Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 marca 2012 r. (data prezentaty k. 2) powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. (zwana dalej: (...) sp. z o.o.) wniosła o zasądzenie od pozwanej spółki Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. (zwanej dalej: (...) S.A.) kwoty 3290,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 marca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że w ramach niniejszego postępowania dochodzi od pozwanej zapłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego marki M. (...) , za okres od dnia 5 dni, które pozwana, jako ubezpieczyciel OC sprawcy szkody komunikacyjnej, powstałej z dnia 29 grudnia 2012 r. powinna zapłacić poszkodowanej w ramach odszkodowania. Zgodnie z fakturą VAT z 18 stycznia 2013 roku wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego opiewa na kwotę 3290,25 zł brutto (2 675,00 zł netto). (pozew k.2 i nast.).

Nakazem zapłaty z dnia 29 marca 2013 r., wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. XVI Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt XVI GNc 1834/13 uwzględniono żądanie pozwu (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k.45).

Pozwana (...) S.A. skutecznie złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu a w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana zarzuciła, że:

- powódka nie ma czynnej legitymacji procesowej ponieważ nie doszło do przelewu wierzytelności w związku z brakiem faktycznego poniesienia przez poszkodowanego kosztów najmu;

- powódka nie wykazała uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu, a szczególności nie wykazała, że powinien on być dłuższy niż 2 dni, w szczególności dowodem na dłuży okres naprawy nie powinien być arkusz naprawy załączony do pozwu;

- powódka nie wykazała, że najem samochodu zastępczego był celowy i konieczny, a w szczególności nie może tego dowodzić pisemne oświadczenie poszkodowanego, które zdaniem pozwanego zostało złożone jedynie w celu wsparcia dochodzonych roszczeń na drodze sądowej i jest jedynie dokumentem prywatnym;

- stawka zastosowana przez powódkę jest wygórowana i przewyższa rynkowe ceny samochodu klasy pojazdu wynajmowanego;

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 52 i nast.).

W pozostałych pismach procesowych strony podtrzymały pierwotne stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy uznał następujące fakty za udowodnione:

W dniu 29 grudnia 2012 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki M. (...) nr rej. (...) będący własnością J. K.. Sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC w (...) S.A. (okoliczności niesporne).

Uszkodzony pojazd marki M. (...), został oddany do naprawy w dniu 2 stycznia 2013 r., a odebrany z warsztatu naprawczego w dniu 7 stycznia 2013 r. Uzasadniony i konieczny czas naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) w związku z kolizją z dnia 29 grudnia 2012 r. wynosił 2 dni tj. od dnia 2 do 4 stycznia 2013 roku (arkusz naprawy pojazdu k. 20, opinia biegłego sądowego k. 112 i nast.).

W dniu 2 stycznia 2013 roku J. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. (reprezentowanym przez P. O.) umowę najmu której przedmiotem było wynajęcie pojazdu zastępczego marki M. (...) o nr rej. (...). Umowa najmu została zawarta na czas naprawy pojazdu, nie dłużej niż na 21 dni kalendarzowych. Czynsz najmu został ustalony w oparciu o obowiązujący cennik (...), stanowiącego załącznik do umowy najmu. Strony postanowiły, że zaspokojenie roszczeń wynajmującego z tytułu czynszu nastąpi albo poprzez zapłatę czynszu albo poprzez przeniesienie na wynajmującego wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu auta zastępczego. Samochód zastępczy służył poszkodowanemu do dojazdu do pracy, załatwiania spraw osobistych również w dni wolne od pracy. Przede wszystkim pojazd zastępczy był potrzebny poszkodowanemu w celu dojazdu do chorej matki mieszkającej w J.. Do miejsca zamieszkania matki poszkodowanego nie ma dojeżdżającej bezpośrednio komunikacji publicznej, a sam poszkodowany jest już osobą starszą (lat 63) i codziennie korzystał ze swojego samochodu. (umowa najmu k.21-24, cennik (...) k. 12, oświadczenie k.15, zeznania J. K. k.138-139).

W dniu 2 stycznia 2013 roku J. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. (reprezentowanym przez P. O.) umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał na rzecz (...) sp. z o.o. wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów najmu auta zastępczego, w związku ze szkodą z dnia 29 grudnia 2012 r., likwidowaną przez (...) S.A. (umowa cesji wierzytelności k.13, oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń k. 14).

Po zakończeniu naprawy (...) sp. z o.o. wystawiła w dniu 18 stycznia 2013 r. fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 3 290,25 zł brutto (2675,00 zł netto) z tytułu najmu pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...). Faktura uwzględniała okres korzystania z pojazdu zastępczego od 2 do 7 stycznia 2013 r. przy stawce za jeden dzień najmu w wysokości 535,00 zł netto. Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 2 dni tj. od 2 do 4 stycznia 2013r.

Średnia, arytmetyczna stawka dobowa za najem samochodu zastępczego klasy samochodu M. (...) na terenie województwa (...) w I kwartale roku 2013 przy okresie najmu 2 dni wyniosła 451,12 zł netto. Wysokość realnych, rynkowych stawek w podanych wyżej warunkach wahała się od 200 do 748 zł netto (zwykły najem).

Średnia, arytmetyczna stawka dobowa za najem samochodu zastępczego klasy samochodu M. (...) na terenie województwa (...) w I kwartale roku 2013 przy okresie najmu 2 dni wyniosła 600,00 zł netto. Wysokość realnych, rynkowych stawek w podanych wyżej warunkach wahała się od 400 do 850 zł netto (najem bezgotówkowy „z OC sprawcy”).

Stawka 535,00 zł netto za dobę, za najem auta zastępczego marki M. (...), zastosowana przez E. jest stawką rynkową, a jej wysokość nie jest nadmiernie wygórowana.

(cennik (...) k. 12, faktura VAT k.25, opinia biegłego sądowego k. 114-115).

Pismem z dnia 22 stycznia 2013 roku (...) sp. z o.o. wystąpiła do (...) S.A. o pokrycie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 3290,25 zł, w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma. Wezwanie zostało doręczone pozwanej przed 28 stycznia 2013 roku (pismo k.9-11, treść pisma k.6)

Wobec braku zapłaty, E. pismem z 14 lutego 2013 roku ponownie wezwało pozwanego do zapłaty 3290,25 zł. (pismo k.6-8).

W związku z brakiem zapłaty (...) sp. z o.o. wystąpiła do tutejszego Sądu Rejonowego z przedmiotowym powództwem (pozew k. 2 i nast.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych odpisów dokumentów, a także opinii biegłego sądowego mgr inż. R. M..

Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów, ani ich treści, zaś Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. W szczególności Sąd oparł się na treści oświadczenia J. K., którego wynikały cele dla jakich poszkodowany potrzebował samochodu zastępczego. W ocenie Sądu treść tego dokumentu prywatnego była wiarygodna, a faktu, że złożył je J. K. pozwany nie kwestionował. Sąd nie podzielił zarzutu pozwanego, że pismo to zostało stworzone dla „wsparcia dochodzonych roszczeń przed sądem”.

Sąd dał wiarę zeznaniom J. K. (k.138-139), gdyż uznał je za spójne, logiczne a przez to wiarygodne. Z zeznań tych wynikało, że pojazd zastępczy rzeczywiście był poszkodowanemu potrzebny (szczegółowo uzasadnił dlaczego), a najem w związku z tym celowy.

Sąd podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego mgr inż. R. M. w całości, gdyż jest spójna, logiczna, rzetelna, dokładna, kompletna, znajdująca oparcie w dokumentach przyjętych za podstawę dokonanych ustaleń faktycznych i sporządzona została przez osobę posiadającą fachową wiedzę w swojej dziedzinie. Biegły w swojej opinii podał wyczerpujące uzasadnienie do wyprowadzonych przez siebie wniosków, same zaś wnioski oparł na szczegółowej analizie przedstawionych mu przez sąd oraz zebranych przez siebie dokumentów i danych potrzebnych do wydania opinii. Strony nie kwestionowały treści opinii.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej uznać należy za uzasadnione w części tj. co do kwoty 1316,10 zł a jego podstawą prawną był art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c.

Zakres odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych uzależniony jest od granic odpowiedzialności ubezpieczonego tj. posiadacza lub kierującego pojazdem, za którego to zakład ubezpieczeń obowiązany jest naprawić szkodę. Z drugiej strony obowiązkowi temu odpowiada uprawnienie poszkodowanego do odszkodowania, które w pełni pokrywa szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Cywilnoprawną podstawę tej odpowiedzialności stanowi przepis art. 436 § 2 k.c., który zakłada że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody posiadacze mechanicznego środka komunikacji mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Ogólna zasada odpowiedzialności deliktowej wyrażona została natomiast w art. 415 k.c. zakładającym, iż kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Należy przy tym pamiętać, iż w przedmiotowej sprawie roszczenie kierowane jest do ubezpieczyciela sprawcy kolizji drogowej.

Zgodnie z art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa. Sięgnąć należy nadto do regulacji zawartej w art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Przepis ten stanowi przeto, iż z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (zwanym OC) posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Nie budzi wątpliwości, że odpowiedzialność ta obejmuje normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody (art. 361 k.c.). W orzecznictwie występuje nadto zgodność poglądów, co do objęcia odpowiedzialnością kosztów najmu pojazdu zastępczego również przez poszkodowanego nie będącego przedsiębiorcą. Posiadanie samochodu nie jest dobrem luksusowym i w zakresie treści uprawnień właścicielskich J. K. było korzystanie z niego w zakresie dojazdów do pracy jak i do chorej matki mieszkającej w J.. W czasie gdy trwała konieczna naprawa jego pojazdu miał prawo do samochodu zastępczego gdyż w tym konkretnym przypadku korzystanie przez poszkodowanego z komunikacji publicznej wiązało się ze znacznymi trudnościami i wykraczało poza normalny obowiązek działania w taki sposób aby nie doszło do powiększenia szkody podlegającej zrekompensowaniu przez pozwanego.

Powód uprawnienie swe wywodzi z art. 509 § 1 i 2 k.c. tj. umowy przelewu wierzytelności. J. K. zawierając z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego jednocześnie dokonał cesji prawa zwrotu kosztów z tytułu najmu tego pojazdu. W konsekwencji przysługuje powodowi, jako cesjonariuszowi, roszczenie w takim samym zakresie i o takiej samej treści, jak poszkodowanemu. Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu strony pozwanej co do braku legitymacji czynnej procesowej po stronie (...) sp. z o.o., to w ocenie Sądu jest on niezasadny. Pozwana podniosła, że poszkodowany nie poniósł wydatku na najem pojazdu zastępczego. Nie ma racji pozwany w tym zakresie. Podpisując umowę cesji poszkodowany wyzbył się ze swojego majątku prawa do dochodzenia roszczeń majątkowych (odszkodowania) a tym samym poniósł wydatek, koszt. Odnosząc się zaś do samej umowy cesji wierzytelności to w umowie tej strony określiły zarówno wierzyciela, jak i dłużnika cedowanej wierzytelności, a także jej źródło tj. szkodę komunikacyjną z dnia 29 grudnia 2012 r. Jak już wyżej zaznaczono w ocenie Sądu wierzytelność objęta umową cesji istniała ponad wszelką wątpliwość. Przede wszystkim wskazać należy, iż najem oparty jest na konstrukcji umowy wzajemnej, w której wynajmujący zobowiązuje się oddać rzecz najemcy do używania na czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić umówiony czynsz (art. 659 § 1 k.c.). Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Co więcej umowa najmu nie musi określać wysokości czynszu gdyż wystarczy, że wskazuje podstawy jego określenia ( tak Sąd Apelacyjny w Katowicach z dnia 25 września 1992 r. sygn. akt I ACr 384/92 opubl. OSA 1993/9364). Nic nie stoi zatem na przeszkodzie odwołaniu się w umowie najmu do cennika (...) będącego załącznikiem do umowy najmu – dodatkowo podpisanym przez poszkodowanego co wskazuje na jednoznaczną akceptację najemcy stawek tam zawartych, a przewidzianych dla wynajętego przez niego auta zastępczego. Wykładania oświadczenia woli zawartego w umowie oparta na regułach art. 65 k.c. świadczy zatem, że wolą stron było rzeczywiście zawrzeć umowę najmu pojazdu zastępczego. Potwierdza to również podpisana tego samego dnia umowa cesji wierzytelności. Wykładnia umowy nie może w tym wypadku prowadzić do twierdzenia sprzecznego z jej treścią, zwłaszcza że okoliczności sprawy i zachowanie stron wskazują, iż chciały one zawrzeć umowę najmu pojazdu, a następnie dokonać przelewu wierzytelności z niej wynikającej.

Jak już wcześniej wskazano, w ocenie Sądu, ponoszenie kosztów najmu samochodu zastępczego pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Pozbawienie możliwości korzystania z przedmiotów majątkowych stanowi szczególny rodzaj szkody majątkowej, zwłaszcza wtedy, gdy przedmiot zaspokaja potrzeby, które mogą być zaspokojone zastępczo w drodze odpłatnego korzystania z najmu samochodu zastępczego. Posiadanie pojazdu samochodowego jest dobrem użytkowym, którego posiadanie jest normą. Szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym stanem majątkowym a stanem jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę – kolizja ze sprawcą posiadającym polisę OC u pozwanego. Poszkodowany ani powód nie muszą wykazywać, iż ponieśli dalsze wymierne straty finansowe z powodu niemożności korzystania z pojazdu przez poszkodowaną. Stratą są wszelkie koszty poniesione w związku ze szkodą, których poszkodowana nie musiałaby ponieść, gdyby szkoda nie zaistniała i one stanowią o zmniejszeniu majątku. Pozbawienie możliwości korzystania z przedmiotu majątkowego ocenić należy, jako szczególny rodzaj szkody majątkowej, zwłaszcza, gdy przedmiot zaspokaja potrzeby, które mogą być zaspokojone w drodze odpłatnego skorzystania z usług innego podmiotu, w tym przypadku – najmu pojazdu zastępczego.

Powód wywodził swoje roszczenie z faktury VAT z 18 stycznia 2013 roku załączonej do pozwu, opiewającej na kwotę 3290,25 zł brutto (2675,00 zł netto) za 5 dni wynajmu.

Warto w tym miejscu zauważyć, że skoro powód przedłożył fakturę VAT, to mamy tu do czynienia z przerzuceniem ciężaru dowodu, które wynika z domniemania faktycznego, iż skoro przedstawił on rachunek w postaci faktury VAT za wynajem pojazdu zastępczego, a jego autentyczność nie jest kwestionowana, to ubezpieczyciel sprawcy szkody ma obowiązek wyłożoną na wynajem pojazdu zastępczego kwotę zwrócić (art. 231 k.p.c.). Dopiero wykazanie, iż poszkodowany świadomie lub przez niedbalstwo zapłaciłby kwotę wyższą niż powinien, mogłoby zwalniać ubezpieczyciela z odpowiedzialności za tę nadwyżkę. Tak też – trafnie – stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. ( sygn. akt I CKN 1466/99, OSNC 2003, Nr 5, poz. 64), zgodnie, z którym, możliwe jest przypisanie ubezpieczonemu naruszenia, wynikającego z art. 354 § 2 k.c., obowiązku współpracy z dłużnikiem, jeżeli świadomie lub przez niedbalstwo kupił części droższe. Tą zasadę należy oczywiście odnieść do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Możliwość przerzucenia ciężaru dowodu przez zastosowanie domniemań faktycznych wprost dopuścił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 1986 r. ( sygn. akt I CR 34/86, OSP 1987, Nr 5, poz. 125), gdzie wskazał, iż w sytuacji, gdy w drodze wyprowadzenia wniosku z faktów już udowodnionych lub niewymagających dowodu możliwe jest ustalenie faktu wskazującego na odpowiedzialność osoby, od której poszkodowany domaga się odszkodowania (art. 231 k.p.c.), ma miejsce swoiste odwrócenie ciężaru dowodu polegające na tym, że na osobie, od której poszkodowany domaga się odszkodowania, spoczywa ciężar obalenia faktu stanowiącego podstawę domniemania faktycznego.

Podobnie, co wynika z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Samo stwierdzenie nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00, „Wokanda” 2002, Nr 7-8, s. 44).

Na okoliczność ustalenia uzasadnionego w realiach niniejszej sprawy czasu niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu oraz wyliczenia kosztu najmu pojazdu zastępczego pełnomocnik pozwanej spółki zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Zarzut ten okazał się zasadny w części. Zwrócić bowiem należy uwagę na to, że jak wynika z opinii posiadającego wiadomości specjalne i stosowne doświadczenie biegłego sądowego R. M. całkowity czas niemożności korzystania z samochodu marki M. (...) zawarł się pomiędzy 2, a 4 stycznia 2013 roku. Okres 2 dni był niezbędny dla dokonania czynności naprawczych. Przechodząc do kwestii związanych z wysokością kosztów najmu biegły sądowy podał, że przy 2- dniowym okresie wynajęcia stawki najmu jeśli chodzi o tzw. zwykły najem to stawki mieściły się w przedziale od 200 do 748 zł netto, a przy najmie bezgotówkowym („z OC sprawy”) od 400 do 850 zł netto. Wnioski biegłego potwierdziły twierdzenia powódki o tym, że stawka zastosowana przez nią (535,00 zł netto) jest rynkowa.

Stosując stawkę najmu przyjętą przez powoda i ocenioną przez Sąd jako rynkową i występującą na rynku lokalnym stwierdzić trzeba, iż odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego powinno wynieść 1316,10 zł brutto (2x535x1,23) i tyle zostało zasądzone w pkt. I wyroku. W pozostałej części powództwo zostało oddalone jako niezasadne.

Analizując z kolei żądanie pozwu w zakresie odsetek należy zaznaczyć, iż kwestię tą reguluje art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli nie umówiono się inaczej, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, przy czym w razie gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca bowiem odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie pozwany został wezwany do zapłaty przed 28 stycznia 2013 roku. W tej sytuacji słusznym było żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 1 marca 2013 r. do dnia zapłaty.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 100 k.p.c. Pierwszy z wymienionych przepisów formułuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zgodnie z treścią tego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty procesu. Z kolei art. 100 k.p.c., który formułuje zasadę kompensaty kosztów procesu, znajduje zastosowanie w wypadku częściowego uwzględnienia żądań. Stanowi ona elastyczne dostosowanie zasady odpowiedzialności za wynik sprawy do sytuacji, w której obie strony są – w różnym albo w takim samym stopniu – wygrywającym i przegrywającym zarazem. W tym wypadku zastosowanie art. 100 k.p.c. polegało na stosunkowym rozdzieleniu kosztów, wyważonym rozłożeniu kosztów między stronami, odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku sprawy, tj. stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań. Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od tej zasady. Zarówno pełnomocnik powódki jak i pozwanej wnieśli o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu (jest to warunek konieczny do zastosowania wyżej wymienionej zasady). Na koszty celowego dochodzenia praw i koniecznej obrony składały się w przedmiotowym postępowaniu należna opłata od pozwu (165,00 zł), opłata skarbowa należna od dokumentu pełnomocnictwa (17,00 zł),wynagrodzenie pełnomocników procesowych stron (600,00 zł) oraz wynagrodzenie biegłego (904,43 zł ). Po stosunkowym ich rozdzieleniu w proporcji do stosunku w jakim strony wygrały sprawę, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego 600,06 zł.

Ponadto w pkt IV Sąd nakazał z urzędu zwrócić pozwanej kwotę 595,57 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki na opinię biegłego albowiem stosownie do art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm., dalej u.k.s.c.), zgodnie z którym przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki, a zgodnie z art. 80 ust. 1 ww. ustawy Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSR Iwona Grzegorzewska

Z/ Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.