Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Krośnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSO Arkadiusz Trojanowski /spraw/

Sędziowie : SSO Wiesław Ruszała

SSO Jarosław Krysa

Protokolant : st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krośnie – Jerzego Haligowskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2016 roku

sprawy E. G. , s. A. i K. zd. G., ur. (...) w B.

oskarżonego o przestępstwa z art. 281 § 1 k.k. i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę z urzędu oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 14 czerwca 2016 roku, sygn. akt II K 216/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczenie o zaliczeniu oskarżonemu E. G. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania w przedmiotowej sprawie,

II.  w pozostałej części utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

III.  zwalnia oskarżonego E. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za drugą instancję, obciążając tymi wydatkami Skarb Państwa,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. P. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 516,60 zł /pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy/, obejmującą podatek VAT, tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2016r., sygn. II K 216/16, Sąd Rejonowy w Krośnie uznał oskarżonego E. G. za winnego tego, iż:

I.  w dniu 30 sierpnia 2015r., w K., woj. (...), dokonał kradzieży rozbójniczej w ten sposób, iż bezpośrednio po dokonaniu kradzieży 4 czekolad M. o łącznej wartości 55,96 złotych ze sklepu (...) przy ul. (...), w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy, poprzez uderzenie pięścią w brzuch, szarpanie, popychanie użył przemocy wobec A. E. domagającej się zwrotu czekolad, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci urazu brzucha, działając na szkodę A. E. i właścicielki sklepu (...), to jest przestępstwa z art. 281 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

II.  w dniu 23 sierpnia 2015 roku, przy ul. (...) w K., woj. (...), zabrał w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny w postaci walca drogowego m-ki A. (...) o wartości
100.000 złotych, czym działał na szkodę G. D., to jest przestępstwa z art. 289 § 1 k.k.;

III.  w dniu 8 kwietnia 2014 roku, w K., woj. (...), przy ul. (...), na terenie sklepu (...), dokonał kradzieży tabletu m-ki S. (...).1 cala, model (...), o wartości 1199 złotych czym działał na szkodę sklepu (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., to jest przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.;

IV.  w dniu 16 sierpnia 2015 roku, w K., woj. (...), na ul. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste o łącznej wadze 0,45g netto, to jest przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Za przypisane przestępstwa Sąd skazał oskarżonego:

-

za czyn opisany w pkt I na karę 2 lat pozbawienia wolności;

-

za czyn opisany w pkt II na karę 1 roku pozbawienia wolności;

-

za czyn opisany w pkt III na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

-

za czyn opisany w pkt IV na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W miejsce orzeczonych kar jednostkowych, Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 sierpnia 2015r. godz. 19:20, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego E. G. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody przez zapłatę kwoty 55,96 zł na rzecz pokrzywdzonej M. N..

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa suszu ziela konopi innych niż włókniste oraz plastikowego owalnego pudełka, a w oparciu o art. 195 k.k.w. zarządził ich zniszczenie. Sad orzekł także o dowodach rzeczowych w postaci płyty CD, telefonu komórkowego oraz wymazów.

Ponadto, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, w tym od opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa i przyznał obrońcy z urzędu taryfowe wynagrodzenie.

Powyższy wyrok w części, to jest w punkcie odnoszącym się do skazania za przestępstwo z art. 62 ust.1 w/w ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w części dotyczącej kary łącznej, zaskarżył obrońca z urzędu oskarżonego.

Apelacja zarzuciła orzeczeniu:

1.  mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie i w sposób sprzeczny z wymaganiami ujętymi w tym przepisie, to jest bez uwzględnienia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przy jednoczesnym uwzględnieniu i zaakcentowaniu jedynie niektórych okoliczności przedmiotowej sprawy, przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a wyrażające się w oparciu ustaleń faktycznych o zeznania funkcjonariuszy Policji , iż oskarżony w dniu 16 sierpnia 2015 roku w K., wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci suszu ziela konopi, innych niż włókniste o łącznej wadze 0.45g netto, podczas gdy w przedmiotowym zakresie zaistniały inne istotne dowody, między innymi w postaci zeznań bezpośredniego świadka K. G., które pozwalały na skuteczne podważenie tego typu okoliczności, a co najmniej prowadziły do wystąpienia istotnych wątpliwości odnośnie faktycznego posiadania przez oskarżonego zabezpieczonego suszu ziela konopi, które w myśl zasady zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego;

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy przy zastosowaniu wszelkich dyrektyw wymiaru kary oraz uwzględnieniu wieku oskarżonego zachodziły przesłanki do wymierzania mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca wniosła o:

-

uniewinnienie oskarżonego od czynu zarzuconego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, a stanowiącego przestępstwa z artykułu 62 ust. l ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, względnie o:

-

wymierzenie oskarżonemu za pozostałe czyny zarzucane mu aktem oskarżenia kar jednostkowych w niższym wymiarze oraz kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy z urzędu oskarżonego jest nieuzasadniona, ale wobec jej wniesienia, Sąd odwoławczy z urzędu musiał poprawić błąd, jaki wkradł się w zaskarżone orzeczenie, przy okazji zaliczenia tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary łącznej.

Chociaż karty akt odnoszące się do zaliczenia tymczasowego aresztu są specjalnie oznaczone by ich nie przeoczyć, Sądowi Rejonowemu umknął fakt, iż podczas pobytu oskarżonego w areszcie śledczym wdrożono do wykonania karę pozbawienia wolności w innej sprawie, co wykluczało zaliczenie tego okresu na poczet kary orzeczonej w przedmiotowej sprawie (k.52 i k.61).

Uchylając orzeczenie odnoszące się do zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary Sąd Odwoławczy, w pozostałym zakresie, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy jako prawidłowy i wskazujący adekwatną, ale nie nadmiernie surową karę.

Sąd Rejonowy dokonał poprawnego ustalenia faktu posiadania przez oskarżonego E. G. środka odurzającego w postaci marihuany i należycie uzasadnił swoje stanowisko. Ustalenie to wynikało ze zgodnych słów dwóch interweniujących wówczas funkcjonariuszy Policji. Obydwaj jednoznacznie i w sposób przekonujący zeznali, iż czując zapach palonej marihuany, przystąpili do interwencji i rozpoczęli przeszukanie oskarżonego oraz jego kolegi, K. G.. Wówczas oskarżony w sposób dyskretny wyrzucił opakowanie zawierające marihuanę. Zeznania policjantów są jednoznaczne, natomiast świadek K. G. wskazywał tylko, że on nie widział ani momentu wyrzucania opakowania, ani wcześniejszego posiadania przez E. G. narkotyków. To, że nie widział, nie dowodzi jednak, że tak nie było, skoro widzieli to policjanci. Ich słowa są wiarygodne, w kontekście tego, że czuli paloną marihuanę, zaś sam oskarżony nie krył się nigdy ze swoim uzależnieniem od narkotyków, w tym od marihuany. Tak więc nie ma powodu, by nie wierzyć funkcjonariuszom, a sugerowany przypadek, iż akurat na środku dużego osiedla, obok osoby uzależnionej od narkotyków i wokół której czuć było zapach palonej marihuany, znaleziono przypadkiem leżącą tam cudzą marihuanę, jest wręcz niedorzeczny.

Obrońca niesłusznie zarzuca obrazę art. 5 § 2 k.p.k., ponieważ wobec słów świadka K. G., nie powstały żadne nie dające się usunąć wątpliwości. Wątpliwości te usunięto w procesie oceny dowodów, której tok rozumowania jest jasny i prosty. Sąd dal wiarę obcym oskarżonemu i bezstronnym policjantom, widzącym wyrzucanie opakowania z narkotykiem, a odmówił jej koledze oskarżonego, który twierdził, iż czegoś takiego nie widział. Jest to zwyczajna i prawidłowa ocena dowodów, oparta na logice, zatem o obrazie zasady „ in dubio pro reo” nie można w ogóle mówić. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 lipca 2009r. [V KK 142/09, LEX nr 519641], „art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości obrony i skazanych co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd”.

Chybiony okazał się także zarzut rażącej surowości kary łącznej.

Określenie „rażącej niewspółmierności kary” było przedmiotem wielokrotnych rozważań doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych. Wypracowano w tym zakresie spójne stanowisko. W jego myśl o „rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. (art. 387 pkt 4 d.k.p.k.) nie można mówić w sytuacji gdy Sąd wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową (art. 53 § 1 k.k.) zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary” [wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1982 r., Rw 542/82, OSNKW 1982/12/90].

Wobec treści art. 86 § 1 k.k., karę łączną orzeka się w granicach od najwyższej z kar podlegających łączeniu (pełna absorpcja) do sumy kar (pełna kumulacja), przy czym powszechnie przyjętą zasadą jest, by unikać rozwiązań skrajnych, a karę łączną orzekać z uwzględnieniem m.in. podobieństwa przestępstw, sposobu działania sprawcy, itp. W sprawie omawianej, łączeniu podlegały kary orzeczone za 4 różne czyny, gdzie każdy z czynów był zupełnie inny, popełniony w innych okolicznościach i godził w inne dobro chronione prawem, co przemawiało za skłonieniem się ku kumulacji kar, a nie ich absorpcji. Zważywszy na wymiar kar jednostkowych, Sąd mógł orzec karę łączną w granicach od 2 lat pozbawienia wolności, do 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Od razu więc widać, że nastąpiła przewaga absorpcji nad kumulacją, zaś orzeczona kara łączna 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności jest w gruncie rzeczy łagodna. Zważywszy na niepoprawność zachowania oskarżonego i jego wielokrotną karalność pomimo młodego wieku, nieskuteczność orzekanych wcześniej kar i naganny sposób życia to kara surowsza też znalazłaby akceptację. Tak więc kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie da się nazwać rażąco surową. Wobec osoby o takiej postawie, gdy sprawca sam przyznaje, że np. kradnie po to, by mieć pieniądze na alkohol oraz na narkotyki, prognoza kryminologiczna jest jednoznacznie negatywna i kara musi być bezwzględna.

Podsumowując, apelacja okazała się nietrafna. Orzeczenie było prawidłowe w zakresie winy orz kary. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Podstawą orzeczenia Sądu Odwoławczego są przepisy art. 437 § 1 i § 2 k.p.k., art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. i art. 456 k.p.k.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz od opłaty za drugą instancję uznając, że ze względu na sytuację osobistą i majątkową oraz wymiar orzeczonej kary, ich uiszczenie przez oskarżonego byłoby nierealne.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu Sąd Okręgowy orzekł po myśli § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu [Dz. U. z 2015r., poz. 1801].