunkach. Biorąc z kolei pod uwagę treść art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, należy zatem zawsze ocenić i rozważyć, czy konkretny rodzaj pracy (stanowisko pracy) jest narażony na ekspozycję na czynniki szkodliwe w różnym stopniu w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest realizowany. Jeżeli więc uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika właśnie z jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru (pracy wykonywanej w szczególnych warunkach) pracy wykonywanej w innym dziale gospodarki. Natomiast, w sytuacji gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której praca ta jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia została ona przyporządkowana do innego działu gospodarki.

Zważając na powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, prace oczyszczacza, które wykonywał ubezpieczony, można uznać jako pracę wykonywaną w warunkach szczególnych, wymienioną w Wykazie A, Dziale IX „W gospodarce komunalnej”, poz. 2 „Oczyszczanie ścieków i filtrów otwartych”.

Odnosząc się natomiast do czynności, które wykonywał ubezpieczony na stanowisku elektromontera obsługującego podstację (...), Sąd nie podzielił stanowiska biegłego sądowego, a tym samym strony odwołującej, że zatrudnienie w takim charakterze może być uznane za pracę w szczególnych warunkach zgodnie z Działem II Wykazu A rozporządzenia z 7 lutego 1983r. Pracodawca, który wówczas zatrudniał ubezpieczonego, nie był przedsiębiorstwem energetycznym, a wykonywane przez wnioskodawcę prace nie były pracami przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. W świetle zebranego materiału nie ma podstaw do przyjęcia, że uciążliwość i szkodliwość pracy, jaką wykonywał ubezpieczony, pracując na stanowisku elektromontera, była taka sama czy porównywalna z pracą elektromontera w energetyce. Do obowiązków ubezpieczonego należało dokonywanie przełączeń elektrycznych, aby utrzymać oczyszczalnię w ruchu ciągłym, tj. wykonywanie prac innych aniżeli wymienione w dziale II. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 września 2015r. (II UK 301/14) energetyka to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczeniem jej odbiorcom. Elektroenergetyka stanowi poddziedzinę energetyki. Nie jest zatem uzasadnione zaliczanie do prac szkodliwych w „energetyce” wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych. Wówczas wykonywanie tak szeroko rozumianego rodzaju prac czyniłoby bezprzedmiotowymi granice pojęcia "energetyka” z Działu II i przenosiłoby wcześniejsze uprawnienia emerytalne na różnorakie roboty elektryczne nienależące do „energetyki”. Wszak w samej „energetyce” nie chodzi o wszelkie roboty elektryczne, lecz tylko o wskazane w Dziale II (literalnie) prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Podobne stanowisko wyraził również Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 24 czerwca 2015r. (I UK 359/14), z dnia 26 marca 2013r. (I UK 549/12), w postanowieniu z dnia 10 lipca 2013r. (II UK 131/13) oraz Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 6 lipca 2016r. (III AUa 972/15). W postanowieniu z dnia 4 grudnia 2012r. ( I UK 449/12) Sąd Najwyższy wskazał ponadto, że różnorakie roboty elektryczne to nie to samo co prace szczególne „w energetyce”. Energetyka to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczaniem jej odbiorcom. Nie jest więc uzasadnione zaliczanie do prac szkodliwych w „energetyce” wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych, w dodatku w zakładzie, który energetyką się nie zajmuje.

W rozpatrywanej sprawie z ustalonego stanu faktycznego nie wynika, żeby przedsiębiorstwo zatrudniające ubezpieczonego, zajmowało się wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej. Była to jednostka naukowo – badawcza, która nie zajmowała się ani przesyłaniem, ani wytwarzaniem energii elektrycznej. Dla klasyfikacji prac ubezpieczonego zgodnie z wykazem A Dział II, nie wystarcza natomiast wykonywanie prac przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych, jeśli nie są związane i nie wynikają z podstawowej działalności jaką jest wytwarzanie i przesyłanie energii elektrycznej. Nie jest wystarczające również narażenie na porażenie prądem, co wskazywał biegły sądowy, takie porażenie bowiem może nastąpić przy obsłudze urządzeń, niezależnie od branży, w której zakład działa. Takie narażenie nie jest zatem wyznacznikiem, czy praca była realizowana w warunkach szczególnych. Wyznacznik tego to przede wszystkim rodzaj zakładu, w którym są wykonywane prace związane z wytwarzaniem i przesyłaniem energii oraz z montażem, remontem i eksploatacją urządzeń.

W związku z powyższym, mając na uwadze fakt, że (...) Instytut (...) w K., nie był zakładem zajmującym się wytwarzaniem oraz przesyłaniem energii elektrycznej, Sąd ustalił, że prace wykonywane przez ubezpieczonego na stanowisku elektromontera, nie mogą zostać uznane za prace wykonywane w szczególnych warunkach.

Wobec powyższego, Sąd ocenił, że w okresie zatrudnienia w (...) Instytucie (...) w K. w okresie od 1 lipca 1988r. do 31 maja 1994r., ubezpieczony – choć przez część czasu pracy pracował jako oczyszczacz i wykonywał pracę w warunkach szczególnych, to tego rodzaju zadania nie były realizowane stale i pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto, prace, które ubezpieczony również realizował w w/w okresie, naprzemiennie z pracą oczyszczacza, a które również wypełniały jego czas pracy (choć w mniejszym zakresie), zgodnie ze wskazaną argumentacją, nie mogą być kwalifikowane jako prace w warunkach szczególnych. Nie wypełniały one ubezpieczonemu pełnego wymiaru czasu pracy.

Konkludując, gdyby uznać okres zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w W., to okres ten nie był wystarczający do uznania, że ubezpieczony spełnił warunek co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Z przyczyn omówionych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

(...)