Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

po rozpoznaniu 20.03.2014 r.

sprawy W. F.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z 21.11 .2013 r. sygn. akt II K 351/13

1. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 200 zł.

Waldemar Cytrowski

Sygn. akt II Ka 37/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 21.11.2013r. w sprawie o sygn. akt II K 351/13 Sąd Rejonowy w Turku uznał oskarżonego W. F. za winnego tego, że 30 maja 2013r w T. w woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,95 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził rower kierując nim po drodze publicznej, tj. wykroczenia z art. 87§1a kw i za to na podstawie art. 87§1a kw skazał go na karę grzywny w kwocie 2.000 złotych oraz na podstawie art. 87§4 kw w zw. z art. 29§1 i 2 kw orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia rowerów na okres 2 lat.

Apelację wniósł obrońca, który zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 170 § 1 pkt. 1 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r., o Policji (Dz. U. z 2002 r., Nr 7, poz. 58 z późn. zm.) i § 3 ust. 3 pkt. 2 Zarządzenia nr 496 Komendanta Głównego Policji z dnia 25 maja 2004 r., Dziennik Urzędowy Komendy Głównej Policji 2004 nr 9, polegające na dopuszczeniu dowodu z badań pomiaru zawartości alkoholu w organizmie oskarżonego, wbrew obowiązującej procedurze i oparcie rozstrzygnięcia o przeprowadzone badanie, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia.

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na:

-

przyjęciu, że badanie oskarżonego na zawartość alkoholu w organizmie zostało przeprowadzone w sposób należyty, pomimo że z materiału dowodowego wynika iż brak obowiązkowego, dodatkowego badania urządzeniem działającym na innej zasadzie bądź badania krwi;

-

przyjęciu, że oskarżony miał bełkotliwą mowę, pomimo że zostało wykazane, iż oskarżony zawsze mówi bardzo niewyraźnie i naturalnie ma bełkotliwą mowę;

-

przyjęciu, że oskarżony spożywając alkohol, a następnie prowadząc rowerem przewidywał konsekwencje swojego postępowania i na nie się godził, pomimo że z prawidłowo zgromadzonego i przeprowadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony wypił najwięcej 400 ml alkoholu, najpóźniej do godziny 23:00 dnia poprzedzającego kontrolę, co zgodnie z opinią biegłego sądowego, nie mogło powodować stężenia wykazanego przez urządzenie zastosowane do pomiaru, a zatem miał prawo być przeświadczony o tym, że w jego organizmie nie ma alkoholu;

-

przyjęciu, że oskarżony w chwili kontroli miał 0,95 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, pomimo że pomiar został dokonany w sposób niedopuszczalny, a z pozostałego, prawidłowo zgromadzonego i przeprowadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony jechał prawidłowo po drodze, spożywa alkohol okazjonalnie, jego zachowanie nie wskazywało na to, że jest upojony alkoholem, a co za tym idzie nie możliwym jest aby przy stężeniu alkoholu wskazanym przez wadliwie przeprowadzone badanie, oskarżony zachowywał się w sposób opisywany przez świadków.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego W. F. od popełnienia czynu z art. 87 § 1a k.w.

Apelacja nie jest zasadna.

Całkowicie niezasadny jest zarzut dotyczący naruszenia procedury określonej w cytowanym przez obrońcę zarządzeniu Komendanta Głównego Policji. Regulacja tam zawarta odnosi się bowiem do przestępstw, natomiast czyn przypisany oskarżonemu wyczerpuje znamiona wykroczenia. Z treści § 3 ust. 3 pkt 2 ww. zarządzenia wynika, iż wynik badania o którym mowa w §2 ust. 1 pkt 2 w przypadku dokonania pomiaru urządzeniem wskazanym w §2 ust. 1 pkt 2 w razie uzyskania wyniku przekraczającego 0,00 mg/dm3 należy zweryfikować badaniem urządzeniem wskazanym w §2 ust. 1 pkt 1 lub badaniem krwi jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przez badanego przestępstwa. Oskarżony zresztą nie tylko nie kwestionował prawidłowości tego badania ale przyznał się też do popełnienia zarzucanego mu wówczas przestępstwa, a nawet uzgodnił z prokuratorem karę (k. 11). Dlatego późniejsze kwestionowanie przyznanych przecież przez oskarżonego faktów należy ocenić jako dowolne.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony popełnił wykroczenie z art. 87 §1a kw. Sąd I instancji w spełniającym wskazane w art.424 kpk wymogi, szczegółowym uzasadnieniu, wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja zdarzenia, jeżeli tylko nie opiera się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. W oparciu o zebrany w sprawie kompletny materiał dowodowy brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia innej wersji zdarzenia.

W szczególności całkowicie dowolna jest dokonana przez obrońcę interpretacja opinii biegłej z zakresy medycyny sądowej, która w istocie sprowadza się do twierdzenia, że wypicie 400 ml alkoholu w przeddzień zdarzenia nie mogło powodować wskazanego przez urządzenie pomiarowe stężenia. Z opinii wynika, że deklarowane przez oskarżonego spożycie alkoholu nie odpowiada wynikom przeprowadzonego pomiaru. Opinia ta bowiem nie neguje prawidłowości pomiaru, natomiast wyklucza, iż deklarowane przez oskarżonego spożycie alkoholu mogło do takiego stężenia doprowadzić, a zatem kwestionuje wiarygodność jego oświadczenia.

Bez znaczenia dla bytu wykroczenia z art. 87 § 1 a kw pozostają okoliczności dotyczące subiektywnego przekonania oskarżonego o swojej trzeźwości, sporadyczności spożywania przez niego alkoholu czy też prawidłowego prowadzenia przez niego roweru, albowiem nie należą one do znamion tego wykroczenia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. 1983, Nr 49, poz. 223 z późn. zm).

Waldemar Cytrowski