Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 18 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR (del.) Ewa Jończyk
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Elżbieta Korinth

po rozpoznaniu w dniu 04 marca 2013 r. w Warszawie

sprawy z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w W.

przeciwko Stowarzyszeniu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od Agencji Nieruchomości Rolnych w W. na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. kwotę 7217 (siedem tysięcy dwieście siedemnaście) złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 497/10

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 23 marca 2010 roku Agencja Nieruchomości Rolnych W W. wniosła o zasądzenie od Stowarzyszenia (...) w W. z siedzibą w W. kwoty 364 362,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.04.2007 roku do dnia zapłaty. Powódka domagała się ponadto zasądzenia na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W treści uzasadnienia pozwu wskazano, że powyższa należność dotyczy nieuiszczonej przez pozwaną opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2007 nieruchomości położonej w obrębie (...), W., Dzielnicy W., stanowiącej działkę nr (...) o powierzchni 2,00 ha (pozew – k. 2 – 6 akt).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 1 kwietnia 2010 roku, w sprawie sygn. akt III Nc 134/10, Sąd Okręgowy w Warszawie nakazał pozwanemu Stowarzyszeniu (...) w W., aby zapłacił powódce Agencji Nieruchomości Rolnych kwotę 364 362,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.04.2007 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 11 784,03 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (nakaz zapłaty – k. 57 akt).

W sprzeciwie od nakazu pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podnosił, że powódka aktualizując wysokość opłaty rocznej w oparciu o ustaloną wartość nieruchomości nie zachowała trybu przewidzianego w art. 17 b ust. 2a ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Powoduje to zdaniem pozwanego, że nie jest on związany wysokością opłaty rocznej, a tym samym nie ma obowiązku zapłaty jak w pozwie. Pozwany dodatkowo podnosił argumenty wskazujące, że powództwo jest nie tylko nieuzasadnione, ale również nie została wykazana wysokość dochodzonego żądania. Po pierwsze pozwany podnosił, że w sposób nieuzasadniony, zastosowana została stawka opłaty w wysokości 3% zamiast 1%, jak również w wadliwy sposób został sporządzony operat szacunkowy. Pozwany podnosił również zarzut nieistnienia roszczenia wobec dokonania potrącenia (pismo procesowe z dnia 20 kwietnia 2010 r. – k. 61 – k. 70 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość położona przy zbiegu ulic (...), w dzielnicy W., w W., o powierzchni 2 ha, oznaczona numerem ewidencyjnym (...), położona w obrębie ewidencyjnym (...), stanowi własność Skarbu Państwa. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa nieruchomość została zakwalifikowana jako teren zabudowy usługowej, o przewadze usług kultury (UK) (d. wypis z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – k. 85 – 92 akt). Nieruchomość ta została przekazana do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, którym dysponowała Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, zaś obecnie jej następcą prawnym jest Agencja Nieruchomości Rolnych /dalej: Agencja/. Jej obecnym użytkownikiem wieczystym jest Stowarzyszenie (...) w W. z siedzibą w W. /zwane dalej – „Stowarzyszenie”/, które nabyło to prawo na podstawie umowy z dnia 9 grudnia 2003 roku zawartej z (...) Spółka Akcyjna w G., R. K., (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., Osiedle (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w G., w formie aktu notarialnego nr (...), przed notariuszem J. R. (d. odpis zupełny księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy (...)w Warszawie o numerze (...) – (k. 14 – 16 akt); umowa przenosząca użytkowanie wieczyste – (k. 370 – 380 akt).

Wniosek o wpis prawa użytkowania wieczystego na rzecz Stowarzyszenia został złożony w Sądzie Rejonowym (...) w Warszawie w dniu 11 grudnia 2003 roku i zarejestrowany pod numerem (...). Prawo użytkowania wieczystego nabyte przez Stowarzyszenie zostało ujawnione w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości za nr KW (...) w dniu 24 lutego 2004 roku (odpis księgi wieczystej – (k. 14 – 16), umowa przenosząca użytkowanie wieczyste – (k. 370 – 380).

Na podstawie operatu szacunkowego z dnia 28 listopada 2003 roku ustalono wartość nieruchomości na kwotę 479 539 257,00 zł. Agencja pismem z dnia 19 grudnia 2003 roku wypowiedziała (...) S.A. w G., R. K., (...) sp. z o.o. w W., Osiedlu (...) sp. z o.o. w G. dotychczasową opłatę wieczystą i wskazała nową wysokość opłaty rocznej na kwotę 14 386 177,71 zł. (operat szacunkowy – k. 22 – 31 akt, pismo Agencji – k. 32 – 33 akt, kopie potwierdzeń odbioru – k. 34 – 35 akt).

W dniu 22 stycznia 2003 roku dotychczasowi użytkownicy wieczyści złożyli do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosek o ustalenie, iż aktualizacja opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości jest nieuzasadniona, zaś opłaty za lata 2004 – 2005 są nienależne (wniosek – k. 36 – 38 v.).

Pismem z dnia 4 lutego 2005 roku dotychczasowi użytkownicy wieczyści poinformowali Agencję o zbyciu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy zbiegu ulic (...) o powierzchni 2 ha, stanowiącego działkę ewidencyjną o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy (...) w Warszawie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...).

Pismem z dnia 21 marca 2005 roku skierowanym do (...) S.A. w G., R. K., (...) sp. z o.o. w W., Osiedle (...) sp. z o.o. w G. Agencja dokonała korekty wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za lata 2004 i 2005, uwzględniając przy tym między innymi zmniejszenie opłaty w związku z zbyciem prawa wieczystego użytkowania w odniesieniu do działki ewidencyjnej nr (...) o powierzchni 2,0000 ha położonej w obrębie (...) w W. Dzielnicy W. /pismo Agencji – k. 39 – 40, potwierdzenia odbioru – k. 40 – 41/.

Jednocześnie pismem z dnia 21 marca 2005 roku skierowanym do Stowarzyszenia Agencja poinformowała o aktualizacji opłaty rocznej, jej wysokości i zawiadomieniu o powyższym poprzedników prawnych Stowarzyszenia pismem z dnia 19 grudnia 2003 roku. Jednocześnie Agencja zażądała uiszczenia przez Stowarzyszenie opłaty rocznej za lata 2004 i 2005, informując, że opłata ta za każdy rok wynosi 364 362,00 zł /pismo Agencji – k. 44 - 45/.

W piśmie z dnia 23 stycznia 2006 roku skierowanym do Stowarzyszenia Agencja poinformowała Stowarzyszenie o możliwości zapoznania się z operatem szacunkowym ustalającym wartość nieruchomości, w oparciu o który dokonano aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego oraz pouczyła o miejscu i terminie złożenia sprzeciwu od decyzji Agencji aktualizującej wysokość opłaty rocznej. W dniu 27 lutego 2006 roku Stowarzyszenie złożyło do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosek o ustalenie na podstawie art. 78 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, że opłata za użytkowanie wieczyste nieruchomości winna być naliczana począwszy od marca 2006 roku i to w oparciu o wartość gruntu wynoszącą 6 100 000 zł. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uznało swoją niewłaściwość do rozpoznania sprawy i przekazało sprawę do rozpoznania Prezesowi Agencji Nieruchomości Rolnych. Na skutek wniosku Stowarzyszenia o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej postanowieniem z dnia 17 listopada 2007 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. zaskarżone postanowienie uchyliło w całości, zaś postępowanie w sprawie umorzyło /wniosek Stowarzyszenia – k. 46 – 49, postanowienia SKO – k. 49 – 49 v., k. 50 – 50 v./.

W dniu 1 lutego 2008 r. Stowarzyszenie złożyło Agencji oświadczenie o potrąceniu, niemniej jednak Agencja, w odpowiedzi na powyższe pismo wskazała, że brak jest podstaw do złożenia oświadczenia o potrąceniu (pismo wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 134 – 136 akt).

Pismem z dnia 5 maja 2008 roku Agencja wezwała Stowarzyszenie do uregulowania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2007 w kwocie 364 362,00 zł. Stowarzyszenie odmówiło zapłaty na rzecz Agencji. Po tej dacie Agencja i Stowarzyszenie prowadziły wymianę korespondencji. Stowarzyszenie konsekwentnie wywodziło, że nie dokonano w stosunku do niego wypowiedzenia opłaty rocznej w rozumieniu przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, Agencja zaś wskazywała, że dochowano wymaganego przepisami prawa trybu aktualizacji wysokości opłaty rocznej /pisma Agencji - k. 54 – 55, k. 82 – 83, k. 84, pisma Stowarzyszenia – k. 95, k. 97 - 105/.

(...) zwrócił się do Agencji o nabycie prawa własności będącej w jego użytkowaniu wieczystymi nieruchomości położonej przy zbiegu ulic (...) o powierzchni 2 ha, obejmującego działkę ewidencyjna nr (...), dla której Sąd Rejonowy (...) w Warszawie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...) /wniosek (...) k. 97 – 105/.

Aktualna wartość nieruchomości pozostającej w użytkowaniu wieczystym Stowarzyszenia wynosi 10 202 800,00 zł /k. opinia biegłej sądowej – k. 335 – 354/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, które obdarzył atrybutem wiary.

Na obdarzenie wiarą zasługiwały, w ocenie Sądu, przede wszystkim dokumenty urzędowe, sporządzone przez kompetentne organy, w zakresie ustawowo przyznanych kompetencji, w ustawowo przepisanej formie.

W ocenie Sądu na danie wiary zasługiwały również dokumenty prywatne, których treść i autentyczność nie była kwestionowana przez żądaną ze stron.

Przeprowadzony dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu szacowania wartości nieruchomości I. H. miał w niniejszej sprawie znaczenie jedynie pomocnicze, w zakresie, w jakim ustalono wartość nieruchomości objętej pozwem na kwotę 10 202 800 zł. Jednak wobec uznania, że nie doszło do skutecznego zawiadomienia pozwanej o wysokości opłaty rocznej dowód ten nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Również pozostałe dowody zostały przez Sąd pominięte, jako nieprzydatne dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest to, że pozwane Stowarzyszenie jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej pozwem, a pozostającej w zasobach powódki. Nie budzi też wątpliwości, że pozwana nabyła prawo użytkowania wieczystego od (...) S.A. w G., R. K., (...) sp. z o.o. w W., Osiedle (...) sp. z o.o. w G. na mocy umowy z dnia 9 grudnia 2003 roku oraz, że z tytułu użytkowania wieczystego pozwana zobowiązana jest do uiszczania na rzecz powódki opłaty rocznej. Jak wynika z odpisu księgi wieczystej niewątpliwym jest i to, że w dacie ustalenia przez powódkę wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego i w dacie skierowania zawiadomienia o wysokości tej opłaty użytkownikiem wieczystym była pozwana. Kluczową kwestią dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje rozstrzygnięcie, czy zawiadomienie o aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w oparciu o aktualną wartość nieruchomości mogło zostać skutecznie skierowane do poprzedników prawnych pozwanego Stowarzyszenia. Istotne jest też rozstrzygnięcie, czy po dniu 19 grudnia 2003 roku powódka dokonała skutecznego wypowiedzenia wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego względem pozwanego.

Zgodnie z art. 17 b ust. 2a ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz.U. z 2004 r., Nr 208, poz. 2128 ze zm.) o ustaleniu nowej albo zmianie dotychczasowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, Prezes Agencji zawiadamia na piśmie użytkownika wieczystego. Do obu rodzajów zawiadomień stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, dotyczące postępowania w razie wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej. Do zawiadomienia kierowanego przez Prezesa Agencji do użytkownika wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.), dotyczące postępowania w razie wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej. Przepisy te określają warunki podwyższania opłaty rocznej uiszczanej z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego na nieruchomości. Jak wynika z art. 78 ustawy o gospodarce nieruchomościami właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości (zgodnie ze stanowiskiem judykatury opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego jest instytucją prawa cywilnego i ma charakter umowny, zaś ustalenie wysokości stawki stanowi ofertę wymagającą przyjęcia przez drugą stronę stosunku umownego – por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2003 roku, III CZP 37/05, z dnia 26 października 2005 roku, V CSK 276/05, z dnia 8 maja 2008 roku, V CSK 569/09/. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania oferty, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Do doręczenia wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że wypowiedzenie bądź ustalenie wysokości pierwszej opłaty ma charakter cywilnoprawny, zaś jedynie w kwestii doręczeń obowiązują w tym zakresie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. W każdym wypadku zawiadomienie powinno być skierowane do aktualnego użytkownika wieczystego i dopiero wówczas można mówić o skutecznym rozpoczęciu stosownego postępowania aktualizacyjnego, zmierzającego do ustalenia nowej lub zmiany dotychczasowej opłaty rocznej. Należy w tym miejscu podkreślić funkcję prawną zawiadomienia jako niezbędnego instrumentu inicjującego postępowanie aktualizacyjne. Taki efekt prawny nie może być osiągnięty jedynie na podstawie wiedzy aktualnego użytkownika o wystosowaniu zawiadomienia z art. 17 b ust. 2a ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa wobec jego poprzednika prawnego /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2011 r., I CSK 130/10, L ex nr 848101/.

W niniejszej sprawie wobec pozwanego, jako aktualnego użytkownika wieczystego, nigdy nie zostało wystosowane zawiadomienie, o którym mowa w art. 17 b ust. 2 a ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Jak powyżej wskazano, w chwili aktualizacji przez powódkę wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego użytkownikiem wieczystym nieruchomości był pozwany, nie zaś (...) S.A. w G., R. K., (...) sp. z o.o. w W. i Osiedle (...) sp. z o.o. w G.. W ocenie Sądu oświadczenie o wypowiedzeniu wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, jak również wysokości stawki, zostało skierowane do niewłaściwego podmiotu.

Zgodnie z treścią art. ustawy o gospodarce nieruchomościami wpis prawa użytkowania wieczystego do księgi wieczystej ma charakter konstytutywny. Jednocześnie w myśl art. art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu, a w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu - od chwili wszczęcia tego postępowania. Jak przesądził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 maja 2002 roku, sygn. III CZP 29/02 /OSNC 2003/6/76, Prok.i Pr.-wkł. 2003/1/36, Wokanda 2003/1/1, Biul.SN 2002/5/10, Wokanda 2002/7-8/12, M.Prawn. 2003/6/274, M.Prawn. 2002/17/773/ wpis użytkowania wieczystego do księgi wieczystej ma moc wsteczną od daty złożenia wniosku o wpis /art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, jedn. tekst: Dz. U. 2002 r. Nr 124, poz. 1361/. Z dołączonego do akt sprawy odpisu z księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości wynika, że wniosek o wpis prawa użytkowania wieczystego na rzecz nowego nabywcy złożono już w dniu 11 grudnia 2003 roku, co oznacza, że pozwany jest użytkownikiem wieczystym opisanej w pozwie nieruchomości od dnia 11 grudnia 2003 roku. Wobec tego, że wzmianka o wniosku wyłącza rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych /art. 8 w zw. z art. 5 u k.w. i h./. Agencja już od daty wzmianki, a zatem od dnia 11 grudnia 2003 roku winna była dochować należytej staranności i zadbać o to, aby doręczenie zawiadomienia o aktualizacji opłaty rocznej doręczono aktualnemu posiadaczowi tego prawa. Skierowanie zawiadomienia względem poprzedników prawnych pozwanego nie można uznać za dokonanie skutecznego wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej względem pozwanego.

Z powołanych wyżej przepisów ustawy wynika, że bez przeprowadzenia przewidzianej w art. 17 b ust. 2 a z 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa i art. 78 – 81 ustawy o gospodarce nieruchomościami procedury aktualizacyjnej użytkownika wieczystego nie może wiązać wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, nawet wówczas, gdy ex lege zmianie uległa stawka procentowa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2011 r., I CSK 130/10, L ex nr 848101). Powołane przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami wprowadzają szczegółowo uregulowany i charakteryzujący się wysokim stopniem sformalizowania tryb wypowiadania opłaty za użytkowanie wieczyste. Dlatego też dla uznania, że doszło do skutecznego złożenia zawiadomienia o ustaleniu wysokości opłaty konieczne jest spełnienie wszystkich wskazanych w treści tych przepisów przesłanek. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 roku (I CSK 607/10) przepisy dotyczące ustalenia pierwszej opłaty i opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego mają - co do zasady - charakter bezwzględnie obowiązujący, a to oznacza, że ich niezachowanie nie może skutkować przyjęciem, że doszło do skutecznego zaoferowania drugiej stronie stawki opłaty rocznej. Z tego tez względu skierowanie zawiadomienia do podmiotu nie będącego aktualnym użytkownikiem wieczystym nieruchomości powoduje, że nie zostały zachowane rygory przewidziane w treści art. 78 i n. ustawy o gospodarce nieruchomościami. Powyższych wymogów nie spełnia w ocenie Sądu przesłanie pozwanemu pismo z dnia 21 marca 2005 roku informujące o wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustalonej w zawiadomieniu skierowanym do poprzedniego użytkownika wieczystego, który w dacie zawiadomienia użytkownikiem już nie był. Tego rodzaju pismo nie spełnia wymogów określonych w cytowanych powyżej przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Niezasadne jest twierdzenie strony powodowej, że zmianie uległa jedynie wysokość stawki, wskazana w przepisach ustawy. Z treści dokonanej wobec poprzedników prawnych pozwanego aktualizacji opłaty wynika, że obejmowało ono zarówno wysokość stawki, jak również wartość nieruchomości. Z powołanych wyżej przepisów wynika, że o ostatecznej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego decydują dwa kryteria: wysokość stawki procentowej, ustalona na podstawie ustawy, jak również wartość nieruchomości obciążonej użytkowaniem wieczystym. Zmiana któregokolwiek ze wskazanych kryteriów powoduje konieczność przeprowadzenia całej procedury aktualizacji opłaty, nawet wówczas, gdy zmiana obejmuje jedynie jej wysokość (wynikającą wprost z przepisu ustawy).

Wobec niezachowania przez powoda procedury aktualizacyjnej powództwo podlega oddaleniu, z uwagi na brak podstaw do zasądzenia kwot ustalonych, w wadliwie zaktualizowanej wysokości opłaty.

Zweryfikowanie aktualizacji opłaty jako wadliwie dokonanej powoduje, iż bezprzedmiotowe stają się zarzuty dotyczące samej wysokości opłat, jak również prawidłowości dokonanego potrącenia.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnia art. 98 k.p.c. wyrażająca zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. Na zasądzoną kwotę kosztów procesu składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, w stawce minimalnej w kwocie 7 200 zł., ustalonej na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 r., Nr 162, poz. 1349 ze zm.), jak również opłata skarbowa od pełnomocnictwa, w kwocie 17 zł. (siedemnaście złotych)