Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Wiesława Stachowiak /spr./

Sędziowie: SSA Małgorzata Woźniak-Zendran

del. SSO Renata Pohl

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2019 r. w Poznaniu

sprawy M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę socjalną

na skutek apelacji M. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 15 lutego 2018 r. sygn. akt IV U 232/17

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Zielonej Górze na rzecz adwokat A. P. kwotę 240 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług (VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

del. SSO Renata Pohl

SSA Wiesława Stachowiak

SSA Małgorzata Woźniak-Zendran

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.11.2016 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił M. W. prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu decyzji podał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25.11.2016 r. ustaliła, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji M. W. wniosła o przyznania prawa do renty socjalnej. W ocenie odwołującej decyzja organu rentowego jest niezgodna ze stanem faktycznym, ponieważ jej stan zdrowia kwalifikuje ją do uznania za całkowicie niezdolną do pracy. Wskazała, że cierpi na postępującą dyskopatię kręgosłupa, niedowład lewej stopy, przewlekłe atopowe zapalenie skóry, padaczkę i astmę oskrzelową. Odwołująca podkreśliła, że jej obecny stan wymaga ciągłej indywidualnej rehabilitacji, fizykoterapii, farmakoterapii i częstych wizyt u lekarzy specjalistów oraz wsparcia innych osób w codziennym funkcjonowaniu.

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2018r., w sprawie o sygn. akt IV U 232/17, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Wnioskodawczyni M. W., urodzona w dniu (...), posiada wykształcenie średnie techniczne - w zawodzie technik budownictwa, specjalizacja projektowanie architektoniczne.

Wnioskodawczyni przedłożyła zaświadczenie z Uniwersytetu (...)Wydział (...) z 14.09.2016 r., iż w roku szkolnym 2015/2016 była studentką drugiego roku studiów na kierunku architektura i urbanistyka (studia stacjonarne pierwszego stopnia), planowana data ukończenia studiów 28.02.2019 r., rozpoczęcie studiów 23.08.2010 r.

Od października 2017 r. jest studentką Uniwersytetu (...) na kierunku technologia żywności i żywienie człowieka.

Wnioskodawczyni pracowała jako kasjer - sprzedawca.

W dniu 29.04.2015 r. po raz pierwszy wystąpiła z wnioskiem o przyznanie renty socjalnej. Decyzją z dnia 22.06.2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawczyni prawa do renty socjalnej z uwagi na brak orzeczonej całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczona nie wniosła odwołania od tej decyzji.

W dniu 18.08.2016 r. wnioskodawczyni wystąpiła z ponownym wnioskiem o ustalenie prawa do renty socjalnej.

Na skutek zgłoszonego wniosku przeprowadzone zostały badania, w wyniku których lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 28.10.2016 r. ustalił, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. W związku ze zgłoszonym sprzeciwem, sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 25.11.2016 r. podzieliła stanowisko lekarza orzecznika.

Powyższe orzeczenia zostały wydane w oparciu o opinię neurologa-konsultant ZUS z dnia 19.10.2016 r.

Biegli lekarze specjaliści neurolog, pulmonolog, neurochirurg, dermatolog i ortopeda rozpoznali u wnioskodawczyni:

- stan po operacji przepukliny jądra miażdżystego L5-S1 oraz po reoperacji w lipcu 2016 r. – odbarczenie kanału kręgowego i wszczepienie międzykolczystego urządzenia do dekompensacji wyrostka kolczastego oraz wszczepienie implantów,

- padaczkę,

- astmę oskrzelową atopową częściowo kontrolowaną,

- alergiczny nieżyt nosa,

- atopowe zapalenie skóry, obecnie skąpo objawowe,

- osłabienie prostowników stopy lewej.

Wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do jakiejkolwiek pracy w związku ze schorzeniami z zakresu narządu ruchu oraz schorzeniami neurologicznymi.

Również z pulmonologicznego punktu widzenia wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Częściowo kontrolowana astma oskrzelowa, nawet jeśli przebiega z okresowymi zaostrzeniami zmuszającymi do intensyfikacji leczenia ambulatoryjnego, nie kwalifikuje wnioskodawczyni do całkowitej niezdolności do pracy.

Podobnie z punktu widzenia neurochirurgicznego, dermatologicznego i ortopedycznego odwołująca także nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

W dniu 02.02.2018 r. M. W. otrzymała skierowanie na badania lekarskie wstępne jako osoba podejmująca pracę na stanowisku kasjer-sprzedawca.

W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie uznać należało za niezasadne.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy powoływał przepisy art. 4 ust. 1 i 2 i art. 5 ustawy z dnia 27.06.2003 r. o rencie socjalnej oraz art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazując, że spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy M. W. jest całkowicie niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, a jeżeli tak, to kiedy pojawiło się naruszenie sprawności organizmu taką niezdolność powodujące.

Sąd Okręgowy w całości podzielił wnioski opinii sporządzonych przez biegłych powołanych w niniejszej sprawie.

Biegli sądowi neurolog i pulmonolog na podstawie badania podmiotowego, przedmiotowego i analizy dokumentacji medycznej jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawczyni w związku ze schorzeniem z zakresu narządu ruchu oraz z powodu padaczki w aktualnym stanie zdrowia nie jest całkowicie niezdolna do jakiejkolwiek pracy.

Również biegły z zakresu neurochirurgii uznał, że w zakresie reprezentowanej przez niego specjalności brak podstaw do stwierdzenia, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy.

Biegła lekarz specjalista dermatolog rozpoznała u odwołującej atopowe zapalenie skóry, obecnie skąpo objawowe, na które choruje od dzieciństwa, jednakże nie czyni jej to całkowicie niezdolnej do pracy. W opinii biegłej choroba skóry wymaga leczenia i profilaktyki w systemie ambulatoryjnym.

Podobnie biegły sądowy lekarz ortopeda uznał, że mimo zgłaszanych dolegliwości stan funkcjonalny wnioskodawczyni jest dobry. Biegły wskazał, że zdecydowana większość objawów zgłaszanych przez odwołującą dotyczy schorzeń związanych z uszkodzeniem układu nerwowego, a w tej sprawie wypowiedzieli się biegli zarówno z zakresu neurologii, jak i neurochirurgii. Z punktu widzenia ortopedycznego u ubezpieczonej nie istnieje niezdolność do pracy.

Reasumując, wszyscy powołani w sprawie biegli, specjaliści z zakresu różnych specjalności, adekwatnych do schorzeń zgłaszanych przez wnioskodawczynię, uznali jednomyślnie, że wnioskodawczyni nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w znaczeniu rentowym, a orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS uznać należy za trafne.

Jednocześnie Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu uzupełniającej opinii biegłych lekarzy neurologa, pulmonologa, neurochirurga i dermatologa, ponieważ w przedmiotowej sprawie wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia kwestie zostały wyjaśnione.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku – w całości – wniosła w imieniu własnym odwołująca, zarzucając:

1.  Naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. „poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych”,

2.  Oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym i w konsekwencji przyjęcie, że odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy i nie przysługuje jej renta socjalna.

Wskazując na powyższe apelująca wniosła o zmianę wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów postepowania odwoławczego.

Pełnomocnik odwołującej wyznaczony z urzędu poparł apelację wniesioną osobiście przez wnioskodawczynię, a dodatkowo na rozprawie apelacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, podnosząc, że pomiędzy opiniami biegłych zachodzą sprzeczności. Nadto wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującej z urzędu, które nawet w części nie zostały uiszczone. Dodatkowo przedłożył opis konsultacji neurochirurgicznej z 3.06.2019r. na okoliczność ustalenia, że stan zdrowia wnioskodawczyni nie uległ poprawie, a raczej pogorszeniu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wskazał, jaki stan faktyczny stał się jego podstawą oraz podał na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu I instancji w całości uznał i przyjął jako własne, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX nr 558303). Również rozważania prawne, które skłoniły Sąd pierwszej instancji do oddalenia odwołania od zaskarżonej decyzji są trafne i Sąd odwoławczy podziela je także w całości.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie czy odwołująca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy - jako przesłanki koniecznej przyznania prawa do renty socjalnej wskazanej w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej. Zgodnie z tym przepisem renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

a) przed ukończeniem 18 roku życia,

b) w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

c) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 15 ustawy o rencie socjalnej - całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Na powyższą okoliczność Sąd Okręgowy dopuścił dowody z opinii biegłych specjalistów w zakresie specjalności adekwatnych do rodzaju schorzeń rozpoznanych u ubezpieczonej. Biegli: neurolog, pulmonolog, neurochirurg, dermatolog i ortopeda po wnikliwej analizie dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonej jednoznacznie orzekli, że schorzenia ubezpieczonej, choć wymagają systematycznego leczenia, to nie czynią jej całkowicie niezdolną do pracy.

Apelująca kwestionowała opinie biegłych, zarzucając, że zostały one sporządzone w sposób powierzchowny i nierzetelny, w oparciu o archiwalną dokumentację medyczną, bez poszerzonej diagnostyki i wykonania dodatkowych badań, dlatego odwołująca wnosi o uzupełnienie wskazanych opinii, m.in. poprzez przedstawienie przez biegłych wpływu stwierdzonych schorzeń na codzienne funkcjonowanie wnioskodawczyni.

Odnosząc się do zarzutów wnioskodawczyni Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności podkreśla, że opinie biegłych lekarzy w sprawach rentowych bazują w dużej j mierze na dokumentacji medycznej, bowiem biegli oceniają czy osoba badana była niezdolny do pracy w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Istotne jest bowiem, czy ubezpieczona spełnia przesłanki prawa do renty socjalnej w dacie wydania zaskarżonej decyzji, a tym samym, czy w tej dacie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, przy czym niezdolność do pracy musi powstać w okresach, o których mowa w powołanym wyżej art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej.

Z tego też względu – odnosząc się do przedłożonego przez stronę opisu konsultacji neurochirurgicznej z 3.06.2019r., Sąd Apelacyjny wskazuje, że dokumenty, które powstały po wydaniu wyroku przez Sąd pierwszej instancji i zostały zgłoszone w toku postępowania apelacyjnego, a tym samym nie podlegały rozpoznaniu ani przez organ rentowy, ani przez Sąd Okręgowy, nie mogą być przedmiotem osądu apelacyjnego. W przypadku odwołania od decyzji wydanej w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiotem orzekania jest stan sprawy, w tym jej stan faktyczny, istniejący w dacie zgłoszenia wniosku lub wydania decyzji (art. 477 ⁹ k.p.c.). Skoro przedmiotem osądu sądu ubezpieczeń społecznych jest tylko stan rzeczy rozpoznany przez organ rentowy w wydanej decyzji, to apelacja od wyroku Sądu I instancji weryfikującego wydaną decyzję nie może opierać się na nowym dowodzie, który pojawił się po wyroku w pierwszej instancji. Takie okoliczności mogą stanowić podstawę ewentualnego ponownego wniosku o rentę i winny podlegać ocenie organu rentowego.

Sąd Apelacyjny zwraca również uwagę, że biegły ortopeda ustosunkował się do pytań zgłoszonych pisemnie przez wnioskodawczynię w trakcie postępowania przed Sądem I instancji i powielonych w apelacji, a dotyczących wpływu dysfunkcji lewej nogi na sprawność kręgosłupa lędźwiowego, wpływu stanu pooperacyjnego kręgosłupa na sprawność kończyn dolnych i wpływu wskazanych leków na codzienne funkcjonowanie odwołującej. Biegły ortopeda wyjaśnił, że dysfunkcja lewej nogi wynika raczej z dysfunkcji kręgosłupa, a nie odwrotnie. Sprawność kończyn dolnych wnioskodawczyni jest generalnie dobra, z wyjątkiem niewielkiego osłabienia prostowników. Stosowane leki przeciwbólowe zmniejszają bóle, natomiast reakcja każdego chorego jest indywidualna, a zlecenie stosowania leków przeciwbólowych przez innych specjalistów nie są same w sobie powodem niezdolności do pracy. W konkluzji biegły wyjaśnił, że rokowania co do codziennego funkcjonowania wnioskodawczyni są dobre.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego powyższa opinia ortopedyczna, a także opinie pozostałych biegłych - neurologa, pulmonologa, neurochirurga i dermatologa są w pełni miarodajne, wyczerpujące, należycie uzasadnione i stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy mogący być podstawą do dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie odnośnie braku całkowitej niezdolności do pracy u wnioskodawczyni.

Co istotne - wszyscy biegli lekarze z zakresu różnych specjalności, adekwatnych do schorzeń zgłaszanych przez wnioskodawczynię, uznali jednomyślnie, że wnioskodawczyni nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Żaden biegły – z punktu widzenia swojej specjalności – nie wskazał zatem, że odwołująca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, zaś ich wnioski były jednoznaczne i przekonywujące.

Odnosząc się zaś do zarzutu wnioskodawczyni, że biegli wydając opinie nie wykonali specjalistycznych badań (m.in. biegły pulmonolog nie wykonał spirometrii), to rzeczą strony ubiegającej się o prawo do renty jest również zgromadzenie dokumentacji medycznej na okoliczność stanu jej zdrowia, w tym również wykonanie dodatkowych specjalistycznych badań, czy przedłożenie istotnej dokumentacji lekarskiej związanej z przebytymi schorzeniami. W konsekwencji biegły pulmonolog sporządził opinię m.in. w oparciu o dokumentację przedłożoną przez stronę i załączoną do akt sprawy.

Z kolei w badaniu przeprowadzonym przez biegłego neurologa, wbrew zarzutowi odwołującej, Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się nieprawidłowości. Biegły jednoznacznie wskazał, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy w związku ze schorzeniami z zakresu narządu ruchu oraz schorzeniami neurologicznymi, zaś prawidłowości przeprowadzanego badania w żaden sposób nie podważa sam tylko fakt obecności podczas badania drugiego z biegłych – lekarza pulmonologa. Biegły neurolog sporządził opinię, w której wyczerpująco opisał okoliczności wynikające z wywiadu lekarskiego, dokumentacji lekarskiej, historii choroby i badania neurologicznego, rozpoznając stan po operacji przepukliny jądra miażdżystego L5-S1 oraz po reoperacji w lipcu 2016 r. – odbarczenie kanału kręgowego i wszczepienie międzykolczystego urządzenia do dekompensacji wyrostka kolczastego oraz wszczepienie implantów, a także padaczkę. Biegły neurolog uwzględnił również okoliczność niedowładu lewej stopy u badanej (rozpoznany w 2015r.), stwierdzając brak lewego odruchu skokowego i chód z opadaniem lewej stopy – w badaniu neurologicznym. Opinia biegłego neurologa jest zatem należycie uzasadniona i nie zawiera uchybień, czy niejasności.

Również biegły neurochirurg sporządził miarodajną i wyczerpującą opinie, której prawidłowości wnioskodawczyni nie podważyła. Biegły neurochirurg jednoznacznie stwierdził, że mimo, iż rozpoznał znaczne upośledzenie sprawności narządu ruchu, to jednak nie daje ono podstaw do uznania wnioskodawczyni za całkowicie niezdolną do pracy, przy uwzględnieniu jej wieku, wykształcenia i wykonywanej pracy. Wbrew zarzutowi apelującej – na wnioski tej opinii nie miał wpływu wynik badania MR kręgosłupa z 12.01.2018r. – jako powstały po dacie zaskarżonej decyzji, z przyczyn, na które wskazywano wyżej.

Podobnie biegła lekarz specjalista dermatolog uznała, że rozpoznane schorzenie w postaci atopowego zapalenia skóry, nie czyni odwołującej całkowicie niezdolną do pracy. Nie podważa prawidłowości tej opinii zarzut, że zdaniem apelującej jest ona ogólnikowa, w sytuacji, gdy biegła należycie odniosła się do tezy dowodowej i oceniła wpływ rozpoznanych schorzeń na zdolność do pracy. Trudno wymagać od biegłego, aby wydał opinię o treści zgodnej z oczekiwaniem strony.

Reasumując - w postępowaniu dowodowym przeprowadzonym przed Sądem I instancji Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się nieprawidłowości. W związku z tym nie znaleziono podstaw do uzupełnienia postępowania dowodowego i dopuszczenia dowodów z uzupełniających opinii biegłych na okoliczności wskazane w apelacji odwołującej. Sąd Apelacyjny za trafne uznał bowiem stanowisko Sądu I instancji, który oddalił przedmiotowy wniosek dowodowy, uznając, że Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dalszych dowodów, w sytuacji, gdy istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona.

Nadto zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa u podstaw decyzji o powołaniu innych biegłych nie może leżeć wyłącznie wola strony, jej niezadowolenie z wniosków ekspertyzy, lecz zawarte w jej stanowisku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniach do wyroków z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807 oraz z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, LEX nr 7607). Subiektywne odczucia ubezpieczonej odnośnie jej stanu zdrowia - dotyczące nie tyle medycznego rozpoznania chorób, co postawionej diagnozy w zakresie braku całkowitej niezdolności do pracy - nie znalazły swojego potwierdzenia ani w przedstawionej przez stronę dokumentacji, ani też w sporządzonej przez biegłych opinii. Z kolei sama odwołująca nie przedstawiła skutecznych zarzutów, co do ewentualnej wadliwości sporządzonych przez biegłych opinii.

Nadto Sąd Apelacyjny zaznacza, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen. Nie można zgodzić się z zarzutami skarżącej jakoby opinie wydane w sprawie pozostawiały miejsce na jakiekolwiek wątpliwości. Opinie biegłych były spójne, jednoznaczne, kategoryczne, logiczne i kompleksowo ujęły stan zdrowia ubezpieczonej. Sąd Apelacyjny podziela zdanie Sądu I instancji w przedmiocie nadania powyższym opiniom waloru dowodowego o decydującej wadze.

Dodatkowo argument o ewentualnych trudnościach w znalezieniu pracy również nie ma znaczenia w niniejszym postępowaniu. Niemożność bowiem wykonywania pracy spowodowana innymi przyczynami niż naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do zarobkowania nie jest niezdolnością do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 167/03, OSNP 2004/18/320). Dlatego też w niniejszej sprawie nie podlegała badaniu.

Konkludując, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. uznając zarzuty odwołującej za nieuzasadnione, apelacje oddalił.

Nadto Sąd Apelacyjny przyznał od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Zielonej Górze na rzecz adwokat A. P. kwotę 240 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług (VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, orzekając o tym na podstawie § 4 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016r., poz. 1714 ze zm.).

del. SSO Renata Pohl

SSA Wiesława Stachowiak

SSA Małgorzata Woźniak-Zendran