Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Mateusz Mućka

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2018 r. w Warszawie

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 11 maja 2015 r., znak:(...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2015r. A. K. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 11 maja 2015r.,
znak:(...)odmawiającej przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wyjaśniła, że choruje przewlekle od wielu lat i jej stan zdrowia systematycznie się pogarsza. Poza tym opisała rozpoznane
u niej schorzenia, wskazując, że w latach 2010-2014 zdiagnozowano u niej m.in. gruźlicę płuc, alergiczne zapalenie skóry, zespół korzeniowo-bólowy lewostronny, przepuklinę krążka międzykręgowego, rwę kulszową oraz wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Z powodu tych schorzeń była leczona operacyjnie, a ponadto od listopada 2012 roku posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w związku z narządem ruchu. Pozostaje wciąż pod opieką wielu lekarzy specjalistów, nie jest w stanie podjąć pracy, porusza się z trudem i potrzebuje pomocy osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego. W związku z tym według ubezpieczonej stanowisko lekarzy orzeczników, którzy uznali ją za osobę zdolną do pracy, jest nieprawdziwe i krzywdzące. Ubezpieczona podniosła również, że w trakcie badania na komisji lekarskiej ZUS została bardzo źle potraktowana, gdyż badający ją lekarze byli złośliwi i aroganccy (odwołanie z dnia 26 maja 2015r., k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 czerwca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się na treść art. 57
i art. 58 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wskazał, że w lutym 2015 roku A. K. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i została skierowana na badanie do lekarza orzecznika ZUS, a następnie do komisji lekarskiej ZUS. W orzeczeniach, które po badaniach zostały wydane, uznano ubezpieczoną za zdolną do pracy. W związku z tym organ rentowy odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 12 czerwca 2015r., k. 10 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. w okresie od 1 czerwca 1996r. do 7 lutego 2012r. była zatrudniona w Zakładzie (...) J. W., (...) Spółka Jawna w W. na stanowisku pracownika produkcyjnego. Stosunek pracy ustał w wyniku orzeczenia lekarza medycyny pracy o utracie przez odwołującą zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku (świadectwo pracy z 13 lutego 2012r., k. 7 a.r. tom II). Następnie w okresie od 14 lutego 2012r. do 12 listopada 2012r. ubezpieczona była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. jako osoba bezrobotna i z tego tytułu pobierała zasiłek dla bezrobotnych w okresie od 22 lutego 2012r. do 22 sierpnia 2012r. (informacja o okresach ubezpieczenia, k. 12 a.r. tom II).

A. K. ubiegała się o rentę z tytułu niezdolności do pracy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w grudniu 2011 roku. W oparciu
o orzeczenia lekarzy orzeczników badających odwołującą w tym czasie, którzy nie stwierdzili u niej niezdolności do pracy, organ rentowy decyzją z dnia 10 lutego 2012r. odmówił przyznania prawa do ww. świadczenia. Powyższa decyzja nie została przez ubezpieczoną zaskarżona (wniosek o rentę z 2 grudnia 2011r., k. 1 – 3 a.r. tom I, decyzja ZUS z 10 lutego 2012r., k. 22 a.r. tom I). Ubezpieczona po odmowie przyznania jej świadczenia rentowego i zakończeniu stosunku pracy w Zakładzie (...) J. W., (...) Spółka Jawna w W. nie była już nigdzie zatrudniona (okoliczność bezsporna). W dniu 12 listopada 2012r. (...) do Spaw Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył ubezpieczoną do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z przyczyn oznaczonych symbolem 05-R, wskazując, że niepełnosprawność datuje się od 20 września 2012r. Orzeczenie zostało wydane do 30 listopada 2014r. (orzeczenie z dnia 12 listopada 2012r., dokumentacja medyczna – załącznik do akt rentowych). W późniejszym czasie było przedłużane (orzeczenie z dnia 22 stycznia 2018r., k. 348 a.s.).

W dniu 6 lutego 2015r. ubezpieczona ponownie złożyła w ZUS (...)Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o rentę z 6 lutego 2015r., k. 1-6 a.r. tom II). W toku postępowania zainicjowanego powyższym wnioskiem została skierowana na badania do lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 1 kwietnia 2015r. stwierdził, że nie jest osobą niezdolną do pracy. Odwołująca wniosła sprzeciw od ww. orzeczenia, w związku z czym została skierowana na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 29 kwietnia 2015r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika co do braku niezdolności do pracy (orzeczenia: lekarza orzecznika ZUS, k. 24 a.r. tom II, komisji lekarskiej ZUS, k. 30 a.r. tom II, informacja o wniesieniu sprzeciwu, k. 29 a.r. tom II).

W oparciu o powyższe ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 11 maja 2015r. decyzję znak: (...)odmawiającą A. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że odwołująca nie spełnia pierwszego warunku określonego w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, gdyż komisja lekarska orzeczeniem z dnia 29 kwietnia 2015r. ustaliła, że nie jest niezdolna do pracy (decyzja ZUS z 11 maja 2015r., k. 32 a.r. tom II).

A. K. odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie z dnia 26 maja 2015r., k. 2 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy ustalił, że A. K. od 2010 roku cierpi na bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, następnie doszło do silnego zaostrzenia dolegliwości bólowych z promieniowaniem do lewej nogi. W okresie od 19 do 23 lipca 2010r. odwołująca była hospitalizowana na oddziale neurochirurgicznym Szpitala (...). W dniu 21 lipca 2010r. przebyła operację fenestracji L5-S1 lewostronnej. W trakcie hospitalizacji rozpoznano u niej: wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe w odcinku lędźwiowo-krzyżowym, rwę kulszową lewostronną, lewostronny dysk L5-S1 i skoliozę. Po operacji dolegliwości bólowe ustąpiły. Ponowne nasilenie dolegliwości bólowych w odcinku lędźwiowym pojawiło się w 2014 roku. Odwołująca była hospitalizowana na oddziale chirurgicznym w maju 2014r. i reoperowana na poziomie L4-S1. Usunięto lewostronną nawrotową przepuklinę. W badaniu (...) odcinka lędźwiowo-krzyżowego z marca 2016 roku stwierdzono obecność prawostronnej przepukliny dysku na poziomie L4-L5 oraz zmiany zwyrodnieniowo kostne, nie stwierdzono natomiast nawrotowej przepukliny dysku w operowanym dwukrotnie poziomie L5-S1. Poza tym A. K. przebyła udar lewej półkuli móżdżku. W badaniu (...) głowy z lipca 2015 roku stwierdzono obecność ogniska malatycznego w lewej półkuli mózgu oraz obecność niewielkiej anomalii żylnej prawej płata czołowego, potwierdzonej w kolejnym badaniu (...) głowy z października 2015 roku.

Biegli sądowi z zakresu neurologii i neurochirurgii rozpoznali u odwołującej: lewostronny, przewlekły zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, stan po dwukrotnej operacji dyskopatii – wypukliny L4-S1, stan po udarze lewej półkuli móżdżku – bez objawów neurologicznych, odmiana anatomiczna spływu żylnego mózgu bez znaczenia klinicznego. Biegły neurolog dr n. med. B. Z. stwierdził
u odwołującej podostry zespół korzeniowy po lewej stronie odcinka lędźwiowego
i wskazał, że dotychczasowy przebieg choroby i leczenia odwołującej po badaniu
w ZUS wskazuje na zaostrzenie lewostronnej rwy kulszowej powodując, że prawdopodobnie piętro wyżej od dotychczasowego dwukrotnie leczonego dysku
L5-S1 tworzy się dysk wywołujący dolegliwości bólowe, co uzasadnia uznanie odwołującej za częściowo niezdolną do pracy od czerwca 2015 roku na rok. Zdaniem biegłego ocena stanu zdrowia odwołującej wymaga czasu i diagnozy neurochirurgicznej co do kolejnej interwencji zabiegowej. Z kolei biegli z dziedziny neurochirurgii dr n. med. A. M. oraz J. O. nie znaleźli podstaw do uznania A. K. za niezdolną do pracy. Biegli wskazali, że nie stwierdzili istotnych cech uszkodzenia układu nerwowego, zaś istnienie choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa przy braku istotnych ubytków neurologicznych, nie oznacza długotrwałej niezdolności do pracy. Podkreślili, że nasilenia dolegliwości bólowych mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich, natomiast zmiany w obrębie lewej półkuli móżdżku nie wywołują ubytków neurologicznych i nie były przyczyną hospitalizacji (opinia biegłego neurologa dr n. med. B. Z., k. 37 a.s., opinie biegłych neurochirurgów: dr n. med. A. M. – opinia łączna z 09 listopada 2015r., k. 85-86 a.s.; J. O. – opinia z 30 maja 2016r., k. 144 a.s.).

A. K. w 2009 roku była hospitalizowana z powodu gruźlicy płuc. W badaniu KT klatki piersiowej z 2011 roku opisano zmiany opłucnej w postaci dwóch guzków
2 i 4 mm. Odwołująca znajduje się pod kontrolą poradni pulmonologicznej, z której korzysta raz w roku, nie przyjmuje leków pulmonologicznych. W wywiadzie zgłasza duszność powysiłkową, sporadyczny kaszel, częste infekcje dróg oddechowych. Z przyczyn pulmonologicznych nie jest niezdolna do pracy (opinia łączna z 09 listopada 2015r., k. 85-86 a.s.).

Od około 30 roku życia u odwołującej pojawiły się zmiany skórne w okolicy twarzy
i kończynach dolnych. W marcu, kwietniu i maju 2011 roku odwołująca była kilkukrotnie hospitalizowana na oddziale dermatologicznym i w wyniku przeprowadzonej diagnostyki stwierdzono u niej alergię na nikiel i kobalt. Odwołująca stale korzysta z poradni ambulatoryjnej i regularnie leczy się farmakologicznie. W aktualnych badaniach
stwierdzono aktywne zmiany skórne – zmiany wypryskowe, grudki, grudko-pęcherzyki, nadżerki, zmiany rumieniowe i świąd skóry, występujące na grzebiecie rąk, twarzy i powiekach. Biegli sądowi z zakresu dermatologii rozpoznali u odwołującej atopowe zapalenie skóry z objawami rumienia obrączkowatego odśrodkowego oraz alergiczny, przewlekły wyprysk kontaktowy – uczulenie na nikiel i kobalt, powikłany infekcją bakteryjną. Wskazali, że w ich ocenie powyższe schorzenie wywołuje u odwołującej częściową, okresową niezdolność do pracy. Biegła dermatolog dr n. med. I. J. podała maj 2015r. jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy z przyczyn dermatologicznych. Z kolei w ocenie biegłego dermatologa dr n. med. A. W. odwołująca jest niezdolna do pracy w stopniu częściowym w okresie dwóch lat od daty badania, tj. do dnia 11 października 2019r. Biegły wskazał, że w jego ocenie niezdolność do pracy powstała od daty złożenia wniosku o rentę, czyli od 6 lutego 2015r. (opinie biegłych dermatologów: dr n. med. I. J. – opinia łączna z 09 listopada 2015r., k. 85-86 a.s., opinie uzupełniające z 11 kwietnia 2016r., k. 139 a.s., z 22 listopada 2016r., k. 213 a.s., z 15 lutego 2017r., k. 243 a.s.; dr n. med. A. W. – opinia główna z 21 października 2017r., k. 290-298 a.s., uzupełniająca z 26 lutego 2018r., k. 330-332 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, który obejmował dowody z dokumentów oraz opinie biegłych sądowych specjalistów z zakresu neurologii, neurochirurgii, dermatologii oraz pulmonologii.

Dowody z dokumentów zostały ocenione jako wiarygodne. Obejmowały one przede wszystkim dokumentację medyczną, która z uwagi na istotę sporu była niezbędna do ustalenia stanu zdrowia odwołującej w kontekście jego zdolności do pracy i w związku z tym stanowiła podstawę ocen poczynionych przez biegłych sądowych. Dodatkowo, ustalając stan faktyczny, Sąd miał na względzie dokumenty, z których wynikały informacje o okresach podlegania ubezpieczeniom społecznym przez odwołującą oraz orzeczenia i decyzje ZUS, jakie w sprawie A. K. zostały wydane.

Opinie biegłych, które Sąd uwzględnił czyniąc ustalenia faktyczne, zostały ocenione jako rzetelne. Biegli sądowi odnieśli się do stawianej przez Sąd tezy dowodowej i zaprezentowali swoje wnioski i oceny w zakresie stanu zdrowia odwołującej, które Sąd podzielił. Wymaga zaznaczenia, że w toku postępowania strony wnosiły uwagi do opinii biegłych, przy czym ostateczne stanowisko wyrażone przez biegłych, szczególnie dermatologa A. W., nie było kwestionowane. A. K. do opinii tego biegłego sądowego nie wnosiła uwag, również organ rentowy – mimo, że początkowo wnioskował o opinię łączną (k. 350 a.s.) – ostatecznie na rozprawie wycofał ten wniosek i nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych. Ubezpieczona wnosiła natomiast uwagi do oceny jej stanu zdrowia, jaką przedstawił neurolog i dwóch neurochirurgów. Sąd zgłoszonych zastrzeżeń nie podzielił. Ocena biegłych z dziedziny neurochirurgii jest zbieżna, biegli w jednakowy sposób dokonali oceny zdolności A. K. do pracy i choć ubezpieczona to negowała – wskazując na długie oczekiwanie na biegłego oraz na swoją ocenę stanu zdrowia – Sąd przyjął, że nie było podstaw, by opinie dyskwalifikować. Okoliczność, że ubezpieczona długo oczekiwała na biegłego sądowego, a nawet to, że biegły sądowy był zdenerwowany, nie świadczy o wadliwości wydanej opinii. Podobnie okoliczność, że odwołująca jest zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, nie czyni zarzutów ubezpieczonej zasadnymi. Po pierwsze, niepełnosprawność nie jest równoznaczna z niezdolnością do pracy w sensie rentowym, a po drugie, biegli sądowi (neurolog i dwóch neurochirurgów) byli zgodni, że w dacie składania wniosku o rentę oraz w dacie wydania zaskarżonej decyzji nie występowała niezdolność do pracy. Biegły sądowy neurolog stwierdził ją dopiero od czerwca 2015r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. K. podlegało oddaleniu.

Renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana osobie, która spełnia przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2018r. poz. 1270), zwanej dalej ustawą emerytalną, tj.:

1)  jest niezdolna do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pierwsza ze wskazanych wyżej przesłanek – niezdolność do pracy – stanowi kategorię ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania
po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Całkowita niezdolność do pracy polega
na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z kolei częściowo niezdolną
do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie niezdolności do pracy w myśl art. 12 ustawy emerytalnej znaczenie ma nie tylko ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, lecz również ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (zob. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego: z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03; z dnia 27 stycznia 2012r., II UK 108/11; z 9 czerwca 2016r. III UK 149/15).

Kolejna przesłanka konieczna dla przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wiąże się z koniecznością posiadania przez ubezpieczonego odpowiedniej ilości okresów składkowych
i nieskładkowych w wymiarze określonym w art. 58 ustawy. Wymóg ten wynika z tego,
że renta z tytułu niezdolności do pracy nie jest świadczeniem o charakterze socjalnym
na rzecz osób niezdolnych do pracy, pozostającym bez związku z tytułem ubezpieczenia rentowego, ale jedną z form zabezpieczenia społecznego powiązaną z wymaganym okresem płacenia składek (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2016r., I UK 424/15). Wskazany wyżej przepis określa w ust. 1, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1)  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2)  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3)  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4)  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5)  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Jeśli chodzi zaś o trzeci z warunków z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, to wiąże się on z okresami, w czasie których powinna powstać niezdolność do pracy (bądź w ciągu
18 miesięcy od ich ustania), aby ubezpieczony mógł skorzystać z prawa do renty.
Jednym z warunków uprawniających do renty z tytułu niezdolności do pracy, określonym
w art. 57 ust. 1 pkt 3 emerytalnej, jest powstanie tej niezdolności w okresie ubezpieczenia; najpóźniej w ciągu 18 miesięcy po jego ustaniu. Skutkiem związania prawa do świadczeń
z ubezpieczeniem jest utrata tego prawa po ustaniu ubezpieczenia. Osoba, której ubezpieczenie ustało, nie ma żadnych uprawnień wynikających z tego ubezpieczenia i aby uprawnienia takie uzyskać musi ubezpieczyć się ponownie (zob. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 8 stycznia 2014r., II UK 232/13).

Z uwagi na treść zaskarżonej decyzji, a także przytoczoną w treści odwołania argumentację ubezpieczonej, dotyczącą stanu jej zdrowia, przedmiotem postępowania było w pierwszej kolejności ustalenie, czy A. K. spełnia pierwszą z prezentowanych wyżej przesłanek do uzyskania prawa do renty. Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga z reguły wiadomości specjalnych. W sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe
z uwzględnieniem dokumentacji medycznej odwołującej oraz wydanych na jej podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, neurochirurgii, dermatologii oraz pulmonologii. Na ich podstawie zostało ustalone, że A. K. w okresie ostatnich kilku lat podejmowała leczenie z uwagi na szereg występujących u niej schorzeń, przy czym jedynie część z nich ma wpływ na jej zdolność do pracy. W głównej mierze chodzi o schorzenie dermatologiczne. Jak wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów A. K. była w 2011 roku trzykrotnie hospitalizowana na Oddziałach Dermatologicznych, a podczas pobytu w szpitalu zdiagnozowano u niej alergię na kobalt i nikiel. Schorzenie to ma charakter przewlekły i objawia się licznymi i aktywnymi zmianami skórnymi. W związku ze stwierdzonych schorzeniem odwołująca stale korzysta z usług poradni ambulatoryjnej i przyjmuje środki farmakologiczne. W ocenie biegłych sądowych z zakresu dermatologii dr n. med. I. J. oraz dr n. med. A. W. powyższe schorzenie powoduje częściową, okresową niezdolność do pracy. Wymienieni wyżej biegli byli zgodni co do charakteru rozpoznanego u odwołującej schorzenia oraz jego wpływu na jej stan zdrowia i możność wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Nieco inaczej określili datę, od której istnieje niezdolność do pracy. Biegła sądowa I. J. wskazała, że datuje się ona od maja 2015r., natomiast biegły sądowy A. W. określił, że od daty wniosku o rentę. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko A. W., którego nie negowała ani ubezpieczona, ani organ rentowy.

Pozostałe, rozpoznane u odwołującej schorzenia w dacie złożenia wniosku o rentę i wydania decyzji nie stanowiły podstawy do uznania jej za niezdolną do pracy w stopniu choćby częściowym. Przewlekłym schorzeniem, na jakie odwołująca się uskarża, jest zespół bólowy kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, sygnalizowany przez nią już w 2010 roku. Odwołująca była z tego powodu dwukrotnie leczona operacyjnie – po raz pierwszy w 2010 roku, a następnie, w związku z nasileniem zespołu bólowego, w roku 2014. Podczas hospitalizacji wykonano zabiegi fenestracji odcinka L5-S1 oraz L4-S1 kręgosłupa. W trakcie leczenia rozpoznano inne schorzenia w postaci zmian zwyrodnieniowych i rwy kulszowej, jednakże aktualny stan zdrowia odwołującej w związku z powyższymi schorzeniami uległ częściowej poprawie. W badaniu rezonansu dolnego odcinka kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego z czerwca 2015 roku stwierdzono dyskopatię z uciskiem na korzeń L5 w prawnym zachyłku. Zdaniem biegłego neurologa, świadczy to o zaostrzeniu rwy kulszowej i może stanowić podstawę do stwierdzenia niezdolności do pracy odwołującej, ale od czerwca 2015 roku na okres roku, przy czym biegły wskazał, że decydująca w tej kwestii może być ocena neurochirurgiczna. Mając na względzie powyższe Sąd dopuścił dowód z opinii dwóch niezależnych biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii, w ocenie których stan zdrowia odwołującej nie uzasadnia uznania jej za osobę niezdolną do pracy. Biegli wskazali, że u odwołującej nie stwierdzono istotnych cech uszkodzenia układu nerwowego, zaś istnienie choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa przy braku istotnych ubytków neurologicznych nie oznacza długotrwałej niezdolności do pracy, a nasilenie dolegliwości bólowych może być leczone w ramach zwolnień lekarskich.

Również inne schorzenia nie przemawiały za uznaniem odwołującej za niezdolną
do pracy. W 2009 roku odwołująca chorowała na gruźlicę płuc i była z tego powodu hospitalizowana, jednakże w ocenie biegłej z zakresu pulmonologii stan zdrowia odwołującej z powodu przebytego schorzenia nie stanowi przeciwskazań do pracy – odwołująca raz w roku korzysta z poradni pulmonologicznej, nie przyjmuje leków. Ponadto odwołująca przebyła udar lewej półkuli móżdżku; badanie (...) głowy z lipca 2015r. oraz października 2015r. wykryło obecność ogniska malatycznego oraz niewielkiej anomalii prawej płata czołowego, przy czym zmiany te w ocenie biegłych z zakresu neurochirurgii mają niewielki charakter i nie mają istotnego wpływu na stan zdrowia odwołującej.

Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter opinii sporządzonych przez biegłych sądowych, Sąd podzielił ich wnioski orzecznicze w całości. Opinie biegłych nie budziły zastrzeżeń merytorycznych, gdyż zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek (badań lekarskich, zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu), a biegli w sposób jasny i zrozumiały przedstawili argumentację przemawiającą za słusznością wyrażonych opinii. Zważyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997r., I CKN 44/96, niepubl.).

W konsekwencji powyższego Sąd przyjął, że odwołująca jest częściowo, okresowo niezdolna do pracy. Ustalając datę powstania oraz trwania częściowej niezdolności do pracy odwołującej Sąd oparł się na wskazaniach biegłych i przyjął, że istnieje ona od momentu złożenia wniosku o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w lutym 2015 roku. Biegła sądowa dr n. med. I. J. wskazała, że nie jest możliwe dokładne podanie daty powstania niezdolności do pracy, jednakże w dokumentacji medycznej pierwsze zmiany skórne były stwierdzane już w lutym 2015 roku, a także w trakcie kolejnych badań
w kwietniu i w listopadzie 2015 roku. W ocenie Sądu następująca w dalszym okresie progresja zmian, jak również brak wyraźnych efektów leczenia farmakologicznego, które odwołująca podjęła już w lutym 2015 roku, pozwala utożsamić powstanie niezdolności
do pracy odwołującej z momentem złożenia wniosku o rentę, co podkreślał również biegły sądowy A. W.. Sąd zaaprobował ocenę tego biegłego również w zakresie końcowej daty niezdolności do pracy, którą A. W. oznaczył na 11 października 2019r.

Pomimo ustalenia, że odwołująca jest osobą niezdolną do pracy w stopniu częściowym Sąd Okręgowy nie miał podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania odwołującej prawa do renty z tego tytułu. Jak bowiem wskazano na początku rozważań,
do uzyskania prawa do ww. świadczenia konieczne jest łączne spełnienie wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a więc nie tylko uznanie wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy w stopniu częściowym lub całkowitym, lecz również stwierdzenie, że wnioskodawca legitymuje się stosownym stażem pracy (w wymiarze zależnym wieku, w którym niezdolność powstała, zgodnie z art. 58 ust. 1 ww. ustawy), jak również, że niezdolność ta powstała w odpowiednim okresie ubezpieczenia lub w ciągu 18 miesięcy od ustania ostatniego tytułu ubezpieczenia.

O ile w przypadku A. K. można było stwierdzić, że legitymuje się stosownym stażem pracy – czego organ rentowy nie kwestionował – o tyle stwierdzona u niej niezdolność do pracy nie powstała w okresie, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej. Jak wynika z dokumentacji załączonej do akt rentowych odwołująca do 7 lutego 2012 roku była zatrudniona w Zakładzie (...) J. W., (...) Spółka Jawna w W. na stanowisku pracownika produkcyjnego. Potem w okresie od 14 lutego 2012r. do 12 listopada 2012r. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w W., z prawem do zasiłku dla bezrobotnych w okresie od 22 lutego 2012r. do 22 sierpnia 2012r. Okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych w myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej stanowi okres składkowy, który został przez ustawodawcę wymieniony w art. 57 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy; tym samym stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniu, którego istnienie bądź ustanie uwzględnia się ustalając spełnienie warunków koniecznych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W przypadku odwołującej po dniu 22 sierpnia 2012r., a więc po zakończeniu okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, nie doszło do zaistnienia żadnego nowego tytułu ubezpieczenia wymienionego w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej. Skoro więc z powyższych ustaleń wynika, że częściowa niezdolność do pracy odwołującej datuje się od dnia złożenia wniosku o rentę, tj. od 6 lutego 2015r., to oznacza, że nie powstała ona w okresie, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej. W tym bowiem momencie, jak wskazano wyżej, odwołująca nie legitymowała się żadnym tytułem ubezpieczenia, który stanowiłby okres składkowy lub nieskładkowy wymieniony w tym przepisie, zaś od końca ostatniego tytułu ubezpieczenia – pobierania zasiłku dla bezrobotnych, który ustał w dniu 22 sierpnia 2012r. – minęło około 30 miesięcy, czyli więcej, niż okres osiemnastomiesięczny wskazany w treści powyższego przepisu. W efekcie powyższego należało stwierdzić, że odwołująca nie spełniła warunku określonego w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł o oddaleniu odwołania.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć odwołującej.