Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 14 marca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy
z powództwa K. S. i A. A.

przeciwko M. A.

o zachowek

na skutek zażalenia pozwanej

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 22 stycznia 2014 r., sygn. akt I C 574/11

p o s t a n a w i a:

o d d a l i ć zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy oddalił wniosek pozwanej o zwolnienie od opłaty sądowej od apelacji argumentując, że z uwagi na fakt, że pozwana jest właścicielką nieruchomości w USA i w Polsce, a także posiada stałe dochody finansowe nie można uznać jej za osobę ubogą.

W zażaleniu pozwana wniosła o zmianę tego orzeczenia i zwolnienie jej od przedmiotowej opłaty w całości względnie jego uchylenie celem ponownego rozpoznania wniosku i zarzuciła pominięcie przez Sąd, że jej dochody są niskie w zestawieniu z warunkami i cenami w USA, a ponosi wydatki wynikające z kosztów ubezpieczenia i podatków od nieruchomości oraz leczenia.

Zażalenie nie można uznać za zasadne.

Ze złożonego przez pozwaną oświadczenia wynika, że jej sytuacja materialna nie uniemożliwia jej pokrycia opłaty sadowej od apelacji. Posiada bowiem wprawdzie relatywnie niezbyt wysokie, ale stałe dochody z tytułu renty, a ponadto oszczędności w wysokości 7.500 dolarów. Wskazywane przez nią wydatki związane z własnością nieruchomości (podatki, koszty ubezpieczenia) są nieodłącznie związane z dysponowaniem tytułu do tego mienia, które jednak – co trafnie zauważa Sąd Okręgowy – może być także źródłem dochodów.

Skoro zatem pozwana jest w stanie ponieść opłatę sądową od apelacji bez uszczerbku koniecznego dla siebie utrzymania, nie zachodziła określona w art. 102 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., nr 90, poz. 594 ze zm.) podstawa do udzielenia wnioskowanego zwolnienia, a w tej sytuacji zażalenie podlegało oddaleniu (art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 1 i 2 kpc).