Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący:

SSO Dariusz Dąbrowski

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 11 grudnia 2017 roku Nr (...)

1.  uchyla zaskarżoną decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 11 grudnia 2017 roku Nr (...)

2.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 837 zł (osiemset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 264/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 11 grudnia 2017 r., znak: (...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki działając w oparciu o art. 56 ust. 2 w związku z art. 56 ust. 1 pkt 7 i 12, ust. 3 i ust. 6 oraz art. 30 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 220 ze zm., dalej jako: p.e.) oraz art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego którego stroną był podmiot działający pod nazwą (...) sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości S., w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, orzekł, że:

1.  Przedsiębiorca w okresie po 1 stycznia 2014 r. eksploatował w stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości B., dwa zbiorniki paliw ciekłych, które nie spełniały wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243 poz. 2063 ze zm.), tj. nie przestrzegał warunku nr 2.1.1. zawartego w koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 14 grudnia 2006 r. nr (...);

2.  Przedsiębiorca nie dochował obowiązku udzielenia informacji, o których mowa w art. 28 ustawy – Prawo energetyczne, w terminie wyznaczonym przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

3.  Za działanie określone w pkt 1 i pkt 2 wymierzył karę pieniężną w kwocie 100.000,00 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła strona powodowa, zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

1)  art. 56 ust. 1 pkt 7 p.e. poprzez niewłaściwe zastosowanie, przez przyjęcie, że powód odmówił udzielenia Prezesowi URE wnioskowanych przez niego informacji i dokumentów, podczas gdy powód nigdy nie złożył oświadczenia o odmowie udzielenia przedmiotowych informacji i dokumentów, a ponadto w toku sprawy aktywnie odpowiadał na wezwania URE, zaś brak odpowiedzi na wezwania URE z dnia 31 grudnia 2014 r. oraz 16 marca 2015 r. nie wynikał z braku woli powoda udzielenia wyjaśnień, zaś z niedysponowania dokumentacją dotyczącą sprawy (zarchiwizowaną u podmiotu trzeciego) i przekonaniem że podmiot, u którego znajduje się dokumentacja, monitoruje sprawę oraz udziela wszelkich informacji URE,

2)  art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. poprzez niewłaściwe zastosowanie przez uznanie, że powód naruszył warunki koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej na mocy decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 14 grudnia 2006 r., nr (...), podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika jednoznacznie, iż powód dopuścił się opisanego naruszenia, a ponadto uzasadniona jest teza, że powód dochował należytej staranności, aby wszystkie eksploatowane przez niego zbiorniki paliw ciekłych spełniały wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przemysłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, zaś ewentualne niespełnienie wymagań wynikało z okoliczności zewnętrznych, niezależnych od powoda;

3)  art. 56 ust. 6 p.e. poprzez niewłaściwe zastosowanie, przez przyjęcie, że:

a)  zachowanie powoda polegające na naruszeniu warunków koncesji cechuje duży stopień społecznej szkodliwości, podczas gdy okoliczność ta nie została wykazana przez Prezesa URE i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym , zaś w ocenie URE świadczy o niej sam fakt naruszenia przez powoda norm ustanowionych przepisami prawa, podczas gdy okoliczność ta nie powinna być brana pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego kryteria oceny są odmienne;

b)  motywacja, jaką kierował się powód nie udzielając odpowiedzi na wezwania kierowane przez URE oraz eksploatując zbiorniki paliw ciekłych na terenie stacji paliw w B., niedostosowane do przepisów Rozporządzenia, pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy ma ona istotne znaczenie dla oceny stopnia zawinienia powoda, który rzutuje bezpośrednio na wysokość kary pieniężnej, możliwej do nałożenia na mocy art. 56 ust. 6 p.e.;

c)  przyjęcie, że zachowanie powoda polegające na naruszeniu warunków koncesji ma charakter recydywy z uwagi na „wcześniejsze postępowanie prowadzone wobec Przedsiębiorcy zakończone wydaniem decyzji o nałożeniu kary pieniężnej”, podczas gdy prowadzone w stosunku do (...) postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej nie zostało jeszcze prawomocnie zakończone, zaś jest w roku a zatem kwestia odpowiedzialności (...) z tytułu naruszenia warunków koncesji nie została jeszcze ostatecznie przesądzona, a tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, że powód wielokrotnie dopuścił się naruszeń postanowień koncesji;

4.  art. 56 ust. 6a p.e. poprzez niezastosowanie, przez:

a)  zaniechanie odstąpienia od wymierzenia powodowi kary pieniężnej, w sytuacji gdy brak jest podstaw do przyjęcia, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego powodowi był wyższy niż znikomy, co uzasadniało odstąpienie od wymierzenia kary;

b)  przyjecie że powód do chwili wydania zaskarżonej decyzji nie zaprzestał naruszenia, podczas gdy URE ustalił w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że zbiorniki niedostosowane do obowiązujących przepisów prawa były użytkowane przez powoda przez „co najmniej kilkumiesięczny okres” (str. 9 uzasadnienia), a także że zbiorniki posadowione na terenie stacji paliw w B. zostały wykreślone z ewidencji UDT w dniu 27 sierpnia 2014 r. (str. 3 uzasadnienia), a ponadto w piśmie z dnia 1 grudnia 2017 r. skarżąca podała, że „obecnie funkcjonujące na stacji paliw sieci (...) zbiorniki o numerach (...) oraz (...) w pełni spełniają wszystkie nałożone przez prawo obowiązki” a zatem nie budzi wątpliwości że naruszenie – o ile zaistniało – zostało zaprzestane i usunięto jego skutki.

Wskazując na powyższe, powód wniósł o:

1.  uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie

2.  o zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej nałożonej na powoda, ewentualnie

3.  o zmianę zaskarżonej decyzji i obniżenie wymiaru kary pieniężnej nałożonej na powoda – w przypadku uznania że nie zachodzą przesłanki uzasadniające odstąpienie od wymierzenia kary;

4.  zasądzenie na rzez powoda kosztów postępowania.

W odpowiedzi na odwołanie, pozwany Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca działający pod nazwą (...) sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości S. posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną decyzją Prezesa URE z 14 grudnia 2006 r., znak: (...) na okres od 15 grudnia 2006 roku do 31 grudnia 2025 roku. W ramach prowadzonej działalności koncesjonowanej Przedsiębiorca eksploatował stacje paliw zlokalizowane w miejscowościach: G.- (...), Ś. ul. (...) oraz B. . (k. 41-44 akt adm., okoliczność bezsporna)

W dniu 5 grudnia 2014 r. Prezes URE wszczął postępowanie w ramach monitoringu realizacji warunków koncesji przez podmiot (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. w związku z kontrolami przeprowadzonymi przez Prezesa Urzędu Dozoru (...) (UDT): oddział w P. - 29 kwietnia 2014 r., oddział w O. - 19 maja 2014 r. (okoliczność bezsporna)

W związku z powyższymi kontrolami (29 kwietnia 2014 r. oraz 19 maja 2014 r.) wydane zostały decyzje wstrzymujące eksploatację zbiorników paliw zlokalizowanych na ww. stacjach paliw. (decyzja k. 20-21 akt adm., decyzja k. 23-24)

W piśmie z dnia 5 grudnia 2014 r., znak: (...) wezwano Przedsiębiorcę do złożenia wyjaśnień w związku ze wstrzymaniem przez UDT eksploatacji: dwóch zbiorników do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych zlokalizowanych na eksploatowanej przez Przedsiębiorcę stacji paliw w miejscowości G.- (...), trzech zbiorników na stacji paliw w Ś., dwóch zbiorników do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości B.. (k. 17-18 akt adm.)

Wstrzymanie eksploatacji ww. zbiorników było spowodowane niedostosowaniem do wymagań rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (dalej jako: rozporządzenie). Zgodnie z tym rozporządzeniem od 1 stycznia 2014 r. wszystkie eksploatowane zbiorniki muszą być wyposażone w urządzenia do sygnalizacji wycieku i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych. (okoliczność bezsporna)

W dniu 1 stycznia 2014 r. zakończył się okres na dostosowanie stacji paliw do przepisów rozporządzenia. (okoliczność bezsporna)

W piśmie, które wpłynęło 30 grudnia 2014 r. do Zachodniego Oddziału Terenowego URE z siedzibą w P., przedsiębiorca wskazał, ze kontrolowane zbiorniki na stacji paliw w Ś. nie były eksploatowane od 1 stycznia 2014 r., na stacji umieszczono nowy zbiornik o numerze fabrycznym (...) dopuszczony do eksploatacji przez UDT decyzją z 26 marca 2014 r. Wskazał także, że w protokołach kontroli brak jest jednoznacznego stwierdzenia, że w czasie kontroli zbiorniki były eksploatowane.

Według oświadczenia przedsiębiorcy:

- zbiorniki o nr ew. (...) i (...) znajdujące się na stacji paliw w B., po włączeniu do użytkowania z dniem 1 stycznia 2014 r. dwóch nowych zbiorników dwukomorowych – nie były eksploatowane. Natomiast, według zapisu w protokole UDT z 29 kwietnia 2014 r. zbiorniki te były „w ciągłej eksploatacji” . Ponadto, zostały wykreślone z ewidencji w dniu 27 sierpnia 2014 r.

- zbiorniki z nr ew. (...) i (...) znajdujące się na stacji paliw w miejscowości G.- (...), nie były eksploatowane od 1 stycznia 2014 r. i zostały wykreślone przez UDT decyzją z 8 lipca 2014 r. W protokołach kontroli UDT brak jest jednoznacznego stwierdzenia, że w czasie kontroli zbiorniki były eksploatowane. Jednocześnie przedsiębiorca poinformował, że stacja ta (G.- (...)) nie została wyłączona z eksploatacji oraz że zaopatrywana jest w paliwa „bezpośrednio z cysterny samochodowej”. ( k. 7-8 akt adm.)

Pismem z dnia 31 grudnia 2014 r., nr (...) wezwano przedsiębiorcę do wyjaśnienia rozbieżności dotyczących eksploatowanych zbiorników na stacji paliw w B. oraz wyjaśnienia, co rozumie przez sformułowanie, że stacja paliw w G. „zaopatrywana jest w paliwa bezpośrednio z cysterny”. Wezwanie zostało doręczone 5 stycznia 2015 r. W związku z tym, że przedsiębiorca nie odpowiedział na wezwanie, Prezes URE wezwał go ponownie do udzielenia wyjaśnień, pismem z 16 marca 2015 r., które zostało doręczone 19 marca 2015 r. (k. 3-6 akt adm.)

Z uwagi na powyższe, Prezes URE wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie nałożenia kary pieniężnej na przedsiębiorcę, o czym poinformował przedsiębiorcę pismem z 20 września 2016 r. Jednocześnie, Prezes URE wezwał przedsiębiorcę do przedstawienia wszelkich informacji i wyjaśnień związanych ze sprawą. (k. 1-1v akt adm.)

W odpowiedzi na powyższe, pismem datowanym na 3 października 2016 r. Przedsiębiorca wniósł o wydłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi. W uzasadnieniu wskazał, iż jest to konieczne z uwagi na fakt iż część materiałów potrzebna do złożenia odpowiedzi pozostaje zarchiwizowana w Ł. i przedsiębiorca oczekuje na przesyłkę . (k. 49 akt adm.)

W piśmie z 28 października 2016 r. przedsiębiorca wskazał, iż nie jest możliwe udzielenie wymaganych informacji, ponieważ Kancelaria Prawna która prowadziła korespondencję zgubiła wszystkie dokumenty. Dodał, że nastąpił błąd w komunikacji, ponieważ spółka uważała, że Kancelaria zakończyła postępowania udzielając odpowiedzi na wszystkie pytania Organu, stąd wynikał brak odpowiedzi na kierowane do spółki wezwania. W związku z powyższym, przedsiębiorca zwrócił się o umożliwienie zapoznania się z dotychczasową korespondencją. (k. 50 akt. adm.)

Prezes URE przychylił się do wniosku przedsiębiorcy, informując go o tym w piśmie z dnia 5 grudnia 2016, do którego dołączył kopię stosownych dokumentów. Jednocześnie, prezes URE wezwał przedsiębiorcę do złożenia dodatkowych wyjaśnień w sprawie. (k. 56 akt. adm.)

Przedsiębiorca po otrzymaniu ww. korespondencji nie udzielił w terminie wyznaczonym przez Prezesa URE żadnych dodatkowych wyjaśnień, jak również nie przekazał żądanych dokumentów uzupełniających.

Pismem z 7 listopada 2017 r. Prezes URE zawiadomił spółkę o zakończeniu postępowania administracyjnego. Jednocześnie, poinformował przedsiębiorcę o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. (k. 69 akt adm.)

Przedsiębiorca skorzystał ze swojego uprawnienia i w dniu 14 listopada 2017 r. zapoznał się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oświadczył również, że do 28 listopada 2017 r. przedstawi swoje stanowisko na piśmie. (k. 67 akt adm.)

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynęło pismo spółki, w którym zajęła stanowisko w sprawie, wnosząc o umorzenie postępowania. (k. 68-68v akt adm.)

Przychód Przedsiębiorcy uzyskany w 2016 r. z tytułu obrotu paliwami ciekłymi wyniósł (...) zł. (k. 61-64 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym i sądowym oraz fakty powszechnie znane, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione, aczkolwiek nie z powodów w nim przedstawionych.

Stan faktyczny sprawy uzasadniał ocenę Prezesa URE w odniesieniu do dojścia skutku deliktów administracyjnych stwierdzonych w zaskarżonej decyzji.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż powód posiadał koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną mu decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 14 grudnia 2006 r. nr (...). Powód prowadził działalność m.in. na stacjach paliw znajdujących się w miejscowościach: G., Ś. oraz B..

Warunki, jakim powinny odpowiadać stacje paliw płynnych, określone zostały w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie. Na mocy § 97 ust. 1 pkt 2 w związku z § 177 stacje paliw płynnych użytkowane albo wybudowane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia powinny być wyposażone do dnia 31 grudnia 2013 r. m.in. w urządzenia do pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych.

Jak ustalono, na stacji paliw znajdującej się w miejscowości B., powód w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 27 sierpnia 2014 r. eksploatował dwa zbiorniki paliwa o nr rejestracyjnych: (...), (...) bez urządzeń do sygnalizacji wycieku i monitorowania stanu magazynowania produktów naftowych, wobec tego prawidłowo uznał Prezes URE iż zbiorniki te nie spełniały wymagań technicznych określonych w ww. rozporządzeniu. W związku z tym, wydaje się oczywiste, iż Przedsiębiorca nie wypełnił ciążącego na nim z mocy koncesji, obowiązku spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z obowiązkiem zawartym w pkt 2.1.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi Koncesjonariusz jest zobowiązany do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, a w szczególności warunków określonych w ustawie – Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych.

W tym stanie rzeczy, zasadne było zatem zastosowanie wobec powoda przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e., stanowiącego podstawę prawną do nałożenia na powoda przez Prezesa URE kary pieniężnej, w myśl którego karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Zdaniem Sądu, brzmienie przytoczonego wyżej przepisu przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, pod jakimi koncesja została wydana, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy, w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. stanowi więc samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy.

Przenosząc powyższe regulacje prawne na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż powód użytkował zbiorniki magazynowe paliw ciekłych, które nie zostały poddane koniecznej modernizacji. Wskazana okoliczność odbiega od stanu jaki powinien istnieć zgodnie z przepisami regulującymi działalność koncesjonowaną oraz cytowanym wyżej pkt 2.2.1. koncesji. W tych okolicznościach słuszny był zarzut postawiony powodowi przez Prezesa URE naruszenia warunku koncesji i tym samym istniała podstawa do nałożenia na przedsiębiorcę kary w oparciu o przepis art. 56 ust.1 pkt 12 p.e.

Organ wydaje koncesję pod warunkiem zapewnienia gwarancji prowadzenia jej w kształcie określonym w koncesji. Z uwagi na to, strona powodowa była zobowiązana do podjęcia odpowiednich starań prowadzących do rezultatu w postaci korzystania ze zbiorników dostosowanych do obowiązujących przepisów prawa. Zdaniem Sądu wszelkie ograniczenia lub rozszerzenia przedmiotu i zakresu koncesji, wszelkie działania wychodzące poza granice uprawnień przyznanych koncesjonariuszowi stanowią naruszenie zasad tej koncesji. Skoro bowiem koncesja wyznacza ramy działalności koncesjonowanej jaką koncesjonariusz może podjąć, każde działanie podlegające koncesjonowaniu, a nie mieszczące się w ramach uprawnień wynikających z koncesji, należy ocenić jako sprzeczne z warunkami koncesji. Toteż użytkowanie urządzeń infrastruktury technicznej, niespełniającej wymogów określonych obowiązującymi przepisami prawa podlega karze określonej w art.. 56 ust. 1 pkt 12 p.e.

Argumentacja powoda, zmierzająca do przekonania, że w niniejszej sprawie należy przyjąć niską szkodliwość czynu jest bezzasadna. Słusznie zauważył pozwany, iż zachowanie powoda stanowiło działanie bezpośrednio naruszające normy ustanowione przepisami prawa. Ponadto, przedsiębiorca prowadzący działalność koncesjonowaną powinien mieć wiedzę w przedmiocie kryteriów wynikających z obowiązujących przepisów prawa. Co więcej, strona powodowa jest przedsiębiorca, wobec tego obejmuje go podwyższony miernik staranności, zwiększone oczekiwania względem wiedzy, umiejętności.

Szkodliwość czynu jest znaczna, bowiem prowadzenie działalności w sposób sprzeczny z zakresem koncesji oznacza, że przedsiębiorca nie tylko lekceważy regulacje prawne, ale również może swoim zachowaniem narażać życie i zdrowie ludzkie na niebezpieczeństwo, ale stanowi też zagrożenie dla środowiska naturalnego.

Reasumując powyższe rozważania Sądu, w sprawie niniejszej doszło do rażącego naruszeniem warunków koncesji, dlatego art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. stanowi właściwą podstawę prawną do wymierzenia powodowi kary pieniężnej. Sposób prowadzenia działalności i jej zakres jest podstawowym element koncesji. Od wskazanego przez przedsiębiorcę sposobu i zakresu prowadzenia działalności zależą działania podejmowane przez regulatora rynku.

Nie ulega wątpliwości, iż powód jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu art. 28 ustawy p.e., tak też podlega obowiązkowi udzielenia Prezesowi URE żądanych przez niego informacji.

Bezsporna była również kwestia nieprzedstawienia przez powoda stosownych

dokumentów i wyjaśnień w wyznaczonych przez niego terminach, zawartych w pismach z 31 grudnia 2014 r. (nr (...)) oraz dnia 16 marca 2015 r. (nr (...)). Co więcej, nawet po wszczęciu postępowania, powód nie udzielił odpowiedzi na wskazane pisma. Wobec tego, zasadne było przyjęcie, iż Przedsiębiorca odmówił udzielenia informacji, o których mowa w art. 28 ustawy p.e.

W niniejszej sprawie należało wziąć pod uwagę, że pozwany mimo skutecznego doręczenia mu wskazanych wyżej pism od Prezesa URE, aż do dnia wydania zaskarżonej decyzji nie udzielił jakiejkolwiek odpowiedzi. Prowadzi to zatem do wniosku, iż Prezes URE prawidłowo zakwalifikował takie postępowanie, jako odmowę udzielenia wyjaśnień i naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 7 p.e., które podlega karze pieniężnej w związku z unormowaniem art. 28 ust. 1 p.e. Należy także podkreślić, iż nieudzielenie Prezesowi URE żądanych informacji skutkuje tym, iż Prezes URE nie ma wiedzy na temat działalności koncesjonowanej powoda, w konsekwencji, stanowi brak możliwości natychmiastowej reakcji na ewentualne uchybienia w jej prowadzeniu.

Oceniane, jako czyny niedozwolone z art. 56 ust. 1 pkt 12 i pkt 7 p.e. zachowania powoda podlegały karom pieniężnym na podstawie tego artykułu.

Przechodząc do oceny zasadności wymierzenia kary pieniężnej określonej w punkcie trzecim objętej postępowaniem decyzji Sąd uznał, iż nałożenie na powoda jednej kary za delikty administracyjne wskazane w punkcie 1 i 2 było wadliwe. Nie ustalając wysokości kar za każdy z deliktów pozwany Prezes URE uniemożliwił Sądowi ocenę adekwatności wymierzonej „zbiorczo” sankcji finansowej do każdego konkretnego czynu podlegającego karze, co z kolei uniemożliwiło weryfikację proporcjonalności nałożonej w decyzji kary finansowej. W ten sposób w przedmiotowej sprawie został naruszony standard ochrony praw przedsiębiorcy dotyczący kar pieniężnych. Skoro przepis art. 56 ust. 1 p.e. wymienia w kolejnych punktach czyny podlegające karze pieniężnej, („Kto (…) podlega karze”), a art. 56 ust. 6 p.e. wskazuje ogólne kryteria, jakimi powinien kierować się Prezes Urzędu przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej („ustalając wysokość kary pieniężnej Prezes URE uwzględnia (…)” to nie budzi wątpliwości Sądu, że wysokość kary pieniężnej musi być bezpośrednio skorelowana z konkretnym czynem wymienionym w art. 56 ust. 1 p.e. W sytuacji, gdy Prezes Urzędu w jednym postępowaniu stwierdza dopuszczenie się przez przedsiębiorcę różnych czynów sankcjonowanych karą pieniężną na podstawie art. 56 ust. 1 p.e. musi zrelatywizować kryteria wymiaru kary podane w art. 56 ust. 6 p.e. do każdego zindywidualizowanego naruszenia stwierdzonego w wydanej przez siebie decyzji. W przeciwnym razie, uniemożliwia ukaranemu przedsiębiorcy, a w dalszej kolejności Sądowi weryfikację sankcji finansowej pod kątem wymienionych w art. 56 ust. 6 p.e. przesłanek rzutujących na jej wysokość (tak też Sąd Najwyższy na gruncie kar pieniężnych wymierzanych przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na podstawie art. 209 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego w postanowieniu z dnia 6 marca 2013 r. sygn. akt III SK 31/12).

Sąd mając na uwadze treść art. 148 ¹§1 i 3 k.p.c., uznał, że wobec zajęcia stanowiska przez strony co do sprawy w odwołaniu i odpowiedzi na odwołanie oraz wobec tego, że strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, istnieją przesłanki do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. uchylił zaskarżoną decyzję.

O kosztach procesu, Sąd orzekł stosownie do wyników postępowania na podstawie art. 98 k.p.c. oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r. poz. 265). Na koszty procesu po stronie powoda złożyły się: opłata od odwołania w wysokości 100,00 zł, opłata skarbowa w kwocie 17,00 zł oraz koszt zastępstwa procesowego w wysokości 720,00 zł.

SSO Dariusz Dąbrowski