Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 2 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Otulak Centkowska

Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Kuc

Przy udziale Prokuratora ---

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015r. na posiedzeniu

zażalenia pokrzywdzonego J. G. na postanowienie Prokuratora Rejonowego w Siedlcach o umorzeniu śledztwa

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art.466 § 1 kpk

Postanawia zażalenia nie uwzględnić

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2015r. zatwierdzonym w dniu 14 kwietnia 2015r. przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w Siedlcach, umorzono śledztwo w sprawie ujawnionego w dniu 2 stycznia 2015 roku w miejscowości P. gm. Mordy w woj. (...), przywłaszczenia przez B. K. powierzonych jej dwóch stad warchlaków oznaczonych numerami kolczyków DK (...) w ilości 380 sztuk i numerami kolczyków DK (...) w ilości 350 sztuk o łącznej wartości 417,731 zł na szkodę firmy (...) tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk wobec stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego ( art. 17 § 1 kk pkt 2 kpk).

Z postanowieniem tym nie zgodził się pokrzywdzony J. G.. Skarżący zakwestionował zasadność tego orzeczenia, jego zdaniem opartego na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w kontekście znamion przestępstwa przywłaszczenia. Konkludując wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przeprowadzenie „kompletnego postępowania karnego”.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Siedlcach, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia.

Sąd zważył, co następuje.

Zażalenie nie jest zasadne i na uwzględnienie nie zasługuje. Analiza akt prowadzi do wniosku, iż zrealizowane dotychczas czynności procesowe były wystarczające do podjęcia decyzji w sprawie i uzasadniały umorzenie śledztwa. Słusznie zatem prokurator Prokuratury Rejonowy w Siedlcach potraktował uzasadnienie złożonego przez pokrzywdzonego zażalenia, jako polemikę z poczynionymi w sprawie ustaleniami, przy jednoczesnym braku – jak uznał Sąd - wskazania czynności, jakie zdaniem skarżącego powinny być przeprowadzone dla wyjaśnienia okoliczności sprawy.

I tak, odnosząc się do przedstawionych w zażaleniu zarzutów dotyczących wadliwej interpretacji okoliczności sprawy w kontekście art. 284 § 2 kk, należy uwzględnić, iż przestępstwo przywłaszczenia, jest dokonane wówczas, gdy sprawca przedsiębierze takie czynności, które wskazują, iż cudzą rzecz włączył do swojego stanu posiadania i potraktował jak własną. Co istotne, przestępstwo to ma charakter kierunkowy, co oznacza ze sprawca musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy. Jak słusznie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 6 stycznia 1978r. (sygn. V KR 197/77) „ nie wystarczy samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, lecz musi temu towarzyszyć tzw. a nimus rem sibi habendi, zamiar zatrzymania cudzego mienia ruchomego dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu.”

Surowszej odpowiedzialności podlega przywłaszczenie mienia powierzonego – art. 284 par. 2 kk - czyli takiego, które zostało oddane pod opiekę lub do dyspozycji sprawcy.

Analizując treść zeznań B. K. (w kontekście powyższych rozważań) oraz mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy (w tym zeznania pozostałych świadków), niewątpliwe okazuje się jedynie to, iż współpracowała ona z firmą (...) z C. na podstawie umowy współpracy i to na jej podstawie firma ta wstawiała do jej gospodarstwa warchlaki, finansowała żywienie tych zwierząt a następnie odbierała tuczniki za wynagrodzeniem, które za swą pracę pobierała. Kłopoty finansowe B. K. związane mi. in z tym, że wbrew porozumieniu ponosiła ona koszty utrzymania zwierząt, zmusiły ją do podpisania w dniu 22 września 2014r. z synem R. K. umowy powiernictwa upoważniającego przy udziale adw. E. R. – co jak słusznie zauważa prokurator - zarzut możliwego jej antydatowania czyni niczym nie uzasadnionym. Z akt sprawy wynika też, że w dniu 15 grudnia 2014r pomiędzy skarżącym a B. K. doszło do podpisania porozumienia, mocą którego miała ona dostarczyć do zakładów mięsnych tuczniki a uzyskane z tej sprzedaży 50 % wartości faktury zobowiązała się przekazać na jego rzecz. Nie bez znaczenia pozostaje również i fakt ulokowania w depozycie sądowym kwoty, która zdaniem Ł. K. i jego matki nie może być pomijana przy ocenie materiału dowodowego , w kontekście przyczyn powstania sporu oraz rzeczywistej wartości ich zobowiązania finansowego wobec skarżącego. Wbrew zatem temu jak interpretuje okoliczności sprawy skarżący - zdaniem Sądu - nie świadczą one bezspornie o zaistnieniu przestępstwa przywłaszczenia, ponieważ dla jego bytu nie wystarczy twierdzić a nawet wykazać, że inna osoba jest zobowiązana finansowo, tylko trzeba wykazać, że włączyła ona do swego stanu posiadania cudzą rzecz i towarzyszył temu zamiar kierunkowy, którym jest przywłaszczenie takiej rzeczy.

Zdaniem Sądu, materiał dowodowy nie upoważnia do wniosku, że B. K. tak właśnie postąpiła i to z cudzą rzeczą. Pamiętać należy, że prawo karne ma pomocniczy charakter wobec innych gałęzi prawa i nie może zastępować instrumentów prawnych tam przewiedzianych.

Z tych tez względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia, Sąd postanowił jak na wstępie.