Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 56/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 13 grudnia 2022r., sygn. akt II K 374/22.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

N. R.

Okoliczności związane ze zdarzeniem i zachowanie się oskarżonej po przedmiotowym zdarzeniu

Świadek S. Ś.

k. 199-199

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.

S. Ś.

Zeznania tego świadka nie wniosły do sprawy żadnych nowych okoliczności

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

- obrazę przepisu postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.23a § 1 k.p.k., poprzez nierozpoznanie wniosku obrońcy oskarżonej o skierowanie sprawy do instytucji lub osoby do tego uprawnionej w celu przeprowadzenia postępowania mediacyjnego między pokrzywdzoną a oskarżoną (wniosek zawarty w treści sprzeciwu od wyroku nakazowego z dnia 06.05.2022r.), co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem ewentualne pojednanie się oskarżonej z pokrzywdzoną w wyniku przeprowadzonej mediacji stanowiłoby okoliczność łagodzącą, która winna być uwzględniona przy stosowaniu środków reakcji karnej,

- niesłuszne zastosowanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kat. B a to w związku z nieuwzględnieniem lub niedostatecznym uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności wiążących się z poszczególnymi dyrektywami i wskazówkami stosowania środków reakcji karnej, a mianowicie:

a. nieuwzględnienie faktu, że oskarżona przeprosiła pokrzywdzoną i przeprosiny zostały przyjęte,

b. nieuwzględnienie faktu, że oskarżona dążyła do pojednania z pokrzywdzoną i wyszła z inicjatywą przeprowadzenia postępowania mediacyjnego,

c. nieuwzględnienie faktu, ze w chwili zdarzenia oskarżona poruszała się z prędkością zbliżoną do dopuszczalnej,

d. nieuwzględnienie w sposób dostateczny faktu, że oskarżona jest osobą niekaraną,

e. nieuwzględnienie w sposób dostateczny faktu, ze oskarżona jest sprawcą incydentalnym,

f. nieuwzględnienie w sposób dostateczny faktu, ze oskarżona wyraziła szczery żal wobec pokrzywdzonej, interesowała się jej zdrowiem oraz wypłaciła jej dobrowolnie kwotę 10.000 zł tytułem zwrotu kosztów opieki,

g. nieuwzględnienie w sposób dostateczny faktu, że oskarżona przyznała się do zarzucanego jej czynu i wyjaśniła okoliczności jego popełnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego stwierdzić należy, iż jako niezasadny rodzi się zarzut naruszenia przez sąd I instancji art. 23a § 1 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku obrońcy oskarżonej o skierowanie sprawy do instytucji lub osoby do tego uprawnionej. Stara się, bowiem nie zauważać skarżący obrona, iż jest to jedynie przepis fakultatywny a nie obligatoryjny, który daje możliwość Sądowi skorzystania z instytucji mediacji a nie nakłada na sąd takiego obowiązku.

Zdaniem sądu odwoławczego, charakter przestępstwa i osoba pokrzywdzona nie powodują zasadności skorzystania z tej instytucji. Postępowanie mediacyjne ma za zadanie łagodzić konflikt między stronami, spowodować, że skonfliktowane strony zrozumieją podłoże przestępstwa i będą na przyszłość starać się unikać takich sytuacji sprzyjających przestępstwom. W niniejszej sprawie takie sytuacje nie zachodzą. Sprawca i pokrzywdzona są osobami obcymi dla siebie, a podłożem przestępstwa nie są wzajemne relacje ale naruszenie przepisów o ruchu drogowym. W sytuacji gdy pokrzywdzona jest osoba małoletnia, czternastoletnia tym bardziej jej osobisty udział w takim postepowaniu jest nieuzasadniony.

Również jako niezasadny należy traktować zarzut obrony w zakresie zastosowanie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kat. B na okres 1 roku.

Zgodnie z przepisem art. 42 § 1 k.k. sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Sąd I instancji dokonując prawidłowych ustaleń wskazał, że oskarżona umyślnie naruszyła zasady ruchu drogowego poprzez całkowite zignorowanie obowiązku zachowania szczególnej ostrożności, poprzez zaprzestanie obserwowania przedpola jazdy na około 3 sekundy co spowodowała, że nie zauważyła pieszej wchodzącej na jezdnię na oznaczonym przejściu dla pieszych.

Jak wynika z jej wyjaśnień była zdenerwowana kłótnią z mężem, wiozła dzieci do przedszkola, nad którymi nie mogła zapanować, się biły szarpały, jedno się zakrztusiło, i to było powodem, że się odwróciła i nie obserwowała drogi.

Te okoliczności absolutnie nie usprawiedliwiają oskarżonej, wskazują na przyczynę powstania zagrożenia i spowodowania przez nią wypadku. Jest oczywistą rzeczą, że winna zaprzestać prowadzenia pojazdu, uspokoić siebie i dzieci, następnie kontynuować jazdę. W przeciwnym wypadku godziła się na wytworzenie niebezpiecznej sytuacji drogowej i tak właśnie się stało.

Rażące jest właśnie to, że zaprzestała obserwowania drogi w sytuacji gdy powinna zachować szczególna ostrożność przy dojeżdżaniu dla miejsca oznaczonego jako przejście dla pieszych. W tej sytuacji należy podzielić stanowisko sądu I instancji, że prowadzenie przez oskarżoną pojazdów zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, a wyeliminowanie oskarżonej na rok z ruchu drogowego będzie miało również dla niej walor wychowawczy.

Oczywiście udzielenie pomocy pokrzywdzonej na miejscu zdarzenia, oferowanie i udzielenie pomocy finansowej na leczenie, nawiązanie dobrych relacji z matką pokrzywdzonej obrazują pozytywną postawą oskarżonej, która nie mogła być niezauważona i znalazła wyraz w zastosowaniu dobrodziejstwa z art. 37a § 1 k.k., i w konsekwencji orzeczenia kary grzywny zamiast kary pozbawienia wolności przewidzianej w ustawie

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczenia o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kat. B, zawartego w punkcie II wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji skarżącego, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Orzeczony środek karny

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Środek karny nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k.., w zw. § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U.2013 poz.663), w zw. z art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.),

7.  PODPIS

Karol Skocki