Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 736/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 stycznia 2020r. Sygn. akt II K 872/15

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

S. K.

Oskarżony jest osobą karaną za przestępstwo tego samego rodzaju, figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ;

Informacja z KRK, informacja z ewidencji kierowców

318-319,321

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Informacja z KSP o wpisach w ewidencji kierowców

Informacja z KRK

dokument sporządzony przez uprawniony podmiot potwierdza, że oskarżona nie należy do kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ;

dokument wystawiony w punkcie informacyjnym Krajowego Rejestru Karnego przy Sądzie Okręgowym, nie wzbudza zastrzeżeń odnośnie formy sporządzenia i wartości merytorycznej;

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

.

Obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj.:

a) 7 kpk nakazującego Sądowi ocenę materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, podczas gdy Sąd-wbrew wskazanym zasadom:

- odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. K. w zakresie w jakim nie przyznaje się on do sprawstwa zarzucanego mu przestępstwa z art. 178a § 4 kk, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego dokonana w oparciu o zasady swobodnej, a nie dowolnej oceny dowodów i logicznego rozumowania wskazuje, iż wyjaśnienia te są konsekwentne, spójne i racjonalne, a zatem są one wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy,

-odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. K. i zeznaniom M. S. w zakresie w jakim oni wskazywali iż, nie podawali do protokołu z badania stanu trzeźwości A., rodzaju i ilości spożytego alkoholu oraz czasu w jakim to nastąpiło, w sytuacji gdy zebrane w sprawie dowody zarówno te osobowe, w postaci wyjaśnień S. K. i zeznań M. S. oraz nieosobowe (obiektywne) , w postaci nagrań z monitoringu stacji paliw (...) w Z., są prawdziwe, logiczne i spójne, a co za tym idzie, stanowią w pełni miarodajny dowód;

-bezkrytycznie obdarzył walorem wiarygodności zeznania funkcjonariuszy policji tj. R. S., R. K., M. M. i J. W., podczas gdy, prawidłowa ocena zeznań wyżej wymienionych świadków w zestawieniu z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, takimi jak zeznania M. S., H. R. czy nagrań z kamer monitoringu umieszczonych na (...) w Z. wskazuje, iż zeznania ww. funkcjonariuszy są nieprawdziwe i zmierzają wprost do pomówienia oskarżonego o prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, a co za tym idzie, nie mogą one stanowić w pełni miarodajnego dowodu pozwalającego na ustalenie stanu faktycznego w sprawie i przebiegu inkryminowanego zdarzenia oraz ustalenia sprawstwa oskarżonego;

- uznał opinię biegłego toksykologa D. Z. za wiarygodną, w zakresie w jakim biegły wskazuje, że oskarżony w czasie prowadzenia pojazdu znajdował się w stanie nietrzeźwości, podczas gdy biegły bazował na oświadczeniu złożonym przez S. K. do protokołu badania trzeźwości, w sytuacji gdy zostało ono złożone bez żadnych rygorów, co budzi wątpliwości co do wiarygodności tych oświadczeń odnośnie ilości oraz czasu spożywania przez niego alkoholu;

-uznał opinię biegłego toksykologa P. P. za w pełni wiarygodną pomimo, iż opinia jest niejasna, niespójna, nadto zachodzi sprzeczność w samej opinii jak i między różnymi opiniami w tej samej sprawie, a biegły P. P. w złożonej opinii uzupełniającej nie rozwiał wszystkich wątpliwości, w szczególności nie wyjaśnił, dlaczego u oskarżonego proces eliminacji alkoholu z organizmu następował z prędkością: g.12:44 a 15:30 -0,25 promila na godzinę, g. 13:02 a 15:30 -0,30 promila na godzinę, g. 15:30 a 16:40 -0,08 promila na godzinę, zaś biegły we wnioskach opinii wskazuje, że alkohol etylowy ulega naturalnemu procesowi eliminacji, z prędkością od 0,1 -0,2 promila na godzinę,

-uznał opinię biegłego toksykologa P. P. za w pełni wiarygodną pomimo tego, że opinia została oparta na dowolnych założeniach biegłego, nie zaś na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez co biegły błędnie wywiódł we wnioskach, iż oskarżony w dniu 22 stycznia 2015r. w godzinach 11:40-12:10 w czasie prowadzenia pojazdu mechanicznego znajdował się w stanie nietrzeźwości mając we krwi 2,44 promila alkoholu.

b) art. 201 kpk poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego toksykologa w przedmiocie rachunku retrospektywnego zawartości alkoholu w organizmie oskarżonego S. K. w dniu 22 stycznia 2015r., w sytuacji gdy, opinia pisemna i uzupełniająca wydana przez biegłego P. P. jest niejasna, niespójna, nadto zachodzi sprzeczność w samej opinii jak i między różnymi opiniami w tej samej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego S. K. za przypisane mu przestępstwo. Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy zasadnie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. K., skoro pozostają w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy policji, protokołem badania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, wynikami badań krwi oraz opiniami toksykologicznymi. Nie można zgodzić się z argumentacją obrońcy, że oskarżony i jego pasażer M. S. nie podawali do protokołu badania stanu trzeźwości A., rodzaju i ilości spożytego alkoholu, ani czasu w jakim to nastąpiło, gdyż temu zaprzeczyli. Wskazać należy, że na obu protokołach badania stanu trzeźwości (k.4 i 6) znajdują się podpisy tych osób, których autentyczność nie była kwestionowana. Oskarżony i świadek M. S. rozpoznali swoje podpisy. Wprawdzie świadek S. zasłonił się wadą wzroku i twierdził, że nie miał wówczas okularów, dlatego nie mógł przeczytać treści protokołu. Natomiast oskarżony po okazaniu protokołu na rozprawie twierdził, że nie przeczytał go przed podpisaniem. Podnieść jednak należy, że żaden z nich nie złożył w tej sprawie skargi na postępowanie funkcjonariuszy policji podczas zatrzymania i badań A., co przemawia za przyjęciem prawidłowego przebiegu tych czynności.

Zeznania funkcjonariuszy policji R. S. i R. K. potwierdzają, że oskarżony i świadek M. S. złożyli do protokołu badania stanu trzeźwości oświadczenia odnośnie ilości, rodzaju oraz czasu spożytego alkoholu. Żaden z funkcjonariuszy prowadzących dochodzenie i wykonujących czynności służbowe, nie pozostawał w konflikcie personalnym z oskarżonym i nie miał osobistego interesu w tym aby preparować w tej sprawie dowody obciążające. Treść zeznań J. W. i M. M. nie wskazuje na negatywne nastawienie do oskarżonego, funkcjonariusze potwierdzają jedynie, że znają oskarżonego z innych interwencji na terenie Z.. Wbrew argumentom skarżącego już z pierwszej notatki urzędowej wynika, że funkcjonariusze byli zainteresowani ustaleniem ilości wypitego przez oskarżonego alkoholu, gdyż S. K. był od początku podejrzewany o kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości i pomimo zakazu sądowego, dlatego został poddany badaniu A. i przewieziony na pobranie krwi (k.1). Kradzież paliwa ze względu na wartość stanowiła wykroczenie i oskarżony nie zostałby z tego tylko powodu zatrzymany przez policję. Postawionej przez obrońcę tezie, że policjanci byli jedynie zainteresowani sprawcą kradzieży paliwa, przeczy również przyczyna zatrzymania wpisana w protokole zatrzymania osoby (k.2). Nie ma zatem racji obrońca podnosząc, że Sąd bezkrytycznie obdarzył walorem wiarygodności zeznania funkcjonariuszy policji.

Wiarygodności tych depozycji nie podważa protokół oględzin nagrania z kamer monitoringu umieszczonych na (...) w Z.. Obrońca podnosi, że na nagraniu z godz. 11:45-11:47 nie widać aby oskarżony i świadek spożywali w samochodzie alkohol, a kierowca podczas tankowania samochodu miał problemy z zachowaniem równowagi. Wskazać jednak należy, że ze sposobu poruszania się oskarżonego widocznego na nagraniu nie można wysnuć jednoznacznego wniosku co do poziomu nietrzeźwości oskarżonego. Nagranie może jedynie potwierdzić, że oskarżony nie był w stanie znacznego upojenia alkoholowego, skutkującego brakiem utrzymania równowagi, nie może jednak stanowić dowodu potwierdzającego pełną trzeźwość. Z opinii biegłego P. P. wynika, że około godz. 11:40-12:10 S. K. znajdował się w stanie nietrzeźwości nie mniejszym niż 2,44 promila.

Wprawdzie z reguły przy takim stężeniu alkoholu obserwuje się u osób zaburzenia sprawności ruchowej, w tym osłabienie refleksu, obniżenie samokontroli oraz błędną ocenę własnych możliwości. Wskazać jednak należy, iż z punktu widzenia medyczno-toksykologicznego określonym zaburzeniom psychomotorycznym wynikającym z działania alkoholu etylowego nie zawsze można przyporządkować określone objawy kliniczne ani też wartości liczbowe stężeń alkoholu we krwi. Brakuje bowiem niezawodnych schematów, które można by stosować w takich przypadkach. Praktyka wskazuje na występowanie znacznej liczby omyłek przy próbach korelacji występujących zaburzeń czynności z poziomem alkoholu we krwi lub wydychanym powietrzu. Należy podkreślić, że wszelkie opisywane w literaturze fachowej korelacje między obserwowanymi zaburzeniami czynności kierujących a stężeniem alkoholu we krwi mają charakter wyłącznie statystycznych uogólnień i nie dotyczą indywidualnego przypadku. Ta sama osoba może wykazywać objawy intoksykacji przy niskich stężeniach alkoholu we krwi, a przy innej okazji może być diagnozowana jako trzeźwa przy wysokim poziomie alkoholu we krwi. Objawy kliniczne stanu nietrzeźwości ustala się na podstawie wyników odpowiednich badań lekarskich. Według klasycznych zasad sądowo-lekarskich rozpoznanie stanu nietrzeźwości opiera się na stwierdzonych objawach klinicznych, wynikach analizy poziomu alkoholu we krwi oraz poznaniu okoliczności poprzedzających i towarzyszących spożyciu alkoholu. Dlatego argumentacja obrońcy jest nietrafiona.

Rację ma obrońca, że opinia biegłego toksykologa D. Z. bazowała na oświadczeniu złożonym przez S. K. do protokołu badania trzeźwości w zakresie ilości oraz czasu spożywania przez niego alkoholu. Sąd Rejonowy zasadnie jednak uznał za wiarygodną albowiem pozostawała zgodna z opinią biegłego P. P.. Obaj biegli wykluczyli aby wyniki poziomu stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego korelowały z deklarowaną ilością alkoholu spożytego dopiero po zatrzymaniu pojazdu. Wprawdzie opinia biegłego D. Z. nie uwzględniała wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie, gdyż została sporządzona na etapie dochodzenia, a zatem biegły analizował spożycie przez oskarżonego ok. 10 piw o pojemności 0,5 litra i wskazał, że wyniki obliczeń prospektywnych wykonanych w oparciu o oświadczenie złożone do protokołu użycia analizatora są zgodne z wynikami badań za pomocą tego urządzenia, a zatem jest prawdopodobne, że podejrzany w czasie prowadzenia pojazdu znajdował się w stanie nietrzeźwości (k.48-50). Z kolei biegły z zakresu badań toksykologicznych P. P. dysponował dodatkowo wyjaśnieniami oskarżonego z rozprawy w których S. K. twierdził, że spożył 0,5 litra wódki i dwa piwa po zatrzymaniu pojazdu. Opinia biegłego P. P. jest pełniejsza, gdyż odnosi się do wyjaśnień oskarżonego z rozprawy oraz do kwestii rozpoznania u oskarżonego nosicielstwa wirusa (...) i wpływu tego schorzenia na proces eliminacji alkoholu z organizmu oskarżonego. Wnioski płynące z drugiej opinii toksykologicznej pozostają jednak zgodne z pierwszą opinią sporządzoną na etapie dochodzenia. Biegły P. P. stanowczo stwierdził, że wyniki badań analitycznych nie korelują z czasem, odpowiadającym deklarowanemu spożyciu alkoholu w postaci wódki i piwa, gdyż spożyty w tych okolicznościach alkohol nie uległby całkowitej resorpcji z układu pokarmowego do krwioobiegu, a następujące po sobie kolejne wyniki badań powinny wskazywać wartości wzrastające. Tymczasem uzyskane wyniki badań powietrza wydychanego oraz badań krwi wskazują wyraźną fazę eliminacji alkoholu z organizmu człowieka.

Nie ma racji skarżący, że biegły oparł swoje wyliczenia nie na podstawie zebranego materiału dowodowego, lecz w oparciu o swoje, poczynione dowolnie ustalenia, wskazując m.in. że nie jest możliwym spożycie podanej ilości alkoholu przez oskarżonego w czasie ok. 40 minut. Wbrew argumentom skarżącego biegły wskazał w opinii podstawę i przyjętą metodologię obliczeń, która nie budzi wątpliwości co do wiarygodności.

Obrońca dążąc do zdyskwalifikowania opinii biegłego nie przedstawia logicznych i przekonujących argumentów, bezzasadnie twierdząc, że największe wątpliwości wzbudza wartość oraz stałość godzinowego współczynnika eliminacji alkoholu, w konfrontacji ze złożonymi oraz osobniczo zróżnicowanymi procesami biochemicznymi i stanami fizjologicznymi ustroju. Z opinii wynika, że alkohol w organizmie zdrowego człowieka ulega naturalnemu procesowi eliminacji z szybkością od 0,1 do 0,2 promila na godzinę (średnio 0,15 promila na godzinę). Szczegółowa analiza wyników badań powietrza wydychanego oraz badań krwi w sposób jednoznaczny wskazuje, iż alkohol etylowy z organizmu badanego S. K. ulega naturalnemu procesowi biotransformacji. Niemniej jednak z uwagi na schorzenie związane z dysfunkcją wątroby, proces ten może być spowolniony. Stopień oceny aktywności enzymów wątrobowych biorących udział w tym procesie może być ustalony za pomocą badań analitycznych, pozwalających na określenie aktywności aminotransferaz wątrobowych.

Obrońca podnosi, że eliminacja alkoholu z organizmu oskarżonego następowała z prędkością większą i mniejszą niż wskazane przez biegłego graniczne wielkości. Należy jednak zauważyć, że jak słusznie podnosi biegły w ustnej opinii uzyskane wyniki mogą się różnić w zakresie wartości wskazanego błędu pomiarowego 0,02 mg/l w przypadku analizatorów wydechu. Ponadto różnice w zakresie wartości mogą wynikać z procesu hiperwentylacji tj. szybkiej wymiany powietrza wydychanego z płuc w trakcie przeprowadzonych pomiarów. Znaczny wzrost wartości wskazywać może na proces resorpcji alkoholu etylowego z układu pokarmowego do krwioobiegu. Indywidualne wartości współczynnika eliminacji alkoholu z organizmu mogą przyjmować wartości zdecydowanie wyższe niż 0,2 promila na godzinę, w skrajnych przypadkach wartości te mogą wynosić od 0,5 do 0,6 promila na godzinę i są one charakterystyczne dla osób z bardzo wysoką tolerancją na alkohol etylowy. Ten konkretnie badany pacjent wykazuje takie skłonności, jeżeli chodzi o kwestię eliminacji alkoholu z organizmu (k.246). W ocenie Sądu okręgowego biegły P. P. w ustnej opinii złożonej na rozprawie rozwiał wszelkie wątpliwości odnośnie prawidłowości wyliczenia poziomu stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego w czasie zdarzenia oraz procesu eliminacji alkoholu. Argumentacja obrońcy podniesiona w apelacji nie podważyła w sposób skuteczny prawidłowości metodologii badań i wyliczeń przyjętych przez biegłego P. P..

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanych przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Sąd Odwoławczy nie stwierdza tego typu błędów w logicznym rozumowaniu Sądu Rejonowego.

Wyniki stężeń alkoholu otrzymane w wyniku obliczeń nie korelują z ilością, rodzajem i czasem spożycia alkoholu, który zadeklarował oskarżony S. K.. W opinii biegłego nie jest możliwe aby stężenie alkoholu etylowego na poziomie 3,08 ‰ osiągnięte o godz. 12:44 pochodziło od spożycia zadeklarowanego przez oskarżonego alkoholu w czasie po zatrzymaniu pojazdu, gdyż następujące po sobie kolejne wyniki badań powinny wskazywać wówczas wartości wzrastające, a były malejące. Osiągnięcie takiego stężenia alkoholu było wynikiem spożycia alkoholu etylowego w innych okolicznościach niż deklarowane, a jego ilość musiała być większa. Pomiary dokonane analizatorem wydechu i badania krwi wskazują na tendencję malejącą co oznacza, że trwała już faza eliminacji alkoholu w organizmie. W czasie prowadzenia pojazdu około godz. 11:40 -12:10 w organizmie S. K. znajdował się alkohol etylowy w stężeniu nie mniejszym niż 2,44 ‰. Oznacza to, iż w chwili kierowania samochodem marki P. S. K. znajdował się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 178a § 1 k.k.

Opinia biegłego toksykologa P. P. jest w ocenie Sądu Okręgowego pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności, a zastosowana metodologia badań zasługuje na aporobatę, dlatego zdaniem Sądu opinia z zakresu chemii kryminalistycznej i badań toksykologicznych jest w pełni wiarygodna. Reasumując stwierdzić należy, że wnioski tej opinii w sposób ostateczny podważyły wiarygodność wyjaśnień oskarżonego i potwierdziły ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. Nie sposób podzielić w tej sytuacji argumentacji obrońcy, iż opinia pisemna i ustna biegłego jest niejasna, niespójna, nadto zachodzi sprzeczność w samej opinii jak i między różnymi opiniami w tej sprawie. Zdaniem Sądu zarzut obrońcy jest niezasadny, a skarżący nie wykazał aby istniały konkretne okoliczności określone w art. 201 kpk skutkujące powstaniem przesłanek do powołania innej opinii toksykologicznej. Nie można mnożyć opinii bez dokładnego wskazania wad opinii dotychczasowej tylko po to, by uczynić zadość subiektywnej nadziei na uzyskanie takiej, która byłaby po myśli skarżącego. Argument , że opinia nie jest przekonująca dla strony nie może stwarzać podstawy do zasięgania opinii nowych biegłych.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący skutkiem naruszeń w/w. przepisów postępowania i zasady swobodnej oceny dowodów, polegający na mylnym przyjęciu, iż oskarżony w dniu 22 stycznia 2015r. w Z. kierował samochodem marki P. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do ustalenia, iż w/w. zdarzenie nie miało miejsca, a S. K. nie dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Zarzut dowolnej oceny zgromadzonych dowodów jest chybiony, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że wyjaśnienia oskarżonego S. K. są niewiarygodne w części dotyczącej wprowadzenia się w stan nietrzeźwości w wyniku wypicia deklarowanej ilości alkoholu już po zatrzymaniu samochodu na parkingu. Wbrew argumentom skarżącego, iż nie ma jakichkolwiek dowodów na winę oskarżonego, to w tym zakresie dowodem takim są obie opinie toksykologiczne, które w sposób skuteczny wykazały, że zarówno ilość i czas spożycia alkoholu wskazana w protokole z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k.4v), jak również ilość i czas spożycia alkoholu zadeklarowana w wyjaśnieniach na rozprawie, nie doprowadziłyby do wygenerowania wyników uzyskanych za pomocą analizatora wydechu. Uzyskane wyniki badań nie korelują z czasem niezbędnym do całkowitej resorpcji alkoholu z układu pokarmowego do krwioobiegu. Obaj biegli doszli do tego samego wniosku, że nie jest możliwe aby te uzyskane wyniki badań były następstwem spożycia przez oskarżonego czy to 10 piw po zdarzeniu, czy też 500 ml wódki i 2 piw o pojemności 500 ml dopiero po zatrzymaniu pojazdu. Oskarżony musiał zatem spożywać alkohol w innych okolicznościach niż deklarowane, a jego ilość musiała być większa. Obie opinie skutecznie zatem obalają twierdzenia oskarżonego, że alkohol spożył już po zatrzymaniu pojazdu na parkingu około godziny 12:00-12:30. Różnice w opiniach biegłych co do wyników obliczeń prospektywnych wynikają z różnic w depozycjach oskarżonego, który w trakcie badań oświadczył do protokołu, że spożył tego dnia 10 piw o pojemności 0,5 l w godzinach od 8:00 do 12:30. Natomiast na rozprawie podważał wiarygodność tego oświadczenia, pomimo podpisania protokołu (k.4v) i wyjaśnił, że wypił 0,5 l wódki oraz dwa piwa już po zatrzymaniu pojazdu, a od momentu spożycia alkoholu do przyjazdu policji upłynęło ok. 50 minut. Stąd wynikają różnice w opiniach, gdyż biegli analizowali kolejne wersje podane przez oskarżonego. Ponadto opinia biegłego dr hab. D. Z. nie jest kategoryczna, gdyż biegły stwierdził, iż jest prawdopodobne, że podejrzany w czasie prowadzenia pojazdu znajdował się w stanie nietrzeźwości. Natomiast biegły toksykolog P. P. na podstawie przeprowadzonych wyliczeń stanowczo wykluczył aby oskarżony spożył alkohol bezpośrednio po zaparkowaniu pojazdu, gdyż wówczas kolejne wyniki badań powinny skazywać wartości wzrastające, gdyż spożyty alkohol nie uległby całkowitej resorpcji z układu pokarmowego do krwioobiegu. Ponadto spożycie tak dużej ilości alkoholu w tak krótkim czasie doprowadziłoby do porażenia układu krążeniowo-oddechowego, prowadząc w konsekwencji do utraty przytomności, a nawet głębokiej śpiączki i śmierci. Tymczasem malejące wyniki poziomu alkoholu w wydychanym powietrzu i we krwi, wskazują na fazę eliminacji. Biegły P. P. wyliczył, że w organizmie S. K. w czasie prowadzenia pojazdu mechanicznego około godz. 11:40-12:10 znajdował się alkohol etylowy w stężeniu nie mniejszym niż 2,44 promila. Brak zatem podstaw do uwzględnienia zarzutu obrońcy.

Rażącą niewspółmierność kary i środka karnego

a) rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec S. K. za czyn z art. 178a § 4 kk wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, w sytuacji, gdy biorąc pod uwagę cele kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz przede wszystkim jej wychowawcze oddziaływanie na S. K., orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, byłoby z pewnością wystarczającą dolegliwością dla oskarżonego, a zarazem przyczyniłoby się do zwiększenia efektywności procesu resocjalizacyjnego jaki w stosunku do oskarżonego ma zrealizować kara orzeczona za popełniony przez niego występek;

b) rażącą niewspółmierność środka karnego w stosunku do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu, wyrażającą się w wymierzeniu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 lat, w sytuacji gdy zarówno cele tego środka karnego w zakresie prewencji indywidualnej, jego wychowawcze oddziaływanie oraz niedostatecznie uwzględnione przez sąd okoliczności łagodzących, przemawiają za orzeczeniem zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w znacznie mniejszym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu S. K. jest wysoki z uwagi na znaczny poziom stanu nietrzeźwości oskarżonego (2,44 ‰). Podobnie okolicznością obciążającą jest fakt, że jako nietrzeźwy kierowca jechał w ciągu dnia stwarzając bezpośrednie zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Okolicznością mającą niewątpliwy wpływ na całokształt wymiaru kary i środka karnego jest fakt, iż oskarżony znajdował się w stanie upojenia alkoholowego. Stopień nietrzeźwości oskarżonego był więc wyjątkowo wysoki, z całą pewnością powodował zaburzenie sprawności psychomotorycznej i w każdej chwili mógł stać się przyczyną wypadku lub kolizji drogowej.

Stężenie alkoholu pod wpływem którego znajdował się oskarżony poważnie upośledzało zdolności psycho-motoryczne konieczne dla bezpiecznego prowadzenia samochodu, nawet uwzględniając stosunkowo niewielki odcinek drogi jaki pokonał oskarżony od stacji benzynowej do parkingu w pobliżu miejsca zamieszkania. Nie ma racji obrońca, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił przy wymiarze kary okoliczności, że przypisany czyn został popełniony w porze dnia gdy natężenie ruchu na drogach było stosunkowo małe, zaś odcinek przejechanej trasy był krótki (1,4 km), przez co rozmiar grożącej jego działaniem szkody był mniejszy.

Przyjęcie koncepcji prezentowanej w apelacji nie wytrzymuje krytyki, bo sprowadza się do zaakceptowania, iż znajdujący się w stanie nietrzeźwości oskarżony kierując samochodem, w ciągu dnia na ulicach (...), nie stanowił znacznego niebezpieczeństwa dla siebie, ale przede wszystkim innych uczestników ruchu. Oskarżony był w znacznym stanie nietrzeźwości, co uniemożliwiało mu prawidłowe prowadzenie pojazdu nawet w warunkach spowolnienia w ruchu drogowym. W tych okolicznościach faktycznych zachowanie oskarżonego nie może zostać uznane za błahe i być wytłumaczone trudną sytuacją osobistą i rodzinną oskarżonego. Przecież brak spowodowania kolizji czy uszkodzenia innego pojazdu, nie usprawiedliwiało zagrożenia jakie w ruchu drogowym wywołał, bo pamiętać należy, iż każdy pijany kierowca takie zagrożenie dla siebie i innych stwarza. Wobec powyższego nie można zaakceptować, że z przyczyn wskazanych przez obrońcę zachowanie oskarżonego zasługuje na łagodniejsze potraktowanie, a zatem, iż ocena okoliczności faktycznych sprawy pozwala na zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary. Nie pozwala na to stopień intoksykacji alkoholowej oskarżonego, miejsce i brak jakiejkolwiek logicznej przyczyny takiego zachowania.

Lekceważenie przez oskarżonego norm prawnych wynika z braku logicznego uzasadnienia dla jego czynu. Oskarżony wprawiwszy się w ciągu dnia w znaczny stan nietrzeźwości, wyruszył samochodem na stację paliw, do sklepu po zakup alkoholu oraz w drogę powrotną do domu . Brak jakiegokolwiek logicznego uzasadnienia dla zachowania oskarżonego, którego postawa wskazuje na lekceważenie obowiązujących zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Oskarżony kierował samochodem jadąc po ulicach podmiejskich w godzinach południowych stwarzając zagrożenie dla innych uczestników ruchu oraz pasażera. Rację ma więc Sąd Rejonowy, iż wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu wyraża się m.in. w postawie, która wskazuje na lekceważenie przez oskarżoną norm prawnych. Oskarżony stwarzała realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Tym bardziej, że był już uprzednio skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 21 sierpnia 2012r. w sprawie sygn. akt V K 564/12 (k.30). Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy zbadał z jakich powodów to skazanie nie uległo zatarciu pomimo upływu okresu zawieszenia kary, a to ze względu na brak wykonania kary zastępczej ograniczenia wolności, przy czym prawidłowość tych ustaleń potwierdza aktualna karta karna, z której wynika, że kara ograniczenia wolności orzeczona w tej sprawie jako kara zastępcza, została wykonana dopiero w dniu 27.01.2020r. (k.318).

Wbrew argumentom skarżącego analiza aktualnych danych o karalności potwierdza negatywną prognozę kryminologiczną wobec oskarżonego i stoi na przeszkodzie zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Wskazać należy, że na przeszkodzie do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary stoi brak przesłanki z art. 69 § 4 k.k. tj. szczególnie uzasadnionego wypadku.

Obrońca podnosi, że oskarżony rozpoczął leczenie odwykowe w zakresie uzależnienia od środków odurzających i alkoholu, ma stałe miejsce zamieszkania oraz świadczy usługi taksówkarskie dla dwóch podmiotów, co stanowi dla niego stałe źródło dochodu, a zatem ma ustabilizowaną sytuację życiową.

W ocenie Sądu żadna z powyższych okoliczności tj. sytuacja rodzinna czy zawodowa i zdrowotna, nie stanowi jednak szczególnie uzasadnionego wypadku skutkującego warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 4 k.k. (w brzmieniu obowiązującym na dzień 22.01.2015r.).

Wbrew twierdzeniom skarżącego, uznać należy, że Sąd Rejonowy karę ukształtował w sposób bezsprzecznie umiarkowany, wręcz należy uznać ją jako zdecydowanie łagodną, uwzględniając granice zagrożenia karą za przypisane mu przestępstwo (od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności) jak również cele kary w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej. Słusznie Sąd I instancji zaakcentował brak skuteczności wymierzonej oskarżonemu uprzednio kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, oskarżony dopuścił się bowiem kolejnego przestępstwa wykazując ewidentnie lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych. Ponadto oskarżony był karany za przestępstwa innego rodzaju (kradzieże) popełnione na terenie Holandii oraz za posiadanie narkotyków (k.318-319). Wymierzenie oskarżonemu kary zgodnie z jego wnioskiem zawartym w apelacji stałoby zdecydowanie w sprzeczności z dyrektywami wymiaru kary. Oceny takiej nie zmienia fakt, iż oskarżony prowadzi obecnie ustabilizowany tryb życia, pracuje i podjął leczenie odwykowe, bowiem okoliczności osobopoznawcze mają znaczenie przy wymiarze kary, wszakże nie na tyle, by przeważyć nad treścią materialną przestępstwa (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2015 r. w sprawie II AKa 73/14). Okoliczności te nie stanowią bowiem podstawowych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary i nie mogą równoważyć oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego słusznie uznanego przez Sąd I instancji za znaczny. Warunki związane z sytuacją zdrowotną i zawodową mogą mieć natomiast wpływ w zakresie wykonania kary przez oskarżonego w systemie dozoru elektronicznego.

Rację ma natomiast skarżący, że środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 lat jest rażąco niewspółmiernie wysoki. Nie uwzględnia bowiem stopnia zawinienia oskarżonego, a w szczególności jego nietrzeźwości w granicach znacznie przekraczających dopuszczalną normę. Zgodzić się jednak należy ze skarżącym, że został orzeczony bliżej górnej granicy, albowiem w czasie popełnienia czynu przepis art. 43 § 1 kk określał, że zakaz ten orzeka się od roku do lat 10, a przepis art. 42 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18 maja 2015r. nie przewidywał dolnego poziomu zakazu w wymiarze 3 lata w razie skazania za popełnienie przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

W ocenie Sądu Okręgowego środek karny w wymiarze 7 lat będzie dla oskarżonego nadmiernie głęboko odczuwalną dolegliwością z uwagi na trudności w sferze zawodowej. Względy prewencji ogólnej i szczególnej przemawiają za złagodzeniem tego środka karnego do 5 (pięciu) lat, który to środek w takim wymiarze będzie wystarczającą represją dla oskarżonego. Na korzyść oskarżonego należy odnotować, że w trakcie interwencji policyjnej oskarżony siedział w pojeździe zaparkowanym na poboczu drogi. Natomiast z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy wynika, że oskarżony pokonał krótki odcinek drogi (1,4 km -k.204), a natężenie ruchu na drodze było o tej porze małe, przez co rozmiar grożącej jego działaniem szkody był mniejszy. Z powyższych względów Sąd Okręgowy złagodził orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 5 lat.

Wniosek

1. Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. K. od zarzucanego mu czynu z art. 178a § 4 kk ewentualnie

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) orzeczenie wobec oskarżonego S. K. kary o charakterze nie izolacyjnym;

b) orzeczenie wobec oskarżonego S. K. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w znacznie mniejszym wymiarze niż w zaskarżonym wyroku tj. 2 (dwóch) lat.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci m.in. zeznania funkcjonariuszy policji, protokoły zatrzymania i wyniki badania stanu trzeźwości oraz opinie toksykologiczne, wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonej.

Brak podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności postępowania karnego, albowiem brak jest przesłanki z art. 69 § 4 kk w postaci szczególnie uzasadnionego wypadku niezbędnego do zastosowania tego środka probacyjnego.

Wobec niezasadności zarzutu rażącej niewspółmierności kary roku pozbawienia wolności wniosek o złagodzenie kary jest niezasadny.

Natomiast na uwzględnienie zasługiwał wniosek o złagodzenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, ale wnioskowany okres 2 lat jest zbyt łagodny w stosunku do znacznego poziomu stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego i prowadzenia pojazdu w takim stanie pomimo prawomocnie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1.  1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczony w pkt III zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych łagodzi do 5 (pięciu) lat; uchyla rozstrzygnięcie oparte o przepis art. 43 § 3 k.k.;

Zwięźle o powodach zmiany.

Złagodzenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 5 lat wynika z zasadności zarzutu rażącej niewspółmierności tego środka karnego. Natomiast uchylenie rozstrzygnięcia opartego o przepis art. 43 § 3 kk wynika z uchylenia tego przepisu. Art. 43 § 3 k.k. został uchylony przez art. 3 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. (Dz.U.2020.1517) zmieniającej nin. ustawę z dniem 5 grudnia 2020 r. Zgodnie z tym przepisem okres, na który orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów, biegł od chwili wykonania obowiązku zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów. Sąd zobligowany był do nałożenia takiego obowiązku w wyroku skazującym. Jeśli jednak sentencja wyroku takiego rozstrzygnięcia nie zawierała, to bieg okresu, na który orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów, rozpoczynał się z dniem uprawomocnienia się wyroku skazującego (postanowienie SN z 20.06.2013 r., I KZP 4/13, OSNKW 2013/8, poz. 64; tak też W. Górowski, M. Szewczyk [w:] Kodeks karny. Część ogólna, t. 1, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2016, art. 43, nt 10; inaczej R.A. Stefański, Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2013 r., I KZP 4/13, OSP 2014/1, s. 64–67; K. Łucarz, Głos w sprawie obliczania początkowej granicy biegu zakazu prowadzenia pojazdów, PS 2016/10, s. 76 i n.). Nieoddanie dokumentu wiązało się zaś z odpowiednim przedłużeniem okresu, na który orzeczono zakaz (postanowienie SN z 20.03.2014 r., III KK 416/13, LEX nr 1444607). W konsekwencji skazany, nie oddając dokumentu, nie odnosił żadnych korzyści (R.A. Stefański [w:] Kodeks..., red. M. Filar, 2016, art. 43, nt 5).

Paragraf 3 uchylony został ustawą z 14.08.2020 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym i niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1517), a zatem równolegle ze zniesieniem ciążącego na kierujących pojazdami obowiązku posiadania przy sobie dokumentu prawa jazdy oraz wprowadzeniem do Prawa o ruchu drogowym art. 135b ust. 1, zgodnie z którym zatrzymanie wydanego w kraju prawa jazdy następuje przez wprowadzenie informacji o zatrzymaniu do centralnej ewidencji kierowców. W uzasadnieniu ustawy nowelizującej wskazano jedynie – w odniesieniu do uchylenia art. 43 § 3 k.k. – że: „Nowe podejście upraszcza aktualną procedurę. Zakłada się, że zakaz będzie obowiązywał od uprawomocnienia się orzeczenia. Na poczet zakazu dalej naliczany będzie okres zatrzymania prawa jazdy – liczony od daty zatrzymania dokumentu rozumianej jako data fizycznego zatrzymania dokumentu albo data zatrzymania elektronicznego” (uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, IX kadencja, druk sejm. nr 388, s. 24).

Uchylenie art. 43 § 3 k.k. ma istotne znaczenie z perspektywy normy wynikającej z art. 4 § 1 k.k. w tych przypadkach, w których sprawca – mimo prawomocnego orzeczenia wobec niego omawianego środka karnego – nie zwróci dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu lub uczyni to z pewnym opóźnieniem. De lege lata nie istnieje już bowiem możliwość doliczenia do okresu, na który orzeczono zakaz, czasu, w którym sprawca nie wywiązał się z nałożonego nań obowiązku zwrotu dokumentu, co oznacza, że będzie on liczony – według aktualnego, korzystniejszego dla takiego sprawcy stanu prawnego – od momentu uprawomocnienia się orzeczenia, bez możliwości jego przedłużenia związanej z brakiem zwrotu dokumentu.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

Brak numeracji

Wobec wysokości dochodów uzyskiwanych przez oskarżonego, brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonego od opłaty za II instancję oraz wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

sędzia Anna Zawadka