Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Halina Sekuła
Protokolant:	sekretarz sądowy Dorota Delimata

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2018 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powódki M. G. (1) kwoty:

a)  7.531,50 zł (siedem tysięcy pięćset trzydzieści jeden złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

7.500 zł od dnia 9 lipca 2015 r. do dnia zapłaty,

-

31,50 zł od dnia 28 lipca 2016 r. do dnia zapłaty.

b)  363,01 zł (trzysta sześćdziesiąt trzy złote jeden grosz) tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5.000 zł za okres od dnia 2 października 2014 r. do dnia 8 lipca 2015 r.

II. W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III. Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Krośnie kwotę 1.183,65 zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych.

IV. Zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powódki M. G. (1) kwotę 2.103 zł (dwa tysiące sto trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sędzia

Sygn. akt I C 372/17

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 9 października 2018 r.

Pozwem z dnia 29.07.2017 r. powódka M. G. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. na swoją rzecz :

1). kwoty 224 zł, tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od kwot :

- 177 zł od dnia 23.06.2015 r. do dnia zapłaty,

- 47 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

2). kwoty 7.500 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia 15.09.2015 r. do dnia zapłaty,

3). odsetek ustawowych od niewypłaconej bezspornej kwoty 5.000 zł od dnia 02.10.2014 r. do dnia 23.06.2015 r.,

4). ustawowych odsetek od nieterminowej wpłaty kwoty 10.304,77 zł od dnia 23.06.2015 r. do dnia 15.09.2015 r.

oraz kosztów postępowania, zarówno radcy prawnego wg norm przepisanych, jak i pełnomocnika w postępowaniu przesądowym, wraz z odsetkami ustawowymi od powyższych kosztów od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, dopuszczenia zawnioskowanych dowodów.

Na uzasadnienie powyższego żądania podała, że w dniu 25.02.2014 r. w miejscowości D. doszło do wypadku drogowego, spowodowanego przez osobę posiadającą OC u strony pozwanej. W wyniku tego zdarzenia powódka doznała uszczerbku na zdrowiu.

Bezpośrednio po wypadku nie odczuwała ona żadnych dolegliwości. Dopiero po powrocie do domu początkowo niewielki ból zaczął się nasilać, aż do tego stopnia, że koniecznym stało się zażycie środków farmakologicznych. Oprócz bólu głowy pojawił się ból kręgosłupa zwłaszcza w części szyjnej, który nie ustępował nawet, po zażyciu środków przeciwbólowych. Dodatkowo pojawiły się nudności, zawroty głowy, osłabienie, bóle mięśni i stawów. Z uwagi, że dolegliwości nie ustępowały powódka w dniu 27.02.2014 r. udała się do lekarza rodzinnego, który skierował ją do poradni neurologicznej.

Od dnia 03.03.2014 r. była leczona w Poradni Neurologicznej w K.. Po przeprowadzeniu badania RTG kręgosłupa szyjnego lekarz neurolog stwierdził odprostowanie lordozy szyjnej. Została również skierowana na zabiegi rehabilitacyjne.

Powódka od czasu wypadku pozostaje pod opieką lekarza neurologa ze względu na utrzymujące się napadowe bóle głowy, ból szyi spowodowany uszkodzeniami aparatów więzadłowo – kostnych i tkanek miękkich około kostnych z układem nerwowym, krwionośnym czy limfatycznym włącznie.

M. G. (1) pismem z 12.08.2014 r. zwróciła się do pozwanego o zapłatę bezspornej kwoty 5.000 zł, który jednak pismem z 26.09.2014 r. odmówił zapłaty, nie znajdując podstaw do przyznania jej świadczeń z uwagi na to, że jej obrażenia były lekkie, doznane obrażenia ciała były nieznaczne.

Po pewnym okresie leczenia powódka ponownie, pismem z 03.06.2015 r., wystąpiła do (...) S.A. o zapłatę świadczeń w wysokości 10.304 zł ( 10.000 zł – zadośćuczynienie; 304,77 zł – odszkodowanie związane z kosztami dojazdu do placówek medycznych, zakup leków).

Pozwany decyzją z dnia 15.09.2015 r. przyznał jej kwotę 2.628,19 zł, na którą składało się 2.500 zł – zadośćuczynienie, 60 zł – zwrot kosztów dojazdu, 68,19 zł – zwrot kosztów leczenia.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, dopuszczenia zawnioskowanych dowodów.

Nie negował roszczenia powódki, co do zasady, jednakże negował wysokość dochodzonego roszczenia.

Jego zdaniem, mając na uwadze ustalenia dokonane w ramach postępowania likwidacyjnego, wysokość wypłaconego zadośćuczynienia, jest adekwatna, mając na uwadze, iż zdarzenie z dnia 25.02.2014 r. było cokolwiek banalne i nie groźne w skutkach. Jeśli chodzi o koszty leczenia, to również wypłacona z tego tytułu kwota wyczerpuje w całości roszczenie powódki. Co do kosztów opieki osób trzecich nie wykazała, aby ze względów medycznych wymagała ona takiej opieki, a nadto by poniosła z tego tytułu jakiekolwiek koszty. Koszt dojazdów do placówek medycznych zdaniem pozwanego został w całości pokryty, a dodatkowe żądanie w tym zakresie, a zwłaszcza kosztów, jakie poniosła osoba wożąca powódkę, są bezzasadne.

Sąd ustalił i zważył, co następuje :

W dniu 25.02.2014 r. w D. doszło do wypadku drogowego spowodowanego przez osobę posiadającą ubezpieczenie OC u (...) S.A. w W.. Z przebiegu tego zdarzenia została sporządzona notatka urzędowa.

W wyniku tego zdarzenia M. G. (1) doznała urazu kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Bezpośrednio po wypadku nie odczuwała większych dolegliwości. Dopiero po powrocie do domu, po opadnięciu emocji, zaczęła boleć ją głowa, szyja. Pojawiły się zawroty głowy. Gdy dolegliwości nie ustępowały, na drugi dzień udała się do lekarz rodzinnego, który skierował ja do neurologa. Po przeprowadzeniu badania RTG kręgosłupa szyjnego, stwierdzono odprostowanie fizjologiczne lordozy bez zmian pourazowych. Neurolog początkowo zalecił jej leczenie farmakologiczne, smarowanie maściami. Jednakże nie przynosiło to efektu, dlatego skierował ją na zabiegi rehabilitacyjne. Jednakże z uwagi, iż zaszła w ciążę musiała przerwać zażywanie środków przeciwbólowych, a także nie zakończyła cyklu rehabilitacji. Pierwsze zabiegi pomogły powódce na jakieś 2-3 miesiące, a później dolegliwości wróciły. Pracuje ona w pozycji siedzącej, przy komputerze. Zaczęła ponownie odczuwać silny ból kręgosłupa szyjnego, zaczęły drętwieć ręce, zwłaszcza prawa. Dostała kolejne skierowanie na rehabilitację i zabiegi pomogły jedynie na pewien czas. Mając małe dziecko musiała się nim zajmować podnosić, co spowodowało, że ból wrócił i po raz trzeci otrzymała skierowanie na rehabilitację. Tych zabiegów jednak nie dokończyła, ponieważ ponownie zaszła w ciążę.

M. G. (1) skutki wypadku z 25.02.2014 r. odczuwa po dzień dzisiejszy, a w szczególności ból kręgosłupa. Przy dłuższym siedzeniu, czy leżeniu na wznak, drętwieją jej nogi i ręce, zwłaszcza prawa.

Jej mąż musiał przejąć na siebie pewne obowiązki domowe, opiekę na dzieckiem. On również odwoził powódkę na zabiegi rehabilitacyjne, do lekarzy.

Dowód :

1.  odpis notatki urzędowej – k. 23;

2.  odpis paragonu na kwotę 31,50 zł – k. 49;

3.  akta szkody – 97;

4.  zeznania świadka M. G. – k. 101;

5.  zeznania powódki – k. 100/2-101;

Biegła neurolog H. W. (1) po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz stosownym wywiadzie z powódką stwierdziła, że konsekwencją wypadku i odniesionych w nim obrażeń fizycznych był uraz kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. W wykonanych radiogramach kręgosłupa nie stwierdzono żadnych zmian pourazowych. Była ona wcześniej leczona z powodu dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego. Wypadek i doznane w nim obrażenia nasiliły dolegliwości już występujące. Biegła oceniła uszczerbek na zdrowiu, jaki doznała M. G. (1) na 5 %.

Biegły ortopeda M. B. (1) natomiast nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia tezy o wpływie wypadku z 25.02.2014 r. na stan zdrowia powódki w zakresie narządu ruchu, w szczególności kręgosłupa szyjnego i ewentualnych zmian zwyrodnieniowych. Powyższy wypadek zdaniem biegłego nie wpłynął w sposób istotny do rozwoju zmian zwyrodnieniowych w obrębie kręgosłupa. Dolegliwości neurologiczne są możliwe bez urazowych uszkodzeń składowych narządu ruchu.

Dowód :

1.  odpis historii choroby powódki – k. 26-30;

2.  odpis wyniku RTG – k. 31;

3.  odpis zaświadczeń lekarskich – k. 32-36;

4.  odpis skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne – k . 99;

5.  opinia biegłej H. W. – k. 106-107;

6.  opinia biegłego M. B. – k. 117-124;

7.  opinia uzupełniająca biegłego M. B. – k. 137-139;

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz, której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia (art. 822 kc). W niniejszej sprawie strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności, przyznając powódce w ramach postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w kwocie 2.500 zł uważając, że w całości zaspokoił żądanie powódki w tym zakresie oraz kwotę 128,19 zł tytułem odszkodowania – 60 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdów do placówek medycznych, 68,19 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

W przypadku naruszenia czynności narządu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 kc). Przepisy kodeksu cywilnego nie precyzują kryteriów, jakimi powinien kierować się Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia. Na podstawie jednak orzecznictwa Sądu Najwyższego i ustaleń doktryny wskazać należy, że są nimi: rozmiar cierpień, ich intensywność, trwałość, nieodwracalność, przebieg leczenia i jego skuteczność, utrudnienia, jakie doznany uszczerbek powoduje w życiu codziennym (por. wyrok SN z dnia 4.07.1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, z.4, poz. 71, wyrok SN z dnia 22.06.2006 r., II CK 392/04 LEX nr 177203). Zadośćuczynienie ma być odpowiednie. Nie może być ono wygórowane i prowadzić do wzbogacenia się strony. Jednocześnie musi stanowić dla powoda realną wartość ekonomiczną, dostosowaną do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie (np. wyrok SN z dnia 26.02.1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, poz. 105, wyrok SN z dnia 24.06.1965 r.. I PR 203/65, OSPiKA z 1966, poz. 92).

Dowody z dokumentów nie budzą żadnych zastrzeżeń, co do ich rzetelności i wiarygodności i dlatego Sąd dał im wiarę.

Opinie biegłych H. W. (1) i M. B. (1) są logiczne, fachowe, zbieżne i również zasługują na wiarę.

Zeznania świadka M. G. (3) oraz powódki są logiczne, spójne i generalnie pokrywają się ze sobą i z dowodami z dokumentów i pośrednio z opinią biegłych. W zasadniczych kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma między nimi większych sprzeczności. Dlatego Sąd uznał je za wiarygodne.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia na kwotę 7.500 zł, Sąd wziął pod uwagę fakt, że M. G. (1) otrzymała już od pozwanego kwotę 2.500 zł. Przyznane mu zadośćuczynienie stanowić będzie pełną rekompensatę za doznaną krzywdę.

Kwota ta jest, bowiem dostosowana do negatywnych skutków, jakie powódka odczuwa do dnia dzisiejszego, nasilający się ból kręgosłupa szyjnego, ból głowy, zawroty, drętwienie rąk, zwłaszcza prawej.

Stosownie do treści art. 444 § 1 kc, w wypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Powódka domagała się również zasądzenia odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych – 58,21 zł i kosztów czasu poświęconego przez osobę, która ja dowoziła – 195 zł - łącznie 253,21 zł oraz za zakupione leki – 31,50 zł.

Z tytułu samych dojazdów do placówek medycznych, strona pozwana wypłaciła powódce kwotę 60 zł, a więc więcej niż się domagała. Nie uwzględniła natomiast kosztów czasu poświęconego przez jej męża, który ją dowoził, tj. kwoty 195 zł.

Zdaniem Sądu, koszty wynikające z czasu poświęconego na dowóz powódki nie zasługują na uwzględnienie. Powódka, jak wynika z opinii biegłych nie wymagała pomocy osób trzecich, nie była osobą niepełnosprawną. Nie został również wykazany, udowodniony faktyczny czas, jaki miałby poświęcić mąż powódki na dowóz, ile trwał jeden zabieg rehabilitacyjny, co w tym czasie robił – czekał w samochodzie, załatwiał inne sprawy, np. bieżące zakupy itp.

W wypadku, jeżeli zobowiązany nie płaci zobowiązania w terminie wynikającym z przepisu szczegółowego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in. fine kc, uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 kc możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada, bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyrok SN z 07.11.2013 r., II PK 53/13 LEX 1418731).

Niewypłacona kwota 5.000 zł w niniejszej sprawie jest bezsporna. Powódka domagała się zasądzenia odsetek ustawowych od niewypłaconej bezspornej kwoty 5.000 zł od dnia 02.10.2014 r. do dnia 23.06.2015 r. wskazując, że pozwany odebrał pismo wzywające do jej zapłaty w dniu 01.10.2014 r. i od dnia 02.10.2014 r. pozostawał w zwłoce.

Sąd dokonał kapitalizacji odsetek od kwoty 5.000 zł za okres od 02.10.2014 r. do dnia 08.07.2015 r. (drugie pismo wzywające pozwanego do zapłaty odebrał 08.06.2015 r. + 30 dni).

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9.06.1995 r. (III CZP 69/95, OSNC 1995, nr 10, poz. 144), jeżeli poszkodowany wezwał zobowiązanego do zapłaty odszkodowania, który jednak świadczenia nie spełnił, to wówczas zakład ubezpieczeń dopuszcza się opóźnienia od chwili tego wezwania (por. także wyrok SN z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LEX nr 153254).

Mając powyższe na uwadze zasądzono od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. G. (1) kwoty:

- 7.531,50 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

-.

-

7.500 zł od dnia 9 lipca 2015 r. do dnia zapłaty,

-

31,50 zł od dnia 28 lipca 2016 r. do dnia zapłaty.

- 363,01 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5.000 zł za okres od dnia 2 października 2014 r. do dnia 8 lipca 2015 r. (pkt I).

W pozostałym zakresie powództwo oddalono.

Powódka w swoim żądaniu utrzymała się prawie w całości – 98 %, dlatego o kosztach orzeczono na podstawie art 98 kpc.

Sędzia :

Z..

1.  (...)

⚫

(...)

2.  (...)