Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2017r.

Sąd Rejonowy w Lesku, Zamiejscowy Wydział VI Karny z siedzibą
w Ustrzykach Dolnych w składzie:

Przewodniczący SSR Daniel Radwański

Protokolant Izabela Malinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25.04., 05.06.2017r.,
w Ustrzykach Dolnych, sprawy

M. W. s. P. i M. z domu K. ur. (...) w E., obywatelstwa polskiego, karanego, pesel (...)

oskarżonego o to, że:

w okresie od dnia 01.06.2015r. do dnia 02.02.2016r. w m. U., pow. (...), woj. (...), w lokalu B. Na (...) D. T., ul. (...) bn. (...)-(...) U., będąc Prezesem Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. przy ul. (...). K. 2, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym z dnia 29.05.2015r. pod numerem KRS (...) urządzał gry na automatach do gier i nazwie: A. G. nr (...) i A. G. nr (...) z naruszaniem przepisów art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015r., poz. 612 ze zm.) tj. poza kasynem gry, bez wymaganej koncesji i bez rejestracji przedmiotowych automatów do gier przez właściwego Naczelnika Urzędu Celnego, w ten sposób, że wydzierżawił powierzchnię użytkową części lokalu o nazwie B. Na (...), gdzie wstawił ww. automaty udostępniając je nieokreślonemu kręgowi osób

tj. o czyn z art. 107 §1 kks

I.  u z n a j e oskarżonego M. W. za winnego tego, że w okresie od dnia 01.06.2015r. do dnia 02.02.2016r. w m. U., pow. (...), woj. (...), w lokalu B. Na (...) D. T., ul. (...) bn. (...)-(...) U., będąc Prezesem Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. przy ul. (...). K. 2, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym z dnia 29.05.2015r. pod numerem KRS (...) urządzał gry na automatach do gier i nazwie:A. G. nr (...) i A. G. nr (...) z naruszaniem przepisów art. 6 ust. 1 i art. 23a ust. 1, a od dnia 3 września 2015r. dodatkowo z naruszeniem art. 14 ust. 1 Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015r., poz. 612 ze zm.) tj. poza kasynem gry, bez wymaganej koncesji i bez rejestracji przedmiotowych automatów do gier przez właściwego Naczelnika Urzędu Celnego, w ten sposób, że wydzierżawił powierzchnię użytkową części lokalu o nazwie B. Na (...), gdzie wstawił ww. automaty udostępniając je nieokreślonemu kręgowi osób, tj. czynu z art. 107 §1 kks i za to na podstawie art. 107 §1 kks w zw. z art. 23 §1 i §3 kks

s k a z u j e

go na karę grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych

II.  na podstawie art. 30 §5 kks orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci automatu do gier A. G. nr (...), automatu do gier A. G. nr (...), umowy dzierżawy z dnia 10 stycznia 2015r. oraz ramowej umowy dzierżawy z dnia 1 czerwca 2015r. oraz pieniędzy w łącznej kwocie 2.405,00 (dwa tysiące czterysta pięć) złotych,

III.  na podstawie art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy „o opłatach w sprawach karnych” z dnia 23.06.1973 r. (Dz.U. z 1983r. Nr49, poz.223 z zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych oraz opłatę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych.

Sygn. akt VI K 22/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5 czerwca 2017r.

Oskarżony M. W., między innymi w okresie od dnia 01.06.2015r. do dnia 02.02.2016r., pełnił funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. przy ul. (...). K. 2, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym z dnia 29.05.2015r. pod numerem KRS (...). Przedmiotem działalności spółki była między innymi pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, restauracje i inne stale placówki gastronomiczne, wynajem i zarządzanie nieruchomościami, działalność wesołych miasteczek i parków rozrywki. W w/w okresie, na podstawie ramowej umowy dzierżawy powierzchni z dnia 31 maja 2015r., spółka wydzierżawiła od D. T. powierzchnię w lokalu Bistro Na (...) ul. (...) bn. w U., za czynsz wynoszący 200 zł miesięcznie. Umowę w imieniu spółki podpisał oskarżony. Na wynajętej powierzchni lokalu zainstalowane zostały przez spółkę dwa automaty do gier: A. G. nr (...) i A. G. nr (...). Automaty w godzinach otwarcia lokalu były dostępne dla nieokreślonego kręgu osób. Opisane automaty wyposażone były w element – tzw. hopper, pozwalający na wypłatę środków pieniężnych bezpośrednio z automatu. Automaty były wyposażone w podajniki do przyjmowania wpłat w banknotach i bilonie. Przebieg gry na tych automatach miał charakter losowy, a wyniki gry były nieprzewidywalne i uzależnione wyłącznie od przypadku. Automaty spełniały definicję „automatów” w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. W dniu 29 stycznia 2016r. z automatów wyjęto łącznie 4000 zł, a w dniu 2 lutego 2016r., kiedy to funkcjonariusze Urzędu celnego w K. zatrzymali w/w automaty, jako dowody rzeczowe, w automacieA. G. nr (...) znajdowała się gotówka w kwocie 1010 zł, a w automacie A. G. nr (...) w kwocie 1395 zł, łącznie 2405 zł.

Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. nie uzyskała koncesji ani zezwolenia na urządzenie lub prowadzenie gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie protokołów: przeszukania (k.15-17), eksperymentu (k.24-27), przeliczenia gotówki (115), innych dokumentów: umowy dzierżawy (k.18-19), odpisu KRS (k.91-96), protokołu wyjęcia gotówki (k.109), opinii (k.118-120, k.123-125), karty karnej (k.211-212), oraz zeznań świadków J. W. (k.140) i D. T. (k.143-144).

Wskazane dowody z dokumentów stwierdzały dokonanie czynności służbowych związanych z dokonaniem zatrzymania automatów do gier, opisu ich zwartości oraz charakteru urządzanych na nich gier. Natomiast zeznania świadków były wiarygodne w zakresie, iż automaty były udostępnione dla nieoznaczonego kręgu osób i faktycznie prowadzono na nich gry.

Oskarżony M. W. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że cała działalność, którą prowadził w latach 2010-2016 była działalnością legalną. Spółka, której byłem prezesem zajmowała się wstawianiem automatów do gier na podstawie umów dzierżawy pomieszczeń. Oskarżony wyjaśnił, że w tym okresie obowiązywała ustawa o grach hazardowych z 2009r., a on od początku prowadzenia działalności zdawał sobie sprawę, że ustawa z 2009r. była wadliwa, co wynikało z braku notyfikacji ustawy Komisji Europejskiej, w związku z czym przepisów z tej ustawy, uznawanych za techniczne, jak art. 14 czy 6 nie można było stosować i nie mogły był podstawa sankcji prawnej wobec osób prowadzących taką działalność. Już w 2009r. oskarżony zapoznał się z pismami, które wysyłał koordynator do spraw notyfikacji rządu polskiego minister W. P. do ówczesnego Ministra Finansów J. R., i w pismach wskazywał obowiązek notyfikacji przepisów technicznych ustawy o grach hazardowych, jak również konsekwencje wynikające z braku notyfikacji przepisów. Ponadto w okresie późniejszym Sąd Najwyższy wypowiadał się wielokrotnie w tej kwestii np. w postanowieniu II KK 55/14, a na terenie kraju Sądy umarzały postępowania bądź wydawały wyroki uniewinniające w sprawach z oskarżenia o czyn z art. 107 §1 kks, polegający na urządzaniu gier na automatach. Na dowód pozostawania w przekonaniu o prawidłowości swojego stanowiska oskarżony złożył do akt listę 502 orzeczeń Sądów i 454 orzeczeń prokuratury i Urzędów Celnych, które są prawomocne. Ponadto oskarżony wyjaśnił, że wraz z nowelizacją ustawy o grach hazardowych, która weszła w życie 3 września 2015r. ustawodawca zagwarantował okres przejściowy w art. 4, który obejmował przedsiębiorców działających w zakresie gier na automatach. Oskarżony wyjaśnił, że konsultował się z prawnikami współpracującymi ze spółką i oni potwierdzali, że działalność, którą prowadzi jest legalna i nie łamie prawa.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego, Sąd stwierdził, że oskarżony M. W., będąc prezesem zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w R., w okresie od 01.06.2015r. do dnia 02.02.2016r. w m. U., w lokalu B. Na (...) urządzał gry na automatach do gier o nazwie :. (...) nr (...) i A. G. nr (...). Dopuścił się tym przestępstwa z art. 107 §1 kks, które popełnia ten, kto to wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe. Przepis ten ma charakter blankietowy, a jego zakres zastosowania wynika z regulacji zawartych przede wszystkim w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (tj. Dz.U. 2009, Nr 2001 poz. 1540, ze zm.). Regulacjami tej ustawy, które miały zastosowanie do działalności prowadzonej przez oskarżonego, były przepisy art. 6 ust. 1, 14 ust. 1 i 23a ust. 1 tej ustawy, przy czym art. 14 ust. 1 ustawy, w brzmieniu ustalonym nowelizacją z dnia 12 czerwca 2015 r. tj. ustawą o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1201), która weszła w życie w dniu 3 września 2015r. Treść art. 14 ust. 1 ustawy, w brzmieniu ustalonym wskazaną nowelizacją, była prawidłowo notyfikowana (numer powiadomienia (...)) i jej zastosowanie do czynu oskarżonego, popełnionego w okresie od 3.09.2015r. do dnia 02.02.2016r. nie budziła wątpliwości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej oskarżony urządził w wynajętym lokalu w U. gry na automatach. Lokal ten nie stanowił kasyna gry w rozumieniu ustawy, a urządzone w nim gry na automatach nie zostały uregulowane przez wymagane ustawą o grach hazardowych regulaminem i udzieloną koncesją lub udzielonym zezwoleniem. Tym samym gry na automatach urządzone zostały wbrew art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Natomiast art. 6 ust. ustawy o grach hazardowych stanowił, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2. Oskarżony pomimo faktycznego prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie urządzania gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 tej ustawy (grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości), nie uzyskał na ten rodzaj działalności gospodarczej wymaganej koncesji lub zezwolenia. Do działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego nie miał zastosowania art. 4 ustawy nowelizującej ustawę o grach hazardowych z dnia 12 czerwca 2015r, który stanowił, że podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1–3 lub w art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, do dnia 1 lipca 2016 r., gdyż dotyczył on podmiotów, które w dniu wejścia w życie ww. ustawy tj. 3 września 2015 r. prowadziły legalnie działalność z zakresu gier hazardowych na podstawie uzyskanej koncesji lub zezwolenia. Natomiast oskarżony działalność rozpoczął przed 3 września 2015r. i od początku była ona prowadzona wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, gdyż swoją działalność w zakresie prowadzenia gier na automatach powinien prowadzić w oparciu o koncesję lub zezwolenie na prowadzenie gier hazardowych, tzn. w kasynie gry. Treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r., wydanej w sprawie I KZP 17/16 potwierdza stanowisko Sądu o możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności sprawcy przestępstwa karnoskarbowego z art. 107 § 1 kks, polegającego na naruszeniu przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Konsekwencją naruszenia w/w przepisów tj. art. 6 ust 1 i 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych było eksploatowanie automatów przez oskarżonego wbrew art. 23a ust. ust 1 ustawy o grach hazardowych, który stanowił, że automaty i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego.

Oskarżony przyjął w procesie linię obrony polegającą na powołaniu się na to, że działał w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu (art. 10 § 3 kks), co wynikało z wiedzy oskarżonego o wadliwości uchwalenia ustawy o grach hazardowych w zakresie art. 6 i 14 oraz znanego oskarżonemu stanowiska organów stosujących przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, które potwierdzało jego przekonanie o legalności prowadzonej działalności, tj. braku możliwości stosowania do niej w/w przepisów technicznych, na skutek braku ich notyfikacji Komisji Europejskiej. Istnienie tych wątpliwości w stosowaniu przepisów ustawy o grach hazardowych, których naruszenie przez oskarżonego było podstawą sformułowania wobec niego zarzutu z art. 107 §1 kks, nie budziło wątpliwości i było udokumentowane między innymi licznymi orzeczeniami organów ścigania i Sądów, w których zajmowane stanowisko było zbieżne ze stanowiskiem oskarżonego. Jednakże w chwili wyrokowania przez Sąd w niniejszej sprawie, zastosowanie art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, jako norm których naruszenie wypełniało znamiona czynu z art. 107 §1 kks nie budziło wątpliwości. Stanowisko to znajdowało potwierdzenie w uchwale z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16, w której Sąd Najwyższy stwierdził, że „kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s.”. Wcześniej zapadały wprawdzie orzeczenia, które wskazywały na techniczny charakter także przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, brak jego notyfikacji i w konsekwencji niedopuszczalności jego stosowania, lecz nie zostało wydane żadne orzeczenie Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego, czy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które w sposób wiążący dla Sądów Powszechnych lub organów Państwa, wskazywałoby na techniczny charakter tego przepisu, a w konsekwencji brak możliwości jego stosowania. Orzeczeniami w indywidualnych sprawach, które wpisywały się w linię obrony oskarżonego, było np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., w sprawie I KZP 15/13 (OSNKW 2013/12/101), w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że naruszenie trybu ustawodawczego nie uprawnia sądów do ich niestosowania, a jedynie do zawieszenia postępowania i skierowania stosownego pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego, który jako jedyny organ może badać konstytucyjność naruszenia trybu ustawodawczego. W postanowieniu z dnia 27 listopada 2014r. Sąd Najwyższy w sprawie II KK 55/14 uznał, iż przepis art. 6 ust 1 ustawy o grach hazardowych jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, a konsekwencją braku jego notyfikacji Komisji Europejskiej jest brak możliwości jego stosowania przez sądy (OSNKW 2015/4/37). Było to jednak jedno z wielu orzeczeń wydawanych w indywidualnych sprawach i nie zmieniało to oceny, że oskarżony z premedytacją działał niezgodnie z literalnym brzmieniem ustawy i jako uzasadnienie swojej działalności, dowolnie, w sposób dla siebie wygodny przyjął jedną z możliwych interpretacji prawa, która jednakże okazała się błędna. Ostatecznie kategoryczne stanowisko co, do charakteru art. 6 ust. 1 o grach hazardowych, zajął Trybunał Sprawiedliwości UE, który orzekł o braku technicznego charakteru tego przepisu i braku konieczności jego notyfikacji Komisji Europejskiej. Wyrok zapadł w dniu 13 października 2016r. w sprawie nr C-303/15 i dotyczył wykładni art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. i technicznego charakteru art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 471). W wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego (art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych), nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych" w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu."

Natomiast art. 14 ust. 1 ustawy został prawidłowo notyfikowany i ma zastosowanie do działalności w zakresie urządzania gier hazardowych od dnia 3 września 2015r.

W opisanej sytuacji prawnej, w tym nawet w kontekście oczywistych rozbieżności w orzecznictwie dot. stosowania art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych, oskarżony nie może skutecznie bronić się tym, że działał w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie urządzania gier na automatach. Przy ocenie tego zarzutu oskarżonego istotne były dwie kwestie: czy oskarżony prowadząc działalność w zakresie urządzania gier na automatach mógł być nieświadomy bezprawności tej działalności, a jeżeli tak to, czy nieświadomość ta była usprawiedliwiona. Okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, że w przypadku oskarżonego nie było mowy o nieświadomości bezprawności. Przede wszystkim dlatego, że oskarżony działał wbrew literalnej treści przepisów ustawy, które wprost, w sposób nie budzący wątpliwości określały, jakie warunki muszą być spełnione, aby można było urządzać gry na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Oskarżony podejmując i prowadząc taką działalność liczył natomiast na to, że pomimo oczywistego prowadzenia działalności wbrew przepisom ustawy, nie zostanie z tego tytułu pociągnięty do odpowiedzialności karnej, mając na uwadze wątpliwości, co do prawidłowości trybu legislacyjnego ustawy. Podjął zatem ryzyko działania niezgodnego z literą ustawy, dokonując samodzielnej oceny skuteczności ustanowionego prawa. O stronie podmiotowej działania oskarżonego, świadczyło też to, że pomimo prawidłowego uchwalenia nowelizacji do ustawy o grach hazardowych, która weszła w życie w dniu 3 września 2015r., co spowodowało, że zostały usunięte jakiekolwiek wątpliwości dotyczące możliwości stosowania art. 14 ust. 1 ustawy, oskarżony w dalszym ciągu prowadził działalność w zakresie urządzania gier na automatach. Tutaj znowu oskarżony bronił się przekonaniem, że mają do niego zastosowanie przepisy przejściowe ustawy nowelizującej, pozwalające mu na kontynuowanie działalności. Jak już wcześniej wskazano, do działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego nie miał zastosowania art. 4 ustawy nowelizującej ustawę o grach hazardowych z dnia 12 czerwca 2015r, który stanowił, że podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1–3 lub w art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, do dnia 1 lipca 2016 r., gdyż dotyczył on podmiotów, które w dniu wejścia w życie ww. ustawy tj. 3 września 2015 r. prowadziły legalnie działalność z zakresu gier hazardowych na podstawie uzyskanej koncesji lub zezwolenia. Regulacja ta nie miała charakteru abolicyjnego, lecz jedynie wprowadzała okres dostosowawczy dla podmiotów prowadzących działalność zgodnie z uprzednio obowiązującym prawem.

Dlatego też, Sąd uznał oskarżonego M. W. za winnego tego, że w okresie od dnia 01.06.2015r. do dnia 02.02.2016r. w m. U., pow. (...), woj. (...), w lokalu B. Na (...) D. T., ul. (...) bn. (...)-(...) U., będąc Prezesem Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. przy ul. (...). K. 2, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym z dnia 29.05.2015r. pod numerem KRS (...) urządzał gry na automatach do gier i nazwie: A. G. nr (...) i A. G. nr (...) z naruszaniem przepisów art. 6 ust. 1 i art. 23a ust. 1, a od dnia 3 września 2015r. dodatkowo z naruszeniem art. 14 ust. 1 Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015r., poz. 612 ze zm.) tj. poza kasynem gry, bez wymaganej koncesji i bez rejestracji przedmiotowych automatów do gier przez właściwego Naczelnika Urzędu Celnego, w ten sposób, że wydzierżawił powierzchnię użytkową części lokalu o nazwie B. Na (...), gdzie wstawił ww. automaty udostępniając je nieokreślonemu kręgowi osób, tj. czynu z art. 107 §1 kks.

Za czyn z art. 107 §1 kks stanowiący przestępstwo skarbowe, na podstawie art. 107 §1 kks w zw. z art. 23 §1 i §3 kks Sąd skazał M. W. na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych. Kara ta nie uwzględniła wniosku oskarżyciela co, do dwukrotnie wyższego wymiaru kary. Sąd stwierdził, że orzeczona kara grzywny jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i naruszonych przepisów. Jej wysokość uwzględniała niewielki rozmiar działalności oskarżonego, będącej przedmiotem aktu oskarżenia w niniejszej sprawie, tj. urządzanie gier na dwóch automatach o stosunkowo małych przychodach, oraz krótki okres ich użytkowania. Za okoliczność obciążającą Sąd nie uznał podnoszonych przez oskarżyciela społecznych skutków urządzania gier na automatach. Ustawodawca w obowiązującym stanie prawnym wprowadzonym od dnia 1 kwietnia 2017r. ustawą z 15 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 88), ustanowił monopol Państwowy na urządzanie gier hazardowych, w tym na automatach. Tym samym ustawodawca przesądził o tym, że samo prowadzenie gier hazardowych nie jest działaniem społecznie szkodliwym, powodującym co, do zasady negatywne skutki społeczne. Zatem społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu, zgodnie z art. 53 §1 kk, powinna być rozważana przede wszystkim na gruncie naruszeniu przepisów o charakterze formalnym, służących regulacji i nadzorowi Państwa nad urządzaniem gier hazardowych, a ten aspekt społecznej szkodliwości uwzględnia wymierzona kara grzywny.

Na podstawie art. 30 §5 kks Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci automatu do gier A. G. nr (...) i automatu do gier A. G. nr (...), umowy dzierżawy z dnia 10 stycznia 2015r. oraz ramowej umowy dzierżawy z dnia 1 czerwca 2015r. oraz pieniędzy w łącznej kwocie 2.405,00 złotych. Orzeczenie przepadku w/w przedmiotów było obligatoryjne.

Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy „o opłatach w sprawach karnych” z dnia 23.06.1973 r. (Dz.U. z 1983r. Nr49, poz.223 z zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 50,00 złotych oraz opłatę w kwocie 1.000 złotych.