Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący:	SSO Dariusz D ąbrowski
Protokolant:	Sekretarz sądowy Wioleta Żochowska

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 11 października 2013 roku Nr (...)

orzeka:

oddala odwołanie

Sygn. akt XVII AmE 132/13

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 11 października 2013 roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (zwany dalej „Prezesem URE” lub „Prezesem Urzędu”) na podstawie art. 32 ust 1 pkt 4, art. 33 ust. 1 pkt 2, art. 35 ust. 1 pkt 5 i art. 38 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku prawo energetyczne w związku z art. 56 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej postanowił odmówić udzielenia przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., posiadającemu numer w rejestrze przedsiębiorców: (...) oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP) (...) koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej określonej w art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy prawo energetyczne, polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

W odwołaniu od powyższej decyzji, powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. (zwany dalej „Przedsiębiorcą”) wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez udzielenie przedmiotowej koncesji odwołującemu zgodnie z wnioskiem powoda z dni 16 kwietnia 2013 roku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od Prezesa URE na rzecz powoda kosztów postępowania.

Powód w odwołaniu zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego poprzez błędną wykładnię art. 33 ust. 1 pkt. 3 oraz art. 35 ust. 3 ustawy prawo energetyczne w związku z art. 50 pkt. 2 oraz w związku z art. 56 ust. 1 ustawy o swobodzie gospodarczej, a także naruszenie art. 7 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a. polegające na niezałatwieniu sprawy w sposób zgodny ze słusznym interesem przedsiębiorcy, w sytuacji gdy nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, ani nie przekracza to możliwości organu administracji wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania. Pozwany podniósł, iż po dokonaniu ponownej analizy akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu nie stwierdził podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji Pozwany odniósł się do przedstawionych przez powoda zarzutów podtrzymując wyrażone w wydanej decyzji stanowisko.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 8 marca 2013 roku i posiada kapitał zakładowy w wysokości 300.000,00 zł.

Wnioskiem z dnia 16 kwietnia 2013 roku powód wniósł o udzielenie koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na obrocie benzynami silnikowymi, olejem napędowym i olejem opałowym. Powód wskazał, iż jego działalność opierać się będzie na pośrednictwie w obrocie wskazanymi paliwami (wniosek - k. 1 akt administracyjnych). Wraz z powyższym wnioskiem powodowa spółka przedłożyła m. in. zaświadczenie z dnia 16 kwietnia 2013 roku wydane przez (...) Bank S.A., z którego wynika iż przedsiębiorca posiada na rachunku spółki środki finansowe w wysokości 300.000,00 zł (zaświadczenie - k. 11 akt administracyjnych).

Pismami z dnia 24 kwietnia 2013 roku, 16 maja 2013 roku, 27 czerwca 2013 roku, 26 lipca 2013 roku, 14 sierpnia 2013 roku oraz 28 sierpnia 2013 roku pozwany wezwał Przedsiębiorcę do nadesłania wskazanych dokumentów i złożenia wymaganych wyjaśnień. (pisma – k. 16-17, 22, 28-29, 36-37, 39, 45 i 52 akt administracyjnych)

W odpowiedzi na ww. wezwania Prezesa URE powód pismami z dnia 13 maja 2013 roku, 12 czerwca 2013 roku, 12 lipca 2013 roku, 4 sierpnia 2013 roku, 21 sierpnia 2013 roku oraz 11 września 2013 roku wyjaśnił, iż działalność jaką będzie się zajmować będzie polegała na naby6waniu paliw ciekłych od przedsiębiorstw, które dysponują właściwym zezwoleniem na obrót paliwami ciekłymi, następnie zleceniu transportu paliw przedsiębiorstwom trudniącym się zawodowo świadczeniem usług w zakresie transportu paliw płynnych i ostatecznie sprzedaży tych paliw nabywcom, którzy posiadają ważną koncesję na obrót paliwami ciekłymi. Powód wskazał, iż planowany przez niego roczny obrót w zakresie sprzedaży paliw ciekłych wynosi 3.569.130,00 zł. (pisma – k. 19, 23, 31, 41, 46 i 53 akt administracyjnych)

Wraz z przedstawionymi przez powoda wyjaśnieniami powód nadesłał również m.in. oświadczenie z 13 maja 2013 roku (k. 20 akt administracyjnych), historię rachunku powodowej spółki za okres od 10 kwietnia do 12 czerwca 2013 roku (k. 24-25, 33-34 oraz 47 akt administracyjnych), a także umowę pożyczki pomiędzy (...) Sp. z o.o. w K. a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. z dnia 8 kwietnia 2013 roku. (umowa k. 42-43 akt administracyjnych)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów załączonych przez strony do pism procesowych oraz znajdujących się w aktach administracyjnych. Prawidłowości powyższych dowodów strony nie kwestionowały, a Sąd uznał je za w pełni wiarygodne.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu przedstawione przez powoda w odwołaniu twierdzenia zostały bardzo lakoniczne uzasadnione, sprowadzając się w zasadzie do polemiki z treścią rozstrzygnięcia organu antymonopolowego. Powód nie powołał żadnych dowodów skutecznie podważających ustalenia poczynione w toku postępowania administracyjnego.

Odnosząc się do wysuniętych przez powoda zarzutów dotyczących naruszenia Sąd uznał je za całkowicie bezzasadne, ponieważ nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygniecie sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym.

Sąd rozpoznając sprawę z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu nie może ograniczać się do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowanie sądowe. Ewentualne naruszenie przepisów postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania sądowego i nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu. Celem postępowania jest merytoryczne rozstrzygniecie sprawy, której przedmiotem jest spór powstający pomiędzy stronami dopiero po wydaniu zaskarżonej decyzji, a nie przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego. Wniesienie do Sądu odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna dopiero cywilne, pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, w którym Sąd dokonuje własnych ustaleń, rozważając całokształt materiału dowodowego, na co wielokrotnie wskazywał tak Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jak też Sąd Apelacyjny oraz Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach (np.: wyrok Sądu Najwyższy z dnia 29 maja 1991 roku, sygn. akt III CRN 120/91, wyroku z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98, wyrok SOKiK z dnia 18 lutego 2004 roku o sygn. akt XVII AmT 2/03).

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy. Rolą Sądu jest ustalenie w oparciu o argumenty i dowody powołane przez strony, czy doszło do naruszenia przepisów ustawy, w jakim zakresie doszło do takiego naruszenia oraz czy środki zastosowane przez Prezesa Urzędu są zgodne z przepisami ustawy oraz wymogami zasady proporcjonalności.

Uwzględniając gwarancyjną funkcję koncesji wobec uczestników obrotu zdaniem Sądu Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki trafnie uznał, iż w przedmiotowej sprawie zaistniały podstawy do nie udzielenia powodowi koncesji. Rozważania Prezesa URE były całkowicie uzasadnione, a zaistniały w sprawie stan faktyczny dawał podstawę do wydania zaskarżonej decyzji.

Analizując niniejszą sprawę Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził, że na podstawie zebranych informacji dotyczących przedsiębiorcy Prezes URE miał prawo uznać, że nie daje on rękojmi prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej. Należy przede wszystkim wskazać, iż pomimo wezwania powoda do przedstawienia symulacji przychodów i kosztów, opartej o realne, udokumentowane warunki zakupu paliwa, w tym przedstawienia wyliczeń rachunkowych uwzględniających ponoszone wydatki na zakup paliwa przychody z jego sprzedaży oraz koszty związane z prowadzeniem działalności koncesjonowanej (k. 39 i 52 akt administracyjnych) powodowa spółka nie przedstawiła żadnych dokumentów potwierdzających realność sporządzonej przez nią analizy ekonomicznej i ograniczyła jedynie do lakonicznych wyjaśnień iż bez koncesji lub promesy nie może rozpocząć rozmów z potencjalnymi kontrahentami. Takowe wyjaśnienia nie mogą zdaniem Sądu być wystarczające, gdyż nie stanowią wystarczającej podstawy na udokumentowanie dokonanej analizy ekonomicznej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy prawo energetyczne wykonywanie działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania przez przedsiębiorcę koncesji, którą w myśl przepisu art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo energetyczne, Prezes URE udziela wnioskującemu, który dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności bądź jest w stanie udokumentować możliwości ich pozyskania. Zaś zgodnie z art. 38 ustawy prawo energetyczne udzielenie koncesji może być uzależnione od złożenia przez wnioskodawcę zabezpieczenia majątkowego w celu zaspokojenia roszczeń osób trzecich, mogących powstać wskutek niewłaściwego prowadzenia działalności objętej koncesją, w tym szkód w środowisku.

Sąd stanął na stanowisku, iż przepis art. 38 ustawy prawo energetyczne dotyczy przede wszystkim przedsiębiorców, którzy dopiero rozpoczynają działalność gospodarczą, mają słabą kondycję finansową i niewielki majątek trwały, który mógłby być ewentualnym źródłem zabezpieczenia roszczeń osób trzecich, a takim kryteriom odpowiadał właśnie wnioskodawca w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu zasadne jest twierdzenie pozwanego, iż powodowa spółka nie daje żadnej gwarancji iż podejmie koncesjonowaną działalność. W przedstawionej przez powoda historii rachunku bakowego powodowej spółki jedynymi pozycjami jakie widnieją poza oplątami za transakcje i skarbowymi są operacje pomiędzy (...) Sp. z o.o. w K. a (...) Sp. z o.o. Fakt iż jest posiadaczem udziałów w powodowej spółce o wartości jej kapitału zakładowego, pożyczkodawcą 300.000,00zł, których zgodnie z umową może żądać zwrotu w każdym momencie (w tym m. in. gdy pojawi się sytuacja zagrażająca dalszej egzystencji spółki) oraz jedynym podmiotem, z którym powodowa spółka miała przeprowadzane transakcje na rachunku bankowym znacznie podważają wiarygodność intencji wnioskodawcy. W ocenie Sądu również podważającą wiarygodność powodowej spółki jest złożone w postępowaniu administracyjny oświadczenie złożone jako prezes zarządu zupełnie innego podmioty gospodarczego (k. 20 akt administracyjnych).

W ocenie Sądu organ udzielający koncesji w sposób prawidłowy ustalił, iż wykazane przez powoda środki nie mogą stanowić gwarancji prawidłowego wykonywania działalności. Wielkość deklarowanych przez wnioskodawcę rocznych obrotów oraz prowadzonej działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi uzasadnia obawę pozwanego, iż ryzyko wystąpienia ewentualnej szkody jest znaczne. Okoliczność ta, przy jednoczesnym posiadaniu kapitału, który mógłby gwarantować zaspokojenie ewentualnych roszczeń osób trzecich, w pełni uzasadnia ustalenie zabezpieczenia. Brak przedstawienia wiarygodnej analiza ekonomicznej oraz fakt iż posiadane przed powoda środki pochodzą z pożyczki, którą pożyczkodawca może w każdym momencie odebrać wskazują wyraźnie na brak możliwości zagwarantowania prawidłowego wykonywania przez (...) Sp. z o.o. działalności koncesjonowanej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie powoda orzekając jak w sentencji.

SSO Dariusz Dąbrowski