Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SSO Celina Czerwińska (spr.)

SSO Zenon Stankiewicz

Protokolant apl. adw. Martyna Rodak

przy udziale prokuratora Anny Radyno - Idzik

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 r.

sprawy P. L.

skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionych przez skazanego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 16 września 2013 r. sygn. akt II K 52/13

1.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że łagodzi orzeczoną wobec P. L. w punkcie I karę łączną do 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

2.  na poczet orzeczonej kary łącznej 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności zalicza P. L. okresy rzeczywistego pozbawienia wolności: od dnia 02 kwietnia 2004 r. do dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie III K 1129/06 Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie, od dnia 26 czerwca 2006 r. do dnia 05 maja 2010 r. w sprawie III K 884/07 Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie oraz od dnia 25 września 2012 r. do dnia 29 maja 2014 r. w sprawie II K 308/10 Sądu Rejonowego w Legionowie;

3.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 147,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT;

5.  kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1381/13

UZASADNIENIE

P. L. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Wołominie II Wydział Karny sygn. akt II K 170/93 z dnia 19 maja 1993 roku za czyn z pkt I art. 208 d kk popełniony w dniu 22 grudnia 1992 roku, za czyn z pkt II z art. 208 d kk popełniony w dniu 23 grudnia 1992 roku , za czyn z pkt III z art. 203 § 1 d kk popełniony w dniu 23 grudnia 1992 roku na karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz 10.000.000,00 (dziesięciu milionów) złotych grzywny;

2.  Sądu Rejonowego w Wołominie II Wydział Karny sygn. akt II K 153/93 z dnia 27 maja 1993 roku za czyn z pkt I z art. 208 d kk popełniony w dniu 30 grudnia 1992 roku oraz za czyn z pkt II z art. 203 § 1 d kk popełniony w dniu 30 grudnia 1992 roku na karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz 20.000.000,00 (dwudziestu milionów) złotych grzywny;

3.  Sądu Rejonowego w Wołominie II Wydział Karny sygn. akt II K 606/93 z dnia 13 września 1994 roku za czyn z art. 215 § 1 d kk popełniony w okresie od października do listopada 1992 roku na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby oraz 2.000.000,00 (dwóch milionów) złotych grzywny;

4.  Sądu Rejonowego w Wołominie II Wydział Karny sygn. akt II K 97/94 z dnia 20 października 1994 roku za czyn z art. 208 d kk popełniony w grudniu 1992 r. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby oraz 10.000.000,00 (dziesięciu milionów) złotych grzywny; postanowieniem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 21 czerwca 1996 roku , sygn. akt : Do 131/94 zarządzono skazanemu wykonanie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

5.  Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydział Karny sygn. akt II K 230/95 z dnia 24 maja 1995 roku za czyn z art. 208 d. kk popełniony w dniu 23 grudnia 1994 roku na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz 3.000,00 (trzy tysiące) złotych grzywny;

6.  Sądu Rejonowego w Wołominie II Wydział Karny sygn. akt II K 665/96 z dnia 9 stycznia 1997 roku - wyrok łączny obejmujący wyroki Sądu Rejonowego w Wołominie : 1) wyrok łączny sygn. akt: II K 614/94 z dnia 14 stycznia 1994 roku , 2) wyrok sygn. akt: II K 97/94 z dnia 20 października 1994 roku , 3) wyrok sygn. akt : II K 606/93 z dnia 13 września 1994 roku - na mocy którego Sąd rozwiązał wyrok łączy Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 14 stycznia 1994 roku , sygn. akt II K 614/93 i orzekł skazanemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności obejmującą wszystkie wyżej opisane wyroki;

7.  Sądu Rejonowego w Ostrołęce II Wydział Karny sygn. akt II K 437/03 z dnia 10 listopada 2005 roku za czyn z art. 280 § 1 kk popełniony 11 listopada 2002 roku na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę dzienną za równoważną kwocie 20 (dwadzieścia) złotych;

8.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie III Wydział Karny sygn. akt III K 1129/06 z dnia 10 lipca 2007 roku za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § l kk popełniony w dniach 19/20 lutego 2004 roku karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

9.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie III Wydział Karny sygn. akt III K 884/07 z dnia 25 marca 2008 roku - wyrok łączny, obejmujący wyroki : 1) Sądu Rejonowego w Ostrołęce , sygn. akt : II K 437/03, 2) Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy sygn. akt: III K 1129/06, łączący w/w wyroki oraz wymierzający skazanemu na 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

10.  Sądu Rejonowego w Legionowie II Wydział Karny , sygn. akt II K 308/10 z dnia 18 października 2011 roku za czyn z art. 279§1 kk w zw. z art.64 § l kk popełniony od dnia 27 stycznia 2004 roku do dnia 28 stycznia 2004 roku na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy w Legionowie w sprawie sygn. akt II K 52/13 wyrokiem łącznym z dnia 16 września 2013 r. :

I.  Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami sygn. akt II K 437/03, III K 1129/06, II K 308/10 i orzekł skazanemu P. L. karę łączną 7 (siedmiu) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 575 § 1 kpk stwierdził, że wyrok łączny opisany w pkt 9 sygn. akt K 884/07 traci moc;

III.  Na podstawie art. 575 § 1 kpk wyroku podlegające łączeniu w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV.  Na podstawie art. 572 kpk w pozostałym zakresie postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego umorzył;

V.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa;

VI.  Zasądził od Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adw. J. K. kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł plus podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu.

Apelacje od tego wyroku wnieśli skazany i jego obrońca.

Obrońca oskarżonego powyższy wyrok zaskarżył na korzyść skazanego w części dotyczącej kary zarzucając mu rażącą niewspółmierność kary.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności poprzez znaczne jej złagodzenie.

Skazany w osobistej apelacji wprawdzie wskazał na zaskarżenie powyższego wyroku w części dotyczącej kary, jednak biorąc pod uwagę postawione zarzuty należy uznać, iż w rzeczywistości skazany powyższy wyrok zaskarżył w całości zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 85 kk, naruszenie przepisów postępowania które miało wpływ na treść wydanego orzeczenia oraz rażącą niewspółmierność kary. Jak wynika z treści apelacji, skazany kwestionuje prawidłowość procedowania Sądu Rejonowego w zakresie doboru wyroków które mają zostać objęte wyrokiem łącznym. Ponadto skazany zarzucił Sądowi Rejonowemu niedostateczne uzasadnienie motywów którymi kierował się ten Sąd ustalając wymiar kary łącznej, a także rażącą niewspółmierność kary będącą wynikiem naruszenia zasady niepogarszania sytuacji skazanego. W konkluzji skazany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez weryfikację listy wyroków podlegających łączeniu w niniejszej sprawie, a następnie wymierzenie kary łącznej 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, a także o zwolnienie od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego i przejęcie ich na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje zarówno skazanego jak i jego obrońcy okazały się zasadne w części i spowodowały zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. kara łączna może zostać wymierzona w granicach od najwyższej z kar wymierzonych (zasada absorpcji) do ich sumy (zasada kumulacji). Co istotne, podstawę ustalania zarówno minimalnej jak i maksymalnej granicy orzekania kary łącznej stanowią wyłącznie jednostkowe kary orzeczone za poszczególne przestępstwa, nie zaś kary łączne orzeczone w poszczególnych wyrokach skazujących czy też we wcześniej wydanych wyrokach łącznych. Wymiar kar łącznych w wyrokach objętych wyrokiem łącznym nie wyznacza ustawowych granic minimum i maksimum w jakich sąd może orzec nową karę łączną, gdyż z mocy art. 575 § 1 kpk kary łączne orzeczone wcześniejszymi wyrokami ulegają rozwiązaniu (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. IV KK 162/10; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. V KK 148/09).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami: wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 10 listopada 2005 r., sygn. akt II K 437/03 (4 lata pozbawienia wolności), wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 10 lipca 2007 roku , sygn. akt III K 1129/06 (1 rok pozbawienia wolności) oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II K 308/10 (2 lata i 8 miesięcy pozbawienia wolności) miał możliwość wymierzenia kary łącznej od 4 lat do 7 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymiar kary łącznej orzeczonej w wyroku łącznym określa sąd kierując się z jednej strony określonymi w rozdziale IX kk dyrektywami wymiaru kary łącznej, a z drugiej ogólnymi dyrektywami wymiaru kary. Sąd uwzględnia więc zarówno stopień winy i społecznej szkodliwości czynu jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze, które w stosunku do skazanego kara ma osiągnąć, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto, zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem sąd rozważający kwestię wymiaru kary łącznej powinien ocenić, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary jednostkowe, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, a ponadto, czy okoliczności, które zaistniały po wydaniu poprzednich wyroków przemawiają za korzystnym ukształtowaniem nowoorzekanej kary. Kara orzekana w ramach wyroku łącznego, z jednej strony musi być bowiem postrzegana jako nowa kara, gdyż orzekana jest w sytuacji, gdzie istnieje możliwość oceniania całości działalności przestępczej skazanego, a z drugiej strony musi jednak stanowić próbę ukształtowania sytuacji skazanego w taki sposób, jak wyglądałaby ona, gdyby wszystkie zarzuty rozpoznane były w ramach jednego postępowania (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 grudnia 2001 r., sygn. II Aka 495/01).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok wymierzył skazanemu karę 7 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, a więc karę o 3 miesiące niższą niż wynikałaby z całkowitej kumulacji kar i o 3 miesiące wyższą niż kara jaką skazany zobowiązany byłby odbyć jeśli nie wydano by zaskarżonego wyroku, a skazany odbywałby kary orzeczone wyrokiem łącznym w sprawie III K 884/07 Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie (kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności) oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie w sprawie II K 308/10 (kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności).

Na uzasadnienie swej decyzji w przedmiocie wymiaru kary łącznej, Sąd Rejonowy przywołał wielokrotnie wyrażony w orzecznictwie pogląd, iż „kara łączna w wyroku łącznym nie musi tworzyć sytuacji korzystniejszej dla skazanego od istniejącej, nim zostanie orzeczona”. Kara łączna to w ocenie Sądu meriti swego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej sprawcy w okresie czasu objętym skazaniami, które ma zlikwidować swoistą konkurencję kar w postępowaniu wykonawczym wynikłą z kilkukrotnych skazań. Wyrok łączny nie może być natomiast postrzegany, jako instytucja prawna, promująca powtarzające się zachowania przestępcze tylko z uwagi na ich bliskość czasowo – przedmiotową.

Sąd Okręgowy przychylając się do w/w stanowiska Sądu Rejonowego pragnie jednak wskazać, iż należy rozróżnić sytuacje w których kara łączna orzeczona w wyroku łącznym stwarza sytuację korzystniejszą dla sprawcy od takich w których nowoorzeczona kara łączna stwarza dla niego dolegliwość większą od tej, która wiązałaby się z wykonywaniem kolejno kar z poszczególnych wyroków. Rację ma skazany twierdząc, iż brak obowiązku polepszania sytuacji skazanego nie oznacza w żadnym razie możliwości jej pogarszania. Taki pogląd znajduje oparcie w utrwalonej linii orzeczniczej tak Sądów Apelacyjnych (np.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008 r., II Aka 129/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2007, II Aka 169/07; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 września 2000 r., II Aka 495/01) jak i Sądu Najwyższego (np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2009 r., III KK 27/09; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2007 r., II KK 260/07; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2004 r., V KK 50/04). Wydając wyrok łączny sąd musi więc baczyć, aby nowoorzeczona kara łączna nie stwarzała dla skazanego większej dolegliwości, niż to wynikałoby z wykonywania po kolei jednostkowych kar, czyli aby w wyniku wydania łącznego sytuacja nie uległa pogorszeniu w porównaniu do sytuacji sprzed wydania tego wyroku. Sądy, wyprowadzające tą dodatkową dyrektywę wymiaru kary łącznej, na jej uzasadnienie podnoszą m. in. względy celowości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 października 2000 r., II Aka 175/00) oraz względy humanitarne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2007 r., II KK 260/07). Nie przesądzając o ich prawidłowości Sąd Okręgowy pragnie wskazać również na poglądy wyrażone w niektórych starszych orzeczeniach Sądu Najwyższego, w których to Sąd ten wskazywał wręcz, iż wyznaczając granicę nowej kary łącznej należy brać pod uwagę poprzednio orzeczone kary łączne, a to ze względu na „prawomocność rzeczy osądzonej” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 20 marca 1995 r., II KRN 2/95), czy też „ślad” poprzedniej kary łącznej, który powoduje, że nowa kara łączna nie może być niższa od rozwiązanej kary łącznej, a z drugiej strony nie może być wyższa od sumy kar dotychczas orzeczonych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1973 r., I KR 425/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 1968 r., V KRN 490/68).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy przychylił się do wniosków zawartych w obu apelacjach i zmienił zaskarżony wyrok w części dotyczącej kary łącznej. Sąd Odwoławczy inaczej niż skazany i jego obrońca zapatruje się jednak na wymiar kary łącznej jaka orzeczona winna być wobec skazanego P. L.. W ocenie Sądu Okręgowego karą słuszną, sprawiedliwą i spełniającą swoje cele prewencji indywidualnej i generalnej jest kara łączna 7 lat pozbawienia wolności. Taki wymiar kary koresponduje ze stopniem społecznej szkodliwości przypisanych skazanemu czynów, stopniem jego winy oraz faktem, iż kolejnych przestępstw dopuszczał się w warunkach recydywy. W ocenie Sądu Odwoławczego za orzeczeniem kary w takim wymiarze przemawiają również cele prewencyjne. Zauważyć należy, że choć orzeczony wymiar kary plasuje się bliżej górnej niż dolnej granicy, do jakiej Sąd mógł wymierzyć skazanemu karę łączną, to jednak nie sposób uznać, by kara ta w realiach przedmiotowej sprawy była niewspółmiernie surowa czy też nie uwzględniała wszystkich istotnych dla jej wymiaru dyrektyw.

Zdaniem Sądu Okręgowego argumenty podnoszone w obu wystosowanych apelacjach na uzasadnienie wniosku o znaczne złagodzenie wymiaru kary łącznej nie mogą stanowić podstawy dla orzeczenia jej w postulowanej przez skarżących wysokości.

Fakt, iż opinia o skazanym z Aresztu Śledczego W.-B. /k. 188/ jest poprawna, nie stanowi podstawy do uznania, iż orzeczona kara łączna winna zostać orzeczona w niższym wymiarze, niż określony przez Sąd Odwoławczy. Jak wynika z opinii skazany w warunkach izolacji penitencjarnej zachowuje się poprawnie – był jednokrotnie karany dyscyplinarnie, kilkukrotnie nagradzany regulaminowo, bierze udział w kursach i zajęciach kulturalno-oświatowych organizowanych przez administrację zakładu, deklaruje przynależność do podkultury przestępczej, ale nie przejawia negatywnej aktywności na tym podłożu, w grupie współosadzonych funkcjonuje bezkonfliktowo. Sąd Okręgowy ustalając wymiar kary łącznej uwzględnił zaprezentowane powyżej okoliczności, jednakże uznał, iż właściwe zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej powinno być normą i nie może zostać uznane za wystarczającą podstawę do orzeczenia kary łącznej na zasadzie absorpcji czy też asperacji w wymiarze pożądanym przez skarżących tj. znacznie bardziej zbliżonym do najniższego możliwego wymiaru kary łącznej.

Za okoliczność która uzasadniałaby obniżenie wymiaru kary łącznej w przedmiotowej sprawie nie może również zostać uznana sytuacja rodzinna skazanego. Jak wynika z przeprowadzonego na potrzeby sprawy wywiadu środowiskowego /k. 24 – 27/ P. L. od ponad 20 lat pozostaje w związku małżeńskim, z żoną E. L. małą dwóch synów w wieku 15 i 19 lat. Młodszy syn od stycznia 2012 r. choruje – ma częste ataki padaczki, pozostaje pod stałą opieką neurologa, lekarz twierdzi, że ataki powinny ustąpić około 16 roku życia. W ocenie Sądu Okręgowego twierdzeń skazanego, który podnosi, iż podczas pobytu na wolności opiekował się rodziną, łożył na jej utrzymanie oraz brał czynny udział w wychowywaniu dzieci oraz opiece nad chorym synem, nie można odczytywać w oderwaniu od ustaleń poczynionych przez kuratora sądowego. Z wywiadu środowiskowego wynika bowiem, iż E. L. po wielu latach nieobecności męża spowodowanych pobytami w zakładach karnych przyzwyczaiła się już do sytuacji, nauczyła się samodzielnie zarządzać domem i podejmować ważne decyzje. Kurator sądowy ustalił również, iż P. L. nie może legitymować się ciągłością zatrudnienia, co spowodowane jest nie tylko przerwami spowodowanymi pobytami w zakładach karnych. Skazany zazwyczaj pracował „na czarno”, prace często zmieniał, przez pewien czas prowadził działalność gospodarczą. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób uznać, iż odbycie kary łącznej w wymiarze przewidzianym w niniejszym wyroku znacząco odbije się na sytuacji rodziny skazanego. Nie można również pominąć faktu, iż od dnia 5 maja 2010 r. do dnia 25 września 2012 r. skazany przebywał na wolności, miał zatem czas by uregulować sytuację majątkową i osobistą oraz zapewnić pomoc synowi.

Podsumowując, mając na względzie dyrektywę zakazu pogarszania sytuacji skazanego jak również okoliczności niniejszej sprawy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok łączny oraz wymierzył skazanemu P. L. karę łączną 7 lat pozbawienia wolności.

Na marginesie jedynie należy w tym miejscu wskazać, a to z powodu, że skazany P. L. podniósł w swej apelacji zarzut obrazy art. 424 kpk, iż obraza tego przepisu nie ma wpływu na treść orzeczenia. Przyznając rację obrońcy oskarżonego wytykającemu Sądowi meriti popełnienie błędu podczas redagowania uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy pragnie wskazać, iż ewentualna obraza art. 424 kpk nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Rolą uzasadnienia jest takie zaprezentowanie toku rozumowania Sądu orzekającego, by umożliwić stronom ewentualne zaskarżenie wyroku, a następnie, by możliwa była ewentualna jego kontrola instancyjna której dokonuje się w oparciu o akta, treść wyroku i uzasadnienia oraz wniesionych środków odwoławczych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r. w sprawie o sygn. II AKa 95/13).

Z uwagi na fakt, iż w zaskarżonym wyroku Sąd Rejonowy nie zawarł orzeczenia w przedmiocie zaliczenia na poczet orzeczonej kary łącznej okresów w których oskarżony był pozbawiony wolności w sprawach objętych zaskarżonym wyrokiem łącznym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 577 kpk zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności następujące okresy pozbawienia wolności: od dnia 2 kwietnia 2004 do 23 listopada 2004 w sprawie III K 1129/06 Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy, od dnia 26 czerwca 2006 r. do dnia 5 maja 2010 r. w sprawie III K 884/07 Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie oraz od dnia 25 września 2012 r. do dnia 29 maja 2014 r. w sprawie II K 308/10 Sądu Rejonowego w Legionowie.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.