Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 270/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 30 maja 2019r., sygn. akt II K 212/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. J.

Charakter naruszenia czynności narządu ciała jakich doznał w dniu 11 marca 2018r. pokrzywdzony M. C.

Opinia biegłych

k.225-226

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w P.

Opinia ta (k. 225-226) sporządzona została na podstawie całego materiału dowodowego, nie zawierała sprzeczności, była pełna i przekonująca.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- rażąca niewspółmierność kary polegająca na niedostatecznym uwzględnieniu stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu oraz celu wychowawczego i celu represji karnej, które kara ma osiągnąć wobec sprawcy czynu , a nadto społecznego oddziaływania

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku poprzez niezasadne ustalenie na podstawi materiału dowodowego, że :

⚫

to oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, gdy w rzeczywistości nie ma na to jakiegokolwiek wiarygodnego i niepodważalnego dowodu,

⚫

że pokrzywdzony spotkał kobietę, która była ratownikiem i która opatrzyła pokrzywdzonego i zwiozła go do szpitala, gdy w rzeczywistości zgromadzony materiał przeczy tej okoliczności,

⚫

że około godziny 3.00 oskarżony zrani ł pokrzywdzonego, gdy w tym czasie już od dawna nie było oskarżonego w lokalu,

⚫

że do zdarzenia doszło w sposób i okolicznościach opisanych w uzasadnieniu wyroku,

- naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego:

⚫

dlaczego ochroniarze nie widzieli zdarzenia i nie interweniowali, dlaczego koledzy i dziewczyna pokrzywdzonego nie zawiadomili ochrony lub policji,

⚫

dlaczego na nagraniu z monitoringu widać gdy po godzinie 2.00 oskarżony opuszcza lokal a do godziny 4.00 nie widać, aby lokal opuścił pokrzywdzony , co w sposób jednoznaczny świadczy że albo nie doszło do zdarzenia z udziałem oskarżonego tylko innej osoby, albo wręcz w ogóle nie doszło do takiego zdarzenia na terenie dyskoteki,

⚫

nie ustalenie przez Sąd w jaki sposób i kiedy pokrzywdzony opuścił lokal, skoro zdarzenie miało miejsce około godziny 3.00 a o godzinie 3.20 pokrzywdzony był już w szpitalu, a jednocześnie na monitoringu nie widać aby między 2 a 4 godziną pokrzywdzony opuszczał lokal, co może świadczyć ze pokrzywdzony doznał ran w zupełnie innych okolicznościach niż to wskazuje,

⚫

dlaczego policjant nie widział na nagraniach jak pokrzywdzony idzie do toalety i po jakimś czasie wychodzi trzymając się za twarz, skoro policjant mimo kilkukrotnego dokładnego przejrzenia nagrania takiej okoliczności nie zaobserwował,

⚫

dlaczego ani pokrzywdzony , ani żaden ze świadków oskarżenia nie widział tatuażu na ręce oskarżonego, co jest szczególnie istotne w świetle okoliczności, iż świadkom najpierw okazano fotografię oskarżonego z F. na kto rej widać wyłącznie tatuaż na szyi a dopiero potem na policji kazano im oskarżonego do rozpoznania,

- naruszenie art. 424 § 1 k.p.k., poprzez brak wskazania na jakich Sąd oparł się dowodach, co czyni orzeczenie niezrozumiałym i uniemożliwia przeprowadzenie kontroli prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia . w wyroku Sąd nie wskazał na podstawie jakich dokumentów ustalił stan faktyczny, gdyż wskazał, że „w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, w szczególności”. Nie wiadomo zatem jakie to są inne dowody i czy dał Sąd im wiarę czy nie i w jakim zakresie,

- naruszenie prawa materialnego i zastosowanie art. 157 § 2 k.k. w miejsce art. 157 § 3 k.k. oraz art. 160 § 1 k.k. w miejsce art. 160 § 3 k.k., poprzez przyjęcie, że działanie oskarżonego charakteryzowało się umyślnością w zamiarze bezpośrednim, gdy w rzeczywistości oskarżonemu można by przypisać jedynie nieumyślność,

- rażącą surowość orzeczonej kary wobec oskarżonego K. J. w stosunku do stopnia winy oskarżonego, w tym okoliczności nieumyślności działania , podczas gdy stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, jego uprzednia niekaralność oraz względy indywidualno – prewencyjne, a zwłaszcza wymagania co do społecznego oddziaływania sankcji karnej wskazują na konieczność zastosowania wobec oskarżonego łagodniejszej kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy.

Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k. Mimo, jednak kompleksowo przeprowadzonego postepowania dowodowego i prawidłowo dokonanej oceny dowodów osobowych, zdaniem Sądu Okręgowego – Sąd I instancji niedostatecznie uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz ustalił prawidłowy przebieg zdarzenia. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na jakiekolwiek wątpliwości, iż to oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, wskazują na to w szczególności zeznania świadków M. J., Z. W., J. F., a także samego pokrzywdzonego M. C.. Nie ma również żadnych podstaw, aby negować zeznania pokrzywdzonego w zakresie okoliczności, że spotkał dziewczynę, która była ratownikiem medycznym i udzieliła mu pomocy oraz zawiozła do szpitala. Tym bardziej, iż tę okoliczność potwierdzają również powyżsi świadkowie. W dalszej kolejności podkreślić należy, iż nie ma żadnych dowodów na to, ze oskarżony o godzinie 2 opuścił dyskotekę. Wręcz przeciwnie – kolega oskarżonego R. G. zeznał, iż dyskotekę opuszczali około godziny 3:00, co świadczyłoby o fakcie, że oskarżony jednak w momencie zdarzenia był na terenie dyskoteki. Tym samym nie budzi wątpliwości Sądu, ze do zdarzenia doszło w sposób opisany przez Sąd I instancji. Nie ma żadnych podstaw, by te ustalenia faktyczne w jakikolwiek sposób podważać.

Sąd I instancji procedując w przedmiotowej sprawę nie dopuścił się również naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Nie ma racji skarżący obrońca sugerując, że Sąd Rejonowy rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Owszem, zdarzenia z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego nie widzieli ochroniarze, jednak należy pamiętać, iż przedmiotowe zdarzenie miało charakter spontaniczny i krótkotrwały, a pokrzywdzony niezwłocznie po zadaniu uderzenia przez oskarżonego udał się do toalety. Ponadto do zdarzenia doszło w miejscu znajdującym się z boku sali, tuż przy schodach, gdzie było znacznie ciemniej niż w centrum pomieszczenia.

Odnosząc się natomiast do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego wskazać należy, iż z zeznań funkcjonariusza policji prowadzącego postępowanie w niniejszej sprawie wynika wprost, iż po pierwsze miejsce zdarzenia nie było objęte monitoringiem, a po drugie na poszczególnych rzutach kamer znajdowały się rozbieżne godziny i daty. Zatem nie ma realnej możliwości ustalenia konkretnych godzin opuszczania przez strony dyskoteki w oparciu o zapis monitoringu, a jedynie w oparciu o osobowy materiał dowodowy. Ponadto świadek przyznał, że przeglądając monitoring mógł kogoś przeoczyć, „bo wchodzą np. w czapkach” (k. 127v). Przedmiotowy monitoring był przeglądany jedynie przez ww. policjanta, nie został on zabezpieczony na użytek procesu, nie zapoznawał się z nim sąd ani obrońca, na podstawie powołanych zeznań świadka A. nie można więc dokonać żadnych ustaleń, jak czyni to obrońca, jakoby oskarżony miał wyjść wcześniej z dyskoteki, a pokrzywdzony miał doznać obrażeń w inny sposób i w innych okolicznościach. Ponadto twierdzenie jakoby na monitoringu było widać, że oskarżony o godzinie 2:00 opuszcza lokal nie znajduje potwierdzenia nawet w zeznaniach świadka M. A..

Natomiast kwestia tatuażu na ręce oskarżonego była dokładnie analizowana przez Sąd I instancji. Jak już wcześniej wspomniano miejsce zdarzenia nie było oświetlone, znajdowało się z boku a dodatkowo nie wiadomo jaki typ odzieży miał na sobie oskarżony, czy była to odzież na długi czy na krótki rękaw.

Analogicznie należy tratować zarzut skarżącego obrońcy o naruszenie przez sąd I instancji art. 424 § 1 k.p.k., bowiem sąd meriti dokonał dokładnego wskazania dowodów na jakich oparł swoje ustalenia faktyczne. Po zapisie cytowanych przez obrońcę słów „w szczególności” sąd ten wymienił te dowody.

Art. 5§2 k.p.k. nie mógł mieć zastosowania ponieważ wszystkie wątpliwości zostały usunięte poprzez zastosowanie art. 7 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy – Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie. Nie ma podstaw a do takich na pewno nie należy stan upojenia alkoholowego oskarżonego, by przyjąć działanie nieumyślne oskarżonego. Stara się nie zauważać skarżący obrońca, iż oskarżony działał bez wyraźnego powodu i konkretnych motywacji, w sposób nagły powodując znaczne obrażenia u pokrzywdzonego, zadał uderzenie w sposób zamierzony (a więc umyślny) niebezpiecznym narzędziem w newralgiczną część ciała pokrzywdzonego, mogło do doprowadzić do utrat życia w wyniku uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych i nerwów.

Przechodząc natomiast do zarzutu niewspółmierności kary wyrażonej tak na korzyść oskarżonego w apelacji obrońcy jak i na jego niekorzyść w apelacji prokuratora – zasadny był tylko dotyczący rażącej łagodności orzeczonej kary podniesiony przez oskarżyciela publicznego. Sąd I instancji niedostatecznie, bowiem ocenił tak stopień winy oskarżonego, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu, uznając, iż zachodzą okoliczności pozwalające na wymierzenie kary ograniczenia wolności przy zastosowaniu art. 37a kk .

Odnosząc się do powyższego, na uwadze należy mieć miejsce, w którym oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu, tj. działanie w miejscu publicznym, z niskich pobudek, w obecności innych osób, pod wpływem alkoholu. Nie może również umknąć uwadze Sądu przedmiot jakim posłużył się oskarżony w celu zadania ciosu pokrzywdzonemu, tj. szklany pokal o licznych krawędziach ostrych, które to narzędzie narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 160 § 1 k.k. wynikające z uderzenia narzędziem ostrokrawędzistym w okolicę anatomicznego przebiegu dużych naczyń krwionośnych oraz nerwów – powyższe wynika wprost z dodatkowo przeprowadzonej przez sąd odwoławczy opinii biegłych (k.225-226).

Dodatkowo wskazać należy również na zachowanie oskarżonego zarówno po zdarzeniu , kiedy to opuścił dyskotekę nie wykazując zainteresowania pokrzywdzonym, jego stanem zdrowia.

Wniosek

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie wymierzenie łagodniejszej kary

- zmianę wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, orzeczenie dozoru kuratora sądowego w okresie próby, obowiązku powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, orzeczenie grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie ustaleń stanu faktycznego i tym samym sprawstwa i winy oskarżonego a także kwestii wymierzenie łagodniejszej kary.

Zasadny był natomiast wniosek Prokuratora o wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, grzywny i dodatkowych obowiązków

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Charakter naruszenia czynności narządu ciała jakich doznał pokrzywdzony

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgodnie z treścią opinii biegłych obrażenia jakich doznał pokrzywdzony spowodowały naruszenie czynności ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. pod postacią naruszenia czynności narządu mowy i żucia. Sąd odwoławczy nie mógł jednak zmienić kwalifikacji prawnej czynu na niekorzyść oskarżonego, bo brak było zarzutu w tym zakresie w apelacji prokuratora, która dotyczyła jedynie kary, sąd II instancji nie mógł też wyjść poza jej granice (art. 434§1 pkt 2 i 3 k.p.k.).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Orzeczenie o karze

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd II instancji uznał za zasadne wnioski zawarte w apelacji prokuratora. Uwzględniając dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 § 1 i 2 k.k., w szczególności stopień społecznej szkodliwości, motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa Sąd odwoławczy stanął na stanowisku, iż kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat spełni swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dodatkowo Sąd uznał, iż w celu wzmocnienia represji karnej wobec oskarżonego i możliwości realnego wykonania tej kary jako zasadny i konieczne rodzi się orzeczenie obok kary pozbawienia wolności kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 zł stawka. Dodatkowo Sąd odwoławczy oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązał do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. Powyższe rozstrzygnięcie zawarte zostało w pkt 1 wyroku Sądu Okręgowego.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze . Nadto na podstawie § 1, § 2 ust. 2 pkt. 2 oraz § 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonemu opłatę w kwocie 320 zł.

Sąd na podstawie § 11 pkt. 2 ppkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. C. kwotę 840 zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana