Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 02 sierpnia 2013 r. (data nadania przesyłki pocztowej ) A. S. i H. S. domagali się zasądzenia od Przedsiębiorstwa Państwowego (...) z siedzibą w W. kwoty (...) zł ((...) )tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z ograniczeniem korzystania z nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) .

Uzasadniając roszczenie powodowie wskazali , iż są właścicielami nieruchomości - lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ulicy (...), dla którego prowadzona jest księga wieczysta nr KW (...), i która to nieruchomość na skutek wejście w życie uchwały nr(...) Sejmiku Województwa (...) w sprawie ustalenie strefy ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. znalazła się w strefie (...) obszaru ograniczonego użytkowania. Powyższy akt prawny ograniczył sposób korzystania z nieruchomości przez powodów w rozumieniu art. 129 § 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. W związku z powyższym powstała po stronie powodowej szkoda w postaci obniżenia wartości nieruchomości związana ze wskazanymi ograniczeniami oraz konieczność poniesienia kosztów związanych z przystosowaniem nieruchomości w celu zabezpieczenia właściwego klimatu akustycznego . Strona powodowa zgłosiła swoje roszczenia pozwanemu pismem z dnia 03 lipca 2013r., jednakże bezskutecznie, w związku z czym sprawa została skierowana na drogę postępowania sądowego.

(pozew k. 2-109)

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 grudnia 2014 r. (data stempla pocztowego) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

Pozwany podniósł w pierwszej kolejności zarzut braku legitymacji prawnej po stronie powodowej z powodu nabycia nieruchomości w grudniu 2009r. oraz upływ terminu zawitego dla dochodzenia roszczenia ze względu na objęcie nieruchomości powoda ograniczeniami, wynikającymi z ustalenia obszaru ograniczonego użytkowania Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) z dnia 07/08/2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., które weszło w życie z dniem 24/08/2007 r. – lokal powodów znajduje na działce nr (...) ( obręb (...)), która to działka była już objęta obszarem ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. i znajdowała się wówczas częściowo w strefie (...).

W ocenie pozwanego ograniczenia stanowiące podstawę roszczeń powoda, jeśli powstały to już w chwili wejścia w życie Rozporządzenia nr (...), a nie w wyniku wejścia w życie Uchwały nr (...), ponadto Uchwała nie nakładała żadnych nowych ograniczeń na nieruchomości powoda, mogących skutkować zasadnością roszczeń odszkodowawczych a wręcz zostały one częściowo zniesione. W związku z powyższym strona pozwana podniosła, iż roszczenia powoda wygasały najpóźniej z dniem 25/08/2009 r., zatem powództwo powinno zostać oddalone w całości, jako bezpodstawne, bez konieczności przeprowadzania postępowania dowodowego. W dalszej kolejności pozwany podniósł zarzuty niewykazania poniesienia szkody w związku z ograniczeniami oraz istnienia związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy szkodą a ograniczeniami wynikającymi z objęcia nieruchomości (...) 2011, niewykazania nieodpowiedniego klimatu akustycznego w budynku powodów , który powinien spełniać wymagania w tym zakresie zgodne z obowiązkami wynikającymi z Rozporządzenia nr (...). Z uwagi na położenie nieruchomości powodów w (...) 2007 pozwany zaprzeczył, aby poprzez wprowadzenie (...) 2011 pogorszyły się warunki korzystania z lokalu, które spowodowały spadek wartości nieruchomości oraz wskazał, że ograniczenia wynikające z (...) 2011 są mniejsze niż (...) 2007.

(odpowiedź na pozew k. 118-213)

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są właścicielami nieruchomości lokalowej mieszkalnej położonej w W. przy ulicy (...). Powodowie nabyli przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży z dnia 14 stycznia 2009 r. sporządzonej przed notariuszem w W. L. S. za rep. A 339/2009.

(dowód: odpis zwykły z księgi wieczystej nr KW (...) k. 9-11, kopia aktu notarialnego kr 12-14, )

Rozporządzeniem Wojewody (...) nr (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku
w sprawie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W., które weszło w życie w dniu 25 sierpnia 2007 roku (dalej: (...) 2007), został utworzony obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...). Podstawą wydania Rozporządzenia była treść art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 roku, Nr 129, poz. 902 ze zm.).

Na mocy powyższego rozporządzenia nieruchomość powoda znalazła się w strefie (...) tego obszaru, tj. strefie ograniczeń zabudowy mieszkaniowej.

(k. 68-68a i 70, Dz. U. Województwa (...) nr 156 poz. 4276).

Zgodnie z treścią §4 ust. 1 tego rozporządzenia w obszarze ograniczonego użytkowania zabroniono:

1)przeznaczania nowych terenów pod szpitale, domy opieki oraz zabudowę związaną ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a w strefie (...) także pod zabudowę mieszkaniową;

2)zmiany sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na szpitale i domy opieki oraz na stały lub wielogodzinny pobyt dzieci i młodzieży, a w strefie (...) – także na cele mieszkaniowe – z zastrzeżeniem ust. 2;

3)budowy nowych szpitali, domów opieki, zabudowy związanej ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a w strefie (...) także budynków mieszkalnych, z zastrzeżeniem ust. 2.

Ustęp 2 powołanego § 4 tego rozporządzenia, w strefie (...) dopuścił zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych, jako towarzyszących innym funkcjom, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy. Zaś § 5 tego rozporządzenia w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadził następujące wymagania techniczne dotyczące budynków:

1)w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić izolacyjność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi izolacyjności akustycznej przegród w budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów budowlanych;

2)w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach poprzez zwiększenie izolacyjności ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi ochrony przed hałasem pomieszczeń w budynkach.

Z uwagi na fakt, że ogłoszenie Rozporządzenia Wojewody nr (...) w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) nr (...) nastąpiło w dniu 10 sierpnia 2007 r. i zgodnie z § 7 weszło w życie po 14 dniach od ogłoszenia, termin na zgłaszanie roszczeń wynikających z art. 129 ustawy (...) upływał w dniu 24 sierpnia 2009 r.

(dowód: k. 69-69a, Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 2007 roku, Nr 156, poz. 4276 z załącznikami).

Na skutek m.in. zmiany w 2009 r. procedur operacji lotniczych na kierunku północno-zachodnim (M. – U.) pozwany, jako administrator lotniska O., został zobowiązany do sporządzenia i przedłożenia przeglądu ekologicznego dla (...) im. (...) w W. w zakresie oddziaływania akustycznego. Przedłożony przez pozwanego Przegląd Ekologiczny dla (...) im. (...) w W. wykazał, że oddziaływanie akustyczne portu znacznie wykracza poza teren, do którego zarządca posiada tytuł prawny. W tej sytuacji z uwagi także na powiększenie się obszaru, na którym dochodziło do przekroczeń hałasu Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku, która weszła w życie 04 sierpnia 2011 roku (dalej: (...) 2011), utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. Na mocy tej uchwały nieruchomość powoda znalazła się w całości w strefie (...).

(bezsporne, dowód: k. 11-16, 71-76a poz. 10109, 10111 zał. nr 6 do uchwały (...) 2011, http://www.mazovia.pl/samorzad/sejmik/uchwaly-sejmiku/uchwala, 2022, (...).html).

W strefie (...) zakazano przeznaczania terenów pod szpitale i domy opieki społecznej oraz pod zabudowę związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży oraz zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitali i domów opieki społecznej oraz określono, że w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić izolacyjność akustyczną ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z ustawą Prawo budowlane i przepisami wykonawczymi do tej ustawy, a w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające klimat akustyczny w pomieszczeniach zgodnie z ustawą Prawo budowlane i przepisami wykonawczymi do tej ustawy.

Pismem z dnia 03/07/2013 r. (data prezentaty pisma powodów )strona powodowa zgłosiła Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W. roszczenia na sumę 150.234,00 zł płatne w terminie 7 dni od daty wezwania, na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska.

(dowód: kopia zgłoszenia roszczeń wraz z wezwaniem do zapłaty k. 107, wraz z dowodem nadania k. 108)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niezakwestionowanych twierdzeń stron oraz dowodów z dokumentów załączonych do pism procesowych w szczególności pozwu i odpowiedzi na pozew, dalszych pism dopuszczonych stosownymi decyzjami Sądu oraz stanowisk zajętych na rozprawie. Strony nie kwestionowały treści składanych dokumentów a i Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Sąd oddalił wniosek złożony przez pozwanego o dopuszczenie dowodu z operatu „Analiza rynku gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi w obszarze ograniczonego użytkowania wokół portu lotniczego imienia (...) w W. oraz w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości przy ul. (...)”, bowiem jako dokument prywatny, wykonany na zlecenie stron opinia ta nie mogła korzystać z domniemania zgodności z prawdą (vide orzeczenie SN z dnia 15.04. (...). III CRN 65/82). Na skutek inicjatywy dowodowej powodów postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2014r. sprawie został dopuszczony dowód z opinii biegłego z zakresu szacowania wartości nieruchomości celem określenia kwoty stanowiącej równowartość zmiany wartości rynkowej nieruchomości położonej przy ulicy (...) w W., dla której Sąd Rejonowy dla W. w W. prowadzi KW nr (...) z którą związany jest udział w nieruchomości wspólnej – grunt oraz część budynku, dla których Sąd Rejonowy dla W. w W. prowadzi (...) nr (...), na skutek utworzenia uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. Nr (...) obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. i istniejących w związku z tym ograniczeń w użytkowaniu przedmiotowej nieruchomości lokalowej. Biegła w sporządzonej opinii korzystając z podejścia porównawczego i metody korygowania ceny średniej wskazała na spadek wartości przedmiotowej nieruchomości w wysokości mniej niż (...) wyceniając ją na kwotę (...) zł przy wartości lokalu (...) zł. W tym miejscu należy podkreślić, iż w dacie wydania postanowienia Sądu uwzględniającego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie było jeszcze znane aktualne stanowisko Sądu Najwyższego dotyczące obowiązywania Rozporządzenia Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007. W uchwale z dnia 25 czerwca 2015r. sygn. akt. III CZP 34/15 Sąd Najwyższy uznał , że ​Rozporządzenie Wojewody (...) nr (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Dz. Urz. Województwa (...) z 2007 r., Nr 156, poz. 4276) nie utraciło mocy z dniem 15 listopada 2008 r. w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.). Zatem Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe uznając, że zmierzałyby jedynie do generowanie kosztów a nie miałyby znaczenia w sprawie z uwagi na zasadny zarzut pozwanego dotyczący przekroczenia terminu zawitego na zgłoszenie roszczenia przez powodów .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Powodowie dochodzili od pozwanego łącznie kwoty (...)zł wskazując, iż w związku z ustanowieniem w drodze uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. (dalej: (...) 2011) tytułem odszkodowania za utratę wartości ich nieruchomości – w wyniku wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania i znalezienia się jej w strefie (...). Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia wskazali art. 129 §2 (...).

W pierwszej kolejności Sąd dokonał oceny prawnej roszczenia powoda.

Treść powołanego przepisu, mówi, że jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części. (ust.1). W tej sytuacji w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości (ust. 2). Roszczenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przysługuje również użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, a roszczenie, o którym mowa w ust. 2, także osobie, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości. (ust. 3) Z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1-3, można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości (ust. 4).

Zgodnie z treścią art. 136 ust. 1 - 3 (...) w razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska w wyniku ustanowienia (...), właściwymi w sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowania lub wykupu nieruchomości są sądy powszechne. Obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem (...). W razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie.

Roszczenia formułowane na podstawie art. 129 ust. 1 i 2 (...) podlegają ograniczeniom. Według art. 129 ust. 4 (...) można wystąpić z nimi w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

W dalszej kolejności Sąd zbadał zasadność roszczenia uwzględniając zarzuty podniesione przez pozwanego.

Fakt położenia nieruchomości powodów – nieruchomości lokalowej położonej w W. przy ul. (...) znajdującej się na działce dz. ew. nr (...)obręb (...)) częściowo w strefie (...), dla (...) im. (...) w W., który został utworzony w drodze Rozporządzenia z dnia 07 sierpnia 2007 r. wydanego przez Wojewodę (...) a następnie częściowo w strefie (...), zgodnie z uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Dz. Urz. Woj. Maz. nr 128 poz. 4086).

W pierwszej kolejności należało rozważyć istnienie legitymacji po stronie powodowej do występowania z roszczeniem w niniejszej sprawie oraz dochowania terminu wynikającego z art. 129 ust. 4 (...), pozwany bowiem, już w odpowiedzi na pozew wskazywał, iż powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wniesione przez stronę pozbawioną legitymacji oraz po upływie dwuletniego terminu zawitego przewidzianego ustawą, a więc już tylko z tej przyczyny winno podlegać oddaleniu.

W ocenie Sądu za trafny należy uznać zarzut braku legitymacji czynnej strony powodowej, bowiem zgodnie z przedstawionym odpisem księgi wieczystej o nr KW (...) powodowie są ujawnieni jako współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości od dnia 14 stycznia 2009r. co nie wypełnia przesłanki z art. 129 ust. 2 (...), ponieważ w dacie wejścia w życie aktu ( Rozporządzenia Wojewody z dnia 07 sierpnia 2007r) nie byli właścicielami nieruchomości objętej (...). Aby skorzystać z ochrony ustalonej ww. przepisem należy być właścicielem w chwili, gdy następuje ograniczenie praw tj. z datą wejścia w życie aktu prawa lokalnego ograniczającego korzystanie z nieruchomości , zaś strona powodowa stała się właścicielem dopiero w 2009 r. zatem już z tego tytułu należało powództwo oddalić.

(...) ograniczonego (...) w W. został utworzony w drodze rozporządzenia z dnia 07 sierpnia 2007 r. wydanego przez Wojewodę (...). Podstawą prawną do wydania rzeczonego aktu stanowił art. 135 ust. 2 (...) w wówczas obowiązującym brzmieniu. W oparciu o powyższy przepis kompetencja do utworzenia (...) została powierzona wojewodzie.

Na skutek nowelizacji dokonanej na podstawie art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 175 poz. 1462 ze zm.), kompetencja do utworzenia (...) została powierzona sejmikowi województwa, który taki obszar tworzy w drodze uchwały. Powyższa nowelizacja zgodnie z art. 48 pkt 2 (...) weszła w życie z dniem 01 stycznia 2008 r. Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. zawierała także przepisy przejściowe, stanowiące, iż akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje (art. 47 ust. 2 ww. ustawy).

W dacie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W., tj. w dniu 24 sierpnia 2007 roku (data wejścia w życie rozporządzenia Wojewody (...) nr (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku), art. 135 ust 2 (...) wskazywał, że obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, w drodze rozporządzenia tworzy wojewoda.

Przepis ten uległ zmianie, na podstawie art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej(Dz. U. z 2005 r. nr 175, poz. 1462), w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2008 roku. Według tej nowelizacji, (...) dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy w drodze uchwały sejmik województwa. Zmieniono zatem jedynie organ uprawniony do utworzenia (...) w miejsce wojewody – sejmik województwa oraz wskazano, że następuje to w formie uchwały, a nie jak dotychczas w formie rozporządzenia.

Zgodnie z treścią § 32 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. 2002, Nr 100, poz. 908), jeżeli zmienia się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się rodzaj aktu wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego. Zgodnie zaś z treścią ust. 3 przywołanego wyżej §32 powyższego rozporządzenia, jeżeli zmiana treści przepisu upoważniającego polega na tym, że zmienia się organ upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą, w takim przypadku organem upoważnionym do zmiany lub uchylenia aktu wykonawczego wydanego na podstawie zmienionego przepisu upoważniającego jest organ wskazany w zmienionym upoważnieniu. Przepis ten stosuje się przy tym odpowiednio, na podstawie § 143 rozporządzenia, do aktów prawa miejscowego.

Zatem zmiana organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego z wojewody na sejmik województwa nie wpłynęła na moc obowiązującą Rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku, bowiem w przypadku zmiany treści przepisu upoważniającego, polegającej na zmianie organu upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą, jak wywiedziono powyżej.

Oznacza to, iż zmiana ustawy z dnia 03 października 2008 r. miała jedynie charakter redakcyjny i określała, kiedy tracą moc przepisy wykonawcze określające, które przedsięwzięcia mogą zawsze znacząco oddziaływać na środowisko.

Zmiany art. 135 ust. 2 (...) w zakresie organu, rodzaju aktu prawnego oraz określenia rodzaju przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w żaden sposób nie wpłynęły na skuteczność obowiązywania Rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku, bowiem zmiana organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego nie wpłynęła na moc jego obowiązywania; kwestia formy aktu została rozstrzygnięta w przepisach przejściowych, to jest art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., a zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym przedmiotowo pozostał ten sam - nie zmieniła go ani nowelizacja dokonana ustawą z dnia
03 października 2008 roku, ani nowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 09 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

W tej sytuacji należy podzielić stanowisko, że przepisy rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. zachowały moc obowiązującą do czasu wejścia w życie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W., zaprezentowaną w uzasadnieniach szeregu wyroków Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sprawy o sygnaturach: VI ACa 1156/10, VI ACa 1058/10, VI ACa 194/11, VI ACa 14/11, VI ACa 140/11).

Powyższe stanowisko odnośnie skutków wprowadzenia zmiany treści art. 135 ust. 1 i 2 (...) obowiązującej od dnia 15 listopada 2008 roku znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (uzasadnienie wyroku z dnia 06 maja 2011 roku II CSK 421/10, LEX nr 863961, tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2009 roku w sprawie (...) SA/Wa (...), LEX nr 518044) a także w uzasadnieniu do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2012r. w sprawie o sygn. I CSK 509/11 gdzie, jednoznacznie stwierdził, że „mimo nowelizacji Prawa o ochronie środowiska w opisanym zakresie, rozporządzenie Wojewody (...) nr (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. nie utraciło więc mocy obowiązującej” oraz ostatnio w rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2015 r. (sygn. III CZP 34/15).

Sąd oceniając te kwestie posiłkował się również treścią uzasadnienia uchwały Sejmiku Województwa (...) nr (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W., z której wynika wprost, iż „dotychczasowy akt ustanawiający obszar ograniczonego – rozporządzenie nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku – został utrzymany w mocy na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej. Zgodnie z art. 47 ust. 2 tej ustawy, akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu, zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje (http://www.(...).pl/sejmik/uchwaly-sejmiku/uchwala,(...).html).

Ze względu na powyższe należy uznać, że Rozporządzenie nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku obowiązywało do czasu wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) nr (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W..

Sąd w tym miejscu wskazuje, iż znany jest mu odmienny pogląd, wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 września 2009 r. sygn. akt II OSK 445/09. Podkreślić jednak trzeba, iż do kompetencji sądownictwa administracyjnego nie należy przesądzanie faktu obowiązywania lub nie aktu prawnego. W myśl art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość, między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Przedmiotem kontroli sądu administracyjnego jest w świetle powyższego kontrola władczych działań organów państwa oraz organów wspólnot samorządowych. Zatem sąd powszechny w oparciu o art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) nie jest związany podglądem wyrażonym przez sąd administracyjny. Ponadto inne sądy są związane wyłącznie treścią rozstrzygnięcia zawartego w sentencji orzeczenia sądu administracyjnego nie zaś jego motywami.

Na marginesie wskazać też należy, iż orzeczenie z dnia 29 września 2009 r. sygn. akt II OSK 445/09 zapadło już po upływie dwuletniego terminu na zgłaszanie roszczeń, który upływał 24.08.2009 r., zatem nie jest uprawnione powoływanie się na przedmiotowe orzeczenie, bowiem jego treść nie mogła wpłynąć na świadomość uprawnionych do zgłaszania roszczeń.

Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego nieruchomość przy ul. (...) m5 znajdowała się częściowo w obszarze ograniczonego użytkowania ustalonym Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W. – była położona częściowo w strefie (...).

W obszarze ograniczonego użytkowania utworzonego na podstawie Uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. (...) 2011 nieruchomość powoda znajduje się w całości w strefie (...).

Uznając, że obydwa akty prawa lokalnego zarówno rozporządzenie jak i uchwała swoim zakresem objęły nieruchomość powodów , należało dokonać analizy wprowadzonych przez ograniczeń w stosunku do tejże nieruchomości i zbadać o ile i w jakim zakresie ograniczenia te wpłynęły na dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości.

Uznać należy, iż (...) 2011 w strefie (...) przewiduje mniejsze ograniczenia niż te, które wynikały z ustanowienia w strefy (...) w 2007 r. Rozporządzenie nr (...) Wojewody (...), jako ograniczenia dla strefy (...), w której znajdowała się nieruchomość powodów , ustaliło zakaz przeznaczania nowych terenów pod szpitale, domy opieki oraz zabudowę związaną ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży a także pod zabudowę mieszkaniową; zakaz zmiany sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na szpitale i domy opieki oraz na stały lub wielogodzinny pobyt dzieci i młodzieży a także na cele mieszkaniowe, oraz zakaz budowy nowych szpitali, domów opieki, zabudowy związanej ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży a także budynków mieszkalnych. W strefie (...) dopuszczono zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszących innym funkcjom, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy.

Zaś w strefie (...) na mocy Uchwały Sejmiku nr (...) podobne zakazy dotyczyły jedynie strefy Z1 a nie całego obszaru (...). Zatem skoro nieruchomość powodów objęta była w pierwszej kolejności strefą (...) z szeregiem ograniczeń zabudowy a następnie ograniczenia te dotyczyły jedynie strefy Z1, to nie można tu mówić, że w stosunku do nieruchomości powodów ograniczenia zwiększyły się bądź dotychczasowe przedłużono.

Jednocześnie Sąd podziela tu w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt IV CSK 28/12 zgodnie, z którym odpowiedzialność odszkodowawczą, o której mowa w art. 129 (...), przewidziano nie za samo ograniczenie i nie za każde ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Odszkodowanie nie rekompensuje zmiany dotychczasowej sytuacji właściciela nieruchomości, a tym bardziej utrzymywania już istniejących ograniczeń w przypadku zmiany aktu prawnego. Odszkodowanie przysługuje za konkretną szkodę, która powstała w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a nie za samo ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest szkoda, której źródłem jest rozporządzenie lub akt prawa miejscowego powodujący ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Szkoda ma być normalnym następstwem wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego wprowadzającego ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości. Szkoda taka może powstać, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia, co do sposobu korzystania z nieruchomości lub też przedłuża ograniczenia na kolejny okres obowiązywania. Szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie a tym bardziej, gdy je zmniejsza (teza wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2008 r. II CSK 367/08, gdzie Sąd jednoznacznie wskazał, że hipoteza art. 129 ust. 2 ustawy z 2001 r. - Prawo ochrony środowiska nie obejmuje każdego ograniczenia korzystania z nieruchomości położonej w obszarze ograniczonego użytkowania, ale tylko takie, które w związku utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania wynikają z zakresu ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości wskazanego w akcie prawa miejscowego, tworzącego obszar ograniczonego użytkowania).

Niezależnie czy orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczyły obszaru ograniczonego użytkowania dla parku krajobrazowego czy lotniska z ich treści wynikało, że termin z art. 129 § 4 (...) otwiera się na nowo jedynie w sytuacji, gdy wejście w życie aktu prawa lokalnego wprowadziło nowe ograniczenia a tym samym zmieniła się sytuacja właściciela (czy też użytkownika wieczystego) nieruchomości objętej (...). Najprecyzyjniej przedstawia to teza do orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2013-11-21 w sprawie VI ACa 682/13 (LEX nr 1416448) gdzie Sąd stwierdził, że „ odpowiedzialność odszkodowawczą, o której mowa w art. 129 (...), przewidziano nie za samo ograniczenie i nie za każde ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Odszkodowanie nie rekompensuje zmiany dotychczasowej sytuacji właściciela nieruchomości, a tym bardziej utrzymywania już istniejących ograniczeń w przypadku zmiany aktu prawnego. Odszkodowanie służy bowiem za konkretną szkodę, która powstała w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a nie za samo ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest więc szkoda, której źródłem jest rozporządzenie lub akt prawa miejscowego powodujący ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Szkoda ma być normalnym następstwem wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego wprowadzającego ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości. Szkoda taka może powstać, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia co do sposobu korzystania z nieruchomości lub też przedłuża na kolejny okres ograniczenia, które zostały wprowadzone na określony czas. Szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie (jak poprzednio obowiązujący).

W świetle powyższych rozważań i przywołanych orzeczeń należało uznać, że na skutek wejścia w życie Uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku, nie wprowadzono w stosunku do nieruchomości powodów nowych ograniczeń ani nie przedłużono na kolejny okres dotychczasowych. Za takim stanowiskiem przemawia też wyrok SN z dnia 01 grudnia 2010 r. sygn. I CSK 86/10 zgodnie z którym, początek biegu dwuletniego terminu rozpoczyna się od wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego w związku z tym podkreślenia wymaga, że nie każda ich zmiana rozpoczyna bieg nowego termin do wystąpienia z roszczeniami uregulowanymi w art. 129 ust. 1-3 (...), a jedynie taka nowelizacja, bądź zmiana, która dotyczy danej nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, iż w związku z wejście w życie Uchwały
nr (...) Sejmiku Województwa (...) nie zaistniały żadne nowe niekorzystne zmiany w zakresie ograniczeń obowiązujących na nieruchomości powodów a tym samym nie otworzył się mu nowy termin na zgłoszenie roszczenia zgodnie z art. 129 (...).

W ocenie Sądu termin do zgłoszenia roszczeń, o którym mowa w art. 129 ust. 4 (...), jest terminem zawitym, co oznacza, iż jego niedochowanie powoduje wygaśnięcie roszczenia, a fakt upływu tego terminu sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Sąd podziela i przyjmuje na potrzeby niniejszego postępowania za własną ocenę zawartą w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2008 roku (II CSK 216/08), iż: „ Termin do zgłoszenia roszczeń, o którym mowa w art. 129 ust. 4 ustawy z 2001 roku Prawo ochrony środowiska, jest terminem zawitym, a nie terminem przedawnienia.". Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013 roku (II CSK 578/12) „ termin z art. 129 ust. 4 (...) stanowi termin zawity, w którym żądania z art. 129 ust. 1 – 3 (...) muszą zostać zgłoszone obowiązanemu do ich realizacji w celu zachowania prawa dochodzenia tych roszczeń przed sądem”.

Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, jeżeli uwzględni się, że ustawodawca nie określił terminu, w ciągu którego obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości, o którym mowa w art. 136 ust. 2 (...), jest zobowiązany zająć stanowisko co do zasadności żądań zgłoszonych przez poszkodowanego. Taką interpretację charakteru terminu, o którym mowa w art. 129 ust. 4 (...) wzmacnia także wykładnia językowa tego przepisu, w którym jest mowa o wystąpieniu z roszczeniami, co znaczeniowo jest terminem szerszym od terminu dochodzenia roszczeń i mieści w sobie także zgłoszenie przez poszkodowanego ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości żądań, o których mowa w art. 129 ust. 1-3 (...), obowiązanemu do ich wykonania.

Zatem zgodnie z art. 129 ust. 4 (...) dwuletni termin, w którym należało wystąpić do z roszczeniem objętym przedmiotowym powództwem należy liczyć od dnia wejścia w życie Rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia (...) dla (...) im. (...) w W., a więc od dnia 25 sierpnia 2007 r. Skoro powodowie nabyli przedmiotową nieruchomość już po wejściu w życie Rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r przyjąć należy iż nabyli nieruchomość już z obciążeniami jakie zawierało rozporządzenie.

Należy także wskazać, iż Rozporządzenie nr (...) Wojewody (...) z dnia
07 sierpnia 2007 r. zostało wprowadzone w życie w sposób prawidłowy, a zatem nie można się powoływać na brak jego znajomości. Jak słusznie wskazał w swym orzeczeniu z dnia 07 marca 1995 r. Trybunał Konstytucyjny (W 9/94 (...) Zb. Urz. 1995 nr 1 poz. 20) „Funkcjonowanie prawa, zwłaszcza w demokratycznym państwie prawnym, opiera się na założeniu, że wszyscy adresaci obowiązującej normy prawnej - a więc zarówno podmioty obowiązane do jej przestrzegania, jak i organy powołane do jej stosowania - znają jej właściwą treść (tzw. fikcja powszechnej znajomości prawa) i że nikt nie może uchylić się od ujemnych skutków naruszenia tej normy na tej podstawie, że normy tej nie znał lub rozumiał ją opacznie ( ignorantia iuris nocet).” Przytoczona zasada zakłada, że nie można się tłumaczyć nieznajomością prawa należycie ogłoszonego a każdy zainteresowany treścią kierowanych do niego norm prawnych ma możliwość zapoznania się z obowiązującymi aktami prawnymi. W ocenie Sądu oczywistym jest, że skoro (...) funkcjonował wcześniej niż utworzone strefy (...) to trzeba się liczyć z dolegliwościami z tym związanymi. Szczególnie, iż powodowie nabyli nieruchomość w 2009 r., zatem powinni mieć wiedzę o działalności lotniska i liczyć się z tym, iż działalność ta będzie rozwijana a ruch lotniczy będzie narastał. W związku z powyższym powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 98 KPC. Strona powodowa przegrała sprawę, zatem zobowiązana jest zwrócić pozwanemu poniesione koszty procesu.

Na koszty te składa się: wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym 3.600 zł (§ 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) , opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł, oraz koszty wynagrodzenia dla biegłego w wysokości 2659,23 zł o czym Sąd orzekł jak w pkt. 2 sentencji. Jednocześnie Sąd nakazał w pkt. 3 i 4 zwrócić stronom niewykorzystane środki finansowe z zaliczek, które strony uiściły na koszty opinii biegłych zgodnie z art. 80 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych .

W tej sytuacji orzeczono jak w wyroku .

SSO Ewa Teofilak

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)