Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 20 15 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P.

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO J. Grudziński

Protokolant st. prot. sąd. A. Oszczypała

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w P.

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G.

przeciwko G. K. (1)

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej G. K. (1) na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 179.417,26 zł (sto siedemdziesiąt dziewięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych dwadzieścia sześć groszy) z ustawowymi odsetkami od kwot:

⚫

121.054,83 zł od dnia 13 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty,

⚫

58.362,43 zł od dnia 7 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda 8.971 zł (osiem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych) tytułem opłaty od pozwu oraz 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ J. Grudziński

Sygn. akt XIV C 895/15

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2015 r. (data stempla pocztowego na kopercie – k. 57) powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł do Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. pozew, w którym domagał się nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie solidarnie od pozwanych R. K. i G. K. (1) na rzecz powoda kwoty 179.417,26 zł tytułem należności głównej wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 121.054,83 zł od dnia 13.12.2013 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 58.362,43 zł od dnia 07.04.2015 r. do dnia zapłaty.

Powód wniósł także o zasądzenie solidarnie od pozwanych kosztów postępowania sądowego, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona niniejszym pozwem wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanych z (...) S.A. (wierzyciel pierwotny) dniu 29.03.2006 roku umowy kredytu gotówkowego o nr „15/87/206- (...)-/2006”. Pomimo precyzyjnie określonych warunków kontraktu, pozwani nie zaspokoili wszystkich należności wynikających z powyższego stosunku prawnego. Z uwagi na powyższe do dnia cesji w księgach rachunkowych wierzyciela pierwotnego figurowało zadłużenie, którego pozwani nie zwrócili wierzycielowi pierwotnemu, mimo podjęcia prób doprowadzenia do jego dobrowolnego zaspokojenia.

Wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanych wierzytelności na (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.. Zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego ze skutkiem na dzień 09.12.2013 roku. Tym samym powód uzyskał legitymację procesową czynną w niniejszym postępowaniu. O cesji wierzytelności pozwani zostali poinformowani pisemnym zawiadomieniem z dnia 27.01.2014 roku, wzywającym ich również do dobrowolnej na dzień sporządzenia spłaty należności.

Powód wskazał, że na zobowiązanie pozwanych na dzień sporządzenia pozwu składają się:

- 121.054,83 zł – tytułem wykorzystanego przez pozwanych lecz niespłaconego do dnia złożenia pozwu kapitału umownego,

- 58.362,43 zł – tytułem odsetek naliczonych przez wierzyciela pierwotnego w związku z zawarciem umowy, od kwoty zapadłego kapitału umownego do dnia poprzedzającego dzień cesji wedle stawki umownej określonej przy zastosowaniu właściwej regulacji m in. treści art. 359 § 2 ¹ i art. 481 k.c.

Powód podjął próby polubownego odzyskania należnej mu od pozwanych kwoty, jednakże okazały się one bezskuteczne. Dlatego też powód zmuszony jest dochodzić swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego.

Nadto powód wskazał, że wierzyciel pierwotny na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzula wykonalności prowadził przeciwko pozwanemu pod sygnaturą KM 2024/11 postępowanie egzekucyjne, które nie doprowadziło do zaspokojenia roszczenia. Przedmiotowe postępowanie zostało zakończone wydaniem przez komornika sądowego w dniu 26.04.2013 roku postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

W związku z powyższym, w ocenie powoda, powództwo niniejsze jest konieczne i uzasadnione.

W dniu 6 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. wydał nakaz zapłaty w postępowania upominawczym, w którym orzekł, że pozwani R. K. i G. K. (1) w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu powinni solidarnie zapłacić powodowi (...) Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu Niestandaryzowanemu Funduszowi Sekurytyzacyjnemu z siedzibą w G. kwotę 179.417,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 121.054,83 zł od dnia 13 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 58.362,43 zł od dnia 7 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty

wraz z kwotą 2.243 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej oraz kwotą 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa albo wnieść w tymże terminie do tutejszego Sądu sprzeciw.

W dniu 27 sierpnia 2015 r. pozwana G. K. (1) wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 06.08.2015 r., w którym, zaskarżając nakaz zapłaty w całości, podała zgłoszone w przedmiotowej sprawie powództwo nie jest zasadne i winno zostać w całości oddalone.

Pozwana przedstawiła dwa zarzuty przeciwko roszczeniu zgłoszonemu w pozwie: zarzut przedawnienia przedmiotowego roszczenia i zarzut braku legitymacji czynnej powoda.

Pozwana wskazała, że w dniu 18 października 2010 r. przeciwko G. K. (1) i jej małżonkowi Bank (...) S.A. wydał bankowy tytuł egzekucyjny, któremu postanowieniem z dnia 26 października 2010 r. Sąd Rejonowy w W. (sygn. akt I Co 3487/10) nadał klauzulę wykonalności z ograniczeniem jej do kwoty 267.000 zł. Na tej podstawie przeciwko pozwanej i jej małżonkowi zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, które było prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. S. Ż. (1) (sygn. akt KM 2024/11) i które na podstawie art. 985 § 1 k.p.c. zostało umorzone postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2013 r. Przedmiotowa wierzytelność została następnie zbyta przez (...) S.A. na rzecz powoda. Pozwana wskazała, że bankowy tytuł egzekucyjny jest instrumentem sprzecznym z Konstytucją, na co wskazał Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 14 kwietnia 2015 r., orzekając o niezgodności art. 96 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe z art. 32 ust. 1 Konstytucji, czyli z zasadą równego traktowania. W związku z tym należy uznać, iż nadanie klauzuli bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i wszczęcie na jego podstawie postępowania egzekucyjnego nie może skutkować przerwaniem biegu przedawnienia. Czynności te opierają się bowiem na dokumencie, który wydano niezgodnie z przepisami Konstytucji, która jest przecież źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Pozwana zakwestionowała także fakt zawarcia przez powoda umowy cesji przedmiotowej wierzytelności z bankiem (...) S.A. Powód dochodzi wobec pozwanej, która miała pierwotnie przysługiwać bankowi (...) S.A. z tytułu umowy kredytu gotówkowego. Powód nie udowodnił jednakże, aby taka wierzytelność mu przysługiwała.

W tym samym dniu, w którym pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, jej pełnomocnik poinformował Sąd, że pozwany R. K. zmarł w dniu 14 października 2014 r., załączając na potwierdzenie tej okoliczności odpis skrócony aktu zgonu.

Postanowieniem z dnia 14 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P. uchylił nakaz zapłaty z dnia 6 sierpnia 2015 r. w stosunku do pozwanego R. K. i w tym zakresie odrzucił pozew.

W piśmie z 30 września 2015 r. powód podtrzymał swoje żądania i twierdzenia; zarzuty pozwanej oparte na niekonstytucyjności bankowego tytułu egzekucyjnego oraz niewykazania przez powoda legitymacji procesowej uznał za bezzasadne.

Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2015 r. pozwana podtrzymała swoje stanowisko zaprezentowane w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Sąd ustalił, co następuje:

R. K. i G. K. (1) zawarli związek małżeński w dniu 17 kwietnia 1982 r. Z ich związku urodziło się dwoje, obecnie już dorosłych dzieci. Małżonkowie zamieszkiwali w W. pod różnymi adresami. Przez cały okres trwania małżeństwa małżonkowie mieszkali razem i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe.

29 marca 2006 r. w O. R. K. i G. K. (1) (zwani w umowie kredytobiorcami) zawarli z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o kredyt nr 15/87/206- (...)-/2006.

Zgodnie z treścią tej umowy (...) S.A. udzielił kredytobiorcom na sfinansowanie celu konsumpcyjnego kredytu w kwocie 178.000 złotych. Strony ustaliły prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 4.895 zł. Kredyt był oprocentowany według obowiązującej w (...) S.A. zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 14,60 % w stosunku rocznym. Ustalono także, że kredyt zostanie spłacony w 96 ratach miesięcznych, w wysokości i w terminach ustalonych w planie spłaty stanowiącym integralną część umowy.

W umowie wskazano także, że zabezpieczenie spłaty kredytu stanowi „poręczenie według prawa wekslowego przez S. G. ul. (...) (...)-(...) W.”.

Kredytobiorcy złożyli pisemne oświadczenia o poddaniu się egzekucji w zakresie roszczeń wynikających z tytułu udzielenia kredytu z dnia 29 marca 2006 r. W oświadczeniach wskazano, że kwota zadłużenia, której (...) S.A. może dochodzić na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego wynosi 267.000 zł, a bank może wystąpić do sądu właściwego o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności do dnia 15 marca 2015 r. Kredytobiorcy podpisali również oświadczenia o tym, że zapoznali się z informacją o skutkach złożonego oświadczenia o poddaniu się egzekucji na podstawie art. 97 Prawa bankowego.

/ umowa o kredyt nr 15/87/206- (...)-/2006 z 29.03.2006 r. k. 18-21, oświadczenia kredytobiorców o poddaniu się egzekucji z 29.03.2006 r. k. 23-24 i 30-31, informacje o skutkach złożonego oświadczenia o poddaniu się egzekucji na podstawie art. 97 Prawa bankowego k. 25-26; przesłuchanie pozwanej G. K. k. 127 v. /

26 lipca 2010 r. R. K. skierował do (...) S.A. Oddział – Centrum Restrukturyzacji i Windykacji Biuro w S. wniosek o zawarcie umowy ugody dotyczącej wierzytelności wynikającej z umowy kredytu nr (...), umowa z dnia 29.03.2006 r. We wniosku wskazano, że zadłużenie na dzień 24.06.2010 r. wynosi łącznie 131.022,63 zł. R. K. oświadczył, że uznaje dług w całości i zobowiązuje się do jego spłaty w 38 ratach według zasad szczegółowo tam wskazanych.

Pod wnioskiem znajduje się oświadczenie (...) Banku (...) S.A., z którego wynika, że akceptuje on proponowane przez wnioskodawcę warunki ugody i zawiera z wnioskodawcą umowę ugody na warunkach określonych w pkt. 1-10 wniosku.

/wniosek z 30.07.2010 r. k. 32-33/

W dniu 18 października 2010 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna wystawił bankowy tytuł egzekucyjny oznaczony numerem (...), w którym stwierdził istnienie zobowiązania R. K. i G. K. (1) z tytułu umowy kredytowej nr (...)-/2006 z dnia 29.03.2006 r. Na wymagalne zadłużenie składają się: należność główna w wysokości 121.054,83 zł i odsetki od należności głównej za okres od 01.05.2010 r. do 18.10.2010 r. w wysokości 12.355,73 zł. Dalsze należne odsetki od dnia 19.10.2010 r. są naliczane według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) S.A. od kwoty należności i obciążają dłużnika; aktualna stopa procentowa wynosi 20 % w stosunku rocznym.

Postanowieniem z dnia 26 października 2010 r., w sprawie oznaczonej sygnaturą akt I Co 3487/10, Sąd Rejonowy w W. nadał bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 18.10.2010 r., z którego wynika obowiązek zapłaty przez dłużników kwoty 121.054,83 zł tytułem należności głównej, odsetek od należności głównej za okres od 01.05.2010 r. do 18.10.2010 r. w wysokości 12.355,73 zł oraz dalszych należnych odsetek od dnia 19.10.2010 r. naliczanych według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) S.A. od kwoty 121.054,83 zł – aktualna stopa procentowa wynosi 20 % w stosunku rocznym – wystawionemu przez (...) Bank (...) S.A. Oddział Centrum (...) w S., przeciwko dłużnikom R. K. i G. K. (1) sądową klauzulę wykonalności z ograniczeniem jej do kwoty 267.000 zł oraz zasądził solidarnie od dłużników na rzecz wierzyciela 56 zł tytułem kosztów sądowych i 51 zł tytułem kosztów postępowania.

Na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 18 października 2010 r., opatrzonego sądową klauzulą wykonalności z dnia 16 grudnia 2010 r., wierzyciel (...) Bank (...) S.A. skierował do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. S. Ż. (1) wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikom R. K. i G. K. (1). Sprawa była prowadzona pod sygnaturą KM 2024/11. Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2013 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w W. S. Ż. (1) umorzył postępowanie egzekucyjne w powyższej sprawie.

/ bankowy tytuł egzekucyjny z 18.10.2010 opatrzony klauzulą wykonalności z 16.12.2010 r. k. 36-37, postanowienie SR w W. z 26.10.2010 r. k. 34-35, postanowienie Komornika Sądowego przy SR w W. S. Ż. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z 26.04.2013 r. k. 38/

W dniu 9 grudnia 2013 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w G. umowę sprzedaży wierzytelności szczegółowo określonych w załącznikach do tej umowy. Wśród będących przedmiotem przelewu wierzytelności wskazana została również wierzytelność wobec R. K. i G. K. (1) z tytułu kredytu gotówkowego w łącznej wysokości 182.098,33 zł.

27 stycznia 2014 r. (...) Spółka z o.o., działając na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu przez (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wystosował do dłużników R. K. i G. K. (1) wezwania do zapłaty. W wezwaniach tych podał, że w związku z dokonanym przez (...) Bank (...) S.A. w dniu 9 grudnia 2013 r. na rzecz (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. przelewem wierzytelności przysługującej mu od dłużników z tytułu świadczonych usług bankowych, wzywa ich do zapłaty kwoty 184.343,97 zł (saldo zadłużenia według stanu na dzień 27.01.2014 r.) do dnia 03.02.2014 r. na wskazany w wezwaniu rachunek bankowy.

Do wezwań załączono specyfikację zadłużenia, z której wynika, że według stanu na dzień 27 stycznia 2014 r. obejmuje ono należność główną w wysokości 121.054,83 zł i odsetki w wysokości 63.289,14 zł.

Do dnia dzisiejszego żadna kwota z tego tytułu nie została przez dłużników zapłacona.

14 października 2014 r. R. K. zmarł.

G. K. (1) pracowała jako pielęgniarka w poradni chirurgicznej. Od trzech lat nie pracuje; utrzymuje się z renty rodzinnej po mężu w wysokości 2.000 zł.

/umowa sprzedaży wierzytelności z 09.12.2013 r. z załącznikami k. 43-56, wezwania do zapłaty z 27.01.2014 r. wraz ze specyfikacją zadłużenia k. 39-42; odpis skrócony aktu zgonu k. 85; przesłuchanie pozwanej G. K. k. 127 v.-128 v./

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą ustalenia powyższego stanu faktycznego były przede wszystkim dowody z dokumentów.

Wszystkie dokumenty znajdujące się w aktach sprawy należało uznać za wiarygodne i przyznać im pełną moc dowodową. Odnosi się to również do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 9 grudnia 2013 r.

Wbrew twierdzeniom pozwanej, ani wiarygodność ani forma tej umowy nie budzą wątpliwości. Zamazanie pewnych fragmentów dokumentu (w celu utajnienia zawartych tam danych), w ocenie Sądu nie pozbawia dokumentu wiarygodności, a w szczególności nie podważa tego, że wolą stron było przejście wierzytelności przysługującej (...) S.A. (cedent) wobec pozwanej i jej męża na rzecz powodowego Funduszu (cesjonariusz).

Dowód z przesłuchania pozwanej w charakterze strony ma w niniejszej sprawie drugorzędne znaczenie. G. K. (1) próbowała w sposób nieudolny przekonać o tym, że nie zdawała sobie sprawy z faktu zawarcia umowy kredytowej, nie dysponowała pieniędzmi pochodzącymi z kredytu, nie miała wpływu na finansowe decyzje męża i nie wiedziała o kierowanych do niej i do męża jako dłużników pismach i wezwaniach do zapłaty oraz o toczącej się wobec nich egzekucji. Twierdzenia te są kompletnie niewiarygodne bowiem są nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, gdyż jak sama pozwana przyznała, cały czas mieszkała z mężem i prowadziła z nim wspólne gospodarstwo domowe. Pozwana przyznała także, że wraz z synami odrzuciła spadek po mężu, spodziewając się jakichś długów spadkowych. Przeczy to całkowicie twierdzeniom pozwanej o tym, że nie wiedziała o zadłużeniu i o tym, że wobec dłużnikom było prowadzone postępowanie egzekucyjne.

W świetle znajdujących się w aktach dokumentów twierdzenia pozwanej, nawet gdyby uznać je za wiarygodne, nie mają żadnego znaczenia, skoro pozwana podpisała umowę kredytową, a pieniądze z tytułu kredytu zostały kredytobiorcom wypłacone. Bez znaczenia jest także fakt odrzucenia przez pozwaną spadku po mężu, ponieważ zobowiązanie pozwanej wynika z faktu zawarcia przez nią umowy kredytowej z 29 marca 2006 r., jest zatem osobistym zobowiązaniem (długiem) pozwanej, a nie długiem spadkowym po mężu.

W świetle wyżej powołanych i omówionych dowodów roszczenie dochodzone pozwem, w ocenie Sądu, zasługuje na uwzględnienie.

Powód przedstawił bowiem wszystkie dokumenty źródłowe tj. takie, z których wynika roszczenie dochodzone pozwem, a pozwana nie przedstawiła zarzutów uniemożliwiających jego uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie powinien zostać rozstrzygnięty podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Zgodnie z treścią art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.). Jak wynika z ostatniego z przytoczonych przepisów, skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia zawsze prowadzi do oddalenia powództwa, niezależnie od jego merytorycznej oceny i niezależnie od tego, czy pozostałe zarzuty podniesione przez pozwanego okażą się uzasadnione. Według art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne; jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art.120 § 1 k.c.).

Roszczenie dochodzone pozwem wynika z faktu zawarcia z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. przez pozwaną G. K. (1) umowy kredytu gotówkowego z dnia 29 marca 2006 r. Inaczej zaś mówiąc, roszczenie wynika z faktu udzielenia kredytu bankowego, co bez wątpienia mieści się w zakresie prowadzonej przez każdy bank działalności gospodarczej. Do roszczenia tego będzie więc miał zastosowanie trzyletni termin przedawnienia przewidziany dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 123 § 1 pkt. 1 i 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się:

1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Zgodnie z art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 2 k.c.).

Jakkolwiek powód nie przedstawił dowodu wypowiedzenia umowy kredytowej, to z wniosku z dnia 22 lipca 2010 r., który wpłynął do (...) S.A. w dniu wynika, że na dzień 24 czerwca 2010 r. roszczenie banku zamykało się kwotą 131.022,63 zł (w tym 121.054,83 zł kapitał i 9.967,80 zł odsetki) i było bezsporne oraz wymagalne.

Postanowieniem z 26 października 2010 r. Sąd Rejonowy w W. nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi z dnia 18 października 2010 r. obejmującemu roszczenia wynikające z umowy kredytowej z 29.03.2006 r. W uchwale z 16 stycznia 2004 r. (III CZP 101/03) Sąd Najwyższy stwierdził, że wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa bieg przedawnienia (OSNC 2005/4/58). Najpóźniej więc w dniu 26 października 2010 r. doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Postępowanie egzekucyjne toczyło się do dnia 26 kwietnia 2013 r., kiedy to komornik wydał postanowienie o jego umorzeniu. W okresie trwania postępowania egzekucyjnego, zgodnie z art. 124 § 2 k.c. przedawnienie nie biegło. Rozpoczęło ono bieg z chwilą uprawomocnienia się postanowienia z dnia 26.04.2013 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Powód wniósł pozew do Sądu Okręgowego w Poznaniu XIV Wydział Cywilny w dniu 7 kwietnia 2015 r. (data stempla pocztowego na kopercie k. 57), a więc przed upływem 3 lat od umorzenia postępowania egzekucyjnego W świetle powyższego oczywistym jest, że roszczenie dochodzone pozwem nie uległo przedawnieniu a podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia należało uznać za całkowicie chybiony.

Zdaniem Sądu całkowicie nieuzasadniony jest podnoszony przez pozwaną argument, zgodnie z którym uznanie przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z 14 kwietnia 2015 r. bankowego tytułu egzekucyjnego za instrument niezgodny z Konstytucją, a konkretnie z jej art. 32 ust. 1, czyli z zasadą równego traktowania, powinno prowadzić do wniosku, że nie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny odroczył utratę mocy zaskarżonego art. 96 ust. 1 i 97 ust. 1 Prawa bankowego do dnia 1 sierpnia 2016 r. Pozwana jako argumenty na poparcie swojego stanowiska przytoczyła liczne orzeczenia Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, które wskazują, że mimo odroczenia przez Trybunał Konstytucyjny utraty mocy obowiązującej przepisów uznanych za niezgodne z Konstytucją, przepisy te nie powinny być stosowane. Argumenty te sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni akceptuje, jednakże nie mają one żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Należy bowiem odróżnić (dalsze) stosowanie przepisów prawa uznanych za niezgodne z Konstytucją od skutków zastosowania takich przepisów w przeszłości. Z art. 401 ¹ k.p.c. wynika, iż można żądać wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem, w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Wykładnia systemowa tego przepisu prowadzi do jednoznacznego wniosku, że uznanie przepisu prawa za niekonstytucyjny nie nie prowadzi automatycznie do unicestwienia wszystkich skutków zastosowania tego przepisu. Byłoby to zresztą niewykonalne, powodowałoby niebywały chaos i w istocie podważała podstawą regułę państwa prawnego a mianowicie regułę legalizmu (pewności prawa): obowiązujące przepisy prawa muszą być stosowane. Nie sposób sensownie bronić poglądu, że orzeczenie Trybunału K. skutkować powinno uznaniem „za niebyłe” i tym samym bezskuteczne wszystkich postępowań egzekucyjnych wszczętych i prowadzonych na podstawie bankowych tytułów egzekucyjnych opatrzonych sądowymi klauzulami wykonalności. Pogląd taki nie mieści się zdaniem Sądu w granicach wyznaczonych zasadą racjonalnej legislacji i takiej też wykładni obowiązujących przepisów prawa. Dlatego należało go stanowczo odrzucić.

Nie zasługuje na uwzględnienie także zarzut braku czynnej legitymacji procesowej. Zarzut ten sprowadza się do braku skutecznego nabycia przez powoda wierzytelności dochodzonej pozwem.

Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecia (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z § 2 tego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo ze strony inaczej postanowiły (art. 510 § 1 k.c.). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony (art. 511 k.c.).

Z art. 510 § 1 k.c. wynika wprost, że wierzytelność może być przedmiotem sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy, która skutkuje jej przeniesieniem ze zbywcy na nabywcę. Powód dołączył do pozwu umowę sprzedaży wierzytelności z 9 grudnia 2013 r. wraz z załącznikiem – wyciągiem z wykazu wierzytelności będących przedmiotem przelewu, wśród których wymieniona jest także wierzytelność wobec R. K. i G. K. (1). Wierzytelność została szczegółowo opisana zarówno pod względem podmiotowym (osoby dłużników i ich adresy), jak i przedmiotowym (czynność prawna /umowa/, z której wierzytelność wynika, wysokość wierzytelności pieniężnej z uwzględnieniem kapitału i odsetek). Powód załączył do pozwu także wezwania do zapłaty skierowane przez nabywcę wierzytelności do pozwanej i jej męża, w których dłużników poinformowano także o przelewie wierzytelności. Zawiadomienie takie nie jest warunkiem koniecznym skutecznej cesji wierzytelności. Z art. 512 k.c. wynika jedynie, że brak zawiadomienia dłużnika o przelewie wierzytelności skutkuje tym, że w takim przypadku spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek wobec nabywcy wierzytelności, chyba że w chwili jego spełnienia wiedział o przelewie.

Powód wykazał zatem przy pomocy wyżej wskazanych i omówionych dokumentów, że skutecznie nabył od (...) S.A. z siedzibą w W. wierzytelność dochodzoną pozwem zgodnie z regułami wskazanymi w wyżej przytoczonych przepisach. Wbrew zatem twierdzeniom pozwanej, legitymacja procesowa powoda nie powinna być kwestionowana.

Co jednak najważniejsze, odpowiedzialność ta nie była kwestionowana nie tylko co do zasady, ale także co do wysokości dochodzonych roszczeń, ani na etapie nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności ani na etapie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko pozwanej i jej mężowi przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. S. Ż. (1). Zwrócić przy tym należy uwagę, że po nadaniu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności dłużnicy mieli możliwość merytorycznego zwalczania tytułu wykonawczego powołując twierdzenia, że wierzytelność objęta tytułem nie istnieje lub istnieje w innej wysokości, niż to wynika z tytułu wykonawczego (art. 840 § 1 pkt. 1 k.p.c.). Nic takiego nie uczynili. Tym samym podnoszone na obecnym etapie przez pozwaną zarzuty nie mogą zostać uznane za uzasadnione.

O odsetkach od zasądzonej kwoty orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i § 2 zd. 2 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Pozwana jako strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Na koszty te składa się opłata od pozwu w wysokości 8.971 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 3.600 zł ustalone zgodnie z regułami wskazanymi w § 2 ust. 1 i 2 oraz § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z póź. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku.

/-/J. Grudziński