Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Halina Sekuła
Protokolant:	sekretarz sądowy Dorota Delimata

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. M. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę kwoty 6.000 zł

I. Zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powoda P. M. (1) kwotę 6.000 zł (sześć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2017 r. do dnia zapłaty.

II. Zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powoda P. M. (1) kwotę 2.717 zł (dwa tysiące siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

III. Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Krośnie kwotę 87,76 zł (osiemdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych.

Sędzia

Sygn. akt I C 1898/17

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 22 stycznia 2019 r.

Powód P. M. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kosztów procesu oraz dopuszczenie zawnioskowanych dowodów.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 20.04.2015 r. w R. kierujący autem m-ki F. (...) M. T., nie zachował bezpiecznego odstępu od auta kierowanego przez powoda i najechał na jego tył i w wyniku, czego powód doznał obrażeń ciała.

M. T. w pisemnym oświadczeniu przyjął na siebie odpowiedzialność za to zdarzenie.

Sprawcą zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela, który jednak, decyzją z 24.11.2016r., nie uznał swojej odpowiedzialności z tytułu zadośćuczynienia wskazując, że znikome uszkodzenia pojazdu powoda, wykluczają powstania u niego urazów. Powód odwołał się od tej decyzji, ale ubezpieczyciel decyzją z 06.02.2017 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

P. M. (1) w wyniku wypadku doznał skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, skręcenia i naderwania stawów i wiązadeł innych i nieokreślonych części szyi.

Urazy te zostały stwierdzone podczas badania na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala w S., gdzie udał się zaraz po wypadku. Wykonano mu diagnostykę, zaopatrzono w środki przeciwbólowe i wypisano go do domu z zaleceniem dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Na zwolnieniu lekarskim przebywał od 21.04.2015 r. do 26.04.2015 r., a potem by nie stracić premii wykorzystał zaległy urlop.

W okresie od 31.01.2017 r. do 13.02.2017 r. korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych z powodu zespołu bólowego i ograniczeń ruchomości szyi.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 31.08.2017 r. zasądzono na rzecz powoda P. M. (2) od pozwanego (...) S.A. kwotę 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18.07.2017 r do dnia zapłaty oraz koszty postępowania w wysokości 1.292 zł.

Od powyższego nakazu strona pozwana złożyła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, dopuszczenia zawnioskowanych dowodów.

Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, mając na uwadze przedłożoną dokumentację medyczną, okoliczności zdarzenia uznał, że nie potwierdzają one, iż na skutek kolizji z dnia 20.04.2015 r. doszło u powoda do powstania obrażeń ciała bądź rozstroju zdrowia będących podstawą do przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zakres uszkodzeń pojazdu i ich lokalizacja wskazują, że w trakcie kolizji nie mogło dojść do gwałtownego oddziaływania znacznych sił bezwładności na ciało poszkodowanego. Nadto wskazał, że przebyte przez powoda zabiegi rehabilitacyjne, prawie dwa lata po zdarzeniu nie pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem z dnia 20.04.2015 r.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

P. M. (1) pracuje w S., do której dojeżdża samochodem. W dniu 20.04.2015 r. jechał z dwoma kolegami i w R., w okolicy wyjazdu w kierunku na L. utworzył się korek, z uwagi na roboty drogowe. Powód chciał zobaczyć, co dzieje się na drodze, ale kolega siedzący po prawej strony zasłaniał mu widok, dlatego pochylił się do przodu i wtedy w tył jego auta uderzyło inne auto. To uderzenie spowodowało, że powód się zerwał i uderzył głową w kierownicę.

P. M. (1) i jadący z nim koledzy wyszli z samochodu o własnych siłach. Dopełnili stosowne formalności i ruszyli dalej, do pracy. Z uwagi, że powód nie dał rady prowadzić, zastąpił go kolega. W czasie jazdy coraz gorzej się czół, zaczęło go mdlić i dlatego pojechali do szpitala w S.. Po badaniach diagnostycznych stwierdzono u niego skręcenie kręgosłupa szyjnego i zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego oraz skierowano do lekarza rodzinnego. Ten z kolei skierował go do Poradni Neurologicznej, gdzie stwierdzono zespół bólowy kręgosłupa szyjnego pourazowy.

Na zwolnieniu lekarskim przebywał od 21.04.2015 r. do 26.04.2015 r., a potem by nie stracić premii wykorzystał zaległy urlop.

W okresie od 31.01.2017 r. do 13.02.2017 r. korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych z powodu zespołu bólowego i ograniczeń ruchomości szyi.

Powód na skutek doznanych urazów odczuwał silny ból, w szczególności w obrębie szyi i musiał przyjmować środki przeciwbólowe, maści. Dodatkowym źródłem dyskomfortu była ograniczona ruchomość i konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego.

Pomimo upływu czasu i zastosowanego leczenia u powoda w dalszym ciągu odczuwa okresowe dolegliwości bólowe, zwłaszcza w czasie zmiany pogody, boli go głowa, kręgosłup. Wpływa to niekorzystnie na jego psychikę – bezsenność, koszmary nocne, odczuwa też lęk przed kierowaniem samochodem, do pracy, jako kierowca jeździ wyłącznie kolega. Z tego powodu lekarz POZ skierował go do leczenia psychologicznego, które kontynuował w (...).

Po wypadku pojawił mu się też taki tik, że często mruga oczami, a wcześniej takie coś nie miało miejsca.

Powód zgłosił zaistniałą szkodę pozwanemu. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wydana została decyzja z dnia 24.11.2016 r. o odmowie wypłaty.

Dowód :

1.  odpis historii choroby – k. 47-56;

2.  akta szkody – k. 27;

3.  zeznania powoda – k. 83;

Biegły neurolog J. B. (1) w oparciu przeprowadzone badania oraz analizę zgromadzonego materiału dowodowego stwierdził u powoda niedomogę bólowo – ruchową kręgosłupa szyjnego, ustalając 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz pourazowe bóle głowy z zaburzeniami adaptacyjnymi, które winien ocenić biegły z zakresu psychiatrii.

Biegła psychiatra E. G. (1) po przeprowadzeniu badania powoda oraz w oparciu o zgromadzony materiał ustaliła 5 % uszczerbku na zdrowiu.

Dowód :

1.  opinia biegłego J. B. – k. 44-45;

2.  opinia biegłej E. G. – k. 67-70;

Pozwany z uwagi na treść opinii biegłego neurologa – pourazowe bóle głowy, wnioskował o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i medycyny sądowej, celem przede wszystkim ustalenia okoliczności wypadku oraz czy powód w chwili zdarzenia miał zapięte pasy, czy obrażenia jakich doznał były inne przy zapiętych pasach, a inne przy niezapiętych.

Mając na uwadze szczegółowe wyjaśnienia P. M. (1) oraz jego oświadczenia, odnośnie kwestii pasów, powyższe wniosek dowodowy pozwanego został oddalony.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda. Dotyczyły one okoliczności wypadku z dnia 20.04.2015 r., poczucia krzywdy, bólu i cierpienia, jakich doznał po tym zdarzeniu, jego samopoczucia, lęków. Sąd przeprowadził także dowód z dokumentów w postaci akt szkodowych, autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez strony.

Dowody z dokumentów nie budzą żadnych zastrzeżeń, co do ich rzetelności i wiarygodności i nie były kwestionowane przez strony, dlatego Sąd dał im wiarę. Również zeznania powoda zasługują na wiarę, gdyż są zbieżne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Opinie biegłych są logiczne, fachowe i również zasługują na wiarę.

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz, której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia (art. 822 kc).

W niniejszej sprawie strona pozwana kwestionowała swoją odpowiedzialności, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia argumentując, że zakres uszkodzeń pojazdu i ich lokalizacja wskazują, że w trakcie kolizji nie mogło dojść do gwałtownego oddziaływania znacznych sił bezwładności na ciało poszkodowanego.

W przypadku naruszenia czynności narządu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 kc). Przepisy kodeksu cywilnego nie precyzują kryteriów, jakimi powinien kierować się Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia. Na podstawie jednak orzecznictwa Sądu Najwyższego i ustaleń doktryny wskazać należy, że są nimi: rozmiar cierpień, ich intensywność, trwałość, nieodwracalność, przebieg leczenia i jego skuteczność, utrudnienia, jakie doznany uszczerbek powoduje w życiu codziennym (por. wyrok SN z dnia 4.07.1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, z.4, poz. 71, wyrok SN z dnia 22.06.2006 r., II CK 392/04 LEX nr 177203). Zadośćuczynienie ma być odpowiednie. Nie może być ono wygórowane i prowadzić do wzbogacenia się strony. Jednocześnie musi stanowić dla powoda realną wartość ekonomiczną, dostosowaną do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie (np. wyrok SN z dnia 26.02.1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, poz. 105, wyrok SN z dnia 24.06.1965 r.. I PR 203/65, OSPiKA z 1966, poz. 92).

Uwzględniając powyższe, opinie biegłych, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, w ocenie Sądu, w przypadku powoda odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 6.000 zł. Ustalając wysokość Sąd uznał, mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, że będzie ona stanowić pełną rekompensatę za doznaną krzywdę, a równocześnie nie jest ona wygórowana.

Kwota ta jest, bowiem dostosowana do negatywnych skutków, jakie powód odczuwa do dnia dzisiejszego. Przede wszystkim z uwagi na fakt, że w życiu codziennym pojawiły się pewne ograniczenia, niemające miejsca przed wypadkiem, chociażby strach przed prowadzeniem pojazdu.

Orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w treści art. 98 kpc.

Powód w swoim żądaniu utrzymał się w 100 %. Na koszty postępowania złożyło się – opłata sądowa od pozwu w kwocie 300 zł, koszty opinii biegłych 687,76 zł, koszty zastępstwa procesowego powódki 1.817 zł i pozwanego 1.817 zł.

Powód poniósł koszty w łącznej wysokości 2.717 zł (opłata sadowa od pozwu – 300 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych – 600 zł, wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa – 1.817 zł). Koszty zaś, jakie poniósł pozwany to 1.817 zł (wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa).

Mając powyższe na uwadze, nakazano ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Krośnie kwotę 87,76 zł, tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych (pkt III), zasądzono od pozwanego na rzecz na rzecz powoda kwotę 2.717 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt II).

Sędzia :

Z../

1.  (...)

2.  (...)