Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokolant: Anna Szwed

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. G. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. G. (1) kwotę 850,- zł (słownie: osiemset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od 6 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. G. (1) kwotę 101,34 zł. (słownie: sto jeden złotych i trzydzieści cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zasądza od powoda J. G. (1) na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 470,- zł (słownie: czterysta siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 282,- zł (słownie: dwieście osiemdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  nakazuje zwrócić powodowi J. G. (2) ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie kwotę 288,80 zł (słownie: dwieście osiemdziesiąt osiem złotych i osiemdziesiąt groszy) z zaliczki na poczet opinii biegłego zaksięgowanej pod pozycją (...)/ (...) tytułem niewykorzystanej części zaliczki na poczet opinii biegłego

Sygn. akt: I C 3101/13

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 20 lutego 2013 roku ( data nadania) powód J. G. (3) wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.600,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wymieniona kwota stanowi część różnicy między wypłaconym, a należnym odszkodowaniem z tytułu naprawy samochodu D. (...), o numerze rej. (...). ( pozew z załącznikami – k. 5 – 19 ).

W dniu 9 stycznia 2013 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego dla Warszawy- Śródmieścia w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał, aby pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. zapłacił powodowi J. G. (3) kwotę 1.600,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 20,00 zł tytułem kosztów procesu. ( nakaz zapłaty – k. 25 )

W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty złożonym w dniu 31 stycznia 2013 r. ( data nadania- k.48v) pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika r. pr. I. P. ( pełnomocnictwo – k. 31) - wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. ( sprzeciw z załącznikami – k. 28-47 )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lipca 2012 roku J. G. (3) zgłosił (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)) szkodę majątkową polegającą na uszkodzeniu jego samochodu marki D. (...) o nr rej. (...) w dniu 10 lipca 2012r. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC w (...). (bezsporne). Zgłoszenie zostało zarejestrowane pod numerem (...) i w po zakończeniu postępowania likwidacyjnego J. G. (3) otrzymał kwotę 3.700 złotych tytułem odszkodowania. ( bezsporne, akta szkody ).

Kosz naprawy samochodu J. G. (3) w serwisie z użyciem oryginalnych części z zastosowaniem maksymalnej stawki roboczogodzinowej wynosi 12.047,64 zł ( opinia biegłego – k. 74-103 ).

Wartość nieuszkodzonego pojazdu marki D. (...) o nr rej. (...) (przed dniem wyrządzenia szkody) wynosiła 5.300 zł (bezporne).

Wartość pozostałości po uszkodzonym pojeździe wyniosła 750 zł. (opinia biegłego z załącznikami – k. 91-110).

J. G. (3) wzywał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 1.600,00 złotych, jednak nie otrzymał wymienionej kwoty. (bezsporne, wezwanie do zapłaty- k. 17-18).

Powyższy stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w oparciu o wnioski z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, w tym na okolicznościach przyznanych przez strony, które zgodnie z art. 229 K.p.c. nie wymagają przeprowadzenia dowodów. Wskazać należy, że zarówno zaistnienie zdarzenia, odpowiedzialność pozwanego nie był między stronami sporny, wartość samochodu sprzed szkody nie była sporna.

Sąd podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej w zakresie kosztów naprawy samochodu marki D. (...) o nr rej. (...) oraz wartości pozostałości po uszkodzeniu. Opinia te została bowiem sporządzona rzetelnie i dokładnie. Udziela wyczerpujących odpowiedzi na zadane pytania, jest logiczna, spójna i pozbawiona nieścisłości. Opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Nadto nie zachodzą przy tym żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy bezstronności sporządzającego je biegłego.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało w części na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zgodnie zaś z treścią art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Definicja szkody sprowadza się do ujemnych dolegliwości powstałych w wyniku czyjegoś bezprawnego działania i - przy szkodzie o charakterze materialnym - dotyczy przede wszystkim uszczerbku powstałego w majątku poszkodowanego.

Stosowanie do dyspozycji art. 361 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przy czym naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak natomiast stanowi art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z powyższego jednoznacznie wynika, że szkoda sprowadza się do ogółu dolegliwości powstałych w wyniku uszczuplenia majątku poszkodowanego. Co do zasady odpowiedzialność odszkodowawcza spoczywa wówczas na sprawcy powodującego ją zdarzenia.

Z treści przywołanych przepisów wynika więc, że w przypadku objęcia pojazdu sprawcy wypadku umową odpowiedzialności cywilnej, odszkodowanie to powinien wypłacić ubezpieczyciel. Jest to odstępstwo od zasady osobistej odpowiedzialności sprawcy, ograniczone jednak wysokością sumy ubezpieczenia. Wynika ona jednoznacznie z treści art. 415 k.c.

W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą szkody. Pozwany kwestionował jedynie koszty naprawy pojazdu, wskazując na wystąpienie szkody całkowitej.

Należy na wstępie wskazać, że niespornym między stronami była wartość pojazdu nieuszkodzonego określona na kwotę 5.300,00 zł oraz uznanie przez pozwanego swojej odpowiedzialność i przyznanie powodowi tytułem likwidacji szkody kwotę 3.700,00 zł.

Kwestią sporną, kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie kosztów naprawy pojazdu oraz wartości pozostałości pojazdu uszkodzonego. Decydujące znaczenie miała w tej kwestii opinia pisemna biegłego sądowego, która pozwoliła w sposób nie budzący żadnych wątpliwości określić wysokość celowych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu.

Jak wynikało ze sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej koszt naprawy samochodu marki D. (...) o numerze rej. (...) w związku z uszkodzeniem w dniu 10 lipca 2012 roku z zastosowaniem stawek zakładu dokonującego naprawy przy użyciu części oryginalnych producenta pojazdu wyniósł 12.047,64 złotych brutto, zaś wartość pozostałości 750,00 zł.

W nastąpiła szkoda całkowita bowiem koszt naprawy pojazdu przekroczył wartość samochodu nieuszkodzonego przed dniem zdarzenia (5.300 zł).

Zgodnie z treścią art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Z uwagi braku postanowień umownych w niniejszej sprawie odpowiedzialność ubezpieczyciela ograniczona jest do wysokości szkody, którą ustala się pomniejszając wartość samochodu nieuszkodzonego (5.300,00 zł) o wartość pozostałości (750,00 zł).

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd uznał, że pozwany jako ubezpieczyciel na podstawie umowy odpowiedzialności cywilnej zobowiązany był do naprawienia szkody przez wypłatę kwoty 4.550,00 zł. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił stronie powodowej kwotę 3.700,00 złotych tytułem odszkodowania, a w związku z tym w dalszym ciągu pozostawał zobowiązanym do refundacji dalszej części kosztów wysokości 850,00 zł. Kwota dochodzona pozwem przez powoda tytułem dopłaty należnego odszkodowania wynosiła 1.600,00 złotych, a zatem roszczenie przy uwzględnieniu kwoty, która została już wypłacona podlegało zatem uwzględnieniu w części w kwocie 850,00 zł o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

Co zaś się tyczy żądanych odsetek wskazać należy, że w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zakład ubezpieczeń udziela ochrony ubezpieczeniowej w stopniu w jakim posiadacz lub kierowca jest zobowiązany w myśl przepisów prawa cywilnego do naprawienia szkody. Z powyższego wynika jednoznacznie, że ubezpieczyciel przyjmuje odpowiedzialność za zdarzenie w sytuacji udowodnienia, iż ubezpieczony jest zobowiązany do naprawienia szkody. Stosowanie bowiem do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Z art. 14 ust. 1 powyższej ustawy wynika, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w ustawowym terminie. Niemniej jednak zgodnie z przepisem art. 817 § 2 k.c. gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 ( tj. 30 dni).

Orzeczenie o odsetkach ustawowych w zakresie żądania dalszej kwoty odszkodowania Sąd oparł więc na przepisach art. 359 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przyjmując, iż należy zasądzić odsetki ustawowe – zgodnie z żądaniem pozwu – od dnia 6 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty, mając na względzie okoliczność, iż powód zawiadomił ubezpieczyciela o szkodzie w dniu 10 lipca 2012 roku, zaś ustalenie należnego odszkodowania miało miejsce w dniu 5 sierpnia 2014 roku. Zatem już w tej dacie pozwany dysponował wystarczającym materiałem dowodowym umożliwiającym prawidłowe wyliczenie odszkodowania.

Z przyczyn wskazanych wyżej Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie ( punkt 2 wyroku).

Należy zaznaczyć, iż podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z kolei zgodnie z dyspozycją art. 100 k.p.c. zdanie drugie, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W niniejszej sprawie Sąd jedynie w części uwzględnił powództwo. Sąd w oparciu o względy słuszności dokonał procentowego rozdzielenia kosztów procesu stosownie do wyniku postępowania, tj. stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań i ustalił, iż powód J. G. (3) 53%, zaś pozwany wygrał w 47,00 %.

Na koszty poniesione przez powoda składały się opłata od pozwu w kwocie 80,00 złotych oraz zużyta część zaliczki na poczet opinii biegłego w kwocie 111,20 złotych. Biorąc pod uwagę proporcję wygrania przez powoda sprawy Sąd zasądził od pozwanego kwotę 101,34 złotych (53% x 191,20 zł).

Wobec faktu, iż powód przegrał sprawę w 47% Sąd zasądził od powoda zwrotu części kosztów procesu w kwocie 470,00 złotych poniesionych przez pozwanego, na które składają się zaliczka na poczet biegłego w wysokości 400 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika w kwocie 600 złotych ustalone w oparciu o § 6 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (47% x 1.000 zł). Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt. 4 wyroku.

Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 i 4 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W związku z tym, Sąd mając na uwadze niewykorzystaną część zaliczki wniesionej przez powoda J. G. (3) Sąd nakazał zwrot kwoty 288,80 zł (400 zł – 111,20 zł).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w 5 wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

Dnia 18.11.2014 r.