Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wieczorek

Protokolant: p.o. stażysty Julia Mruk

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. w Poznaniu sprawy z powództwa

B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G.

przeciwko

P. N.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo;

2.  Kosztami postepowania obciąża powoda w całości i zasądza od niego na rzecz pozwanego kwotę 7.217,00 zł.

SSO Agnieszka Wieczorek

UZASADNIENIE

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. pozwem z dnia 29 marca 2016 r. wniósł do Sądu Okręgowego w W. (...) o zasądzenie od pozwanego P. N. kwoty 75.070,41 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, które na dzień wniesienia pozwu wynosiły 14 % w skali roku od kwoty 75.070,41 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wskazał, że pozwany zawarł w dniu 1 września 2011 r. z (...) Bank S.A. umowę pożyczki numer NP\ (...). Wobec braku spłaty zadłużenia wierzytelność wynikająca z w/w umowy kredytu została sprzedana na rzecz powoda na mocy umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) Bankiem S.A. w dniu 2 września 2014 r. Powód nabył wierzytelność w łącznej kwocie 66.598,51 zł. Po nabyciu wierzytelności powód prowadził działania zmierzające do pozasądowego rozwiązania sporu, w szczególności dobrowolnego spełnienia świadczenia przez pozwanego. Nie przyniosły one jednak rezultatu. Na podstawie zawartej umowy pożyczki oraz umowy sprzedaży wierzytelności powód w okresie od dnia nabycia wierzytelności do dnia 31 grudnia 2015 roku kontynuował naliczanie odsetek za opóźnienie w spłacie wymagalnego kapitału w wysokości czterokrotności aktualnej wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. W związku z nowelizacją przepisów kodeksu cywilnego, która weszła w życie 1 stycznia 2016 roku powód uprawniony jest do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości równej dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, ponieważ zgodnie z postanowieniami umowy intencja stron było naliczanie odsetek za opóźnienie w wysokości maksymalnej. Na dzień wniesienia pozwu zaległość z tego tytułu wyniosła 8.471,90 zł.

Łączna wysokość wierzytelności przysługującej powodowi wobec pozwanego na dzień 29 marca 2016 r. została stwierdzona dokumentem księgowym w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda i wynosi 46.809,64 zł tytułem kapitału, 28.174,02 zł tytułem odsetek, 86,75 zł tytułem kosztów. Powód dokonał kapitalizacji odsetek należnych na dzień wniesienia pozwu, w związku z czym w treści żądania domaga się zasądzenia na jego rzecz dalszych odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (k. 2-21).

Uznając żądanie pozwu za zasadne Sąd Okręgowy w W. wydał dnia 22 grudnia 2016 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (57).

Sprzeciw od powyższego nakazu wniósł pozwany pismem z dnia 10 stycznia 2017 r. zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Wniósł także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że kwestionuje żądanie powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, podnosząc przy tym zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Okręgowego w W.. Nadto podniósł zarzut wadliwego rozstrzygnięcia zaskarżonym nakazem zapłaty w przedmiocie zwrotu kosztów procesu, który nie odpowiada obowiązującym w tym zakresie przepisom prawa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał także, że roszczenie powoda uważa za przedawnione (k. 64-67).

Postanowieniem z dnia 3 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy w W. (...) stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi (k. 74).

W piśmie z dnia 2 maja 2017 r. powód w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty zakwestionował podniesiony przez pozwanych zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda i nieudowodnienia roszenia twierdząc, że przedłożył do pozwu umowę sprzedaży wierzytelności wraz z wyciągiem załącznika do tej umowy w wersji elektronicznej, a do niniejszego pisma umowę pożyczki gotówkowej. Ponadto powód złożył wyciąg z ksiąg rachunkowych, wyciąg z załącznika do umowy cesji oraz rozliczenie wierzytelności, które wskazują na wysokość istniejącego, a niewykonanego zobowiązania. Zdaniem powoda sam fakt przekazania przez poprzedniego wierzyciela dokumentacji sprawy, w tym danych osobowych dłużnika jednoznacznie świadczy o istnieniu i nabyciu przez powoda tej wierzytelności. Powód zakwestionował także zarzut przedawnienia podając, że przerwanie jego biegu nastąpiło z uwagi na wypowiedzenie umowy przez poprzedniego wierzyciela, nadanie klauzuli wykonalności na wydany przez bank bankowy tytuł egzekucyjny, poza tym przez wniesienie niniejszego pozwu do Sądu (k. 84-89).

W odpowiedzi na powyższe pozwany w piśmie z dnia 11 maja 2017 roku podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie powództwa w całości wobec braku usprawiedliwionych podstaw faktycznych i prawnych do jego uwzględnienia z uwagi na przedawnienie roszczenia, które zdaniem powoda przedawniło się 22 grudnia 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2011 roku pozwany zawarł z (...) Bank S.A. umowę pożyczki powtórnej oraz umowę o kartę kredytową nr NP\ (...). Bank udzielił pozwanemu na jego wniosek pożyczki w łącznej wysokości 61.981,11 zł, a pozwany zobowiązał się do jej spłaty na warunkach wskazanych w umowie. Pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w 60 ratach płatnych zgodnie z harmonogramem spłat, których wysokość wynosiła 1.492,88 zł, z wyjątkiem ostatniej raty, która wynosiła 1.492,00 zł (§ 2 ust. umowy).

Z uwagi na to, że pozwany nie regulował terminowo swoich zobowiązań, poprzedni wierzyciel wypowiedział pozwanemu zawartą z nim umowę i wezwał go do spłaty należności, pismem z dnia 8 listopada 2012 roku.

Roszczenie stało się wymagalne w dniu 22 grudnia 2012 roku.

Pozwany jednak w dalszym ciągu nie podejmował spłaty zadłużenia, dlatego też (...) Bank S.A. wystawił w dniu 28 maja 2013 roku przeciwko pozwanemu Bankowy Tytuł Egzekucyjny nr (...) wobec P. N. na kwotę 57.925,50 zł, na którą składały się kwota 47.742,54 zł z tytułu niespłaconego kredytu (należność główna), kwota 4.322,34 zł z tytułu odsetek umownych od kredytu za okres od 5.06.2012 r. do 8.11.2012 r., kwota 5.790,62 zł tytułem odsetek karnych za okres od 5.06.2012 r. do 27.05.2013 r. (dzień wystawienia BTE) oraz kwota 70,00 zł tytułem kosztów windykacji. Po uzyskaniu na niego klauzuli wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w G. (...)z dnia 13 czerwca 2013 roku, sygn. akt: I Co (...)poprzedni wierzyciel pismem z dnia 27 sierpnia 2013 roku wszczął na jego podstawie postępowanie egzekucyjne, które zostało następnie postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym P. R. J. umorzone wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji (1 kwietnia 2014 r., sygn. akt (...)), nie doprowadzając do spłaty zadłużenia.

W dniu 2 września 2014 roku (...) Bank S.A. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na mocy której nabył wierzytelność przysługującą (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wobec pozwanego w łącznej kwocie 66.598,51 zł, w tym: 46.809,64 zł tytułem kapitału, 19.702,12 zł tytułem odsetek umownych naliczanych przez bank w okresie od dnia zawarcia umowy do dnia sprzedaży wierzytelności na rzecz powoda, 86,75 zł tytułem kosztów poniesionych przez bank w związku z uruchomieniem oraz bieżącą obsługa kredytu, monitoringiem płatności oraz tytułem kosztów działań windykacyjnych podejmowanych przez bank po dniu wypowiedzenia umowy.

Poprzedni wierzyciel pismem z dnia 25 września 2014 roku poinformował pozwanego o zawarciu umowy sprzedaży wierzytelności z tytułu umowy o pożyczkę nr NP\ (...).

W tym samym dniu powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 67.070,45 zł. Pozwany pozostawił wezwanie bez odpowiedzi i nie uregulował zadłużenia.

Po dniu cesji wierzytelności na konto przedmiotowej wierzytelności pozwany nie dokonał żadnej wpłaty.

Zadłużenie pozwanego z tytułu powyższej umowy pożyczki na dzień 29 marca 2016 roku wynosiło 75.070,41 zł, w tym 46.809,64 zł tytułem kapitału, 28.174,02 zł tytułem odsetek, 86,75 zł tytułem kosztów.

Dowód: akta KM (...), akta I Co (...), odpisy pełne z KRS-u dotyczące funduszu (k. 91-97), wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu na dzień 29 marca 2016 roku (k. 3),umowa pożyczki nr NP\ (...) z dnia 1 września 2011 roku (k. 10-18, k. 105-125), wyciąg z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 2 września 2014 roku wraz z wyciągiem z załącznika (k. 19-20, k. 129-142),dokumenty pełnomocnictw do zawarcia umowy cesji (K. 135-140),wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych z dnia 11 lipca 2016 roku (k. 98-104), pismo (...) Bank S.A. z dnia 25 września 2014 roku informujące o nabyciu wierzytelności pozwanego przez fundusz (k. 143), pismo powoda wzywające pozwanego do zapłaty z dnia 25 września 2014 r. (k. 145) postanowienie Sądu Rejonowego W G. (...) z dnia 13 czerwca 2013 roku, sygn. akt: IICo (...)(k. 126).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w/w dokumentów, a także dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym P. R. J. do sygn. akt: KM (...)oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy Sądu Rejonowego w G. (...)do sygn.. akt: I Co (...). Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei w świetle art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Sąd zwraca przy tym uwagę, że waloru dokumentu urzędowego nie należy przypisywać wyciągowi z ksiąg rachunkowych funduszu. Niemniej jednak powyższy dokument Sąd uznał za wiarygodny materiał dowodowy. W szczególności został on podpisany przez osobę do tego upoważnioną i zaopatrzony pieczęcią. W tej sytuacji dokumentu tego nie można pozbawiać mocy dowodowej i należy poddać go ocenie. Dane zawarte w dokumencie pozostają natomiast w zgodzie z pozostałymi dowodami, wobec czego Sąd uznał omawiany wyciąg za w pełni wiarygodny. Pozwany natomiast nie przedstawił żadnego dowodu, który podważałby prawdziwość danych zawartych w tym dokumencie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W toku niniejszego postępowania powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 75.070,41 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, które na dzień wniesienia pozwu wynosiły 14 % w skali roku od kwoty 75.070,41 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W sprawie wydany został pierwotnie nakaz zapłaty, który zaskarżony został następnie przez pozwanego.

W ocenie sądu poza sporem w niniejszej sprawie pozostawał fakt zawarcia przez pozwanego (...) Bank S.A. z siedzibą we W. umowy pożyczki nr NP.\ (...) w dniu 1 września 2011 roku. Sąd przychylił się do argumentacji powoda, że pozwany zaprzeczył wyłącznie skuteczności przelewu wierzytelności przez (...) Bank S.A. na rzecz powoda. Nadto Sąd uznał, jak wyżej wskazał, za wiarygodny materiał dowodu umowę pożyczki, na której widnieje własnoręczny podpis pozwanego oraz umowę cesji wierzytelności wraz z załącznikiem dot. przelewanej wierzytelności.

Roszczenie skierowane przeciwko pozwanemu przez powoda znajduje podstawę prawną w art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kapitału wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Strona pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy i wykonania świadczenia przez powoda, tj. oddania do dyspozycji kwoty kredytu. W świetle powyższego przepisu rodzi to zobowiązanie do wykonania świadczenia wzajemnego, a więc zwrotu wykorzystanych środków zgodnie z harmonogramem stanowiącym integralną część umowy. Z kolei art. 75 ust. 1 ustawy Prawa bankowego precyzuje, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może wypowiedzieć umowę kredytu. Co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu 8 listopada 2012 r.

Na wstępie należało rozstrzygnąć kwestię legitymacji procesowej powoda.

Pojęcie legitymacji procesowej oznacza materialne uprawnienie do występowania w konkretnym procesie cywilnym w charakterze strony procesowej (powodowej lub pozwanej). Innymi słowy powód musi być uprawniony do występowania z określonym roszczeniem (legitymacja procesowa czynna), a pozwany zobowiązany do jego zaspokojenia (legitymacja procesowa bierna). Legitymacja procesowa zaliczana jest do merytorycznych przesłanek postępowania cywilnego. Brak legitymacji procesowej po którejkolwiek ze stron procesu powoduje oddalenie powództwa.

W przekonaniu Sądu powód wykazał, że na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 2 września 2014 r. zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą we W., wierzytelność z tytułu powyższej umowy zawartej z pozwanym została skutecznie przeniesiona na powoda.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art . 510 § 1 k.c.). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony (art. 511 k.c.). Fundusz sekurytyzacyjny może nabywać wierzytelności lub prawa do świadczeń z tytułu wierzytelności i tylko w pierwszym wypadku następuje zmiana wierzyciela. Przeniesienie wierzytelności następuje według reguł określonych z art. 509 i nast. k.c.

Powód dołączył do pozwu wyciąg z umowy sprzedaży wierzytelności. Zgodnie z punktami §1 i § 2 ust. 1 umowy bank, na warunkach określonych w umowie, sprzedał na rzecz powoda wierzytelności wskazane w § 1 w stosunku do dłużników, których wykaz wraz z wysokością ich zobowiązań wobec cedenta stanowi Załącznik nr 1 do niniejszej umowy. Z należnością główną na powoda przeszły również wszelkie prawa z nią związane, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki. Powód przedłożył także wyciąg z załącznika nr 1 do umowy sprzedaży wierzytelności ( k.141-142) . Wprost wynika z niego, że powyższą umową objęta była wierzytelność (...) Bank S.A. z siedzibą we W. stosunku do P. N..

W tej sytuacji należało stwierdzić, że powód wykazał, że bank skutecznie przeniósł na niego wierzytelność wobec pozwanego. Powód w sposób precyzyjny wskazał również co składa się na dochodzoną przez niego niniejszym powództwem kwotę, tj.: 46.809,64 zł tytułem kapitału, 28.174,02 zł tytułem odsetek umownych naliczanych przez bank w okresie od dnia zawarcia umowy do dnia sprzedaży wierzytelności na rzecz powoda, 86,75 zł tytułem kosztów poniesionych przez bank w związku z uruchomieniem oraz bieżącą obsługa kredytu, monitoringiem płatności oraz tytułem kosztów działań windykacyjnych podejmowanych przez bank po dniu wypowiedzenia umowy.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował faktu, że nie wywiązał się z zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki z 1 września 2011 roku i nie uregulował całego zadłużenia, gdy to, wobec wypowiedzenia umowy, stało się wymagalne według pozwanego w dniu 22 grudnia 2012 r. i w związku z tym pozwany podnosił zarzut przedawnienia roszczenia powoda.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. roszczenia majątkowe, w tym wynikające z umowy pożyczki ulegają przedawnieniu z upływem trzyletniego okresu przedawnienia określonego w art. 118 k.c., którego bieg rozpoczyna się w dniu, w którym roszczenie stało się wymagalne. Stosownie natomiast do treści art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się: 1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; 2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; 3) przez wszczęcie mediacji. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 k.c. ). Zgodnie z powyższym, termin przedawnienia roszczenia banku z tytułu czynności bankowej wynosi trzy lata. Do zastosowania takiego terminu przedawnienia nie jest bowiem wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 roku, III CSK 302/07).

W niniejszej sprawie trzyletni termin przedawnienia rozpoczął swój bieg w dniu 23 grudnia 2012 roku, tj. po dniu, kiedy roszczenie poprzedniego wierzyciela stało się wymagalne. Zatem skoro pierwotny wierzyciel pierwotny wypowiedział stronie pozwanej zawartą umowę pożyczki w dniu 8 listopada 2012 roku i wezwał pozwanego do spłaty zaległych należności, a wypowiedzenie umowy stało się wymagalne po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia zgodnie z treścią postanowień umowy pożyczki nr NP\ (...) z dnia 1 września 2011 roku (§2 ust 10), to licząc upływ 14-dniowego okresu na tzw. obrót pocztowy, termin wymagalności roszczenia wierzyciela pierwotnego przypada na dzień 22 grudnia 2012 r.

Sąd nie uwzględnił argumentacji powoda, że termin ten został przerwany poprzez wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie Bankowego Tytułu Egzekucyjnego wystawionego przez poprzedniego wierzyciela w dniu 28 maja 2013 roku, a zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 13 czerwca 2013 roku. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku, III CZP 29/16: „Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).” Innymi słowy, w razie cesji wierzytelności przerwa biegu przedawnienia wywołana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji zachowa swój skutek wyłącznie wobec tych cesjonariuszy, którzy sami mogliby posłużyć się bankowym tytułem egzekucyjnym. W pozostałych sytuacjach przerwę biegu przedawnienia uznaje się za niebyłą - bieg zaś terminu przedawnienia w stosunku do nabywcy wierzytelności określa się na zasadach ogólnych. Uzasadnia przyjęcie powyższego poglądu fakt, że uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza niebędącego bankiem nie było bowiem dopuszczalne (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r. Nr 6, poz. 98, z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC z 2007 r. Nr 1, poz. 4, z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14).

Tym samym w stosunku do nabywcy wierzytelności nie doszło do przerwania biegu przedawnienia ani przez złożenie wniosku przez Bank o nadanie Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, ani przez wszczęcie postępowania egzekucyjnego umorzonego następnie wobec bezskuteczności egzekucji.

Nadto po dniu cesji wierzytelności pozwany nie dokonywał żadnych wpłat na rzecz powoda tytułem spłaty wierzytelności.

W oparciu o powyższe Sąd uznał więc, iż w dacie wniesienia pozwu, tj. w dniu 20 kwietnia 2016 r. roszczenie powoda z całą pewnością było przedawnione. Powód nie wykazał również, ażeby w inny sposób doszło do przerwania biegu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1 wyroku oddalił roszczenie powoda jako przedawnione z uwagi na zarzut podniesiony przez pozwanego.

Orzekając o kosztach, sąd kierował się zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W związku z ustanowieniem w sprawie profesjonalnego pełnomocnika przez pozwanego, sąd obciążył powoda kosztem zastępstwa procesowego pozwanego w kwocie 7.200zł ustaloną na podstawie §2 pkt 6 i §3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSO Agnieszka Wieczorek